LOGINShare
บทที่ 1009
Related chapters
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1010
"ไม่เป็นไรเพคะ"จ้าวหรุ่ยตอบด้วยเสียงแผ่วเบา ขณะรินน้ำชาอุ่นๆ ให้หลี่เฉิน"องค์ชายดื่มน้ำชาเสียก่อน จะได้สร่างเมา"เมื่อเห็นหลี่เฉินเริ่มจิบชา จ้าวหรุ่ยจึงกล่าวขึ้นว่า "แม่ทัพซูเป็นบุคคลสำคัญที่ตำหนักบูรพาให้ความไว้วางใจ องค์ชายมีธุระต้องพบปะกับเขาบ้างก็เป็นเรื่องที่สมควร"หลี่เฉินดื่มชาจนหมดไปกว่าครึ่งชาม รู้สึกสบายขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะกล่าวขึ้นว่า "การเมืองช่างซับซ้อน มันทำให้การแก่งแย่งชิงดีระหว่างผู้คนถูกแสดงออกอย่างถึงที่สุด""เรื่องของอำนาจ ไม่ได้มีเพียงแค่ความสัมพันธ์ของผู้คน มันซับซ้อนกว่านั้นมาก""จะต้องดึงใครเข้าพวก จะต้องกดดันใคร จะต้องสนับสนุนใคร หรือจะต้องเพิกเฉยต่อใคร สิ่งเหล่านี้ต้องคิดอยู่ตลอดเวลา และต้องปรับเปลี่ยนตามสถานการณ์ โดยสรุปแล้ว มันไม่เพียงแต่ทำให้ร่างกายเหนื่อยล้า แต่ยังทำให้ใจเหน็ดเหนื่อยยิ่งกว่า"นี่เป็นครั้งแรกที่หลี่เฉินเผยความในใจบางส่วนต่อจ้าวหรุ่ย จ้าวหรุ่ยตั้งใจฟังอย่างเงียบๆ แม้ว่านางจะเข้าใจเพียงครึ่งหนึ่ง แต่ก็ยังรู้สึกยินดีอย่างยิ่งเพราะนางคิดว่า หากหลี่เฉินยินดีเล่าเรื่องเหล่านี้ให้นางฟัง นั่นย่อมหมายความว่านางเป็นบุคคลที่เขาให้ความไว้วาง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1011
ท้องฟ้ายังคงมืดหม่นรุ่งอรุณเพิ่งผ่านไปไม่นาน แสงแรกของวันยังไม่สว่างเต็มที่ จางเหล่าซานก็ตื่นขึ้นมาพร้อมกับเตรียมทำเต้าหู้สำหรับขายในวันนี้เขาเป็นเพียงพ่อค้าขายเต้าหู้ธรรมดาคนหนึ่งในเมืองหลวง บรรพบุรุษทิ้งบ้านเก่าแก่หลังหนึ่งไว้ให้ แม้ว่ารายได้ของเขาจะไม่มากนัก แต่เพราะมีที่พักอาศัยเป็นของตนเอง จึงทำให้เขามีหลักแหล่งในเมืองหลวงแห่งนี้ และด้วยเหตุนี้เอง เขาจึงสามารถแต่งงานกับภรรยาที่ดีพอสมควร อีกทั้งภรรยายังให้กำเนิดบุตรชายสองคนและบุตรสาวอีกหนึ่งคนครอบครัวใหญ่ขึ้น การมีบุตรย่อมเป็นเรื่องดี แต่ขณะเดียวกันก็หมายความว่าจางเหล่าซานต้องขยันทำมาหากินมากกว่าเดิมตามปกติ เขาจะตื่นแต่เช้าตรู่เพื่อทำเต้าหู้ เมื่อทำเสร็จฟ้ายังไม่สว่างดีนักช่วงเวลานี้เป็นโอกาสเหมาะสำหรับการหาบเต้าหู้ไปขายที่ตลาดเช้า ลูกค้าประจำหลายคนมักจะมารอซื้อ ส่วนบ้านของคนมีฐานะ เขาจะนำไปส่งให้ถึงที่"วันนี้องค์รัชทายาทอภิเษก คงจะมีคนมากมายในเมือง ไม่รู้ว่ายอดขายของข้าจะดีขึ้นหรือไม่"จางเหล่าซานยกหาบของตนขึ้น ประเมินน้ำหนักของเต้าหู้ทั้งสองข้างก่อนจะพึมพำกับตนเองสำหรับคนธรรมดาอย่างเขา งานอภิเษกสมรสขององค์รัชทายาทช
