Mag-log inShare
บทที่ 24
Kaugnay na kabanata
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 25
หลี่เฉินไม่สามารถซ่อนความสุขบนใบหน้าได้คนอื่นคิดว่าเขาดีใจที่ฮ่องเต้ทรงฟื้น แต่หลี่เฉินรู้ตัวเองว่า เขาบังเอิญโชคดีมาก โชคดีที่บิดาจำเป็นฟื้นขึ้นมาได้อย่างเหมาะเจาะ ป้องกันไม่ให้ตัวเองต้องล้มโต๊ะในเกมนี้ เขาเป็นรัชทายาท มีข้อได้เปรียบที่ใหญ่ที่สุดมาแต่กำเนิด ขอเพียงให้เวลาเขาอีกหน่อย ก็สามารถโค่นล้มตาเฒ่าจ้าวเสวียนจีได้ ฉะนั้นเขาย่อมไม่ยอมทำให้ตัวเองสูญเสียข้อได้เปรียบที่ยิ่งใหญ่ที่สุดไปแน่นอน“ไปตำหนักเฉียนชิง!”หลี่เฉินตะโกน และเดินตรงไปยังประตูตำหนักบูรพา “ราชเลขา นี่?”หวังเถิงฮ่วนและคนอื่นๆ ไม่คาดคิดว่าฮ่องเต้จะทรงฟื้นได้เหมาะเจาะเพียงนี้ ต่างมองไปยังผู้ที่เป็นแกนสำคัญ แต่การมองนี้ กลับทำให้พวกเขาประหลาดใจเห็นแค่ว่าจ้าวเสวียนจีถอนหายใจด้วยความโล่งอก ใบหน้าเต็มไปด้วยความดีใจ พูดเสียงขรึม “อย่าเพิ่งพูดอะไร ไปดูที่ตำหนักเฉียนชิงก่อน”ครู่ต่อมาในตำหนักเฉียนชิง หลี่เฉินวิ่งพรวดไปยังพระแท่นมังกร มองต้าสิงฮ่องเต้ซึ่งอยู่บนพระแท่นมังกรที่ซูบผอมกว่าหลายวันก่อน เขาที่ซาบซึ้งใจอย่างหาที่สุดมิได้ กระซิบเบาๆ “เสด็จพ่อ ลูกมาแล้ว”ต้าสิงฮ่องเต้เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ทรงฝืนยิ้มบางๆ“ข
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 26
พวกเขาทุกคนมองจ้าวเสวียนจีและคนอื่นๆ ด้วยสายตาระมัดระวัง ใครกล้าปริปาก เช่นนั้นพวกเขาก็จะดำเนินตามคำสั่งของรัชทายาททันทีหลี่เฉินสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วหันกลับไปคุกเข่าตรงหน้าเตียงมังกรพลางจับพระหัตถ์ของต้าสิงฮ่องเต้แน่นต้าสิงฮ่องเต้ถูกซุนปั๋วหลี่ทำให้ไม่สบายพระทัย จึงมีท่าทีคล้ายจะเป็นลมอีก ทว่าเขายังคงฝืนอดทนเอาไว้ในฐานะต้าสิงฮ่องเต้ ปกครองใต้หล้ามานับสิบปี ถึงแม้ต้าสิงฮ่องเต้จะบรรทมอยู่ตรงนั้นเป็นเวลาสิบวัน แต่ตราบใดที่เขายังมีลมหายใจอยู่ ก็จะไม่มีใครกล้าทำอะไรหุนหันพลันแล่น นี่คืออำนาจ ขอแค่เขาได้รับเบาะแสเล็กๆ น้อยๆ ก็จะสามารถหาเบาะแสสำคัญอื่นๆ ได้จากส่วนเล็กๆ นี่คือความปราดเปรื่อง“ว่ามา”ต้าสิงฮ่องเต้พยายามมีสติเข้าไว้ เขาตรัสและออกแรงจับมือหลี่เฉินแน่นหลี่เฉินรีบเอ่ย “สิบวันมานี้ ลูกสังหารขุนนางฉ้อราษฎร์บังหลวงไปหลายคน ยึดเงินตำลึงมาได้มากกว่าสองล้านตำลึง ความกดดันของพระคลังได้รับการบรรเทาอย่างมาก ขั้นต่อไปก็สามารถช่วยบรรเทาสาธารณภัยได้แล้ว เงินสองล้านตำลึงนี้เพียงพอที่จะบรรเทาภัยพิบัติของสามมณฑลที่ร้ายแรงที่สุด เช่นนี้ก็สามารถค่อยๆ เฝ้าสังเกตการณ์ และลดระดับการเสียหายจา
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 27
