เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 39
บทที่เกี่ยวข้อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 40
เด็กรับใช้คนนั้นเห็นหลี่เฉินเปิดปากขอพบท่านแม่ทัพ ก็คิดจะปฏิเสธตามจิตสำนึก แต่เมื่อเห็นชายวัยกลางคนซึ่งดูน่ากลัวที่อยู่ข้างๆ กำลังมองมาที่ตัวเองด้วยสีหน้าถมึงทึง เขาก็กลืนคำพูดที่ติดอยู่ที่ปากลงไป และเปลี่ยนคำพูด “รอสักครู่ ข้าไปจะรายงานทันที”ทันทีที่เด็กรับใช้เดินจากไป ซานเป่าก็พูดอย่างเย็นชา “เด็กรับใช้ผู้นั้น เมื่อครู่คิดจะปฏิเสธพระราชดำรัสสั่งขององค์รัชทายาท หากเขากล้าพูดคำนั้นออกมา บ่าวจะทำให้เขาเลือดสาดทันที” “เนื่องจากข้าสวมใส่เสื้อผ้าธรรมดาแล้วออกมาข้างนอกโดยไม่มีผู้ติดตาม และไม่คิดจะแสดงตัวในฐานะองค์รัชทายาท หากเจ้าต้องการจะเยินยอข้า ก็ต้องรู้จักดูสถานการณ์ และควบคุมอารมณ์ของตัวเอง”คำพูดไม่ร้อนไม่หนาวของหลี่เฉิน ทำให้สีหน้าของซานเป่าชะงัก ก่อนจะรีบโค้งคำนับแล้วพูดว่า “บ่าวเข้าใจแล้วพ่ะย่ะค่ะ”ผ่านไปชั่วครู่หนึ่ง ก็มีเสียงฝีเท้าเร่งรีบดังมาจากด้านในฟังดูแล้ว น่าจะมีคนมาไม่น้อยประตูหน้าเปิดออกเสียงดังเอี๊ยดฉากนี้ทำให้ผู้คนรอบข้างต่างหันมาชำเลืองมองในสมัยโบราณ ครอบครัวที่ร่ำรวยมักจะไม่เข้าออกทางประตูหน้า นอกเสียจากว่าจะมีแขกผู้สูงศักดิ์มาเยือน ถึงจะเปิดประตูหน้าเพื
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 41
ใบหน้าของชายหนุ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงทันทีซานเป่าที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็รู้สึกสบายไปทั่วทั้งตัว เขารู้สึกราวกับว่าได้จิบน้ำเย็นๆ ในฤดูร้อน รู้สึกสดชื่นจากภายในสู่ภายนอกเมื่อมองร่างหลี่เฉินอีกครั้ง เขาก็รู้สึกซาบซึ้งใจอย่างยิ่ง ในสถานการณ์เช่นนี้ องค์รัชทายาทก็ยืนหยัดเพื่อตัวเองตอนนี้เอง ซูเจิ้นถิงจึงยกมือขึ้นแล้วพูดว่า “องค์รัชทายาท กระหม่อมไร้ความสามารถในการสั่งสอนลูกชาย ขอองค์รัชทายาทอย่าทรงขุ่นเคือง เจ้าลูกสุนัขนี่ไม่ได้หมายจะดูหมิ่น หมายถึงการไม่เคารพอย่างแน่นอน ผิงเป่ยเหตุใดเจ้าถึงไม่คุกเข่าลงและยอมรับความผิดพลาดของเจ้า!?”ซูผิงเป่ยกัดฟัน คุกเข่าให้หลี่เฉินแล้วพูดว่า “ซูผิงเป่ยหยาบคายต่อองค์รัชทายาท มีความผิดจริงๆ ฝ่าบาทโปรดลงโทษ”หลี่เฉินเพิกเฉยต่อซูผิงเป่ยและเหลือบมองซูเจิ้นถิง สีหน้าเฉยเมยหายไปในทันที เขายิ้มแล้วพูดว่า “แม่ทัพซูสุภาพเกินไปแล้ว อย่างไรก็ตาม มันเป็นเพียงเรื่องเล็กๆ เท่านั้น ผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป”ซูเจิ้นถิงกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ใช่ๆ องค์รัชทายาททรงพระทัยกว้างขวาง”ทั้งสองพูดคุยและหัวเราะ ขณะเดินเข้าไปในห้องโถงใหญ่ ซูเจิ้นถิงเชิญหลี่เฉินให้นั่งลง หลี่เฉินก็ไม่เ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 42
