บทที่ 231

โหวอวี้ซูได้ยินดังนั้นก็รู้สึกกังวลขึ้นมา

“แม่นางชุ่ยจู ข้านำ<ขุนเขาธารธารา>มาด้วย ก็อยากจะนำไปมอบให้คุณหนูของเจ้าด้วย...”

ชุ่ยจูเอียงคอแล้วพูดอย่างสงสัยว่า “ท่านก็สามารถให้ข้าได้เหมือนกันนี่”

ความหมายนั้นเรียบง่ายมาก สามารถมอบสิ่งของให้ได้ แต่ไม่สามารถเห็นตัวคนได้

โหวอวี้ซูแทบจะกระอักเลือดออกมา

“สิ่งนี้ล้ำค่ามาก...”

ชุ่ยจูได้ยินดังนั้น ก็ส่งเสียงหึอย่างไม่พอใจและบอกว่า “มีของล้ำค่าอันใดบ้างที่คุณหนูของข้าไม่เคยเห็น ถ้าเจ้าบอกว่าของนั้นล้ำค่ามาก จนไม่กล้ามอบให้ข้า เช่นนั้นก็ช่างเถอะ เจ้าก็นำกลับไปด้วยซะ”

พูดจบ ชุ่ยจูก็กำลังจะปิดประตู

แต่จังหวะที่หันหัวมา ก็เห็นหลี่เฉินเข้าพอดี

ทันใดนั้นชุ่ยจูก็ตัวแข็งทื่อขึ้นมา

เมื่อครู่นางไม่เห็นหลี่เฉินจริงๆ ดังนั้นจึงไม่ได้ทักทายหรือแสดงความเคารพ นี่เป็นอาชญากรรมครั้งใหญ่

สาวใช้คนนั้นจ้องหลี่เฉินตาค้าง ทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ หลี่เฉินจึงกล่าวยิ้มๆ ว่า “ข้าอยากพบคุณหนูของเจ้า”

ชุ่ยจูรู้สึกตื่นเต้น นางรีบเปิดประตูให้กว้างขึ้นและวิ่งออกมาจากถนนเส้นเล็กๆ เพื่อมาโค้งคำนับให้หลี่เฉิน แต่หลี่เฉินกลับยกมือขึ้นแล้วพูดว่า “ไม่ต้องสุภาพ แค่พาข้าเข้าไ