เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 381
บทที่เกี่ยวข้อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 382
หลังจากถูกหลี่เฉินตำหนิ ในที่สุดซานเป่าก็ล้มเลิกความคิดที่จะไล่ฆ่าสตรีศักดิ์สิทธิ์ “แยกย้ายเถอะ กลับไปฉลองปีใหม่อย่างมีความสุขซะ”พูดจบ หลี่เฉินก็โบกมือแล้วหันหลังเพื่อลงจากหลังคา “ฝ่าบาท แล้วเหล้านี้ล่ะพ่ะย่ะค่ะ?”เมื่อมองดูสุราที่ยังเหลืออีกครึ่งกาที่หลี่เฉินทิ้งไว้ ซานเป่าก็ถามขึ้นมา “มอบให้เจ้า”หลี่เฉินพูดอย่างสบายๆ จากนั้นเขาก็กระโดดลงจากหลังคาโดยได้รับความช่วยเหลือจากทหารองค์รักษ์ และกลับไปที่ห้องบรรทมเพื่อพักผ่อนซานเป่าประหนึ่งพบทรัพย์สมบัติ เขาหยิบกาสุราที่ฝ่าบาทเสวยไปแล้วครึ่งหนึ่งขึ้นมาอย่างระมัดระวัง แล้วกล่าวด้วยความยินดีว่า “บ่าวขอบพระทัยฝ่าบาท” ……วันรุ่งขึ้น แสงแรกของปีใหม่ลอยขึ้นมาจากพื้นโลก ส่องสว่างไปทั่วเมืองหลวงที่มีอายุนับพันปีแห่งนี้ หิมะที่ตกทั้งคืน ในที่สุดก็หยุดลงวันนี้เป็นวันแรกของปีใหม่ แม้แต่ขันทีและนางกำนัลในวังก็ได้รับข้อยกเว้นให้หยุดงานหนึ่งวัน แต่อย่างไรก็ตาม การดำเนินการต่างๆ เช่น ทำความสะอาดหิมะไม่สามารถล่าช้าได้ แต่พวกเขาก็ได้รับอนุญาตให้ทำงานหลังรุ่งสางได้เมื่อท้องฟ้าสว่างเต็มที่ ขันทีที่ได้รับมอบหมายให้มาทำความสะอาดหิมะด้านนอ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 383
สาวใช้ที่หายใจไม่ออกพยายามดิ้นรนร้องขอความช่วยเหลือแต่เสียงที่อยู่ด้านใน ใช่ว่าคนข้างนอกจะไม่ได้ยิน แต่ใครเล่าจะกล้าเข้ามา?หมอที่กำลังสั่งยาอยู่ข้างๆ ก็หมอบลงกับพื้นตัวสั่น เขาหวังว่าจะซุกหัวของตัวเองเข้าไปในรอยแยกของพื้นได้ เขาไม่กล้าหยุดสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่ว่าใครก็มองออกว่าหลี่อิ๋นหู่กำลังคลุ้มคลั่งในตอนนี้ใครขวางทาง ก็เท่ากับรนหาที่ตายไม่ช้า แรงดิ้นของสาวใช้ก็ค่อยๆ อ่อนลง จนกระทั่งแน่ใจว่าสาวใช้ในมือไม่หายใจแล้ว หลี่อิ๋นหู่จึงเหวี่ยงนางลงกับพื้น เสียงหอบหายใจอย่างหนักหน่วงดังขึ้น หลังจากที่ระบายอารมณ์ไปแล้ว ในที่สุดหลี่อิ๋นหู่ก็ได้สติกลับมา“ลากตัวออกไปจัดการ”เสียงของหลี่อิ๋นหู่ทั้งสงบทั้งโหดเหี้ยม จากนั้นก็มีคนเข้ามาลากศพของสาวใช้ออกไปทันที “เจ้ามาทายาให้ข้า” หลี่อิ๋นหู่พูดกับหมออย่างเย็นชาหมอคนนั้นตกใจมากแต่ก็ไม่กล้าขัดขืนหลี่อิ๋นหู่ ทำได้เพียงหยิบยาบนพื้นขึ้นมาอย่างสั่นเทา และทายาให้กับหลี่อิ๋นหู่อย่างระมัดระวัง “วางใจเถอะ ข้าไม่ฆ่าผู้บริสุทธิ์” คำพูดของหลี่อิ๋นหู่กลับทำให้หมอหน้าซีดเขาไม่กล้าพูด แค่ทายาให้เร็วที่สุด“ทำได้ดีมาก ออกไปรั
