Share
บทที่ 28
Related chapters
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 29
คำพูดของหลี่เฉิน ทำให้นัยน์ตาของหลิวซือฉุนเผยความรู้สึกลนลานออกมาถึงจะเป็นสตรีแกร่งที่มีจิตใจแน่วแน่มั่นคง แต่อย่างไรก็เป็นเพียงสตรีอายุยี่สิบต้นๆ ที่ยังบริสุทธิ์ผุดผ่องคนหนึ่งเท่านั้น เมื่อเผชิญกับคำพูดที่เต็มไปด้วยความหมายแฝงของหลี่เฉินแล้ว ทำให้นางรู้สึกกังวลใจโดยสัญชาตญาณหลิวซือฉุนพยายามเอ่ยอย่างแน่วนิ่ง “องค์รัชทายาท หม่อมฉันเป็นเพียงสตรีธรรมดาๆ คนหนึ่ง ไม่คู่ควรต่อความเอ็นดูขององค์รัชทายาทเพคะ”มือของหลี่เฉินที่จับคางของหลิวซือฉุนอยู่สัมผัสลงมายังต้นคอของนาง แล้วลงไปถึงหัวไหล่ยาวไปจนถึงบริเวณเอวของนาง จากนั้นหลี่เฉินพลันออกแรงดึงที่แขน ทำให้หลิวซือฉุนถูกดึงเข้ามาในอ้อมอกของเขาทันที“เจ้าทำการค้าเก่งมาก แต่เจ้ารู้หรือไม่ว่าการลงทุนที่สำคัญที่สุดของสตรีคืออะไร?”ไม่รอให้หลิวซือฉุนตอบ หลี่เฉินพลันชิงพูดขึ้นว่า “นั่นคือการหาบุรุษที่แข็งแกร่งมากพอคนหนึ่ง”ดวงตาของหลิวซือฉุนแสดงออกถึงความดื้อรั้น นางกล่าวว่า “สตรีไม่จำเป็นต้องพึ่งบุรุษ ก็สามารถมีชีวิตที่ดีได้เพคะ”“ก็จริง”หลี่เฉินเอ่ยนิ่งๆ “เทียบกับสตรีธรรมดาทั่วไปแล้ว เจ้าสามารถมีชีวิตที่ดีได้จริงๆ แต่ทว่าข้าขอถามเจ้า หากคร
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 30
หลิวซือฉุนเงยหน้าขึ้น มองเห็นดวงตาเป็นประกายของหลี่เฉิน หัวใจก็สั่นสะท้านจากการได้สัมผัสในช่วงเวลาสั้นๆ หลิวซือฉุนรู้สึกได้ว่าองค์รัชทายาทตรงหน้าไม่เพียงแต่ฉลาดและลึกซึ้งเท่านั้น แต่ยังไม่ยอมอ่อนข้อ นิสัยยังบ้าอำนาจและแข็งกร้านเป็นอย่างมากแน่นอนหากตนปฏิเสธ ทั้งตนและตระกูลหลิวจะมีจุดจบอย่างไรหลิวซือฉุนไม่กล้าคิดแต่หากยอมตกลง หลิวซือฉุนก็ไม่สามารถตัดสินใจได้จริงๆในยุคสมัยนี้ ความบริสุทธ์ของผู้หญิงมีความสำคัญมากกว่าชีวิตของนาง แม้ว่าจะเป็นผู้หญิงแกร่งและความคิดก็ก้าวหน้ากว่าผู้หญิงทั่วไปมากอย่างหลิวซือฉุน ก็ยังไม่เคยคิดเลยว่าร่างกายของนางสามารถใช้เป็นข้อต่อรองได้“องค์รัชทายาท หากหม่อมฉันยินยอมพระองค์แล้วจะแตกต่างจากพวกผู้หญิงทั่วไปที่พอพระองค์เรียกก็มาสั่งไปก็ไปอย่างไร? พวกหญิงแบบนั้น องค์รัชทยาทมีมากเท่าที่ต้องการ ยังขาดหม่อมฉันคนหนึ่งอีกหรือเพคะ?”หลิวซือฉุนรวบรวมความกล้าพูดว่า “สิ่งที่ร่างกายของหม่อมฉันถวายให้พระองค์ได้ ผู้หญิงคนอื่นๆ ก็สามารถทำได้ แต่ผลประโยชน์ที่หม่อมฉันนำมาสู่องค์รัชทายาทได้นั้น คนธรรมดาๆ ย่อมไม่มีวันทำ"“องค์รัชทายาททางพระปรีชาสามารถ บัญชีนี้ควรคำนวณใ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 31