หลี่เฉินยืนขึ้นหลังจากได้ยินสิ่งนี้และพูดว่า “ทุกอย่างราบรื่นก็ดีแล้ว วันนี้ข้ามีเวลาว่าง ดังนั้นไม่รบกวนคุณหนูให้กลับมา ดีเสียอีกข้าอยากไปรู้จักเหล่าปัญญาชนในเมืองหลวงสักหน่อย”ซูเจิ้นถิงไม่ได้คัดค้าน และจัดคนรับใช้นำทางหลี่เฉินไป โดยมีซานเป่าเดินตามหลังไปติดๆ ทันทีที่หลี่เฉินเดินออกไป ห้องโถงใหญ่ก็ระเบิดทันทีซูผิงเป่ยพูดด้วยความโกรธว่า “ท่านพ่อ เพราะเหตุใด!?”“ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นองค์รัชทายาท แต่อำนาจของจ้าวเสวียนจีในราชสำนักนั้นทรงพลังมาก จนแทบไม่มีใครอยู่ข้างองค์รัชทายาทเลย ตอนนี้เขามีเพียงการสนับสนุนจากองค์จักรพรรดิ หากวันหนึ่งฟ้าถล่มลงมา ก็ยังไม่ชัดเจนว่าใครจะเป็นเจ้าของบัลลังก์ ท่านพ่อสอนลูกมาโดยตลอดว่า ผลงานทางการทหารของตระกูลซูโดดเด่นเกินไป ดังนั้นต้องเก็บเนื้อเก็บตัวเข้าไว้เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหา แต่ตอนนี้ท่านกลับยกน้องสาวแต่งงานกับองค์รัชทายาท นี่ไม่ใช่การเดินขึ้นเวทีไปอยู่ข้างกายองค์รัชทายาท และต่อต้านเหล่าขุนนางบุ๋นบู๊อย่างชัดเจนหรือ?”คำพูดของซูผิงเป่ยนั้นพูดแทนใจสมาชิกตระกูลซูทั้งหมด ทันทีที่เขาพูด ทุกคนต่างก็เงียบและรอฟังคำตอบจากซูเจิ้นถิงซูเจิ้นถิงเหมือนจะเตรียมคำพ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 43
หลี่เฉินเข้าไปในหอ และกำลังจะขึ้นบันได แต่ก็มีเสียงจากทางด้านหลังหยุดเขาเอาไว้เมื่อหลี่เฉินมองย้อนกลับไป ก็เห็นชายหนุ่มในชุดเสื้อสีเขียวมองมาที่เขาอย่างสงบชายหนุ่มยกมือขึ้นและพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพว่า “คุณชายมาที่นี่เพื่อเข้างานชุมนุมกวีหรือไม่”หลี่เฉินถามว่า “ถ้าใช่แล้วอย่างไร ไม่ใช่แล้วอย่างไร?”ชายหนุ่มยิ้มแล้วพูดว่า “ถ้าไม่ใช่ เช่นนั้นก็ง่ายมาก ที่ชั้นบนตอนนี้ จ้าวไท่ไหลลูกชายของราชเลขาจ้าวกำลังจองสถานที่อยู่ ถ้าไม่ได้เข้าร่วมงานชุมนุมกวี ก็ไม่สามารถขึ้นไปได้”“แต่ถ้าใช่ กรุณาแสดงเทียบเชิญให้ข้าดู”“แต่ถ้าไม่มีเทียบเชิญก็สามารถขึ้นไปได้ ถ้าหากผู้อาวุโสสายตรงในตระกูลของคุณชายเป็นขุนนางขั้นสี่ขึ้นไป แต่ถ้าหากเกษียณแล้ว ก็จำเป็นจะต้องเป็นขุนนางขั้นที่สามจึงจะเข้าไปได้”“หรือถ้าหากไม่มีทั้งสองอย่าง ก็ยังมีอีกวิธี นั่นก็คือบริจาคเงินห้าสิบตำลึง ท่านก็สามารถขึ้นไปฟังได้”ในระหว่างที่พูด ชายฉกรรจ์สูงใหญ่เอวหนาสองคนที่ยืนอยู่ด้านหลังชายหนุ่มชุดเขียว ก็จ้องไปที่หลี่เฉินด้วยสีหน้าไร้ความปรานีดูจากท่าทางแล้ว ราวกับว่าตราบใดที่หลี่เฉินไม่มีผู้อาวุโสที่เป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูง หรือไม่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 44
