8 : ร่วมหอลงโลง

Chapter 8

'ร่วมหอลงโลง'

.

.

สองสัปดาห์ต่อมา

ภายในบ้านสุพรรณภูมิมีผู้คนเข้าออกมากมาย ใต้ถุนบ้านมีเหล่าคนเฒ่าคนแก่ช่วยกันทำกับข้าวอยู่ บริเวณบ้านก็ถูกตกแต่งไปด้วยผ้าสีต่าง ๆ มากมาย พวงมาลัยมะลิถูกตกแต่งตามประตูหน้าต่างจนกลิ่มหอมโชยเป็นสัญญาณของงานมงคลที่กำลังถูกจัดขึ้นภายในบ้านหลังนี้ ทิพย์ในชุดผ้าไหมสวยงามเดินเข้ามาภายในห้องหนึ่งที่ด้านในมีมัทนากำลังแต่งเนื้อแต่งตัวอยู่

หญิงสาวอยู่ในชุดเสื้อผ้าไหมสีครีมปักลวดลายสีทองเด่นสง่ามีสไบผืนเล็กที่ถูกถักทอเป็นลวดลายนกยูงเข้ากับผ้าซิ่นผ้าไหมลายเดียวกันพาดเฉียงไหล่เอาไว้อย่างสวยงาม ผมถูกม้วนเป็นมวยขึ้นไปประดับด้วยดอกไม้และปิ่นปักผมลายนกยูงสีทอง ใบหน้าสวยหวานแต่งเติมไปด้วยเครื่องประทินโฉมจนสวยเด่นกว่าใครทุกคนในงาน

“งดงามแท้ ๆ” ทิพย์เดินเข้ามาหามัทนาสายตาก็จับจ้องหญิงสาวผ่านกระจกเงาตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม

“หนูไม่แน่ใจเลยค่ะ” เธอสบตากับทิพย์อย่างลังเลใจ

“ทำไมล่ะ มีอะไรให้ต้องทุกข์ใจอีก?”

“คุณก็รู้ว่าคุณกันต์ไม่อยากแต่งงานกับหนู บังคับเขาแบบนี้มันจะไม่ยิ่งแย่เหรอคะ?”

“ไม่อยากแต่งก็ต้องแต่ง บางทีคนนิสัยแบบกันต์ก็ควรถูกขัดใจบ้าง”

คำพูดของทิพย์มันยิ่งทำให้มัทนารู้สึกหนักใจเพราะสุดท้ายแล้วกันต์ก็ไม่ได้อยากแต่งงานกับเธอเลย วันนี้เป็นวันที่เธอต้องแต่งงานกับเขา ระยะเวลาที่ผ่านมาสัปดาห์เธอไม่รู้หรอกว่าพ่อแม่ของเขาไปพูดอะไรด้วย ทำไมมันถึงมีงานแต่งงานขึ้นมาแบบนี้เพราะสองสัปดาห์ก่อนงานแต่งจะเริ่มเขาไม่มายุ่งกับเธอเลยด้วยซ้ำ ไม่ได้คุยกันถึงจะเจอหน้ากันทุกวันก็ตาม ทำเมินแต่ตอนนี้ต้องมาแต่งงานกัน

แต่ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วไปหมดจนตั้งตัวไม่ทันเลย รู้ตัวอีกทีก็นั่งอยู่ในห้องนี้ สวมใส่ชุดเจ้าสาวสวยงามและกำลังจะเข้าพิธีแต่งงานกับกันต์ที่จะกลายเป็นสามีที่ถูกต้องตามประเพณีของเธอในวันนี้ มันควรเป็นวันที่ดีสิแต่ทำไมรู้สึกกังวลใจ รู้สึกอึดอัดจัง

“เอาน่ายิ้มหน่อยจะได้เวลาแล้วนะ” ทิพย์พยายามพูดให้กำลังใจมัทนา

“ค่ะ หนูไม่เป็นอะไรหรอก” เธอส่งยิ้มให้ทิพย์

“ว่าไงลูกสาวแม่ ดูสิงามแท้ ๆ” มิ่งขวัญ แม่ของมัทนาเดินเข้ามาภายในห้องแต่งตัว เมื่อเห็นลูกสาวคนงามก็อดจะยิ้มออกมาอย่างมีความสุขไม่ได้ เมื่อได้เห็นรอยยิ้มของแม่มันก็ทำให้มัทนาต้องฝืนยิ้มออกมาเหมือนว่าตัวเธอเองก็ยินดีในงานแต่งครั้งนี้เพื่อให้แม่สบายใจ

