เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 375
บทที่เกี่ยวข้อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 376
สีหน้าของซานเป่าพลันเคร่งขรึม เขาสงสัยด้วยซ้ำว่าฝ่าบาทเคยต่อกรกับสำนักบัวขาวมาก่อนแล้วหรือไม่มิฉะนั้นจะรู้พฤติกรรมของสำนักบัวขาวได้อย่างไร? ซึ่งในความเข้าใจของซานเป่าที่มีต่อสำนักบัวขาว พวกเขาจะไม่ปล่อยให้ใครมีชีวิตอยู่จริงๆอู๋เจียงอี้ผู้น่าสงสารคงคิดไม่ถึงว่า เมื่อข่าวที่เขาถูกจับทั้งเป็นแพร่กระจายออกไป วันนั้นก็คือวันตายของแม่เขา “ฝ่าบาท บ่าวมีแผน”ซานเป่าลดเสียงลงและพูดว่า “บ่าววางแผนที่จะประกาศข่าวว่าสองคนนี้ถูกจับทั้งเป็น จากนั้นก็เลือกวันสอบสวนและสังหารต่อหน้าสาธารณชน ด้วยวิธีนี้ สำนักบัวขาวจะต้องมาช่วยคนอย่างแน่นอน พวกเขาสองคนคือเหยื่อล่อชั้นดี” หลี่เฉินเข้าใจทันทีว่าซานเป่าหมายถึงอะไร เขามองขันทีที่มีน้ำเสียอยู่เต็มท้องอย่างรังเกียจ ก่อนจะโบกมือแล้วพูดว่า “เจ้าจัดการตามที่เห็นสมควรเถอะ”แต่หลี่เฉินไม่รู้ว่ากระบวนการทั้งหมดที่เขาจัดการกับมือสังหารสองคนนั้น ถูกจับตามองด้วยดวงตาสองคู่ ในมุมบอดของห้องด้านข้างพระที่นั่งสีเจิ้ง ย่าเมิ่งโกรธจัดจนตัวสั่นไปทั้งตัว นางปรารถนาจะออกไปสับหลี่เฉินออกเป็นชิ้นๆ ด้วยความโกรธเมื่อเห็นว่าอู๋เจียงอี้ต้องการที่จะสารภาพ เ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 377
สตรีศักดิ์สิทธิ์ตกตะลึงกับเหตุการณ์นี้ความจริงแล้ว นางมั่นใจว่าตัวเองนั้นสามารถพาย่าเมิ่งหลบฝ่ามือของขันทีซานเป่าได้ หรือจะกล่าวตรงๆ ก็คือ ย่าเมิ่งตายเปล่าแต่ที่เรื่องมาถึงจุดนี้ได้ เป็นเพราะสตรีศักดิ์สิทธิ์ถูกย่าเมิ่งหาเหามาใส่หัวไม่ขาดสาย นางจึงไม่สนใจย่าเมิ่งอีกต่อไป ไม่ว่าความสัมพันธ์จะดีแค่ไหน แต่ถูกทำให้ลำบากซ้ำแล้วซ้ำเล่ามันก็ทนไม่ไหวสตรีศักดิ์สิทธิ์ไม่กล่าวสิ่งใด ร่างอันบอบบางพุ่งทะยานไปในทิศทางตรงกันข้ามอย่างรวดเร็วดุจเทพเซียนส่วนย่าเมิ่งที่ตั้งใจจะตายอยู่แล้ว ก็ใช้หน้าอกของนางรับพลังฝ่ามือของซานเป่าเข้าอย่างจัง ทันใดนั้นเลือดก็พุ่งออกมาจากปาก ท่าทางของนางดูเหมือนแสงสายัณห์ของตะวันรอน[footnoteRef:1] นางเปิดปากที่เต็มไปด้วยเลือด แล้วพุ่งเข้าหาซานเป่าด้วยรอยยิ้มที่บ้าคลั่ง [1: แสงสายัณห์ของตะวันรอน อุปมาว่า สีหน้าดูสดใสขึ้นก่อนที่จะตาย] “กำเนิดมาจากโคลนตมผลิบานในความโกลาหล ดอกบัวขาวจงเจริญ!”“มีนางเฒ่าคนนี้อยู่ เจ้าอย่าหวังว่าจะจับสตรีศักดิ์สิทธิ์ได้!”ซานเป่าที่ถูกถ่วงเวลาก็ระเบิดความโมโหออกมา เขากระแทกฝ่ามือไปที่ร่างของย่าเมิ่งอย่างต่อเนื่องถึงสามครั้งย่าเ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 378