ในขณะนั้น เสียงฝีเท้าอันวุ่นวายก็ดังมาจากด้านนอกพระที่นั่งสีเจิ้ง จากนั้นสวีฉังชิงก็เปล่งเสียงร้องไห้ปานจะขาดใจว่า “องค์รัชทายาท องค์รัชทายาท! กระหม่อมสวีฉังชิง มีเรื่องเร่งด่วนขอเข้าเฝ้าองค์รัชทายาท!”เสียงตะโกนที่ไร้สัญญาณเตือนนี้ ได้ขัดจังหวะบรรยากาศที่หลี่เฉินจัดอย่างพิถีพิถันในพระที่นั่งสีเจิ้งหลิวซือฉุนราวกับได้รับนิรโทษกรรม นางวิ่งหนีเหมือนกระต่ายป่า ที่อยากจะหลบไปซ่อนตัวอยู่ไกลๆ นางคำนับหลี่เฉินแล้วกล่าวอย่างรีบร้อนว่า “หม่อมฉันขอทูลลาก่อนเพคะ”พูดจบ หลิวซือฉุนจึงเปิดประตูพระที่นั่งสีเจิ้ง ซึ่งบังเอิญกับสวีฉังชิงที่วิ่งถลาเข้ามา หลิวซือฉุนเหลือบมองสวีฉังชิงที่กำลังตื่นตระหนกแวบหนึ่ง ก่อนจะรีบเดินจากไปถ้าไม่วิ่งหนีตอนนี้ พรหมจรรย์ของนางก็คงจะหายอยู่ที่นี่แน่ขณะที่หลิวซือฉุนรอดพ้นจากความตายได้อย่างหวุดหวิด หลี่เฉินที่ตั้งปืนเตรียมจุดไฟ ก็เห็นเป็ดที่กำลังจะปรุงบินหนีไปแล้วเขาจ้องมองสวีฉังชิงอย่างไม่มีความสุข ระงับความโกรธในใจและพูดเสียงลอดไรฟันว่า “ถ้าวันนี้เจ้าไม่มีคำอธิบายดีๆ ข้าจะตัดหัวเจ้าทำเป็นกระโถน!”สวีฉังชิงกล่าวด้วยความตื่นตระหนกว่า “องค์รัชทายาท เกิดเรื่องใหญ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 32
ลูกเตะนี้ หลี่เฉินเตะออกไปด้วยความโกรธ ถึงแม้ว่าสวีจิ่วอานจะหนักกว่าสองร้อยจิน แต่ก็ยังถูกหลี่เฉินเตะลงไปกลิ้งกับพื้น และนอนโหยหวนที่พื้น แม้ไหล่จะเจ็บปวดอย่างรุนแรง แต่สวีจิ่วอานก็ไม่กล้าที่จะขุ่นเคืองใดๆ เขารีบพลิกตัวขึ้นมาคุกเข่าอย่างสั่นเทาต่อหน้าหลี่เฉิน แล้วโขกศีรษะลงบนพื้น พูดด้วยเสียงสะอื้นไห้ว่า “กระหม่อมฉันสมควรตาย กระหม่อมฉันสมควรตาย องค์รัชทายาทโปรดระงับความพิโรธ องค์รัชทายาทโปรดระงับความพิโรธ!”“ระงับความพิโรธ!?”หลี่เฉินโกรธจนหัวเราะ เขาชี้นิ้วไปที่สวีจิ่วอานแล้วตวาดว่า “ประชาชนในหล้าตกอยู่ในความยากลำบาก มีผู้คนมากมายที่ไม่สามารถกินอิ่มได้ แต่เจ้ากลับกินจนอ้วนเป็นหมู มองแวบเดียวก็ดูออกว่าเป็นขุนนางกังฉิน และตอนนี้ก็กล้าหาญมากพอที่จะโจมตีเส้นทางลำเลียงเงินของท้องพระคลัง เพื่อขโมยเงินสี่ล้านตำลึง สวีจิ่วอาน แม้ข้าจะถลกหนังทั้งครอบครัวเจ้าก็ไม่อาจบรรเทาความโกรธนี้ได้!”สวีจิ่วอานหน้าซีด กล่าวอย่างตื่นตระหนกว่า “องค์รัชทายาทโปรดตรวจสอบอย่างชัดเจน กระหม่อมอ้วนตั้งแต่กำเนิด แค่ดื่มน้ำธรรมดาน้ำหนักก็เพิ่มขึ้นแล้ว แม้ปกติจะโลภนิดหน่อย แต่กระหม่อมก็มิบังอาจไปแตะต้องเงินของคล