“จะได้เวลาแล้วนะ ออกไปเตรียมตัวข้างนอกได้แล้ว”

“ค่ะ” มัทนาค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนเพราะชุดค่อนข้างรุงรังนิดหน่อย ลุกไม่ดีจะเหยียบชายกระโปรงล้มหัวทิ่มเอา

“ไปกันเถอะคนงามของแม่”

มิ่งขวัญจับมือของลูกสาวออกมาจากห้อง เมื่อมัทนาออกมาก็เห็นว่าทุกอย่างถูกจัดเตรียมไว้พร้อมหมดแล้ว พิธีแต่งงานมันถูกจัดขึ้นแบบเรียบง่าย ผูกข้อไม้ข้อมือกันเท่านั้นทั้งหมดก็เพราะพ่อแม่เธอนั่นแหละ พ่อแม่ไม่อยากจัดงานให้มันใหญ่โตอะไรมันจะวุ่นวายขอจัดแบบเรียบง่ายเชิญแค่คนรู้จักพอ มันก็เข้าทางพ่อแม่ของกันต์ที่ถูกบังคับแต่งงานไง จัดงานง่าย ๆ รีบแต่งรีบจบมันดีกว่าอยู่แล้วถ้ายืดเวลาเตรียมงานไปเป็นเดือนสองเดือนมีหวังเขาอาจจะไม่ยอมแต่งงานกับเธอ เผลอ ๆ จะหนีออกจากบ้านไปเลยเสียด้วยซ้ำ

ตอนนั้นกันต์ในชุดเจ้าบ่าวก็ก้าวเดินออกมาจากห้องพร้อมพ่อ เขาจ้องมองมาทางมัทนาด้วยสายตาเรียบเฉยไม่ได้แสดงอาการมีความสุขสักนิดเดียว แต่หญิงสาวก็เข้าใจนั่นแหละเพราะงานแต่งครั้งนี้มันคือการบังคับฝืนใจทั้งตัวเธอและเขา แต่จะทำยังไงได้ในเมื่อทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้ผู้ใหญ่เป็นคนจัดการหมด สำหรับพวกผู้ใหญ่ในเมื่อได้เสียเป็นผัวเมียกันแล้วก็ต้องแต่งงานตามประเพณี ไม่ต้องมากพิธีแค่ผูกข้อไม้ข้อมือพอให้ชาวบ้านชาวช่องรับรู้แค่นั้น

“เจ้าบ่าวเจ้าสาวมานั่งตรงนี้ได้แล้ว” หมอขวัญผู้ทำพิธีเรียกขวัญให้บ่าวสาวเอ่ยเรียกเมื่อได้ฤกษ์งามยามที่ดี

“ไปสิลูก” มิ่งขวัญพูดกับลูกสาวด้วยรอยยิ้ม

มัทนาก้าวเดินออกมาจากผู้เป็นแม่เช่นเดียวกับกันต์ พวกเขาสองคนต่างเดินเข้าหากันแต่กลับไม่มีรอยยิ้มบนใบหน้าสักนิด ทั้งสองคนก้าวขาขึ้นไปนั่งบนตั่งเพื่อเตรียมเข้าสู่พิธีเรียกขวัญตามประเพณี เสียงของหมอขวัญดังขึ้นท่ามกลางความเงียบของทุกคน

"เธอสวยนะ" แต่กันต์ก็เอ่ยชมมัทนาจนเธอต้องหันมองหน้าเขาเพราะเขาไม่ได้มีท่าทียินดีในงานแต่งครั้งเลย แต่กลับชมว่าเธอสวย

"ขอบคุณค่ะ" เธอตอบกลับไปพร้อมรอยยิ้มบาง

"ฉันรู้ว่าเธอไม่อยากแต่งงานกับฉัน"

"มันก็เหมือนที่คุณไม่อยากแต่งงานกับฉันนั่นแหละ"

"ฉันขัดใจพ่อแม่ไม่ได้ ผู้ใหญ่จัดการทุกอย่าง"

"เรื่องนั้นฉันรู้ค่ะไม่จำเป็นต้องบอก"

"ฉันก็แค่อยากให้เธอรู้ว่าฉันไม่ได้อยากแต่งงานกับเธอ"