เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 37
บทที่เกี่ยวข้อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 38
หลี่เฉินพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เจ้ายกเรื่องนี้ขึ้นมาพูดได้อย่างไร? นางสนมของข้ามีเสน่ห์มากเช่นนี้ ข้าจะทำใจทำเช่นนั้นได้อย่างไร?”ในระหว่างที่พูด มือข้างหนึ่งของหลี่เฉินก็จับมือที่อ่อนนุ่มของจ้าวหรุ่ยขึ้นมา ดึงนางมาซบที่ร่างของตัวเอง จากนั้นมืออีกข้างก็แตะที่ส่วนล่างของด้านหลังนางอย่างคุ้นเคย โดยเล่นกับส่วนนูนที่เอิบอิ่มของนางตามต้องการลมหายใจของจ้าวหรุ่ยค่อยๆ เร็วขึ้น ถึงแม้ว่านางจะผ่านเรื่องแบบนี้มาแล้วหลายครั้ง และไม่มีส่วนใดในร่างกายของนางที่ไม่ถูกหลี่เฉินหยอกล้อ แต่เนื่องจากสัญชาตญาณของผู้หญิง ทำให้จ้าวหรุ่ยต้องการจะหลีกเลี่ยงการรุกรานที่เผด็จการเช่นนี้นางต้องการที่จะถอย แต่ดูเหมือนว่าหลี่เฉินจะมองทะลุความคิดของนางออกตั้งนานแล้ว จึงก้าวเข้ามาใกล้ ทำให้จ้าวหรุ่ยไม่เพียงแต่ล้มเหลวในการหลบหนีเท่านั้น แต่ยังถูกหลี่เฉินประชิดตัวอีกด้วยหน้าอกของจ้าวหรุ่ยแนบกับแผ่นอกของหลี่เฉิน ปลายจมูกของพวกเขาแทบจะแตะกัน และรู้สึกถึงลมหายใจของกันและกันได้อย่างชัดเจน ลมหายใจอันร้อนระอุทั้งสองสายต่างประสานกัน จนไม่สามารถแยกแยะออกได้“องค์รัชทายาท...”จ้าวหรุ่ยตื่นตระหนกตกใจจนทำอะไรไม่ถูก นางร้องออกม
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 39
จ้าวหรุ่ยถอนหายใจเบาๆ ใช้เรี่ยวแรงและจิตสำนึกที่เหลืออยู่สุดท้าย ยกแขนที่ขาวราวหิมะ กระตุกเชือกม่านเตียงเบาๆ เพื่อปล่อยให้ม่านเตียงหล่นลงมา ปิดกั้นทิวทัศน์ฤดูใบไม้ผลิบนเตียงเช้าวันรุ่งขึ้น หลี่เฉินตื่นขึ้นมาอย่างสดชื่นส่วนจ้าวหรุ่ยสะลึมสะลือลืมตาตื่น และพยายามลุกขึ้นมาช่วยหลี่เฉินเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่ทันทีที่นางลุก ก็กระทบกับจุดที่เจ็บปวดขึ้นมา ทำให้นางร้องครวญครางเบาๆ และขมวดคิ้วความเจ็บปวดนี้ มากกว่าตอนที่หลี่เฉินฝืนตัดแตงในวันนั้นเสียอีกหลี่เฉินรู้สึกเต็มอิ่มมากก่อนจะทะลุมิติมา ผู้หญิงที่มีรูปร่างหน้าตาอย่างจ้าวหรุ่ย ใครบ้างจะไม่รู้สึกชื่นชอบ?แต่ตอนนี้ นางเป็นคนเคียงหมอนของตัวเอง และยังต้องลุกขึ้นมาช่วยตัวเองเปลี่ยนเสื้อผ้าทันทีที่เขาตื่น อย่างไรก็ตาม หลี่เฉินไม่ใช่คนใจไม้ไส้ระกำขนาดนั้น เขาโบกมือแล้วพูดว่า “เจ้าพักผ่อนต่อเถอะ ไม่ต้องลุกขึ้นมา ข้าจะให้นางกำนัลเข้ามาปรนนิบัติ”หลังจากที่พูดอย่างนั้น หลี่เฉินก็เรียกนางกำนัลสองคนเข้ามาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ตัวเอง “เสื้อผ้าธรรมดา”เมื่อค้นหาเสื้อผ้าที่เหล่าคุณชายทั่วไปสวมใส่เจอ ก็จัดการช่วยแต่งตัวให้ ทันใดนั้นหลี่เฉินก็กลายเ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 40