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 33
ดวงตาของเฉินทงเป็นประกาย เขาเลียมุมปากด้วยความตื่นเต้นและพูดว่า “กระหม่อมเข้าใจแล้วพ่ะย่ะค่ะ”“ไปจัดการธุระซะ”หลี่เฉินพูดอย่างเย็นชาว่า “ข้าไม่สนใจกระบวนการ แต่ดูที่ผลลัพธ์เท่านั้น ซานเป่าอายุมากแล้ว ไม่ต้องพูดถึงว่าเขาเป็นคนสนิทของเสด็จพ่อ ไม่ใช่คนสนิทของข้า เจ้าเข้าใจไหมว่า ข้าหมายถึงอะไร?”ใบหน้าไร้อารมณ์ของเฉินทงทอประกายความยินดีขึ้นมา เขากล่าวเสียงทุ้มว่า “กระหม่อมเข้าใจ”หลังเฉินทงเดินจากไป หลี่เฉินก็กลับไปที่พระที่นั่งสีเจิ้งด้วยสีหน้าจริงจังเขากำลังสงสัยว่าใครเป็นคนทำเรื่องนี้การคุมส่งเงินนั้น ไม่ต้องพูดถึงจำนวนมหาศาล คนธรรมดาสามัญไม่สามารถเข้าถึงมันได้ และแม้ว่าจะทำได้ ก็ไม่มีอำนาจหรือพลังที่จะจัดการมันได้อย่างสมบูรณ์แบบในเวลาอันสั้นต้องรู้ว่า ในอำเภอทงมีเงินสดมากมาย แม้แต่สวีฉังชิงก็เพิ่งทราบหลังจากที่นับมันแล้ว ดังนั้น ผู้ที่ริเริ่มเรื่องนี้ ไม่มีทางทราบเรื่องนี้ได้เร็วกว่าสวีฉังชิงแน่ และเมื่อคนแรกทราบข่าว ก็เตรียมการในเวลาอันสั้น หากไม่มีอำนาจมากพอ ก็ไม่มีทางทำได้ถ้าจะพูดถึงอำนาจ จ้าวเสวียนจีคือผู้ต้องสงสัยอันดับหนึ่งอย่างไม่ต้องสงสัยแต่หลี่เฉินกลับรู้สึกว่า
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 34
หลี่เฉินยิ้มแทนที่จะโกรธเขาเดินไปหาจ้าวเจ๋อโยวและพูดอย่างใจเย็นว่า “เจ้าจะยอมรับก็ดี หรือจะปฏิเสธก็ช่าง ข้าไม่สนใจ”“อย่าคิดว่าเจ้าจะตายอย่างมีความสุขโดยไม่ต้องพูดอะไร เจ้าควรรู้เรื่องนี้ดี ในโลกนี้มีหลายวิธีที่ทำให้ผู้คนอยากตาย”จ้าวเจ๋อโยวได้ยินดังนั้น ก็มองหลี่เฉินด้วยสายตาที่เย็นชา คล้ายกับจะเยาะเย้ย“ครอบครัวของเขาล่ะ?” หลี่เฉินถามไม่รอให้เฉินทงพูด จ้าวเจ๋อโยวก็หัวเราะแล้วพูดว่า “อย่าเปลืองแรงเลย ภรรยาและลูกสาวของข้าเสียชีวิตเมื่อไม่กี่ปีก่อน ข้าอยู่คนเดียว ถ้าจะบอกว่าจะสังหารคนในตระกูลของข้า สมาชิกตระกูลที่เหลืออยู่ในตอนนี้ ข้าไม่รู้จักพวกเขาด้วยซ้ำ ท่านไม่สามารถใช้พวกเขามาข่มขู่ข้าได้”“ดี กระดูกแข็งดีมาก ข้าชอบ”หลี่เฉินพยักหน้า แล้วกวักมือเรียกเฉินทง“ไปเอาเข็มเงินมาสิบเข็ม โถน้ำผึ้งหนึ่งใบ และผึ้งฝูงหนึ่ง”เฉินทงชะงัก หรือว่าองค์รัชทายาทจะรู้วิธีทรมานคน? เฉินทงส่งคนไปนำสิ่งที่หลี่เฉินพูดถึงมาทันที โดยไม่คิดมากแม้ว่าการไปนำผึ้งมาจะเสียเวลาไปเล็กน้อย แต่ทุกอย่างก็ถูกจัดเตรียมอย่างรวดเร็วโดยองครักษ์เสื้อแพรแห่งหน่วยบูรพา พวกเขาส่งสิ่งของให้กับหลี่เฉิน“ลากไอ้สุนั
