เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 227
บทที่เกี่ยวข้อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 228
“มณฑลซีซานประสบภัยพิบัติที่เลวร้ายที่สุดในรอบสองปีที่ผ่านมา ผู้คนอดอยากจนล้มตายไปมากมาย ในกรณีที่เลวร้ายที่สุดอาจกล่าวได้ว่าทั้งหมู่บ้านอาจไม่มีคนรอดชีวิตแม้แต่คนเดียว ทะเบียนราษฎร์ทั่วทั้งมณฑลลดลงไปกว่าครึ่ง นี่คือประการแรก”“เจ้าหน้าที่ในมณฑลซีซานอาจกล่าวได้ว่าเน่าเฟะไปทั้งแก่นอย่างสิ้นเชิง หากเจ้าไปที่นั่น ข้าคงช่วยอะไรเจ้าไม่ได้ เพราะแม้แต่หน่วยบูรพาของสาขาที่นั่นก็ยังโดนกวาดล้าง และต้องใช้เวลาในการก่อตั้งขึ้นมาใหม่ ดังนั้นคงกล่าวได้ว่าเจ้าโดดเดี่ยวอย่างสมบูรณ์ นี่คือประการที่สอง”“มณฑลซีซานในตอนนี้ ปัญหาไม่มีแค่ประชาชนและขุนนาง แต่ยังมีการก่อกบฏที่รุนแรงที่นั่น และกองทัพกบฏก็แข็งแกร่งกว่ากองทัพทหาร ถึงแม้ว่าข้าจะสามารถจัดกำลังคนเพิ่มเติมเพื่อจัดการกับกลุ่มกบฏได้ แต่เจ้าซึ่งเป็นปลัดที่เพิ่งมาใหม่ ก็ยังต้องแบกรับแรงกดดันมหาศาลอยู่ดี แม้กระทั่งพวกเขาอาจพยายามกำจัดเจ้า ซึ่งทำให้เจ้าสามารถตายได้ทุกเมื่อ นี่คือประการที่สาม”“นอกจากข้าแล้ว เกือบทั้งราชสำนักไม่มีใครหวังว่าเจ้าจะประสบความสำเร็จ ดังนั้นแรงกดดันจากทุกฝ่ายก็จะยิ่งมากขึ้น หากมีข้อผิดพลาดใดๆ เกิดขึ้น ก็มีแนวโน้มว่าความผิดพลา
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 229
“เจ้าเป็นขันทีที่โหดเหี้ยมมาก”หลี่เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้มคล้ายไม่ยิ้มว่า “ข้าจะไม่ฆ่าเขา แต่จะมอบหมายงานสบายๆ ให้แก่เขาจริงๆ”“สำหรับบางคน การมีชีวิตอยู่ก็มีความหมายในตัวมันเอง”ขณะที่ซานเป่ากำลังจะพูด ด้านนอกก็มีเสียงรายงานเข้ามาว่า“องค์รัชทายาท ชายที่ชี่อโจวผิงอันถือป้ายแขวนเอวของฝ่าบาทมาขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ”หลี่เฉินตกตะลึงเล็กน้อยแล้วพูดว่า “รีบให้เขาเข้ามา”ซานเป่าถอยออกไปอีกด้านอย่างรู้ความ ในใจก็นึกใคร่ครวญถึงสิ่งที่องค์รัชทายาทเพิ่งกล่าวไปเมื่อครู่ ด้วยสีหน้าสงบนิ่งรอจนโจวผิงอันเข้ามาในพระที่นั่งสีเจิ้ง เมื่อซานเป่าเห็นโจวผิงอันแวบแรกก็พลันชะงักงันในฐานะกวางกงของหน่วยบูรพา ด้วยข้อมูลในมือของซานเป่าเขาย่อมรู้ตัวตนของโจวผิงอัน แต่เขานึกไม่ออกว่าเหตุใด โจวผิงอัน ไท่พูของเสียนเฉาถึงได้มาปรากฏตัวในพระที่นั่งสีเจิ้ง?“กระหม่อมโจวผิงอัน ขอเข้าเฝ้าฝ่าบาท”ครั้งนี้ที่พบกัน โจวผิงอันได้เปลี่ยนคำแทนตัวของตัวเองที่ใช้กับหลี่เฉินหลี่เฉินกล่าวเสียงราบเรียบ “ไม่ต้องพิธีรีตอง”เมื่อมองไปที่โจวผิงอัน หลี่เฉินก็กล่าวว่า “พร้อมแล้วหรือไม่?”โจวผิงอันกล่าวอย่างสงบว่า “ฝ่าบาททรงทำงานเ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 230