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1012
หากมองลงมาจากที่สูงในขณะนี้ จะเห็นว่าองครักษ์เสื้อแพรได้เข้าควบคุมพื้นที่สำคัญแทบทั้งหมดของเมืองหลวงแทบทุกๆ ห้าก้าวจะมีองครักษ์ประจำจุด นอกจากด่านตรวจประจำจุดเหล่านี้แล้ว ยังมีหัวหน้าหน่วยระดับหมู่คอยนำกองลาดตระเวนออกตรวจตราเส้นทางเป็นระยะหากพบผู้ต้องสงสัย จะถูกจับตัวทันที ส่วนราษฎรทั่วไปก็ยังคงได้รับการปฏิบัติอย่างสุภาพ เช่นเดียวกับที่พวกเขาปฏิบัติต่อจางเหล่าซาน โดยส่วนมากพวกเขาเพียงบอกให้กลับบ้านไปแต่สำหรับผู้ที่ดื้อรั้น ไม่ยอมทำตามคำสั่ง พวกเขาจะถูกจับมัดแล้วนำตัวไปทันทีเพียงแต่ก็แทบไม่มีใครโง่เขลาพอที่จะกล้าต่อต้านหน่วยบูรพาเมืองหลวงค่อยๆ ตื่นขึ้นจากความเงียบสงบของราตรี แต่วันนี้กลับไม่เหมือนวันอื่นๆ ปกติแล้ว ในช่วงเวลานี้ ถนนจะเต็มไปด้วยผู้คนที่ออกมาตลาดเช้าแต่วันนี้ บนท้องถนนกลับมีเพียงองครักษ์เสื้อแพรและเจ้าหน้าที่ของทางการที่เดินตรวจตรา แม้แต่ร้านค้าริมทางที่เคยเปิดรับลูกค้าตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง ก็ยังคงปิดประตูเงียบเมืองทั้งเมืองเงียบงันอยู่ในบรรยากาศที่แปลกประหลาดเช่นนี้ จนกระทั่งแสงแรกของวันทอดลงมาบนแผ่นดินเมื่อแสงอาทิตย์สาดกระทบกระเบื้องเคลือบของพระที่นั่งสีเจิ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1013
หลี่เฉินสวมชุดพิธีการอันหนักอึ้งและยุ่งยาก ใบหน้าของเขาเรียบนิ่งไร้อารมณ์ ราวกับหุ่นเชิดที่ถูกควบคุมให้เคลื่อนไหว เมื่อถึงเวลาที่กำหนด เขาก้าวออกจากตำหนักด้วยท่วงท่าที่ถูกกำหนดล่วงหน้า จากนั้นขึ้นรถม้าอย่างเป็นระเบียบ รถม้าเคลื่อนตัวไปตามเส้นทางที่กำหนดอย่างเชื่องช้าทันทีที่รถม้าของหลี่เฉินเริ่มเคลื่อนที่ เสียงดนตรีก็ดังขึ้นพิธีอภิเษกสมรสขององค์รัชทายาทได้เริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการเส้นทางจากตำหนักบูรพาสู่ตำหนักเฟิ่งสี่ หลี่เฉินเดินจนคุ้นเคย ต่อให้หลับตาเขาก็ยังรู้ว่าต้องไปทางไหนแต่ทุกครั้งที่เดินบนเส้นทางนี้ เขาไม่เคยรู้สึกว่ามันช่างยุ่งยากและเชื่องช้าขนาดนี้มาก่อนทุกที่ที่สายตาของเขากวาดผ่านไป เต็มไปด้วยขุนนาง นางกำนัล และขันทีที่เดินขวักไขว่ไปมา ทุกคนล้วนมีรอยยิ้มประดับบนใบหน้า ดูเหมือนว่าทุกคนจะมีความสุขแต่ในใจของหลี่เฉินกลับไม่สงบเลยแม้แต่น้อยเพราะเขารู้ว่า จ้าวเสวียนจีจะลงมือได้ทุกเมื่อภายใต้บรรยากาศแห่งความยินดีของเมืองหลวง สิ่งที่ซ่อนเร้นอยู่ข้างใต้นั้นคือ อันตรายที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนนับตั้งแต่ก่อตั้งจักรวรรดิณ จวนแม่ทัพใหญ่บรรยากาศที่นี่ก็ดูรื่นเริงเช่นกั