แน่นอนว่าคำพูดเหล่านี้ ไม่ได้พูดกับชายเสื้อเขียว องครักษ์เสื้อแพรทั้งสองนายรับคำสั่ง ตีทั้งสามคนอย่างชำนาญจนสลบ แล้วลากตัวออกไป เมื่อองครักษ์เสื้อแพรทำงาน ไม่มีใครที่อยู่รอบๆ กล้าขัดขวาง พวกเขารอให้ซานเป่าจากไปก่อน แล้วค่อยถกเถียงเกี่ยวกับตัวตนของคุณชายที่เพิ่งขึ้นไปชั้นบน เขามีภูมิหลังแบบไหนกัน ถึงทำให้องครักษ์เสื้อแพรแห่งหน่วยบูรพามาปกป้องได้ เมื่อเดินขึ้นบันได หลี่เฉินยังไม่ทันเดินเข้าไป ก็ได้ยินเสียงพูดคุยหัวเราะดังมาจากชั้นบนหลังจากนั้นไม่นาน เสียงอันไพเราะของฉินก็ดังขึ้นมาหลี่เฉินไม่ค่อยมีความรู้เกี่ยวกับทฤษฎีดนตรีมากนัก แต่ก็ยังฟังออกว่าเสียงฉินนี้ไพเราะเพียงใด มันเพราะกว่านักดนตรีในวังเล่นมากเมื่อเดินตามเสียงฉินไปที่ชั้นบนสุดของหอ ซึ่งหอเถิงหวังแห่งนี้มีทั้งหมด 6 ชั้น สูงจากพื้นดินประมาน 60 เมตร ภายในหอมีการตกแต่งอันวิจิตรตระการตา ของตกแต่งทุกชิ้นจัดวางอย่างประณีต ไม่น่าแปลกใจเลยที่ต้องใช้เงินหลายแสนตำลึงราวเกล็ดหิมะเมื่อขึ้นไปถึงชั้นบนสุด จะมองเห็นแม่น้ำและมีสายลมพัดเบาๆ อีกฝั่งเป็นภูเขาทอดยาวสลับกัน อีกด้านหนึ่ง สามารถมองเห็นวิวทิวทัศน์ที่สวยงามของเมืองหลวงได้ ท
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 45
ชั้นบนสุดของหอเถิงหวัง ประหนึ่งหม้อทอดเนื่องจากคำพูดของหลี่เฉินทุกคนต่างมองหลี่เฉินด้วยท่าทางราวกับเห็นผี“เจ้า เจ้าหมอนี่ คงไม่ใช่ว่าบ้าไปแล้วหรือ!?”จ้าวไท่ไหลไม่อาจสงวนท่าทีได้อีกต่อไป เขาลุกขึ้นยืนและชี้ไปที่หลี่เฉินด้วยความโมโห โกรธจนตัวสั่นท่าทางโมโหเช่นนั้น คล้ายกับว่าหลี่เฉินหยอกล้อแม่ของเขาชายหนุ่มที่ถูกหลี่เฉินทำให้อับอายในตอนแรกก็ราวกับจะคว้าโอกาสนี้ไว้ เขากระโดดขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น และตะโกนเสียงดังว่า “คุณชายจ้าว ชายที่อยู่ตรงหน้าท่านเห็นได้ชัดว่าเป็นคนบ้าที่พูดจาหยิ่งยโส! เหตุใดไม่เรียกคนมาทุบตีคนบ้าผู้นี้ให้ตายด้วยไม้ล่ะ?”“ทุบตีข้าให้ตายด้วยไม้หรือ?”ดวงตาที่ไร้อารมณ์ของหลี่เฉินคู่นั้นจ้องมองไปที่ชายหนุ่มซึ่งกระโดดขึ้นลงไม่หยุด ทำให้ชายหนุ่มตัวแข็งทื่อในทันใดเมื่อถูกหลี่เฉินจ้องมอง เขาก็รู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองเป็นแค่มดในโคลนตมที่ตกเป็นเป้าหมายของสัตว์ป่าความกดดันอันท่วมท้นเข้าครอบงำเขา ใบหน้าของชายหนุ่มก็เปลี่ยนจากสีแดงเป็นสีซีด ซึ่งมองเห็นได้ด้วยตาเปล่าภายใต้แรงกดดันมหาศาลนี้ที่ดูราวกับว่าเขาจะตายในวินาทีต่อมา ขาของชายหนุ่มก็สั่นเทา เขาก้าวถอยหลังไปก้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 46