ต้าสิงฮ่องเต้จ้องจ้าวเสวียนจี เขาหายใจแรงๆ ไปหลายหนถึงจะส่งสัญญาณสั่งให้จ้าวเสวียนจี และคนอื่นๆ ออกไปหลังจากที่จ้าวเสวียนจีออกไปแล้ว ต้าสิงฮ่องเต้พลันหันไปมองหลี่เฉิน แล้วตรัสอย่างยากลำบากว่า “เจ้า ต้องเร่งมือ”หลังตรัสจบ ต้าสิงฮ่องเต้ก็ทรงพระกาสะพระปับผาสะของเขาเกิดเสียงเฮือกๆ อันน่าตกใจออกมาราวกับลมรั่ว หลี่เฉินจึงรีบเรียกหมอหลวงเข้ามาหลังจากที่หมอหลวงฝังเข็ม และรักษาด้วยโอสถให้กับต้าสิงฮ่องเต้แล้ว ถึงจะประสานมือพูดกับหลี่เฉินว่า “องค์รัชทายาท ฝ่าบาททรงบรรทมสลบไปอีกแล้วพ่ะย่ะค่ะ”หลี่เฉินมองฮ่องเต้ที่บรรทมอยู่บนเตียงมังกรด้วยสีพระพักตร์ซีดราวกับกระดาษจนน่าตกใจ แล้วนึกถึงประโยคสุดท้ายที่เขาตรัสกับตนพลันเอ่ยถามอย่างรู้สึกไม่ดีว่า “เสด็จพ่อยังเหลือเวลาอีกนานแค่ไหน?”หมอหลวงเผยสีหน้าไม่สู้ดีออกมาพลางตอบว่า “องค์รัชทายาท กระหม่อมขอพูดบางอย่างที่เสียมารยาทมาก อาการของฝ่าบาทเช่นนี้ หากเปลี่ยนเป็นผู้อื่นคงฝืนทนต่อไปไม่ได้แล้ว บัดนี้ ฝ่าบาทยังคงรักษาลมหายใจสุดท้ายเอาไว้ เมื่อใดที่พระองค์ทรงปล่อยลมหายใจนี้ออกไป เมื่อนั้นก็คงเป็นวันที่พระองค์กลับสู่สวรรค์แล้ว…อย่างมากพระองค์คงอยู่ได้ไม
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 28
“ไม่ต้องมากพิธีหรอก”หลี่เฉินเอ่ยนิ่งๆ “เจ้ามาพบข้าด้วยตัวเองเช่นนี้ แสดงว่าเตรียมของเรียบร้อยแล้วนั้นรึ?”หลิวซือฉุนไม่ลังเล หยิบจดหมายที่เต็มไปด้วยอักษรออกมาแผ่นหนึ่ง แล้วยื่นให้กับหลี่เฉิน พลางตอบว่า “ในนี้มีรายละเอียดแผนการที่หม่อมฉันวางไว้ และมรดกทั้งหมดของตระกูลหลิวในตอนนี้ รวมไปถึงเส้นทางที่ตระกูลหลิวจะเดินในอนาคต ทุกอย่างล้วนเขียนไว้ในนั้นแล้ว”หลี่เฉินรับจดหมายมูลค่าสูงมาอ่านอย่างละเอียดยามไม่ได้อ่าน ก็ไม่รู้ แต่พออ่าน ก็ทำเอาหลี่เฉินตกใจสะดุ้งโหย่งทรัพย์สินมรดกของตระกูลหลิวกลับมีมากกว่าตระกูลหู และตระกูลเฉินเป็นหลายเท่าทรัพย์สินทั้งหมดที่ยึดมาได้ของทั้งสองตระกูลรวมกันมีเพียงสิบสามล้านตำลึงเท่านั้น แต่ตระกูลหลิวเพียงตระกูลเดียวก็มีถึงเก้าล้านตำลึงแล้วซ้ำยังเป็นเงินสดทั้งหมด ส่วนที่นา ที่ดิน และร้านค้าอื่นๆ ที่เป็นของตระกูลหลิวก็มีมากกว่าตระกูลเฉิน และตระกูลหูด้วยพิจารณาจากความร่ำรวยมั่งคั่งแล้ว ถือเป็นอันดับหนึ่งในสามตระกูลหลังจากอ่านรายละเอียดจบแล้ว หลี่เฉินพลันเงยหน้ากล่าวกับหลิวซือฉุนว่า “คืนร้านค้า และที่ดินทั้งหมดของตระกูลหลิวให้กับราชสำนัก แต่แบ่งคืนเงินสด
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 29
