MasukShare
บทที่ 31
Bab terkait
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 32
ลูกเตะนี้ หลี่เฉินเตะออกไปด้วยความโกรธ ถึงแม้ว่าสวีจิ่วอานจะหนักกว่าสองร้อยจิน แต่ก็ยังถูกหลี่เฉินเตะลงไปกลิ้งกับพื้น และนอนโหยหวนที่พื้น แม้ไหล่จะเจ็บปวดอย่างรุนแรง แต่สวีจิ่วอานก็ไม่กล้าที่จะขุ่นเคืองใดๆ เขารีบพลิกตัวขึ้นมาคุกเข่าอย่างสั่นเทาต่อหน้าหลี่เฉิน แล้วโขกศีรษะลงบนพื้น พูดด้วยเสียงสะอื้นไห้ว่า “กระหม่อมฉันสมควรตาย กระหม่อมฉันสมควรตาย องค์รัชทายาทโปรดระงับความพิโรธ องค์รัชทายาทโปรดระงับความพิโรธ!”“ระงับความพิโรธ!?”หลี่เฉินโกรธจนหัวเราะ เขาชี้นิ้วไปที่สวีจิ่วอานแล้วตวาดว่า “ประชาชนในหล้าตกอยู่ในความยากลำบาก มีผู้คนมากมายที่ไม่สามารถกินอิ่มได้ แต่เจ้ากลับกินจนอ้วนเป็นหมู มองแวบเดียวก็ดูออกว่าเป็นขุนนางกังฉิน และตอนนี้ก็กล้าหาญมากพอที่จะโจมตีเส้นทางลำเลียงเงินของท้องพระคลัง เพื่อขโมยเงินสี่ล้านตำลึง สวีจิ่วอาน แม้ข้าจะถลกหนังทั้งครอบครัวเจ้าก็ไม่อาจบรรเทาความโกรธนี้ได้!”สวีจิ่วอานหน้าซีด กล่าวอย่างตื่นตระหนกว่า “องค์รัชทายาทโปรดตรวจสอบอย่างชัดเจน กระหม่อมอ้วนตั้งแต่กำเนิด แค่ดื่มน้ำธรรมดาน้ำหนักก็เพิ่มขึ้นแล้ว แม้ปกติจะโลภนิดหน่อย แต่กระหม่อมก็มิบังอาจไปแตะต้องเงินของคล
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 33
ดวงตาของเฉินทงเป็นประกาย เขาเลียมุมปากด้วยความตื่นเต้นและพูดว่า “กระหม่อมเข้าใจแล้วพ่ะย่ะค่ะ”“ไปจัดการธุระซะ”หลี่เฉินพูดอย่างเย็นชาว่า “ข้าไม่สนใจกระบวนการ แต่ดูที่ผลลัพธ์เท่านั้น ซานเป่าอายุมากแล้ว ไม่ต้องพูดถึงว่าเขาเป็นคนสนิทของเสด็จพ่อ ไม่ใช่คนสนิทของข้า เจ้าเข้าใจไหมว่า ข้าหมายถึงอะไร?”ใบหน้าไร้อารมณ์ของเฉินทงทอประกายความยินดีขึ้นมา เขากล่าวเสียงทุ้มว่า “กระหม่อมเข้าใจ”หลังเฉินทงเดินจากไป หลี่เฉินก็กลับไปที่พระที่นั่งสีเจิ้งด้วยสีหน้าจริงจังเขากำลังสงสัยว่าใครเป็นคนทำเรื่องนี้การคุมส่งเงินนั้น ไม่ต้องพูดถึงจำนวนมหาศาล คนธรรมดาสามัญไม่สามารถเข้าถึงมันได้ และแม้ว่าจะทำได้ ก็ไม่มีอำนาจหรือพลังที่จะจัดการมันได้อย่างสมบูรณ์แบบในเวลาอันสั้นต้องรู้ว่า ในอำเภอทงมีเงินสดมากมาย แม้แต่สวีฉังชิงก็เพิ่งทราบหลังจากที่นับมันแล้ว ดังนั้น ผู้ที่ริเริ่มเรื่องนี้ ไม่มีทางทราบเรื่องนี้ได้เร็วกว่าสวีฉังชิงแน่ และเมื่อคนแรกทราบข่าว ก็เตรียมการในเวลาอันสั้น หากไม่มีอำนาจมากพอ ก็ไม่มีทางทำได้ถ้าจะพูดถึงอำนาจ จ้าวเสวียนจีคือผู้ต้องสงสัยอันดับหนึ่งอย่างไม่ต้องสงสัยแต่หลี่เฉินกลับรู้สึกว่า
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 34