เด็กรับใช้คนนั้นเห็นหลี่เฉินเปิดปากขอพบท่านแม่ทัพ ก็คิดจะปฏิเสธตามจิตสำนึก แต่เมื่อเห็นชายวัยกลางคนซึ่งดูน่ากลัวที่อยู่ข้างๆ กำลังมองมาที่ตัวเองด้วยสีหน้าถมึงทึง เขาก็กลืนคำพูดที่ติดอยู่ที่ปากลงไป และเปลี่ยนคำพูด “รอสักครู่ ข้าไปจะรายงานทันที”ทันทีที่เด็กรับใช้เดินจากไป ซานเป่าก็พูดอย่างเย็นชา “เด็กรับใช้ผู้นั้น เมื่อครู่คิดจะปฏิเสธพระราชดำรัสสั่งขององค์รัชทายาท หากเขากล้าพูดคำนั้นออกมา บ่าวจะทำให้เขาเลือดสาดทันที” “เนื่องจากข้าสวมใส่เสื้อผ้าธรรมดาแล้วออกมาข้างนอกโดยไม่มีผู้ติดตาม และไม่คิดจะแสดงตัวในฐานะองค์รัชทายาท หากเจ้าต้องการจะเยินยอข้า ก็ต้องรู้จักดูสถานการณ์ และควบคุมอารมณ์ของตัวเอง”คำพูดไม่ร้อนไม่หนาวของหลี่เฉิน ทำให้สีหน้าของซานเป่าชะงัก ก่อนจะรีบโค้งคำนับแล้วพูดว่า “บ่าวเข้าใจแล้วพ่ะย่ะค่ะ”ผ่านไปชั่วครู่หนึ่ง ก็มีเสียงฝีเท้าเร่งรีบดังมาจากด้านในฟังดูแล้ว น่าจะมีคนมาไม่น้อยประตูหน้าเปิดออกเสียงดังเอี๊ยดฉากนี้ทำให้ผู้คนรอบข้างต่างหันมาชำเลืองมองในสมัยโบราณ ครอบครัวที่ร่ำรวยมักจะไม่เข้าออกทางประตูหน้า นอกเสียจากว่าจะมีแขกผู้สูงศักดิ์มาเยือน ถึงจะเปิดประตูหน้าเพื
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 41
ใบหน้าของชายหนุ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงทันทีซานเป่าที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็รู้สึกสบายไปทั่วทั้งตัว เขารู้สึกราวกับว่าได้จิบน้ำเย็นๆ ในฤดูร้อน รู้สึกสดชื่นจากภายในสู่ภายนอกเมื่อมองร่างหลี่เฉินอีกครั้ง เขาก็รู้สึกซาบซึ้งใจอย่างยิ่ง ในสถานการณ์เช่นนี้ องค์รัชทายาทก็ยืนหยัดเพื่อตัวเองตอนนี้เอง ซูเจิ้นถิงจึงยกมือขึ้นแล้วพูดว่า “องค์รัชทายาท กระหม่อมไร้ความสามารถในการสั่งสอนลูกชาย ขอองค์รัชทายาทอย่าทรงขุ่นเคือง เจ้าลูกสุนัขนี่ไม่ได้หมายจะดูหมิ่น หมายถึงการไม่เคารพอย่างแน่นอน ผิงเป่ยเหตุใดเจ้าถึงไม่คุกเข่าลงและยอมรับความผิดพลาดของเจ้า!?”ซูผิงเป่ยกัดฟัน คุกเข่าให้หลี่เฉินแล้วพูดว่า “ซูผิงเป่ยหยาบคายต่อองค์รัชทายาท มีความผิดจริงๆ ฝ่าบาทโปรดลงโทษ”หลี่เฉินเพิกเฉยต่อซูผิงเป่ยและเหลือบมองซูเจิ้นถิง สีหน้าเฉยเมยหายไปในทันที เขายิ้มแล้วพูดว่า “แม่ทัพซูสุภาพเกินไปแล้ว อย่างไรก็ตาม มันเป็นเพียงเรื่องเล็กๆ เท่านั้น ผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป”ซูเจิ้นถิงกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ใช่ๆ องค์รัชทายาททรงพระทัยกว้างขวาง”ทั้งสองพูดคุยและหัวเราะ ขณะเดินเข้าไปในห้องโถงใหญ่ ซูเจิ้นถิงเชิญหลี่เฉินให้นั่งลง หลี่เฉินก็ไม่เ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 42