“เจ้าไม่คิดว่าข้าเป็นคนบ้าที่พูดจาอย่างหยิ่งผยองหรือ?” หลี่เฉินถามซูจิ่นพ่าพูดเบาๆ ว่า “ไม่ว่าท่านจะบ้าหรือไม่ จริงๆ แล้วก็ไม่เกี่ยวอะไรกับจิ่นพ่า คุณชายคิดว่าจิ่นพ่าจงใจนั่งอยู่หลังม่านเพื่อวางท่าสูงส่ง แต่ตอนนี้จิ่นพ่าไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไร คุณชายก็คงเห็นแล้ว ดังนั้นช่วยวางม่านลงได้หรือไม่”“ได้”หลี่เฉินตอบตกลงอย่างง่ายดาย และวางม่านลงทันทีแต่สิ่งที่ทำให้จ้าวไท่ไหลและคนอื่นๆ แตกสลายอย่างสิ้นเชิงก็คือ หลี่เฉินเดินเข้าไปในหลังม่านด้วยด้วยวิธีนี้ กลับทำให้ดูเหมือนว่าหลี่เฉินและซูจิ่นพ่าอยู่กันตามลำพัง และดูเหมือนว่าพวกเขาจะมาที่นี่เพื่อรบกวนพวกเขา“เจ้าคนมักมากสารเลว!”จ้าวไท่ไหลอิจฉาอย่างยิ่ง เขาเดินไปที่หน้าม่านและต้องการจะเข้าไปจับหลี่เฉินออกมา แต่สุดท้ายก็กลัวจะรบกวนคนงามเข้า จึงทำให้ได้แค่ขู่จากข้างนอกว่า “ออกมาเร็วๆ เข้า ข้ายังจะเมตตาปล่อยเจ้าไป ไม่อย่างนั้น...พ่อข้าที่เป็นราชเลขาคนปัจจุบัน จะทำให้เจ้าและครอบครัวของเจ้าต้องเสียใจ!”ภายในม่าน หลี่เฉินถือว่าคำพูดของจ้าวไท่ไหลเป็นเพียงการผายลมเขานั่งลงอย่างสงบต่อหน้าซูจิ่นพ่า โดยมีโต๊ะชาคั่นกลางระหว่างพวกเขา มีฉินเจ็ดส
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 47
ทันใดนั้นสีหน้าท่าทางที่ฮึกเหิมของจ้าวไท่ไหลก็แข็งทื่อในทันที เขาข่มอารมณ์จนใบหน้าหล่อเหลาที่ขาวผ่องเปลี่ยนเป็นสีแดง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธจนกลายเป็นความแค้นซูจิ่นพ่ามองไปที่หลี่เฉินอีกครั้งและถามว่า “คุณชายยังไม่ได้บอกจิ่นพ่าเลย ว่าเหตุใดท่านถึงมีสิ่งนี้?”หลี่เฉินกลับไม่ตอบคำถามนาง แต่พูดว่า “ในเมื่อคุณหนูจิ่นพ่ารู้จักสิ่งนี้ ก็สามารถพิสูจน์ได้ว่าสิ่งที่ข้าพูดนั้นถูกต้อง?”ซูจิ่นพ่ากัดริมฝีปากสีแดงเล็กน้อย แม้ว่าจี้หยกหลางหยาจะเป็นของจริง แต่ต่อหน้าธารกำนัล จะให้นางซึ่งเป็นสตรีชื่อเสียงบริสุทธิ์คนหนึ่งยอมรับได้อย่างไรว่าหลี่เฉินคือคนที่บิดาต้องการให้นัดบอดกับเธอจริงๆหลี่เฉินหัวเราะเบา ๆ แล้วถามซูจิ่นพ่าว่า “เจ้าคิดอย่างไรกับข้า?”“ธรรมดา”ซูจิ่นพ่าส่ายหน้าแล้วพูด “ท่านกับข้าเพิ่งพบหน้ากัน ดูผิวเผินก็ไม่เลวนัก แต่ถ้าคิดจะแต่งงานกับข้า มันยังไม่พอ”“ข้าต้องมีคุณสมบัติอะไรบ้างจึงจะแต่งงานกับเจ้าได้?” หลี่เฉินถามซูจิ่นพ่ายิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ท่านถามคำถามเช่นนี้กับสตรีที่พบหน้าเป็นครั้งแรก ท่านไม่คิดว่ามันหยาบคายไปหน่อยหรือ?”“มันไม่หยาบคายหรอก เพราะท้ายที่สุดแล้วตอน
บทล่าสุด
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 778
“ขุนนางผู้จงรักภักดี?”ถานไถจิ้งจือค่อยๆ หมุนตัวกลับมามองขุนนางที่ถามเขาด้วยรอยยิ้มพลางกล่าว “ท่านจะพิสูจน์ได้อย่างไรว่าเขาเป็นผู้จงรักภักดี?”ขุนนางคนนั้นนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดด้วยความลุกลี้ลุกลน “เขา…เขากล้ากล่าวตักเตือนอย่างตรงไปตรงมา…”“การกล้าพูดตรงไปตรงมาถือเป็นความจงรักภักดีหรือ? แล้วสิ่งที่เขาพูดต้องถูกเสมอไปหรือ?”