เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 5
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-01-02 08:07:18ตั้งแต่ก้าวเข้าห้องมาอันดารันก็ติเตียนทุกอย่างติจนเจียอีถอนหายใจไม่รู้กี่รอบหากสถานการณ์ปกติไม่มีโรคระบาดเขาก็คงจะทิ้งให้คนเจ็บไว้นอกห้องยอมเป็นคนใจดำให้สังคมประณามดีกว่าทนร่วมห้องกับคนอย่างสรพงษ์
“นี่คุณสรพงษ์ห้องของผมก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นไหม 1 ห้องนอน 1 ห้องน้ำมีโซนห้องครัวมีระเบียงตากผ้าแถมยังกันแดดกันฝนได้คุณจะเอาอะไรอีกอย่าลืมกินยาผมว่าคุณกินสองเม็ดไปเลยดีกว่าอาการจะได้ทุเลา”
“แกว่าฉันบ้า?”
“ผมได้พูดสักคำไหม” เจียอีเกาแก้มทำทีเป็นไขสือ
“ฉันอยากอาบน้ำเตรียมอ่างให้ฉันด้วย”
เจียอีถอนหายใจรอบที่ร้อยแปดของวันอ่างอาบน้ำ? ในพื้นที่ห้องแค่ไม่กี่สิบตารางวาเนี่ยนะ
“มีแต่กะละมังถ้าคุณจะแช่ผมก็ไม่ติด”
“กะละมังคืออะไร” เจียอีตบหน้าผากตัวเองอย่างแรงนี่มันเวรกรรมอะไรของเขาเขาแค่อยากใช้ชีวิตสโลไลฟ์ด้วยตัวเองแต่เหมือนพระเจ้าจะไม่เห็นใจแถมยังส่งตัวป่วนระดับพระกาฬมาทำลายระบบโสตประสาทของเขาอีกด้วย
“เฮ้อผมว่าคุณควรกินยาติดต่อกันขาดไม่ได้สักเม็ดเผื่ออาการคุณจะดีขึ้น”
“ฉันไม่ได้บ้าไม่รู้จักไม่ได้แปลว่าโง่”
“โอเคโอเคตามมาทางนี้” อันดารันตามผู้ชายแปลกหน้าที่เหมือนจะคุ้นเคยขึ้นมาเล็กน้อยแต่ไม่ไว้วางใจเสียทีเดียว
“อะไรนี่ห้องอาบน้ำเหรอทำไมมันเล็กอย่างนี้แล้วไหนอ่าง” เจียอีชี้มือไปยังกะละมังใบเล็กสีดำที่เขาใช้แช่ซักถุงเท้า
“นั่น”
“หาเล็กแค่นี้ฉันจะแช่ได้ยังไง”
“จะอาบไม่อาบไม่อาบก็ทนเหม็นเลือกเอา” อันดารันจ้องหน้าอีกฝ่ายอย่างหัวเสีย
“ฉันเจ็บแขนถอดไม่ถนัดแต่แกอย่าคิดอะไรสกปรก”
“ผมไม่พิศวาสคุณหรอกคุณเป็นผู้ชายผมก็เป็นผู้ชายไม่เหมือนกันตรงไหน” อันดารันยกมือลูบต้นคอตัวเองด้วยความรู้สึกประหม่า
“แกไม่ใช่อัลฟ่าแน่นะ”
“โอ๊ย! คุณสรพงษ์เลิกเบียวได้แล้วโลกนี้ไม่มีหรอกอัลฟ่าเบต้าอะไรของคุณน่ะจะให้ผมถอดให้หรือจะถอดเอง” โอเมก้าอย่างอันดารันที่ตอนนี้ไม่ได้สวมปลอกคอรู้สึกกังวลเป็นที่สุดก็น่ะมีแต่อัลฟ่ารุมล้อมอยากตีตราทำพันธะด้วยไอ้เราก็สวยรวยซะด้วยสิมีแต่ไอ้ตาบอดตรงหน้าที่ทำหน้าเหม็นเบื่อเขาแทบทุกครั้งไม่ใช่ก็ไม่ใช่ไม่เห็นจะต้องทำหน้าเหมือนเจอผีที่พูดเรื่องนี้ไอ้เบต้ากระจอกอันดารันพึมพำบ่นกับตัวเองอย่างมีน้ำโห
“ฉันจะทำเองออกไปได้แล้ว”
อันดารันสำรวจภายในห้องน้ำที่เขาเพิ่งก้าวเท้าเข้ามามันเล็กแคบเสียจนอารมณ์ในการพอกหน้าถูตัวหายไปหมดมีเพียงฝักบัวแชมพูและสบู่เหลวเท่านั้นนี่มันบ้าอะไรกันทำไมชีวิตเขาถึงต้องมาตกระกำลำบากอย่างนี้อันดารันสำรวจใบหน้าตัวเองในกระจกอย่างถี่ถ้วนใบหน้าเค้าโครงเดิมซึ่งทำให้เขารู้สึกโล่งใจอยู่บ้างก่อนจะกรีดร้องด้วยความตกใจไม่ว่าจะหนวดตรงคางขนที่รักแร้ขนหน้าอก
“กรี๊ดดดดด” อันดารันรับไม่ได้ไหนจะขนหน้าแข้งที่ยาวเฟื้อยนั่นอีก
“คุณเป็นอะไร” เจียอีที่กำลังเก็บของอยู่ข้างนอกรีบเข้ามาดูด้วยความตกใจ
“นะหนวดฉันมีหนวด” เจียอีกลอกตาทันทีที่ได้ยินคำตอบเขาอยากจะความจำเสื่อมแทนคุณสรพงษ์เสียเดี๋ยวนี้
อยากจะบ้าตาย ! นี่แค่วันแรกวันต่อๆไม่อยากจะคิด
เจียอีจัดห้องของเขาอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยอีกครั้งเพราะเมื่อก่อนอยู่ตัวคนเดียวนึกอยากจะถอดเสื้อถอดกางเกงพาดตามเก้าอี้โซฟายังก็ได้แถมไม่มีใครมาคอยบ่นแต่พอมีอีกคนมาอาศัยอยู่ด้วยถ้าไม่อยากฟังเสียงบ่นทั้งวันก็ต้องเก็บกวาดให้เข้าที่เจียอีเหลือบสายตาไปมองสรพงษ์ที่ออกมาจากห้องน้ำด้วยสีหน้ายับยู่ยี่เสื้อยืดสีขาวที่ยาวคลุมหน้าขาไหนจะกางเกงบ็อกเซอร์นั่นเป็นของใหม่ของเจียอีที่ยังไม่ได้ใส่เห็นริมฝีปากบางที่กำลังจะอ้าปากพ่นอะไรออกมาเขาก็เอ่ยปาก
“หยุดผมรู้ว่าคุณจะบ่นอะไรไม่มีตัวเลือกอื่นแล้วอยู่ไม่ได้ก็ไม่ต้องอยู่”
“แกรู้ได้ยังไงว่าฉันจะพูดอะไร”
“ปากคุณไม่พูดเรื่องอะไรดีๆออกมาหรอก”
“แก!”
