เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 48
บทที่เกี่ยวข้อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 49
แต่ด้วยเหตุนี้เอง เมื่อ “ลำนำหอเถิงหวัง” เสร็จสมบูรณ์แบบคำต่อคำ ก่อนที่หลี่เฉินจะทะลุมิติมา บทกวีนี้ทำให้นักวิชาการและยอดคนผู้มีพรสวรรค์นับไม่ถ้วนในอารยธรรมหลายพันปีของจีนล้วนประหลาดใจ และถูกยกย่องว่าเป็นบทกวีอันดับหนึ่งของประเทศจีน และพิชิตทุกคนด้วยพลังอันล้นเหลือ“...เมฆาล่องไหลเอื่อยทอดยาว สิ่งใดๆ ล้วนอนิจจังดวงดาวเคลื่อนคล้อยฤดูใบไม้ร่วงเวียนวนมาบรรจบ โอรสจักรพรรดิอยู่ที่ใดในหอ? พ้นราวบันไดไปก็มีแม่น้ำยาวไหลอย่างเงียบงัน”หลังจาก “ลำนำหอเถิงหวัง” เสร็จสิ้น หลี่เฉินก็หายใจเบา ๆโชคดีที่ความทรงจำของข้ายังดีอยู่ โชคดีที่เจ้าของร่างเดิมเป็นองค์รัชทายาทมาหลายปี ดังนั้นทักษะการเขียนพู่กันจึงไม่ถูกละเลยด้วยโชคดีทั้งสองอย่างนี้ ทำให้หลี่เฉินประสบความสำเร็จต่อหน้าคนอื่นๆ เขาไม่เชื่อว่า “ลำนำหอเถิงหวัง” ซึ่งมีเอกลักษณ์เฉพาะในประวัติศาสตร์ห้าพันปีของจีน จะไม่สามารถสร้างความประทับใจให้กับซูจิ่นพ่าได้ตอนนี้เอง ทั่วทั้งหอก็ตกอยู่ในความเงียบงันทุกคนมองแทบจะหมกมุ่นอยู่กับข้อความบนโต๊ะตรงหน้าของหลี่เฉิน ถ้อยคำเหล่านั้นล้วนไหลลื่นดุจสายน้ำบทกวีนี้ยอดเยี่ยมจริงๆ มีเสน่ห์ดึงดูดใจผู้คนได้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 50
สองคำที่หลุดออกมา เป็นสิ่งที่ไม่ว่าใครก็ไม่คาดคิด คนที่อยู่ที่นี่ กว่าครึ่งก็เป็นลูกหลานของขุนนาง และการต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่ระหว่างพวกเขาก็คือแย่งกันโอ้อวด หรือรับแรงกดดันจากผู้อาวุโสในบ้าน แต่ท้ายที่สุดแล้วก็ไม่ได้ก่อเรื่องใหญ่โตอะไรแต่ตอนนี้ สองคำที่หลี่เฉินกล่าวออกมา ได้ดึงพวกเขาเข้าสู่โลกแห่งความเป็นจริงที่นองเลือดแม้แต่ดวงตาของจ้าวไท่ไหลก็เบิกกว้าง เขาแสดงสีหน้าเหลือเชื่อออกมาเขาไม่เชื่อว่าหลี่เฉินจะมีความกล้าหาญเช่นนี้แต่องครักษ์เสื้อแพรไม่สนใจว่าเจ้าจะเป็นใคร ตราบใดที่หลี่เฉินออกคำสั่ง เขาก็จะดำเนินการโดยไม่ลังเลองครักษ์เสื้อแพรคนหนึ่งชักดาบซิ่วชุนออกมา แสงดาบสว่างวูบ จากนั้นเลือดก็สาดกระจาย การฟันดาบครั้งนี้ ถึงอกถึงใจมาก และยังทำให้ความดุร้ายและอำนาจของหลี่เฉิน เจาะลึกเข้าไปในกระดูกของทุกคนที่นี่คนบ้าที่ไม่ทราบที่มา แต่ตัวตนของเขาต้องน่าสะพรึงกลัวอย่างแน่นอน บอกจะฆ่าก็ฆ่าจริงๆ โดยไม่มีความลังเลชายหนุ่มคนนั้นแม้แต่เสียงกรีดร้องก็ยังไม่มี เพียงล้มลงบนพื้น เลือดไหลทะลักออกมา ก่อนที่เขาจะตาย ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความไม่เชื่อ และเต็มไปด้วยความหวาดกลัว“แขวนศพไว้บ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 51
