พรพระพายตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกอ่อนเพลียเหมือนคนนอนไม่เต็มอิ่ม พาลให้รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวเหมือนจะเป็นไข้ เธอยืนแปรงฟันอยู่หน้ากระจกพลางนึกถึงความฝันเมื่อคืน เจ้านายหนุ่มกำลังลูบไล้ สัมผัสร่างกายของเธออย่างถ้วนทั่ว แม้แต่ตรงนั้น... ใบหน้าของเธอเห่อแดงด้วยความเขินอายที่ตนเองฝันถึงแทนไทแบบนั้น"เขามีลูกมีเมียแล้วจำไว้สิพรพระพาย" หญิงสาวบอกตนเองผ่านกระจก พอแปรงฟันเสร็จเธอก็ปลดปมผ้าเช็ดตัวออกเพื่อที่จะอาบน้ำ"เฮ้ย! รอยอะไรเนี่ย" พรพระพายร้องลั่นเมื่อเห็นร่างกายของตนเองผ่านกระจก ไม่ว่าจะเป็นไหล่ ลำคอ หน้าอก ไล่ลงมาถึงหน้าท้อง และต้นขาทั้งสองข้าง ล้วนมีแต่รอยจ้ำแดงเต็มไปหมด หรือว่าเมื่อคืนจะไม่ใช่ความฝัน ถ้าไม่ใช่ความฝันแล้วมันจะเป็นไปได้อย่างไรกันที่เจ้านายหนุ่มจะมาทำแบบนั้นกับร่างกายของเธอ มันคงเป็นไปไม่ได้หรอก เขาจะเข้ามาในห้องของเธอได้อย่างไรกัน คงจะแพ้อะไรสักอย่าง รอดูอาการไปก่อนถ้าไม่ดีขึ้นค่อยไปหาหมอ พรพระพายคิดเช่นนั้น แล้วรีบอาบน้ำเตรียมตัวไปทำงานในขณะที่กำลังเดินขึ้นตึกแทนไท คอร์ปอเรชั่น เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตรที่เข้ามาอยู่ในห้วงแห่งความฝันของเธอเมื่อคืนก็ปรากฏตัวอยู่
มาเฟียหนุ่มกลับเข้ามาที่ห้องทำงานหลังจากไปตรวจโมเดลคอนโดมิเนียมที่กำลังจะสร้าง แต่เมื่อเข้ามาในห้องก็ไม่พบเลขานุการสาว เขายกนาฬิกาข้อมือเรือนหรูขึ้นมาดู ตอนนี้บอกเวลาเที่ยงสิบห้านาที เขารู้ในทันทีว่าเธอหายไปไหน และอยู่ที่ใด ความรู้สึกไม่พอใจก่อเกิด โดยปกติเธอจะต้องทานอาหารกับเขาที่ห้องนี้“พายครับ” พรพระพายหันหน้าไปตามเสียงเรียก“พายจำพี่ได้ไหม พี่ธาวิน คนที่เจอกันที่หน้าลิฟท์ ตอนที่พายกำลังจะล้ม จำได้ไหมครับ” ธาวินอธิบายเมื่อเห็นสีหน้างุนงงของพรพระพาย“อ๋อ จำได้แล้วค่ะ” พรพระพายตอบพร้อมส่งยิ้มอย่างเป็นมิตรกลับไป เธอไม่รู้จักพนักงานมากนัก ด้วยที่นี่มีพนักงานเป็นจำนวนมาก แล้วยังแยกออกไปแต่ละแผนก แต่ละชั้น ส่วนใหญ่เธอจะรู้จักหัวหน้าของแต่ละฝ่ายหรือแผนก เพราะต้องติดต่อประสานงานด้วย“ไปทานข้าวกับพวกพี่ไหม พวกพี่ก็กำลังจะไปพอดี” ธาวินเอ่ยชวนพรพระพาย“พี่ชื่อจุ๊บนะจ๊ะ”“พี่แคนครับ”“พี่ฟลุ๊ค พวกพี่อยู่ฝ่ายขาย” พนักงานที่มาพร้อมกับธาวินเอ่ยแนะนำตัว“พายค่ะ เป็นเลขาของคุณแทนไท ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” พรพระพายเอ่ยทักทาย พร้อมทั้งส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตรเช่นเคย“ไปกันเถอะ เดี๋ยวจะเลยเวลาพัก คนยิ่ง