หลี่เฉินยิ้มแทนที่จะโกรธเขาเดินไปหาจ้าวเจ๋อโยวและพูดอย่างใจเย็นว่า “เจ้าจะยอมรับก็ดี หรือจะปฏิเสธก็ช่าง ข้าไม่สนใจ”“อย่าคิดว่าเจ้าจะตายอย่างมีความสุขโดยไม่ต้องพูดอะไร เจ้าควรรู้เรื่องนี้ดี ในโลกนี้มีหลายวิธีที่ทำให้ผู้คนอยากตาย”จ้าวเจ๋อโยวได้ยินดังนั้น ก็มองหลี่เฉินด้วยสายตาที่เย็นชา คล้ายกับจะเยาะเย้ย“ครอบครัวของเขาล่ะ?” หลี่เฉินถามไม่รอให้เฉินทงพูด จ้าวเจ๋อโยวก็หัวเราะแล้วพูดว่า “อย่าเปลืองแรงเลย ภรรยาและลูกสาวของข้าเสียชีวิตเมื่อไม่กี่ปีก่อน ข้าอยู่คนเดียว ถ้าจะบอกว่าจะสังหารคนในตระกูลของข้า สมาชิกตระกูลที่เหลืออยู่ในตอนนี้ ข้าไม่รู้จักพวกเขาด้วยซ้ำ ท่านไม่สามารถใช้พวกเขามาข่มขู่ข้าได้”“ดี กระดูกแข็งดีมาก ข้าชอบ”หลี่เฉินพยักหน้า แล้วกวักมือเรียกเฉินทง“ไปเอาเข็มเงินมาสิบเข็ม โถน้ำผึ้งหนึ่งใบ และผึ้งฝูงหนึ่ง”เฉินทงชะงัก หรือว่าองค์รัชทายาทจะรู้วิธีทรมานคน? เฉินทงส่งคนไปนำสิ่งที่หลี่เฉินพูดถึงมาทันที โดยไม่คิดมากแม้ว่าการไปนำผึ้งมาจะเสียเวลาไปเล็กน้อย แต่ทุกอย่างก็ถูกจัดเตรียมอย่างรวดเร็วโดยองครักษ์เสื้อแพรแห่งหน่วยบูรพา พวกเขาส่งสิ่งของให้กับหลี่เฉิน“ลากไอ้สุนั
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 35
หลี่เฉินหันศีรษะไปพูดกับเฉินทงที่ตกใจอยู่ข้างๆ ว่า “ไปเอาอ่างน้ำมาอีกหนึ่งอ่างและผ้าเช็ดตัวมากกว่าสิบผืน”เฉินทงรับคำสั่งทันที แล้วไปนำสิ่งที่หลี่เฉินต้องการมาในเวลานี้ จ้าวเจ๋อโยวมองไปที่หลี่เฉินด้วยสายตาหวาดกลัวสุดขีด เขาตะโกนด้วยเสียงแหบแห้งว่า “ทำไมล่ะ ทำไมกัน? เห็นได้ชัดว่าข้าเต็มใจที่จะสารภาพ แต่ทำไมท่านถึงยังทรมานข้าอยู่? ท่านเป็นมนุษย์หรือว่าปีศาจกันแน่!?”หลี่เฉินฟังหูซ้ายทะลุหูขวา สั่งเฉินทงอย่างใจเย็นว่า “นำผ้าเช็ดตัวไปชุบน้ำให้เปียก จากนั้นก็วางบนหน้าของเขาทีละผืนอย่างช้าๆ”เฉินทงไม่เข้าใจว่าทำไม แต่ก็ปฏิบัติตามคำสั่งอย่างซื่อสัตย์ด้วยผลลัพธ์ของเข็มเงินก่อนหน้านี้ เขาจึงรู้สึกชื่นชมหลี่เฉินเป็นอย่างมากผ้าเช็ดตัวผืนนี้ดูน่ากลัวน้อยกว่าเข็มเงินมาก แต่เฉินทงรู้สึกอย่างบอกไม่ถูกว่า ผลของสิ่งนี้อาจจะยิ่งใหญ่กว่านั้นอีกเมื่อหันไปเห็นใบหน้าที่ซีดเซียวของจ้าวหรุ่ย หลี่เฉินก็ตบบั้นท้ายของนางแล้วพูดว่า “เป็นอะไรไป กลัวรึ?”จ้าวหรุ่ยจึงถามอย่างระมัดระวัง “องค์รัชทายาท เขายอมรับสารภาพแล้ว แต่ทำไมถึงยังทรมานเขาต่อ?”“คนเราหากไม่ถึงคราวสิ้นหวังจริงๆ ไม่มีทางพูดความจริงอย่างซ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 36