ตัวอักษรบรรทัดเดียวสั้นๆ ทำให้แม้แต่คนที่มองไม่เห็นหัวใคร ไม่เห็นความสำคัญของยอดอัจฉริยะทั่วหล้า และไม่เห็นใครอยู่ในสายตาอย่างซูจิ่นพ่า ยังตกใจจนอ้าปากค้างในที่สุดนางก็เข้าใจแล้ว ทำไมเขาถึงสังหารบุตรชายของหลางจงเจี้ยงแห่งกรมยุติธรรมราวกับฆ่าสุนัข ยังเข้าใจด้วยว่าเพราะเหตุใดตั้งแต่ต้นจนจบเขาถึงไม่เคยเห็นพวกผู้มีอำนาจในเมืองหลวงรวมถึงจ้าวไท่ไหลอยู่ในสายตาเหมือนจะเป็นเพราะว่า เขานั่นแหละคือคุณชายผู้สูงศักดิ์ที่สุดในจักรวรรดิต้าฉินด้วยฐานะของเขา เขาสามารถทำได้จริงๆเพียงแต่ จู่ๆ ซูจิ่นพ่าก็นึกถึงคำพูดพลั้งปากของตัวเอง ที่จงใจกลั่นแกล้งหลี่เฉินในเรื่องเงื่อนไขการเลือกคู่ครองต้องมีหน้าตาหล่อเหลาเหมือนพานอัน ต้องมั่งคั่งทัดเทียมแคว้น ต้องมีอำนาจเหนือคนเรือนแสน พร้อมทั้งมีปณิธานที่เข้ากันได้ มีพรสวรรค์เป็นเลิศด้านหน้าตา หลี่เฉินไม่ได้ด้อยกว่าใครเลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงฐานะที่เป็นถึงองค์รัชทายาท คุณสมบัติเฉพาะตัวนั้น เรียกได้ว่ามีสถานะคุณสมบัติเฉพาะตัวที่สูงศักดิ์ที่สุดในใต้หล้า ที่แม้แต่บรรดาลูกท่านหลานเธอทั่วไปก็ไม่สามารถเลี้ยงดูสั่งสอนขึ้นมาได้ส่วนความมั่งคั่งทัดเทียมแคว้น และยังมี
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 52
ซูเจิ้นถิงคำนับตรงตามระเบียบพิธีการ ไม่ทำอย่างลวกๆ แม้แต่น้อยซูผิงเป่ยที่อยู่ข้างๆ ลอบมองไปที่หลี่เฉิน รู้สึกว่าเมื่อไม่กี่ชั่วยามที่ก่อนยังทำให้เพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกับตัวเองอับอายขายหน้าอยู่เลย แต่บัดนี้กลับกลายเป็นรัชทายาทแห่งจักรวรรดิต้าฉิน ในอนาคตอาจได้เป็นน้องเขยของตัวเอง เป็นฮ่องเต้แห่งจักรวรรดิต้าฉินเมื่อประกอบกับคำเตือนของบิดาก่อนหน้านี้ เขารู้ดีว่าตระกูลซูมีแต่ต้องผูกติดกับรัชทายาทเท่านั้น และตัวเอง ก็ทำได้เพียงภักดีต่อรัชทายาทเท่านั้น ห้ามมีความคิดเป็นอื่นเด็ดขาดด้วยความคิดที่ซับซ้อน ซูผิงเป่ยจึงไม่กล้าที่จะละเลย พูดตามซูเจิ้นถิงด้วยความเคารพนอบน้อมว่า “กระหม่อม ซูผิงเป่ย ถวายพระพรองค์รัชทายาท ขอพระองค์ทรงมีอายุพันปี พันปี พันพันปี”“ทั้งสองท่านตามสบาย”หลี่เฉินรอให้ซูเจิ้นถิงยืนตัวตรงแล้ว จึงมองสบตาทั้งสองต่างรู้ใจกันดีโดยไม่ต้องบอกคนหนึ่งไม่ได้พูดถึงการพบกับซูจิ่นพ่า ส่วนอีกคนไม่ได้พูดถึงเรื่องการปรึกษาหารือกับครอบครัวยามนี้ซูเจิ้นถิงและลูกชายมาเข้าเฝ้าในฐานะผู้ใต้บังคับบัญชา ท่าทีนี้สามารถพิสูจน์อะไรได้หลายอย่างแล้วหลี่เฉินรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งเขารู้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 53
