มาเฟียหนุ่มมองใบหน้าหวานของพรพระพายอย่างรักใคร่ ก่อนจะจูบปากบางอย่างดูดดื่ม แล้วค่อยๆ ไล้ริมฝีปากหยักลงมาซุกไซ้ซอกคอหอม พร้อมทั้งขบเม้มอย่างโหยหา มือหนาเลื่อนไปรูดซิบจากทางด้านหลัง แล้วค่อยๆ ปลดสายชุดลงมาจนถึงเอวคอด ปลายลิ้นร้อนตวัดเลียลงไปที่สองเต้าใหญ่สลับกันไปมาโดยที่มือหนาบีบเค้นให้เนินเนื้อมาชิดกัน แล้วดูดกินอย่างมูมมาม"อ๊า...พี่แทน...ซี๊ดดด...พายเสียว" ร่างบางครางเสียงหวาน พร้อมทั้งใช้มือเล็กกดศีรษะของมาเฟียหนุ่มลงมาที่สองเต้าใหญ่ แอ่นอกให้เขาดูดกินอย่างเร่าร้อน"อื้ม...พาย" มาเฟียหนุ่มฟุบหน้าลงไปตรงซอกคอหอม เมื่อความกระสันของเขามีมากขึ้น แต่ไม่สามารถสอดใส่เอ็นร้อนเข้าไปหาร่องรักของร่างบางได้ เพราะเธอยังไม่หายดี และเธอไม่อาจเห็นเขาทรมานได้....."พายทำให้ค่ะ" ร่างบางพลิกตัวลุกขึ้น พลักมาเฟียหนุ่มให้นอนแผ่ลงไปบนเตียง แล้วค่อยๆ ปลดเปลื้องเสื้อผ้าของเขาออก มาเฟียหนุ่มมองการกระทำของเธออย่างพึงพอใจพรพระพายกดจูบลงไปบนแท่งเนื้อร้อนผ่าวอันใหญ่โต ก่อนจะค่อยๆ ลากเรียวลิ้นเล็กไปมาจนมันกระตุกตอบรับสัมผัสของเธอ จากนั้นจึงครอบริมฝีปากลงไปบนปลายหัวหยักอันฉ่ำเยิ้มของแก่นกายใหญ่ แล้วค่อยๆ ดูดดุ
เมื่อมาถึงมาเก๊าแทนไทนั่งเรือเร็วข้ามเกาะไปยังเกาะที่ใช้สำหรับสร้างกาสิโนทันทีเพื่อตรวจสอบความเสียหาย"นอกจากส่วนของสำนักงานแล้วมีอะไรเสียหายอีกไหม" มาเฟียหนุ่มเอ่ยถามลูกน้องที่คอยดูแลการสร้างกาสิโน"ส่วนของโครงสร้างกาสิโนไม่ได้รับความเสียหายครับ ส่วนที่เสียหายก็จะมีบ้านพักคนงาน แล้วมันยังทำลายวิทยุสื่อสาร ตัดการสื่อสารทุกช่องทางครับ แต่ที่ได้รับความเสียหายหนักสุดก็คือส่วนของสำนักงาน ที่คุณครูสเข้ามาตรวจงานพอดี" คนงานคนหนึ่งเป็นคนตอบ"สั่งการลงไปให้คนงานทุกคนมาพร้อมกันที่นี่" มาเฟียหนุ่มสั่งการเรียกคนงานทุกคนให้มาพร้อมกันเมื่อคนงานมาพร้อมแล้ว ตรัยคุณซักถามมีใครเห็นอะไรผิดปกติหรือไม่ ทุกคนต่างบอกว่าคนงานที่เข้าออกเกาะก็มีแต่พวกเดียวกันที่เห็นหน้ากันทุกวัน"หรือว่าพวกมันจะแอบเอาเรือไปจอดอีกฟากของเกาะแล้วส่งคนขึ้นเกาะ" วิน บอดี้การ์ดที่ติดตามมาด้วยสันนิษฐาน"ไม่มีทาง เพราะคุณแทนกับคุณครูสเคยสั่งให้มีเวรยามทุกจุดที่เรือเข้าจอดได้ ถ้ามีใครลอบขึ้นเกาะก็น่าจะปะปนมากับเรือขนเสบียงมากกว่า" ตรัยคุณเอ่ยอย่างมั่นใจ"ไม่มีใครแปลกปลอมจริงๆ ครับคุณเดย์ มีแต่พวกเรากันเองทั้งนั้น ก่อนเรือจะเข้าจะออกผ