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1014
"จิ่นพ่า พี่ไม่มีความสามารถอะไรนัก สิ่งเดียวที่พี่ทำสำเร็จและน่าภูมิใจที่สุดในชีวิต คือศึกที่เสียนเฉา""แต่ถึงกระนั้น ศึกนั้นก็เกิดขึ้นไม่ได้หากไม่มีพ่อคอยช่วยเหลือทั้งเบื้องหน้าและเบื้องหลัง และหากไม่มีองค์ชายตำหนักบูรพาคอยสนับสนุนอย่างเต็มที่ พี่ก็คงไม่อาจชนะศึกนั้นได้"ซูผิงเป่ยกล่าวด้วยเสียงเรียบ ขณะก้มมองซูจิ่นพ่าที่นั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง "แต่วันนี้ วันแต่งงานของเจ้า พี่ให้คำมั่นว่า จะไม่มีผู้ใดมาทำลายพิธีแต่งงานของน้องสาวพี่ได้!"ซูจิ่นพ่าหันไปมองซูผิงเป่ย ก่อนจะเอ่ยเบาๆ "ท่านสวมชุดเกราะเช่นนี้ กำลังจะออกเดินทางแล้วสินะ?"ซูผิงเป่ยพยักหน้า "หน่วยบูรพาส่งข่าวมาว่า จุดที่พวกเขาเฝ้าระวังอยู่เกิดความเคลื่อนไหวผิดปกติ มีบุคคลแปลกหน้าปรากฏตัวรอบนอกเมืองหลวงจำนวนมาก ข้าต้องนำกองกำลังไปประจำการที่ ประตูเสินอู่ ด้วยตัวเอง""เมื่อพระราชพิธีเริ่มขึ้น หากกองกำลังศัตรูโจมตีจากเมืองรอบนอกเข้าเมืองชั้นใน ประตูเสินอู่จะเป็นจุดยุทธศาสตร์ที่พวกเขาต้องผ่าน ข้าจะดูแลจุดนั้นด้วยตัวเอง"ซูจิ่นพ่าถอนหายใจเบาๆ "ข้าไม่เข้าใจพวกผู้ชายจริงๆ ทำไมถึงต้องแย่งชิงอำนาจกัน? เพื่อผลประโยชน์ส่วนตัวแล้วต
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1015
ซูเจิ้นถิงมองซูผิงเป่ยแวบหนึ่ง ราวกับกำลังชั่งใจว่าจะพูดเรื่องนี้ออกไปดีหรือไม่ซูผิงเป่ยรู้สึกใจร้อนขึ้นมาทันที "ท่านพ่อ สถานการณ์ถึงขั้นนี้แล้ว ท่านยังมีเรื่องปิดบังข้าอีกหรือ? ถ้าข้าไม่รู้อะไรเลย ข้าจะรับมือที่ประตูเสินอู่ได้อย่างไร?"ซูเจิ้นถิงแค่นเสียงต่ำ ก่อนจะลดเสียงลงและกล่าวว่า "เพิ่งได้รับข่าวมา แม่ทัพที่ประจำตำแหน่งสำคัญในกองบัญชาการทหารบางนายหายตัวไป"คำพูดสั้นๆ นี้ทำให้ซูผิงเป่ยรู้สึกขนลุกไปทั้งร่าง"แม่ทัพระดับบัญชาการนั้นหรือ!? แถมยังเป็นตำแหน่งสำคัญด้วย!?""แม้ว่าตำแหน่งของพวกเขาจะไม่สูงนัก แต่พวกเขาก็สามารถเข้าถึงข้อมูลลับต่างๆ ได้มากมาย การหายตัวไปของพวกเขาหมายความว่าอย่างไร? พวกเขาถูกฆ่าตายแล้ว หรือว่าพวกเขาเป็นคนของอีกฝ่ายตั้งแต่แรก!?"ซูเจิ้นถิงขมวดคิ้ว ตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "ตอนนี้ยังไม่แน่ชัด ข้าได้ส่งคนออกไปสืบสวนแล้ว แต่ยังไม่มีข่าวกลับมา ข้าว่ามีโอกาสสูงที่พวกเขาจะถูกฆ่าตายไปแล้ว"ซูผิงเป่ยกัดฟันแน่น ก่อนจะสบถออกมา "ให้ตายเถอะ! จ้าวเสวียนจีซ่อนคนของมันไว้ลึกขนาดนี้เลยหรือ? กองบัญชาการทหารตรวจสอบกันมานับครั้งไม่ถ้วน แต่มันก็ยังแอบซ่อนสายของมันไว้ได้!?"