เมื่อเข้ามาในห้องทำงาน แทนไทเหวี่ยงพรพระพายไปชนกับกำแพง ทำให้ไหล่ของเธอกระแทกกับกำแพงอย่างแรงจนเจ็บร้าวไปทั้งแขน มาเฟียหนุ่มจับแขนของเธอขึ้นเหนือศีรษะยึดข้อมือเล็กนั้นติดกับกำแพงด้วยมือข้างเดียว แล้วประกบปากเข้าหาริมฝีปากบางด้วยความรุนแรง จนได้รสปะแล่มๆ และกลิ่นคาวของเลือด“อื้ออออ...” พรพระพายพยายามดิ้นรนเพื่อให้หลุดจากพันธนาการของมาเฟียหนุ่ม แต่ยิ่งดิ้นเขาก็ยิ่งรุนแรงกับเธอ มือหนาฉีกทึ้งเสื้อผ้าของเธอจนขาดวิ่น กระดุมหลุดกระเด็นกระดอนไปคนละทิศละทาง“คุณแทน อย่าทำอะไรดิฉันเลยนะคะ อ๊ะ...อย่ากัด...จะ...เจ็บ...โอ๊ย...อย่า...อื้ออออ” พรพระพายอ้อนวอน เมื่อริมฝีปากเป็นอิสระจากริมฝีปากร้าย และต้องร้องด้วยความเจ็บปวดเมื่อเขาฝังคมเขี้ยวที่ลำคอของเธอ“ทำไม รังเกียจสัมผัสของฉันมากหรือไง แต่ชอบให้ไอ้พนักงานผู้ชายพวกนั้นมาถูกเนื้อต้องตัวเป็นของสาธารณะ ผู้หญิงมันก็ร่านเหมือนกันหมด” มาเฟียหนุ่มพูดใส่หน้าพรพระพายเสียงดังลั่นริบฝีปากหนาทั้งดูด ทั้งเม้ม ทั้งกัด ไปตามลำคอขาว เลื่อนลงมาถึงสองเต้างาม มือหนาบีบขยำอย่างแรง จนคนโดนกระทำต้องเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด เขาทั้งดูดทั้งขบเม้มจนเกิดรอยจ้ำสีแดงไปทั่วทั
"ได้เวลาเลิกงานแล้ว เก็บของสิฉันไปส่งที่คอนโด" แทนไทพูดขึ้นเมื่อเห็นพรพระพายก้มหน้าก้มตาทำงาน โดยไม่มีทีท่าจะเก็บของกลับคอนโดมิเนียม เมื่อล่วงเลยเวลาเลิกงานมาเกือบชั่วโมง"คุณแทนรู้ได้ยังไงคะว่าพายอยู่คอนโด" ดวงตาคู่งามฉายแววฉงนที่เจ้านายหนุ่มรู้ว่าเธออาศัยอยู่คอนโดมิเนียม"ในใบสมัครที่เธอเขียนมา""อ๋อค่ะ""เป็นผู้หญิงตัวคนเดียว อยู่คอนโดก็ดี มีระบบรักษาความปลอดภัย ปลอดภัยกว่าอยู่บ้านตามลำพัง""แล้วคุณแทนรู้ได้ยังไงคะว่าพายอยู่คนเดียว""ทำไมขี้สงสัยนักนะ เก็บของ ฉันไปส่ง" มาเฟียหนุ่มกลบเกลื่อนด้วยน้ำเสียงขุ่นขึง ออกคำสั่งอย่างผู้มีอำนาจเหนือกว่า นัยน์ตาคู่สวยหลุบต่ำลง เม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงชอบดุเธอนัก"คุณแทนกลับไปก่อนเลยค่ะ พายขอทำงานต่ออีกสักครู่" พรพระพายบอกโดยไม่ยอมเงยหน้าสบตาเจ้านายหนุ่ม"งานก็ไม่ได้ด่วนอะไร พรุ่งนี้ค่อยมาทำต่อก็ได้" น้ำเสียงของคนที่อยู่เหนือกว่าแฝงความเอาแต่ใจ"แต่..." หญิงสาวเงยหน้าขึ้นสบตาอีกฝ่าย"ไม่มีแต่ เก็บของเดี๋ยวนี้ ฉันไปส่ง" แทนไทออกคำสั่งเสียงเข้ม"ไม่เป็นไรค่ะคุณแทน พายกลับเองได้""พาย อย่าดื้อ" ดวงตาคู่คมจ้องมองสีหน้าบนใบหน้าเ