“เป็นเจ้า!?”ตอนที่หลี่เฉินเห็นโหวอวี้ซู โหวอวี้ซูก็เห็นหลี่เฉินเช่นกันหลังจากประหลาดใจไปชั่วขณะหนึ่ง โหวอวี้ซูก็หัวเราะเบาๆ เขาประสานมือกล่าวกับหลี่เฉินว่า “คุณชาย พวกเราพบกันอีกแล้วนะ”“ฝ่าบาท คนผู้นี้ได้กราบคารวะเป็นศิษย์ของท่านจิ้งจือเมื่อไม่นานมานี้ ในฐานะศิษย์ปิดสำนัก ท่านจิ้งจือก็ให้ความดูแลเป็นอย่างดี”“ส่วนท่านจิ้งจือก็มีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกับต้วนจิ่นเจียง ดูเหมือนว่าเขาจะได้รับการแนะนำจากท่านจิ้งจือ และไปมาหาสู่กับต้วนจิ่นเจียงอยู่พักหนึ่ง”สำหรับซานเป่าแล้ว เป็นเรื่องยากมากที่ในเมืองหลวงแห่งนี้จะมีคนปกปิดเรื่องราวจากเขาได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ความสัมพันธ์ที่เกี่ยวข้องกับบุคคลสำคัญเลยอาจกล่าวได้ว่า บุคคลสำคัญและเรื่องราวทุกสิ่งที่พวกเขาเกี่ยวข้องด้วย ล้วนอยู่ในหัวของซานเป่าทั้งหมดระดับของโหวอวี้ซูผู้นี้ไม่ได้สูงมาก แต่ที่เขาถูกซานเป่าจำได้ ก็เพราะว่าต้วนจิ่นเจียงนอกจากนี้ท่านจิ้งจือก็มีชื่อเสียงอย่างมากในหมู่ปราชญ์ขงจื๊อในใต้หล้า ดังนั้นจึงเป็นหนึ่งในเป้าหมายที่หน่วยบูรพาคอยจับตามองเนื่องจากโหวอวี้ซูผู้นี้มีความสัมพันธ์กับสองท่านนั้นในเวลาเดียวกัน จึงเป็นเรื่องธ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 231
โหวอวี้ซูได้ยินดังนั้นก็รู้สึกกังวลขึ้นมา“แม่นางชุ่ยจู ข้านำมาด้วย ก็อยากจะนำไปมอบให้คุณหนูของเจ้าด้วย...”ชุ่ยจูเอียงคอแล้วพูดอย่างสงสัยว่า “ท่านก็สามารถให้ข้าได้เหมือนกันนี่”ความหมายนั้นเรียบง่ายมาก สามารถมอบสิ่งของให้ได้ แต่ไม่สามารถเห็นตัวคนได้โหวอวี้ซูแทบจะกระอักเลือดออกมา“สิ่งนี้ล้ำค่ามาก...”ชุ่ยจูได้ยินดังนั้น ก็ส่งเสียงหึอย่างไม่พอใจและบอกว่า “มีของล้ำค่าอันใดบ้างที่คุณหนูของข้าไม่เคยเห็น ถ้าเจ้าบอกว่าของนั้นล้ำค่ามาก จนไม่กล้ามอบให้ข้า เช่นนั้นก็ช่างเถอะ เจ้าก็นำกลับไปด้วยซะ”พูดจบ ชุ่ยจูก็กำลังจะปิดประตูแต่จังหวะที่หันหัวมา ก็เห็นหลี่เฉินเข้าพอดีทันใดนั้นชุ่ยจูก็ตัวแข็งทื่อขึ้นมาเมื่อครู่นางไม่เห็นหลี่เฉินจริงๆ ดังนั้นจึงไม่ได้ทักทายหรือแสดงความเคารพ นี่เป็นอาชญากรรมครั้งใหญ่สาวใช้คนนั้นจ้องหลี่เฉินตาค้าง ทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ หลี่เฉินจึงกล่าวยิ้มๆ ว่า “ข้าอยากพบคุณหนูของเจ้า”ชุ่ยจูรู้สึกตื่นเต้น นางรีบเปิดประตูให้กว้างขึ้นและวิ่งออกมาจากถนนเส้นเล็กๆ เพื่อมาโค้งคำนับให้หลี่เฉิน แต่หลี่เฉินกลับยกมือขึ้นแล้วพูดว่า “ไม่ต้องสุภาพ แค่พาข้าเข้าไ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 232
