บทที่ 4

เจียอีกลับมาที่ห้องพักของตัวเอง เป็นคอนโดเก่ามีเพียงหนึ่งห้องนอนมันก็เพียงพอแล้วสำหรับหนุ่มโสด ดีที่เมื่อวานเป็นวันศุกร์เป็นวันสุดท้ายที่เขาจะได้ออกไปทำงานที่บริษัท เนื่องจากวิกฤตโรคติดต่อร้ายแรงที่กำลังแพร่ระบาด ทางฝ่ายกรมควบคุมโรคก็กำลังประสานงานไปยังสนามบินเพื่อคัดกรองผู้คนที่เดินทางมาจากต่างประเทศ แต่ตอนนี้ประเทศไทยยังพอควบคุมได้ ดีกว่าหลาย ๆ ทวีปที่ติดกันอย่างหนัก ไหนจะอุปกรณ์ขาดแคลน เพียงว่าอยู่ตัวคนเดียวอีกทั้งไม่มีเวลาออกไปซื้อของเข้าห้องมากนัก เขาจึงมักสั่งของแห้งตุนเอาไว้ ถือสโลแกนเหลือก็ยังดีกว่าขาด มองดูแพ็คขวดน้ำหลายสิบแพ็ค ข้าวสารสองสามถุง ไข่ไก่ น้ำมันพืช เพราะจากที่ติดตามข่าวคาดว่าโรคระบาดจะเดินทางมาถึงประเทศไทยในไม่ช้าแน่ ๆ จึงอาบน้ำชำระร่างกาย นอนพักสักตื่นตกเย็นจึงออกจากห้องไปหาอะไรกิน จึงเข้าห้างใกล้บ้านไปขนเสบียงมาตุนไว้ และตุนไว้เผื่อสำหรับสองคนด้วย

จะว่าไม่ให้คิดถึงสรพงษ์ก็คงจะเป็นไปไม่ได้หากไม่ใช่เขาที่เป็นคนชนอีกฝ่ายก็คงไม่ต้องเจ็บตัวแบบนี้ไม่ว่าจะเจตนาหรือไม่เจียอีก็คิดไว้แล้วว่าเขาจะต้องดูแลให้ดีที่สุดเท่าที่เพื่อนมนุษย์หนึ่งคนจะทำได้ยิ่งพอเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ปกติก็ยิ่งสงสารเกิดความเห็นอกเห็นใจขึ้นมาเล็กน้อยตามประสาคนขี้สงสารพรุ่งนี้ค่อยไปเยี่ยมหน่อยแล้วกันว่าแล้วก็เข้าไปทำธุระส่วนตัวล้มตัวลงนอนด้วยความอ่อนเพลีย

ส่วนอันดารันแขนซ้ายที่เข้าเฝือกแขนขวายังพอใช้งานได้เขาต้องมานั่งกินข้าวต่อหน้าคนอื่นๆเป็นสิบไม่รวมญาติคนไข้กินข้าวในถาดหลุมเนี่ยนะเมื่อถามหาผลไม้หรืออาหารแบบอื่นเจ้าหน้าที่ก็เหลือบตามองแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

“สัตว์เลี้ยง Pet Shop ยังกินดีกว่านี้อีกมั้ง” อันดารันค่อนขอดในใจหรือว่าพ่อของเขาจะส่งตัวมาใช้ชีวิตอยู่ในชนบทที่ไหนสักแห่งเพราะเรื่องที่เขาก่อก่อนงานหมั้นและงานแต่งหรือเปล่าเรื่องอะไรจะยอมติดแหง็กอยู่ที่นี่ไหนจะบอดี้การ์ดคนโปรดหากเขารู้ว่าโอเมก้าคนรักตกระกำลำบากละก็…ยังไงเขาก็ต้องมาช่วยอันดารันยกยิ้มให้กับตัวเองว่าแต่ข้าวของส่วนตัวของเขาหายไปไหนหมดเอกสารโทรศัพท์มือถือแล้วเขารักษาตัวอยู่ที่นี่กี่วันกี่คืนแล้วเนี่ยจึงหันไปมองคนข้างๆที่นั่งตักข้าวกินอย่างเอร็ดอร่อยจะทักก็กลัวเหมือนกันหมอนี่หน้าตาดูไม่เป็นมิตรว่าแต่คนนั้นที่อยู่ข้างเตียงเขาเป็นใครชื่ออะไรแล้วหายไปไหนของเขานะดูเหมือนจะเป็นคนเดียวที่น่าไว้ใจและดูน่าจะพึ่งพาได้มากที่สุดละมั้งสายตาแปลกประหลาดแต่ละคนที่มองมาทำเอาอันดารันขนลุกเกรียวไปทั้งร่างก่อนจะได้ยินเสียงกระซิบกระซาบจากข้างเตียง