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1016
ตั้งแต่พิธีในช่วงเช้าเริ่มต้นขึ้น จ้าวชิงหลานก็ไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ บนใบหน้า ร่างของนางสั่นไหวเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองหลี่เฉินด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย พลางกล่าวว่า "เจ้ารู้หรือไม่ว่าตำแหน่งที่เจ้ากำลังยืนอยู่นี้ เป็นที่ของผู้ใด?""รู้สิ ข้างกายฮองเฮาย่อมมีเพียงฮ่องเต้เท่านั้นที่ยืนได้"หลี่เฉินกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "แต่เสด็จพ่อไม่ได้เสด็จมาใช่หรือไม่? อีกอย่าง รอบข้างนี้ก็ไร้ผู้คน""แต่บรรพกษัตริย์ล้วนกำลังจับตาดูเจ้ากับข้าอยู่!" จ้าวชิงหลานกล่าวเสียงเข้มหลี่เฉินหัวเราะเบาๆ ก่อนเงยหน้ามองภาพวาดและป้ายวิญญาณของฮ่องเต้แห่งต้าฉินในอดีต จากนั้นกล่าวว่า "หากบรรพกษัตริย์เหล่านั้นสามารถปรากฏตัวขึ้นได้ สิ่งแรกที่พวกเขาจะทำก็คือประหารกบฏทั้งหมดที่นำโดยบิดาของเจ้า"จ้าวชิงหลานกัดริมฝีปากแน่น นางไม่อาจหาคำใดมาหักล้างคำพูดของเขาได้โชคดี นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่นางถูกหลี่เฉินกล่าวจนเงียบไป และในเมื่อไม่มีสิ่งใดให้กล่าว นางก็เลือกที่จะเงียบ"คนตายไม่อาจพึ่งพาได้ หากคิดว่าคนตายจะช่วยอะไรได้ จักรวรรดิต้าฉินคงไม่ตกต่ำถึงเพียงนี้"หลี่เฉินกล่าวพลางกระชากบ่าของจ้าวชิงหลานให้หันมาหาตน บังคับให้นางประจัน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1017
คำพูดของหลี่เฉินทำให้จ้าวชิงหลานรู้สึกอับอายและโกรธแค้นถึงขีดสุดสถานการณ์พิเศษที่พวกเขาอยู่ และถ้อยคำของหลี่เฉิน ล้วนแต่กระตุ้นทุกเส้นประสาทในร่างของนาง"ข้ากับเขาได้แยกทางกันแล้ว เรื่องนี้ก็เป็นเพราะเจ้า นี่ก็คือสิ่งที่เจ้าต้องการไม่ใช่หรือ? เช่นนั้นเหตุใดเจ้าจึงยังต้องมาดูถูกข้าอีก" น้ำเสียงของจ้าวชิงหลานเต็มไปด้วยความโศกเศร้าและความแค้น"เหตุใดจึงเป็นเพราะข้า?"หลี่เฉินโต้กลับ "หากไม่ใช่เพราะเขาโหดเหี้ยมถึงขั้นหมายจะฆ่าลูกของตนเอง เจ้าจะหมดสิ้นศรัทธาต่อเขาหรือ? ข้าต่างหากที่ช่วยเจ้า หากไม่ใช่เพราะข้า เจ้าคงยังยอมทำงานให้เขาต่อไป"จ้าวชิงหลานพยายามดิ้นรนอีกครั้งก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ปล่อยข้าก่อน""ข้าไม่ปล่อย"หลี่เฉินไม่ยอมผ่อนปรน ไม่เพียงเท่านั้น เขายังกระชับอ้อมแขนให้แน่นยิ่งขึ้น"จ้าวเสวียนจีก่อกบฏ เจ้าคือฮองเฮา เขาคือพระอัยกาแห่งแผ่นดิน ไม่ว่าการกบฏนี้จะสำเร็จหรือล้มเหลว ผู้ที่ตกอยู่ในสภาพน่าอับอายที่สุดก็คือเจ้า และเจ้าจะไม่มีวันได้เป็นไทเฮา ดังนั้น เมื่อข้าขึ้นครองราชย์ ต้าฉินจะมีฮองเฮาสองพระองค์"เมื่อได้ยินคำพูดของหลี่เฉิน สีหน้าของจ้าวชิงหลานเต็มไปด้วยควา
Latest chapter
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1022