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 384
สิ้นสียง คนผู้นั้นก็มาถึงประตูห้องแล้วประตูถูกผลักเปิดจนส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าด สตรีศักดิ์สิทธิ์มองไปยังชายชราที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตู คนผู้นั้นสวมชุดสีดำทั้งตัว และเผยให้เห็นใบหน้าที่เหี่ยวย่นราวกับเปลือกไม้ ซึ่งไม่แสดงอารมณ์ใดๆชายชราตรงหน้าทำให้นางรู้สึกถึงอันตรายแต่อันตรายส่วนใหญ่นั้นมาจากการที่นางยังคงได้รับบาดเจ็บแม้จะด้อยกว่าตอนที่เผชิญหน้ากับซานเป่าซึ่งให้ความรู้สึกที่น่าสะพรึงกลัว เหมือนกับมีหนามแหลมคมทิ่มแทงที่ด้านหลัง ที่ถ้าหากไม่ระวังก็อาจจะถูกบดขยี้ไปตลอดกาลการหยั่งเชิงระหว่างยอดฝีมือด้วยกัน ทำให้สตรีศักดิ์สิทธิ์ตระหนักได้ทันทีว่า ชายชราที่อยู่ตรงหน้าเป็นปรมาจารย์ในขอบเขตเดียวกันกับนางในตอนที่ยังแข็งแรงสมบูรณ์ ถึงแม้ว่าตอนนี้นางจะได้รับบาดเจ็บและไร้ซึ่งพลัง แต่ก็ไม่จำเป็นต้องหวาดกลัวจนเกินไปเมื่อชายชรามาถึง จิตใจของหลี่อิ๋นหู่ก็กลับมาแจ่มใสทันทีเขาถอยหลังไปสองก้าว ยืนอยู่ข้างชายชราที่หน้าประตูห้อง และพูดด้วยความโกรธว่า “เจ้าใช้เสียงเสียงปีศาจล่อลวงข้า!?” สตรีศักดิ์สิทธิ์กล่าวอย่างสงบว่า “ท่านอ๋องทรงมีความรู้กว้างขวาง แม้แต่เสียงปีศาจก็ยังรู้จัก?”ท่าทางเช่นนี้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 385
ประโยคนี้ ทำให้หลี่อิ๋นหูมองเห็นพฤติกรรมอันธพาลของสำนักบัวขาวเขากัดฟันแล้วพูดว่า “ข้าจะส่งคนไปติดต่อเจ้าภายในสองเดือน!”“ไม่ต้อง เมื่อถึงเวลาข้าจะมาเยี่ยมคารวะท่านอ๋องเอง”เมื่อสตรีศักดิ์สิทธิ์พูดจบ นางก็เดินตรงไปที่ประตูหลี่อิ๋นหู่และชายชราก็เปิดทางให้สตรีศักดิ์สิทธิ์เดินผ่านไป เมื่อเห็นสตรีศักดิ์สิทธิ์จากไป หลี่อิ๋นหู่ก็แสดงสีหน้าอึมครึมออกมาหลังจากยืนยันว่าสตรีศักดิ์สิทธิ์จากไปแล้วจริงๆ เขาก็คว้าถ้วยชาขึ้นมาแล้วปามันลงบนพื้นพร้อมกับคำราม “ก่อนหน้านี้องค์รัชทายาทก็ข่มเหงข้า มาตอนนี้สำนักบัวขาวก็ข่มขู่ข้า หมากกระดานนี้ข้าเดินผิดไปจริงๆ!?” “ท่านอ๋องโปรดระงับโทสะ”ชายชรากระซิบปลอบเบาๆ เขาโน้มตัวไปใกล้หูของหลี่อิ๋นหู่แล้วพูดว่า “ใช่ว่าจะไม่มีวิธีจัดการสตรีศักดิ์สิทธิ์ผู้นั้น” หลี่อิ๋นหู่เลิกคิ้วถาม “จะจัดการอย่างไร?”ชายชราหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “ท่านอ๋อง ทักษะกลั่นกู่ของข้าไม่เป็นรองใครในใต้หล้า เหตุใดท่านถึงลืมทักษะของข้าไปแล้ว?”หลี่อิ๋นหู่พูดด้วยความโกรธว่า “เจ้าคิดว่าข้าไม่อยากทำงั้นหรือ? ข้าอยากจะลงมือกับสตรีศักดิ์สิทธิ์ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบกันแล้ว แต่วรยุทธ์ขอ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 386
