LOGINShare
บทที่ 20
Related chapters
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 21
คำพูดของหลี่เฉินนั้น ทำให้ซุนปั๋วหลี่เกร็งไปทั้งตัวแม้ว่าเขาจะติดตามใต้เท้าราชเลขาธิการไปบีบบังคับให้องค์รัชทายาทสละตำแหน่ง แต่นี่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาเต็มใจที่ถูกองค์รัชทายาทจับจุดอ่อนในเรื่องนี้“องค์รัชทายาทโปรดระงับโทสะด้วย กระหม่อมไม่ได้เร่งรัดซานเป่ากงกงหลายครั้ง เพียงแต่พวกกระหม่อมมีเรื่องสำคัญจะหารือกับองค์รัชทายาท ด้วยกลัวว่าจะหน่วงเหนี่ยวให้ล่าช้าจนเสียงานสำคัญ เพราะเหตุฉะนี้จึงถามมากไปหน่อย กระหม่อมมิได้มีเจตนาล่วงเกินองค์รัชทายาทแต่อย่างใด”เมื่อพูดคุยตามปกติมาถึงจุดนี้ หลี่เฉินซึ่งอยู่ในฐานะองค์รัชทายาท แม้จะไม่สบอารมณ์อย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ต้องปล่อยวางไปก่อน ไม่เช่นนั้นจะทำให้คนอื่นหาว่าใจแคบเอาได้แต่คราวนี้หลี่เฉินกลับพูดอย่างไม่เลิกรา “งานสำคัญงั้นรึ เจ้าซุนปั๋วหลี่วันนี้มีงานสำคัญ เลยกล้าเมินเฉยเร่งรัดให้ข้ามาจนเย็นย่ำ คราวหน้าหากมีงานสำคัญอีก มิต้องให้ข้าไปรอเจ้าเรียกเข้าพบถึงที่จวนเจ้าหรอกหรือ?”คำพูดเหล่านี้ ให้ความสำคัญกับความสัมพันธ์ระหว่างกษัตริย์กับขุนนางที่เหมือนบิดากับบุตร ในยุคศักดินาที่กษัตริย์คือสวรรค์ นี่เป็นคำพูดที่ร้ายแรงมากซุนปั๋วหลี่ตกใจจนพูดไ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 22
การที่จ้าวเสวียนจีบีบให้สละอำนาจนั้น เรียบง่ายและตรงไปตรงมา เห็นได้ชัดว่ามีทางเลือกเดียวเท่านั้นที่จะให้หลี่เฉินเลือกเดินนั่นคือการยอมทำตามหากหลี่เฉินปฏิเสธในเวลานี้ เช่นนั้นจะมีจุดจบเพียงอย่างเดียวองครักษ์อวี่หลินสามหมื่นนายเข้าสู่เมืองหลวง กักบริเวณตำหนักบูรพาไม่ว่ารัชสมัยใด เกมการเมืองที่ลึกล้ำที่สุดในราชสำนัก ก็คือการต่อสู้แย่งชิงอำนาจทางทหารถึงอย่างไรเสีย น้ำคำก็ฆ่าคนไม่ได้ แต่อาวุธของทหาร กลับทำได้หลี่เฉินรู้ดี การที่เขายึดกุมอำนาจราชสำนักมากว่าสิบปี โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงสองปีหลังที่ฮ่องเต้ค่อยๆ ป่วยหนัก จ้าวเสวียนจีมีโอกาสมากมายที่จะควบคุมกองกำลังทหารที่มีกำลังแข็งแกร่งที่สุดในนครบาลโดยสิ้นเชิง ซึ่งนั่นคือหน่วยองครักษ์อวี่หลินบรรยากาศในพระที่นั่งสีเจิ้งนั้น กดดันจนแทบทำให้คนอึดอัดตายทั้งห้องโถงเงียบสงบ ไม่มีใครพูดอะไรบรรยากาศอึมครึม ดูเหมือนสงบ แต่เหมือนกระแสน้ำใต้ทะเล ถ้าไม่ระวัง จะก่อให้เกิดพายุใหญ่ พักถล่มจนกระดูกแหลกเป็นชิ้นๆและนับตั้งแต่หลี่เฉินทะลุมิติมา นี่ก็เป็นครั้งแรกที่ได้เผชิญหน้าโดยตรงกับจ้าวเสวียนจีผู้เป็นบอสใหญ่ที่สุดในราชสำนักเขาตระหนักถึง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 23