หลี่เฉินมองไปที่จ้าวเจ๋อโยว แล้วพูดเสียงราบเรียบว่า “ที่ข้าสงสัยมากก็คือ ทำไมเจ้าถึงกล้าร่วมมือกับหลิ่วปินเฉิน ทั้งที่รู้ว่าถ้าหากเรื่องนี้ถูกเปิดเผยขึ้นมาเจ้าก็จะตาย? หรือเป็นเพราะว่าสมาชิกในครอบครัวของเจ้าตายไปหมดแล้ว เจ้าเลยให้ความสำคัญกับเงิน?”จ้าวเจ๋อโยวถ่มน้ำลายลงบนพื้นอย่างดุดัน และพูดอย่างบ้าคลั่งว่า “เหลยนั่วซานคืออาจารย์ผู้มีพระเจ้าของข้า ในปีนั้นเขาช่วยชีวิตข้าครั้งหนึ่ง ทั้งยังสนับสนุนข้าขึ้นมาในตำแหน่งปัจจุบัน ข้าจึงสาบานว่าจะพยายามตอบแทนเขาให้ดีที่สุด ในเมื่อเจ้าฆ่าเขา ข้าก็จะทำให้เจ้าต้องชดใช้!”“โง่เขลาสิ้นดี”สี่คำนี้ เป็นเฉินทงที่พูดออกมาเฉินทงใช้สายตาที่สงสารปนเหยียดหยาม มองไปที่จ้าวเจ๋อโยวแล้วพูดว่า “เจ้าคิดว่าเหลยนั่วซานเป็นคนดี? เจ้ารู้ไหมว่าทำไม ภรรยาและลูกสาวของเจ้าถึงเสียชีวิตลงอย่างกะทันหัน? นั่นเป็นเพราะเหลยนั่วซานและภรรยาของเจ้าเป็นชู้กัน พวกเขาเล่นชู้กันมาสี่หรือห้าปีโดยที่เจ้าไม่รู้ เกรงว่าเจ้าคงไม่รู้ว่า ตอนที่เจ้าออกไปทำงานตอนกลางวัน หญิงร่านของเจ้าก็คอยปรนนิบัติเหลยนั่วซานที่จวนของเจ้า”“ต่อมา ภรรยาของเจ้าก็มีลูกนอกสมรส บวกกับเรื่องที่ทั้งสองคนเป
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 37
หลี่เฉินตะคอกอย่างเย็นชาและพูดว่า “ข้ามีการเตรียมการของตัวเองสำหรับเรื่องนี้แล้ว เจ้าปล่อยข่าวออกไปก่อน บอกว่าคนร้ายตัวจริงในคดีปล้นเงินหลวงถูกจับได้แล้ว จากนั้นก็รอดูปฏิกิริยาจากทุกฝ่ายแล้วค่อยว่ากันอีกที”เฉินทงรับคำสั่งและขอตัว ขณะที่เขากำลังเดินออกไป ก็บังเอิญชนเข้ากับซานเป่าที่กำลังกลับมาพอดีทั้งสองสบตากัน ก่อนจะแยกย้ายกันไปซานเป่าหรี่ตา ขณะมองแผ่นหลังของเฉินทงแวบหนึ่ง แล้วรีบเดินเข้าไปในพระที่นั่งสีเจิ้ง“องค์รัชทายาท รายละเอียดเกี่ยวกับจวนแม่ทัพใหญ่ บ่าวได้ทำการตรวจสอบอย่างชัดเจนแล้ว”หลี่เฉินจิบชาแล้วพูดว่า “พูดมา”“จวนแม่ทัพใหญ่สืบทอดมาจากซูฮั่่วอี่ เทพสงครามผู้ล่วงลับไปแล้วของจักรวรรดิต้าฉิน ซูฮั่่วอี่เป็นแม่ทัพใหญ่ในรัชสมัยของจักรพรรดิเกาจง เขามีความสามารถทางการทหารที่โดดเด่น ครั้งหนึ่งเคยใช้ทหารสามพันนายต้านทหารม้าแปดหมื่นนายของซยงหนูโดยไม่พ่ายแพ้ ในปีที่ 11 ของการครองราชย์ของจักรพรรดิเกาจง เขาได้บุกทะลวงออกจากประตู สังหารชาวซยงหนูจนกว่าพวกเขาจะทิ้งชุดเกราะ และไล่ตามพวกเขาไปจนถึงตีนเขา ทำให้พวกซยงหนูริเริ่มส่งเครื่องบรรณาการมาให้พวกเราอย่างยาวนานกว่าหกสิบปี”“
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 38
หลี่เฉินพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เจ้ายกเรื่องนี้ขึ้นมาพูดได้อย่างไร? นางสนมของข้ามีเสน่ห์มากเช่นนี้ ข้าจะทำใจทำเช่นนั้นได้อย่างไร?”