เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 18
บทที่เกี่ยวข้อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 19
หลังจากทรมานกันตลอดทั้งคืน จากห้องบรรทมในตำหนัก แล้วสู่เตียง หลังจากซัดกันไปมา จนกระทั่งดึกดื่น ค่อยจบลงในที่สุดยามดึกน้ำค้างตกหนัก แสงจันทร์ที่ส่องถึงจุดสุดยอดด้านนอกหน้าต่างก็ส่องเข้ามาในห้องบรรทม ข้างหูของเสียงหายใจสม่ำเสมอของหลี่เฉินใบหน้าของจ้าวหรุ่ยมีแสงจันทร์สาดส่อง นางเหนื่อยมากแล้ว แต่ความเหนื่อยล้าทางร่างกายไม่สามารถหยุดการต่อสู้ทางจิตใจที่รุนแรงได้เลยนางค่อยๆ หันกลับมา รู้สึกเพียงว่าร่างกายของนางทั้งช้าทั้งเมื่อย อ่อนล้าเป็นที่สุด แต่เมื่อดวงตาของนางตกลงไปที่ห้องลับในห้อง หัวใจของนางก็สั่นเล็กน้อยเมื่อต้องเผชิญกับทางเลือก นางไม่รู้ว่าจะเลือกอะไรด้านหนึ่งนางก็กลัวองค์รัชทายาทที่อารมณ์ไม่นิ่งอีกด้านหนึ่ง นางยิ่งกลัวว่าทางที่นางเลือกเดินและหวนกลับไม่ได้แล้วนั้น สุดท้ายจะมีจุดจบที่น่าสังเวชยิ่งกว่าเดิม“ในเมื่อท่านราชเลขาให้ข้ารอฟังคำสั่ง... เช่นนั้นข้าก็เตรียมพร้อมรับคำสั่งแล้วกัน ตอนนี้ไม่จำเป็นต้องเลือก... ไม่แน่ อาจจะมีวิธีอื่น…”เมื่อคิดเช่นนี้จ้าวหรุ่ยก็ผล็อยหลับไปในที่สุดเช้าวันรุ่งขึ้น นี่เป็นวันที่หลี่เฉินตื่นสายมากที่สุดวันหนึ่งตั้งแต่ที่เขาข้ามภพมาแล้ว
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 20
ทันทีที่ถ้อยคำเหล่านี้หลุดออกไป ขุนนางทุกคนในวังก็โกรธจัด โดยเฉพาะซุนปั๋วหลี่ ใบหน้าที่เหี่ยวย่นแดงก่ำด้วยความโกรธ เขาตะโกนด้วยความโมโหว่า “ชายที่โดนตอนแล้วอย่างเจ้ากล้าดียังไงมาดูถูกปราญช์ และพูดถ้อยคำสกปรกในโถงใหญ่!?”เมื่อซานเป่าได้ยินคำว่าชายที่โดนตอนแล้ว ทันใดนั้นสายตาก็เย็นชาขึ้นมา นั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่ขันทีในโลกอยากจะได้ยิน เขากล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “ใต้เท้าซุน นี่เป็นคำพูดขององค์รัชทายาท ข้าน้อยมิกล้าจะเผยแพร่คำพูดขององค์รัชทายาทส่งๆ ได้ ท่านสามารถถามองค์รัชทายาทด้วยตัวเองได้”“อีกอย่าง ถึงแม้ข้าน้อยจะเป็นชายที่โดนตอนแล้ว แต่ก็รู้ว่าคำว่าจงรักภักดีมันเขียนเช่นไร ไม่ว่าปากของข้าน้อยจะสกปรกแค่ไหน ก็ไม่เท่าใต้เท้าซุนที่ข้างนอกสุกใสแต่ข้างในเป็นโพรง เป็นสุนัขให้ผู้อื่นในขณะที่ได้รับเงินเดือนจากราชสำนักนั้นสกปรกมาก”ซุนปั๋วหลี่ตาโต โมโหจนพูดไม่ออก“เจ้า...”“เอาล่ะ!”หวังเถิงฮ่วน มหาอำมาตย์พระที่นั่งเจี้ยนจี่เหลือบมองซานเป่าอย่างเย็นชา แล้วพูดกับซุนปั๋วหลี่ว่า “ใต้เท้าซุน ท่านกับข้าแค่รออย่างอดทนอีกสักพัก ไม่มีเหตุผลที่จะไปเถียงกับสุนัขที่ตอนแล้วเพื่อทำลายอารมณ์ของตัวเอง” ใ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 21