คำพูดของหลี่เฉิน ทำให้ซูจิ่นพ่าหน้าแดงเล็กน้อย นางกล่าวอย่างโมโหว่า “ฝ่าบาททรงหยิ่งผยองเกินไปแล้ว!”หลี่เฉินหัวเราะเสียงดัง “อย่างไรก็ตาม มันเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยอยู่แล้ว โหวอวี้ซูผู้นั้นเป็นแค่คนตัวเล็กๆ ที่ไม่สลักสำคัญอันใด ในเมื่อเจ้าไม่สนเขา ไม่รับของขวัญจากเขา เช่นนั้นทำไมต้องไปสร้างปัญหาเล็กๆ น้อยๆ โดยไม่มีเหตุผลด้วยล่ะ? ในคลังส่วนตัวของข้ามีฉินที่ชื่อลี่ว์ฉี่อยู่ตัวหนึ่ง ข้าจะมอบมันให้เจ้าแทนคำขอโทษดีไหม?”ซูจิ่นพ่าตาเป็นประกายมันเป็นท่าทางของคนตระหนี่เห็นเพชรพลอย หรือคนรักชาเห็นหลงจิ่งที่ดีที่สุดเห็นได้ชัดว่าแรงดึงดูดของลี่ว์ฉี่เหนือกว่า หลายเท่าเพียงแต่ท่าทางนี้ได้หายไปในชั่วพริบตา“ไม่เอาหรอก ข้าจะไม่รับสิ่งตอบแทนโดยที่ยังไม่ได้ทำอะไร”เมื่อเห็นน้ำเสียงที่เด็ดเดี่ยวของซูจิ่นพ่า หลี่เฉินก็พยักหน้า “ตกลง หากเจ้าไม่ต้องการก็ช่างเถอะ”“ซานเป่า”ซานเป่าที่ยืนอยู่ไกลๆ เมื่อได้ยินเสียงเรียก เขาก็รีบวิ่งเข้ามา“บ่าวอยู่”“ลี่ว์ฉี่นั่นจิ่นพ่าไม่ต้องการ แต่สิ่งที่ข้ามอบออกไปแล้วย่อมไม่มีเหตุผลต้องนำกลับคืน ดังนั้นส่งคนไปเผามันซะ” หลี่เฉินพูดเสียงเรียบ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 233
ซูจิ่นพ่าเบิกตากว้างนางไม่ใช่คนเดียวที่ตะลึงกับฉากนี้แม้แต่ชุ่ยจูที่รับใช้อยู่ข้างๆ ก็ยังยืนอึ้งเหมือนคนโง่นางเคยเห็นคุณหนูของนางถูกหยอกล้อเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน“มองหาความตายหรืออย่างไร?”เสียงที่น่ากลัวดังมาจากด้านข้างของชุ่ยจูนางเห็นซานเป่ากำลังยืนหันหลังให้กับองค์รัชทายาทและซูจิ่นพ่า เขาก้มหน้าลงกระซิบพูดกับชุ่ยจูชุ่ยจูรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยในจวนแม่ทัพใหญ่ นอกจากนายท่านผู้เฒ่าที่น่าเกรงขามเสียจนทำให้ผู้คนตกใจ แม้แต่นายน้อยก็ไม่ดุตัวเองแต่ขันทีเฒ่ามืดมนผู้นี้กลับมาดุนาง...เมื่อหันหลังให้สองท่านนั้น ชุ่ยจูก็พูดอย่างไม่มีความสุขว่า “เจ้าเป็นใคร? กล้าดีอย่างไรมาสั่งสอนข้า!”ซานเป่าแสยะยิ้มอย่างเหี้ยมโหด “กวางกงแห่งหน่วยบูรพา”ห้าคำนี้ ทำให้ชุ่ยจูตกใจจนหน้าถอดสีถึงแม้ว่านางจะเติบโตมาในจวนแม่ทัพใหญ่ และไม่สนใจโลกภายนอกมากแค่ไหน แต่ชุ่ยจูก็รู้ว่าหน่วยบูรพาเป็นสถานที่ที่น่ากลัวเพียงใด ส่วนกวางกง...แค่ตะโกนบนถนนก็ทำให้เด็กหยุดร้องไห้ได้แล้ว“เจ้า!!!”โดยไม่รู้เลยว่าสาวใช้คนสนิทของตัวเองนั้นใกล้จะร้องไห้เต็มที ซูจิ่นพ่าในตอนนี้รู้สึกอายจนโมโหแทบตาย นางชักมือกลับมาร