ขันทีซานเป่าเลือดเดือดพลุ่งพล่านด้วยความตื่นเต้น เมื่อได้ยินดังนั้นก็หยิบสมุดบัญชีเล่มหนึ่งออกมาอย่างนอบน้อม อ่านเสียงดังกังวาน “ขุนนางต้องโทษเฉินไหวจื้อ ยึดทรัพย์สินในจวนเป็นทองคำและเงินสดรวมสองล้านสามแสนตำลึง โฉนดที่นาหกร้อยหกสิบไร่ โฉนดร้านค้าแปดแห่ง โฉนดที่ดินสิบหกแห่ง”“ขุนนางต้องโทษเฉินจื้อ ยึดทรัพย์สินในเรือนรวมทั้งหมดสี่แสนแปดหมื่นตำลึง ในจำนวนนั้นยังพบหลักฐานเครื่องลายคราม ภาพเขียนอักษร และเครื่องหยกจำนวนนับไม่ถ้วนจากในวัง ตรวจสอบแล้วพบว่าทั้งหมดได้มาโดยการอาศัยตำแหน่งยักยอกของออกมาจากวังหลัง นอกจากนี้ยังมีโฉนดที่นาหนึ่งร้อยเก้าสิบห้าไร่ โฉนดร้านค้าสามแห่ง และโฉนดที่ดินสิบเก้าแห่ง”“ขุนนางต้องโทษเว่ยเสียน ยึดทรัพย์สินได้จากที่พำนักในวังเก้าแสนตำลึง ในจำนวนนั้นยังมีเครื่องลายคราม ภาพเขียนอักษร เครื่องหยกจากในวังอีกมาก ล้วนได้จากการยักยอก นอกจากนี้ยังมีโฉนดที่นาสามร้อยยี่สิบไร่ โฉนดที่ดินแปดแห่ง““ขุนนางต้องโทษเฉียนฮั่น ยึดทรัพย์สินได้ทั้งหมดหนึ่งล้านแปดแสนหกสิบตำลึง โฉนดที่นาหนึ่งพันสามร้อยห้าสิบไร่ โฉนดร้านค้าสองร้อยยี่สิบแห่ง โฉนดที่ดินสี่สิบห้าแห่ง”“ยังมีตระกูลหูและเฉิ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 24
จ้าวเสวียนจีสูดหายใจเข้าลึกๆ พูดเสียงขรึม “หากใต้เท้าซุนรับสินบนมากเพียงนั้นจริง ก็สมควรต้องโทษประหารอย่างแน่นอน”“แต่ ถึงแม้คนเหล่านั้นสมควรตาย แต่จักรวรรดิมีกฎหมาย ราชสำนักมีกฎเกณฑ์ ให้ทั้งสามกรมพิจารณาคดีร่วมกัน หลังจากพิพากษาก็จะลงโทษตามกฎหมาย แต่องค์รัชทายาทข้ามขั้นตอนกฎหมายโดยตรง การกระทำเช่นนี้ไม่เป็นที่ยอมรับของผู้คน”หลี่เฉินยิ้มเยาะกล่าวว่า “ไม่เป็นที่ยอมรับของผู้คน หรือไม่เป็นที่ยอมรับของเจ้า?”จ้าวเสวียนจีเผชิญสายตากับหลี่เฉินอย่างไม่ยอมแพ้ พูดว่า “รัชทายาท เรื่องนี้มาถึงขั้นนี้แล้ว ทั้งหมดล้วนเป็นการดิ้นรนที่ไร้ความหมาย”“องครักษ์อวี่หลินสามหมื่นนาย ไม่มีทางยอมให้องค์รัชทายาทกระทำผิดอย่างเหิมเกริมเช่นนี้!”“เพื่อบรรพบุรุษและบ้านเมือง ขอองค์รัชทายาทไตร่ตรองด้วย”บีบให้สละตำแหน่งนี่กำลังบีบให้สละตำแหน่งอย่างซึ่งหน้าแล้วทั้งสองฝ่ายแตกหักกันโดยสิ้นเชิง จ้าวเสวียนจีรู้ด้วยว่าการกระทำนี้ของตัวเองจะต้องชนะ ไม่เช่นนั้นเขาจะสูญเสียบารมีอย่างมาก การผงาดขึ้นมาของรัชทายาทจะไม่สามารถหยุดยั้งได้เพื่อให้มั่นใจว่าตัวเองจะชนะ จ้าวเสวียนจีได้วางแผนอย่างอำมหิตโดยไม่เลือกวิธีการ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 25