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 35
หลี่เฉินหันศีรษะไปพูดกับเฉินทงที่ตกใจอยู่ข้างๆ ว่า “ไปเอาอ่างน้ำมาอีกหนึ่งอ่างและผ้าเช็ดตัวมากกว่าสิบผืน”เฉินทงรับคำสั่งทันที แล้วไปนำสิ่งที่หลี่เฉินต้องการมาในเวลานี้ จ้าวเจ๋อโยวมองไปที่หลี่เฉินด้วยสายตาหวาดกลัวสุดขีด เขาตะโกนด้วยเสียงแหบแห้งว่า “ทำไมล่ะ ทำไมกัน? เห็นได้ชัดว่าข้าเต็มใจที่จะสารภาพ แต่ทำไมท่านถึงยังทรมานข้าอยู่? ท่านเป็นมนุษย์หรือว่าปีศาจกันแน่!?”หลี่เฉินฟังหูซ้ายทะลุหูขวา สั่งเฉินทงอย่างใจเย็นว่า “นำผ้าเช็ดตัวไปชุบน้ำให้เปียก จากนั้นก็วางบนหน้าของเขาทีละผืนอย่างช้าๆ”เฉินทงไม่เข้าใจว่าทำไม แต่ก็ปฏิบัติตามคำสั่งอย่างซื่อสัตย์ด้วยผลลัพธ์ของเข็มเงินก่อนหน้านี้ เขาจึงรู้สึกชื่นชมหลี่เฉินเป็นอย่างมากผ้าเช็ดตัวผืนนี้ดูน่ากลัวน้อยกว่าเข็มเงินมาก แต่เฉินทงรู้สึกอย่างบอกไม่ถูกว่า ผลของสิ่งนี้อาจจะยิ่งใหญ่กว่านั้นอีกเมื่อหันไปเห็นใบหน้าที่ซีดเซียวของจ้าวหรุ่ย หลี่เฉินก็ตบบั้นท้ายของนางแล้วพูดว่า “เป็นอะไรไป กลัวรึ?”จ้าวหรุ่ยจึงถามอย่างระมัดระวัง “องค์รัชทายาท เขายอมรับสารภาพแล้ว แต่ทำไมถึงยังทรมานเขาต่อ?”“คนเราหากไม่ถึงคราวสิ้นหวังจริงๆ ไม่มีทางพูดความจริงอย่างซ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 36
หลี่เฉินมองไปที่จ้าวเจ๋อโยว แล้วพูดเสียงราบเรียบว่า “ที่ข้าสงสัยมากก็คือ ทำไมเจ้าถึงกล้าร่วมมือกับหลิ่วปินเฉิน ทั้งที่รู้ว่าถ้าหากเรื่องนี้ถูกเปิดเผยขึ้นมาเจ้าก็จะตาย? หรือเป็นเพราะว่าสมาชิกในครอบครัวของเจ้าตายไปหมดแล้ว เจ้าเลยให้ความสำคัญกับเงิน?”จ้าวเจ๋อโยวถ่มน้ำลายลงบนพื้นอย่างดุดัน และพูดอย่างบ้าคลั่งว่า “เหลยนั่วซานคืออาจารย์ผู้มีพระเจ้าของข้า ในปีนั้นเขาช่วยชีวิตข้าครั้งหนึ่ง ทั้งยังสนับสนุนข้าขึ้นมาในตำแหน่งปัจจุบัน ข้าจึงสาบานว่าจะพยายามตอบแทนเขาให้ดีที่สุด ในเมื่อเจ้าฆ่าเขา ข้าก็จะทำให้เจ้าต้องชดใช้!”“โง่เขลาสิ้นดี”สี่คำนี้ เป็นเฉินทงที่พูดออกมาเฉินทงใช้สายตาที่สงสารปนเหยียดหยาม มองไปที่จ้าวเจ๋อโยวแล้วพูดว่า “เจ้าคิดว่าเหลยนั่วซานเป็นคนดี? เจ้ารู้ไหมว่าทำไม ภรรยาและลูกสาวของเจ้าถึงเสียชีวิตลงอย่างกะทันหัน? นั่นเป็นเพราะเหลยนั่วซานและภรรยาของเจ้าเป็นชู้กัน พวกเขาเล่นชู้กันมาสี่หรือห้าปีโดยที่เจ้าไม่รู้ เกรงว่าเจ้าคงไม่รู้ว่า ตอนที่เจ้าออกไปทำงานตอนกลางวัน หญิงร่านของเจ้าก็คอยปรนนิบัติเหลยนั่วซานที่จวนของเจ้า”“ต่อมา ภรรยาของเจ้าก็มีลูกนอกสมรส บวกกับเรื่องที่ทั้งสองคนเป
Latest chapter