คำพูดของหลี่เฉิน ทำให้นัยน์ตาของหลิวซือฉุนเผยความรู้สึกลนลานออกมาถึงจะเป็นสตรีแกร่งที่มีจิตใจแน่วแน่มั่นคง แต่อย่างไรก็เป็นเพียงสตรีอายุยี่สิบต้นๆ ที่ยังบริสุทธิ์ผุดผ่องคนหนึ่งเท่านั้น เมื่อเผชิญกับคำพูดที่เต็มไปด้วยความหมายแฝงของหลี่เฉินแล้ว ทำให้นางรู้สึกกังวลใจโดยสัญชาตญาณหลิวซือฉุนพยายามเอ่ยอย่างแน่วนิ่ง “องค์รัชทายาท หม่อมฉันเป็นเพียงสตรีธรรมดาๆ คนหนึ่ง ไม่คู่ควรต่อความเอ็นดูขององค์รัชทายาทเพคะ”มือของหลี่เฉินที่จับคางของหลิวซือฉุนอยู่สัมผัสลงมายังต้นคอของนาง แล้วลงไปถึงหัวไหล่ยาวไปจนถึงบริเวณเอวของนาง จากนั้นหลี่เฉินพลันออกแรงดึงที่แขน ทำให้หลิวซือฉุนถูกดึงเข้ามาในอ้อมอกของเขาทันที“เจ้าทำการค้าเก่งมาก แต่เจ้ารู้หรือไม่ว่าการลงทุนที่สำคัญที่สุดของสตรีคืออะไร?”ไม่รอให้หลิวซือฉุนตอบ หลี่เฉินพลันชิงพูดขึ้นว่า “นั่นคือการหาบุรุษที่แข็งแกร่งมากพอคนหนึ่ง”ดวงตาของหลิวซือฉุนแสดงออกถึงความดื้อรั้น นางกล่าวว่า “สตรีไม่จำเป็นต้องพึ่งบุรุษ ก็สามารถมีชีวิตที่ดีได้เพคะ”“ก็จริง”หลี่เฉินเอ่ยนิ่งๆ “เทียบกับสตรีธรรมดาทั่วไปแล้ว เจ้าสามารถมีชีวิตที่ดีได้จริงๆ แต่ทว่าข้าขอถามเจ้า หากคร
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 30
หลิวซือฉุนเงยหน้าขึ้น มองเห็นดวงตาเป็นประกายของหลี่เฉิน หัวใจก็สั่นสะท้านจากการได้สัมผัสในช่วงเวลาสั้นๆ หลิวซือฉุนรู้สึกได้ว่าองค์รัชทายาทตรงหน้าไม่เพียงแต่ฉลาดและลึกซึ้งเท่านั้น แต่ยังไม่ยอมอ่อนข้อ นิสัยยังบ้าอำนาจและแข็งกร้านเป็นอย่างมากแน่นอนหากตนปฏิเสธ ทั้งตนและตระกูลหลิวจะมีจุดจบอย่างไรหลิวซือฉุนไม่กล้าคิดแต่หากยอมตกลง หลิวซือฉุนก็ไม่สามารถตัดสินใจได้จริงๆในยุคสมัยนี้ ความบริสุทธ์ของผู้หญิงมีความสำคัญมากกว่าชีวิตของนาง แม้ว่าจะเป็นผู้หญิงแกร่งและความคิดก็ก้าวหน้ากว่าผู้หญิงทั่วไปมากอย่างหลิวซือฉุน ก็ยังไม่เคยคิดเลยว่าร่างกายของนางสามารถใช้เป็นข้อต่อรองได้“องค์รัชทายาท หากหม่อมฉันยินยอมพระองค์แล้วจะแตกต่างจากพวกผู้หญิงทั่วไปที่พอพระองค์เรียกก็มาสั่งไปก็ไปอย่างไร? พวกหญิงแบบนั้น องค์รัชทยาทมีมากเท่าที่ต้องการ ยังขาดหม่อมฉันคนหนึ่งอีกหรือเพคะ?”หลิวซือฉุนรวบรวมความกล้าพูดว่า “สิ่งที่ร่างกายของหม่อมฉันถวายให้พระองค์ได้ ผู้หญิงคนอื่นๆ ก็สามารถทำได้ แต่ผลประโยชน์ที่หม่อมฉันนำมาสู่องค์รัชทายาทได้นั้น คนธรรมดาๆ ย่อมไม่มีวันทำ"“องค์รัชทายาททางพระปรีชาสามารถ บัญชีนี้ควรคำนวณใ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 31
ในขณะนั้น เสียงฝีเท้าอันวุ่นวายก็ดังมาจากด้านนอกพระที่นั่งสีเจิ้ง จากนั้นสวีฉังชิงก็เปล่งเสียงร้องไห้ปานจะขาดใจว่า “องค์รัชทายาท องค์รัชทายาท! กระหม่อมสวีฉังชิง มีเรื่องเร่งด่วนขอเข้าเฝ้าองค์รัชทายาท!”