คำพูดของหลี่เฉินนั้น ทำให้ซุนปั๋วหลี่เกร็งไปทั้งตัวแม้ว่าเขาจะติดตามใต้เท้าราชเลขาธิการไปบีบบังคับให้องค์รัชทายาทสละตำแหน่ง แต่นี่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาเต็มใจที่ถูกองค์รัชทายาทจับจุดอ่อนในเรื่องนี้“องค์รัชทายาทโปรดระงับโทสะด้วย กระหม่อมไม่ได้เร่งรัดซานเป่ากงกงหลายครั้ง เพียงแต่พวกกระหม่อมมีเรื่องสำคัญจะหารือกับองค์รัชทายาท ด้วยกลัวว่าจะหน่วงเหนี่ยวให้ล่าช้าจนเสียงานสำคัญ เพราะเหตุฉะนี้จึงถามมากไปหน่อย กระหม่อมมิได้มีเจตนาล่วงเกินองค์รัชทายาทแต่อย่างใด”เมื่อพูดคุยตามปกติมาถึงจุดนี้ หลี่เฉินซึ่งอยู่ในฐานะองค์รัชทายาท แม้จะไม่สบอารมณ์อย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ต้องปล่อยวางไปก่อน ไม่เช่นนั้นจะทำให้คนอื่นหาว่าใจแคบเอาได้แต่คราวนี้หลี่เฉินกลับพูดอย่างไม่เลิกรา “งานสำคัญงั้นรึ เจ้าซุนปั๋วหลี่วันนี้มีงานสำคัญ เลยกล้าเมินเฉยเร่งรัดให้ข้ามาจนเย็นย่ำ คราวหน้าหากมีงานสำคัญอีก มิต้องให้ข้าไปรอเจ้าเรียกเข้าพบถึงที่จวนเจ้าหรอกหรือ?”คำพูดเหล่านี้ ให้ความสำคัญกับความสัมพันธ์ระหว่างกษัตริย์กับขุนนางที่เหมือนบิดากับบุตร ในยุคศักดินาที่กษัตริย์คือสวรรค์ นี่เป็นคำพูดที่ร้ายแรงมากซุนปั๋วหลี่ตกใจจนพูดไ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 22
การที่จ้าวเสวียนจีบีบให้สละอำนาจนั้น เรียบง่ายและตรงไปตรงมา เห็นได้ชัดว่ามีทางเลือกเดียวเท่านั้นที่จะให้หลี่เฉินเลือกเดินนั่นคือการยอมทำตามหากหลี่เฉินปฏิเสธในเวลานี้ เช่นนั้นจะมีจุดจบเพียงอย่างเดียวองครักษ์อวี่หลินสามหมื่นนายเข้าสู่เมืองหลวง กักบริเวณตำหนักบูรพาไม่ว่ารัชสมัยใด เกมการเมืองที่ลึกล้ำที่สุดในราชสำนัก ก็คือการต่อสู้แย่งชิงอำนาจทางทหารถึงอย่างไรเสีย น้ำคำก็ฆ่าคนไม่ได้ แต่อาวุธของทหาร กลับทำได้หลี่เฉินรู้ดี การที่เขายึดกุมอำนาจราชสำนักมากว่าสิบปี โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงสองปีหลังที่ฮ่องเต้ค่อยๆ ป่วยหนัก จ้าวเสวียนจีมีโอกาสมากมายที่จะควบคุมกองกำลังทหารที่มีกำลังแข็งแกร่งที่สุดในนครบาลโดยสิ้นเชิง ซึ่งนั่นคือหน่วยองครักษ์อวี่หลินบรรยากาศในพระที่นั่งสีเจิ้งนั้น กดดันจนแทบทำให้คนอึดอัดตายทั้งห้องโถงเงียบสงบ ไม่มีใครพูดอะไรบรรยากาศอึมครึม ดูเหมือนสงบ แต่เหมือนกระแสน้ำใต้ทะเล ถ้าไม่ระวัง จะก่อให้เกิดพายุใหญ่ พักถล่มจนกระดูกแหลกเป็นชิ้นๆและนับตั้งแต่หลี่เฉินทะลุมิติมา นี่ก็เป็นครั้งแรกที่ได้เผชิญหน้าโดยตรงกับจ้าวเสวียนจีผู้เป็นบอสใหญ่ที่สุดในราชสำนักเขาตระหนักถึง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 23