หลี่เฉินไม่สามารถซ่อนความสุขบนใบหน้าได้คนอื่นคิดว่าเขาดีใจที่ฮ่องเต้ทรงฟื้น แต่หลี่เฉินรู้ตัวเองว่า เขาบังเอิญโชคดีมาก โชคดีที่บิดาจำเป็นฟื้นขึ้นมาได้อย่างเหมาะเจาะ ป้องกันไม่ให้ตัวเองต้องล้มโต๊ะในเกมนี้ เขาเป็นรัชทายาท มีข้อได้เปรียบที่ใหญ่ที่สุดมาแต่กำเนิด ขอเพียงให้เวลาเขาอีกหน่อย ก็สามารถโค่นล้มตาเฒ่าจ้าวเสวียนจีได้ ฉะนั้นเขาย่อมไม่ยอมทำให้ตัวเองสูญเสียข้อได้เปรียบที่ยิ่งใหญ่ที่สุดไปแน่นอน“ไปตำหนักเฉียนชิง!”หลี่เฉินตะโกน และเดินตรงไปยังประตูตำหนักบูรพา “ราชเลขา นี่?”หวังเถิงฮ่วนและคนอื่นๆ ไม่คาดคิดว่าฮ่องเต้จะทรงฟื้นได้เหมาะเจาะเพียงนี้ ต่างมองไปยังผู้ที่เป็นแกนสำคัญ แต่การมองนี้ กลับทำให้พวกเขาประหลาดใจเห็นแค่ว่าจ้าวเสวียนจีถอนหายใจด้วยความโล่งอก ใบหน้าเต็มไปด้วยความดีใจ พูดเสียงขรึม “อย่าเพิ่งพูดอะไร ไปดูที่ตำหนักเฉียนชิงก่อน”ครู่ต่อมาในตำหนักเฉียนชิง หลี่เฉินวิ่งพรวดไปยังพระแท่นมังกร มองต้าสิงฮ่องเต้ซึ่งอยู่บนพระแท่นมังกรที่ซูบผอมกว่าหลายวันก่อน เขาที่ซาบซึ้งใจอย่างหาที่สุดมิได้ กระซิบเบาๆ “เสด็จพ่อ ลูกมาแล้ว”ต้าสิงฮ่องเต้เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ทรงฝืนยิ้มบางๆ“ข
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 26
พวกเขาทุกคนมองจ้าวเสวียนจีและคนอื่นๆ ด้วยสายตาระมัดระวัง ใครกล้าปริปาก เช่นนั้นพวกเขาก็จะดำเนินตามคำสั่งของรัชทายาททันทีหลี่เฉินสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วหันกลับไปคุกเข่าตรงหน้าเตียงมังกรพลางจับพระหัตถ์ของต้าสิงฮ่องเต้แน่นต้าสิงฮ่องเต้ถูกซุนปั๋วหลี่ทำให้ไม่สบายพระทัย จึงมีท่าทีคล้ายจะเป็นลมอีก ทว่าเขายังคงฝืนอดทนเอาไว้ในฐานะต้าสิงฮ่องเต้ ปกครองใต้หล้ามานับสิบปี ถึงแม้ต้าสิงฮ่องเต้จะบรรทมอยู่ตรงนั้นเป็นเวลาสิบวัน แต่ตราบใดที่เขายังมีลมหายใจอยู่ ก็จะไม่มีใครกล้าทำอะไรหุนหันพลันแล่น นี่คืออำนาจ ขอแค่เขาได้รับเบาะแสเล็กๆ น้อยๆ ก็จะสามารถหาเบาะแสสำคัญอื่นๆ ได้จากส่วนเล็กๆ นี่คือความปราดเปรื่อง“ว่ามา”ต้าสิงฮ่องเต้พยายามมีสติเข้าไว้ เขาตรัสและออกแรงจับมือหลี่เฉินแน่นหลี่เฉินรีบเอ่ย “สิบวันมานี้ ลูกสังหารขุนนางฉ้อราษฎร์บังหลวงไปหลายคน ยึดเงินตำลึงมาได้มากกว่าสองล้านตำลึง ความกดดันของพระคลังได้รับการบรรเทาอย่างมาก ขั้นต่อไปก็สามารถช่วยบรรเทาสาธารณภัยได้แล้ว เงินสองล้านตำลึงนี้เพียงพอที่จะบรรเทาภัยพิบัติของสามมณฑลที่ร้ายแรงที่สุด เช่นนี้ก็สามารถค่อยๆ เฝ้าสังเกตการณ์ และลดระดับการเสียหายจา
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 27
ต้าสิงฮ่องเต้จ้องจ้าวเสวียนจี เขาหายใจแรงๆ ไปหลายหนถึงจะส่งสัญญาณสั่งให้จ้าวเสวียนจี และคนอื่นๆ ออกไปหลังจากที่จ้าวเสวียนจีออกไปแล้ว ต้าสิงฮ่องเต้พลันหันไปมองหลี่เฉิน แล้วตรัสอย่างยากลำบากว่า “เจ้า ต้องเร่งมือ”หลังตรัสจบ ต้าสิงฮ่องเต้ก็ทรงพระกาสะพระปับผาสะของเขาเกิดเสียงเฮือกๆ อันน่าตกใจออกมาราวกับลมรั่ว หลี่เฉินจึงรีบเรียกหมอหลวงเข้ามาหลังจากที่หมอหลวงฝังเข็ม และรักษาด้วยโอสถให้กับต้าสิงฮ่องเต้แล้ว ถึงจะประสานมือพูดกับหลี่เฉินว่า “องค์รัชทายาท ฝ่าบาททรงบรรทมสลบไปอีกแล้วพ่ะย่ะค่ะ”หลี่เฉินมองฮ่องเต้ที่บรรทมอยู่บนเตียงมังกรด้วยสีพระพักตร์ซีดราวกับกระดาษจนน่าตกใจ แล้วนึกถึงประโยคสุดท้ายที่เขาตรัสกับตนพลันเอ่ยถามอย่างรู้สึกไม่ดีว่า “เสด็จพ่อยังเหลือเวลาอีกนานแค่ไหน?”