“อย่าไปสนใจเขาเลยคนไม่เต็มรถชนจนสมองกลับ”

“…”

“แกน่ะสิสมองกลับ” อันดารันเลิกสนใจกับเตียงข้างๆแม้อาหารหลุมตรงหน้าจะดูจืดชืดไปสักหน่อยแต่ก็ยังดีกว่าปล่อยให้ท้องว่างเพราะเมื่อวานเขาโวยวายเรื่องรสชาติของอาหารพยาบาลเลยยกถาดข้าวไปเก็บจึงทนหิวไส้กิ่วอยู่ทั้งคืน

สองสัปดาห์ผ่านไปมันไวสำหรับคนที่มีงานทำจนหัวหมุนอย่างเจียอีส่วนอันดารันนั้นได้แต่นอนฟาดงวงฟาดงาอยู่บนเตียงคนไข้เพราะทำอะไรไม่ได้แขนซ้ายที่เข้าเฝือกไหนจะโรคระบาดอะไรพวกนั้นทำให้โรงพยาบาลเอาแผ่นใสมากั้นแต่ละเตียงอันดารันอึดอัดมีเพียงแต่ปากที่ขยับได้ตามปรารถนาพยาบาลหลายคนต่างก็อดทนอดกลั้นกับคนไข้รายนี้หลังๆเมื่อคนไข้เห็นว่าโวยวายไปก็ไม่ได้ผลคนไข้เตียงอื่นๆรวมถึงพยาบาลในวอร์ดก็สบายหูขึ้นมาบ้าง

วันที่ออกจากโรงพยาบาลไม่มีรถหรูคันโปรดมารอรับอย่างเช่นเคยอันดารันอุทานด้วยความตกใจกับรถยนต์ที่จอดอยู่ตรงหน้าคันเล็กนิดเดียวไม่พอมันเก่าจนแทบจะเรียกว่าเศษเหล็กวิ่งได้ด้วยซ้ำ

“แกจะให้ฉันนั่งรถคันนี้”

“ผมไม่มีเวลาจะมาเอาใจคุณหรอกนะคุณสรพงษ์…ผมมีทางเลือกให้คุณสองทางหนึ่งคือเข้าไปนั่งในรถแล้วหุบปากสองคุณก็เดินไปเองจะไปไหนก็ไปเถอะผมเหนื่อยเหมือนกันอีกทั้งผมทำหน้าที่ได้เท่าที่จะทำได้ละนะ”

อันดารันหันไปมองรอบๆตัวอย่างหัวเสียเมืองอะไรเนี่ยทำไมมันโทรมทางเท้าก็ไม่เรียบบ้านเมืองไม่ได้สร้างตามแปลนข้างๆมีการขุดคลองก่อสร้างอะไรไม่รู้ฝุ่นฟุ้งตลบมีทางเลือกทางเดียวคือนั่งไอ้รถกระป๋องนี่อย่างไม่มีทางเลือก

เจียอีลอบยิ้มที่มุมปากเมื่ออีกฝ่ายขึ้นรถมานั่งอย่างว่าง่ายแถมยังนั่งเชิดที่เบาะหลังเจียอีคร้านจะต่อปากต่อคำเลยขับกลับห้องพักตัวเอง

“แกชื่ออะไร?” เมื่อนั่งรถมาสักพักอันดารันก็ถามพลขับจำเป็นข้างหน้า

“เจียอี”

“เจียอี?” อันดารันเบ้ปากทวนชื่อของผู้ชายแปลกหน้าที่มีเหตุให้มาเกี่ยวข้องกันอย่างเลี่ยงไม่ได้

“แกจะพาฉันไปไหน”

“นี่คุณสรพงษ์คุณควรจะเรียกคนอื่นด้วยชื่อผมบอกไปแล้วว่าชื่อเจียอีคุณจะมาใช้กงใช้แกจิกหัวใช้แบบนี้ใช้ได้ที่ไหน”

“ทำไมฉันจะเรียกไม่ได้แกวิเศษวิโสมากนักหรือไงฮึหน้าตาก็งั้นๆตระกูลอัลฟ่าก็ไม่ใช่แกมันกระจอก”

เจียอีเหยียบเบรกอย่างแรงจนอันดารันหัวโขกกับเบาะหน้าอย่างช่วยไม่ได้

“เออผมมันกระจอกงั้นคนวิเศษวิโสอย่างคุณเชิญลงไปจากรถไอ้คนกระจอกอย่างผมได้” เจียอีสาบานว่าตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครทำให้เขาเสียการควบคุมมากกว่าคนตรงหน้าอีกแล้วคำพูดคำจาไม่เข้าหูเลยสักนิดเจียอีมีภาพมโนในหัวเป็นสิบๆฉากโดยเฉพาะการกระโดดถีบปากคนตรงหน้าใบหน้าที่คร้ามแดดมีรอยฟกช้ำจากอุบัติเหตุสรพงษ์ก็ไม่ได้แย่ไม่ได้หล่อเหมือนนายแบบแต่ก็พอไปวัดไปวาได้หมาไม่เห่า

“ปากแบบนี้ไม่น่าจะโตมาถึงตอนนี้” เจียอีเหลือบมองกระจกหลังเห็นอีกฝ่ายลูบหัวตัวเองป้อยๆก็อดสงสารไม่ได้อีก

“แกสิไม่น่าโต…ถ้าฉันมีที่ไปจะมารบกวนแกทำไมแกชนฉันแกต้องรับผิดชอบ” อันดารันตะคอกใส่อย่างหัวเสียไม่รู้ว่าที่นี่ที่ไหนอาร์ชินอยู่ไหนเหมือนว่าเขาจะมาอยู่ในร่างของคนชื่อสรพงษ์มือขวาที่ปกติสำรวจใบหน้าผิวพรรณตัวเองอย่างตกใจ

“แกมีกระจกหรือเปล่าหน้าฉันหน้าฉัน”

“ส่องไปก็เท่านั้นแหละไม่ได้ดูดีขึ้นมาหรอก”

“แก”

“…” เจียอีตั้งสติก่อนจะขับรถกลับที่พักด้วยการท่องนะโมนะโมไปตลอดทางเพราะคุณสรพงษ์มีระบบทำลายล้างความอดทนของเขาให้ลดต่ำอยู่เสมอหากคนที่บ้านมารับรู้ความคิดอยากฆ่าคนของเขาตอนนี้คงจะตกใจไม่น้อยและคงอยากเห็นคนที่ทำให้เจ้าชายน้ำแข็งที่ใจเย็นกับทุกสรรพสิ่งหัวเสียมากขนาดนี้ความนิ่งสุขุมของเจียอีถูกทำลายล้างด้วยไฟบรรลัยกัลป์สุดร้อนแรงอย่างสรพงษ์โดยเฉพาะปากที่เหมือนผีเจาะปากมาพูดตั้งแต่ขึ้นรถมาเจ้าตัวยังฉอดไม่หยุดตั้งแต่รถติดทางเท้าฝุ่นควันแอร์ไม่เย็นเบาะแข็งคนฟังอย่างเขายังเหนื่อยแทนแต่คนพูดกลับไม่มีท่าทีว่าจะเหนื่อยเลยด้วยซ้ำเขาเหลือบตามองคนป่วยที่จ้องตอบมายังเขาเขม็งหากสรพงษ์แขนซ้ายไม่หักละก็…เขาเองก็คงไม่ให้นั่งเบาะหลังแน่นอนเกิดอยากจะประทุษร้ายเขาขึ้นจะทำยังไงเจียอีคิดทบทวนกับตัวเองอย่างเงียบๆเนื่องจากรถติด

คิดผิดคิดถูกวะที่เอาคนบ้ามาอยู่ด้วยหากคิดในแง่ของคนเลวก็ไม่ผิดหากเขาจะชิ่งเพื่อเอาตัวรอดอีกอย่างคุณสรพงษ์ก็ดูจะสติฟั่นเฟือนพอสมควรพ่อคุณโอเมก้าอันดับหนึ่ง!!! บ้าไม่พอยังอวยตัวเองอีกแต่เพราะความรู้สึกละอายใจจึงต้องจำใจดูแลอีกฝ่ายจนถึงที่สุดหวังว่าญาติจะออกประกาศตามหาหรือมีข่าวว่าคนบ้าหลุดออกจากโรงพยาบาลต่อให้ไกลแค่ไหนเขาจะถ่อไปส่งให้ถึงที่เลยให้ตายเถอะ! และหวังว่าโชคชะตาคงไม่ใจร้ายให้เขาติดแหง็กอยู่กับคนสติฟั่นเฟือนไปตลอดหรอกนะเจียอีได้แต่ภาวนาอยู่ในใจ