ถานไถจิ้งจือกล่าวเสียงนุ่มนวล “ในความเห็นของข้า คงไม่เสมอไป”หลังจากนั้น เขาโบกมือเบาๆ และกล่าวด้วยน้ำเสียงอบอุ่น “ข้าเป็นเพียงคนชรา ไม่มีสิทธิ์กล่าวแทนราษฎร และไม่กล้าพูดแทนหัวใจของทุกคน แต่ในความเห็นส่วนตัวของข้า องค์ชายไม่ได้เลวร้ายอย่างที่ท่านกล่าวหากัน เรื่องราวบนโลกนี้ไม่ได้มีแค่สีดำหรือขาวเท่านั้น”“เมื่อครู่ พวกท่านเรียกร้องให้องค์ชายคิดทบทวน วันนี้ข้าก็ขอมอบคำว่าพิจารณาให้รอบคอบคืนให้แก่พวกท่านเช่นกัน”เมื่อกล่าวจบ ถานไถจิ้งจือก็เดินจากไปอย่างช้าๆใบหน้าของจ้าวเสวียนจี…ดำคล้ำลงทันทีในแง่ของอิทธิพลต่อกลุ่มขุนนางฝ่ายบุ๋น ซูเจิ้นถิงย่อมไม่อาจเทียบเท่าถานไถจิ้งจือได้เพียงแค่ชื่อถานไถจิ้งจือก็เพียงพอที่จะกดดันทุกคนในที่นั้นได้ตั้งแต่ถานไถจิ้งจือเ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 777
ซูเจิ้นถิงแสดงท่าทีเคร่งขรึม จ้องมองเหล่าขุนนางที่แสดงสีหน้าตกตะลึงจากคำพูดที่ดุดันของเขา ก่อนจะเอ่ยเสียงดัง “พวกท่านกล่าวหาว่าองค์ชายสังหารขุนนางโดยพลการ ข้าอยากถามว่า จนถึงวันนี้ ขุนนางคนไหนที่องค์ชายสังหารไป ไม่สมควรถูกสังหารบ้าง!?”“พวกเขามีใครบ้างที่ไม่เต็มไปด้วยความผิดต่างๆ ทั้งทุจริต รับสินบน และใช้อำนาจในทางมิชอบ!?”“คนเหล่านั้นล้วนสมควรถูกกำจัด หากไม่ฆ่าพวกเขา ความสกปรกโสมมในราชสำนักต้าฉินจะไม่ถูกชำระล้าง และเมฆหมอกที่ปกคลุมเหนือแผ่นดินต้าฉินจะไม่มีวันจางหายไป!”“ทุกคนที่องค์ชายสังหาร หลังจากตรวจสอบแล้วพบหลักฐานมัดตัวมากมายที่พิสูจน์ว่าพวกเขากระทำผิด แม้ว่าพวกเขาจะฟื้นคืนชีพขึ้นมาใหม่ ก็ไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ ที่จะพ้นผิดได้!”เสียงของซูเจิ้นถิงยิ่งพูดยิ่งดังขึ้น เขากล่าวต่อด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “หากจะกล่าวหาองค์ชายว่าโหดเหี้ยม เช่นนั้นข้ามีเรื่องหนึ่งจะเล่าให้ฟัง”“เมื่อไม่นานมานี้ บุตรหลานตระกูลขุนนางกลุ่มหนึ่งล่วงเกินองค์ชาย บิดาของพวกเขาหลายคนก็ยืนอยู่ที่นี่ด้วย หากองค์ชายเป็นคนโหดเหี้ยมจริง คนเหล่านั้นคงไม่ได้กลับบ้านแน่!”“แต่องค์ชายทำอย่างไร? เขาไม่เพียงแต่ไม่ลงโทษพวกเขา
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 776
สองทหารที่ลากตัวขุนนางกลางคนออกไป ถึงกับสะดุ้งด้วยความกลัว และไม่กล้าลังเลอีกต่อไป คนหนึ่งใช้มือปิดปากขุนนาง อีกคนจับเสื้อของเขา ทั้งสองจับตัวขุนนางไว้ตรงกลางและลากออกไปทันทีเมื่อเห็นภาพนั้น เหล่าขุนนางในพระที่นั่งไท่เหอต่างพากันฮือฮาด้วยความตกตะลึงขณะที่จ้าวเสวียนจีกลับไม่ได้แสดงความโกรธเคือง ตรงกันข้าม เขายิ้มออกมาอย่างพึงพอใจในสายตาของจ้าวเสวียนจี เขารู้ดีว่า หลี่เฉินไม่มีทางก้มหัวให้ใครเขาเคยลองทดสอบหลี่เฉินมาหลายครั้ง