บทที่ 5

ตั้งแต่ก้าวเข้าห้องมาอันดารันก็ติเตียนทุกอย่างติจนเจียอีถอนหายใจไม่รู้กี่รอบหากสถานการณ์ปกติไม่มีโรคระบาดเขาก็คงจะทิ้งให้คนเจ็บไว้นอกห้องยอมเป็นคนใจดำให้สังคมประณามดีกว่าทนร่วมห้องกับคนอย่างสรพงษ์

“นี่คุณสรพงษ์ห้องของผมก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นไหม 1 ห้องนอน 1 ห้องน้ำมีโซนห้องครัวมีระเบียงตากผ้าแถมยังกันแดดกันฝนได้คุณจะเอาอะไรอีกอย่าลืมกินยาผมว่าคุณกินสองเม็ดไปเลยดีกว่าอาการจะได้ทุเลา”

“แกว่าฉันบ้า?”

“ผมได้พูดสักคำไหม” เจียอีเกาแก้มทำทีเป็นไขสือ

“ฉันอยากอาบน้ำเตรียมอ่างให้ฉันด้วย”

เจียอีถอนหายใจรอบที่ร้อยแปดของวันอ่างอาบน้ำ? ในพื้นที่ห้องแค่ไม่กี่สิบตารางวาเนี่ยนะ

“มีแต่กะละมังถ้าคุณจะแช่ผมก็ไม่ติด”

“กะละมังคืออะไร” เจียอีตบหน้าผากตัวเองอย่างแรงนี่มันเวรกรรมอะไรของเขาเขาแค่อยากใช้ชีวิตสโลไลฟ์ด้วยตัวเองแต่เหมือนพระเจ้าจะไม่เห็นใจแถมยังส่งตัวป่วนระดับพระกาฬมาทำลายระบบโสตประสาทของเขาอีกด้วย

“เฮ้อผมว่าคุณควรกินยาติดต่อกันขาดไม่ได้สักเม็ดเผื่ออาการคุณจะดีขึ้น”

“ฉันไม่ได้บ้าไม่รู้จักไม่ได้แปลว่าโง่”

“โอเคโอเคตามมาทางนี้” อันดารันตามผู้ชายแปลกหน้าที่เหมือนจะคุ้นเคยขึ้นมาเล็กน้อยแต่ไม่ไว้วางใจเสียทีเดียว

“อะไรนี่ห้องอาบน้ำเหรอทำไมมันเล็กอย่างนี้แล้วไหนอ่าง” เจียอีชี้มือไปยังกะละมังใบเล็กสีดำที่เขาใช้แช่ซักถุงเท้า

“นั่น”

“หาเล็กแค่นี้ฉันจะแช่ได้ยังไง”

“จะอาบไม่อาบไม่อาบก็ทนเหม็นเลือกเอา” อันดารันจ้องหน้าอีกฝ่ายอย่างหัวเสีย

“ฉันเจ็บแขนถอดไม่ถนัดแต่แกอย่าคิดอะไรสกปรก”

“ผมไม่พิศวาสคุณหรอกคุณเป็นผู้ชายผมก็เป็นผู้ชายไม่เหมือนกันตรงไหน” อันดารันยกมือลูบต้นคอตัวเองด้วยความรู้สึกประหม่า

“แกไม่ใช่อัลฟ่าแน่นะ”

“โอ๊ย! คุณสรพงษ์เลิกเบียวได้แล้วโลกนี้ไม่มีหรอกอัลฟ่าเบต้าอะไรของคุณน่ะจะให้ผมถอดให้หรือจะถอดเอง” โอเมก้าอย่างอันดารันที่ตอนนี้ไม่ได้สวมปลอกคอรู้สึกกังวลเป็นที่สุดก็น่ะมีแต่อัลฟ่ารุมล้อมอยากตีตราทำพันธะด้วยไอ้เราก็สวยรวยซะด้วยสิมีแต่ไอ้ตาบอดตรงหน้าที่ทำหน้าเหม็นเบื่อเขาแทบทุกครั้งไม่ใช่ก็ไม่ใช่ไม่เห็นจะต้องทำหน้าเหมือนเจอผีที่พูดเรื่องนี้ไอ้เบต้ากระจอกอันดารันพึมพำบ่นกับตัวเองอย่างมีน้ำโห

“ฉันจะทำเองออกไปได้แล้ว”

อันดารันสำรวจภายในห้องน้ำที่เขาเพิ่งก้าวเท้าเข้ามามันเล็กแคบเสียจนอารมณ์ในการพอกหน้าถูตัวหายไปหมดมีเพียงฝักบัวแชมพูและสบู่เหลวเท่านั้นนี่มันบ้าอะไรกันทำไมชีวิตเขาถึงต้องมาตกระกำลำบากอย่างนี้อันดารันสำรวจใบหน้าตัวเองในกระจกอย่างถี่ถ้วนใบหน้าเค้าโครงเดิมซึ่งทำให้เขารู้สึกโล่งใจอยู่บ้างก่อนจะกรีดร้องด้วยความตกใจไม่ว่าจะหนวดตรงคางขนที่รักแร้ขนหน้าอก

“กรี๊ดดดดด” อันดารันรับไม่ได้ไหนจะขนหน้าแข้งที่ยาวเฟื้อยนั่นอีก

“คุณเป็นอะไร” เจียอีที่กำลังเก็บของอยู่ข้างนอกรีบเข้ามาดูด้วยความตกใจ

“นะหนวดฉันมีหนวด” เจียอีกลอกตาทันทีที่ได้ยินคำตอบเขาอยากจะความจำเสื่อมแทนคุณสรพงษ์เสียเดี๋ยวนี้