ขันทีซานเป่าเลือดเดือดพลุ่งพล่านด้วยความตื่นเต้น เมื่อได้ยินดังนั้นก็หยิบสมุดบัญชีเล่มหนึ่งออกมาอย่างนอบน้อม อ่านเสียงดังกังวาน “ขุนนางต้องโทษเฉินไหวจื้อ ยึดทรัพย์สินในจวนเป็นทองคำและเงินสดรวมสองล้านสามแสนตำลึง โฉนดที่นาหกร้อยหกสิบไร่ โฉนดร้านค้าแปดแห่ง โฉนดที่ดินสิบหกแห่ง”“ขุนนางต้องโทษเฉินจื้อ ยึดทรัพย์สินในเรือนรวมทั้งหมดสี่แสนแปดหมื่นตำลึง ในจำนวนนั้นยังพบหลักฐานเครื่องลายคราม ภาพเขียนอักษร และเครื่องหยกจำนวนนับไม่ถ้วนจากในวัง ตรวจสอบแล้วพบว่าทั้งหมดได้มาโดยการอาศัยตำแหน่งยักยอกของออกมาจากวังหลัง นอกจากนี้ยังมีโฉนดที่นาหนึ่งร้อยเก้าสิบห้าไร่ โฉนดร้านค้าสามแห่ง และโฉนดที่ดินสิบเก้าแห่ง”“ขุนนางต้องโทษเว่ยเสียน ยึดทรัพย์สินได้จากที่พำนักในวังเก้าแสนตำลึง ในจำนวนนั้นยังมีเครื่องลายคราม ภาพเขียนอักษร เครื่องหยกจากในวังอีกมาก ล้วนได้จากการยักยอก นอกจากนี้ยังมีโฉนดที่นาสามร้อยยี่สิบไร่ โฉนดที่ดินแปดแห่ง““ขุนนางต้องโทษเฉียนฮั่น ยึดทรัพย์สินได้ทั้งหมดหนึ่งล้านแปดแสนหกสิบตำลึง โฉนดที่นาหนึ่งพันสามร้อยห้าสิบไร่ โฉนดร้านค้าสองร้อยยี่สิบแห่ง โฉนดที่ดินสี่สิบห้าแห่ง”“ยังมีตระกูลหูและเฉิ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 24
จ้าวเสวียนจีสูดหายใจเข้าลึกๆ พูดเสียงขรึม “หากใต้เท้าซุนรับสินบนมากเพียงนั้นจริง ก็สมควรต้องโทษประหารอย่างแน่นอน”“แต่ ถึงแม้คนเหล่านั้นสมควรตาย แต่จักรวรรดิมีกฎหมาย ราชสำนักมีกฎเกณฑ์ ให้ทั้งสามกรมพิจารณาคดีร่วมกัน หลังจากพิพากษาก็จะลงโทษตามกฎหมาย แต่องค์รัชทายาทข้ามขั้นตอนกฎหมายโดยตรง การกระทำเช่นนี้ไม่เป็นที่ยอมรับของผู้คน”หลี่เฉินยิ้มเยาะกล่าวว่า “ไม่เป็นที่ยอมรับของผู้คน หรือไม่เป็นที่ยอมรับของเจ้า?”จ้าวเสวียนจีเผชิญสายตากับหลี่เฉินอย่างไม่ยอมแพ้ พูดว่า “รัชทายาท เรื่องนี้มาถึงขั้นนี้แล้ว ทั้งหมดล้วนเป็นการดิ้นรนที่ไร้ความหมาย”“องครักษ์อวี่หลินสามหมื่นนาย ไม่มีทางยอมให้องค์รัชทายาทกระทำผิดอย่างเหิมเกริมเช่นนี้!”“เพื่อบรรพบุรุษและบ้านเมือง ขอองค์รัชทายาทไตร่ตรองด้วย”บีบให้สละตำแหน่งนี่กำลังบีบให้สละตำแหน่งอย่างซึ่งหน้าแล้วทั้งสองฝ่ายแตกหักกันโดยสิ้นเชิง จ้าวเสวียนจีรู้ด้วยว่าการกระทำนี้ของตัวเองจะต้องชนะ ไม่เช่นนั้นเขาจะสูญเสียบารมีอย่างมาก การผงาดขึ้นมาของรัชทายาทจะไม่สามารถหยุดยั้งได้เพื่อให้มั่นใจว่าตัวเองจะชนะ จ้าวเสวียนจีได้วางแผนอย่างอำมหิตโดยไม่เลือกวิธีการ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 25