“เจียอี” เจียอีพูดพลางยักคิ้วให้อีกฝ่ายด้วยสีหน้ายียวนเขาอยากจะกวนประสาทอีกฝ่ายให้อกแตกตายกันไปเลยทนไม่ได้จนต้องเป็นฝ่ายเอ่ยปากไปอยู่ที่อื่นได้ยิ่งดี
“ถ้าฉันติดต่ออาร์ชินได้แกไม่รอดแน่”
“เดอะแกรนด์ซิตี้อะไรนั่นของคุณน่ะนะ”
“ใช่” อันดารันกอดอกเชิดหน้าตอบอย่างไม่ยอมแพ้
“ผมจะบนบานศาลกล่าวให้ไอ้คนที่จะมาช่วยคุณรีบตามหาคุณเจอเร็วๆเลยเอ้า!”
“เขาต้องมาตามหาฉันแน่เพราะฉันเป็นคนสำคัญของเขา”
“เหรอ”
เจียอีรำคาญที่จะต้องต่อล้อต่อเถียงกับคนป่วยจึงก้มหน้าจัดห้องตัวเองต่อสำคัญเลยคือเสื้อผ้าต้องแยกของเขากับของคุณสรพงษ์แล้วจัดสรรเป็นสัดส่วนเจียอีเลือกเสื้อผ้าไซซ์เล็กที่ใส่ไม่ได้แล้วให้อีกฝ่าย
“ไม่มีเสื้อผ้าแบบอื่นแล้วเหรอ” อันดารันก้มมองเสื้อผ้าที่ตัวเองสวมอยู่ผ้านิ่มสบายก็จริงแต่ไม่มีรสนิยมเอาเสียเลยเห่ยเป็นบ้าใครมาเห็นว่าอันดารันโอเมก้าอันดับหนึ่งแห่งเดอะแกรนด์ซิตี้ต้องมาสวมเสื้อผ้าแบบนี้มีหวังถูกล้อจนตายเลยเสื้อผ้าไม่มีไซซ์ของเขาอีกทั้งกางเกงบ๊อกเซอร์ที่สวมอยู่ก็หลวมจนต้องผูกปมที่เอวให้ตายทำไมโอเมก้าคนดังอย่างเขาต้องมาจมปลักอยู่ในที่แห่งนี้ด้วยสภาพบ้านเมืองก็เสื่อมโทรมถนนผุพังไม่ราบเรียบไม่มีทางเท้าอากาศมีแต่ฝุ่นควันสภาพผิวบอบบางอย่างเขาจะทนได้ไงครีมอะไรก็ไม่มีให้บำรุงอันดารันอยากจะกรีดร้องออกมากับสภาพความเป็นอยู่ของเขาในตอนนี้นัก
“ไม่มี”
“ซื้อใหม่สิไม่เห็นจะต้องใช้หัวคิด”
“เฮ้อ!” เจียอีหยุดมือที่กำลังพับผ้าเขาถอนหายใจพลางท่องยุบหนอพองหนออย่าถือคนบ้าอย่าว่าคนเมา
“นี่คุณสรพงษ์นอกจากคุณจะไม่สำนึกแล้วคุณยังไม่มีความเกรงใจคนอื่นอีกห้องก็ห้องผมเสื้อผ้าบ็อกเซอร์ข้าวน้ำก็ของผมไม่พอใจก็ตินู่นนี่แล้วยังจะมาเรียกร้องให้ซื้อเสื้อผ้าให้อีก”
“แล้วไงแกต้องรับผิดชอบฉันจนกว่าอาร์ชินจะหาฉันเจอไม่งั้นฉันจะป่าวประกาศว่าแกขับรถชนคนแล้วไม่รับผิดชอบ”
“ฮ่ะฮ่าเชื่อเลยนี่ยังว่าไม่รับผิดชอบอีกเหรอดูแลจนออกโรงพยาบาลพามาอยู่ด้วยจนกว่าจะหายดีให้ข้าวให้น้ำแถมยังให้ที่ซุกหัวนอนคุณจะเอาอะไรอีกฮะ” เจียอีเริ่มไม่สบอารมณ์กับคนตรงหน้า
บทที่เกี่ยวข้อง
รักวุ่น ๆ ของคุณโอเมก้าอันดับหนึ่ง บทที่ 6
“แล้วคิดว่าฉันอยากจะอยู่เป็นภาระแกงั้นเหรอ” อันดารันกวาดสายตามองไปรอบๆห้องอย่างนึกรังเกียจห้องคนใช้ที่บ้านหนึ่งตระการยังดูดีกว่านี้ไม่รู้กี่เท่าพอคิดถึงบ้านก็อดคิดถึงแม่นมภัสสรไม่ได้ไม่รู้ที่บ้านจะวุ่นวายกันหรือเปล่าที่เขาหายตัวไปกะทันหันแบบนี้ว่าแล้วก็แบมือขอโทรศัพท์มือถือคนตรงหน้าที่กำลังนั่งพับผ้าอยู่หน้าตู้อย่างขะมักเขม้น“เอาโทรศัพท์แกมา”“เออรีบๆโทรให้เขามารับเลยให้ไว” เจียอีตอบความรำคาญพร้อมโยนโทรศัพท์มือถือไปให้คนที่นั่งบนเตียง“อ๊ะไม่มีใครกล้าโยนของใส่ฉันนะ” อันดารันรีบคว้าโทรศัพท์ที่ถูกโยนมาให้อย่างส่งๆด้วยสัญชาตญาณ“มารยาททราม”“จะโทรไม่โทรไม่โทรก็เอาคืนมา”อันดารันกัดฟันกรอดไอ้บ้านี่ก่อนนิ้วเรียวสวยจะกดเบอร์มือถือที่จดจำได้อย่างขึ้นใจ‘ไม่มีหมายเลขที่ท่านเรียกกรุณากดเบอร์ใหม่อีกครั้ง’“โทรศัพท์พังหรือเปล่าเนี่ยทำไมโทรไม่ติด” ไม่พูดเปล่าพลางเขวี้ยงไปโดนหลังเจียอีเต็มแรงดังปึก“สรพงษ์!!!!”“ก็มันโทรไม่ติดนี่จะให้ฉันทำไงไอ้โทรศัพท์เฮงซวยนั่นใช้งานได้จริงหรือเปล่าะฮะ?” เจียอีเหลือทนอย่างขีดสุดก่อนจะย่างสามขุมเข้าไปหาอันดารันที่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดเหมือนแมวที่รอจะตะปบทาสยังไงยังง
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-02รักวุ่น ๆ ของคุณโอเมก้าอันดับหนึ่ง บทที่ 7