หมอหลวงเผยสีหน้าไม่สู้ดีออกมาพลางตอบว่า “องค์รัชทายาท กระหม่อมขอพูดบางอย่างที่เสียมารยาทมาก อาการของฝ่าบาทเช่นนี้ หากเปลี่ยนเป็นผู้อื่นคงฝืนทนต่อไปไม่ได้แล้ว บัดนี้ ฝ่าบาทยังคงรักษาลมหายใจสุดท้ายเอาไว้ เมื่อใดที่พระองค์ทรงปล่อยลมหายใจนี้ออกไป เมื่อนั้นก็คงเป็นวันที่พระองค์กลับสู่สวรรค์แล้ว…อย่างมากพระองค์คงอยู่ได้ไม
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 28
“ไม่ต้องมากพิธีหรอก”หลี่เฉินเอ่ยนิ่งๆ “เจ้ามาพบข้าด้วยตัวเองเช่นนี้ แสดงว่าเตรียมของเรียบร้อยแล้วนั้นรึ?”หลิวซือฉุนไม่ลังเล หยิบจดหมายที่เต็มไปด้วยอักษรออกมาแผ่นหนึ่ง แล้วยื่นให้กับหลี่เฉิน พลางตอบว่า “ในนี้มีรายละเอียดแผนการที่หม่อมฉันวางไว้ และมรดกทั้งหมดของตระกูลหลิวในตอนนี้ รวมไปถึงเส้นทางที่ตระกูลหลิวจะเดินในอนาคต ทุกอย่างล้วนเขียนไว้ในนั้นแล้ว”หลี่เฉินรับจดหมายมูลค่าสูงมาอ่านอย่างละเอียดยามไม่ได้อ่าน ก็ไม่รู้ แต่พออ่าน ก็ทำเอาหลี่เฉินตกใจสะดุ้งโหย่งทรัพย์สินมรดกของตระกูลหลิวกลับมีมากกว่าตระกูลหู และตระกูลเฉินเป็นหลายเท่าทรัพย์สินทั้งหมดที่ยึดมาได้ของทั้งสองตระกูลรวมกันมีเพียงสิบสามล้านตำลึงเท่านั้น แต่ตระกูลหลิวเพียงตระกูลเดียวก็มีถึงเก้าล้านตำลึงแล้วซ้ำยังเป็นเงินสดทั้งหมด ส่วนที่นา ที่ดิน และร้านค้าอื่นๆ ที่เป็นของตระกูลหลิวก็มีมากกว่าตระกูลเฉิน และตระกูลหูด้วยพิจารณาจากความร่ำรวยมั่งคั่งแล้ว ถือเป็นอันดับหนึ่งในสามตระกูลหลังจากอ่านรายละเอียดจบแล้ว หลี่เฉินพลันเงยหน้ากล่าวกับหลิวซือฉุนว่า “คืนร้านค้า และที่ดินทั้งหมดของตระกูลหลิวให้กับราชสำนัก แต่แบ่งคืนเงินสด
Latest chapter
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 942
แต่ละแคว้นล้วนมีองค์กรสายลับของตนเองหน่วยบูรพาของต้าฉิน องครักษ์ฝ่ายในของแคว้นเหลียว และเสวี่ยตีจื่อของแคว้นจินแม้ชื่อจะแตกต่างกัน แต่ล้วนเป็นข้ารับใช้ของผู้ปกครองในเส้นทางเดียวกันเพียงแต่ หน่วยบูรพาของต้าฉินมีโครงสร้างที่สมบูรณ์แบบกว่า อำนาจหน้าที่ก็ชัดเจนกว่า แต่ก็ใช่ว่าองครักษ์ฝ่ายในของแคว้นเหลียวหรือเสวี่ยตีจื่อของแคว้นจินจะด้อยไปกว่าเมื่อหวงจี๋เทียนกล่าวว่ายินดีมอบเสวี่ยตีจื่อสามพันนายให้โดยไม่คิดมูลค่า หลี่เฉินก็เข้าใจเจตนาของเขาทันทีเขาไม่ต้องการเสี่ยง แต่ก็ยังต้องการร่วมมือกับต้าฉิน ทว่าด้วยสถานการณ์อันปั่นป่วนของต้าฉินในเวลานี้ เขาไม่มีคุณสมบัติ และไม่กล้าใช้ชื่อของแคว้นจินวางเดิมพันทั้งหมด ดังนั้น เขาจึงเลือกเสียสละบางสิ่งก่อน และนำเดิมพันไปวางไว้ในตำหนักบูรพาขององค์รัชทายาท“เจ้าต้องการช่วยข้าแย่งชิงอำนาจหรือ?” หลี่เฉินเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มแฝงความนัยหวงจี๋เทียนตอบกลับอย่างจริงจังว่า “ไม่ว่าจะแคว้นใด องค์รัชทายาทคือองค์รัชทายาทโดยชอบธรรมเพียงหนึ่งเดียวตามกฎหมาย องค์รัชทายาทเป็นองค์รัชทายาทที่ฝ่าบาทแห่งต้าฉินทรงแต่งตั้งโดยชัดแจ้ง อีกทั้งยังมีอำนาจสำเร็จราชการแทนพระองค์
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 941
หวงจี๋เทียนดูเหมือนบุ่มบ่ามและขาดประสบการณ์ แต่ในสายตาของหลี่เฉิน กลับให้ความรู้สึกว่าการใช้กำลังสามารถเอาชนะเล่ห์เหลี่ยมได้นับสิบไม่มีเล่ห์เหลี่ยมมากมาย กลับยิ่งทำให้เรื่องนี้ยุ่งยากขึ้นไปอีกเพียงชั่วอึดใจเดียว หลี่เฉินก็ขบคิดไปมากมายจากนั้นเขายิ้มพลางกล่าวว่า “สิ่งที่พวกเจ้าคิดมีเหตุผล”ดวงตาของหวงจี๋เทียนเป็นประกาย รีบพูดว่า “องค์รัชทายาทต้าฉินไม่ทรงถือโทษ ถือเป็นพระกรุณาธิคุณล้นพ้น ขอขอบพระทัยองค์รัชทายาทต้าฉิน”หลี่เฉินโบกมือเล็กน้อย ก่อนกล่าวว่า “ฟังข้าพูดให้จบก่อน”“แคว้นเหลียวเลือกช่วงเวลานี้มาเจรจาขอร่วมมือกับต้าฉิน ขอใช้เส้นทางผ่านด่านเย่ว์หยา นั่นย่อมมีการคำนวณอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องปิดบัง ในส่วนลึกของราชสำนักต้าฉิน ยังมีคนของแคว้นเหลียวแทรกซึมอยู่”หลี่เฉินกล่าวอย่างราบเรียบ “ดังนั้น ระดับความเข้าใจของแคว้นเหลียวต่อความปั่นป่วนของต้าฉิน ย่อมเหนือกว่าแคว้นจินของพวกเจ้า”“พูดอีกอย่างก็คือ หากราชสำนักต้าฉินกลับมามั่นคงแล้ว ข้าจะร่วมมือกับพวกเจ้าไปทำไม? เหตุใดจึงไม่เลือกแคว้นเหลียวแทน? ในเมื่อการแบ่งแคว้นเหลียวก็คือการแบ่ง การแบ่งแคว้นจินก็คือการแบ่งเช่นกัน”เมื่อคำพ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 940
"องค์ชายแคว้นจินเกรงใจเกินไปแล้ว"หลี่เฉินอารมณ์ดีไม่น้อยหากให้พูดตามตรง ตั้งแต่เขาได้พบปะกับเชื้อพระวงศ์จากสามแคว้นใหญ่องค์หญิงคิมซอลยอนแห่งแคว้นซอนนั้น ไม่ต้องพูดถึง นางกลายเป็นสตรีของเขาไปแล้ว ตอนนี้เขายังคิดถึงนางอยู่เลย หลังจากเรื่องวุ่นวายผ่านพ้นไป เขาคงต้องหาทางหลอกองค์หญิงรัชทายาทผู้นี้มายังเมืองหลวงให้ได้เย่ลู่เสินเสวียน แห่งแคว้นเหลียว ก็ไม่ต้องพูดถึงเช่นกัน สองฝ่ายแทบจะกระชากหนังหัวกันอยู่แล้วทั้งสองแคว้นนี้ ล้วนไม่ใช่เรื่องปกติมีเพียงการพบกับหวงจี๋เทียนเท่านั้น ที่เหมือนกับการเจรจาทางการทูตของเชื้อพระวงศ์สองแคว้นโดยแท้โดยเฉพาะคำพูดของหวงจี๋เทียน และของกำนัลที่นำมาด้วย แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่า แคว้นจินมีความจริงใจ และต้องการร่วมมือกับต้าฉินอย่างแท้จริงเมื่อนึกได้เช่นนี้ หลี่เฉินก็รู้สึกชื่นชอบหวงจี๋เทียนขึ้นมาทันที"องค์รัชทายาทต้าฉิน" หวงจี๋เทียนเป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนา "แคว้นเหลียวเป็นมหาอำนาจที่โลภมาก เรื่องนี้ผู้คนทั่วหล้าล้วนทราบดี ไม่ว่าต้าฉินหรือแคว้นจิน ต่างก็ต้องเผชิญหน้ากับศัตรูตัวฉกาจนี้เพียงลำพัง พูดให้ตรงไปตรงมา พวกเราไม่สามารถรับมือแคว้นเหลียวได้เพ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 939
เมื่อได้ยินคำพูดของหลี่เฉิน วั่นเจียวเจียวถึงกับยิ้มกว้าง ดวงตากลมโตของนางยามนี้โค้งดั่งพระจันทร์เสี้ยว“บ่าวก็รู้อยู่แล้วว่าองค์รัชทายาทต้องมีแผนรับมือเพคะ!”ดูเหมือนว่าในใจของวั่นเจียวเจียว องค์รัชทายาทของนางจะไร้เทียมทาน ไม่มีสิ่งใดสามารถทำให้องค์รัชทายาทจนมุมได้ขณะนั้นเอง สวีจวินโหลวก็เดินเข้ามาจากด้านนอก“องค์รัชทายาท!”สวีจวินโหลวโค้งคำนับก่อนเอ่ยรายงาน “ทูลองค์รัชทายาท คณะทูตจากแคว้นจินร้องขอเข้าเฝ้า”หลี่เฉินเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนกล่าวว่า “เชิญเข้ามา”“นับแต่นี้เป็นต้นไป ข้ามิรับแขกผู้ใด ห้ามผู้ที่มิได้รับอนุญาตเข้าใกล้พระที่นั่งสีเจิ้งในระยะสิบจั้ง ฝ่าฝืน…ประหาร!”สวีจวินโหลวสีหน้าเคร่งขรึม รีบรับคำสั่งแล้วล่าถอยออกไปทันทีไม่นานนัก คณะทูตจากแคว้นจินก็เดินตามหลังสวีจวิ้นหลินเข้าสู่พระที่นั่งสีเจิ้งผู้มาเยือนทั้งสิ้นสามคน ชายชราอายุครึ่งร้อยสองคนเป็นผู้ติดตาม คอยเคียงข้างบุรุษหนุ่มผู้หนึ่งเมื่อเห็นทรงผมของทั้งสามคน หลี่เฉินถึงกับตกตะลึงไปชั่วขณะ ในชั่ววินาทีนั้น เขารู้สึกราวกับตนเองถูกดึงกลับไปยังละครย้อนยุคในชาติก่อนที่เคยดูเกี่ยวกับราชสำนักในสมัยชิงไม่อาจช่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 938
เช้าวันรุ่งขึ้น สำนักราชเลขาก็ลงมือเคลื่อนไหวหลี่อิ๋นหู่ ออกประกาศราชโองการในนามขององค์ชายแปด และ จ้าวอ๋องในประกาศฉบับนั้นเริ่มต้นด้วยการกล่าวโทษหลี่เฉินถึงความผิดทั้งปวงที่เกิดขึ้นหลังจากขึ้นดำรงตำแหน่งผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ รายชื่อขุนนางที่ถูกประหาร ถูกริบทรัพย์ ถูกกำจัดไป ล้วนถูกระบุไว้ชัดเจน จากนั้นก็ชี้ชัดว่าหลี่เฉินใช้อำนาจในทางมิชอบ เข่นฆ่าผู้บริสุทธิ์โดยปราศจากเหตุผลในเนื้อหาของประกาศฉบับนี้ หลี่เฉินถูกกล่าวหาว่าเป็นองค์รัชทายาทที่โฉดเขลา อำมหิต และไร้ความสามารถและที่สำคัญที่สุด…หลี่อิ๋นหู่ ได้ทิ้งระเบิดลูกใหญ่เอาไว้ในตอนท้ายของประกาศเขาได้ตั้งข้อกังขาต่อเชื้อสายของหลี่เฉิน!หลี่อิ๋นหู่กล่าวหาว่าองค์รัชทายาทในปัจจุบัน มิใช่พระโอรสที่แท้จริงของต้าสิงฮ่องเต้ แต่เป็นบุตรชายที่เกิดจากสตรีสามัญชนที่ต้าสิงฮ่องเต้เคยโปรดปรานเมื่อครั้งยังไร้รัชทายาท ในปีนั้น เมื่อพระนางตั้งครรภ์และให้กำเนิดพระโอรส ต้าสิงฮ่องเต้ จึงรับตัวเข้าวัง และเพื่อปกปิดความจริงจึงให้พระสนมองค์หนึ่งแสร้งรับเป็นพระมารดาเมื่อข่าวนี้แพร่ออกไป ทั้งแผ่นดินถึงกับสั่นสะเทือน!ไม่มีผู้ใดคาดคิดว่าองค์ชายแปด