พรพระพายทำได้แค่ยกมือดันหน้าอกของแทนไทไว้เท่านั้น แต่มันก็ไม่เป็นผล แทนไทคร่อมร่างของพรพระพายไว้ทั้งกายแกร่ง กลิ่นครีมอาบน้ำที่หอมอ่อนๆ บนตัวเธอ ยิ่งกระตุ้นให้เขาอยากสัมผัสผิวเนื้อเนียน"คุณแทน...ยะ..." แทนไทก้มลงไปประกบริมฝีปากบางก่อนที่เธอจะได้เอ่ยห้ามปราม ลิ้นร้อนสอดเข้าไปในโพรงปากหวาน กวาดลิ้นต้อนลิ้นเล็กไปมาจนพรพระพายหลงใหลเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสหวามไหวที่แสนอ่อนโยนนั้นพรพระพายยกมือขึ้นมาโอบรอบลำคอแกร่งด้วยความไม่รู้ตัว เผลอไผลไปกับสัมผัสละมุนละไม เมื่อเห็นว่าร่างบางเริ่มไม่ต่อต้าน มาเฟียหนุ่มก็เลื่อนมือขึ้นมาบีบขยำหน้าอกใหญ่ เพิ่มน้ำหนักมือลงไปเรื่อยๆ จนร่างบางแอ่นหน้าอกสู้มือ"พายหอมมาก" ร่างสูงผละออกจากริมฝีปากบาง แล้วค่อยๆ ซุกไซ้ไปตามซอกคอขาว เขาทั้งเลียทั้งดูดจนเกิดรอยจ้ำสีแดงเพิ่มขึ้นมาอีก"อ๊ะ...อ๊า...คุณแทน...อื้อ""ไหนลองเรียกฉันว่าพี่แทนซิ" มือหนาประคองใบหน้าหวานให้สบตากับเขา"อ๊ะ..." พรพระพายร้องขึ้นเมื่อแทนไทขบเม้มที่ลำคอของเธอแรงๆ เมื่อเธอไม่ยอมทำตามที่เขาบอก"เรียกฉันว่าพี่แทน""พะ...พี่แทน...อื้อ..." พรพระพายเอ่ยเรียกด้วยความเขินอาย แทนไทยิ้มพอใจประกบปากจูบอย่างดูด
"พี่แทน เดี๋ยวพายทำเองค่ะ" พรพระพายเอ่ยร้องห้ามมาเฟียหนุ่ม ที่ตอนนี้กำลังเช็ดคราบน้ำรักของเขาออกจากใจกลางความเป็นสาวของเธออย่างตั้งอกตั้งใจ เธอหุบเรียวขาเข้าหากันด้วยความเขินอาย แต่เขาก็จับแยกออกแล้วตั้งหน้าตั้งตาเช็ดต่อ"นอนเฉยๆ สิ" แทนไทพูดขึ้นโดยไม่ได้เงยขึ้นมองหน้าของร่างบางที่ตอนนี้แดงซ่านไปทั่วทั้งใบหน้าพอเช็ดเสร็จมาเฟียหนุ่มก็โยนกระดาษทิชชู่ทิ้งไป แล้วจับขาเรียวตั้งฉาก และกางออก ซุกใบหน้าอันหล่อเหลาลงไปเชยชมดอกไม้งามที่บอบช้ำจากการร่วมรักก่อนหน้านี้ของพรพระพายทันที"พะ...พี่แทนจะทำอะไรคะ...อ๊ะ...อย่า...อื้อ" พรพระพายเอ่ยถามเสียงกระเส่า พยายามจะขยับหนีแต่ก็ไม่ทันลิ้นร้อนที่ตวัดเลียกลีบดอกไม้งาม จนต้องร้องครางออกมา"ขอชิมหน่อยนะ" มาเฟียหนุ่มตวัดปลายลิ้นโลมเลียกลีบดอกไม้งาม ถึงแม้จะบวมช้ำไปบ้าง แต่สำหรับเขามันยังคงสวยงามเสมอ ก่อนจะตวัดเรียวลิ้นไปตามรอยแยกที่พลิแย้มจากการร่วมรักมาเฟียหนุ่มตั้งหน้าตั้งตาทั้งดูด ทั้งเลีย ปรนเปรอให้กับร่างบางจนเธอเกร็งกระตุก แต่เขาก็ยังไม่หยุดที่จะดูดดื่มน้ำหวานที่ไหลเยิ้มออกมาจากดอกไม้งาม ยังคงเพลิดเพลินอยู่อย่างนั้นจนกายบางเกร็งกระตุกไปหลายครั้งหล
มาเฟียหนุ่มนั่งจ้องใบหน้าสวยหวานที่นอนหลับสนิทอยู่อย่างนั้นเกือบครึ่งชั่วโมง ก่อนจะเอนกายลงนอนข้างๆ แล้วขยับตัวเข้าไปกอดเธอไว้ เขารู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูกที่มีพรพระพายอยู่ข้างๆ แบบนี้พรพระพายนั่งหน้าแดง ก้มหน้าก้มตามองอาหารเช้าตรงหน้า อาหารหน้าตาน่ารับประทานที่แทนไทเป็นคนจัดเตรียมไว้ให้"วันนี้ให้ลาพักหนึ่งวัน เดี๋ยวตอนเย็นจะพาอาชิมาหาแล้วออกไปทานข้าวข้างนอกกัน" แทนไทพูดขึ้นหลังจากที่เดินไปอุ้มร่างบางขึ้นมานั่งบนตัก ก่อนจะหอมแก้มนวลอีกฟอดใหญ่"ได้ยินที่พี่บอกไหม" มาเฟียหนุ่มถามขึ้นอีกครั้งเมื่อพรพระพายยังคงนั่งก้มหน้าก้มตา ไม่ยอมสบตาเขา"เมื่อกี้พี่แทน แทนตัวเองว่าอะไรนะคะ" พรพระพายถามออกไปเพราะไม่อยากจะเชื่อหูในสิ่งที่ได้ยิน"พี่ ชัดไหม" แทนไทบอกเสียงเน้นหนัก"ชัดค่ะ" พรพระพายยิ้มหวาน ดวงตาคู่สวยเป็นประกายด้วยความสุขใจ"ยิ้มแบบนี้อยากโดนอีกใช่ไหม" มาเฟียหนุ่มพูดพลางขบเม้มไปที่ติ่งหูของคนบนตักใหได้รู้สึกวาบหวาม"ไม่เอาแล้วนะคะ พายยังเจ็บอยู่เลย" พรพระพายรีบยกมือขึ้นมาปฏิเสธพัลวัน ท่าทางของเธอทำให้แทนไทหัวเราะออกมาด้วยความขบขัน"พี่พายฮับ" เด็กชายตัวน้อยวิ่งเข้ามากอดขาพรพระพายทัน
"เธอได้ยินที่เขาเม้ากันทั่วบริษัทไหม ที่คุณแทนไทลากยัยเลขาคนใหม่ออกไปจากโรงอาหารของบริษัท ตอนนี้เป็นข่าวดังมาก หล่อนต้องเป็นคู่ขาคนใหม่ของคุณแทนไทแน่ๆ""ก็แค่ของเล่น เดี๋ยวพอคุณแทนไทเบื่อเขาก็โยนทิ้ง เธอก็รู้ว่าคุณแทนไทมีผู้หญิงมากหน้าหลายตาขนาดไหน ทั้งดารา นางแบบ หรือแม้แต่พวกไฮโซ ที่มาต่อแถวให้เลือก แล้วยัยนี่มีอะไรไปสู้เขาได้ เธอคิดว่าคุณแทนไทจะมาจริงจังอะไรกับเลขาหน้าห้อง ไม่ใช่สิ ต้องเป็นเลขาในห้องถึงจะถูก""เธอก็พูดไป เดี๋ยวยัยเลขาในห้องมาได้ยินก็จะไปฟ้องคุณแทนไท เดี๋ยวก็โดนไล่ออกเหมือนสองคนเมื่อเช้าหรอก""เออจริง งั้นไม่พูดละ เดี๋ยวจะตกงาน งานยิ่งหายากๆ อยู่ ตอนนี้คุณแทนไทก็ยิ่งเห่อของเล่นชิ้นใหม่อยู่ด้วย"พรพระพายออกมาเอาเอกสารที่ฝ่ายการตลาดที่จะต้องใช้ในการประชุมบ่ายนี้ เธอแวะเข้าห้องน้ำจึงได้ยินถ้อยคำเหล่านี้โดยบังเอิญ และนี่ก็เป็นครั้งที่สองแล้วสำหรับวันนี้ที่เธอต้องมาได้ยินคำนินทาแบบนี้ ยังไม่รวมสายตาที่จ้องมองมายังเธอ ร่างบางทรุดตัวนั่งลงบนฝาชักโครก น้ำตารินไหลอาบสองแก้มเมื่อเสียงพูดคุยของพนักงานหญิงสองคนเงียบลง พรพระพายค่อยๆ เดินออกมาเหมือนคนไร้ซึ่งเรี่ยวแรง เธอสูดลมหาย
"ผมว่าเฮียกับผมเตรียมตัวเป็นลูกที่ถูกลืมได้เลย ดูท่าแล้วป๊ากับม๊าจะเห่อลูกสาวคนใหม่" บอลพูดขึ้น เมื่อพ่อกับแม่เอาแต่คุยกับมะปรางอย่างถูกอกถูกใจ"มะปรางมาหาม๊าลูก ม๊าจะสอนให้มะปรางดูลายทอง" มะปรางเดินไปหาแม่ของบาสอย่างว่าง่าย พร้อมที่จะเรียนรู้ในสิ่งที่พวกท่านพร่ำสอนด้วยความเต็มใจ"ป๊าถูกใจลูกสะใภ้คนนี้นะ พามาหาป๊ากับม๊าบ่อยๆ มาเรียนรู้งานร้านทอง ต่อไปร้านนี้ก็ต้องเป็นของบาส เพราะบาสเป็นคนสร้างมันขึ้นมา""ป๊าพูดแบบนี้เดี๋ยวบอลมันก็น้อยใจแย่""ไม่เลยเฮีย ผมไม่มีความรู้สึกนั้นเลย""บอลมันจะชอบน่ะสิ จะได้มีคนมาคอยดูแลแทน ทุกวันนี้ทำหน้าเหมือนโดนบังคับ อยากแต่จะไปเปิดร้านอะไหล่รถบิ๊กไบค์อะไรของมัน""พร้อมเมื่อไรก็บอกล่ะ เฮียจะลงทุนให้""ไม่ต้องเลยเฮีย แค่เปอร์เซ็นต์จากกำไรร้านทองก็พอแล้ว ตอนนี้ผมแค่รอให้เฮียกลับมาดูแลร้านทองนี่แหละ ผมจะได้โบยบินไปตามความฝันผมเสียที""คงต้องรอให้มะปรางเรียนจบก่อน""อีกตั้งสี่ปีไม่ใช่เหรอเฮีย ผมแก่พอดี""ก็ให้มะปรางมาเรียนรู้กับม๊า หลังเลิกเรียนถ้าว่างก็มาร้าน ทำให้เคยชิน เพราะยังไงอนาคตก็ต้องดูแลกิจการกันเอง ป๊าจะได้พาม๊าเที่ยวรอบโลกเสียที ถ้ารอให้แก่กว่านี
"พรุ่งนี้ไปหาป๊ากับม๊าเฮียนะ ไปนอนค้างสักคืน" บาสเอ่ยบอกเมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากพึ่งอาบน้ำเสร็จ"มันไม่เร็วไปเหรอคะ" มะปรางกำลังนอนเล่นเกมอยู่บนเตียง เธอรีบวางสมาร์ตโฟนลงบนเตียงแล้วลุกขึ้นมานั่งที่ปลายเตียง แสดงความกังวลออกมาให้เห็น"เฮียไม่เห็นรู้สึกเลยว่ามันเร็ว เราคบกันมาเกือบปีแล้วนะ""แล้วป๊ากับม๊าเฮียจะชอบปรางไหม ปรางไม่มีอะไรเลย แล้วพวกท่านจะคิดว่าปรางเป็นเด็กใจแตกหรือเปล่าที่ปรางมาอยู่กับเฮียแบบนี้ ปรางว่ารอให้ปรางเรียนจบก่อนดีไหม ปราง...." มะปรางคิดไปต่างๆ นานาด้วยความกลัวว่าพ่อแม่สามีจะไม่ชอบเธอ"ปราง ปรางฟังเฮียนะ ป๊ากับม๊าเฮียรู้เรื่องของเราแล้ว เฮียเล่าเรื่องปรางให้พวกท่านฟังแล้ว แล้วพวกท่านก็เป็นคนให้เฮียพาปรางไปหาเอง" บาสประคองกรอบหน้าของมะปรางให้มองมาที่หน้าของเขา เอ่ยบอกเสียงหนักแน่น"ทำไมเฮียไม่บอกปรางก่อนว่าเฮียเล่าเรื่องปรางให้ป๊ากับม๊าของเฮียฟัง ปรางกลัวว่าพวกท่านจะไม่ชอบปราง""ทำไมเป็นคนคิดมากแบบนี้" บาสรั้งมะปรางเข้ามากอดพลางลูบศีรษะทุยอย่างอ่อนโยน"..........""อย่าคิดมาก ปรางก็เป็นปราง ไม่ต้องปรุงแต่งอะไรทั้งนั้น อยู่กับเฮียเป็นยังไง อยู่ต่อหน้าป๊าม๊าก็
"อื้ม...เฮียโทรมามีอะไรหรือเปล่า...ซี๊ดดด" บาสกดรับทันทีที่เห็นเจ้าของสายที่โทรเข้ามาขัดจังหวะ ด้วยกลัวว่าอีกฝ่ายจะมีเรื่องด่วน"เชี้ยบาส! แล้วมึงจะรับทำเชี้ยอะไร" เสียงของเดย์ตะโกนกลับมาตามสาย จนบาสต้องยกสมาร์ตโฟนออกห่างหู"หูแทบแตก...อ๊า...แต่ตอนนี้เฮียจะแตกแล้ว...เสียวหัวมากเบบี๋...อื้มมม"บาสครางเสียงกระเส่าเมื่อมะปรางยังคงตั้งหน้าตั้งตาดูดดุนเน้นๆไปที่ปลายหัวหยัก สลับไล้เลียไปตามเส้นสองสลึงตั้งแต่โครนจรดปลาย"อื้อ..." เสียงเล็กครางประท้วงเมื่อบาสอัดกระแทกเอวส่งแก่นกายใหญ่เข้าปากรัวเร็วเมื่อใกล้ถึงฝั่งฝัน"โอ้ววว...ซี๊ดดด...เฮียจะแตกแล้ว...เบบี๋...อ๊า...