หลี่เฉินยืนขึ้นหลังจากได้ยินสิ่งนี้และพูดว่า “ทุกอย่างราบรื่นก็ดีแล้ว วันนี้ข้ามีเวลาว่าง ดังนั้นไม่รบกวนคุณหนูให้กลับมา ดีเสียอีกข้าอยากไปรู้จักเหล่าปัญญาชนในเมืองหลวงสักหน่อย”ซูเจิ้นถิงไม่ได้คัดค้าน และจัดคนรับใช้นำทางหลี่เฉินไป โดยมีซานเป่าเดินตามหลังไปติดๆ ทันทีที่หลี่เฉินเดินออกไป ห้องโถงใหญ่ก็ระเบิดทันทีซูผิงเป่ยพูดด้วยความโกรธว่า “ท่านพ่อ เพราะเหตุใด!?”“ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นองค์รัชทายาท แต่อำนาจของจ้าวเสวียนจีในราชสำนักนั้นทรงพลังมาก จนแทบไม่มีใครอยู่ข้างองค์รัชทายาทเลย ตอนนี้เขามีเพียงการสนับสนุนจากองค์จักรพรรดิ หากวันหนึ่งฟ้าถล่มลงมา ก็ยังไม่ชัดเจนว่าใครจะเป็นเจ้าของบัลลังก์ ท่านพ่อสอนลูกมาโดยตลอดว่า ผลงานทางการทหารของตระกูลซูโดดเด่นเกินไป ดังนั้นต้องเก็บเนื้อเก็บตัวเข้าไว้เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหา แต่ตอนนี้ท่านกลับยกน้องสาวแต่งงานกับองค์รัชทายาท นี่ไม่ใช่การเดินขึ้นเวทีไปอยู่ข้างกายองค์รัชทายาท และต่อต้านเหล่าขุนนางบุ๋นบู๊อย่างชัดเจนหรือ?”คำพูดของซูผิงเป่ยนั้นพูดแทนใจสมาชิกตระกูลซูทั้งหมด ทันทีที่เขาพูด ทุกคนต่างก็เงียบและรอฟังคำตอบจากซูเจิ้นถิงซูเจิ้นถิงเหมือนจะเตรียมคำพ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 43
หลี่เฉินเข้าไปในหอ และกำลังจะขึ้นบันได แต่ก็มีเสียงจากทางด้านหลังหยุดเขาเอาไว้เมื่อหลี่เฉินมองย้อนกลับไป ก็เห็นชายหนุ่มในชุดเสื้อสีเขียวมองมาที่เขาอย่างสงบชายหนุ่มยกมือขึ้นและพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพว่า “คุณชายมาที่นี่เพื่อเข้างานชุมนุมกวีหรือไม่”หลี่เฉินถามว่า “ถ้าใช่แล้วอย่างไร ไม่ใช่แล้วอย่างไร?”ชายหนุ่มยิ้มแล้วพูดว่า “ถ้าไม่ใช่ เช่นนั้นก็ง่ายมาก ที่ชั้นบนตอนนี้ จ้าวไท่ไหลลูกชายของราชเลขาจ้าวกำลังจองสถานที่อยู่ ถ้าไม่ได้เข้าร่วมงานชุมนุมกวี ก็ไม่สามารถขึ้นไปได้”“แต่ถ้าใช่ กรุณาแสดงเทียบเชิญให้ข้าดู”“แต่ถ้าไม่มีเทียบเชิญก็สามารถขึ้นไปได้ ถ้าหากผู้อาวุโสสายตรงในตระกูลของคุณชายเป็นขุนนางขั้นสี่ขึ้นไป แต่ถ้าหากเกษียณแล้ว ก็จำเป็นจะต้องเป็นขุนนางขั้นที่สามจึงจะเข้าไปได้”“หรือถ้าหากไม่มีทั้งสองอย่าง ก็ยังมีอีกวิธี นั่นก็คือบริจาคเงินห้าสิบตำลึง ท่านก็สามารถขึ้นไปฟังได้”ในระหว่างที่พูด ชายฉกรรจ์สูงใหญ่เอวหนาสองคนที่ยืนอยู่ด้านหลังชายหนุ่มชุดเขียว ก็จ้องไปที่หลี่เฉินด้วยสีหน้าไร้ความปรานีดูจากท่าทางแล้ว ราวกับว่าตราบใดที่หลี่เฉินไม่มีผู้อาวุโสที่เป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูง หรือไม่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 44