แทนไทกลิ้งตัวหลบกระสุนปืน แล้วส่งสัญญาณให้คนของตนออกไปจากโกดัง เมื่อคนของตนออกมากันแล้ว เขาก็กดรีโมทให้ระเบิดทำงาน ไม่นานโรงงาน รวมทั้งยาเสพติด และอาวุธสงครามมูลค่าหลักพันล้านก็เละเป็นจุน"ไอ้เหี้ยเอ๊ย!!!!" มอร์แกนที่ออกมาจากโรงงานได้ทันก็ต้องสบถอย่างหัวเสียยิ่งกว่าเดิม เมื่อเงินมูลค่ามหาศาลหายวับไปกับตา"คุณแทน! ไอ้มอร์แกนมันรอดออกมาได้ครับ" ตรัยคุณร้องบอกผู้เป็นนายเมื่อเห็นร่างของมอร์แกนกำลังวิ่งหนีกระเสือกกระสนออกไปทางป่าข้างโรงงาน"แม่งเอ๊ย! ตามจับตัวมันมาให้ได้" แทนไทตะโกนลั่นแทนไทกำลังนั่งสงบสติอารมณ์อยู่ในโรงแรมที่พักรอฟังข่าวของมอร์แกนที่หนีรอดไปได้"ว่าไง""มันหนีไปได้ครับ ผมให้เพื่อนที่เป็นสต๊อกเกอร์คอยติดตามมันไปแล้วครับ" ตรัยคุณรายงาน"ถ้าเจอตัวมัน ฆ่าได้ทันที" แทนไทสั่งเสียงเหี้ยม"ครับคุณแทน" ตรัยคุณรับคำสั่ง"เตรียมเรือไปกาสิโน"ประเทศไทยสองคนแม่ลูกกำลังนั่งดูดาวอยู่บนระเบียงบ้านชั้นสอง เหม่อมองดวงดาวที่ส่องแสงระยิบระยับบนท้องฟ้า เฝ้ารอผู้เป็นที่รักกลับมาบ้าน สามวันแล้วที่มาเฟียหนุ่มเงียบหายไป"แม่พายฮับ เมื่อไยพ่อแทนจะกลับมาหาเยาฉองคนฮับ อาชิคิงถึงพ่อแทน" เด็กชายตัวน
ขณะที่แทนไทกำลังเร่งเคลียร์งานอยู่ที่กาสิโน หลี่ยู่กับหลี่ซินเหมยก็เดินทางมาที่กาสิโนเพื่อพบมาเฟียหนุ่ม"ซินเหมยดีใจจังเลยค่ะที่ได้เจอคุณ" หลี่ซินเหมยทักทายมาเฟียหนุ่มทันทีที่ได้พบหน้ากัน โดยไม่สงวนท่าทีเลยสักนิด แต่เมื่อโดนผู้เป็นพ่อปรามก็ถึงกับหน้าสลดไปทันที"อะแฮ่ม! ซินเหมย...