อ๊าสสสสส"บาสเกร็งกระตุกไปทุกส่วนเมื่อปลดปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นเข้าปากมะปรางหมดทุกหยาดหยด เขาทิ้งตัวลงนอนแผ่หลาหายใจหอบเหนื่อย ก่อนจะผงกหัวมองมะปรางที่นั่งอยู่หว่างขา ที่กำลังใช้หลังมือเช็ดคราบน้ำรักที่ไหลออกมาบางส่วน"มันยังแข็งอยู่เลย" มะปรางจ้องมองไปที่แก่นกายใหญ่พลางใช้นิ้วจิ้มไปมา มันก็เด้งสู้มือของเธอ"โอ้ววว...มะปราง...ซี๊ดดด...อ๊า" บาสร้องครางลั่นเมื่อมะปรางขึ้นมานั่งทับแล้วจับท่อนเอ็นใหญ่ดันเข้าไปในช่องทางรัก"อื้อออ...ของเฮ
"ตื่นได้แล้ว ไม่ไปโรงเรียนหรือไง" บาสใช้ปลายจมูกโด่งคลอเคลียไปตามกรอบหน้าของมะปราง"อื้ออออ กี่โมงแล้วคะ" มะปรางหลับตาถามพลางซุกหน้าเข้าหาอกแกร่ง"เจ็ดโมงแล้ว""ขอนอนอีกครึ่งชั่วโมงได้ไหม""ก็ได้ งั้นเฮียไปอาบน้ำก่อน" บาสบอกพลางจะลุกจากเตียง แต่มะปรางก็ตวัดแขนโอบกอดเขาไว้"ไม่เอา ปรางอยากนอนกอดเฮีย""อย่าอ้อนเยอะ แค่นี้ก็หลงจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว" พูดจบบาสก็ก้มลงไปหอมแก้มป่องหนักๆ"ปรางอยากให้เฮียหลงปรางเยอะๆ เฮียจะได้ไม่ทิ้งปราง""คิดมากนะเรา เฮียไม่มีทางทิ้งมะปรางหรอก เฮียต่างหากที่ต้องเป็นคนกลัว""กลัวอะไรคะ""กลัวว่าถ้าสักวันมะปรางเจอคนที่ถูกใจ ที่อายุไล่เลี่ยกัน มะปรางก็จะเปลี่ยนใจไปจากเฮีย""ว่าแต่ปรางคิดมาก เฮียคิดมากยิ่งกว่าปรางอีก เฮียเป็นคนให้ชีวิตใหม่กับปราง ปรางก็จะตอบแทนเฮียด้วยความรักทั้งหมดของปราง เฮียเคยฟังเพลงนี้ไหม...อายุเป็นเพียง แค่สายลมผ่านพัดไป เธออย่าคิดมากได้ไหมความรักเป็นเรื่องของหัวใจ ไม่ใช่เรื่องใดไม่ต้องคิดอะไร อายุเป็นเพียง แค่สายลมผ่านพัดไป" (#เพลงเด็กกว่าแล้วไง AB Normal)"สงสัยวันนี้มะปรางคงไม่ได้ไปโรงเรียนแล้วล่ะ ส่วนเฮียก็คงต้องโทรไปลางาน""ทำไมล่ะคะ""เห
บาสดูดเลียน้ำหวานที่ถูกปลดปล่อยออกมาจากดอกไม้งาม แล้วสอดนิ้วแกร่งเข้าไปให้ลึกกว่าเดิม แล้วรีบชักนิ้วเข้าออกเร็วขึ้น มือหนาเลื่อนขึ้นไปบีบขยำนวดคลึงเต้าใหญ่พลางใช้ปลายนิ้วสะกิดยอดปทุมถัน"อ๊ายยยยยยยย"ร่างเล็กเกร็งกระตุกปลดปล่อยน้ำหวานสีใสออกมาอีกครั้ง นอนตาลอยตัวเบาหวิว หายใจหอบหนัก"ขอเฮียเข้าไปในตัวมะปรางนะครับ" บาสบอกหลังจากชักนิ้วออกจากร่องรักแล้วส่งเข้าปาก ดูดเลียน้ำหวานตามซอกนิ้ว แล้วแทรกกายเข้าไปอยู่กลางหว่างขา จับท่อนเอ็นร้อนถูไถขึ้นลงกับร่องรักที่ฉ่ำเยิ้มไปด้วยน้ำหวานสีใส แล้วก้มลงไปประกบจูบริมฝีปากอิ่มพลางสอดลิ้นร้อนไปเกาะเกี่ยวลิ้นเล็ก มะปรางพยายามจูบตอบอย่างเงอะงะไม่เป็นประสาบาสค่อยๆ กดปลายหัวหยักสอดใส่เข้าไปในร่องรักทีละนิด พร้อมทั้งจูบปลุกเร่าให้เธอเคลิบเคล้มไปกับรสจูบแสนเร่าร้อนของเขา จนสามารถเข้าไปในตัวเธอได้ครึ่งลำ แต่ก็ต้องหยุดชะงักกับเยื่อบางๆ ที่ขวางทางรักบาสกอดจูบแลกลิ้น มือทั้งสองข้างบีบนวดขยำลูบไล้ไปทั่วเรือนร่าง ปลุกเร้าอารมณ์ให้ร่างเล็ก ก่อนจะถอดถอนแก่นกายใหญ่ออกมาเกือบสุดปลายหัวหยัก แล้วกดกระแทกเข้าไปใหม่ ให้ผ่านเยื่อพรหมจรรย์เข้าไปได้"อื้อออออออ" เสียงเล็