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 234
ซูเจิ้นถิงไม่สนใจความคิดที่อ่อนไหวของซูจิ่นพ่า แต่ส่งสัญญาณทางสายตาให้ซูผิงเป่ยเฝ้าอยู่ที่นี่ จากนั้นก็หันหัวเดินจากไปมองตามแผ่นหลังของซูเจิ้นถิง ซูจิ่นพ่าก็กระทืบเท้าด้วยความโกรธ และกล่าวกับซูผิงเป่ยว่า “ใต้หล้านี้มีบิดาเช่นนี้ได้อย่างไร? ราวกับว่าเขาต้องการจะผลักข้าไปหาผู้อื่น!”ซูผิงเป่ยได้ยินดังนั้น เขาก็กลืนคำพูดที่ว่า ‘เจ้ารีบไปดูแลองค์รัชทายาทได้แล้ว ประเดี๋ยวพี่จะยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูให้เอง’ ลงไป เขาไอค่อกแค่กและกล่าวว่า “ท่านพ่อเพียงหวังดีต่อเจ้า”“หวังดีต่อข้าอย่างไร? การรีบร้อนให้ข้าแต่งงานออกไปก็เพราะหวังดีต่อข้างั้นหรือ? เขาทำเพื่อตระกูลซูต่างหาก!”ซูผิงเป่ยขมวดคิ้วพูด “แล้วเจ้าไม่ใช่คนตระกูลซูหรอกหรือ? ทำเพื่อตระกูลซูก็เหมือนทำเพื่อเจ้า?”“จะเหมือนกันได้อย่างไร?”ซูจิ่นพ่ากล่าวด้วยความโกรธ “สิ่งที่พวกท่านเรียกว่าดี คือมรดกสืบทอดของตระกูล ความรุ่งโรจน์ และอำนาจ แต่สิ่งเหล่านี้ไม่ได้มีค่าอะไรในสายตาของข้า!”ซูผิงเป่ยแสดงสีหน้าเคร่งขรึม แม้กระทั่งเจือความดูถูกเล็กน้อย เขากล่าวว่า “ถ้าเป็นเช่นนั้น เจ้าที่ฉลาดก็ควรจะเข้าใจเหตุผลถูกต้องไหม ตั้งแต่เล็กจนโต อาหารการกิน เสื
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 235
“ไม่เกี่ยวกับเจ้า!”เมื่อเผชิญหน้ากับหลี่เฉินซึ่งเป็นตัวต้นเหตุ ซูจิ่นพ่ามองอย่างไรก็รู้สึกไม่รื่นหูรื่นตานางนั่งหน้าฉินด้วยความโมโห สองมือวางบนตัก และหันหน้าหนีจากหลี่เฉินท่าทางแง่งอนของสาวน้อย ทำให้หลี่เฉินหัวเราะออกมาเสียงดังอย่างไรก็ตาม เขาไม่สนใจท่าทางไม่มีความสุขของซูจิ่นพ่า และโบกมือเรียกซูผิงเป่ยที่เฝ้าหน้าประตูอย่างซื่อสัตย์อยู่ไกลๆ ซูผิงเป่ยวิ่งเหยาะๆ ไปตามถนนเส้นเล็ก และใบหน้ามีรอยยิ้มประจบประแจงเสียจนซูจิ่นพ่ายิ่งมองยิ่งโมโห นางรู้สึกว่าพี่ชายตัวเองนั้น แทบจะเหมือนกับขันทีซานเป่าเข้าไปทุกที“ฝ่าบาท พระองค์ไม่บรรทมต่ออีกหน่อยหรือ”เมื่อซูผิงเป่ยมาถึงตรงหน้าหลี่เฉิน ก็ถามด้วยสีหน้าเป็นกังวล“ไม่นอนแล้วล่ะ”หลี่เฉินบิดเอวอย่างเกียจคร้าน แต่ยังคงนอนอยู่บนเก้าอี้และไม่มีทีท่าว่าจะลุก เขากล่าวว่า “ช่วงนี้มีเรื่องให้คิดมากมาย ทำให้นอนไม่หลับ แค่งีบสักพักก็พอ มิฉะนั้นน้องสาวของเจ้าจะยิ่งขุ่นเคืองมากขึ้น”ซูจิ่นพ่ากล่าวเสียงเย็นชา “พวกเจ้าอยากพูดอะไรก็พูดไปสิ จะลากข้ามาเอี่ยวด้วยทำไม เจ้าอยากนอนก็นอน อยากเอนก็เอน ใครจะกล้าว่าอะไรเจ้า”“จิ่นพ่า! เหตุใดถึงกล่าวกับฝ่าบาทเ
บทล่าสุด
