เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 282
บทที่เกี่ยวข้อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 283
คนเหล่านี้ล้วนเป็นคนที่ทั้งสองได้ตรวจสอบและคิดว่ามีประโยชน์ ตราบใดที่หลี่เฉินพยักหน้า ก็สามารถใช้งานได้ในทันที เพียงแต่นิสัยของคนเหล่านี้มีทั้งดีและชั่วปะปนกันหลี่เฉินจึงทำได้เพียงหาคนที่สูงที่สุดในบรรดาคนแคระอย่างไม่เต็มใจ และพบคนสองคนที่ดูเหมือนจะเชื่อถือได้ ดังนั้นเขาจึงใช้พวกเขาไปก่อน “เวลานี้อำนาจของกรมยุทธนาการดูเหมือนจะว่างเปล่า แต่ในความเป็นจริง มันได้เปิดโอกาสให้สำนักราชเลขา เสนาบดีกรมยุทธนาการคนใหม่ในปัจจุบันคือ ซั่งกวนเจา สหายคนสนิทของจ้าวเสวียนจี”“คนผู้นี้หยั่งรากลึกในกรมยุทธนาการมาหลายปีแล้ว ไม่ว่าจะเป็นสายสัมพันธ์หรือว่าบารมี ล้วนแข็งแกร่งกว่ารองเสนาบดีกรมยุทธนาการฝ่ายซ้ายและขวาที่ข้าย้ายมา บวกกับการสนับสนุนจากสำนักราชเลขา การทำงานของรองเสนาบดีกรมยุทธนาการฝ่ายซ้ายและขวาจึงไม่ง่ายที่จะรับมือ”“ดังนั้นในระหว่างการเลือกคน ข้าจึงระมัดระวังมาก และผู้ที่มีความสามารถไม่เพียงพอก็จะต้องจากไป”“แต่เมื่อเลือกคนได้แล้ว ข้าจะสนับสนุนพวกเขาอย่างเต็มที่ กรมยุทธนาการนั้นสำคัญมาก ไม่ว่าอย่างไรก็ประมาทไม่ได้” หลังจากที่หลี่เฉินกำชับสั่งการเสร็จเรียบร้อย ก็ส่งสองคนที่ได้รับเล
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 284
“บ่าวขอบพระทัยนางสนมเพคะ” วั่นเจียวเจียวกล่าวอีกครั้ง จ้าวหรุ่ยพยักหน้าแล้วหันไปพูดกับหลี่เฉินว่า “ฝ่าบาท เช่นนี้ได้หรือไม่?” หลี่เฉินกล่าวยิ้มๆ “ไม่เลวเลย” เมื่อมองไปที่จ้าวหรุ่ยซึ่งกำลังอมยิ้มจางๆ ขณะตักซุปให้ตัวเอง ความคิดของหลี่เฉินก็โลดแล่นขึ้นมา ตอนนี้จ้าวหรุ่ยและจ้าวชิงหลานได้แตกคอกันแล้ว นางจึงเอาความคิดและความใส่ใจทั้งหมดมาไว้ที่ตัวเขา ดูเหมือนว่าคุณลักษณะการต่อสู้ในวังหลังจะถูกกระตุ้นขึ้นมาแล้วประโยคเมื่อครู่ ดูเผินๆ เหมือนไม่มีอะไรผิดปรกติ แต่ค่อนข้างจะเน้นย้ำว่าวั่นเจียวเจียวจะต้องจดจำสถานะของตัวเองให้ดี และไม่ควรมีความคิดอื่นที่ไม่ควรมี จ้าวหรุ่ยกำลังมองหาการเปลี่ยนแปลงในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกของนาง ในอนาคต เมื่อพระชายาที่แท้จริงแต่งเข้ามาในวัง ไม่แน่ว่าอาจจะมีละครดีๆ ให้ชมกัน ถึงแม้ว่าซูจิ่นพ่าจะฉลาด แต่กลับมีนิสัยถือตัวแบบสุดโต่ง เมื่อเข้ามาอยู่ในกำแพงวังหลวง เกรงว่าอาจจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของจ้าวหรุ่ยที่คุ้นเคยกับกฎการเอาชีวิตรอดที่นี่มานานแล้ววันรุ่งขึ้น หลังจากที่จ้าวหรุ่ยลุกขึ้น เขาก็รับการปรนนิบัติสวมเสื้อผ้าจากจ้าวหรุ่ยอย่างเกียจคร้าน เมื่อห
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 285