และหลี่เฉินก็ยังคงไม่ยอมอ่อนข้อให้ทุกครั้งนี่คือกับดักที่จ้าวเสวียนจีวางไว้เพื่อบีบให้หลี่เฉินหันหน้าเข้าปะทะกับเหล่าขุนนางขุนนางคนหนึ่งที่ไร้ความสำคัญ ฆ่าไปก็ไม่เสียหายแต่สิ่งที่ตามมาคือ ความไม่พอใจของเหล่าขุนนางนับร้อยขุนนางที่เคยเป็นกลาง เมื่อเห็นว่าองค์รัชทายาทสามารถฆ่าคนได้โดยไม่ลังเล ย่อมรู้สึกไม่ปลอดภัยและไม่กล้าเข้าใกล้ตำหนักบูรพาอีกเมื่อขุนนางวัยกลางคนถูกลากตัวออกไป หลี่เฉินเดินขึ้นไปยังบัลลังก์ และหันกลับมาหลังจากไปถึงข้างๆ บัลลังก์มังกรเขายกแขนวางบนที่พักแขนบัลลังก์มังกร นี่เป็นครั้งแรกที่เขาสัมผัสเก้าอี้ที่เป็นสัญลักษณ์แห่งอำนาจสูงสุ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 775
ขุนนางวัยกลางคนที่พยายามจุดกระแสความไม่พอใจในพระที่นั่งไท่เหอ ย่อมไม่ยอมแพ้ง่ายๆเขากัดฟันกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "สิ่งที่ข้าพูดออกไปนั้น คือความจริงจากใจ! องค์ชายอาจไม่ชอบฟัง แต่สิ่งที่ข้ากล่าวนั้นคือความจริง""เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเกลียดอะไรพวกเจ้าที่สุด!?"หลี่เฉินที่โกรธจนถึงขีดสุด หัวเราะเยาะก่อนตะโกนลั่นด้วยความเดือดดาล "สิ่งที่ข้าเกลียดที่สุด ก็คือพวกเจ้าทำตัวเหมือนเป็นผู้มีศีลธรรมสูงส่ง แสดงออกว่าใส่ใจแผ่นดินและราษฎร แต่ในความเป็นจริง พวกเจ้าล้วนคิดแต่เรื่องผลประโยชน์ของตัวเอง!""เมื่อมีผลประโยชน์ พวกเจ้าก็พุ่งเข้าใส่เหมือนสุนัขบ้า แต่ถ้าไม่มีผลประโยชน์ ก็ทำราวกับสิ่งนั้นเป็นงูพิษที่ต้องหลีกหนี""เมื่อใดก็ตามที่ผลประโยชน์ส่วนรวมขัดแย้งกับผลประโยชน์ส่วนตัวของพวกเจ้า พวกเจ้าก็จะลุกขึ้นมาพูดถึงคุณธรรม จริยธรรม แสดงตัวว่าเป็นขุนนางผู้ซื่อสัตย์ที่อ้อนวอนเพื่อราษฎร ชี้นิ้วด่าว่าคนอื่นผิดพลาด แม้กระทั่งชี้หน้าด่าข้าว่าโง่เขลา พวกเจ้าคิดว่าการด่าว่าคนอื่น จะทำให้พวกเจ้าเป็นวีรบุรุษที่ถูกจารึกในประวัติศาสตร์หรืออย่างไร!?""แต่ข้าไม่มีวันยอมรับพวกเจ้าเด็ดขาด!"พูดจบ หลี่เฉินหันไป
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 774
ขุนนางวัยกลางคนคนนั้นไม่คิดว่าหลี่เฉินจะลงโทษเขารุนแรงเช่นนี้ เขาจึงดิ้นรนพลางตะโกนเสียงดัง "องค์รัชทายาท! ท่านไม่ใส่ใจสถานการณ์ของชาติ ทำทุกอย่างตามอำเภอใจ นี่คือการทำลายรากฐานของแผ่นดิน!""เกียรติยศของแคว้นและความผาสุกของลูกหลานในอนาคต ไม่สามารถได้มาด้วยเลือดร้อนเพียงอย่างเดียวได้ กองทัพหกแสนของแคว้นเหลียวจ้องมองเราอย่างดุดัน ทั้งภายในและภายนอกแคว้นก็มีแต่ปัญหา ท่านยังจะดึงดันใช้นโยบายแข็งกร้าวเช่นนี้ต่อไป และไม่ยอมฟังคำเตือนจากพวกเรา ในที่สุด แผ่นดินนี้จะต้องล่มสลายด้วยน้ำมือของท่านเอง!""ข้าซึ่งเป็นข้าราชการที่กินเงินเดือนของราชสำนัก ย่อมต้องทำงานเพื่อชาติบ้านเมืองจนกว่าชีวิตจะหาไม่ แม้จะต้องสละชีวิตนี้ ข้าก็ไม่อาจทนเห็นท่านทำลายรากฐานที่บรรพบุรุษได้สร้างไว้!"