ในระหว่างที่พูด มือข้างหนึ่งของหลี่เฉินก็จับมือที่อ่อนนุ่มของจ้าวหรุ่ยขึ้นมา ดึงนางมาซบที่ร่างของตัวเอง จากนั้นมืออีกข้างก็แตะที่ส่วนล่างของด้านหลังนางอย่างคุ้นเคย โดยเล่นกับส่วนนูนที่เอิบอิ่มของนางตามต้องการลมหายใจของจ้าวหรุ่ยค่อยๆ เร็วขึ้น ถึงแม้ว่านางจะผ่านเรื่องแบบนี้มาแล้วหลายครั้ง และไม่มีส่วนใดในร่างกายของนางที่ไม่ถูกหลี่เฉินหยอกล้อ แต่เนื่องจากสัญชาตญาณของผู้หญิง ทำให้จ้าวหรุ่ยต้องการจะหลีกเลี่ยงการรุกรานที่เผด็จการเช่นนี้นางต้องการที่จะถอย แต่ดูเหมือนว่าหลี่เฉินจะมองทะลุความคิดของนางออกตั้งนานแล้ว จึงก้าวเข้ามาใกล้ ทำให้จ้าวหรุ่ยไม่เพียงแต่ล้มเหลวในการหลบหนีเท่านั้น แต่ยังถูกหลี่เฉินประชิดตัวอีกด้วยหน้าอกของจ้าวหรุ่ยแนบกับแผ่นอกของหลี่เฉิน ปลายจมูกของพวกเขาแทบจะแตะกัน และรู้สึกถึงลมหายใจของกันและกันได้อย่างชัดเจน ลมหายใจอันร้อนระอุทั้งสองสายต่างประสานกัน จนไม่สามารถแยกแยะออกได้“องค์รัชทายาท...”จ้าวหรุ่ยตื่นตระหนกตกใจจนทำอะไรไม่ถูก นางร้องออกม
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 39
จ้าวหรุ่ยถอนหายใจเบาๆ ใช้เรี่ยวแรงและจิตสำนึกที่เหลืออยู่สุดท้าย ยกแขนที่ขาวราวหิมะ กระตุกเชือกม่านเตียงเบาๆ เพื่อปล่อยให้ม่านเตียงหล่นลงมา ปิดกั้นทิวทัศน์ฤดูใบไม้ผลิบนเตียงเช้าวันรุ่งขึ้น หลี่เฉินตื่นขึ้นมาอย่างสดชื่นส่วนจ้าวหรุ่ยสะลึมสะลือลืมตาตื่น และพยายามลุกขึ้นมาช่วยหลี่เฉินเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่ทันทีที่นางลุก ก็กระทบกับจุดที่เจ็บปวดขึ้นมา ทำให้นางร้องครวญครางเบาๆ และขมวดคิ้วความเจ็บปวดนี้ มากกว่าตอนที่หลี่เฉินฝืนตัดแตงในวันนั้นเสียอีกหลี่เฉินรู้สึกเต็มอิ่มมากก่อนจะทะลุมิติมา ผู้หญิงที่มีรูปร่างหน้าตาอย่างจ้าวหรุ่ย ใครบ้างจะไม่รู้สึกชื่นชอบ?แต่ตอนนี้ นางเป็นคนเคียงหมอนของตัวเอง และยังต้องลุกขึ้นมาช่วยตัวเองเปลี่ยนเสื้อผ้าทันทีที่เขาตื่น อย่างไรก็ตาม หลี่เฉินไม่ใช่คนใจไม้ไส้ระกำขนาดนั้น เขาโบกมือแล้วพูดว่า “เจ้าพักผ่อนต่อเถอะ ไม่ต้องลุกขึ้นมา ข้าจะให้นางกำนัลเข้ามาปรนนิบัติ”หลังจากที่พูดอย่างนั้น หลี่เฉินก็เรียกนางกำนัลสองคนเข้ามาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ตัวเอง “เสื้อผ้าธรรมดา”เมื่อค้นหาเสื้อผ้าที่เหล่าคุณชายทั่วไปสวมใส่เจอ ก็จัดการช่วยแต่งตัวให้ ทันใดนั้นหลี่เฉินก็กลายเ
Bab terbaru
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1053
“นี่มันเรื่องอะไร?”ซูจิ่นพ่ากดดันต่อทันที “หากเจ้ามีเหตุผล ก็กล่าวมาเถิด ให้คนทั้งใต้หล้าได้ยินให้ชัดว่า องค์รัชทายาทนั้น ‘โง่งม’ อย่างไร?”เมื่อเอ่ยถึงตรงนี้ เสียงของซูจิ่นพ่าพลันเย็นเยียบลง “หากเจ้าพูดออกมาไม่ได้ เช่นนั้นก็คือการใส่ร้าย ใส่ร้ายองค์รัชทายาทผู้ครองแผ่นดิน ถือเป็นอาชญากรรม ต้องประหาร!”