แต่สมาธิของคนเรามีจำกัดเมื่ออยู่ในสภาวะตึงเครียดเช่นนี้จนถึงช่วงบ่าย วั่นเจียวเจียวซึ่งตื่นตัวตลอดทั้งวัน จึงรู้สึกเหนื่อยมากจนแทบจะยืนไม่ไหวส่วนหลี่เฉินในตอนนี้กำลังตอบกลับสาส์นกราบทูลหลายฉบับที่รายงานว่าจ้าวเหอซานกำลังฆ่าคนอย่างสนุกสนาน หรือทำตัวกำเริบเสิบสาน เขายกมือขึ้นเพื่อหยิบถ้วยชา แต่กลับพบว่าถ้วยชานั้นว่างเปล่าหลี่เฉินขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจแล้วหันหน้าไปมอง ก่อนจะเห็นวั่นเจียวเจียวกำลังยืนแตกสลายอยู่ข้างๆพูดกันตามตรง เห็นสาวงามถูกทรมานจนเป็นเช่นนี้ หลี่เฉินก็รู้สึกเก้อเขินอยู่ไม่น้อย “ต้องให้ข้าเตือนเจ้า เรื่องการรินชาอยู่หรือเปล่า?” รู้สึกอายมันก็อายอยู่หรอก แต่หลี่เฉินจะไม่ทำให้ตัวเองต้องรู้สึกแย่ วั่นเจียวเจียวรู้สึกตื่นตัวไปทั้งร่าง รีบเร่งรุดเข้ามารินชาให้หลี่เฉินหลังจากจิบชาไปสักพัก หลี่เฉินก็เหลือบมองวั่นเจียวเจียวซึ่งมีสีหน้าที่ตึงเครียดและวิตกกังวล ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งแล้วก็พูดว่า “ให้ใครสักคนนำชุดโต๊ะและเก้าอี้เข้ามาสิ เจ้านั่งทางขวามือ หากไม่มีสิ่งใดทำ ก็สามารถอ่านหนังสือบนชั้นหนังสือด้านหลังได้ ส่วนใหญ่เป็นหนังสือประวัติศาสตร์และบทกวี ในเมื่อเจ้า
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 286
“นวดไหล่สิ”หลี่เฉินพูดอย่างเกียจคร้านวั่นเจียวเจียวเห็นหลี่เฉินหลับตา นางก็เดินอย่างระมัดระวังไปที่ด้านหลังของหลี่เฉิน ยกนิ้วเรียวงามขึ้นมา และเริ่มบีบไหล่ของหลี่เฉินเห็นได้ชัดว่าซานเป่าค่อนข้างจะโปรดปรานลูกสาวบุญธรรมคนนี้มาก เพราะทักษะการนวดของนางไม่ค่อยดีนัก แต่ก็ยังดีกว่าไม่มีเลย “เมื่อเจ้ากลับบ้านไป ก็อย่าลืมบอกซานเป่าว่าข้าให้เจ้านวดไหล่ให้” หลี่เฉินพูดโพล่งออกมาโดยไม่มีสัญญาณเตือนล่วงหน้า ทำให้วั่นเจียวเจียวสับสนเล็กน้อย นางไม่เข้าใจว่าเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เช่นนี้มันสำคัญอย่างไรเมื่อเห็นวั่นเจียวเจียวไม่เข้าใจ หลี่เฉินจึงอธิบายเพิ่มเติมเล็กน้อย “ในกรณีนี้ เขาจะไม่กล้าให้เจ้านวดเขาอีกต่อไป อันที่จริงจะพูดหรือไม่มันก็เหมือนกัน เจ้าอยู่ข้างกายข้า และซานเป่าก็เป็นคนฉลาด เขาจะไม่สั่งให้เจ้าทำอีกอย่างแน่นอน” วั่นเจียวเจียวก็เข้าใจขึ้นมาในฉับพลันนางพูดเสียงเบาว่า “บ่าวเข้าใจแล้วเพคะ” ตอนนี้เองก็มีประกาศดังมาจากด้านนอก เป็นเฉินทงที่มาเมื่อได้รับคำอนุญาตจากหลี่เฉิน เฉินทงก็ก้าวเข้ามาในพระที่นั่งสีเจิ้ง เขาเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นวั่นเจียวเจียวกำลังนวดไหล่หลี่เ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 287
ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม คำพูดของเฉินทงก็ยังคงทำให้หลี่เฉินพอใจ“เมื่อวานข้าได้ยินจากซานเป่าบอกว่า เจ้าไปที่มณฑลซีซานเพื่อคุ้มกันจ้าวเหอซานด้วยตัวเอง?” เฉินทงรีบตอบ “ใช่พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมเพิ่งกลับมาที่เมืองหลวงเมื่อเช้านี้” “สถานการณ์ในมณฑลซีซานซับซ้อนกว่าที่พวกเราจินตนาการเอาไว้มาก อาจกล่าวได้ว่าสำนักงานปกครองส่วนท้องถิ่นสูญเสียบทบาทไปแล้ว และผู้ที่เป็นขุนนางก็ถูกใช้โดยผู้ที่มีอำนาจในท้องถิ่น ส่วนคนที่ตกเป็นเหยื่อก็คือประชาชน”“นอกจากนี้ขุนนางและพวกผู้มีอำนาจได้จัดตั้งกองกำลังขนาดใหญ่ขึ้น พวกเขาเลี้ยงดูข้ารับใช้ มิหนำซ้ำอาวุธชุดเกราะของข้ารับใช้ก็ไม่ได้อ่อนแอไปกว่ากองทัพเลย” “หลังจากที่ใต้เท้าจ้าวมาถึงมณฑลซีซาน ก็ใช้มาตรการสูงเพื่อกดดัน ทำให้เกิดการตอบโต้หลายครั้งจากพวกผู้ดีและขุนนางในท้องถิ่น”“ในตอนแรกพวกผู้ดีกับขุนนางเหล่านั้นก็อดทน และพยายามจะติดสินบนใต้เท้าจ้าวให้เข้าร่วมด้วย แต่หลังจากที่ใต้เท้าจ้าวปฏิเสธสิ่งจูงใจทั้งหมด ทั้งยังสังหารขุนนางหลายคนที่มาติดสินบนเขา จากนั้นพวกผู้ดีและขุนนางในท้องถิ่นก็เริ่มตั้งกลุ่มกันขึ้นมา เพื่อต่อต้านใต้เท้าจ้าว" เห็นได้ชัดว่าในครั้งนี้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 288
ภายในพระที่นั่งสีเจิ้ง ราวกับอำนาจมังกรที่อธิบายปลุกคลุมร่างกายของหลี่เฉิน ดังนั้นเมื่อเขายืนอยู่ที่นั่น ก็เหมือนกับเทียนตี้เสด็จประพาส ยามพิโรธขึ้นมาแม้แต่ท้องฟ้าก็ต้องเปลี่ยนสี เฉินทงเหมือนจะได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นแรงอยู่ในอกของเขา เสียงดังตึกตักๆ นั่น ทำให้เขารู้สึกชาไปทั่วร่าง ใบหน้าพลันตึงเครียด เฉินทงคุกเข่าลงกลางห้องเสียงดังปึก “ฝ่าบาท จริงๆ แล้วมีคนมาขอให้กระหม่อมส่งข้อความถึงฝ่าบาท”“พูดมา ใคร” น้ำเสียงของหลี่เฉินเริ่มเรียบเฉยมากขึ้นเรื่อยๆ ไม่มีอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ดูไม่ออกว่ามีความสุขหรือว่าโกรธเคือง แต่กลับให้ความรู้สึกที่น่ากลัวซึ่งทำให้เฉินทงรู้สึกเหมือนกับว่ามีหนามแหลมทิ่มแทงที่หลัง ราวกับว่าในวินาทีถัดมา อาจจะมีหายนะหล่นใส่หัว “ตระกูลหลง เป็นตระกูลหลงแห่งซีซาน”น้ำเสียงของเฉินทงสั่นเทาและตื่นตระหนกโดยไม่รู้ตัว เขาก้มศีรษะลงแล้วพูดว่า “ตระกูลหลงในมณฑลซีซานมีประวัติย้อนกลับไปถึงการก่อตั้งราชวงศ์นี้ บรรพบุรุษของพวกเขาเป็นแม่ทัพที่มีความสามารถคนหนึ่งในการบัญชาของไท่จู ต่อมา เมื่อประเทศนี้ถูกก่อตั้ง บรรพบุรุษคนนั้นจึงได้รับการแต่งตั้งให้เป็นเฉิงหยางโหว มีศักดินาอย
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 289