แน่นอนว่าคำพูดเหล่านี้ ไม่ได้พูดกับชายเสื้อเขียว องครักษ์เสื้อแพรทั้งสองนายรับคำสั่ง ตีทั้งสามคนอย่างชำนาญจนสลบ แล้วลากตัวออกไป เมื่อองครักษ์เสื้อแพรทำงาน ไม่มีใครที่อยู่รอบๆ กล้าขัดขวาง พวกเขารอให้ซานเป่าจากไปก่อน แล้วค่อยถกเถียงเกี่ยวกับตัวตนของคุณชายที่เพิ่งขึ้นไปชั้นบน เขามีภูมิหลังแบบไหนกัน ถึงทำให้องครักษ์เสื้อแพรแห่งหน่วยบูรพามาปกป้องได้ เมื่อเดินขึ้นบันได หลี่เฉินยังไม่ทันเดินเข้าไป ก็ได้ยินเสียงพูดคุยหัวเราะดังมาจากชั้นบนหลังจากนั้นไม่นาน เสียงอันไพเราะของฉินก็ดังขึ้นมาหลี่เฉินไม่ค่อยมีความรู้เกี่ยวกับทฤษฎีดนตรีมากนัก แต่ก็ยังฟังออกว่าเสียงฉินนี้ไพเราะเพียงใด มันเพราะกว่านักดนตรีในวังเล่นมากเมื่อเดินตามเสียงฉินไปที่ชั้นบนสุดของหอ ซึ่งหอเถิงหวังแห่งนี้มีทั้งหมด 6 ชั้น สูงจากพื้นดินประมาน 60 เมตร ภายในหอมีการตกแต่งอันวิจิตรตระการตา ของตกแต่งทุกชิ้นจัดวางอย่างประณีต ไม่น่าแปลกใจเลยที่ต้องใช้เงินหลายแสนตำลึงราวเกล็ดหิมะเมื่อขึ้นไปถึงชั้นบนสุด จะมองเห็นแม่น้ำและมีสายลมพัดเบาๆ อีกฝั่งเป็นภูเขาทอดยาวสลับกัน อีกด้านหนึ่ง สามารถมองเห็นวิวทิวทัศน์ที่สวยงามของเมืองหลวงได้ ท
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 45
ชั้นบนสุดของหอเถิงหวัง ประหนึ่งหม้อทอดเนื่องจากคำพูดของหลี่เฉินทุกคนต่างมองหลี่เฉินด้วยท่าทางราวกับเห็นผี“เจ้า เจ้าหมอนี่ คงไม่ใช่ว่าบ้าไปแล้วหรือ!?”จ้าวไท่ไหลไม่อาจสงวนท่าทีได้อีกต่อไป เขาลุกขึ้นยืนและชี้ไปที่หลี่เฉินด้วยความโมโห โกรธจนตัวสั่นท่าทางโมโหเช่นนั้น คล้ายกับว่าหลี่เฉินหยอกล้อแม่ของเขาชายหนุ่มที่ถูกหลี่เฉินทำให้อับอายในตอนแรกก็ราวกับจะคว้าโอกาสนี้ไว้ เขากระโดดขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น และตะโกนเสียงดังว่า “คุณชายจ้าว ชายที่อยู่ตรงหน้าท่านเห็นได้ชัดว่าเป็นคนบ้าที่พูดจาหยิ่งยโส! เหตุใดไม่เรียกคนมาทุบตีคนบ้าผู้นี้ให้ตายด้วยไม้ล่ะ?”“ทุบตีข้าให้ตายด้วยไม้หรือ?”ดวงตาที่ไร้อารมณ์ของหลี่เฉินคู่นั้นจ้องมองไปที่ชายหนุ่มซึ่งกระโดดขึ้นลงไม่หยุด ทำให้ชายหนุ่มตัวแข็งทื่อในทันใดเมื่อถูกหลี่เฉินจ้องมอง เขาก็รู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองเป็นแค่มดในโคลนตมที่ตกเป็นเป้าหมายของสัตว์ป่าความกดดันอันท่วมท้นเข้าครอบงำเขา ใบหน้าของชายหนุ่มก็เปลี่ยนจากสีแดงเป็นสีซีด ซึ่งมองเห็นได้ด้วยตาเปล่าภายใต้แรงกดดันมหาศาลนี้ที่ดูราวกับว่าเขาจะตายในวินาทีต่อมา ขาของชายหนุ่มก็สั่นเทา เขาก้าวถอยหลังไปก้
บทล่าสุด
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 818
