กลิ่นของความเจ็บปวด

เล็บคมยาวยังคงกางเล็บจิกข่วนไม่หยุด จนตะวันรู้สึกเจ็บแสบกับการตอบโต้ของอีกฝ่าย ซึ่งนั่นยิ่งทำให้อารมณ์คุกรุ่นของเขาโหมกระพือมากขึ้นไปอีกแต่กระนั้นก็ไม่อาจทำให้เขาเบนความสนใจไปมองคนที่เขาลากมาได้

“ปล่อย ปล่อยผม อยากได้เงินเท่าไหร่ก็บอกมาเถอะ พี่พายุหามาให้คุณได้ทั้งหมดจริงๆ นะ”

คำพูดทำให้ตะวันหยุดเดินและหันมาเผชิญหน้า

“คิดว่าเงินพวกนาย ซื้อความต้องการฉันได้หรือไงหา”

ความโกรธเกรี้ยวทำให้ตะวันข่มอารมณ์ไว้ไม่อยู่ จึงหันมาตะคอกใส่หน้าคนเห็นเงินมีค่ากว่าสิ่งใดเสียงแข็งกร้าว จนนกที่เกาะอยู่ตามกิ่งไม้บริเวณนั้นบินหนีเพราะตกใจเสียง เช่นเดียวกับน้ำเหนือย่นคอหนีด้วยความตกใจ และคำพูดถูกกลืนหายลงคอ

ส่วนมือที่เคยจับแขนของน้ำเหนือ เปลี่ยนมาเกาะกุมไหล่ พร้อมด้วยแรงกดบีบ

“คิดว่าฉันอยากได้เงินของพวกนายนักหรือไง” ครั้นพูดจบเขาก็ออกแรงเพิ่มน้ำหนักกดบีบไหล่เล็กๆ นั้นตามแรงอารมณ์ แววตากราดเกรี้ยวลุกโชน

น้ำเหนือผงะไปเพราะแววตาอันน่ากลัวของตะวัน...

“ในเมื่อคุณไม่ต้องการเงิน งั้นถ้าสิ่งที่คุณทำอยู่ ทำให้คุณพอใจก็ทำไป แต่ให้จบที่ผมคนเดียวพอ”

น้ำเหนือไม่แน่ใจว่าพี่ชายของเขาผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นเสือผู้หญิงจะเผลอไ