ใจสู้

เพล้ง

จานกระเบื้องแตกเป็นเสี่ยงๆ หลังจากที่ฟาดไปบนศีรษะของตะวันและร่วงลงไปบนพื้นกระจัดกระจาย

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเสียหลัก น้ำเหนือหมุนตัวออกวิ่งไม่คิดชีวิต ส่วนตะวันหลังจากโดนฟาดศีรษะก็รู้สึกเจ็บแปลบ และรับรู้ถึงของเหลวอุ่นร้อนไหลรินลงมา เขายกมือขึ้นสัมผัส ก็พบว่าเป็นเลือดสีแดงสด จึงกดห้ามเลือดไว้ โดยสายตาก็ยังเพ่งมองเหยื่อว่าวิ่งหายไปทิศทางใด ครั้นสุดสายตาจึงหันมาจัดการทำแผลไว้พอลวกๆ ก่อนจะเดินตามออกไปอย่างคนใจเย็น...

น้ำเหนือวิ่งเข้าไปในป่าที่เต็มไปด้วยต้นไม้สูงใหญ่ และเต็มไปด้วยสิ่งกีดขวาง ซึ่งน้ำเหนือไม่เคยพบเจอความลำบากแบบนี้มาก่อน อีกทั้งร่างกายยังปวดร้าวกับการถูกล่วงละเมิด จึงทำให้ตัวเองรู้สึกล้าและเริ่มวิ่งช้าลง จนกระทั่งหมดแรงจนเดินลากขาเกือบไม่ไหว ทำได้เพียงมองหาที่นั่งพักเพื่อเก็บแรง

กวาดตาไปเห็นโพรงหลุมลึก ซึ่งมีกิ่งไม้แห้งร่วงลงมาพาดปกคลุมทับด้วยใบไม้อีกที จึงคิดว่าเป็นที่ที่น่าจะเหมาะที่สุด จึงกัดฟันเดินไปถึง แล้วมุดตัวลงไปนั่งคุดคู้ ผ่านไปหลายนาที น้ำเหนือเริ่มรู้สึกว่ามีตัวอะไรบางอย่างไต่ขึ้นตามขาและตามตัวยั้วเยี้ยเต็มไปหมด จนทนนั่งต่อไม่ไหว กระโดดออกมาปัดป่ายให้วุ่นวาย