ขณะที่เขากล่าวนั้น ทหารสองนายก็เดินเข้ามาใกล้เพื่อจะจับกุมตัวเขาแต่ด้วยพละกำลังที่เกิดจากสัญชาตญาณในยามวิกฤติ เขาผลักทหารทั้งสองออกไปได้อย่างไม่น่าเชื่อเขารู้ดีว่าในสถานการณ์เช่นนี้ การขอความเมตตาย่อมไร้ประโยชน์ แต่หากเขาสามารถปลุกเร้าความโกรธของขุนนางคนอื่นๆ ได้ อาจจะมีความหวังรอดชีวิตอยู่บ้างขุนนางผู้นี้กัดฟันแน่นก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 773
ขุนนางวัยกลางคนผู้นั้น แม้จะไม่ใช่บุคคลสำคัญระดับสูงสุดในพระที่นั่งไท่เหอ แต่ก็ถือว่าเป็นชนชั้นนำในหมู่ประชากรหลายสิบล้านคนของต้าฉิน การที่เขาก้าวขึ้นมาอยู่ในตำแหน่งที่สามารถยืนในพระที่นั่งไท่เหอได้ อย่างไรเสียก็คือหนึ่งในชนชั้นยอดของยุคสมัยนี้และเมื่อเขาเอ่ยปากพูด ก็ใช้คำกล่าวที่ยกตนขึ้นสูงในทันทีหวังที่จะใช้ถ้อยคำนี้กดดันหลี่เฉิน"อ้อนวอนเพื่อแผ่นดิน"คำพูดนี้ทำให้หลี่เฉินโกรธจนหัวเราะออกมา "ดี! ช่างเป็นการอ้อนวอนเพื่อแผ่นดินที่ยอดเยี่ยมเสียจริง!""ถ้าเจ้าคือผู้ที่อ้อนวอนเพื่อราษฎร เช่นนั้นข้าก็คงเป็นองค์รัชทายาทที่ไม่สนใจเสียงของราษฎร เป็นผู้ปกครองที่ไร้สติและโง่เขลาใช่หรือไม่!?"เมื่อเผชิญกับคำถามที่ดังก้องและชัดเจนของหลี่เฉิน ขุนนางวัยกลางคนก็เริ่มหวั่นไหวเหงื่อซึมออกมาจากหน้าผากของเขา ก่อนกัดฟันตอบกลับด้วยน้ำเสียงสั่นๆ "กระหม่อม…กระหม่อมไม่ได้หมายความเช่นนั้น""เช่นนั้น เจ้าหมายความว่าอย่างไร!?"หลี่เฉินเบิกตากว้าง ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว พร้อมกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงดุดัน "แคว้นเหลียวที่เต็มไปด้วยความทะเยอทะยาน ข้าได้เตือนพวกเจ้าไว้ไม่รู้กี่ครั้งแล้ว! แคว้นเหลียวไ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 772
แกร๊ก…เสียงกระดูกนิ้วมือของเย่ลู่เสินเสวียนดังขึ้นขณะที่เขากำหมัดแน่นไม่มีสิ่งใดที่น่าอับอายมากไปกว่านี้อีกแล้วเย่ลู่เสินเสวียนสูดลมหายใจลึก ก่อนหันไปมองเย่ลู่กู่จ้านฉีและกัดฟันกล่าวว่า "ยังไม่รีบมาอีก!?"เย่ลู่กู่จ้านฉีราวกับเพิ่งตื่นจากฝัน รีบลุกขึ้นและวิ่งไปหาเย่ลู่เสินเสวียนทันทีเมื่อไปถึงหน้าประตูพระที่นั่งไท่เหอ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเย่ลู่กู่จ้านฉีตื่นเต้นเกินไป หรือว่าร่างกายของเขาอ่อนแอเกินไป ขณะที่กำลังจะก้าวข้ามธรณีประตู เขากลับสะดุดล้มลงกับพื้นเสียงดังตุบ เย่ลู่กู่จ้านฉีล้มลงในท่าหมอบหน้าแนบพื้นอย่างน่าอับอาย"ฮะ…ฮ่าๆๆๆ!"เสียงหัวเราะดังขึ้นอย่างไม่เกรงใจจากบางคนแม้แต่ซูเจิ้นถิงเองก็เผลอเผยรอยยิ้มที่มุมปาก แต่แล้วเขาก็รู้สึกตัวว่าในสถานการณ์เช่นนี้ เขาไม่ควรหัวเราะ ขณะที่เขากำลังจะหันไปเตือนคนที่หัวเราะเสียงดังนั้น กลับเห็นว่าผู้ที่หัวเราะเสียงดังที่สุดคือบุตรชายของเขาเอง…เย่ลู่เสินเสวียนมองดูเย่ลู่กู่จ้านฉีที่หน้าขึ้นสีด้วยความอับอาย สีหน้าของเขาดำคล้ำด้วยความโกรธ"น่าอับอายสิ้นดี!"เขาเค้นคำออกมาจากไรฟันด้วยน้ำเสียงเย็นชา จากนั้นก็สะบัดแขนเสื้อแล้วหมุนตัวเด