กลางคืนเย็นเหมือนน้ำ หิมะเย็นเหมือนน้ำแข็งสุรารสร้อนแรงไหลเข้าไปในลำคอของเขา และก่อนที่ความเผ็ดร้อนของสุราจะออกฤทธิ์ หัวของหลี่เฉินก็พลันเย็นยะเยือกขึ้นมาทันทีที่เขาเห็นสตรีศักดิ์สิทธิ์ หลี่เฉินก็เกือบตะโกนเรียกทหารองค์รักษ์ แต่จู่ๆ คำพูดนั้นก็ติดค้างที่ริมฝีปาก เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ ไม่มีเหตุผลเลยที่ตัวเขาเห็นสตรีศักดิ์สิทธิ์ แต่สตรีศักดิ์สิทธิ์กลับไม่เห็นเขาเพราะมีความเป็นไปได้ว่าตอนที่เขาปีนขึ้นหลังคามาหาที่ตายด้วยตัวเองนั้น สตรีศักดิ์สิทธิ์ซึ่งนั่งรอคอยกระต่าย[footnoteRef:1] ก็จะฆ่าเขาทันทีด้วยการโบกมือครั้งเดียว [1: นั่งรอคอยกระต่าย อุปมาว่า มีความคิดที่ไม่ได้เรื่องแต่บังเอิญประสบความสำเร็จ] หากคิดเรื่องนี้จากมุมมองของสตรีศักดิ์สิทธิ์แล้ว หลี่เฉินคงหัวเราะแทนนางซะด้วยซ้ำ เพราะจู่ๆ ก็มีพายตกลงมาจากฟ้าแต่ความจริงก็คือสตรีศักดิ์สิทธิ์นอนแน่นิ่งอยู่บนหลังคากระเบื้อง สวมเสื้อผ้าสีขาวราวกับหิมะ ซึ่งกลมกลืนไปกับหิมะสีขาวที่อยู่รอบๆ ทำให้การอำพรางตัวสมบูรณ์แบบมากยิ่งขึ้น ถ้าหากไม่เข้าไปใกล้ก็จะมองไม่ออก เมื่อพิจารณาอย่างใกล้ชิด หลี่เฉินก็พบว่าดวงตาของสตรี
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 379
ผิวบอบบางไร้ที่ติเหมือนดั่งไข่ปอก ความเนียนละเอียดยิ่งไม่ต้องพูดถึงราวกับว่าพระเจ้าตั้งใจจะสร้างสตรีผู้นี้ขึ้นมา โดยไม่คิดถึงความสมดุลใดๆ เพียงเอาสิ่งที่ดีที่สุดมอบให้กับนาง ความงามประเภทนี้ สร้างภาพลักษณ์ที่เรียบง่ายและบริสุทธิ์ในสมัยโบราณ เพื่อทำให้นางเปาซื่อยิ้มออกมา โจวโยวอ๋องจึงจุดไฟสัญญาณหลอกเจ้าเมืองหรือนางปีศาจจิ้งจอกต๋าจี่ที่ทำให้ประเทศชาติต้องล่มจม เพราะนางเปลี่ยนโจ้วอ๋องผู้ชาญฉลาดให้กลายเป็นเผด็จการที่โหดร้ายที่สุดในประวัติศาสตร์จีน ยังมีอู๋ซานกุ้ยของราชวงศ์ก่อนที่ลุ่มหลงในเฉินหยวนหยวน เขาโกรธจนไฟลุกเพื่อโฉมงามแต่สตรีเหล่านี้ก็ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้นความสวยและความงดงามนั้นแตกต่างกัน ความสวย จำกัดอยู่เพียงรูปลักษณ์ภายนอกเท่านั้น หากมองแล้วสบายตา ก็เรียกว่าสวยงาม แต่ความงดงาม ความสวยเป็นเพียงรากฐาน และต้องมีอะไรแฝงมากกว่านั้นจึงจะเรียกว่างดงามได้ยกตัวอย่างเช่น จ้าวชิงหลานที่สูงส่งมีเกียรติจนหาใครเทียบไม่ได้ หรือจ้าวหรุ่ยที่มีเสน่ห์ราวกับสายน้ำ และซูจิ่นพ่าที่มีความสง่างามและเปี่ยมไปด้วยอิสระ ส่วนสตรีศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ตรงหน้า นางงดงามแบบเยือกเย็น เ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 380