ไม่มีหรอกอาหารที่ว่ามีแต่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ความจริงเขาจะหุงหาอาหารก็ได้แหละ แต่เพราะอยากกวนตีนใครบางคนเลยเลือกบะหมี่รสโปรดของเขาออกมาสองห่อ กะว่าแบ่งกันคนละซอง ภาพในหัวเจียอีคิดว่าคุณโอเมก้าอันดับหนึ่งคงตีโพยตีพายเรื่องบะหมี่ตรงหน้าแน่ ๆ แต่เปล่าเลยเพราะสรพงษ์นั่งมองเหมือนไม่เคยเห็นและลิ้มรสมาก่อนซะอย่างนั้น แถมยังใช้ตะเกียบไม่เป็นอีกด้วยบะหมี่ส่งกลิ่นหอมฉุยไปทั่วทั้งห้องอันดารันเดินตามกลิ่นไปจนถึงโซนห้องครัวที่มีประตูเลื่อนกั้นไปทางระเบียงเส้นสีนวลกำลังลอยอยู่ในหม้อแถมสีของน้ำซุปก็ดูจะเผ็ดร้อนยังไงชอบกลโอเมก้าอย่างเขากล้าพูดได้เต็มปากว่าไม่เคยเห็นรูปร่างหน้าตาอาหารประเภทเส้นแบบนี้มาก่อนเจียอีที่กำลังตอกไข่ใส่หม้อสองฟองเหลือบตามามองอีกคนที่จ้องมองบะหมี่ในหม้อเหมือนไม่เคยเห็น“ทำยังกะไม่เคยกินอย่างงั้นแหละ”“ก็ใช่นะสิ”“…”“อาหารพื้นๆแบบนี้คุณไม่เคยกินอย่างงั้นเหรอไม่อยากจะเชื่อหรือว่าคุณกินเพชรกินพลอยเป็นอาหารหรือไง”“อย่าพล่ามให้มากน้ำลายกระเด็นใส่หม้อหมดแล้วรีบๆทำฉันหิวจนปวดท้องไปหมด”“ครับครับเชิญคุณโอเมก้าอันดับหนึ่งไปนั่งรอที่โต๊ะได้เลยครับ” อันดารันนวยนาดเดินไปนั่งรอที่โต๊ะอย
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-03รักวุ่น ๆ ของคุณโอเมก้าอันดับหนึ่ง บทที่ 8
“อร่อยล่ะสิไหนบอกไม่เปรี้ยวไม่เค็มไม่เผ็ดไม่หวานจนเลี่ยน” อันเจียได้ทีรีบเอาคืนแม้คำพูดเขาจะไม่ระคายผิวคุณสรพงษ์เลยสักกระผีกก็ตามขอให้ได้กัดได้จิกสักนิดก็ยังดี อันดารันเชิดหน้าอย่างท้าทาย“แล้วไงก็พอถูไถให้อิ่มไปได้หนึ่งมื้อ” “อ้อเหรอ” อันเจียลากเสียงยาวววววขนาดถูไถน้ำซุปสักหยดก็ไม่เหลือหากคุณเขามาเห็นปริมาณโซเดียมในหนึ่งซองคนอกแตกตาย “หากคุณแขนดีคุณต้องเป็นฝ่ายเก็บไปล้างผมทำกับข้าวคุณล้างตกลงไหม”“ไม่” อันดารันตอบโดยไม่ต้องคิดมือไวกว่าความคิดเขาก็ดีดหน้าผากคนป่วยด้วยความหมั่นไส้ “โอ๊ยไอ้บ้าดีดมาได้”“คุณน่ะสิบ้าบ้าไม่พอยังนิสัยเสียถ้าคุณไม่ทำก็ไม่ต้องกินเป็นอีกหนึ่งข้อตกลงระหว่างเราที่ต้องอยู่ร่วมกัน”“ตอนนี้ฉันแขนหักใส่เฝือกอยู่นะ” น้ำเสียงอ่อนลงแถมยังทำหน้าออดอ้อนออกมาอีกใบหน้าหวานนั้นดูน่ารักน่าเอ็นดูอยู่หรอกสำหรับคนที่พบเห็นเป็นครั้งแรกแต่หากมาได้ใช้ชีวิตด้วยกันแบบเขาร้อยทั้งร้อยคุณโอเมก้าอันดับหนึ่งต้องถูกเนรเทศออกจากห้องแน่ๆเล่นบ่นสากกะเบือยันเรือรบขนาดนั้นใครจะทนคนอย่างสรพงษ์ได้ขนาดนี้นอกจากพ่อพระอย่างเขา“ผมก็บอกถ้าคุณหาย”“ทำไมฉันต้องทำ”“ผมไม่ใช่คนใช้คุณนะ”“แล้วไงแกชน
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-04รักวุ่น ๆ ของคุณโอเมก้าอันดับหนึ่ง บทที่ 9
อันดารันตอนนี้สวมเสื้อยืดกางเกงยีนสีซีดธรรมดาดูแล้วคล้ายเด็กมหาลัยดูไม่มีพิษสงแต่อย่าให้อ้าปากพูดเชียวไอ้ใบหน้าใสๆน่าเอ็นดูนั่นล่อตีนได้ไม่ยากดีที่ไม่สวมผ้าพันคอผืนใหญ่คล้ายลูกเสือออกมาด้วย“ฉันอยากได้ครีมบำรุงผิวมันหยาบกร้านไปหมดแล้ว” “แล้วก็ของกินบำรุงพวกคอลลาเจนไฟเบอร์เครื่องสำอางดูสิหน้าฉันโล่งขนาดนี้หากใครมาเห็นเข้าฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน”“คุณมีเงินเหรอ?” “ไม่มี…แกสิต้องจ่ายเรื่องอะไรฉันต้องมานั่งจ่ายด้วยแกชนฉันฉันอยู่ในสภาพนี้เพราะใคร—”“หยุดเลย” อันดารันยกยิ้มมุมปากคิดว่าอีกฝ่ายต้องยอมทำตามความต้องการเขาแน่ๆไหนจะเสื้อผ้าที่เชยระเบิดแบบนี้อีกให้ตาย! อยู่ไปได้ยังไงเนี่ยสรพงษ์นายแม่งเฮงซวยจริงๆ “ไม่ซื้อฟังนะ…ผมไม่ได้มีเงินฟุ้งเฟ้อที่จะเติมความต้องการของคุณได้ทั้งหมดหรอกมีงบให้แค่ 500 บาทแบงก์สีแดง 5 ใบนี้เท่านั้น” เจียอีกรีดแบงก์แล้วนับทวนให้อีกฝ่ายอย่างใจเย็น“ห้าร้อยเนี่ยนะ!”“ใช่…ไม่พอก็ต้องพอ” อันดารันอ้าปากค้างช็อกกับสิ่งที่ได้ยิน“นี่คุณโอเมก้าอันดับหนึ่งเงินเดือนผมหักนั่นนี่เหลือแบงก์สีเทา 16 ใบก็คือ 16,000 บาทจ่ายค่าเช่าค่าน้ำค่าไฟค่าน้ำมันค่าซ่อมรถเต่าน้อยของผมเดือนนี