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 937
การเคลื่อนย้ายกองทัพ นับแต่อดีตกาล ล้วนเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อนที่สุดของผู้ปกครองโดยทั่วไป การนำกองทัพจากต่างเมืองเข้ามาในเมืองหลวง ย่อมเป็นไปได้ยากยิ่งแต่ในสถานการณ์เช่นนี้ หลี่เฉินจำต้องใช้กำลังทหารจากภายนอกหากไม่ได้เตรียมการไว้ อาจไม่ปลอดภัยไม่มีผู้ใดรู้แน่ชัดว่าจ้าวเสวียนจีเตรียมกำลังพลไว้เท่าใดซูเจิ้นถิงขบคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนกล่าวขึ้น “องค์รัชทายาทยังทรงจำกองทัพเหลียวตงได้หรือไม่?”หลี่เฉินเงยหน้าขึ้นมองซูเจิ้นถิง ส่งสัญญาณให้เขากล่าวต่อ“เมื่อปีก่อน ผิงเป่ยได้รับพระบัญชาให้นำทัพไปปราบดองอิ๋งในแคว้นเซียน ในครานั้น ได้มีการเรียกใช้กองทัพเหลียวตง ซึ่งมี แม่ทัพหูซื่อฟาน เป็นผู้บัญชาการ”“แม่ทัพหูซื่อฟาน เคยเป็นอดีตคนของบิดากระหม่อม ในเรื่องความจงรักภักดีนั้น ไม่มีปัญหาแน่นอน”“ส่วนกองทัพจากที่อื่น กระหม่อมเห็นว่าหากไม่ใช่สถานการณ์จำเป็นจริงๆ ก็ควรหลีกเลี่ยง เพราะนอกจากจ้าวเสวียนจีแล้ว พวกเรายังต้องระวังอ๋องจากแคว้นต่างๆ ที่อาจฉวยโอกาสสร้างความวุ่นวาย โดยเฉพาะเขตจีชิ่งและกานส่าน จีชิ่งเป็นเขตของเหวินอ๋อง กานส่านเป็นเขตของหนิงอ๋อง หากเกิดเรื่องขึ้นที่ใดที่หนึ่ง ย่อมสะเทือ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 936
“แม่ทัพซู ดูเหมือนว่าจ้าวเสวียนจีจะทนไม่ไหวแล้ว พวกเขาอาจใช้กำลังทหารบีบคั้นตำหนักบูรพาได้ทุกเมื่อ”คำพูดแรกของหลี่เฉินทำให้ใจของซูเจิ้นถิงแทบหยุดเต้นทว่าซูเจิ้นถิงเพียงยิ้มบางๆ พลางกล่าว “องค์รัชทายาทวางพระทัยเถิด ทุกอย่างอยู่ภายใต้การควบคุมของกระหม่อม ตำหนักบูรพาจะไม่เกิดเรื่องแน่นอน”หลี่เฉินพยักหน้า “มีแม่ทัพซูกล่าวเช่นนี้ ข้าก็วางใจแล้ว”จากนั้นเขาหันไปมองสวีฉังชิง พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “สวีฉังชิง ต่อจากนี้ ภาระของเจ้าจะหนักที่สุด”สวีฉังชิงชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะรีบกล่าว “องค์รัชทายาท กระหม่อมยินดีถวายชีวิตเพื่อองค์รัชทายาท”“ในด้านราชการ เจ้าอาจต้องรับภาระมากขึ้น เวลานี้ข้าไม่อาจเลื่อนตำแหน่งให้เจ้าได้ แม้เลื่อนตำแหน่ง สำนักราชเลขาก็คงไม่ยอมรับ ทำให้ชื่อเสียงไม่เป็นที่ยอมรับและกลับกลายเป็นอุปสรรคในการทำงานของเจ้า แต่ข้าขอรับปาก จะมอบตำแหน่งมหาเสนาบดีให้แก่เจ้า”หากต้องการให้ม้าออกวิ่ง ก็ต้องให้อาหารม้าอิ่มเสียก่อนขณะนี้ ตำแหน่งรองเสนาบดีกรมครัวเรือนของสวีฉังชิงนั้นต่ำเกินไป และข้อจำกัดของกรมครัวเรือนก็มาก ทำให้เขาไม่สามารถเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องสำคัญต่างๆ ได้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 935