ครั้งแรกที่ต้องซ่อนตัว สตรีศักดิ์สิทธิ์เลือกซ่อนตัวอยู่ที่ตำหนักบูรพา อาจกล่าวได้ว่ากล้าหาญ ระมัดระวัง และเฉลียวฉลาดและเมื่อถูกค้นพบในตำหนักบูรพา นางก็หนีรอดไปได้เป็นครั้งที่สองด้วยสภาพร่างกายที่บาดเจ็บหนัก แต่นางก็ยังคงกลับมาที่ตำหนักบูรพา จุดนี้ก็เพียงพอที่จะพิสูจน์ถึงความกล้าหาญและความคิดของนาง ซึ่งอยู่เหนือคนธรรมดา ดังนั้นการประนีประนอมของนางในตอนนี้ จึงไม่น่าแปลกใจสำหรับหลี่เฉินสตรีศักดิ์สิทธิ์อาจไม่กลัวความตาย แต่ไม่ว่าจะเป็นฐานะของผู้หญิงหรือสัญลักษณ์ทางจิตวิญญาณของสำนักบัวขาว นางจะไม่มีวันยอมให้ตัวตนทั้งสองนี้ถูกดูหมิ่น นี่เป็นสิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่าความตายเมื่อเผชิญหน้ากับการประนีประนอมของสตรีศักดิ์สิทธิ์ หลี่เฉินก็ไม่ลังเล เขาหันกลับมาพูดกับทหารองค์รักษ์ที่อยู่ด้านล่างว่า “ไปเรียกซานเป่ามา”หลังจากทหารองค์รักษ์ส่งเสียงตอบรับ หลี่เฉินจึงหันศีรษะกลับมาอีกครั้ง และเห็นสายตาที่เย็นชาของสตรีศักดิ์สิทธิ์กำลังจ้องมอง“ทำไมถึงมองข้าเช่นนี้ล่ะ ข้าก็แค่กลัวว่าเจ้าจะถ่วงเวลาเพื่อฟื้นฟูพลัง เพราะท้ายที่สุดแล้วยอดฝีมืออย่างพวกเจ้า ก็อาจจะฟื้นพลังขึ้นมาได้ในหนึ่งก้านธูปและสังห
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 381
หลี่เฉินหรี่ตาลง เมื่อได้ยินชื่อนี้หลุดออกมาจากปากของสตรีศักดิ์สิทธิ์แม้จะมีการคาดเดามาก่อนหน้านี้ แต่ก็ไม่มีหลักฐานที่เป็นรูปธรรมแต่ทว่าตอนนี้ก็มีหลักฐานแล้ว “จริงหรือ?” หลี่เฉินถามสตรีศักดิ์สิทธิ์เยาะเย้ยและพูดว่า “ข้าจะบอกทิศทางให้กับเจ้า เจ้าสามารถไปตรวจสอบความถูกต้องได้ เมื่อไม่กี่เดือนก่อน เขาติดต่อมาที่สำนักของเรา ทั้งที่พักสำหรับซ่อนตัวที่เมืองหลวงหรือข้อมูล เขาก็เป็นคนหามาให้” “ดีมาก”หลี่เฉินพยักหน้า เขาระงับจิตสังหารอันแรงกล้าในใจของเขา และพูดอย่างไม่แยแสว่า “ข้าเห็นความจริงใจของเจ้าแล้ว” “ข้าจะปล่อยเจ้าไป”เมื่อประโยคนี้หลุดออกมา ทั้งสตรีศักดิ์สิทธิ์และซานเป่าก็ตกตะลึงเล็กน้อย“ตราบใดที่เจ้ายอมรับเงื่อนไขข้อหนึ่ง”เมื่อมองไปที่สตรีศักดิ์สิทธิ์ที่ไร้ความรู้สึก หลี่เฉินก็พูดอย่างใจเย็นว่า “ร่วมมือกับหลี่อิ๋นหู่ต่อไป” สตรีศักดิ์สิทธิ์ก็เข้าใจทันทีว่าหลี่เฉินหมายถึงอะไรเขาต้องนางร่วมมือกับเขาเพื่อกำจัดจ้าวอ๋องในตอนแรกสตรีศักดิ์สิทธิ์ไม่เห็นด้วย นางพูดว่า “การลอบสังหารครั้งนี้ล้มเหลว เขาจะยอมร่วมมือกับพวกเราอีกไหมก็บอกได้ยาก” “เขาจะทำเช่นนั้นอย่างแน่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 382