ศัตรูที่ใหญ่ที่สุดของจักรวรรดิต้าฉินก็คือชนเผ่าเร่ร่อนทางเหนือ และอาวุธที่ทรงพลังที่สุดของชนเผ่าเร่ร่อนก็คือกองทัพม้าเพื่อรับมือกับกองทัพม้าของชนเผ่าเร่ร่อน จักรวรรดิต้าฉินไม่เพียงแต่เร่งพัฒนากองทัพม้าของตนเอง แต่ยังคิดค้นวิธีการรับมือโดยเฉพาะตัวอย่างเช่น ทหารหนัก ซึ่งเป็นกองกำลังพิเศษที่พัฒนาขึ้นจากทหารราบทั่วไป มีไว้เพื่อรับมือกับกองทัพม้าโดยเฉพาะทหารหนักมีข้อกำหนดที่เข้มงวดต่อร่างกายของทหารเป็นอย่างมาก ในจักรวรรดิต้าฉินซึ่งมีความสูงเฉลี่ยไม่ถึงหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตร ผู้ที่ต้องการเข้าประจำการในกองทัพทหารหนักต้องมีความสูงไม่น้อยกว่าหนึ่งร้อยเจ็ดสิบสามเซนติเมตร และมีน้ำหนักไม่น้อยกว่าหนึ่งร้อยสี่สิบชั่งหากไม่เป็นเช่นนั้น พวกเขาจะไม่มีทางสวมเกราะเหล็กเต็มตัวที่หนักถึงหกสิบจิน หรือถือโล่เหล็กดำที่หนักถึงแปดสิบชั่งได้เมื่อรวมกับดาบรบและอาวุธอื่นๆ ภาระน้ำหนักของทหารหนักแต่ละนายจะอยู่ที่หนึ่งร้อยหกสิบชั่งเป็นอย่างน้อยกองกำลังประเภทนี้ย่อมเป็นหน่วยที่ใช้ทรัพยากรมหาศาล ราชสำนักต้องใช้เงินเฉลี่ยปีละสามสิบตำลึงเงินต่อทหารหนักหนึ่งนาย ซึ่งเงินจำนวนนี้เพียงพอสำหรับเลี้ยงทหารราบทั่ว
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1021
"บิดาของข้าปฏิบัติต่อเจ้าไม่เลว ราชสำนักก็ไม่เคยปฏิบัติต่อเจ้าอย่างไม่เป็นธรรม วันนี้เป็นวันอภิเษกของข้า แต่เจ้ากลับเลือกเป็นกบฏ แล้วยังคิดว่าตัวเองถูกต้องอีก"ซูจิ่นพ่ามองหลูฝูเฉินด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะตวาดเสียงดัง "ในเมื่อเจ้าเลือกเป็นกบฏ เช่นนั้นข้ากับเจ้าก็ไม่มีทางอยู่ร่วมกันได้อีกต่อไป!""ข้ารู้ว่าเจ้าและนายของเจ้าคิดอะไร แต่วันนี้ข้าจะบอกให้ชัด ขบวนอภิเษกนี้ต้องเข้าสู่ศาลบูรพกษัตริย์ ไม่มีผู้ใดขัดขวางได้! เจ้าจะเปิดทางหรือไม่!?"สตรีเพียงหนึ่งเดียว ยืนอยู่บนเกี้ยวแห่งขบวนอภิเษก ท่ามกลางม้าศึกสิบหกตัวและคนหามเกี้ยวแปดคน ขุนนางจากกรมพิธีการและสำนักคุมประพฤติเดินนำหน้า ด้านหลังมีข้ารับใช้และสาวใช้ติดตามพร้อมทรัพย์สินสมรสอันล้ำค่าทางเบื้องหน้าปูด้วยกลีบดอกไม้สองข้างทางเต็มไปด้วยการสังหารขององครักษ์เสื้อแพรและกองกำลังกบฏแต่ซูจิ่นพ่ากลับไม่ได้หวาดกลัวแม้แต่น้อยนางยืนอยู่บนเกี้ยว ถึงแม้ร่างจะเป็นสตรีบอบบาง แต่จิตวิญญาณของนางทะยานขึ้นสู่เวหาไม่เพียงแค่หลูฝูเฉินที่เริ่มลังเลกับภารกิจนี้ แม้แต่กองกำลังกบฏที่กำลังต่อสู้อยู่ก็รู้สึกหวั่นเกรงทั้งหมดนี้ล้วนเกิดจากรัศมีอันน่าเกรง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1020