เสียงตะโกนที่ไร้สัญญาณเตือนนี้ ได้ขัดจังหวะบรรยากาศที่หลี่เฉินจัดอย่างพิถีพิถันในพระที่นั่งสีเจิ้งหลิวซือฉุนราวกับได้รับนิรโทษกรรม นางวิ่งหนีเหมือนกระต่ายป่า ที่อยากจะหลบไปซ่อนตัวอยู่ไกลๆ นางคำนับหลี่เฉินแล้วกล่าวอย่างรีบร้อนว่า “หม่อมฉันขอทูลลาก่อนเพคะ”พูดจบ หลิวซือฉุนจึงเปิดประตูพระที่นั่งสีเจิ้ง ซึ่งบังเอิญกับสวีฉังชิงที่วิ่งถลาเข้ามา หลิวซือฉุนเหลือบมองสวีฉังชิงที่กำลังตื่นตระหนกแวบหนึ่ง ก่อนจะรีบเดินจากไปถ้าไม่วิ่งหนีตอนนี้ พรหมจรรย์ของนางก็คงจะหายอยู่ที่นี่แน่ขณะที่หลิวซือฉุนรอดพ้นจากความตายได้อย่างหวุดหวิด หลี่เฉินที่ตั้งปืนเตรียมจุดไฟ ก็เห็นเป็ดที่กำลังจะปรุงบินหนีไปแล้วเขาจ้องมองสวีฉังชิงอย่างไม่มีความสุข ระงับความโกรธในใจและพูดเสียงลอดไรฟันว่า “ถ้าวันนี้เจ้าไม่มีคำอธิบายดีๆ ข้าจะตัดหัวเจ้าทำเป็นกระโถน!”สวีฉังชิงกล่าวด้วยความตื่นตระหนกว่า “องค์รัชทายาท เกิดเรื่องใหญ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 32
ลูกเตะนี้ หลี่เฉินเตะออกไปด้วยความโกรธ ถึงแม้ว่าสวีจิ่วอานจะหนักกว่าสองร้อยจิน แต่ก็ยังถูกหลี่เฉินเตะลงไปกลิ้งกับพื้น และนอนโหยหวนที่พื้น แม้ไหล่จะเจ็บปวดอย่างรุนแรง แต่สวีจิ่วอานก็ไม่กล้าที่จะขุ่นเคืองใดๆ เขารีบพลิกตัวขึ้นมาคุกเข่าอย่างสั่นเทาต่อหน้าหลี่เฉิน แล้วโขกศีรษะลงบนพื้น พูดด้วยเสียงสะอื้นไห้ว่า “กระหม่อมฉันสมควรตาย กระหม่อมฉันสมควรตาย องค์รัชทายาทโปรดระงับความพิโรธ องค์รัชทายาทโปรดระงับความพิโรธ!”“ระงับความพิโรธ!?”หลี่เฉินโกรธจนหัวเราะ เขาชี้นิ้วไปที่สวีจิ่วอานแล้วตวาดว่า “ประชาชนในหล้าตกอยู่ในความยากลำบาก มีผู้คนมากมายที่ไม่สามารถกินอิ่มได้ แต่เจ้ากลับกินจนอ้วนเป็นหมู มองแวบเดียวก็ดูออกว่าเป็นขุนนางกังฉิน และตอนนี้ก็กล้าหาญมากพอที่จะโจมตีเส้นทางลำเลียงเงินของท้องพระคลัง เพื่อขโมยเงินสี่ล้านตำลึง สวีจิ่วอาน แม้ข้าจะถลกหนังทั้งครอบครัวเจ้าก็ไม่อาจบรรเทาความโกรธนี้ได้!”สวีจิ่วอานหน้าซีด กล่าวอย่างตื่นตระหนกว่า “องค์รัชทายาทโปรดตรวจสอบอย่างชัดเจน กระหม่อมอ้วนตั้งแต่กำเนิด แค่ดื่มน้ำธรรมดาน้ำหนักก็เพิ่มขึ้นแล้ว แม้ปกติจะโลภนิดหน่อย แต่กระหม่อมก็มิบังอาจไปแตะต้องเงินของคล
Pinakabagong kabanata
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1030
"ใต้เท้าจ้าวช่างชอบพูดเล่นจริงๆ"เฉินป้าวกั๋วเอ่ยด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ มองจ้าวเหอซานด้วยสายตาเรียบเฉย "ทั่วทั้งมณฑลซีซาน ใครบ้างที่ไม่รู้ว่าใต้เท้าจ้าวรักความสงบที่สุด?"ตอนที่จ้าวเหอซานเพิ่งมารับตำแหน่งที่มณฑลซีซาน เขาได้เรียกประชุมขุนนางทุกคนในพื้นที่ และคำพูดแรกที่ออกจากปากของเขาคือเขาจ้าวเหอซาน รักความสงบ และชอบสร้างมิตรแต่เพียงไม่นานหลังจากนั้น ขุนนางที่ได้ฟังคำพูดเหล่านั้น ถูกโยกย้าย ถูกลดตำแหน่ง หรือหนักกว่านั้นคือถูกจับเข้าคุกดังนั้น ในวงการขุนนางของมณฑลซีซาน คำว่าจ้าวเหอซานรักความสงบ จึงกลายเป็นคำพูดประชดประชันโดยปริยายจ้าวเหอซานยิ้มบางๆ เอ่ยกับเฉินป้าวกั๋ว "แม่ทัพเฉิน เจ้าอย่าเพิ่งแสดงอารมณ์เช่นนี้ อีกไม่นานนัก เจ้าจะรู้ว่าข้ากำลังช่วยเจ้าอยู่"เฉินป้าวกั๋วแค่นหัวเราะเย็นชา "เช่นนั้นข้าควรขอบคุณเจ้าหรือ?""