เมื่อคำพูดของเหอคุนสิ้นสุดลง เซียวเทียนหนานก็รีบลากเขาไปยังตรอกข้างๆเหอคุนรู้สึกงุนงงไปชั่วขณะเขาเกือบคิดว่าเซียวเทียนหนานคงจะทนแรงกดดันไม่ไหวและต้องการปะทะกับเขาแต่เรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ เขาไม่รู้อะไรเลยเหอคุนรู้ดีว่างานสำคัญที่สุดของเขาคือการล้วงข้อมูลจากขุนนางแคว้นเหลียว ดังนั้นเขาแทบไม่ได้กลับไปที่ตำหนักบูรพา แต่เลือกดักรออยู่หน้าจุดพักแรมกลัวว่าจะพลาดโอกาสสำคัญเสียงวุ่นวายที่เกิดขึ้นในจุดพักแรมก่อนหน้านี้ เหอคุนก็พอจะทราบเขาคิดจะกลับไปรายงานตำหนักบูรพา แต่เมื่อเห็นองครักษ์เสื้อแพรจำนวนมากตั้งกำแพงป้องกันไว้รอบพื้นที่ เขาก็ไม่ได้เร่งรีบในเมื่อทุกคนรู้กันดีว่าหน่วยบูรพาเป็นเสมือนสุนัขรับใช้ขององค์รัชทายาท เขาจึงแน่ใจว่าไม่องค์รัชทายาทก็หน่วยบูรพาย่อมรู้เรื่องนี้อยู่แล้ว หรือไม่ก็อาจเป็นฝีมือขององค์รัชทายาทเองเซียวเทียนหนานมองเหอคุนด้วยแววตาแข็งกร้าว ก่อนกัดฟันกล่าวว่า "พวกเจ้าร้ายกาจนัก!""พวกข้าต้องใช้เวลาในการเก็บข้อมูล แต่พวกเจ้ากลับฆ่าสือเซวียนเหว่ยเพื่อส่งคำเตือนถึงข้าใช่หรือไม่!?"หัวใจของเหอคุนกระตุกวูบสือเซวียนเหว่ยตายแล้วอย่างนั้นหรือ?ต้องเพิ่ง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 817
เย่ลู่เสินเสวียนมองเซียวเทียนหนานด้วยสีหน้าเรียบเฉยเขาไม่ได้สงสัยในตัวเซียวเทียนหนาน แต่รู้สึกว่าชายผู้นี้ดูเหมือนจะหวาดกลัวจนเสียสติ และพูดจาไร้สาระไม่หยุด"แจ้งเขาทำไม? ข้ายังต้องขออนุญาตเขาด้วยหรือ...""จำเป็นต้องแจ้งเขาจริงๆ!"แต่ทันทีที่พูดไปได้ครึ่งประโยค เย่ลู่เสินเสวียนก็คิดได้เพราะที่นี่คือดินแดนของต้าฉิน การเดินทางจากเมืองหลวงไปยังด่านเย่ว์หยาต้องใช้เวลาอย่างน้อยสิบถึงสิบห้าวัน เส้นทางที่ยาวนานเช่นนี้ มีโอกาสเกิดเหตุไม่คาดฝันได้ตลอดเวลาที่สำคัญที่สุดคือ เวลาสิบถึงสิบห้าวันนี้ อาจเพียงพอให้หลี่เฉินเสียใจหากหลี่เฉิน ผู้ที่กล้าเสี่ยงทุกอย่างตัดสินใจบ้าระห่ำขึ้นมา และพยายามกักตัวเขาไว้ในต้าฉิน ทุกอย่างจะพังทลายในดินแดนต้าฉิน ผู้เดียวที่สามารถต่อกรกับหลี่เฉินได้อย่างเท่าเทียม ก็คือผู้อาวุโสจ้าวดังนั้น หากได้รับการสนับสนุนจากจ้าวเสวียนจี การเดินทางครั้งนี้จะราบรื่นขึ้นมากเมื่อคิดได้เช่นนี้ เย่ลู่เสินเสวียนมองเซียวเทียนหนานด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปชายไร้ค่านี่ แม้จะเป็นคนของหว่านเหยียนไจ๋เต้า แต่ในช่วงเวลาวิกฤต ก็ยังมีประโยชน์อยู่บ้างอย่างน้อยคำแนะนำนี้ก็ไม่ได้เสียเ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 816
"แคว้นเหลียวไม่เคยถูกหยามเกียรติขนาดนี้ ข้าเองก็เช่นกัน!"เย่ลู่เสินเสวียนกล่าวอย่างเดือดดาล "ความแค้นนี้ต้องชำระ! แต่ไม่ใช่ตอนนี้!"