หลังจากครุ่นคิดอยู่นาน เฉินทงก็ตระหนักได้ว่าปัญหานี้ไม่ใช่สิ่งที่ตัวเองจะแก้ไขได้ แต่ตัวเขากลับมีส่วนเกี่ยวข้องแล้ว หากยังไม่เข้าใจ เขาก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงปัญหาได้ เฉินทงจึงกัดฟันลุกขึ้น และกลับไปที่หน่วยบูรพา หลังจากนั้นไม่นาน ซานเป่าก็ได้พบกับเฉินทงในห้องหนังสือ“ผู้บัญชาการเฉินเพิ่งกลับมาจากมณฑลซีซาน พอออกจากตำหนักบูรพามา ก็มาพบข้ากวางกงในทันที มิรู้ว่าฝ่าบาทได้สั่งให้ผู้บัญชาการเฉินถ่ายทอดสิ่งใดให้กับข้า?” ซานเป่าประสานมือกล่าวอย่างสุภาพ ทั้งท่าทางและคำพูด ไม่มีจุดไหนที่แสดงถึงความเย่อหยิ่งของผู้บัญชาที่มีต่อผู้ใต้บังคับบัญชา สีหน้าของเฉินทงเปลี่ยนเป็นสีแดงอยู่พักหนึ่ง เขาเดินไปตรงหน้าซานเป่า ก่อนจะยกมือขึ้นและโค้งคำนับอย่างจริงใจ “ท่านกวางกงโปรดช่วยข้าด้วย”เมื่อซานเป่าเห็นสิ่งนี้ก็รู้สึกแปลกใจ เขารีบช่วยประคองเฉินทงแล้วถามว่า “ผู้บัญชาการเฉินมีปัญหาอะไรหรือ? ท่านไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้ ผู้บัญชาการเฉินแค่พูดออกมา ถ้าหากข้ากวางกงสามารถช่วยได้ก็จะช่วย” เฉินทงกัดฟันแล้วพูดว่า “ท่านกวางกง เมื่อไม่นานมานี้ ข้าหลงระเริงไปเล็กน้อย โปรดยกโทษให้กับข้าด้วย”ซานเป่าโบกมือด้วยร
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 290
“สิ่งที่เจ้าควรจะทำก็คือเมื่อได้รับคำขอร้องของหลงเทียนเต๋อ เจ้าต้องแจ้งเรื่องนี้ให้ฝ่าบาททรงทราบในทันทีโดยไม่ปิดบัง จากนั้นก็อย่าคิด อย่าถาม และอย่าสอดมากเกินไป หากฝ่าบาททรงมีรับสั่งอย่างไรก็ทำไปตามนั้น” “แต่เจ้ากลับไม่พูดถึงหลงเทียนเต๋อก่อนรายงาน” เฉินทงหน้าแดง และพูดด้วยความอับอายว่า “จริงๆ แล้ว ข้ารู้สึกว่าคำพูดของหลงเทียนเต๋อค่อนข้างสมเหตุสมผล จึงอยากแสดงหน้าตัวเองกับฝ่าบาท...”“ดังนั้นมันจึงโง่”ซานเป่าส่ายหน้าและกล่าวว่า “ตัวเจ้ามีความสามารถแค่ไหน มีหรือฝ่าบาทจะไม่รู้? ยังจะพูดถึงจุดจบสองอย่างของมณฑลซีซานอะไรกัน เรื่องเช่นนี้ผู้บัญชาการองครักษ์เสื้อแพรคนหนึ่งสามารถพูดได้เหรอ? เจ้าลองบอกสวีฉังชิง แล้วดูสิว่าเขาจะกล้าพูดไหม? กวนจือเหวยล่ะ เขากล้าพูดไหม?” “คนที่ล้ำเส้นก็คือเจ้า พูดในสิ่งที่ไม่ควรพูด” เฉินทงยิ่งได้ฟังก็ยิ่งอับอาย เขาพูดอย่างใจร้อนว่า “ท่านกวางกง ข้าทราบความผิดแล้ว ตอนนี้ข้าควรจะจัดการเช่นไร?” “ทูตจากตระกูลหลงอยู่ที่นี่กี่คน?” ซานเป่าถาม“ไม่มาก แค่สามคน เมื่อรวมผู้คุ้มกันด้วย ก็มีแค่ห้าคนเท่านั้น” เฉินทงตอบ “ดี” ซานเป่าพยักหน้าแล้วกล่าวคำพูดท
บทล่าสุด
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 918
เหล่าแม่ทัพทำงานให้ราชสำนักจนสุดกำลัง แต่สุดท้ายกลับถูกใช้เป็นเครื่องมือ ครอบครัวของพวกเขาถูกจับเป็นตัวประกัน เช่นนี้แล้วใครเล่าจะยอมรับได้?ยิ่งไปกว่านั้น ตำแหน่งแม่ทัพผู้พิทักษ์ด่านเย่ว์หยานั้นมีหน้าที่และอำนาจสำคัญยิ่ง หากข่าวเรื่องนี้รั่วไหลออกไป และตกไปอยู่ในมือของผู้ที่มีเจตนาร้าย ถูกนำไปใช้เป็นเครื่องมือปั่นป่วนเบื้องหลัง ย่อมอาจก่อให้เกิดผลลัพธ์ที่คาดไม่ถึงดังนั้น เรื่องนี้จึงถูกจัดเป็นหนึ่งในความลับที่สำคัญที่สุดของจักรวรรดิต้าฉิน ซึ่งมีเหตุผลอันสมควรทว่า ความลับเช่นนี้ ไฉนต้าสิงฮ่องเต้จึงบอกกับซูเจิ้นถิงไปตั้งแต่เมื่อสองปีก่อน?