คำว่า “ต้องประหาร” สิ้นสุดลงในวินาทีใด อำนาจและบารมีอันยิ่งใหญ่ก็ปกคลุมรอบทิศจนขุนนางผู้นั้นถึงกับทรุดตัวนั่งตูมลงกลางพื้นซึ่งชุ่มไปด้วยน้ำฝนเขาถึงกับหวาดกลัวจนหมดสติเมื่อร่างล้มลง มือทั้งสองย่อมต้องยันพื้นไว้โดยสัญชาตญาณ ทว่าเมื่อฝ่ามือเขายื่นออกไป กลับสัมผัสกับพื้นของทางเสด็จในพระราชวัง หน้าพระที่นั่งไท่เหอ มีทางเดินอยู่สามสายสายหนึ่งคือ “ทางสามัญ” สำหรับขุนนางเดินใช้สายหนึ่งคือ “ทางอ๋อง” สำหรับเจ้านาย ราชนิกูลและเชื้อพระวงศ์และอีกสายคือ “ทางจักรพรรดิ” หรือเรียกว่า “ทางเสด็จ” เป็นทางที่มีเพียงฮ่องเต้และองค์รัชทายาทเท่านั้นที่สามารถเดินผ่านได้ตามกฎหมาย แบ่งทางเดินแต่ละสายตามสถานะผู้เดินอย่างเคร่งครัด หากผู้ต่ำศักดิ์ละเมิด ย่อมถือว่าเป็นการล่วงละเมิดเบื้องสูง มีโทษฐานก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1052
เสียงฟ้าผ่าดังสนั่นโดยไร้สัญญาณเตือน ทำให้ทุกคนในที่นั้นแลเห็นใบหน้าของหลี่เฉินอย่างชัดเจน ภายใต้สายฝนที่เทกระหน่ำและหลี่เฉินเองก็สามารถมองเห็นสีหน้าของเหล่าขุนนางได้ถนัดตาในสีหน้าพวกเหล่าขุนนาง บ้างจริงจัง บ้างเงียบงัน บ้างหวาดหวั่น ทว่ามากที่สุด...คือความเย็นชาไร้ซึ่งอารมณ์พวกเขาราวกับแน่ใจว่า คืนนี้องค์รัชทายาทจะต้องถูกบีบให้สละตำแหน่งอย่างแน่นอนเสียงตะโกนขอให้องค์รัชทายาทสละราชบัลลังก์ดังระงม ประหนึ่งคลื่นมหึมาที่ถาโถมกดทับอยู่บนร่างของหลี่เฉินซูจิ่นพ่าหันไปมองด้านข้างของหลี่เฉิน ใบหน้าของเขาเรียบเฉยไร้อารมณ์ แต่ด้วยความใกล้ชิด นางรู้ดีว่าร่างกายของบุรุษข้างกายกำลังสั่นไหวเล็กน้อยนั่นมิใช่ความหวาดกลัว แต่เป็นความโกรธในห้วงเวลานี้ ซูจิ่นพ่ารู้สึกเลือดลมพลุ่งพล่านจุกแน่นอยู่ในลำคอ ไม่อาจกลืนกลับไปได้อีกนางจำต้องกล่าวบางสิ่งออกมา“หยาบช้า!”เสียงตำหนิของซูจิ่นพ่าดังใสชัดเจน ในค่ำคืนอันเปียกชื้นอึมครึมนั้น เสียงของนางมิได้ละมุนดังเช่นทุกครั้ง ทว่าหนักแน่นเด็ดเดี่ยวอย่างน่าครั่นคร้ามดั่งเสียงขานแรกของนกฟีนิกซ์วัยเยาว์ แม้ยังไม่เติบโตเต็มที่ แต่ก็เผยแววสง่างามของสตรีผ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1051
สายฝนเทกระหน่ำ ในห้วงฟ้าดินนั้น นอกจากเสียงเม็ดฝนกระทบพื้นอันอึกทึกแล้ว กลับไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาอีกเลยทันใดนั้น เสียงขานราชาศัพท์กังวานลั่นไปทั่วสะพานจินสุ่ย“ฮองเฮาเสด็จ!”“องค์รัชทายาทเสด็จ!”“พระชายาองค์รัชทายาทเสด็จ!”เสียงขานรับเสด็จทั้งสามดังขึ้นติดกัน ทำให้เหล่าขุนนางหลายสิบคนเริ่มเคลื่อนไหวเล็กน้อย ทว่าจางปี้อู่ซึ่งยืนอยู่แถวหน้าสุดกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเย็นว่า “สงบปากสงบคำ”เพียงคำเดียว ทุกคนก็เงียบลงทันทีในเวลาไม่นาน ร่างสองร่างก็ปรากฏตัวเคียงข้างกันที่หน้าสะพานจินสุ่ยชุดแต่งงานสีแดงฉาน ภายใต้ม่านฝนและรัตติกาล กลับยิ่งสะดุดตาพร้อมกับการปรากฏตัวของพวกเขา คือเสียงฝีเท้าของเหล่าองครักษ์ที่เรียงรายอย่างเป็นระเบียบองครักษ์อวี่หลินเดินเข้าสู่ลานพิธีพวกเขากระจายตัวรายล้อมกำแพงแดงโดยรอบลานสะพานจินสุ่ย จนล้อมพื้นที่โดยรอบไว้ทั้งหมดเหล่าขุนนางเพียงแต่ยืนมองนิ่งๆ ไม่มีใครขัดขืน ไม่มีผู้ใดกล่าวคำหนึ่งคำราวกับรู้ดีว่า...