ประตูของตำหนักบูรพาเปิดออก หลี่เฉินขี่ม้าด้วยตัวเอง โดยอยู่ภายใต้การล้อมพิทักษ์ของซูเจิ้นถิงและซูผิงเป่ยสองพ่อลูก ทั้งสามคนพร้อมด้วยหน่วยองครักษ์เสื้อแพรเดินทางออกจากตำหนักบูรพา มุ่งหน้าตรงไปยังประตูทิศเหนือของเมืองหลวงและขณะที่หลี่เฉินนำคนออกจากตำหนักบูรพา ในเวลานี้ในค่ายเป่ยต้าหน่วยองครักษ์อวี่หลิน หลิ่วปินเฉิงกำลังตกอยู่ภายใต้แรงกดดันอย่างมาก“รองผู้บัญชาการ ตอนนี้ลูกธนูขึ้นสายเต็มเหนี่ยวแล้ว จำต้องยิงออกไป”ผู้ช่วยผู้บัญชาการคนสนิทประกบมือคำนับหลิ่วปินเฉิงแล้วพูดว่า “ใครจะคาดคิดว่ารัชทายาทจะมีปฏิกิริยาตอบโต้เร็วขนาดนี้ อีกทั้งวิธีการยังโหดเหี้ยม ที่น่ารังเกียจที่สุดคือขันทีซานเป่านั่น ช่วยเหลือรัชทายาทอย่างสุดจิตสุดใจ ทำให้พวกเราไม่มีโอกาสเคลื่อนย้ายได้เลย”“จริงๆ ตั้งแต่จ้าวเจ๋อโยวถูกหน่วยบูรพาพาตัวไป พวกเราก็ควรเริ่มลงมือได้แล้ว”หลิ่วปินเฉิงที่สวมเครื่องแบบรองผู้บัญชาการกัดฟันพูดว่า “หลักการพวกนี้ข้าจะไม่รู้ได้อย่างไร เพียงแต่ว่าอำนาจของพวกเรายังห่างไกลกับคำว่าควบคุมองครักษ์อวี่หลินนัก จ้าวเจี้ยนเย่คนเดียวที่เฝ้าจับตาดูพวกเรา เป็นเขาที่บีบพวกเรามาถึงจุดนี้!”“ถ้าไม่ใช่เพร
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 54
นอกค่ายเป่ยต้าหน่วยองครักษ์อวี่หลิน หลี่เฉินอยู่ด้านหน้าสุด ซูเจิ้นถิงอยู่ข้างหลังครึ่งช่วงตัว และข้างหลังเขาคือซูผิงเป่ยและหน่วยองครักษ์เสื้อแพรที่ทางเข้าค่ายมีการสร้างแนวรั้วกั้นไว้อยู่แล้ว ด้านหลังประตูค่าย มีทหารลาดตระเวนจ้องหลี่เฉินตาเป็นมันไม่นานหลิ่วปินเฉิงก็พาคนออกมา“ข้าน้อยรองผู้บัญชาการหน่วยองครักษ์อวี่หลิน หลิ่วปินเฉิง น้อมคำนับท่านแม่ทัพซู!”“น้อมคำนับท่านแม่ทัพซู!”“น้อมคำนับท่านแม่ทัพซู!”ในค่ายทหาร ทหารทั้งหมดที่อยู่ในนั้นตะโกนขึ้นพร้อมกันเมื่อเผชิญกับการต้อนรับเช่นนี้ ซูเจิ้นถิงไม่เพียงแต่ไม่ยินดีเท่านั้น แต่สีหน้ากลับเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขามองไปที่หลี่เฉินทันที แล้วพูดว่า “องค์รัชทายาท...”“ไม่เป็นไร”หลี่เฉินพูดเนิบๆ “กลยุทธ์ยุแยงตะแคงรั่วเช่นนี้ ข้าไม่ใส่ใจหรอก”ซูเจิ้นถิงรู้สึกโล่งใจเล็กน้อย จากนั้นก็ตะโกนใส่หลิ่วปินเฉิงอย่างดุดัน “หลิ่วปินเฉิง เจ้าไม่เห็นองค์รัชทายาทอยู่ที่นี่งั้นรึ!?”หลิ่วปินเฉิงยกมือขึ้นคำนับ แล้วพูดเนิบๆ “ข้าน้อยรู้จักแต่ทายาทของเทพสงครามเท่านั้น ไม่รู้จักรัชทายาทอะไรนั่น”“ยิ่งกว่านั้นข้าน้อยยังไม่รู้จักรัชทายาท หากต้องการให้ข้าน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 55