“องค์รัชทายาททรงดื้อดึงถึงเพียงนี้ เช่นนั้น พวกหม่อมฉันย่อมไม่อาจนิ่งเฉย”จ้าวเสวียนจีเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ครั้งนี้ เขาไม่มีทางถอยอีกแล้วสถานการณ์ดำเนินมาถึงจุดนี้ ทุกฝ่ายต่างยืนอยู่ริมหน้าผา หากใครก้าวถอยหลังเพียงก้าวเดียว ก็จะร่วงลงสู่หุบเหวอันลึกสุดหยั่งเขาสะบัดแขนเสื้อ แล้วกล่าวเสียงเย็นชา “กระหม่อมขอตัว”กล่าวจบ จ้าวเสวียนจีก็หันหลังเดินออกจากพระที่นั่งไท่เหอทันทีฟู่อวี้จือและจางปี้อู่ก็เดินตามไปโดยไม่เอ่ยคำใด แม้แต่จะค้อมศีรษะให้หลี่เฉินสักครั้ง ยังไม่ทำหลี่อิ๋นหู่เดินมาถึงข้างกายหลี่เฉิน มองดูเขาพร้อมรอยยิ้มเหยียดหยัน ราวกับว่านี่คือฉากที่เขาอยากเห็นที่สุด“น้องขอตัว”เขากล่าวพร้อมรอยยิ้มเย้ยหยัน ก่อนจะเดินออกไปอย่างองอาจหลังจากนั้น ขุนนางที่เป็นพวกพ้องของสำนักราชเลขาต่างทยอยออกไป ราวกับกระแสน้ำที่ถาโถมพัดผ่านแต่หลี่เฉินหาได้เอ่ยปากห้ามพวกเขาแม้แต่น้อยเขาเพียงแค่ มองดูเงาหลังของพวกเขาจากไปเงียบๆ เพียงพริบตาเดียว พระที่นั่งไท่เหอที่เคยเต็มไปด้วยขุนนาง ก็บรรยากาศเงียบเหงาลงทันทีเมื่อสำนักราชเลขาถอนตัวไปแล้ว ผู้ที่ยังเหลืออยู่ ก็เป็นฝ่ายของตำหนักบูรพาบ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 934
องค์รัชทายาทฆ่าคนมาแล้วมากมายมีตัวอย่างนับไม่ถ้วนที่พิสูจน์ว่า ไม่มีใครที่องค์รัชทายาทไม่กล้าฆ่ามหาบัณฑิตจากสำนักราชเลขา? เขาก็เคยฆ่ามาแล้วแม้แต่ทูตจากแคว้นเหลียว เขายังสังหารต่อหน้าเย่ลู่เสินเสวียนได้เลยชื่อเสียงแห่งความโหดเหี้ยมขององค์รัชทายาท สร้างขึ้นมาจากเลือดของคนเหล่านั้นดังนั้นเมื่อเขากล่าวว่า จะฆ่าจ้าวเสวียนจี ไม่มีขุนนางคนใดในท้องพระโรงที่คิดว่าเขาไม่กล้าทำยกเว้นเพียง จ้าวเสวียนจีเพียงผู้เดียวเขาเงยหน้ามองหลี่เฉิน สีหน้าเรียบเฉย ก่อนกล่าวว่า "หากองค์รัชทายาทเห็นว่าหม่อมฉันสมควรถูกสังหาร หม่อมฉันก็ยินดีมอบศีรษะนี้ให้พระองค์ได้ลงมือ"มีบางปัญหา หากแก้ไม่ได้ ก็ตัดรากถอนโคนมันเสียแต่บางปัญหา หากแก้ไขได้ ก็ควรแก้ไขที่ตัวปัญหา การกำจัดคนที่สร้างปัญหาออกไป อาจทำให้สถานการณ์เลวร้ายยิ่งกว่าเดิมจ้าวเสวียนจีเข้าใจเรื่องนี้ดี และหลี่เฉินก็เข้าใจเช่นกัน ดังนั้นจ้าวเสวียนจีจึงไม่รู้สึกหวาดหวั่นเพราะหากหลี่เฉินเสียสติถึงขั้นสังหารเขาต่อหน้าขุนนางทั้งหมด วันพรุ่งนี้ ราชสำนักต้าฉินก็ต้องแตกออกเป็นเสี่ยงๆและนี่คือราคาที่หลี่เฉินไม่มีทางยอมจ่ายและเขาก็ไม่ยอมจ่ายจริงๆ“