ทหารเหล่านี้ ไร้ความหมายซานเป่าอยากจะกางร่มให้หลี่เฉินกับซูจิ่นพ่า ทว่าหลี่เฉินโบกมือ แล้วหยิบร่มไปกางเหนือศีรษะของซูจิ่นพ่า ส่วนตนกลับปล่อยให้ร่า
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1050
“ข้าเข้าใจแล้ว…เข้าใจหมดทุกอย่างแล้ว”หลี่อิ๋นหู่ระเบิดเสียงหัวเราะลั่น“ไม่แปลกใจเลย ไม่ว่าอย่างไร ข้าทำสิ่งใด เจ้าก็ล่วงรู้หมด ที่แท้เป็นเช่นนี้! เป็นเช่นนี้เอง!”หลี่เฉินมองหลี่อิ๋นหู่ที่หัวเราะจนหอบหายใจแทบไม่ทัน สีหน้าไร้อารมณ์เขาหันหลัง เดินตรงเข้าไปในศาลบูรพกษัตริย์ซานเป่ากลับไม่ได้หันตาม แต่เดินตรงไปทางหลี่อิ๋นหู่ด้านหลังหลี่เฉิน เสียงหัวเราะของหลี่อิ๋นหู่ยังไม่จางหาย เขาหัวเราะพลางตะโกนลั่น “หลี่เฉิน เจ้าอย่าได้ลำพองใจ เจ้ารู้หรือไม่ว่าจ้าวเสวียนจีร้ายกาจเพียงใด! เจ้ารู้หรือไม่ว่าแผ่นดินนี้มีคนอีกมากมายที่ปรารถนาให้เจ้าตาย! ข้าเป็นแค่หุ่นเชิดก็จริง แต่ข้าก็เป็นเพียงจุดเริ่มต้น!”“หากเจ้าฆ่าข้า คนพวกนั้นจะไม่อาจอยู่นิ่งได้ อาณาจักรที่เจ้าครอง จะไม่มีวันมั่นคงแน่นอน!”ฝีเท้าหลี่เฉินไม่หยุด ยังคงเดินไปข้างหน้า คำพูดของหลี่อิ๋นหู่ไม่มีผลใดๆ กับเขาเลยในเวลาเดียวกัน เสียงตวาดกร้าวของโจวสิงเจี่ยก็ดังขึ้น“เจ้าจะทำอะไร!”ไม่มีผู้ใดตอบต่อมาคือเสียงฟึ่บ! ของคลื่นลมที่ระเบิดออก ตามด้วยเสียงกรีดร้องอันน่าสยดสยองของโจวสิงเจี่ยถัดจากนั้น เสียงหัวเราะของหลี่อิ๋นหู่ก็เงียบห
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1049
หลี่อิ๋นหู่รู้ดีว่าหลี่เฉินจะต้องฆ่าตนทว่าเมื่อความตายมาปรากฏอยู่ตรงหน้าอย่างแท้จริง เขากลับหวาดกลัวขึ้นมาม่านตาหดแน่น ลำคอหลี่อิ๋นหู่แห้งผากจนลิ้นแทบขยับไม่ไหว“จ้าวเสวียนจีบางทีอาจกำลังรอให้เจ้าฆ่าข้าก็เป็นได้!” หลี่อิ๋นหู่พลันเอ่ยขึ้นมา“ไม่ผิด”หลี่เฉินยืนยันคำพูดของหลี่อิ๋นหู่อีกครั้ง“ความผิดของเจ้า คือเข่นฆ่าพี่น้องร่วมสายเลือด หากข้าฆ่าเจ้า เช่นนั้นข้าก็จะมีความผิดเดียวกับเจ้าอย่างเต็มประตู”“จ้าวเสวียนจีจะใช้ข้อหานี้ ประกาศไปทั่วแคว้น ทำให้ข้าเสื่อมเสียชื่อเสียง”หลี่อิ๋นหู่ราวกับคว้าได้หนึ่งในเส้นเชือกแห่งความหวัง จึงรีบกล่าวด้วยความร้อนรนว่า “เพราะฉะนั้นเจ้าก็ยิ่งห้ามหลงกลเขา!”“ข้าไม่กลัว”หลี่เฉินยิ้มอย่างอ่อนโยน “หลุมที่เจ้าก้าวลงไปแล้วต้องตาย ข้าเดินผ่านไป กลับสามารถถมให้ราบได้”สีหน้าหลี่อิ๋นหู่ชะงักนิ่งเขารู้สึกได้ว่าเส้นเชือกแห่งความหวังนั้น ค่อยๆ เลือนหายไป“อย่าฆ่าข้า!”หลี่อิ๋นหู่พลันทรุดตัวคุกเข่าลง สองเข่าติดพื้น ค่อยๆ คลานเข้าไปหาเขาหลี่เฉินไม่ได้พูดอะไร ไม่แม้แต่จะหลบหลีกปล่อยให้อีกฝ่ายคลานเข้ามาใกล้ พอเขาเอื้อมมือจะกอดขาหลี่เฉิน หลี่เฉินจึ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1048