"ทำไมมันใหญ่จ้นล้นมือแบบนี้ นี่นมเด็กสิบแปดจริงไหมเนี่ย" บาสนวดคลึงสองเต้าใหญ่พลางพิจารณาขนาด ปากก็เอื้อนเอ่ยพึมพำ ตาก็จ้องไม่กะพริบ แล้วก็อดใจไม่ไหวรีบก้มลงเอาปากงาบงับยอดปทุมถันแล้วดูดแรงๆ"อื้ออออ ฮะ...เฮียอย่า" เสียงใสห้ามปนเสียงคราง พลางแหงนหน้ากัดริมฝีปากตัวเอง มือที่เคยทุบตีก็อ่อนแรงลงเอาดื้อๆ จนเปลี่ยนไปใช้เล็บจิกที่ไหล่แกร่งของเขาแทน บาสช้อนตามองใบหน้าจิ้มลิ้ม ที่ขณะนี้ช่างดูเซ็กซี่ยิ่งนักบาสดูดยอดปทุมถันสลับซ้ายขวา พลางลูบไล้ไปตามส่วนเว้าส่วนโค้ง แล้วผละริมฝีปากจากเต้าใหญ่ จูบไล้ลงมาเรื่อยๆ ตามหน้าท้องแบนราบมาหยุดตรงกลางกายความเป็นสาว ก่อนจะยกเรียวขาข้างหนึ่งขึ้นพาดบ่าแล้วซุกหน้าเข้าหาดอกไม้งามเรียวลิ้นตวัดสัมผัสกลีบดอกไม้อันอวบอูม แล้วแยงลิ้นร้อนชอนไชไปตามรอยแยก"ฮะ...เฮีย...ยะ...หยุดเถอะ...ฮึก...ฮึก" บาสหยุดชะงักลงเมื่อหยดน้ำตาร่วงหล่นลงมาตรงหน้าผากเขาพอดี เขาจับขาเรียวลงจากบ่า แล้วหยัดกายลุกขึ้นยืน"ทำไม มะปรางรังเกียจสัมผัสจากเฮียหรือไง ถึงไม่ยอมให้เฮียทำ" บาสเอ่ยถามชิดพวงแก้มด้วยน้ำเสียงแหบพร่า แล้วจูบซับน้ำตาให้เธอ"เปล่าค่ะ แต่ปรางกลัว กลัวว่าจะมองหน้าเฮียไม่ติดถ
"ทำไมห้องถึงมืดแบบนี้วะ...มะปราง!!...ทำไมถึงไม่เปิดไฟ...มะปราง!!...หายไปไหน" บาสเปิดประตูห้องเข้ามา แต่พบว่าห้องอยู่ในความมืดมิด เขาจึงเรียกขานหามะปราง แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา"ทุ่มกว่าแล้ว หายไปไหน" บาสบ่นพึมพำกับตัวเอง เมื่อไม่พบมะปรางอยู่ในห้อง"หรือว่า..." เมื่อนึกได้ว่ามะปรางหายไปไหน เขาก็รีบหยิบหมวกกันน็อคกับกุญแจรถแล้วออกจากห้องไปทันที"เฮีย! เดี๋ยวสิเฮีย เฮีย!" มะปรางร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆ บาสก็เข้ามายื้อยุดฉุดกระชากให้เธอเดินออกไปนอกร้าน ท่ามกลางสายตางุนงงของพนักงานคนอื่นๆ และลูกค้าที่กำลังนั่งรับประทานอาหาร"....." บาสลากมะปรางออกมายังหน้าร้าน เขามองเธอด้วยใบหน้าบึ้งตึงที่บ่งบอกว่ากำลังไม่พอใจสุดๆ"เฮียลากปรางออกมาทำไม ปรางจะทำงาน" มะปรางสลัดแขนออกจากการเกาะกุม แต่บาสก็ยังคงจับไว้แน่นไม่ยอมปล่อย"ใครให้มาทำ" บาสถามด้วยน้ำเสียงกรุ่นโกรธ"ปรางก็ทำอยู่ทุกวัน""เมื่อวานเฮียบอกปรางว่าไง""บอก? บอกอะไร""เฮียจะเป็นคนดูแลมะปรางเอง""แล้ว?""เฮียจะเป็นคนดูแลมะปรางในทุกๆ เรื่อง คำว่าดูแลของเฮียคือ เฮียจะเป็นคนดูแลทั้งค่าเรียน ค่าใช้จ่ายทุกอย่าง เฮียจะเป็นคนรับผิดชอบทั้งหมด มะปรางไ