คุณจะปล่อยให้ไอ้มอร์แกนมันลอยนวลไปแบบนี้ไม่ได้นะคุณแทนไท ถ้าเกิดมันกลับมาลอบกัดพวกเราอีกจะทำยังไงกัน ผมไม่อยากโดนลูกหลงแบบคุณครูสนะ" หลี่ยู่ปรามลูกสาว ก่อนจะหันไปพูดกับมาเฟียหนุ่ม"ถ้าคุณกลัว คุณจะถอนตัวไปตั้งแต่ตอนนี้เลยก็ได้ ผมไม่ว่าอะไรคุณอยู่แล้ว" มาเฟียหนุ่มเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจนัก เพราะที่เขาให้หลี่ยู่เป็นหนึ่งในหุ้นส่วนก็เพียงเพราะแค่ต้องการคนที่จะสามารถเจรจากับหน่วยงานของรัฐได้ก็เท่านั้น แต่ตอนนี้สัมปทานกาสิโนอยู่ในมือของเขาแล้ว เขาก็ไม่มีความจำเป็นที่จะสนใจหลี่ยู่อีก"ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น ผมก็แค่เป็นห่วงความปลอดภัยทั้งของคุณแล้วก็ผมนั่นแหละ คุณก็รู้ว่าไอ้มอร์แกนมันเป็นพวกหมาลอบกัด มันอยากได้กาสิโนจนไม่สนใจวิธีที่จะทำให้กาสิโนเป็นของมัน" หลี่ยู่แก้ตัวเป็นพัลวัน เพราะเขาไม่อยากที่จะสูญเสียผลประโยชน์มากมา
"กำลังคิดถึงกูอยู่สินะ ไอ้แทนไท" มอร์แกนกรอกเสียงไปในโทรศัพท์ เมื่ออีกฝั่งรับสาย"ไอ้มอร์แกน มึงเอาตัวเมียกูไปไว้ที่ไหน" แทนไทตอบกลับมาด้วยความร้อนใจ"จุ๊ๆ อย่าโมโห มึงต้องใจเย็นๆ เย็นให้เหมือนเมียมึงตอนนี้""มึงทำอะไรเมียกู""หึ ก็แค่น้ำที่เย็นยะเยือก ที่ไม่ต่างจากเข็มนับพันเล่มที่กำลังทิ่งแทงเธออยู่""ไอ้เหี้ยมอร์แกน!!!""กูบอกให้มึงใจเย็นๆ มึงต้องทำตัวว่าง่ายเข้าไว้ เพราะตอนนี้เมียสุดที่รักของมึงดูอาการไม่ค่อยดีเลย เธอคงไม่แข็งแรงพอที่จะตายในน้ำ ยัง...ยังไม่หมด กูต้องการเงินพันล้าน กับสัมปทานกาสิโน แต่มึงต้องไวหน่อยนะ เพราะกูก็ไม่รู้ว่าเมียมึงจะทนได้นานแค่ไหน ถ้าเธอทนไม่ไหวกูคงต้องโยนศพเมียมึงลงทะเล ถ้าอยากได้ร่างกลับไปก็มาดำน้ำหากันเอาเองนะ" พูดจบก็วางสายทันที"ไอ้เดย์ได้หรือยัง เมียกูจะตายอยู่แล้ว" แทนไทหันมาถามตรัยคุณเสียงดังด้วยความร้อนใจ"ได้แล้วครับ ตำแหน่ง GPS ของพาย" ตรัยคุณตอบผู้เป็นนายเมื่อได้ตำแหน่ง GPS ของพรพระพาย"ทรมานมากใช่ไหม""...........""การได้อยู่แบบนั้นมันทรมานมากใช่ไหม ทั้งเจ็บปวด และไร้ความรู้สึกในเวลาเดียวกัน ช่างน่าสงสารเหลือเกิน""............""ถ้าไม่อยา