ก่อนเดินทางมาจักรวรรดิต้าฉิน เย่ลู่เสินเสวียนได้ศึกษาข้อมูลเกี่ยวกับหลี่เฉินจากหลายแหล่งเขารู้ว่าจุดเด่นที่สุดของหลี่เฉิน คือการที่เขาไม่เคยทำตามกฎเกณฑ์ทั่วไปราวกับว่ามุมมองและวิธีการแก้ปัญหาของหลี่เฉิน แตกต่างจากคนธรรมดาโดยสิ้นเชิงคนเช่นนี้ถือว่าน่ากลัวอยู่แล้ว ยิ่งเมื่อเขายืนอยู่ในตำแหน่งสูงสุดที่สามารถควบคุมจักรวรรดิอันยิ่งใหญ่ได้ ก็ยิ่งทำให้รับมือได้ยากแม้เย่ลู่เสินเสวียนจะประเมินหลี่เฉินไว้สูงแล้ว แต่จนถึงตอนนี้ การกระทำของหลี่เฉินยังคงเกินกว่าที่เขาคาดคิดคนผู้นี้ช่างกล้าเกินไป เขาทำได้ทุกอย่างจริงๆเมื่อความคิดนี้แวบขึ้นในหัว เย่ลู่เสินเสวียนก็รู้ทันทีว่า เขาไม่อยากอยู่ในเมืองหลวงอีกต่อไปในมุมมองของเขา หากจะล้างแค้นหรือตอบโต้ ต้องรอให้เขาออกจากจักรวรรดิต้าฉิน ผ่านด่านเย่ว์หยา และกลับถึงแคว้นเหลียวเสียก่อน เมื่อถึงแคว้นเหลียว เขาจึงจะสามารถเหยียบต้าฉินและหลี่เฉินไว้ใต้เท้าได้อย่างแท้จริงแต่การปะทะกับหลี่เฉินในเมืองหลวงเป็นเรื่องที่ไร
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 815
ในโลกนี้ ยังมีสตรีที่ทำให้ข้าหลงใหลได้ถึงเพียงนี้ด้วยสถานะของเย่ลู่เสินเสวียน เขาสามารถเรียกหญิงใดที่เขาหมายตาให้มาอยู่ต่อหน้า และไล่กลับไปตามใจได้โดยเฉพาะในแคว้นเหลียว ซึ่งมีวัฒนธรรมที่เปรียบสตรีดุจเสื้อผ้าที่สามารถเปลี่ยนใหม่ได้ตามใจชอบแม้แต่ภรรยาของขุนนาง ก็สามารถเรียกให้มาร่วมเตียงด้วยได้ขุนนางเหล่านั้นไม่สามารถปฏิเสธ และยังต้องถือว่าเป็นเกียรตินี่คือกฎของทุ่งหญ้าซึ่งอาศัยหลักการปลาใหญ่กินปลาเล็ก ผู้แข็งแกร่งย่อมครอบครองทุกสิ่งในแคว้นเหลียว เรื่องผู้หญิงยิ่งเป็นเช่นนั้นแต่เย่ลู่เสินเสวียนรู้ดีว่า สตรีที่เขาได้เห็นเมื่อครู่ ไม่ใช่ใครที่เขาจะได้มาครอบครองง่ายๆและเพราะเหตุนี้เอง นางจึงมีคุณค่าที่ทำให้เขาใฝ่ฝัน"องค์รัชทายาท"ชายกลางคนเดินกลับมายืนต่อหน้าเย่ลู่เสินเสวียน พร้อมยกมือขึ้นคำนับ น้ำเสียงหนักแน่นบาดแผลบริเวณฝ่ามือของเขาแม้ดูน่าสยดสยอง แต่เขากลับไม่แสดงอาการเจ็บปวดใดๆจากท่าทีที่แสดงออก ชัดเจนว่าเขาแตกต่างจากคนอื่นๆ ไม่ได้แสดงความยำเกรงเย่ลู่เสินเสวียนมากนักเย่ลู่เสินเสวียนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ "เมื่อครู่เกิดอะไรขึ้น?""นักฆ่าหญิงผู้นั้น ฆ่าอ๋อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 814
แม้เย่ลู่เสินเสวียนจะมีการปกป้อง แต่ขุนนางคนอื่นๆ กลับไม่ได้โชคดีเช่นนั้นมีบางคนถูกแรงระเบิดซัดกระเด็นไปโดยตรง คนหนึ่งศีรษะกระแทกเสา เลือดพุ่งออกจากจมูกและปาก ก่อนร่างจะกระตุกสองครั้งแล้วนิ่งไปอีกสองคนถูกแรงระเบิดเหวี่ยงออกไปนอกหน้าต่าง ร่วงลงบนซากปรักหักพัง ไม่มีเสียงตอบสนองอีกเลยเย่ลู่เสินเสวียนเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึงสิ่งแรกที่เขาคิดคือ หลี่เฉินต้องการฆ่าปิดปากเขาบ้าไปแล้วหรือ!? เขากล้าทำได้อย่างไร!?"ความตกใจและความโกรธที่ท่วมท้นทำให้ใบหน้าของเย่ลู่เสินเสวียนบิดเบี้ยว"เกิดอะไรขึ้นกันแน่!?"