"ดึกแล้ว ค่อยจัดของพรุ่งนี้ก็ได้ มะปรางเข้าไปอาบน้ำก่อน จะได้นอนพัก พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนแต่เช้า" บาสบอกเมื่อเข้ามายังห้องพักส่วนตัวของเขา"แล้วจะให้ปรางนอนที่ไหนเหรอคะ" มะปรางมองไปรอบๆ ห้องนอน เพราะเท่าที่สังเกตตั้งแต่ย่างกายเข้ามาในห้องพักของเขา ห้องนี้น่าจะมีแค่ห้องนอนเดียว"ก็บนเตียงในห้องนี้" บาสบอกพร้อมทั้งปรายตามองไปที่เตียง"แล้วพี่บาสจะนอนที่ไหน ให้ปรางไปนอนโซฟาข้างนอกก็ได้นะคะ""ก็นอนด้วยกันบนเตียงนี้แหละ เตียงออกจะกว้าง""เออ...ปรางนอนดิ้นมากๆ ปรางกลัวว่าจะทำให้เฮียนอนไม่หลับ""ไปอาบน้ำ แล้วมานอนบนเตียงนี้ เดี๋ยวนี้""แต่...""ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น ไปอาบน้ำ เฮียง่วงแล้ว" พูดจบบาสก็เดินหยิบผ้าเช็ดตัวส่งให้มะปราง และหยิบของตัวเองแล้วเดินออกไปอาบน้ำยังห้องน้ำด้านนอกมะปรางที่อยู่ในชุดเสื้อยืดตัวใหญ่กับกางเกงขาสั้น เธอชะงักไปเล็กน้อยเมื่อออกมาจากห้องน้ำแล้วเจอบาสนั่งพิงหัวเตียงเล่น สมาร์ตโฟน เขาไม่ได้ใส่เสื้อ ใส่เพียงกางเกงนอนขายาว เผยให้เห็นรอยสักบนตัวของเขาอย่างชัดเจน"ปิดไฟ แล้วมานอนสิ""แล้วจะให้ปรางนอนตรงไหน""ตรงนี้" บาสบอกพลางตบเตียงตรงที่ว่างข้างๆ"เร็วสิ เฮียง่วงแล้
"ฉันเรียกค่าเลี้ยงดูยัยมะปรางหนึ่งล้านบาท นี่ยังถือว่าไม่คุ้มทะ...""ตกลงหนึ่งล้านบาท ต่อไปนี้ชีวิตมะปรางเป็นของผม พวกคุณห้ามมายุ่งกับชีวิตของมะปรางอีก""ได้สิ พวกฉันจะไม่มายุ่งกับมันอีก""พรุ่งนี้สิบโมงเช้ามารับเงินสดหนึ่งล้านบาทได้เลย""ตกลง พรุ่งนี้สิบโมงฉันจะมารับเงินที่นี่ แล้วอย่าคิดที่จะพายังมะปรางหนีล่ะ ไม่งั้นฉันจะแจ้งตำรวจ...นี่ก็ยืนเมามึนไม่เลิก กลับบ้าน" แม่ของมะปรางพูดจบก็ลากผัวขี้เมากลับบ้านทันที"มะปราง" บาสเรียกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา"ปรางขอตัว" มะปรางปัดมือของบาสออกจากตัว เดินอย่างคนไร้ซึ่งเรี่ยวแรง"มะปรางจะไปไหน เดี๋ยวเฮียไปส่ง" บาสถามด้วยความเป็นห่วง เมื่อมะปรางเดินเหมือนคนไร้จุดหมาย"ปราง...ปรางอยากกลับห้อง ปรางปวดหัว วันนี้ปรางคงไปทำงานไม่ไหวแล้ว" พอตั้งสติได้ เธอก็หันหลังกลับเพื่อจะเดินเข้าหอพัก"เฮียไม่อยากให้ปรางอยู่คนเดียว""แต่ปรางอยากอยู่คนเดียว" พูดจบปรางก็เดินกลับเข้าไปในหอพักทันทีวันรุ่งขึ้น 10.00 น."ไหนล่ะเงิน" แม่ของมะปรางถามทันทีที่บาสกับมะปรางเดินมาถึงจุดที่นัดหมาย พวกเขามากันพร้อมหน้า พ่อ แม่ และปาร์ค"แล้วผมจะมั่นใจได้ยังไงว่าพวกคุณจะไม่กลับมายุ่งเก