หลี่เฉินไม่สามารถซ่อนความสุขบนใบหน้าได้คนอื่นคิดว่าเขาดีใจที่ฮ่องเต้ทรงฟื้น แต่หลี่เฉินรู้ตัวเองว่า เขาบังเอิญโชคดีมาก โชคดีที่บิดาจำเป็นฟื้นขึ้นมาได้อย่างเหมาะเจาะ ป้องกันไม่ให้ตัวเองต้องล้มโต๊ะในเกมนี้ เขาเป็นรัชทายาท มีข้อได้เปรียบที่ใหญ่ที่สุดมาแต่กำเนิด ขอเพียงให้เวลาเขาอีกหน่อย ก็สามารถโค่นล้มตาเฒ่าจ้าวเสวียนจีได้ ฉะนั้นเขาย่อมไม่ยอมทำให้ตัวเองสูญเสียข้อได้เปรียบที่ยิ่งใหญ่ที่สุดไปแน่นอน“ไปตำหนักเฉียนชิง!”หลี่เฉินตะโกน และเดินตรงไปยังประตูตำหนักบูรพา “ราชเลขา นี่?”หวังเถิงฮ่วนและคนอื่นๆ ไม่คาดคิดว่าฮ่องเต้จะทรงฟื้นได้เหมาะเจาะเพียงนี้ ต่างมองไปยังผู้ที่เป็นแกนสำคัญ แต่การมองนี้ กลับทำให้พวกเขาประหลาดใจเห็นแค่ว่าจ้าวเสวียนจีถอนหายใจด้วยความโล่งอก ใบหน้าเต็มไปด้วยความดีใจ พูดเสียงขรึม “อย่าเพิ่งพูดอะไร ไปดูที่ตำหนักเฉียนชิงก่อน”ครู่ต่อมาในตำหนักเฉียนชิง หลี่เฉินวิ่งพรวดไปยังพระแท่นมังกร มองต้าสิงฮ่องเต้ซึ่งอยู่บนพระแท่นมังกรที่ซูบผอมกว่าหลายวันก่อน เขาที่ซาบซึ้งใจอย่างหาที่สุดมิได้ กระซิบเบาๆ “เสด็จพ่อ ลูกมาแล้ว”ต้าสิงฮ่องเต้เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ทรงฝืนยิ้มบางๆ“ข
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 26
พวกเขาทุกคนมองจ้าวเสวียนจีและคนอื่นๆ ด้วยสายตาระมัดระวัง ใครกล้าปริปาก เช่นนั้นพวกเขาก็จะดำเนินตามคำสั่งของรัชทายาททันทีหลี่เฉินสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วหันกลับไปคุกเข่าตรงหน้าเตียงมังกรพลางจับพระหัตถ์ของต้าสิงฮ่องเต้แน่นต้าสิงฮ่องเต้ถูกซุนปั๋วหลี่ทำให้ไม่สบายพระทัย จึงมีท่าทีคล้ายจะเป็นลมอีก ทว่าเขายังคงฝืนอดทนเอาไว้ในฐานะต้าสิงฮ่องเต้ ปกครองใต้หล้ามานับสิบปี ถึงแม้ต้าสิงฮ่องเต้จะบรรทมอยู่ตรงนั้นเป็นเวลาสิบวัน แต่ตราบใดที่เขายังมีลมหายใจอยู่ ก็จะไม่มีใครกล้าทำอะไรหุนหันพลันแล่น นี่คืออำนาจ ขอแค่เขาได้รับเบาะแสเล็กๆ น้อยๆ ก็จะสามารถหาเบาะแสสำคัญอื่นๆ ได้จากส่วนเล็กๆ นี่คือความปราดเปรื่อง“ว่ามา”ต้าสิงฮ่องเต้พยายามมีสติเข้าไว้ เขาตรัสและออกแรงจับมือหลี่เฉินแน่นหลี่เฉินรีบเอ่ย “สิบวันมานี้ ลูกสังหารขุนนางฉ้อราษฎร์บังหลวงไปหลายคน ยึดเงินตำลึงมาได้มากกว่าสองล้านตำลึง ความกดดันของพระคลังได้รับการบรรเทาอย่างมาก ขั้นต่อไปก็สามารถช่วยบรรเทาสาธารณภัยได้แล้ว เงินสองล้านตำลึงนี้เพียงพอที่จะบรรเทาภัยพิบัติของสามมณฑลที่ร้ายแรงที่สุด เช่นนี้ก็สามารถค่อยๆ เฝ้าสังเกตการณ์ และลดระดับการเสียหายจา
บทล่าสุด