การระเบิดของระเบิดเทพต้าฉินทั้งสี่ระลอก ทำให้ผู้คนล้มตายไปหลายพันคน ทำลายขวัญกำลังใจของทัพกบฏจนราบคาบ ยังผลให้หลี่อิ๋นหู่ตื่นจากความฝันอันแสนหวานควันดินปืนยังลอยฟุ้งอยู่ทั่ว เปลวเพลิงที่ระเบิดทิ้งไว้ยังคงลุกไหม้ ธงรบที่ขาดวิ่นไหวระริกในสายลมยามโพล้เพล้ เสียงเปลวไฟแตกดังเปรี๊ยะๆ กับเสียงคร่ำครวญของบาดเจ็บที่ยังไม่สิ้นลมหายใจ ดังอยู่ไม่ขาดสายหลี่เฉินออกคำสั่ง ให้ทหารที่ยังมีแรงเหลือออกไปกวาดล้างสนามรบ“ฝ่าบาท พวกกบฏที่ยังรอดชีวิตอยู่ จะทรงให้ประหารหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”ซานเป่าใช้ความเคยชินในฐานะจางกงแห่งตงฉ่าง เห็นว่าศัตรูก็ต้องฆ่าให้สิ้นซาก จึงเอ่ยถาม“หากผู้ใดพอมีหวังรอดชีวิต ก็ให้รักษาไว้”หลี่เฉินปรายตามองซานเป่า เอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “พวกเขาเลือกจุดยืนทางการเมืองไม่ได้ เรื่องนั้นเป็นของผู้ใหญ่ข้างบน ทหารเหล่านี้ ก็แค่สู้เพื่อค่าจ้างหนึ่งมื้อเท่านั้น ตั้งแต่ตำแหน่งแม่ทัพร้อยคนขึ้นไป ฆ่าให้หมด”การตัดสินใจที่ใหญ่ปล่อยเล็กเช่นนี้ แสดงให้เห็นถึงวิสัยทัศน์และความใจกว้างของผู้เป็นกษัตริย์ซานเป่าค้อมกายรับคำ “ฝ่าบาททรงเปี่ยมด้วยเมตตา บ่าวขอรับพระโอวาทไว้”เมื่อซานเป่านำรับสั่งไ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1047
มนุษย์ ย่อมหวาดกลัวต่อภัยอันไม่อาจหยั่งรู้ได้นี่คือสันดานดิบของมนุษย์ เป็นสัญชาตญาณที่เปลี่ยนแปลงมิได้ก่อนหน้านี้ เว้นแต่บุคคลส่วนน้อยอย่างหลี่เฉิน ก็แทบไม่มีผู้ใดเคยเห็นระเบิดเทพต้าฉินมาก่อนเลยเพราะฉะนั้น เมื่อมันแสดงโฉมหน้าดุร้ายในฐานะอาวุธสงครามออกมาเป็นครั้งแรกต่อหน้าฝูงชน ทุกผู้คน รวมทั้งทหารองครักษ์ที่เหลืออยู่เพียงไม่กี่ร้อยนาย ต่างก็พากันตื่นตะลึงจนตาแตกเสียงระเบิดที่ดังกึกก้อง อานุภาพของมันรุนแรงจนชวนให้ผู้คนคิดว่าหรือจะเป็นเทพพิโรธที่ฟ้าดินบันดาลลงมาแม้แต่หลี่เฉินเอง ก็เพิ่งเคยเห็นผลของระเบิดเทพต้าฉินในสนามรบจริงเป็นครั้งแรกเช่นกันเขารู้สึกพึงใจอย่างยิ่งต่ออานุภาพของระเบิดเทพต้าฉิน ทว่าในใจกลับเจ็บราวกับมีเลือดซึมออกมาเหตุใดน่ะหรือ ก็เพราะทุกเสียงระเบิดนั้น ล้วนแปลเป็นเงินทั้งสิ้นตามต้นทุนในปัจจุบัน ระเบิดระเบิดเทพต้าฉินหนึ่งลูกมีค่าใช้จ่ายราวสองร้อยตำลึงเงินแท้จริงแล้ว ปืนใหญ่หนึ่งนัดเท่ากับทองคำหมื่นตำลึงยิ่งไปกว่านั้น คนที่สามารถสร้างมันได้ ในต้าฉินเวลานี้ก็มีเพียงซ่งอิงซิงคนเดียวเท่านั้น แม้เขาจะพยายามฝึกฝนผู้อื่นอยู่ แต่ของสิ่งนี้กลับต้องใช้พรสวรรค์ อ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1046