พระองค์ทรงคาดการณ์แล้วว่าสถานการณ์เช่นนี้จะเกิดขึ้นแน่นอน หรือว่าตั้งแต่เมื่อสองปีก่อน พระองค์ก็ได้ล่วงรู้ถึงการเคลื่อนไหวบางอย่างของจ้าวเสวียนจีแล้ว?ข่าวที่มาถึงอย่างกะทันหัน ทำให้ความคิดของหลี่เฉินสับสนในทันทีเขารู้สึกอย่างประหลาด ตั้งแต่ตนเองรับตำแหน่งผู้สำเร็จราชการ ปัญหามากมายที่เกิดขึ้น ล้วนดูเหมือนจะอยู่ภายใต้การเตรียมการของเสด็จพ่อผู้ที่นอนอ่อนแรงอยู่บนพระแท่นบรรทมอำนาจของหน่วยบูรพา พันธไมตรีทางการเมืองของตระกูลซู แม้กระทั่งความลับท
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 917
คำพูดของซูเจิ้นถิงทำให้หลี่เฉินรู้สึกเบาใจขึ้นไม่น้อยไม่ว่าจะเป็นนิสัยหรือสถานะของซูเจิ้นถิง หากเขาสามารถยืนยันได้อย่างมั่นใจว่าด่านเย่ว์หยาจะไม่ก่อกบฏ เช่นนั้น เรื่องนี้ก็มีความน่าเชื่อถืออยู่มากหลี่เฉินขบคิดเล็กน้อยก่อนกล่าวว่า "แม่ทัพซู ด่านเย่ว์หยาไม่อาจเกิดเรื่องได้ และยิ่งไปกว่านั้นต้องไม่ให้กองทัพเหลียวบุกเข้ามาได้"ซูเจิ้นถิงยิ้มขื่น กล่าวว่า "หลักการคือเช่นนั้น แต่ด่านเย่ว์หยาเป็นระบบปิดมาโดยตลอด อย่าว่าแต่ราชสำนักเลย แม้แต่หนิงอ๋องที่พยายามทุกวิถีทางมาตลอดหลายปีเพื่อเจาะเข้าไปในด่านเย่ว์หยาก็ยังไม่ประสบความสำเร็จ หากจ้าวเสวียนจีได้วางหมากเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว เราอยากจะพลิกสถานการณ์ให้ได้ในเวลาอันสั้นก็เป็นเรื่องยากเยี่ยงขึ้นสวรรค์""ภายในด่านเย่ว์หยา มีทหารพร้อมรบหกหมื่นนาย ทั้งหมดล้วนเป็นทหารผ่านศึกและทหารชั้นยอด นอกจากนี้ยังมีทหารสำรองอีกไม่น้อยกว่าสิบหมื่นคน พวกเขาทำงานปกติในยามสงบ แต่ก็ฝึกซ้อมอยู่เสมอ หากแนวป้องกันของด่านเย่ว์หยาตกอยู่ในภาวะวิกฤติ คนเหล่านี้สามารถสวมเกราะ หยิบอาวุธ และเข้าร่วมรบได้ในทันที""นอกจากนี้ เพื่อเสริมความแข็งแกร่งให้กับแนวป้องกันด่านเย่ว์หยา
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 916
คำกล่าวของสวีฉังชิงในตอนนี้ ทำให้สวีจวินโหลวรู้แจ้งประหนึ่งเปิดประตูสู่ปัญญาเขารู้สึกราวกับตนได้เปิดมุมมองใหม่ในการทำงาน อีกทั้งยังได้เปิดประตูสู่หัวใจของผู้คน"ท่านลุง หลานได้รับคำสอนแล้ว"สวีจวินโหลวถอยหลังหนึ่งก้าว ค้อมกายคารวะ พร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงใจ "ก่อนหน้านี้ หลานเคยคิดว่าตนสอบผ่านเป็นทั่นฮวาในการสอบจอหงวน จึงมักมีความเย่อหยิ่งอยู่บ้าง และไม่ค่อยเห็นค่าของเหล่าขันทีและข้ารับใช้ในตำหนักบูรพา""แต่บัดนี้ หลานเข้าใจแล้ว ไม่ว่าผู้นั้นจะมีฐานะหรือที่มาสูงต่ำเพียงใด หากสามารถเป็นประโยชน์ต่อตนเอง ก็ควรใช้ให้เกิดประโยชน์สูงสุด เพียงเช่นนี้ การทำงานจึงจะราบรื่น และสามารถบรรลุเป้าหมายได้ง่ายขึ้น ความเย่อหยิ่งของบัณฑิต แท้จริงแล้วไร้ซึ่งประโยชน์โดยสิ้นเชิง"เมื่อเห็นว่าสวีจวินโหลวเข้าใจในสิ่งที่ตนต้องการสื่อ สวีฉังชิงก็รู้สึกพึงพอใจยิ่งนักเขาตบไหล่ของสวีจวินโหลวอย่างหนักแน่น พร้อมกล่าวว่า "ไปเถิด วันนี้ลุงหลานเราดื่มกันให้เต็มที่สักหน่อย!"