ไม่ต้องขอบคุณข้าหรอก"จ้าวเหอซานโบกมือเบาๆ ก่อนหันไปมองทางเมืองหลวง โค้งคำนับเล็กน้อย แล้วกล่าวว่า "เจ้าควรขอบคุณองค์รัชทายาท"เฉินป้าวกั๋วขมวดคิ้ว สีหน้าหนักแน่น กล่าวเสียงเข้ม "ใต้เท้าจ้าว เจ้าก็รู้ว่าข้าไม่อยากเข้าไปพัวพันกับความขัดแย้งในเมืองหลวง แต่การกระทำขอ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1029
หลี่เฉินหัวเราะเสียงดัง เอ่ยขึ้นว่า "ได้เจ้าเป็นภรรยา ถือเป็นโชควาสนาของข้า"ซูจิ่นพ่าลอบมองเขา กัดริมฝีปากเบาๆ แต่ไม่ได้ตอบอะไรตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ นางรู้สึกว่าตัวเองถูกสถานการณ์ผลักให้เดินไปข้างหน้าโดยไม่มีทางเลือกแม้ว่าพิธีสมรสจะดำเนินมาถึงขั้นนี้แล้ว แต่ลึกๆ ในใจ นางก็ยังรู้สึกว่า ตนเองยังไม่พร้อมที่จะแต่งงานอย่างไรก็ตาม หลี่เฉินไม่ได้มองนางตรงๆ อีกแล้ว และไม่ได้เอ่ยคำพูดใดที่มากไปกว่าจำเป็น"ทหาร"หลี่เฉินกล่าวเสียงราบเรียบ "คุ้มครองฮองเฮาและพระชายาองค์รัชทายาท หากมีผู้ใดปล่อยให้เกิดอันตราย แม้แต่คนเดียวในพวกเจ้า ข้าจะสั่งประหารทั้งตระกูล!"สิ้นคำพูดของเขา หลี่เฉินสะบัดแขนเสื้อ ชุดแต่งงานสีแดงสดพลิ้วไหว ก่อนก้าวเท้าออกไปทางประตูศาลบูรพกษัตริย์และทันทีที่เขาเดินไปข้างหน้า เงาร่างของทหารนับไม่ถ้วนก็โผล่ออกมาจากเงามืดทหารเหล่านี้ทุกคนสวมใส่ชุดเกราะ ถือดาบยาวเป็นอาวุธประจำตัว แต่ที่พิเศษคือ พวกเขาทุกคนต่างมีไม้เหล็กสีดำสนิทสะพายอยู่บนหลัง นอกจากนี้ ที่เอวของแต่ละคนยังมีถุงหนังที่พองตัว ไม่ทราบว่าด้านในบรรจุอะไรเอาไว้ขณะที่เงาร่างของทหารกระจายตัวไปทั่วบริเวณ ร่างหนึ่งก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1028
เสียงประตูศาลบูรพกษัตริย์เปิดออกช้าๆหลี่เฉินก้าวออกไปด้านนอกที่หน้าประตู ซูจิ่นพ่ากำลังยืนอยู่ในชุดแต่งงานซูจิ่นพ่าในวันนี้ สวมอาภรณ์มงคลสีแดงเข้ม งามสง่าและสมบูรณ์แบบปิ่นประดับมุกหงส์ห้อยระย้า ประดับเครื่องสำอางบางเบา ใบหน้าเรียวรูปเมล็ดแตงดูประณีตดุจรังสรรค์จากสวรรค์ คิ้วเรียวบางราวภูผาไกล ดวงตากระจ่างใสราวน้ำในฤดูใบไม้ร่วง ปลายจมูกงามระหง ริมฝีปากอิ่มสีกลีบท้องามเหนือคำบรรยาย งามดุจเทพธิดานี่แหละความงามที่ทำให้แผ่นดินล่มสลาย"แต่โบราณมา คำสดุดีที่สูงสุดสำหรับสตรีคงเป็น แต่จิ่นพ่าในวันนี้กลับงดงามยิ่งกว่าเทพลั่วเสียอีก ย้อนคิดถึงสี่มหางามในประวัติศาสตร์ แม้แต่ซีซือ หรือหวังเจาจวิน