การสังหารที่โหดเหี้ยมปะทุขึ้นอย่างไร้สัญญาณเตือนเพียงแค่เริ่มต้นก็เป็นจุดสูงสุดของการต่อสู้แล้วองครักษ์เสื้อแพรแห่งหน่วยบูรพาและกองกำลังกบฏล้วนเป็นทหารชั้นยอด เพียงเผชิญหน้ากันไม่กี่อึดใจก็ปะทะกันทันทีเสียงอาวุธกระทบกัน เสียงตะโกนก้องด้วยโทสะ ผสมกับเสียงร่างที่ล้มลงกระแทกพื้นดินอันหนักแน่น ราวกับเสียงร่ำไห้จากนรกที่รายล้อมขบวนอภิเษกอันเป็นสัญลักษณ์ของความมงคลเพียงช่วงเวลาสั้นๆ ของการต่อสู้ ก็ได้คร่าชีวิตไปกว่าสิบชีวิตสิ่งที่แดงฉานยิ่งกว่าชุดแต่งงาน และสว่างสดใสกว่ากลีบดอกไม้บนพื้น คือโลหิตของมนุษย์ท่ามกลางเสียงสังหาร ขุนนางกรมพิธีการที่ก่อนหน้านี้ตกใจจนล้มลงกับพื้น ละทิ้งความอับอาย รีบวิ่งไปยังเกี้ยวของซูจิ่นพ่าและตะโกนลั่น "คุ้มกันพระชายา! เร็วเข้า! รีบมาคุ้มกัน!"เขาประคองหมวกขุนนางของตน ก่อนจะเอ่ยถามคนภายในเกี้ยว "พระชายาทรงปลอดภัยหรือไม่?"ภายในเกี้ยว เสียงของซูจิ่นพ่าดังออกมาอย่างสงบนิ่ง "ข้าไม่เป็นอะไร ขบวนอภิเษกจงเดินหน้าต่อไป อย่าให้พลาดเวลามงคล"น้ำเสียงเย็นชา ราบเรียบไร้ความตื่นตระหนกแม้แต่น้อยเหล่าขุนนางและทหารที่ได้ยิน ต่างอดไม่ได้ที่จะมองซูจิ่นพ่าใหม่อีกคร
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1019
"ง่ายดายเกินไป"จ้าวเสวียนจีพึมพำกับตัวเองราวกับไม่ได้ยินคำพูดของฟู่อวี้จือ "หลี่เฉินคือลูกมังกรตัวจริง เขารู้ดีว่าข้ากับเจ้าจะก่อการในวันนี้ เขาจะไม่มีการเตรียมการใดเลยหรือ?""แม้ว่าเขาจะไม่เตรียม ซูเจิ้นถิงก็ใช่ว่าจะเป็นคนที่รับมือได้ง่าย?""ตอนนี้แม้แต่ซูเจิ้นถิงก็ไม่มีปฏิกิริยาใด ต่างซ่อนตัวอยู่ในตำหนักบูรพาและสำนักบัญชาการทหารสูงสุด เจ้าคิดว่ามันไม่แปลกหรือ?"ฟู่อวี้จือกล่าวอย่างลังเล "แต่ในถนนของเมืองหลวง ก็มีองครักษ์หน่วยบูรพาและองครักษ์อวี่หลินวางกำลังทุกห้าก้าว พวกเราก็เจอการต่อต้านไม่น้อย""ไปแจ้งหลี่อิ๋นหู่ ให้เขายึดประตูเสิ่นอู่"จ้าวเสวียนจีสั่งด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "ประตูเสิ่นอู่มีซูผิงเป่ยเฝ้ารักษาด้วยตัวเอง ประตูนี้เชื่อมระหว่างเมืองชั้นในและชั้นนอก ถือเป็นจุดยุทธศาสตร์สำคัญ เขาต้องยึดให้ได้โดยเร็วที่สุด"สายตาของจ้าวเสวียนจีหรี่ลง แววโหดเหี้ยมฉายชัด "สั่งให้กองกำลังที่ซุ่มอยู่ในเมืองชั้นในเคลื่อนไหว ประสานโจมตีจากทั้งสองด้าน เปิดเผยไพ่สองใบแรกของเราออกมา ดูสิว่าซูเจิ้นถิงและตำหนักบูรพาจะยังอดทนต่อไปได้หรือไม่ ไม่ว่าพวกเขาจะมีแผนการใด ข้าไม่เชื่อว่าพวกเขาจะสามารถอ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1018
เพียงช่วงเวลาหนึ่งธูปหมด ประตูเสิ่นอู่ก็เต็มไปด้วยซากศพ ทั้งฝ่ายรับและฝ่ายรุก แต่ทว่าผู้ที่ยังคงยืนอยู่ ล้วนเป็นฝ่ายที่มีริบบิ้นแดงผูกแขนนักรบเหล่านั้นที่ยังคงเปื้อนกลิ่นเลือด แยกแถวออกเพื่อเปิดทางให้หลี่อิ๋นหู่ในชุดเกราะก้าวขึ้นไปยืนบนกำแพงเมืองเขายืนอยู่บนหอคอยประตูเสิ่นอู่ มองไปยังเมืองหลวงที่เต็มไปด้วยตึกเรียงรายอย่างเป็นระเบียบ เสียงตะโกนสู้รบจากที่ไกลยังพอได้ยิน ขณะที่ใกล้ตัวนั้นมีเพียงกลิ่นคาวเลือดนี่เป็นครั้งแรกที่หลี่อิ๋นหู่ได้เข้าร่วมสงครามจริงๆ ทิวทัศน์ของเลือดที่ไหลนองและซากศพที่เกลื่อนกลาดไม่เพียงไม่ทำให้เขาหวาดกลัว กลับกระตุ้นความฮึกเหิมของเขายิ่งขึ้นมือของเขาตบลงบนราวกั้นหินอย่างหนัก ก่อนหันไปกล่าวกับโจวสิงเจี่ย องครักษ์ที่ติดตามปกป้องเขาตลอดเวลา "ผู้อาวุโสโจว! มหากาพย์แห่งหมื่นชั่วอายุคนอยู่ตรงหน้าเราแล้ว!""