ณ พระที่นั่งสีเจิ้ง หลี่เฉินกำลังจิบชาร่วมกับซูเจิ้นถิง"องค์รัชทายาททรงวางแผนอย่างรอบคอบ คิดว่าใต้เท้าสวีคงเข้าใจได้" ซูเจิ้นถิงรับฟังเ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 915
เมื่อขันทีจากไป สีหน้าหม่นหมองของสวีฉังชิง ก็จางหายไปโดยสิ้นเชิง ในใจของเขาตอนนี้มีเพียง ความรู้สึกขอบคุณและความตื่นเต้นเขารู้สึกขอบคุณองค์รัชทายาทที่ทรงพระเมตตา และรู้สึกตื่นเต้นที่ตระกูลสวีกำลังมีโอกาสรุ่งเรืองขึ้นมาอีกครั้งการได้รับตำแหน่งภรรยาขุนนางขั้นห้า ถือเป็นสัญญาณที่ชัดเจนว่าองค์รัชทายาทยังให้ความสำคัญกับตระกูลของเขาเมื่อนึกถึงอนาคตที่อาจมีกลุ่มขุนนางที่นำโดยตระกูลสวีเกิดขึ้นในราชสำนัก สวีฉังชิงก็อดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้านไปทั้งร่างเขาโบกมืออย่างตื่นเต้นและกล่าวเสียงดัง “พวกเจ้าทุกคน! วันนี้เบี้ยเลี้ยงของพวกเจ้าจะเพิ่มขึ้นอีกสองเดือน! และให้โรงครัวเตรียมอาหารอย่างดี ทุกคนในจวนสามารถกินดื่มได้เต็มที่!”เมื่อได้ยินเช่นนี้ ข้ารับใช้ในจวนต่างส่งเสียงออกมาด้วยความดีใจสวีฉังชิงหัวเราะเสียงดัง แต่เมื่อเขาหันกลับมาก็เห็น สวีจวินโหลวทำท่าทางเหมือนมีอะไรจะพูดแต่ก็ลังเล“เป็นอะไรไป?” สวีฉังชิงเอ่ยถามสวีจวินโหลวอึกอักไปชั่วครู่ก่อนจะกล่าว “ท่านลุง...ขันทีที่มาส่งพระราชโองการนั้น ในตำหนักบูรพายังมีตำแหน่งต่ำกว่าข้าเสียอีก ถือว่าเป็นคนใต้บังคับบัญชาข้า ข้าควรจะปฏิบัติต่อเขาอย่าง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 914
ราชโองการหนึ่งฉบับ เนื้อหาไม่ยาวนักแต่ในคำไม่กี่ประโยคนั้น กลับเป็นสัญลักษณ์ของ พระมหากรุณาธิคุณและความไว้วางพระทัยอย่างใหญ่หลวงต่อตระกูลสวีในราชวงศ์นี้ภรรยาขุนนางชั้นห้า ได้รับการแต่งตั้งเพียงน้อยนิด ต้าสิงฮ่องเต้ทรงแต่งตั้งให้เฉพาะเชื้อพระวงศ์และขุนนางใกล้ชิดไม่กี่คนเท่านั้นในช่วงแรกที่ขึ้นครองราชย์ จากนั้นก็ไม่มีการแต่งตั้งอีกเลยแต่ภายใต้การปกครองขององค์รัชทายาทหลี่เฉิน มารดาของจ้าวหรุ่ยเป็นคนแรก นางหลิวแห่งตระกูลสวีเป็นคนที่สองนี่เป็นสัญญาณว่า สถานะของสองลุงหลานแห่งตระกูลสวีในตำหนักบูรพานั้นมั่นคงอย่างยิ่งสวีฉังชิงถึงกับสั่นสะท้านไปทั้งร่างด้วยความตื้นตันต่างจากสวีจวินโหลวที่ยังเยาว์วัย คิดเพียงแต่ความปลาบปลื้ม เขากลับคิดไปไกลกว่านั้นเขาตระหนักได้ทันทีว่า นี่คือรางวัลและการปลอบโยนจากองค์รัชทายาทองค์รัชทายาทกำลังบอกเขาผ่านสวีจวินโหลวว่า ตำหนักบูรพายังคงไว้วางใจเขา ความพยายามของเขาตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมา องค์รัชทายาทล้วนมองเห็นด้วยความซาบซึ้งใจอย่างสุดซึ้ง เขาคุกเข่ากราบลงกับพื้น ศีรษะกระแทกกับพื้นอย่างแรง สวีฉังชิงกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ "กระหม่อม ขอบพระทัยในพระมห