เมื่อมาเฟียหนุ่มส่งพรพระพายถึงมือแพทย์ และแน่ใจแล้วว่าเธอปลอดภัย เขาจึงรีบตรงดิ่งไปที่โกดังร้างเพื่อจัดการไอ้คนที่มันบังอาจมาแตะต้องผู้หญิงของเขาเสียงฝีเท้าของมาเฟียหนุ่มดั่งเสียงฝีเท้าของพญามัจจุราชที่จะมากระชากวิญญาณ มอร์แกนค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมอง บอดี้การ์ดใช้แขนสอดเข้าใต้รักแร้ร่างอันสะบักสะบอมขึ้นมา"ไอ้พวกเหี้ย!!! อย่ามายุ่งกับกู ปล่อยกู ไอ้พวกหมารับใช้ ปล่อยกู!!!" มอร์แกนสะบัดแขนอย่างแรงพยายามรั้งตัวออกจากการดึงรั้งของบอดี้การ์ดสองนาย ตรัยคุณที่ทนเสียงรำคาญนั้นไม่ไหว จึงชักปืนออกมาแล้วยิงตรงไปที่ต้นขาอย่างแม่นยำปัง!!!"อ๊ากกกกกก!!!" ความเจ็บปวดพวยพุ่งเข้ามาอย่างมากมาย เลือดสีแดงสดไหลทะลักออกมาเรื่อยๆ บอดี้การ์ดทั้งสองคนปล่อยให้ร่างของมอร์แกนร่วงลงไปกองกับพื้นมาเฟียหนุ่มรับท่อนเหล็กจากบอดี้การ์ด เขายกมันขึ้นลูบไปมาพร้อมทั้งจ้องมองมอร์แกนที่นอนหมดสภาพอยู่บนพื้นด้วยสายตาเคียดแค้นเกลียดชัง ก่อนจะยกขึ้นมาฟาดลงบนใบหน้าอย่างแรง จนร่างของมอร์แกนกลิ้งไปสองสามตลบผัวะ!!!!"มึงรู้ไหม ว่าคนที่มันกล้าแตะต้องผู้หญิงของกู มันจะมีจุดจบยังไง" มาเฟียหนุ่มเอ่ยเสียงเหี้ยม ใบหน้าเต็มไปด้วยความดุร้า
แทนไทเปิดประตูเข้ามาก็อดยิ้มให้กับภาพตรงหน้าไม่ได้ เขาเดินเข้าไปนั่งข้างๆ เอนหลังพิงหัวเตียง แล้วตวัดเรียวขาขึ้นไปบนเตียง ค่อยๆ โอบกอดร่างบาง แล้วโน้มศีรษะของเธอให้มาซบที่อกแกร่ง แล้วจูบลงไปที่ศีรษะทุยอย่างแผ่วเบา เรียวแขนอีกข้างเลื่อนขึ้นไปโอบหลังของลูกชายตัวน้อย ก่อนที่จะปิดเปลือกตาลงอย่างช้าๆพรพระพายตื่นขึ้นมาโดยยังมีอินทัชนอนอยู่บนอก เธอจึงค่อยๆ จับพลิกตัวเด็กน้อยลงไปนอนบนเตียง ก่อนจะตวัดเรียวขาลงจากเตียง แต่คงเป็นเพราะอินทัชนอนทับตัวเธอนานเกินไป ทำให้ขาของเธอชาจนเกือบจะล้มลง ดีที่แทนไทเข้ามาคว้าตัวเธอไว้ได้ทัน"จะลุกไปไหน ร่างกายยังไม่แข็งแรง นอนพักก่อนนะ" แทนไทบอกด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง"พายไม่เป็นอะไรแล้ว" พรพระพายดึงมือของมาเฟียหนุ่มออกจากเอวของเธอ ก่อนจะถอยหนีเขามาสองก้าว"พาย..." แทนไทเอ่ยเรียกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ไม่เข้าใจว่าพรพระพายถอยหนีเขาทำไม"พายจะเข้าห้องน้ำ" หญิงสาวบอกเสียงเรียบ ก่อนจะเดินเลี่ยงไปมาเฟียหนุ่มมีสีหน้ามึนงงที่อีกฝ่ายแสดงท่าทีปั้นปึ่งใส่ ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง แล้วก้มลงไปหอมแก้มลูกชายตัวน้อย พอร่างบางของเขาออกมาจากห้องน้ำ ก็ยังคงไม่ยอมมองหน้าเขา เดินไป