“จะเริ่มตรงไหน?” จ้าวเสวียนจีถามจางปี้อู่และฟู่อวี้จือมองหน้ากันแล้วยิ้ม ก่อนจะพูดว่า “สวีฉังชิงดีไหม?”“กรมครัวเรือน...”จ้าวเสวียนจีครุ่นคิด พยักหน้าแล้วกล่าวว่า “กรมครัวเรือนก็ได้ มีหลายประเด็นที่เล่นได้ สวีฉังชิงผู้นี้มีความสำคัญต่อตำหนักบูรพามาก และมีความเป็นไปได้ที่จะใช้ชีวิตของเขาเพื่อแลกกับการประนีประนอมของตำหนักบูรพา”ฟู่อวี้จือกับจางปี้อู่จึงยืนขึ้นแล้วพูดว่า “ในเมื่อท่านราชเลขาเห็นด้วย เช่นนั้นพวกเราสองคนจะดำเนินการทันที”จ้าวเสวียนจีโบกมือกล่าวว่า “เอาเลย ในปีที่ผ่านมา ท่านในตำหนักบูรพาผู้นั้นจู่ๆ ก็เปลี่ยนแปลงไปอย่างกะทันหัน ทำให้พวกเราไม่ทันระวังตั้งหลายครั้ง ตอนนี้ถึงเวลาแสดงให้เขาเห็นว่าสำนักราชเลขาได้ช่วยราชวงศ์บริหารประเทศมาหลายปี แต่ก็ยังมีอุปสรรคอยู่บ้าง”หลังจากที่ฟู่อวี้จือและจางปี้อู่จากไปแล้ว จ้าวเสวียนจีก็ค่อยๆ เดินออกจากห้องโถง เขายืนอยู่ใต้ชายคาและมองดูหิมะสีขาวในสนามหญ้า ก่อนจะพูดอย่างช้าๆ ว่า “ฤดูหนาวปีนี้ดูเหมือนจะหนาวและยาวนานมาก ไม่รู้ว่าปีหน้าเวลานี้ จะเป็นอย่างไร”ขณะที่เขาทอดถอนใจอยู่นั้น จ้าวเสวียนจีก็มองเห็นร่างที่คุ้นเคยกำลังเดินผ่านระเบียง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 387
และความแข็งแกร่งของเหวินอ๋องนั้นยังกระตุ้นความกลัวของจักรพรรดิองค์ปัจจุบันอีกด้วย ดังนั้นเขาจึงออกพระราชโองการ เรียกโอรสองค์โตของเหวินอ๋องให้มาที่เมืองหลวงปากบอกว่าคิดถึงหลานชาย อยากนำมาเลี้ยงดูข้างกาย แต่ความจริงนั้นไม่ว่าใครก็รู้ว่า พามาเป็นตัวประกันรัฐทายาทเหวินอ๋องมักทำตัวไม่โดดเด่นในเมืองหลวงมาโดยตลอด และไม่เคยมีส่วนร่วมในข้อพิพาทใดๆ เลย แต่บัดนี้ ในวันแรกของปีใหม่ เขากลับจัดงานชุมนุมกวีครั้งใหญ่ขึ้นมา เบื้องลึกเบื้องหลังนั้น ทำให้จ้าวเสวียนจีอดตื่นตัวขึ้นมาไม่ได้เมื่อเห็นความกังวลในดวงตาของลูกชาย จ้าวเสวียนจีก็ตระหนักรู้ขึ้นมา เขาจึงถามว่า “ซูจิ่นพ่าก็ไป?” จ้าวไท่ไหลพลันหน้าแดง เขากล่าวเสียงกระซิบว่า “ไปขอรับ” รัฐทายาทเหวินอ๋องอะไรนั่น จ้าวไท่ไหลไม่สนใจ สิ่งที่เขาสนใจคือซูจิ่นพ่าไป หากนางไป เขาก็ไปเหมือนกัน เพียงแต่ตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกหมดหวังขึ้นมาเมื่อพิจารณาจากทัศนคติของบิดาที่คัดค้านเรื่องของเขากับซูจิ่นพ่า ถ้าหากบิดารู้ว่าซูจิ่นพ่าจะไป ก็เป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะยอมตกลงให้ตัวเองไป แต่กลับคาดไม่ถึงว่า ประโยคถัดมาของจ้าวเสวียนจีจะขจัดความสิ้นหวังของจ้า