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 913
สวีจวินโหลวยังเยาว์วัย เมื่อถูกความปลื้มปิติเข้าครอบงำ จึงไม่ได้คิดว่าเหตุใดตนเพียงแค่ได้อันดับสามของการสอบคัดเลือก กลับสามารถทำให้ป้าของตนได้รับตำแหน่งภรรยาขุนนางชั้นห้าได้ ในขณะที่ฟู่หมิ่นชิงและโจวเฉิงหลง ซึ่งมีอันดับสูงกว่ากลับไม่ได้เป็นเพียงเพราะหลี่เฉินกล่าวว่า ต้องการใช้รางวัลนี้กระตุ้นให้ผู้อื่นรับเลี้ยงเด็กกำพร้าหรือ หากเป็นเช่นนั้น ก็ดูง่ายดายและลวกเกินไป"กระหม่อม ขอขอบพระทัยในพระเมตตาขององค์รัชทายาท"เมื่อเห็นสวีจวินโหลวเต็มไปด้วยความปีติ หลี่เฉินก็แย้มยิ้ม กล่าวขึ้นว่า "ฎีกาจะถูกร่างขึ้นในภายหลัง หลังจากที่เจ้าเลิกงานแล้ว จะมีขันทีไปประกาศราชโองการพร้อมกับเจ้า""ขอบพระทัยองค์รัชทายาท"สวีจวินโหลวขอบพระทัยซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก่อนจะลาจากพระที่นั่งสีเจิ้งในยุคโบราณ เวลาทำงานของขุนนางก็ถูกกำหนดไว้เช่นกันไม่ต่างจากยุคปัจจุบันนัก โดยจะเริ่มงานในยามเหม่า หรือประมาณเจ็ดโมงเช้า ซึ่งเป็นที่มาของคำว่าเตี้ยนเหม่าส่วนเวลาเลิกงานโดยทั่วไปคือ ยามเซิน หรือประมาณสี่โมงเย็นทำงานเรียกว่าเตี้ยนเหม่า เลิกงานจะเรียกว่าส่านจื๋อ หรือส่านหย่า ซึ่งมีหลากหลายชื่อเรียก แต่ความหมายล้วนคล้ายกัน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 912
ไม่ต้องกังวล?พูดง่ายนักสวีฉังชิงเผยรอยยิ้มขมขื่นเขาเองก็เคยมีปฏิสัมพันธ์กับกวนจือเหวยไม่น้อยโดยเฉพาะเมื่อซูเจิ้นถิง โจวผิงอัน และคนอื่นๆ เข้ามาเกี่ยวข้อง สวีฉังชิงรู้สึกว่าตำแหน่งของตนในฐานะผู้อาวุโสของตำหนักบูรพาเริ่มสั่นคลอน จึงได้ติดต่อกับกวนจือเหวยมากขึ้นกว่าเดิมแต่ตอนนี้ปรากฏว่ากวนจือเหวยเป็นคนของจ้าวเสวียนจี ตอนนี้เขาไม่แน่ใจเลยด้วยซ้ำว่าองค์รัชทายาทจะสงสัยในตัวเขาด้วยหรือไม่?คิดไปคิดมา เขาก็ไม่อาจหาทางออกที่ดีได้หากรีบชี้แจง ก็จะกลายเป็นว่าไม่มีเงินซุกใต้ดิน แต่กลับรีบปิดฝาไว้หากไม่อธิบาย ก็รู้สึกเหมือนมีก้อนอึดอัดติดอยู่ในใจสุดท้าย สวีฉังชิงได้แต่กล้ำกลืนความขุ่นเคืองทั้งหมดไว้ แล้วกล่าวลาจากไปหลี่เฉินมองแผ่นหลังของสวีฉังชิงแล้วส่ายศีรษะ จากนั้นจึงหันไปพูดกับวั่นเจียวเจียวว่า "ไม่ต้องนวดแล้ว ไปเรียกสวีจวินโหลวมาหาข้า""เพคะ"วั่นเจียวเจียวรับคำอย่างแจ่มใส ก่อนจะถอยออกไปไม่นานนัก สวีจวินโหลวก็รีบร้อนมาถึงพระที่นั่งสีเจิ้ง คุกเข่ากล่าวคารวะ"กระหม่อม สวีจวินโหลว ขอคารวะองค์รัชทายาท""อืม"หลี่เฉินพ่นเสียงรับเบาๆ ผ่านทางจมูก ยังคงก้มหน้าจัดการราชกิจพลางก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 911