ก็คงไม่อาจงามไปกว่านี้แล้ว"คำกล่าวของหลี่เฉินทำให้ซูจิ่นพ่ารู้สึกประหม่าเล็กน้อยนางก้มหน้าลงเล็กน้อย เอ่ยเสียงเบา "หม่อมฉันคารวะองค์รัชทายาท"แม้ว่าวันนี้จะเป็นวันอภิเษก และตามกฎหมายแล้ว ซูจิ่นพ่าคือพระชายาองค์รัชทายาทโดยสมบูรณ์ แต่ในวังหลวง ระเบียบแห่งราชสำนักมาก่อนความสัมพันธ์ในครอบครัว และคู่สมรสหลี่เฉินยกมือขึ้น ตรัสด้วยเสียงอ่อนโยน "ลุกขึ้นเถิด ไปกับข้า"ซูจ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1027
ความอ่อนนุ่มของร่างกายหญิงสาวถูกกอบกุมไว้ จ้าวชิงหลานรู้สึกว่าทั่วร่างของตนเองเหมือนถูกทำให้ชาไปครึ่งซีกแต่สิ่งที่ทำให้นางไม่อาจยอมรับได้ยิ่งกว่านั้น คือคำพูดของหลี่เฉิน"ดังนั้นเจ้าจึงปล่อยให้พวกกบฏทำตามอำเภอใจ เจ้ารู้หรือไม่ว่าเพราะการตัดสินใจของเจ้า มีราษฎรบริสุทธิ์มากมายต้องสังเวยชีวิต? เจ้าช่างโหดร้ายและไร้หัวใจยิ่งนัก!"หลี่เฉินกล่าวอย่างไร้อารมณ์ "ข้าโหดร้ายไร้หัวใจอย่างนั้นหรือ? แล้วเจ้าคิดว่าเป็นข้าหรือบิดาเจ้าจ้าวเสวียนจีที่แท้จริงแล้วเป็นผู้ที่ละเลยชีวิตผู้คน?""หากไม่ใช่เพราะเขา เหตุการณ์ทั้งหมดนี้คงไม่เกิดขึ้น และตอนนี้เจ้ากลับมาว่าข้าโหดร้ายไร้หัวใจ?""ใช่ มันเป็นความจริงที่มีผู้คนจำนวนมากต้องสังเวยชีวิตเพราะการตัดสินใจของข้า แต่แล้วอย่างไรเล่า? การเสียสละบางส่วนเพื่อรักษาภาพรวมเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ข้าคือองค์รัชทายาท เป็นว่าที่ฮ่องเต้ในอนาคต ข้าต้องรักษาแผ่นดินนี้ ต้องรักษาการปกครองของราชวงศ์หลี่ ข้าจำต้องมองภาพรวม ต้องชั่งน้ำหนักความสูญเสีย ไม่ใช่จดจ่อเพียงแค่ชีวิตของคนเพียงหนึ่งหรือสองคน""หากข้าปล่อยให้ทุกอย่างพังทลาย ทั้งแผ่นดินก็จะสูญสิ้น ดังนั้น สิ่งที
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1026
ภายในศาลบูรพกษัตริย์จ้าวชิงหลานผลักหลี่เฉินออกไปด้วยแรงทั้งหมดของนาง ใบหน้าแดงก่ำด้วยความอับอายและโกรธเกรี้ยว นางเงื้อมือขึ้นหมายจะฟาดฝ่ามือลงบนใบหน้าของหลี่เฉินแต่เมื่อเห็นสายตาสงบนิ่งของหลี่เฉิน นางกลับชะงักไปเล็กน้อย มือที่เงื้อขึ้นสุดท้ายก็ค่อยๆ ลดลงมา นางไม่มีความกล้าพอที่จะฟาดลงไปจริงๆ"เจ้าเสียสติไปแล้วหรือ!"จ้าวชิงหลานตวาดเสียงดังหลี่เฉินไม่ได้ตอบอะไรเขาเพียงคว้าข้อมือของจ้าวชิงหลานไว้ ก่อนจะดึงร่างของนางเข้ามาในอ้อมแขนอีกครั้งฝ่ามือของเขากดอยู่ที่ท้ายทอยของนาง กดศีรษะของนางให้แนบไปกับแผงอกของเขา แล้วเอ่ยเสียงเบา "เจ้าจะยอมตามใจข้าสักครั้งไม่ได้เลยหรือ?"จ้าวชิงหลานดิ้นรนอย่างสุดกำลัง แต่ผลกลับเป็นเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา นางไม่อาจขยับตัวได้เลย"แค่ไม่ยอมตามใจเจ้า เจ้ากล้าทำกับข้าได้ถึงเพียงนี้ ถ้าข้ายอมตามใจ เจ้าคงคิดทำอะไรมากกว่านี้อีกแน่!"จ้าวชิงหลานทั้งโกรธทั้งอับอาย นางรู้สึกว่าความบริสุทธิ์ของตนเองกำลังถูกหลี่เฉินล่วงเกินจนแทบไม่เหลืออะไรแต่ไม่ว่าดิ้นรนเพียงใด นางก็สลัดหลี่เฉินออกไปไม่ได้ความรู้สึกหมดหนทางเช่นนี้ทำให้นางรู้สึกสิ้นหวัง"เจ้าไม่ต้องกลัว