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-05รักวุ่น ๆ ของคุณโอเมก้าอันดับหนึ่ง บทที่ 10
“เพิ่มอีกห่อนะนะนะ” อันดารันเหมือนลืมตัวสมัยก่อนพอเขาอยากซื้ออะไรอยากทำอะไรตามใจตัวเองแบบนี้อาร์ชินก็เหมือนกับเจียอีตอนนี้หากใช้ไม้แข็งไม่มีทางโน้มน้าวได้ก็ต้องใช้ลูกอ้อนใส่จริตจะก้านเข้าไปเพื่อให้ได้มาและทำตามใจตัวเองถือบะหมี่พร้อมทำหน้าแมวอ้อนในสายตาเจียอีเหมือนแมวตัวน้อยที่ส่งสายตาอ้อนวอนให้ทาสทำตามหรือรับไปเลี้ยงงั้นแหละวิ่งอ้อมหน้าอ้อมหลังจนชายหนุ่มรู้สึกรำคาญ“ก็บอกไม่ได้ไง” เสียงอ่อนลงโดยไม่รู้ตัว“ใจร้ายก็แค่อีกแพ็คเดียวเองนะนะ” “งั้นก็ต้องแบ่งส่วนห้าร้อยของคุณออกมา” อันดารันหน้าตึงทันทีไอ้หมอนี่ “ได้ไงแค่นี้ไม่รู้จะพอหรือเปล่าเลย”“ก็ใช่ไงผมมีงบสำหรับปากท้องพวกเราเดือนนี้เพียงสามพันกว่าๆรวมกับของใช้อื่นๆในบ้านด้วยก็สี่พันบาทเท่านั้น”“ทำไมแกจนอย่างนี้!!!” อันดารันแหวใส่อย่างหมดความอดทนนั่นก็ไม่ได้นี่ก็ไม่ได้ “เออผมมันจนคุณก็ไปหาคนที่รวยๆแล้วไปเกาะเขาสิคุณโอเมก้าอันดับหนึ่ง” เจียอีหัวเสียเป็นอย่างมากเดินเข็นรถเข็นเดินออกมาโดยไม่สนใจคนข้างหลังอีกพวกเขาทะเลาะกันคล้ายคู่รักคู่หนึ่งในสายตาของสาววายที่มองมาแถมยังกระซิบกระซาบอมยิ้มกันใหม่อันดารันไม่มีทางเลือกมากนักได้แต่วิ่งตามอี
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-06รักวุ่น ๆ ของคุณโอเมก้าอันดับหนึ่ง บทที่ 11
พอกลับมาถึงห้องอันดารันก็เห็นเจียอีจัดแจงของใช้แยกประเภทอย่างเป็นระเบียบ “นี่อย่าลืมล้างมือตั้งแต่กลับมาผมยังไม่เห็นคุณล้างมือเลยนะ” เจียอีพูดในขณะที่มือยังไม่หยุดหยิบจับนู่นนี่“มือฉันสะอาดจะตาย”“นี่คุณคงไม่รู้จักโควิดสินะ” แม้อันดารันไม่พูดอะไรออกมาเจียอีก็พอจะรู้ว่าเจ้าตัวคงไม่รู้อะไรจริงๆนั่นแหละนอกจากจะอวยตัวเองไปวันๆเหมือนนกหงส์หยก“เป็นโรคติดต่อชนิดหนึ่งติดผ่านอากาศเมื่อกี้คุณก็เห็นว่าคนส่วนใหญ่สวมแมสกันหมดมีเพียงแค่ไม่กี่คนที่ไม่ได้สวมโควิดติดกันทางอากาศหายใจการสัมผัสเพราะฉะนั้นก่อนจะหยิบจับอะไรไปไหนมาไหนต้องล้างมือและเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำก่อนก็ดี” “ทำยังกะว่าโลกจะแตกยังงั้นแหละ”“ก็อาจจะเห็นทางยุโรปและบางประเทศติดกันจนโรงพยาบาลไม่มีเตียงให้คนไข้อีกทั้งยังต้องสวมชุด PPE ชุดเหมือนอยู่ในอวกาศ”“ขนาดนั้นเลย?”“ประเทศเรายังดียังไม่ได้ระบาดขนาดนั้นแต่ผมดูแล้วว่าคงอีกไม่นานระบาดหนักแน่ผมเลยทยอยตุนของข้าวสารอาหารแห้งพวกน้ำดื่มยาแมสอะไรพวกนี้มาสักพักละ”อันดารันมาจากโลกที่รัฐบาลเคยผ่านการระบาดอย่างหนักของโรคติดต่อชนิดหนึ่งมาก่อนก่อนที่รัฐบาลจะจัดตั้งโครงการจับคู่ไข่กับอสุจิขึ้นมาเพ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-07รักวุ่น ๆ ของคุณโอเมก้าอันดับหนึ่ง บทที่ 15