เย่ลู่เสินเสวียนตะโกนด้วยเสียงต่ำ แม้ฝุ่นควันจะเกาะเต็มตัว แต่เขาไม่สนใจ"องค์รัชทายาท มียอดฝีมือบุกเข้ามา"ชายชราผู้ค้อมตัวเอ่ยคนคนนี้เป็นคนเดียวกับที่ปกป้องเย่ลู่กู่จ้านฉีในวันนั้นมุมปากของเย่ลู่เสินเสวียนกระตุก สายตาเต็มไปด้วยความเย็นชาเขาคิดไม่ออกว่าทำไมไม่ว่ามองจากมุมไหน หลี่เฉินไม่ควรจะลงมือกับเขาในเวลานี้นี่เป็นเหตุผลที่เขากล้าปรากฏตัวในเมืองหลวง และแม้กระทั่งยั่วยุหลี่เฉินด้วยเย่ลู่เสินเสวียนไม่ใช่คนโง่ หากไม่มีความมั่นใจ เขาย่อมไม่เสี่ยงชีวิตเช่นนี้เว้นแ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 813
เมื่อเย่ลู่เสินเสวียนออกคำสั่ง องครักษ์หลายคนช่วยกันยกศพของฮาเลยต้าลี่เข้ามาตั้งแต่ช่วงเช้าจนถึงเวลานี้ ศพของฮาเลยต้าลี่ผ่านไปห้าหรือหกชั่วยามแล้ว จนร่างกายแข็งทื่อเลือดที่ไหลจนหมดทำให้ศพซีดเผือด ฮาเลยต้าลี่นอนแข็งอยู่บนพื้นห้องโถง ทุกคนในที่นั้นล้วนมีสีหน้าเรียบเฉยสำหรับคนแคว้นเหลียว ความตายไม่ใช่เรื่องน่าตกใจไม่มีใครรู้สึกเสียใจกับการตายของฮาเลยต้าลี่แม้กระทั่งเย่ลู่เสินเสวียนเอง แม้ลูกนอกสมรสของเขาเสียชีวิต เขายังไม่รู้สึกสะเทือนใจมากนัก นับประสาอะไรกับฮาเลยต้าลี่สิ่งเดียวที่ทำให้เขารู้สึกขมขื่นคือ ฮาเลยต้าลี่ตายอย่างน่าอับอาย โดยฝีมือต้าฉินฮาเลยต้าลี่ถูกหลี่เฉินใช้ปืนจ่อปากยิงจนตาย ตอนนี้ปากของเขายังคงเปิดอ้ากว้าง เผยให้เห็นฟันสีขาวและลิ้นซีดเผือด ภายในปากเต็มไปด้วยเลือดสีดำที่แห้งจนแข็ง มองดูน่ากลัวและน่าขยะแขยงเย่ลู่เสินเสวียนสั่งให้พลิกศพของฮาเลยต้าลี่ไปอีกด้าน เผยให้เห็นบาดแผลที่ด้านหลังศีรษะ ซึ่งเป็นรูขนาดเท่ากำปั้นเด็กบริเวณแผลยังคงมีเลือดและเศษสมองหลงเหลืออยู่ เมื่อมองผ่านรูเข้าไป สามารถเห็นกะโหลกที่ภายในว่างเปล่าเกือบครึ่ง ภาพที่เห็นนี้ หากคนจิตใจอ่อนแอคงร
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 812
หลังฟังคำอธิบายของหลี่เฉิน กงฮุยอวี่รู้สึกว่า คนที่เล่นการเมืองเหล่านี้ ช่างมีจิตใจสกปรกเหลือเกินทุกการกระทำเล็กๆ ล้วนแฝงความหมายอันลึกซึ้งไม่น่าแปลกใจที่ตลอดหลายปีที่ผ่านมา สำนักบัวขาวแม้จะมีผู้นำที่เก่งกาจหรือศักดิ์สิทธิ์ แต่ก็ยังไม่สามารถประสบความสำเร็จได้ถ้าราชวงศ์หลี่ทั้งหมดมีระดับความสามารถเช่นนี้ สำนักบัวขาวที่เป็นเพียงกลุ่มเล็กๆ จะเอาอะไรไปสู้กับราชสำนัก?เพียงแค่เล่ห์เหลี่ยมไม่กี่อย่าง ก็สามารถปั่นหัวเหล่าผู้คนของสำนักบัวขาวได้แล้วเมื่อนึกถึงอดีตราชวงศ์ที่แม้จะอ่อนแออย่างถึงที่สุด แต่คำสั่งปราบดินแดนเพียงฉบับเดียวก็ทำให้วีรชนแห่งเขาเหลียงซานหนึ่งร้อยแปดคนแยกย้ายกันไป กงฮุยอวี่อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าหนทางของสำนักบัวขาวช่างมืดมนเหลือเกินนางสลัดความคิดวุ่นวายเหล่านี้ออกไป ก่อนตอบกลับด้วยท่าทีเย็นชา "ต้องการให้ข้าลงมือเมื่อไหร่?"เมื่อเห็นว่ากงฮุยอวี่ตอบรับ หลี่เฉินถอนหายใจโล่งอกทันทีและกล่าวว่า "คืนนี้!"กงฮุยอวี่มองหลี่เฉินลึกซึ้งครั้งหนึ่งก่อนหมุนตัวเดินจากไปหลี่เฉินอารมณ์ดีขึ้นวั่นเจียวเจียวเดินถือของว่างมาพอดี พร้อมพูดว่า "องค์รัชทายาทสนมกล่าวว่าองค์ชายยังไม่ไ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 811