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1025
ซูผิงเป่ยเพิ่มน้ำเสียงให้หนักแน่นขึ้น ตวาดออกมา "ราษฎรล้วนบริสุทธิ์ พวกเขาเกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องนี้?""แต่ละคนล้วนเป็นหัวหน้าครอบครัว เป็นบิดา เป็นบุตร เป็นมารดา เป็นธิดา เป็นเสาหลักของบ้าน!""แต่เจ้ากลับพรากชีวิตพวกเขาไปโดยไร้ความหมาย แถมยังต้องตายอย่างโหดร้าย! ในวันนั้น ภูเขาจิ่งซานเต็มไปด้วยซากศพ! คนจำนวนมากถูกฝูงแมลงพิษของเจ้ากัดกินจนเหลือเพียงกระดูกขาว! หลี่อิ๋นหู่ เจ้าไม่กลัวสวรรค์ลงทัณฑ์บ้างหรือ!?"เสียงคำรามของซูผิงเป่ยดังราวกับฟ้าคำราม ทำให้สีหน้าของหลี่อิ๋นหู่ยิ่งบึ้งตึงเขารู้ดีว่าเหตุการณ์ที่ภูเขาจิ่งซานจะเป็นมลทินที่ตามติดตัวเขาไปตลอดชีวิตแต่เขาไม่แยแสเขาเชื่อว่าประวัติศาสตร์เขียนขึ้นโดยผู้ชนะ ตราบใดที่เขาชนะในท้ายที่สุด ไม่ว่ามลทินใดๆ ก็จะกลายเป็นเกียรติของเขา"ดูเหมือนว่าเจ้ายังคงดื้อดึงจะต่อต้านจนถึงที่สุดสินะ"ทันทีที่หลี่อิ๋นหู่กล่าวจบ กองพลธนูห้าร้อยนายที่อยู่เบื้องหลังก็พร้อมกันขึ้นสายยิงขณะที่บนกำแพงเมือง ทหารรักษาการณ์ก็ยกคันศรขึ้นเช่นกันกองทัพของทั้งสองฝ่าย ประจันหน้ากัน คนหนึ่งอยู่ด้านล่างกำแพง อีกคนอยู่ด้านบน ต่างฝ่ายต่างเล็งลูกธนูเข้าใส่กัน สถาน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1024
"พอได้แล้ว"ซูจิ่นพ่าตัดบทความขัดแย้งของทั้งสอง สีหน้าของนางยังคงเรียบเย็น แต่ในใจกลับถอนหายใจเบาๆคนหนึ่งคือรองผู้บัญชาการองครักษ์เสื้อแพร ผู้ที่ขุนนางราชสำนักต่างเกรงกลัวยามพบหน้าอีกคนคือตัวแทนจากตำหนักบูรพา คนสนิทของพระที่นั่งสีเจิ้ง ขุนนางทั้งหลายต้องปฏิบัติต่อเขาด้วยท่าทีอ่อนน้อมอย่างน้อยก็ไม่อาจทำให้ขุ่นเคืองแต่สองคนนี้กลับมาขัดแย้งกันเพื่อแย่งชิงความดีความชอบต่อหน้านางทั้งหมดนี้เป็นเพราะชุดเจ้าสาวที่นางสวมอยู่และเป็นเพราะอำนาจนางเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมหลายคนถึงลุ่มหลงในอำนาจนัก"กองทัพทหารหนักที่ส่งมาครั้งนี้มีกี่นาย?" ซูจิ่นพ่าถามเหอคุนตอบทันที "ทั้งหมดหกร้อยนาย มาพร้อมกันครบถ้วน"ซูจิ่นพ่าขมวดคิ้วเล็กน้อย "ทหารหนักเป็นอาวุธสำคัญในการตั้งรับ แต่หากถูกส่งมาที่นี่ทั้งหมด แล้วใครจะดูแลความปลอดภัยขององค์รัชทายาท?"เหอคุนหัวเราะเล็กน้อย "องค์ชายคาดการณ์ไว้ว่าพระชายาองค์รัชทายาทต้องถามเช่นนี้ จึงให้กระหม่อมเรียนพระชายาองค์รัชทายาทว่า ไม่ต้องกังวลเรื่องความปลอดภัยขององค์รัชทายาท องค์ชายมีการเตรียมการไว้แล้ว"ซูจิ่นพ่าไม่ใช่คนที่ชอบเสียเวลาถกเถียง โดยเฉพาะในสถานการณ์ที