อั๊ก อีกฝ่ายลงไปนอนกุมท้องหน้าดำหน้าเขียวอยู่กับพื้น สีหน้าทุรนทุรายเป็นที่สุด“ถึงฉันจะทุรนทุรายจากการฮีทแค่ไหนก็ไม่หน้ามืดตามัวขอร้องแกหรอกย่ะอย่าหวังว่าจะได้แอ้ม” อันดารันพูดเสร็จก็เดินข้ามอีกฝ่ายไปยังห้องครัวรื้อหาของกินอย่างสบายใจเฉิบใกล้ช่วงฮีทแล้วต้องบำรุงสักหน่อยเพราะโลกเดิมเป็นโอเมก้าที่เคร่งครัดเรื่องอาหารการกินรวมไปถึงครีมสารพัดเน้นการบำรุงภายในสู่ภายนอกแม้อาร์ชินคนรักจะเป็นเบต้าไม่รับรู้ถึงกลิ่นฟีโรโมนใดๆแต่ก็ช่วยปลอบประโลมเขาจนผ่านสภาวะฮีทมาได้แม้ว่าอาร์ชินกับเขาจะมีความเข้ากับไข่และอสุจิต่ำมากก็ไม่สำคัญอันดารันคิดว่าทั้งชั่วชีวิตของเขาไม่มีใครจะรักและเข้าใจเขาไปมากกว่าอาร์ชินอีกแล้วแต่พอนึกถึงตอนที่อีกฝ่ายถูกดาเมียนลากออกไปลางสังหรณ์อันเฉียบคมบอกเขาว่าระหว่างดาเมียนและอาร์ชินจะต้องเป็นคู่ที่มีการเข้ากันของไข่และอสุจิสูงอย่างแน่นอนอาร์ชินเปรียบเสมือนภูเขาลูกใหญ่ที่คอยเป็นที่กำบังรวมไปถึงเป็นที่พักพิงโอเมก้าที่หยิ่งทะนงภายนอกแข็งกร้าวแต่ความจริงเป็นเพียงเปลือกหนาที่อันดารันสร้างขึ้นมาปกป้องตัวตนที่อ่อนแอและบอบบางของตัวเองเขารู้สึกสะใจทุกครั้งที่ได้เห็นใบหน้าบิดเบี้ยวของผู้
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-08รักวุ่น ๆ ของคุณโอเมก้าอันดับหนึ่ง บทที่ 16
คืนนี้เป็นคืนแรกที่พวกเขาสองคนต้องนอนด้วยกันแต่ว่านะดูเหมือนคุณสรพงษ์จะเข้าใจอะไรผิดไปนี่คือห้องของเขาส่วนคุณสรพงษ์น่ะคนมาขออยู่อาศัยแท้ๆกลับนอนตีพุงตากลมกระดิกตีนอยู่บนเตียงสบายใจเฉิบไม่รู้สึกเกรงอกเกรงใจเลยสักนิด“นี่คุณสรพงษ์โน้นที่นอนของคุณอยู่ข้างล่าง” เจียอีชี้ไปยังฟูกที่นอนที่เขาปูให้เรียบร้อยอยู่ตรงข้างล่างเตียง“เรื่องอะไร”“เรื่องอะไรอีกล่ะนี่ห้องผมและผมก็ไม่ใช่สุภาพบุรุษพอที่จะให้คุณมานอนบนเตียงส่วนผมนอนข้างล่างหรอกนะ”“เป็นเรื่องที่นายควรจะทำไม่ใช่เหรอไง”“ฮะ”“เรื่องอะไรฉันจะต้องนอนที่พื้นแบบนั้นด้วยปวดหลังตาย!” “ลงมาเดี๋ยวนี้เลยนะ”“ก็บอกว่าไม่ไงหูหนวกหรือไง”“ลงมาเดี๋ยวนี้เลย” เจียอีฉุดกระชากลากถูอีกฝ่ายลงมาจากเตียงอย่างทุลักทุเล “อะแกจะลากฉันแบบนี้ไม่ได้นะโอ๊ย!” อันดารันร้องเสียงหลงออกมาเสียงดังเจียอีจึงหยุดการกระทำของตัวเองทันที“ปะเป็นอะไรไป”“ก็เจ็บแขนน่ะสิฉันต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้ก็เพราะใครไอ้บ้า” อันดารันลูบแขนตัวเองด้านขวาป้อยๆเหมือนหางตาจะมีหยาดน้ำตาซึมออกมาเจ็บปวดไปจนถึงกระดูกคำนี้ไม่เกินจริง “จะเจ็บจริงเหรอ” อันดารันหันขวับเมื่อได้ยินคำถามโง่ๆแบบนั้น“เจ็บจ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-10
บทล่าสุด
รักวุ่น ๆ ของคุณโอเมก้าอันดับหนึ่ง บทที่ 51
“ถ้าวันหนึ่งฉันหายไป”“ชู่!”“แล้วยังไงผมจะตามหาคุณ”“แล้วถ้าฉันไม่กลับมา”“ผมก็จะรอ…รอจนกว่าคุณจะกลับมา” ดวงตากลมโตคล้ายกับมีน้ำตาเอ่อล้นอยู่ในนั้นสายตาที่มักจะตวัดจิกกัดเขาอยู่บ่อยๆบ้างก็บ่งบอกอารมณ์ในตอนนั้นๆของเจ้าตัวบ้างก็มักจะกลอกตาใส่เขาอย่างเซ็งๆตอนนี้คล้ายกับมีความเปราะบางซ่อนอยู่ในดวงตาคู่นั้นสายตาที่มองเขาอย่างอาลัยอาวรณ์ความรู้สึกหลากหลายที่ไม่ปริปากพูดออกมาแต่มันสามารถรับรู้ได้ด้วยใจว่ากันว่าดวงตาคือหน้าต่างของหัวใจนั้นไม่เกินจริงเจียอีเอื้อมมือไปลูบหัวให้อันดารันที่วันนี้เปิดเผยมุมอ่อนแอให้เขาได้เห็นออกมาซึ่งมันไม่ง่ายเลยคนที่เคยวางตัวแข็งกระด้างใบหน้าเฉยชาเคลือบด้วยความเย่อหยิ่งแต่ภายในบอบบางคล้ายกับจะพังทลายได้ทุกเมื่อจะคือคนคนเดียวกัน “คุณไปไหนไม่ได้หรอก”“นายรู้ได้ไง” เจียอีใช้นิ้วถูไถใต้จมูกของตัวเองก่อนจะเอื้อมไปใต้หมอนหยิบกล่องกำมะหยี่สีแดงกล่องหนึ่งออกมาด้วยความประหม่า“คุณนี่น้าตอนแรกกะจะเซอร์ไพร้แบบรอผมรวยผมพร้อมมากกว่านี้จะมอบให้คุณช่างเถอะ”เจียอีเปิดกล่องออกอย่างช้าๆก่อนจะเห็นแหวนทองคำขาวประดับเพชรสามเม็ดเรียงต่อกันส่องแสงแวววาว “แค่สวมมันไว้คุณก็ไปที่ไหนไ