ตราบใดที่เราบุกเข้าสู่พระราชวังหลวงได้ ฆ่าหลี่เฉินเสีย แผ่นดินนี้ก็จะเป็นของเรา!"โจวสิงเจี่ยกล่าวเบาๆ "ท่านอ๋องย่อมไร้อุปสรรค ปกครองแผ่นดินด้วยเสื้อคลุมทองคำ"หลี่อิ๋นหู่ยกมือขึ้น สีหน้าเย็นชา "อย่าเรียกข้าว่าอ๋อง ข้าไม่ชอบได้ยินคำนั้น"โจวสิงเจี่ยฉุกคิ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1017
คำพูดของหลี่เฉินทำให้จ้าวชิงหลานรู้สึกอับอายและโกรธแค้นถึงขีดสุดสถานการณ์พิเศษที่พวกเขาอยู่ และถ้อยคำของหลี่เฉิน ล้วนแต่กระตุ้นทุกเส้นประสาทในร่างของนาง"ข้ากับเขาได้แยกทางกันแล้ว เรื่องนี้ก็เป็นเพราะเจ้า นี่ก็คือสิ่งที่เจ้าต้องการไม่ใช่หรือ? เช่นนั้นเหตุใดเจ้าจึงยังต้องมาดูถูกข้าอีก" น้ำเสียงของจ้าวชิงหลานเต็มไปด้วยความโศกเศร้าและความแค้น"เหตุใดจึงเป็นเพราะข้า?"หลี่เฉินโต้กลับ "หากไม่ใช่เพราะเขาโหดเหี้ยมถึงขั้นหมายจะฆ่าลูกของตนเอง เจ้าจะหมดสิ้นศรัทธาต่อเขาหรือ? ข้าต่างหากที่ช่วยเจ้า หากไม่ใช่เพราะข้า เจ้าคงยังยอมทำงานให้เขาต่อไป"จ้าวชิงหลานพยายามดิ้นรนอีกครั้งก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ปล่อยข้าก่อน""ข้าไม่ปล่อย"หลี่เฉินไม่ยอมผ่อนปรน ไม่เพียงเท่านั้น เขายังกระชับอ้อมแขนให้แน่นยิ่งขึ้น"จ้าวเสวียนจีก่อกบฏ เจ้าคือฮองเฮา เขาคือพระอัยกาแห่งแผ่นดิน ไม่ว่าการกบฏนี้จะสำเร็จหรือล้มเหลว ผู้ที่ตกอยู่ในสภาพน่าอับอายที่สุดก็คือเจ้า และเจ้าจะไม่มีวันได้เป็นไทเฮา ดังนั้น เมื่อข้าขึ้นครองราชย์ ต้าฉินจะมีฮองเฮาสองพระองค์"เมื่อได้ยินคำพูดของหลี่เฉิน สีหน้าของจ้าวชิงหลานเต็มไปด้วยควา
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1016
ตั้งแต่พิธีในช่วงเช้าเริ่มต้นขึ้น จ้าวชิงหลานก็ไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ บนใบหน้า ร่างของนางสั่นไหวเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองหลี่เฉินด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย พลางกล่าวว่า "เจ้ารู้หรือไม่ว่าตำแหน่งที่เจ้ากำลังยืนอยู่นี้ เป็นที่ของผู้ใด?""รู้สิ ข้างกายฮองเฮาย่อมมีเพียงฮ่องเต้เท่านั้นที่ยืนได้"หลี่เฉินกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "แต่เสด็จพ่อไม่ได้เสด็จมาใช่หรือไม่? อีกอย่าง รอบข้างนี้ก็ไร้ผู้คน""แต่บรรพกษัตริย์ล้วนกำลังจับตาดูเจ้ากับข้าอยู่!" จ้าวชิงหลานกล่าวเสียงเข้มหลี่เฉินหัวเราะเบาๆ ก่อนเงยหน้ามองภาพวาดและป้ายวิญญาณของฮ่องเต้แห่งต้าฉินในอดีต จากนั้นกล่าวว่า "หากบรรพกษัตริย์เหล่านั้นสามารถปรากฏตัวขึ้นได้ สิ่งแรกที่พวกเขาจะทำก็คือประหารกบฏทั้งหมดที่นำโดยบิดาของเจ้า"จ้าวชิงหลานกัดริมฝีปากแน่น นางไม่อาจหาคำใดมาหักล้างคำพูดของเขาได้โชคดี นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่นางถูกหลี่เฉินกล่าวจนเงียบไป และในเมื่อไม่มีสิ่งใดให้กล่าว นางก็เลือกที่จะเงียบ"คนตายไม่อาจพึ่งพาได้ หากคิดว่าคนตายจะช่วยอะไรได้ จักรวรรดิต้าฉินคงไม่ตกต่ำถึงเพียงนี้"หลี่เฉินกล่าวพลางกระชากบ่าของจ้าวชิงหลานให้หันมาหาตน บังคับให้นางประจัน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1015