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1023
ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องบังเอิญหรือไม่ ร่างของหลูฝูเฉินที่ถูกซัดกระเด็นลอยมาตกลงตรงบริเวณด้านหน้าเกี้ยวของซูจิ่นพ่าพอดีกับที่ก่อนหน้านี้ขุนนางกรมพิธีการยืนอยู่เมื่อร่างของหลูฝูเฉินกระแทกพื้น เสียงดังปังตามมาด้วยเลือดสดที่พุ่งกระจายออกมาเต็มใบหน้าของขุนนางกรมพิธีการ ทำให้เจ้าตัวตกใจจนคลานหนีไปทั่ว ทั้งยังร้องโหยหวนอย่างหวาดกลัวราวกับว่าเขาคือคนที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสเสียเองเพียงแต่ ไม่มีใครสนใจว่าขุนนางกรมพิธีการจะหวาดกลัวหรือทุกข์ทรมานเพียงใดซูจิ่นพ่ามองร่างของหลูฝูเฉินที่นอนหงายอยู่กับพื้นด้วยสายตาเย็นชา และหลูฝูเฉินเองก็ดูเหมือนจะรู้สึกได้ เขาหันศีรษะมามองซูจิ่นพ่าด้วยความยากลำบาก"ทำตัวเอง ย่อมไม่รอด"เพียงหกคำจากปากของซูจิ่นพ่า ทำให้แสงในดวงตาของหลูฝูเฉินค่อยๆ หรี่ลง"ทหาร ให้เขาตายอย่างรวดเร็ว"ซูจิ่นพ่าออกคำสั่ง เฉินทงที่อาบไปด้วยเลือดพุ่งตัวเข้ามา แม้ว่าเขาจะมีบาดแผลอยู่บ้าง แต่ก็ไม่หนักหนาจนส่งผลต่อพลังต่อสู้"รับบัญชา"เฉินทงโค้งคำนับด้วยท่าทีนอบน้อม แต่ทันทีที่หันหลังกลับ ใบหน้าของเขาก็ฉายแววเหี้ยมเกรียม มือยกขึ้นฟันดาบลงอย่างไร้ความลังเล เพียงชั่วพริบตา หลูฝูเฉินที่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1022
ศัตรูที่ใหญ่ที่สุดของจักรวรรดิต้าฉินก็คือชนเผ่าเร่ร่อนทางเหนือ และอาวุธที่ทรงพลังที่สุดของชนเผ่าเร่ร่อนก็คือกองทัพม้าเพื่อรับมือกับกองทัพม้าของชนเผ่าเร่ร่อน จักรวรรดิต้าฉินไม่เพียงแต่เร่งพัฒนากองทัพม้าของตนเอง แต่ยังคิดค้นวิธีการรับมือโดยเฉพาะตัวอย่างเช่น ทหารหนัก ซึ่งเป็นกองกำลังพิเศษที่พัฒนาขึ้นจากทหารราบทั่วไป มีไว้เพื่อรับมือกับกองทัพม้าโดยเฉพาะทหารหนักมีข้อกำหนดที่เข้มงวดต่อร่างกายของทหารเป็นอย่างมาก ในจักรวรรดิต้าฉินซึ่งมีความสูงเฉลี่ยไม่ถึงหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตร ผู้ที่ต้องการเข้าประจำการในกองทัพทหารหนักต้องมีความสูงไม่น้อยกว่าหนึ่งร้อยเจ็ดสิบสามเซนติเมตร และมีน้ำหนักไม่น้อยกว่าหนึ่งร้อยสี่สิบชั่งหากไม่เป็นเช่นนั้น พวกเขาจะไม่มีทางสวมเกราะเหล็กเต็มตัวที่หนักถึงหกสิบจิน หรือถือโล่เหล็กดำที่หนักถึงแปดสิบชั่งได้เมื่อรวมกับดาบรบและอาวุธอื่นๆ ภาระน้ำหนักของทหารหนักแต่ละนายจะอยู่ที่หนึ่งร้อยหกสิบชั่งเป็นอย่างน้อยกองกำลังประเภทนี้ย่อมเป็นหน่วยที่ใช้ทรัพยากรมหาศาล ราชสำนักต้องใช้เงินเฉลี่ยปีละสามสิบตำลึงเงินต่อทหารหนักหนึ่งนาย ซึ่งเงินจำนวนนี้เพียงพอสำหรับเลี้ยงทหารราบทั่ว