รักวุ่น ๆ ของคุณโอเมก้าอันดับหนึ่ง บทที่ 50
ช่วงนี้อันดารันโหมงานจนแทบไม่พักจริง ๆ อย่างที่ผู้จัดการส่วนตัวแซวเอาไว้ไม่ผิด มีหลายอย่างมากมายในชีวิตที่ต้องใช้เงินโดยเฉพาะปัจจัยสี่ เขามีแพลนเอาไว้ในหัวเต็มไปหมด แล้วอีกอย่างเพราะตัวเองหาเงินได้ด้วยตัวเอง แถมยังหาได้มาก และเก็บเร็วกว่าอีกคนเป็นไหน ๆ เขารู้ดีว่ายังไงผู้ชายคนนี้จะต้องทำให้เขาสบายแน่ ๆ ในวันหนึ่ง แต่วันนั้นที่ว่าไม่รู้จะมาถึงเมื่อไหร่นี่สิ… แถมเจ้าหมอนี่ยังลีลา ไม่ยอมบอกอะไรออกมาง่าย ๆ ตอนนี้ทำงานอะไร ที่ไหน อย่างไร ไม่เคยให้เขาได้รับรู้ ความคิดมากมายวิ่งวนอยู่ในหัว มีเพียงการนอนหลับเท่านั้นที่เหมือนจะให้สมองได้พักผ่อน ไม่ต้องคอยคิดนั่นนี่จนปวดหัว “อื้อ” อันดารันลืมตาตื่นขึ้นมาก็เห็นว่าเจียอีเพิ่งอุ้มเขาเข้ามาวางบนเตียง“ทำไมไม่ปลุกฉัน”“เอาน่าผมเห็นคุณนอนหลับสนิทขนาดนั้นเลยไม่อยากปลุกจะอาบน้ำไหม”“อือ” อันดารันร่างกายรุมๆคล้ายเป็นไข้ก่อนจะพลิกตัวลงจากเตียงอย่างเชื่องช้า “เป็นอะไร”“เหนื่อยอยากแช่น้ำ” เมื่อเห็นสีหน้าหนักใจของอีกฝ่ายอันดารันก็สะบัดหน้าแรงๆก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อจัดการตัวเองเขาลืมไปที่ห้องนี้ไม่มีอ่างอาบน้ำร่างกายไม่ได้แช่น้ำอุ่นมานานขนาดไหนแล
รักวุ่น ๆ ของคุณโอเมก้าอันดับหนึ่ง บทที่ 49
“โธ่เว้ย!” เมื่ออยู่ภายในรถตู้ศราวุธทิ้งตัวลงกับเบาะอย่างแรง ก่อนจะกดปิดเครื่องเมื่อเห็นเบอร์โทรอีกฝ่าย “นี่ก็โง่จริง กลายเป็นสร้างซีนให้ไอ้หมอนั่นไปซะได้ ฝากไว้ก่อนเถอะ มึงพลาดเมื่อไหร่กูจะกระชากมึงลงมาเอง” ตอนนี้ศราวุธเองก็ทำอะไรมากไม่ได้ งานคู่ที่มีเข้ามาทำให้เขาไม่สามารถสร้างข่าวอะไรปั่นป่วนแก่อีกฝ่ายได้ เพราะตัวเองก็โดนหางเลขไปด้วย เป็นช่วงที่น้ำขึ้นให้รีบตัก แถมยังมีแฟนคลับจับจิ้นอีก “แม่งมากับดวงจริง ๆ” ชลดาที่นั่งจดอยู่ในไอแพดเงยหน้าขึ้นมามองอีกฝ่ายที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ก่อนจะเอ่ยเตือน “วันพรุ่งนี้มีงานที่ไอคอนบ่าย 3 โมง ไม่เลทนะวุธ งานนี้แค่ชั่วโมงเดียว 2 ทุ่มมีงานเปิดตัวผลิตภัณฑ์ใหม่ที่เดอะมอลล์ เดี๋ยวพี่จะจัดรถไปรับ”“อือ”“ช่วงนี้ก็งดปาร์ตี้พวกนั้นอะไรไปก่อนเพราะงานรัดตัวอีกอย่างช่วงนี้วุธกำลังอยู่ในกระแสเข้าใจไหมวุธ”“แล้วผมจะทำอะไรได้” “แล้วมีงานอะไรที่ไม่อยากทำหรือเปล่าพี่ลิสต์มาให้เราเลือก” ศราวุธบอกปัดอย่างไม่ใส่ใจ “แล้วแต่พี่แล้วกันช่วงนี้ผมเซ็งๆพอดี” “งั้นพี่รับหมดเลยนะ” ชลดาเอ่ยอย่างยินดี แต่อย่างน้อยชลดาก็ยังหนักใจ งานพวกนี้เวลาไม่มาก แต่อย่างละคร ซีรีส์นี่ถ่ายทำกั
รักวุ่น ๆ ของคุณโอเมก้าอันดับหนึ่ง บทที่ 48
เสียงพิธีก่อนเอ่ยทักทายบรรดาแฟนคลับและนักข่าวที่รอเก็บภาพบรรยากาศภายในงานอันดารันเป่าปากเรียกความมั่นใจให้ตัวเองก่อนจะเดินขึ้นไปยังบนเวทีเขาไม่ลืมยกมือไหว้พิธีกรรวมไปถึงบรรดาแฟนคลับที่นั่งอยู่ตรงด้านหน้าเวทีอย่างล้นหลามเอาจริงๆส่วนใหญ่เป็นมัมหมีของศราวุธพออีกฝ่ายเก้าท้าวขึ้นมาบนเวทีเสียงกรี๊ดดังกระหึ่มแถมเจ้าตัวยังทำทีเป็นยกนิ้วชี้มาแตะริมฝีปากให้เงียบชู่! เออหากมองอย่างไม่มีอคติศราวุธก็หล่อเหลาจริงๆแถมยังขี้เล่นเป็นกันเองกับแฟนคลับสุดๆก่อนพิธีกรจะเอ่ยสัมภาษณ์แบบเอ็กซ์คลูซีฟตัวต่อตัว “เป็นไงบ้างครับเอ้…แต่ว่าฉายาในโลกออนไลน์ของคุณคือโอเมก้าอันดับหนึ่งใช่ไหมครับเพราะรู้มาก่อนหรือเปล่าครับถึงได้ใช้ชื่อนี้”อันดารันยิ้มก่อนจะตอบ “พอดีเป็นความชอบส่วนตัวนะครับอีกทั้งนวนิยายแนวนี้กำลังเป็นที่นิยมอย่างแพร่หลายบนโลกอินเทอร์เน็ตอยู่ด้วย”“แต่เหมาะกับคุณมากจริงไหมเอ่ย” พิธีก่อนจ่อไมค์ไปยังหน้าเวทีคอยเอนเตอร์เทนแฟนคลับที่อยู่ข้างล่างด้วย “จริงงงงงงง” แฟนๆช่วยกันเปล่งเสียงคอนเฟิร์มอันดารันค้อมหัวให้เล็กน้อยก่อนจะเอ่ยขอบคุณ“ว่าแต่บทนี้เป็นการพลิกบทบาทแฟนตาซีบทแรกของคุณหรือเปล่าครับคุณศราวุธการทำ
รักวุ่น ๆ ของคุณโอเมก้าอันดับหนึ่ง บทที่ 47
ใบหน้าของนักแสดงน้องใหม่ดูอิ่มเอิบไม่เหมือนตอนที่ถ่ายทำอยู่ในกองเลยสักนิดจนผู้จัดการสาวสองอย่างแซนดี้อดแซวไม่ได้เมื่อเดินตามอีกฝ่ายมาถึงห้องแต่งหน้าวันนี้นักแสดงหลักอย่างอันดารันศราวุธและนักแสดงหลักคนอื่นๆออกงานร่วมกันซึ่ง Pilots ที่ได้ถ่ายไปก่อนหน้าได้รับการตอบรับการอย่างล้นหลามรวมไปถึงแฟนๆนิยายเรื่องนี้ก็เช่นกันเป็นเรื่องที่ได้รับความนิยมของคุณนักเขียน FALLIN รวมไปถึงนักเขียนบทละครชื่อดังก็เป็นส่วนหนึ่งทำให้ซีรีส์เรื่องนี้เป็นที่ตั้งตารอคอยและคาดหวังว่าจะออกมาตรงใจโดยเฉพาะพระนายในเรื่องบลีฟรวมไปถึงเสื้อผ้าหน้าผมของโอเมก้าที่สวมบทโดยอันดารันจึงต้องสวมปลอกคอเป็นเสื้อผ้าที่ออกแบบโดยห้องเสื้อชื่อดัง JEANSSHOW แซนดี้ปลีกตัวไปดูชุดก่อนจะฝากให้พี่ๆช่างแต่งหน้าแปลงโฉมให้ตัวเอกของเรื่อง“โอ้โหน้องรันผิวอิ่มเอิบแต่งนิดแต่งหน่อยก็ปั๊วะเลยพี่ล่ะอิจฉาจริง” โซเฟียช่างแต่งหน้าเอ่ยแซวดาราน้องใหม่ที่กำลังเป็นดาวรุ่งพุ่งแรงสุดๆในตอนนี้“ก็นะ…ได้น้ำดีกินอิ่มนอนหลับก็งี้แหละ” สองสาวผู้จัดการเอ่ยปากแซวสองแง่สองง่ามกันอย่างสนุกปากแต่บรรยากาศกลับตึงเครียดเมื่อนักแสดงอีกคนก้าวเท้าเข้ามาในห้องแต่งตัว“ถอย”
รักวุ่น ๆ ของคุณโอเมก้าอันดับหนึ่ง บทที่ 46
“เหนื่อยเหรอคุณ”“อืม…เมื่อก่อนฉันไม่เคยรู้คุณค่าในส่ิงที่ตัวเองมีมักจะคิดเปรียบเทียบนั่นนี่อยู่ตลอดแต่พอมาใช้ชีวิตที่นี่สิ่งที่ฉันมีมันไม่ได้แย่เลยสักนิดบางครั้งปัญหามันก็เกิดจากการที่ฉันเรียกร้องมากเกินไปต่างหากที่นั่นฉันมีบ้านมีเงินมีคนใช้ไม่ต้องคิดอะไรมากมายไม่ต้องเปลืองสมองในการใช้ชีวิตแต่ละวันแต่ฉันก็ยังไม่พอใจอยู่ดีนายรู้ไหม…ฉันมักจะคิดว่าพ่อรักลูกไม่เท่ากันแต่ต่อให้ฉันจะทำตัวเหลวแหลกยังไงก็ไม่เคยตัดเงินในบัญชีไม่เคยไล่ออกจากบ้านมีบ้างที่บ่นก่นด่าสาดเสียเทเสียแต่ก็เป็นฉันอีกแหละที่ก่อปัญหาให้เขาต้องแก้ไขเทียบกับชีวิตในตอนนี้ต่างกันสุดๆฉันเพิ่งรู้ว่าเงินมันหายากขนาดไหนจะใช้เงินก็ต้องคิดหน้าคิดหลังไม่สามารถใช้เงินเติมเต็มความปรารถนาได้อย่างแต่ก่อนทำงานเหมือนวัวเหมือนควายแต่ค่าตอบแทนยังไม่พอจะซื้อของที่อยากได้แต่ช่างเถอะ…แค่ฉันยังมีชีวิตอยู่ในตอนนี้ก็ยังดีกว่าตายล่ะนะ”“นายยิ้มอะไร” เจียอีบีบจมูกเชิดรั้นนั้นอย่างอดไม่ได้“ก็ยิ้มที่คุณดูมีความคิดขึ้นดูโตขึ้นมากกว่าที่เจอกันตอนแรกเสียอีกตอนนั้นคุณโวยวายใหญ่โตบ่นทุกอย่างที่เห็นบ่นทุกอย่างที่ใช้ตอนนั้นคุณยังถามหาอ่างจากุชชีในคอนโดผมอย
รักวุ่น ๆ ของคุณโอเมก้าอันดับหนึ่ง บทที่ 45