ซูเจิ้นถิงมองซูผิงเป่ยแวบหนึ่ง ราวกับกำลังชั่งใจว่าจะพูดเรื่องนี้ออกไปดีหรือไม่ซูผิงเป่ยรู้สึกใจร้อนขึ้นมาทันที "ท่านพ่อ สถานการณ์ถึงขั้นนี้แล้ว ท่านยังมีเรื่องปิดบังข้าอีกหรือ? ถ้าข้าไม่รู้อะไรเลย ข้าจะรับมือที่ประตูเสินอู่ได้อย่างไร?"ซูเจิ้นถิงแค่นเสียงต่ำ ก่อนจะลดเสียงลงและกล่าวว่า "เพิ่งได้รับข่าวมา แม่ทัพที่ประจำตำแหน่งสำคัญในกองบัญชาการทหารบางนายหายตัวไป"คำพูดสั้นๆ นี้ทำให้ซูผิงเป่ยรู้สึกขนลุกไปทั้งร่าง"แม่ทัพระดับบัญชาการนั้นหรือ!? แถมยังเป็นตำแหน่งสำคัญด้วย!?""แม้ว่าตำแหน่งของพวกเขาจะไม่สูงนัก แต่พวกเขาก็สามารถเข้าถึงข้อมูลลับต่างๆ ได้มากมาย การหายตัวไปของพวกเขาหมายความว่าอย่างไร? พวกเขาถูกฆ่าตายแล้ว หรือว่าพวกเขาเป็นคนของอีกฝ่ายตั้งแต่แรก!?"ซูเจิ้นถิงขมวดคิ้ว ตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "ตอนนี้ยังไม่แน่ชัด ข้าได้ส่งคนออกไปสืบสวนแล้ว แต่ยังไม่มีข่าวกลับมา ข้าว่ามีโอกาสสูงที่พวกเขาจะถูกฆ่าตายไปแล้ว"ซูผิงเป่ยกัดฟันแน่น ก่อนจะสบถออกมา "ให้ตายเถอะ! จ้าวเสวียนจีซ่อนคนของมันไว้ลึกขนาดนี้เลยหรือ? กองบัญชาการทหารตรวจสอบกันมานับครั้งไม่ถ้วน แต่มันก็ยังแอบซ่อนสายของมันไว้ได้!?"
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1014
"จิ่นพ่า พี่ไม่มีความสามารถอะไรนัก สิ่งเดียวที่พี่ทำสำเร็จและน่าภูมิใจที่สุดในชีวิต คือศึกที่เสียนเฉา""แต่ถึงกระนั้น ศึกนั้นก็เกิดขึ้นไม่ได้หากไม่มีพ่อคอยช่วยเหลือทั้งเบื้องหน้าและเบื้องหลัง และหากไม่มีองค์ชายตำหนักบูรพาคอยสนับสนุนอย่างเต็มที่ พี่ก็คงไม่อาจชนะศึกนั้นได้"ซูผิงเป่ยกล่าวด้วยเสียงเรียบ ขณะก้มมองซูจิ่นพ่าที่นั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง "แต่วันนี้ วันแต่งงานของเจ้า พี่ให้คำมั่นว่า จะไม่มีผู้ใดมาทำลายพิธีแต่งงานของน้องสาวพี่ได้!"ซูจิ่นพ่าหันไปมองซูผิงเป่ย ก่อนจะเอ่ยเบาๆ "ท่านสวมชุดเกราะเช่นนี้ กำลังจะออกเดินทางแล้วสินะ?"ซูผิงเป่ยพยักหน้า "หน่วยบูรพาส่งข่าวมาว่า จุดที่พวกเขาเฝ้าระวังอยู่เกิดความเคลื่อนไหวผิดปกติ มีบุคคลแปลกหน้าปรากฏตัวรอบนอกเมืองหลวงจำนวนมาก ข้าต้องนำกองกำลังไปประจำการที่ ประตูเสินอู่ ด้วยตัวเอง""เมื่อพระราชพิธีเริ่มขึ้น หากกองกำลังศัตรูโจมตีจากเมืองรอบนอกเข้าเมืองชั้นใน ประตูเสินอู่จะเป็นจุดยุทธศาสตร์ที่พวกเขาต้องผ่าน ข้าจะดูแลจุดนั้นด้วยตัวเอง"ซูจิ่นพ่าถอนหายใจเบาๆ "ข้าไม่เข้าใจพวกผู้ชายจริงๆ ทำไมถึงต้องแย่งชิงอำนาจกัน? เพื่อผลประโยชน์ส่วนตัวแล้วต