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 771
ทุกย่างก้าวที่หลี่เฉินเดินผ่าน เสียงพูดคุยที่เคยดังสนั่นในพระที่นั่งไท่เหอพลันเงียบลงทันทีสายตาของทุกคนจับจ้องไปยังร่างของหลี่เฉินที่เคลื่อนไหว โดยไม่เข้าใจว่าเหตุใดองค์รัชทายาทถึงได้ก้าวลงจากบัลลังก์มังกรอย่างกะทันหันจนกระทั่งหลี่เฉินเดินไปหยุดที่หน้าประตูพระที่นั่งไท่เหอ เขายืนอยู่หลังธรณีประตู และจ้องมองเย่ลู่เสินเสวียนที่ยืนอยู่อีกฟากหนึ่งหลี่เฉินชี้ไปที่ธรณีประตู ก่อนกล่าวว่า "ธรณีประตูนี้ ด้านในคือพระที่นั่งไท่เหอ คือดินแดนต้าฉิน"เย่ลู่เสินเสวียนขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาไม่เข้าใจว่า หลี่เฉินต้องการจะสื่ออะไร แต่ก็ตอบกลับไปว่า "เจ้าหมายความว่า ด้านนอกธรณีประตูนี้ เป็นดินแดนของแคว้นเหลียวอย่างนั้นหรือ?"เย่ลู่เสินเสวียนคิดว่าตนเองตอบได้อย่างมีชั้นเชิงแต่หลี่เฉินส่ายศีรษะ พร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น "ไม่ใช่ สิ่งที่ข้าต้องการจะบอกคือ นอกธรณีประตูนี้ ใต้ฟ้าสีเหลืองแผ่นดินกว้างใหญ่ไพศาล ล้วนเป็นดินแดนของต้าฉิน""และดินแดนต้าฉิน จะไม่มีวันให้ใครยืมใช้โดยเด็ดขาด""หรือไม่องค์รัชทายาทแห่งแคว้นเหลียวลองพิจารณาส่งภรรยาของท่านมาให้ข้าเล่นสักคนสองคนดีหรือไม่?"คำพูดหยาบโลนที่ราวก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 770
ที่แท้ก็รออยู่ตรงนี้เองแคว้นเหลียวไม่สิ้นความทะเยอทะยานจริงๆหลี่เฉินเข้าใจจุดประสงค์ที่แท้จริงของการมาเยือนครั้งนี้ของเย่ลู่เสินเสวียนแล้วมันไม่ใช่เพื่อแก้แค้นให้บุตรชายที่ถูกฆ่าและไม่ใช่เพื่อทวงคืนศักดิ์ศรีของท่านอ๋องเก้าที่ทำให้แคว้นเหลียวต้องอับอายขายหน้าแต่คือการผลักดันให้การเจรจาระหว่างต้าฉินและแคว้นเหลียวเกิดขึ้นอีกครั้งเบื้องหน้าดูเหมือนจะเป็นความร่วมมือ แต่แท้จริงแล้วคือความทะเยอทะยานที่จะเปิดเส้นทางผ่านด่านเย่ว์หยาเพื่อบุกโจมตีต้าฉินโดยไร้การต่อต้านเย่ลู่เสินเสวียนเอ่ยเสียงดังต่อไปว่า "เพื่อแสดงความจริงใจของแคว้นเหลียว เราพร้อมจะลงนามในสนธิสัญญามิตรภาพกับต้าฉิน และพร้อมคืนครึ่งหนึ่งของแคว้นเยี่ยนอวิ๋นสิบหกหัวเมือง เพียงแค่ต้าฉินพยักหน้าตกลง แคว้นเหลียวก็จะมอบหัวเมืองเหล่านั้นให้ก่อนทันที จากนั้นต้าฉินค่อยเปิดเส้นทางด่านเย่ว์หยาให้เรา"คำพูดนี้ทำให้พระที่นั่งไท่เหอปั่นป่วนในทันทีเหล่าขุนนางทั้งฝ่ายบู๊และฝ่ายบุ๋น หลายคนแสดงท่าทีลังเลและสนใจในข้อเสนอขุนนางคนหนึ่งก้าวออกมา กล่าวว่า "องค์ชาย แคว้นเหลียวมีกำลังเหนือกว่าพวกเราอย่างมาก ในสถานการณ์เช่นนี้ที่พวกเขายัง