“ผมพูดจริง อยากทำให้มันดีสมกับตำแหน่งโอเมก้าอันดับหนึ่งของคุณ” อันดารันเงียบก่อนจะเอ่ย“โอเมก้าอันดับหนึ่งนั้นจะมีค่าอะไรถ้าฉันต้องยืนอยู่เพียงลำพัง” เจียอีชะงักก่อนจะเงยหน้ามาจุมพิตหน้าท้องขาวนั้นผ่านเสื้อยืดตัวบางแถมยังเป็นเสื้อของเขาอีกด้วย “อีกอย่างมันก็เป็นแค่ชื่อไอดีโอเมก้ามีจริงที่ไหนกันตอนแรกนายว่าฉันเพี้ยนไม่ใช่เหรอทำไมตอนนี้นายจริงจัง” “สงสัยติดเชื้อบ้าจากคุณ”“แกสิบ้า”“อ๊ะ” “เป็นหมาหรือไง” อันดารันลูบหน้าท้องของตัวเองป้อยๆงับลงมาได้ “ไหนเล่ามาสิไปก่อเรื่องอะไรไว้”“อะไร”“พี่แซนดี้เล่าให้ผมฟังหมดแล้วคุณนี่มันแสบจริงๆเลยนะ”“ฉันก็แค่ปกป้องตัวเองแสบเสิบอะไรแล้วไอ้หมอนั่นยังโดนน้อยไปด้วยซ้ำ” “ผมรู้แต่ว่าคุณต้องดูแลตัวเองดีๆคุณก็รู้ว่าครอบครัวนั้นมีอิทธิพลขนาดไหน” เจียอีพูดพร้อมกับเกลี่ยแก้มใสนั้นอย่างเอ็นดูสายตาที่อีกฝ่ายกำลังจ้องมองมาทำเอาอันดารันทำตัวไม่ถูกก่อนจะหันหน้าหนีหลบหลีกสายตาที่แสดงความเป็นห่วงเป็นใยออกมาจนเขารู้สึกได้หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะที่ได้สบตาคู่นั้น “รู้แล้วน่า”“รู้แล้วน่าของคุณนี่คืออะไรรู้แล้วแต่ยังทำ?”“ก็แค่ปกป้องตัวเอง”“เอาเถอะครั้งนี้ถือว่าแล้
รักวุ่น ๆ ของคุณโอเมก้าอันดับหนึ่ง บทที่ 44
อันดารันรวมไปถึงสต๊าฟคนอื่นๆกลับกรุงเทพฯตั้งแต่รับประทานมื้อเช้าของโรงแรมเสร็จต้องขอบคุณ SMS จากผู้หวังดีเมื่อวานที่ทำให้นักแสดงน้องใหม่ไม่ตกเป็นข่าวฉาวตั้งแต่ซีรีส์ยังไม่ฉายรวมไปถึงโดนแบล็กเมล์ยอมเป็นทาสกามให้กับคนพรรค์นั้นแต่อย่างว่าให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัวในเมื่อศราวุธชอบใช้แผนชั่วในการโจมตีคนอื่นเขาเลยรับหน้าที่เป็นผู้ลงทัณฑ์สั่งสอนให้เจ้าตัวได้รู้เสียบ้างแต่ก็ยังพอมีขอบเขตอยู่นิดนึงเพราะการถูกข่มขืนโดยที่ไม่มีสติไม่ใช่เรื่องที่น่ายินดีและเป็นสิ่งที่เพื่อนมนุษย์ควรกระทำต่อกันเพราะเป็นกองถ่ายซีรีส์เลยหาอุปกรณ์ได้ไม่ยาก อันดารันและพรรคพวกเลยจัดฉากปั่นหัวให้ศราวุธได้บทเรียนเสียบ้างจะแจ้งความก็ไม่ได้จะเอาเรื่องกับทางโรงแรมก็ไม่ได้อีกเพราะไม่ว่ายังไงเมื่อเรื่องไปถึงนักข่าวตัวศราวุธเองมีแต่เสียกับเสียบางทีเงินก็ไม่หนักพอที่จะปิดปากคนทำให้เรื่องชั่วช้าที่ได้ทำเอาไว้แดงออกมาอีกครั้ง อันดารันยิ้มเยาะและต้องขอบคุณตู้โทรศัพท์สาธารณะที่มีอยู่ทั่วทุกมุมจังหวัดถึงเวลาปั่นหัวคืนบ้างแล้วไอ้เรื่องที่คลิปที่ว่าก็ไม่มีจริงหรอกอี๋! ใครจะอยากเห็นร่างกายหมอนั่นกันเงินก็ไม่อยากได้ที่อยากได้คือคว
รักวุ่น ๆ ของคุณโอเมก้าอันดับหนึ่ง บทที่ 43
แม้หลัง ๆ การถ่ายทำจะไม่ราบรื่นสักเท่าไหร่ เพราะดูเหมือนพระนายจะไม่ได้รักกันหวานเชื่อมเหมือนที่บทให้มาน่ะสิ แต่ก็ผ่านไปได้ด้วยดี วันนี้เป็นวันเลี้ยงฉลองปิดกล้องของเรื่อง “รักครั้งใหม่ของโอเมก้า” ส่วนในรายละเอียดอย่างฟีโรโมน การทำรัง รวมไปถึงช่วงฮีท อันดารันเองก็ได้เอ่ยพูดคุยกับคนเขียนบทหลายครั้งจนทุกอย่างลงตัว เพราะคุณนุชคนเขียนบทเองยังคิดไม่ตกในบางส่วน พอได้มาพูดคุยกับนายเอกของเรื่องที่บอกว่าได้อ่านนิยายประเภทนี้มาพอสมควรจึงสามารถถ่ายทอดสิ่งที่โอเมก้าต้องพบเจอมาได้หมด แถมยังตรงใจเธอสุด ๆ อีกด้วย คืนนี้เป็นงานเลี้ยงปิดกล้องทางทีมงานได้เช่าห้องจัดงานของโรงแรมเอาไว้พร้อมกับกำชับเรื่องความเป็นส่วนตัวของนักแสดง “วุธพี่ขอวันนี้อย่าก่อเรื่องอีกเลย”“ผมรู้แล้วน่า”“ปิดกล้องแล้วก็ยังต้องร่วมงานอื่นๆกันอีกช่องก็กำลังจะดันด้วยอย่าทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่”“ผมชักอยากจะรู้ว่าเด็กใคร! ดูท่าพี่จะเกรงใจมันมากนะ”“จะเด็กใครก็ช่างเถอะทำหน้าที่ของตัวเองจบๆกันไปไม่ดีเหรอ”“พี่ไม่ใช่ผมก็พูดได้ซิ”“เอาเถอะถือว่าพี่ขอนะวุธ” ชลดาพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องพักไปแต่เธอก็มั่นใจว่าอีกฝ่ายไม่สนคำร้องขอของเธอ