การคุกเข่าของหลิ่วปินเฉิง เป็นเครื่องหมายที่แสดงว่าหลี่เฉินได้กำราบค่ายเป่ยต้าได้แล้วด้านหลังหลี่เฉิน ซูเจิ้นถิงมองดูแผ่นหลังของหลี่เฉิน แล้วพูดกับลูกชายเบาๆ ว่า “องค์รัชทายาท ตอนนี้ทรงมีราศีจับแล้ว”ริมฝีปากของซูผิงเป่ยสั่นเทา แต่ไม่สามารถเอ่ยคำใดได้คลำหัวใจแล้วถามตัวเองว่า ถ้าเปลี่ยนเป็นเขาที่อยู่ในตำแหน่งรัชทายาทแทน เขาคงเทียบกับหลี่เฉินไม่ได้ดวงตาของหลี่เฉินกวาดมองไปทั่วทุกคน พูดอย่างเย็นชา “ยังไม่รีบถอนแนวรั้วกั้นออกไปอีกรึ”ยังไม่ทันที่หลิ่วปินเฉิงจะพูด จู่ๆ คนอยู่ข้างๆ เขาตะโกนว่า “องค์รัชทายาท ทหารค่ายเป่ยต้าเรากำลังฝึกซ้อมอยู่ ในระหว่างการฝึกซ้อม ไม่สามารถเอาแนวรั้วกั้นออกได้ องค์รัชทายาทโปรดยกโทษให้ด้วย”เมื่อได้ยินสิ่งนี้สายตาของหลี่เฉินแปรเปลี่ยนไปทันควัน“ทหาร!”องครักษ์เสื้อแพรที่อยู่ด้านหลังเดินเข้ามาข้างหน้าทันที พูดว่า “กระหม่อมอยู่นี่แล้ว!”“รื้อแนวรั้วกั้นนี้ซะ!”สายตาของหลี่เฉินจับจ้องไปยังหลิ่วปินเฉิงและคนพูดที่อยู่ข้างๆ พูดอย่างเย็นชา “ใครก็ตามที่ขัดขวาง ต้องถูกลงโทษฐานเป็นปฏิปักษ์ต่อข้า ประหารทันที!”องครักษ์เสื้อแพรกว่าสิบคนรีบรุดไปข้างหน้าทันที แล
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 56
พฤติกรรมของหลี่เฉินที่ไม่มีการเตือนล่วงหน้านั้น ไม่เพียงแต่ทำให้หลิ่วปินเฉิงตกใจ แต่แม้กระทั่งซูเจิ้นถิงที่อยู่ข้างหลังหลี่เฉินก็ไม่คาดคิดมาก่อนและถัดจากหลี่เฉิน ซูผิงเป่ยที่เพิ่งถูกแย่งดาบไปก็กลัวจนแข้งขาอ่อนแรงแม้ว่าหลี่เฉินจะเป็นรัชทายาท หรือเป็นรัชทายาทที่สำเร็จราชการแทนพระองค์ แต่รัชทายาทมีเพียงชีวิตเดียวเท่านั้นนี่คือค่ายเป่ยต้าหน่วยองครักษ์อวี่หลิน มีทหารทั้งหมดแปดพันนาย ซึ่งทั้งหมดล้วนอยู่ภายใต้การบังคับบัญชาของหลิ่วปินเฉิงที่นี่ บารมีของหลิ่วปินเฉิงนั้นยิ่งใหญ่ยิ่งกว่าหลี่เฉินผู้เป็นรัชทายาทที่ไร้บารมีหรืออิทธิพลในกองทัพเสียอีกถ้าเผื่อว่าดาบนี้ฟาดลงไป ซูผิงเป่ยถึงขั้นหวาดระแวงว่าทหารแปดพันนายนี้จะก่อกบฏทันที ทหารเหล่านี้ยิ่งกังวลว่าตัวเองจะถูกรัชทายาทจัดการเช่นเดียวกับหลิ่วปินเฉิงหรือไม่ และบางทีอาจก่อเรื่องอะไรขึ้นมาก็ได้ตอนนี้ซูผิงเป่ยอยากเอาดาบของตัวเองคืนจริงๆ เกลี้ยกล่อมองค์รัชทายาทให้สงบอารมณ์ลง...แต่ว่า เวลานี้เขาไม่มีสิทธิ์จะพูดอะไรไม่ทราบว่าตั้งแต่เมื่อใด ซูเจิ้นถิงก็เดินไปอยู่ข้างๆ ซูผิงเป่ยอย่างเงียบเชียบ“หากเกิดอะไรขึ้น เจ้าต้องพารัชทายาทเสด็จออกจาก
บทล่าสุด