"ข่าวสารถูกส่งไป จากนั้นทหารใต้บังคับบัญชาก็ดำเนินการต่อ แม้จะเร็วที่สุดก็ต้องใช้เวลากว่าครึ่งเดือน และในช่วงเวลาที่ยาวนานเช่นนี้ แม้คำนวณจากวันนี้ย้อนกลับไป ครึ่งเดือนก่อน ก็คือเวลาที่เย่ลู่เสินเสวียนออกเดินทางกลับพอดี ดังนั้นในแง่ของเวลา อย่างไรก็ไม่เพียงพอ""นี่เป็นเพียงปัญหาเรื่องเวลาเท่านั้น ยังมีปัจจัยอื่นๆ เช่น จ้าวเสวียนจีรู้เรื่องล่วงหน้าได้อย่างไร เขาวางแผนหรือจัดเตรียมสิ่งใดไว้ที่ด่านเย่ว์หยา ซึ่งล้วนเป็นเรื่องที่ยังไม่อาจทราบได้ ดังนั้นกระหม่อมเห็นว่า ความเป็นไปได้ที่จ้าวเสวียนจีจะมีส่วนเกี่ยวข้องในเรื่องนี้นั้นไม่สูงนัก""กระหม่อมคิดว่า ปัญหาน่าจะมาจากหนิงอ๋องเสียมากกว่า"หลี่เฉินเคาะนิ้วลงบนโต๊ะ กล่าวขึ้นว่า "สิ่งที่เจ้าคิดก็มีเหตุผลอยู่บ้าง""เจ้ารู้หรือไม่ว่า ข่าวกรองนี้ ใครเป็นผู้ส่งมา?"สวีฉังชิงได้ยินเช่นนั้นก็ชะงัก รู้สึกตกตะลึงไม่น้อยข่าวนี้ส่งมาถึงตำหนักบูรพาแล้ว จะเป็นใครส่งมาได้อีก?ไม่ใช่หน่วยบูรพาหรอกหรือ?"แคว้นจิน"หลี่เฉินหัวเราะเยาะ กล่าวว่า "ด่านเย่ว์หยาราวกับตายไปแล้ว ไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ หนิงอ๋องวางแผนล้มเหลวก็ไม่มีข่าวตอบกลับ ท้ายที่สุดข้าใ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 910
ภายในพระที่นั่งสีเจิ้ง เมื่อหลี่เฉินทราบว่าสวีฉังชิงขอเข้าเฝ้า ก็อนุญาตให้เข้ามาทันที“กระหม่อมสวีฉังชิง ขอถวายบังคมองค์รัชทายาทพันปี...”“ไม่ต้องมากพิธี”หลี่เฉินนวดขมับเบาๆ แต่ความปวดหัวก็ยังไม่ทุเลา จึงโบกมือให้วั่นเจียวเจียวที่ยืนอยู่ด้านหลังเข้ามานวดผ่อนคลายให้ เขาหลับตาเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า “มีเรื่องอะไรหรือ?”สวีฉังชิงกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “องค์ชาย แม้เหวินอ๋องจะทำการอันไม่สมควร แต่จัดการเขาเสียก็พอ ขอองค์ชายอย่าได้โกรธจนเสียสุขภาพเลยพ่ะย่ะค่ะ”หลี่เฉินลืมตาขึ้น มองไปที่สวีฉังชิงพร้อมรอยยิ้ม “พวกเจ้ารู้ข่าวไวดีจริง วันนี้เพิ่งเกิดเรื่องก็ลือกันไปทั่วเมืองแล้ว”“หลานของเจ้าคงบอกเจ้าว่าข้าถูกเหวินอ๋องยั่วจนโกรธมาก แล้วกำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่ใช่หรือไม่?”เมื่อได้ยินเช่นนั้น สวีฉังชิงรีบพยายามจะอธิบายเพราะตอนนี้สวีจวินโหลวถือว่าเป็นคนใกล้ชิดในตำหนักบูรพา และในตำแหน่งที่ไวต่อทุกเรื่องเกี่ยวกับชีวิตประจำวันขององค์รัชทายาท การพูดจาไม่ระวังจะทำให้เกิดปัญหาได้ สวีฉังชิงจึงไม่อยากให้หลี่เฉินมีความเห็นไม่ดีต่อหลานของตน“ไม่ต้องอธิบาย”หลี่เฉินขัดคำพูดของสวีฉังชิง “มันเป็นเรื่องธร