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 388
ราวกับได้ยินบางสิ่งที่ผิดปกติในคำพูดของหลี่เฉิน ซูจิ่นพ่าจึงถลึงตาใส่หลี่เฉินและพูดด้วยความโกรธว่า “ข้าไม่รู้จักรัฐทายาทเหวินอ๋อง แต่ทายาทของผู้มีอำนาจในเมืองหลวงส่วนใหญ่จะเข้าร่วมงานชุมนุมในครั้งนี้ เมื่อรัฐทายาทเหวินอ๋องส่งเทียบเชิญมาให้ ก็ฝากให้ข้าเชิญผู้เขียน มาด้วย ยิ่งไปกว่านั้น นี่ยังเป็นการระดมทุนให้กับผู้ประสบภัยจริงๆ ข้าจึงเชิญเจ้ามา ถ้าหากเจ้ามีความคิดเลอะเทอะ งั้นก็อย่าไป” “ไปๆ ทำไมจะไม่ไปล่ะ”หลี่เฉินถือโอกาสจับมือซูจิ่นพ่าแล้วพูดว่า “เจ้านัดข้ามา ต่อให้ต้องบุกน้ำลุยไฟข้าก็จะไป”ซูจิ่นพ่าเคยผ่านประสบการณ์เสียเปรียบมาแล้วหลายครั้ง แต่คราวนี้นางเรียนรู้ที่จะฉลาด นางซ่อนมือของตัวเองจากหลี่เฉินอย่างว่องไว และพูดอย่างภาคภูมิใจว่า “อย่าพยายามเอาเปรียบข้าง่ายๆ เลย” เมื่อหลี่เฉินเห็นแบบนั้นก็ไม่ได้บีบบังคับ วันเวลานั้นยาวนาน เขายังมีเวลาที่จะสร้างฐานขึ้นมาเดิมทีหลี่เฉินวางแผนที่จะขึ้นรถม้าเดียวกับซูจิ่นพ่า แต่ไม่คิดว่าจะถูกซูจิ่นพ่าปฏิเสธ“เจ้านัดข้าออกมา แต่จะให้ข้าไปเองงั้นหรือ?”หลี่เฉินขมวดคิ้วพูด “นี่สมเหตุสมผลหรือไม่?”ซูจิ่นพ่ารู้ตัวว่าผิดจึง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 389
เสียงตะโกนด่ารอบที่สอง ทำให้หลี่เฉินมีน้ำโหขึ้นมาจริงๆ เขาหมุนตัวเดินต่อไปยังสวนอี้เหม่ย และพูดอย่างใจเย็นกับผู้บังคับกองพันองครักษ์เสื้อแพรที่ขับรถของตัวเองว่า “จัดการให้เรียบร้อย”ผู้บังคับกองพันองครักษ์เสื้อแพรคำนับหลี่เฉิน จากนั้นก็หันหน้ากลับมา และเดินไปหาข้ารับใช้ด้วยรอยยิ้มที่เหี้ยมกริบ ข้ารับใช้ไม่รู้ว่าความตายกำลังใกล้เข้ามา จึงเอาแต่ตะโกนด่าทอไม่หยุด“เจ้ารู้ไหมว่าคุณชายของข้าคือใคร? เขาเป็นบุตรชายของมหาอำมาตย์พระที่นั่งอู่อิง ถ้าฉลาดพอก็รีบมาคุกเข่ายอมรับความผิดกับคุณชายของข้าซะ บางทีอาจจะมีโอกาส...” ถ้าพูดกับคนอื่นก็ช่างเถอะแต่ผู้บังคับกองพันองครักษ์เสื้อแพรได้รับคำสั่งมาจากหลี่เฉิน อย่าว่าแต่ลูกชายของจางปี้อู่เลย ต่อให้จางปี้อู่มาเอง เขาก็กล้าฆ่าดังนั้นก่อนที่ข้ารับใช้ที่กำลังรนหาที่ตายจะพูดจบ องครักษ์เสื้อแพรก็คว้าคอของเขาไว้ กร๊อบ เสียงกังวานพลันดังขึ้น นั่นคือเสียงหักกระดูกคอแม้จะเห็นชีวิตมนุษย์ปลิดปลิวไป แต่ผู้คนรอบข้างไม่เพียงแต่จะไม่กลัว กลับส่งเสียงโห่ร้องขึ้นมา ตอนนั้นเอง เจ้าของรถม้าก็ออกมาจางหวังหยางเหลือบมองข้ารับใช้ที่เสียชีวิตขอ
บทล่าสุด