หลี่เฉินแค่นเสียงเย็นออกมาแม้เขาจะไม่พอใจที่หน่วยบูรพาทำงานล้มเหลว แต่ก็เข้าใจว่านี่ไม่ใช่ความผิดของหน่วยบูรพาโดยลำพังหลี่อิ๋นหู่และจ้าวเสวียนจีร่วมมือกัน การหลบซ่อนจากสายตาของหน่วยบูรพาไม่ได้เป็นเรื่องยากเย็นอะไรต้องไม่ลืมว่าเมื่อหน่วยบูรพาก่อตั้งขึ้น จ้าวเสวียนจีได้มีอำนาจมหาศาลอยู่ก่อนแล้วหลายปีที่ผ่านมา หน่วยบูรพาอาจพัฒนาไปไม่น้อย แต่จ้าวเสวียนจีเองก็เติบโตยิ่งกว่า"จับตาดูพวกเขาอย่างใกล้ชิด"หลี่เฉินกล่าวเสียงหนักแน่น "ข้าต้องการรู้ว่าพวกเขาเตรียมกำลังคนไว้เท่าไหร่ และคิดจะลงมือเมื่อใด"เขาหรี่ตาลงก่อนกล่าวต่อ "การกบฏไม่ใช่เรื่องง่าย พวกเขาน่าจะเลือกเวลาพิเศษบางช่วงเพื่อเริ่มเคลื่อนไหว และสิ่งสำคัญที่สุดคือการควบคุมตัวข้า แล้วจึงยึดพระราชวังหลวง""หากสำเร็จ พวกเขาจะผลักดันให้หลี่อิ๋นหู่ขึ้นเป็นผู้สืบทอดตำแหน่งองค์รัชทายาท หรือไม่ก็ยิ่งกว่านั้น สังหารข้าเพื่อขึ้นครองบัลลังก์โดยตรง"เมื่อคำพูดนี้หลุดออกมา ซานเป่าถึงกับแสดงสีหน้าจริงจัง ขณะที่กงฮุยอวี่ผู้ซึ่งปกติไม่สนใจงานราชการก็ยังอดไม่ได้ที่จะมองอย่างสนใจหลี่เฉินลุกขึ้นเดินไปยังประตูพระที่นั่งซีเจิ้ง มองท้องฟ้าที่มื
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 810
คำมั่นสัญญานี้ เพียงพอที่จะทำให้ชีวิตของจ้าวหรุ่ยเต็มไปด้วยความรุ่งโรจน์และความมั่งคั่งตลอดชีวิตไม่เพียงแต่นางเท่านั้น แม้แต่ครอบครัวของบิดานาง ก็จะได้รับหลักประกันทางการเมืองในระดับหนึ่งจากตำแหน่งสนมของนางแม้หลี่เฉินจะไม่ใช่คนที่มักให้สิทธิพิเศษหรือผลประโยชน์แก่จ้าวเหอซานเพียงเพราะจ้าวหรุ่ย แต่หากวันใดจ้าวเหอซานทำผิดพลาด หลี่เฉินก็อาจยอมละเว้นชีวิตของเขาเพื่อเห็นแก่จ้าวหรุ่ยจ้าวหรุ่ยเข้าใจในจุดนี้เป็นอย่างดีสำหรับนาง ซึ่งครั้งหนึ่งเคยทรยศจ้าวเสวียนจีมาก่อน การได้รับคำมั่นนี้ถือเป็นสิ่งที่พิสูจน์ถึงความรักลึกซึ้งที่หลี่เฉินมีให้นางจ้าวหรุ่ยจึงคิดจะคุกเข่าลงขอบคุณแต่กลับถูกหลี่เฉินจับตัวไว้"หม่อมฉัน ขอบพระทัยองค์ชายเพคะ" จ้าวหรุ่ยกล่าวด้วยความตื้นตัน"พักผ่อนให้ดีเถอะ ข้าจะกลับมาร่วมทานอาหารค่ำกับเจ้า"หลังจากปลอบใจจ้าวหรุ่ยเรียบร้อย หลี่เฉินก็ลุกออกจากตำหนักเมื่อมาถึงพระที่นั่งซีเจิ้ง ซานเป่ากำลังรออยู่แล้วโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง ซานเป่าก็รีบนำข่าวสารจากสวีเว่ยส่งให้หลี่เฉินทันทีหลี่เฉินเพิ่งอ่านจบ กงฮุยอวี่ก็กลับมากงฮุยอวี่หันมารายงานหลี่เฉินทันที โดยไม่สนใจซานเป่า