มือปืนทั้งสามแถวพอยิงพร้อมกันเสร็จสิ้นรอบหนึ่ง ก็รีบควานเอาสิ่งของกลมดำสนิทสิ่งหนึ่งออกมาจากถุงผ้าที่คล้องอยู่ข้างกายเจ้าสิ่งนั้นดูแล้วไร้ค่าเสียยิ่งกว่าท่อนไม้ในมือของพวกเขา เป็นของที่ต่อให้ถูกโยนทิ้งไว้ข้างทางก็ไม่มีผู้ใดเหลียวแลแต่เมื่อมีตัวอย่างของท่อนไม้ที่กลับกลายเป็นปืนปรากฏอยู่ก่อนหน้าแล้ว ก็ไม่มีผู้ใดกล้าดูแคลนของสิ่งนี้“นั่นคือสิ่งใดกัน?”หลี่อิ๋นหู่ขมวดคิ้วแน่น ความรู้สึกไม่สู้ดีถาโถมเข้ามาในใจทันทีก่อนหน้านี้ที่เห็นปืนดินปืน แม้จะทำให้เขาตื่นตระหนกอยู่บ้าง แต่ยังไม่ถึงขั้นเสียขวัญก่อนอื่น ปืนดินปืนนั้นมิใช่ของแปลกใหม่เสียทีเดียว จักรวรรดิต้าฉินในอดีตก็เคยคิดค้นของเช่นนี้ขึ้นมาแล้ว เพียงแต่ทุกคนต่างรู้ว่ามันเล็งได้ไม่แม่น แถมยังต้องเสียเวลายัดดินปืนใส่เข้าไป จึงมิได้ถูกนำมาใช้อย่างแพร่หลายหรือพัฒนาอย่างจริงจัง ผู้คนล้วนเห็นว่าอย่างไรก็ยังสู้ฝึกมือธนูที่มีกำลังแขนมากหน่อยไม่ได้และการที่หลี่เฉินนำปืนดินปืนกลับมาพัฒนาใหม่นั้นก็หาใช่ความลับไม่ ขุนนางมากมายต่างตำหนิเจ้าชายรัชทายาทว่าเอาแต่เล่นจนเสียงาน ริหลงใหลในกลไกแปลกประหลาดซึ่งถือเป็นศาสตร์นอกลู่นอกทางหลี่อิ๋นห
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1045
“ฝ่าบาท พะย่ะค่ะ เราคงรักษาแนวไว้ไม่อยู่แล้ว” ซานเป่ามองสถานการณ์ที่เลวร้ายลงเรื่อยๆ จึงกล่าวกับหลี่เฉินว่า “ไม่สู้พวกเรากลับเข้าไปในศาลบูรพกษัตริย์ แล้วค่อยหาทางใหม่ดีหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?” “ไม่เป็นไร”หลี่เฉินโบกมือเบาๆ เอ่ยว่า “ให้คนที่เหลือถอยกลับมาเถิด” “แต่ว่า…” หลี่เฉินเหลือบตามองซานเป่าหนึ่งแวบ ก่อนเอ่ยเสียงเรียบ “เมื่อใดกันที่เจ้ากลายเป็นผู้ตัดสินใจแทนข้า?” ซานเป่าหน้าตึงไปทันใด รีบก้มตัวยอมรับคำสั่งโดยไม่กล้าเถียงแม้แต่น้อย การรบในสนามยังคงดุเดือดโลหิต เมื่อความแตกต่างด้านจำนวนเพิ่มขึ้นตามอัตราผู้บาดเจ็บและล้มตาย เมื่อกำลังของทั้งสองฝ่ายใกล้ถึงขีดสุด สถานการณ์ก็เปลี่ยนเป็นการสังหารฝ่ายเดียว ขณะนั้นเอง คำสั่งถอยทัพก็ส่งต่อไปยังทุกหน่วย เหล่าทหารต่างรีบหดแนวรับอย่างเป็นระเบียบแม้เป็นการถอย แต่พวกเขายังคงปักหลักรักษาหน้าที่ ไม่มีผู้ใดหลบหนี ไม่แม้แต่จะแตกกระเจิง ทหารรักษาการณ์ที่เคยมีอยู่หลายพันนาย บัดนี้เหลือเพียงไม่กี่ร้อย ทั้งยังล้วนแต่มีบาดแผลติดตัว ดวงตาหลี่เฉินเปล่งประกาย เขาหันไปกล่าวกับซานเป่าข้างกายว่า “ศึกนี้ จงจดชื่อของเหล่าทหารที่เข้าร่วมไว้ทั้งห