อยากจะบ้าตาย ! นี่แค่วันแรกวันต่อๆไม่อยากจะคิด

เจียอีจัดห้องของเขาอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยอีกครั้งเพราะเมื่อก่อนอยู่ตัวคนเดียวนึกอยากจะถอดเสื้อถอดกางเกงพาดตามเก้าอี้โซฟายังก็ได้แถมไม่มีใครมาคอยบ่นแต่พอมีอีกคนมาอาศัยอยู่ด้วยถ้าไม่อยากฟังเสียงบ่นทั้งวันก็ต้องเก็บกวาดให้เข้าที่เจียอีเหลือบสายตาไปมองสรพงษ์ที่ออกมาจากห้องน้ำด้วยสีหน้ายับยู่ยี่เสื้อยืดสีขาวที่ยาวคลุมหน้าขาไหนจะกางเกงบ็อกเซอร์นั่นเป็นของใหม่ของเจียอีที่ยังไม่ได้ใส่เห็นริมฝีปากบางที่กำลังจะอ้าปากพ่นอะไรออกมาเขาก็เอ่ยปาก

“หยุดผมรู้ว่าคุณจะบ่นอะไรไม่มีตัวเลือกอื่นแล้วอยู่ไม่ได้ก็ไม่ต้องอยู่”

“แกรู้ได้ยังไงว่าฉันจะพูดอะไร”

“ปากคุณไม่พูดเรื่องอะไรดีๆออกมาหรอก”

“แก!”

“เจียอี” เจียอีพูดพลางยักคิ้วให้อีกฝ่ายด้วยสีหน้ายียวนเขาอยากจะกวนประสาทอีกฝ่ายให้อกแตกตายกันไปเลยทนไม่ได้จนต้องเป็นฝ่ายเอ่ยปากไปอยู่ที่อื่นได้ยิ่งดี

“ถ้าฉันติดต่ออาร์ชินได้แกไม่รอดแน่”

“เดอะแกรนด์ซิตี้อะไรนั่นของคุณน่ะนะ”

“ใช่” อันดารันกอดอกเชิดหน้าตอบอย่างไม่ยอมแพ้

“ผมจะบนบานศาลกล่าวให้ไอ้คนที่จะมาช่วยคุณรีบตามหาคุณเจอเร็วๆเลยเอ้า!”

“เขาต้องมาตามหาฉันแน่เพราะฉันเป็นคนสำคัญของเขา”

“เหรอ”

เจียอีรำคาญที่จะต้องต่อล้อต่อเถียงกับคนป่วยจึงก้มหน้าจัดห้องตัวเองต่อสำคัญเลยคือเสื้อผ้าต้องแยกของเขากับของคุณสรพงษ์แล้วจัดสรรเป็นสัดส่วนเจียอีเลือกเสื้อผ้าไซซ์เล็กที่ใส่ไม่ได้แล้วให้อีกฝ่าย

“ไม่มีเสื้อผ้าแบบอื่นแล้วเหรอ” อันดารันก้มมองเสื้อผ้าที่ตัวเองสวมอยู่ผ้านิ่มสบายก็จริงแต่ไม่มีรสนิยมเอาเสียเลยเห่ยเป็นบ้าใครมาเห็นว่าอันดารันโอเมก้าอันดับหนึ่งแห่งเดอะแกรนด์ซิตี้ต้องมาสวมเสื้อผ้าแบบนี้มีหวังถูกล้อจนตายเลยเสื้อผ้าไม่มีไซซ์ของเขาอีกทั้งกางเกงบ๊อกเซอร์ที่สวมอยู่ก็หลวมจนต้องผูกปมที่เอวให้ตายทำไมโอเมก้าคนดังอย่างเขาต้องมาจมปลักอยู่ในที่แห่งนี้ด้วยสภาพบ้านเมืองก็เสื่อมโทรมถนนผุพังไม่ราบเรียบไม่มีทางเท้าอากาศมีแต่ฝุ่นควันสภาพผิวบอบบางอย่างเขาจะทนได้ไงครีมอะไรก็ไม่มีให้บำรุงอันดารันอยากจะกรีดร้องออกมากับสภาพความเป็นอยู่ของเขาในตอนนี้นัก

“ไม่มี”

“ซื้อใหม่สิไม่เห็นจะต้องใช้หัวคิด”

“เฮ้อ!” เจียอีหยุดมือที่กำลังพับผ้าเขาถอนหายใจพลางท่องยุบหนอพองหนออย่าถือคนบ้าอย่าว่าคนเมา

“นี่คุณสรพงษ์นอกจากคุณจะไม่สำนึกแล้วคุณยังไม่มีความเกรงใจคนอื่นอีกห้องก็ห้องผมเสื้อผ้าบ็อกเซอร์ข้าวน้ำก็ของผมไม่พอใจก็ตินู่นนี่แล้วยังจะมาเรียกร้องให้ซื้อเสื้อผ้าให้อีก”

“แล้วไงแกต้องรับผิดชอบฉันจนกว่าอาร์ชินจะหาฉันเจอไม่งั้นฉันจะป่าวประกาศว่าแกขับรถชนคนแล้วไม่รับผิดชอบ”

“ฮ่ะฮ่าเชื่อเลยนี่ยังว่าไม่รับผิดชอบอีกเหรอดูแลจนออกโรงพยาบาลพามาอยู่ด้วยจนกว่าจะหายดีให้ข้าวให้น้ำแถมยังให้ที่ซุกหัวนอนคุณจะเอาอะไรอีกฮะ” เจียอีเริ่มไม่สบอารมณ์กับคนตรงหน้า