หลังจากถูกหลี่เฉินตำหนิ ในที่สุดซานเป่าก็ล้มเลิกความคิดที่จะไล่ฆ่าสตรีศักดิ์สิทธิ์ “แยกย้ายเถอะ กลับไปฉลองปีใหม่อย่างมีความสุขซะ”พูดจบ หลี่เฉินก็โบกมือแล้วหันหลังเพื่อลงจากหลังคา “ฝ่าบาท แล้วเหล้านี้ล่ะพ่ะย่ะค่ะ?”เมื่อมองดูสุราที่ยังเหลืออีกครึ่งกาที่หลี่เฉินทิ้งไว้ ซานเป่าก็ถามขึ้นมา “มอบให้เจ้า”หลี่เฉินพูดอย่างสบายๆ จากนั้นเขาก็กระโดดลงจากหลังคาโดยได้รับความช่วยเหลือจากทหารองค์รักษ์ และกลับไปที่ห้องบรรทมเพื่อพักผ่อนซานเป่าประหนึ่งพบทรัพย์สมบัติ เขาหยิบกาสุราที่ฝ่าบาทเสวยไปแล้วครึ่งหนึ่งขึ้นมาอย่างระมัดระวัง แล้วกล่าวด้วยความยินดีว่า “บ่าวขอบพระทัยฝ่าบาท” ……วันรุ่งขึ้น แสงแรกของปีใหม่ลอยขึ้นมาจากพื้นโลก ส่องสว่างไปทั่วเมืองหลวงที่มีอายุนับพันปีแห่งนี้ หิมะที่ตกทั้งคืน ในที่สุดก็หยุดลงวันนี้เป็นวันแรกของปีใหม่ แม้แต่ขันทีและนางกำนัลในวังก็ได้รับข้อยกเว้นให้หยุดงานหนึ่งวัน แต่อย่างไรก็ตาม การดำเนินการต่างๆ เช่น ทำความสะอาดหิมะไม่สามารถล่าช้าได้ แต่พวกเขาก็ได้รับอนุญาตให้ทำงานหลังรุ่งสางได้เมื่อท้องฟ้าสว่างเต็มที่ ขันทีที่ได้รับมอบหมายให้มาทำความสะอาดหิมะด้านนอ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 383
สาวใช้ที่หายใจไม่ออกพยายามดิ้นรนร้องขอความช่วยเหลือแต่เสียงที่อยู่ด้านใน ใช่ว่าคนข้างนอกจะไม่ได้ยิน แต่ใครเล่าจะกล้าเข้ามา?หมอที่กำลังสั่งยาอยู่ข้างๆ ก็หมอบลงกับพื้นตัวสั่น เขาหวังว่าจะซุกหัวของตัวเองเข้าไปในรอยแยกของพื้นได้ เขาไม่กล้าหยุดสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่ว่าใครก็มองออกว่าหลี่อิ๋นหู่กำลังคลุ้มคลั่งในตอนนี้ใครขวางทาง ก็เท่ากับรนหาที่ตายไม่ช้า แรงดิ้นของสาวใช้ก็ค่อยๆ อ่อนลง จนกระทั่งแน่ใจว่าสาวใช้ในมือไม่หายใจแล้ว หลี่อิ๋นหู่จึงเหวี่ยงนางลงกับพื้น เสียงหอบหายใจอย่างหนักหน่วงดังขึ้น หลังจากที่ระบายอารมณ์ไปแล้ว ในที่สุดหลี่อิ๋นหู่ก็ได้สติกลับมา“ลากตัวออกไปจัดการ”เสียงของหลี่อิ๋นหู่ทั้งสงบทั้งโหดเหี้ยม จากนั้นก็มีคนเข้ามาลากศพของสาวใช้ออกไปทันที “เจ้ามาทายาให้ข้า” หลี่อิ๋นหู่พูดกับหมออย่างเย็นชาหมอคนนั้นตกใจมากแต่ก็ไม่กล้าขัดขืนหลี่อิ๋นหู่ ทำได้เพียงหยิบยาบนพื้นขึ้นมาอย่างสั่นเทา และทายาให้กับหลี่อิ๋นหู่อย่างระมัดระวัง “วางใจเถอะ ข้าไม่ฆ่าผู้บริสุทธิ์” คำพูดของหลี่อิ๋นหู่กลับทำให้หมอหน้าซีดเขาไม่กล้าพูด แค่ทายาให้เร็วที่สุด“ทำได้ดีมาก ออกไปรั
บทล่าสุด