แทนไทลืมตาตื่นขึ้นมาในยามเช้า วันนี้เขาตื่นสายกว่าปกติ คงเพราะความอ่อนล้าที่ต้องเร่งจัดการเรื่องกาสิโนจนแทบจะไม่ได้หลับได้นอน แล้วยังจะเรื่องมอร์แกนอีก มือหนาควานหาร่างบางที่นอนข้างๆ แต่เธอไม่อยู่แล้ว หลงเหลือไว้แค่เพียงกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ติดอยู่บริเวณที่เธอนอน เธอคงลงไปข้างล่างแล้ว เขาจึงรีบลุกขึ้นไปอาบน้ำ"ทานเยอะๆ นะคะคนเก่ง" พรพระพายเอ่ยกับเด็กชายตัวน้อยที่กำลังนั่งรับประทานอาหารเช้าก่อนไปโรงเรียน พลางลูบศีรษะทุยเล็กอย่างรักใคร่"ฮับ...พ่อแทนตื่นแย้ว" อินทัชตอบเสียงใส ก่อนจะร้องเรียกเมื่อเห็นผู้เป็นพ่อกำลังเดินมาที่โต๊ะอาหารมาเฟียหนุ่มเดินมาจูบที่ศีรษะทุยเล็กของลูกชายก่อนจะหันไปจูบที่ขมับบางของพรพระพายที่นั่งหน้าบึ้งเมื่อเห็นหน้าเขา ต่างกับตอนที่อยู่กับอินทัชแค่สองคนเพราะก่อนที่เขาจะเดินมาเธอยังนั่งยิ้มนั่งคุยอยู่กับอินทัชอยู่เลย ก่อนจะเดินไปนั่งฝั่งตรงข้าม"วันนี้พ่อแทนไปส่งที่โรงเรียนนะครับ" แทนไทเอ่ยบอกลูกชายตัวน้อย แต่สายตายังคงจับจ้องที่ใบหน้าหวาน"เย่ วันนี้พ่อแทนไปฉ่ง แม่พายไปฉ่งอาชินะฮับ" เด็กน้อยร้องดีใจ"วันนี้ให้พ่อแทนไปส่งนะคะ แม่พายรู้สึกปวดหัว""ก็ได้ฮับ แม่พายนอนพักเ
"ผมว่าเฮียกับผมเตรียมตัวเป็นลูกที่ถูกลืมได้เลย ดูท่าแล้วป๊ากับม๊าจะเห่อลูกสาวคนใหม่" บอลพูดขึ้น เมื่อพ่อกับแม่เอาแต่คุยกับมะปรางอย่างถูกอกถูกใจ"มะปรางมาหาม๊าลูก ม๊าจะสอนให้มะปรางดูลายทอง" มะปรางเดินไปหาแม่ของบาสอย่างว่าง่าย พร้อมที่จะเรียนรู้ในสิ่งที่พวกท่านพร่ำสอนด้วยความเต็มใจ"ป๊าถูกใจลูกสะใภ้คนนี้นะ พามาหาป๊ากับม๊าบ่อยๆ มาเรียนรู้งานร้านทอง ต่อไปร้านนี้ก็ต้องเป็นของบาส เพราะบาสเป็นคนสร้างมันขึ้นมา""ป๊าพูดแบบนี้เดี๋ยวบอลมันก็น้อยใจแย่""ไม่เลยเฮีย ผมไม่มีความรู้สึกนั้นเลย""บอลมันจะชอบน่ะสิ จะได้มีคนมาคอยดูแลแทน ทุกวันนี้ทำหน้าเหมือนโดนบังคับ อยากแต่จะไปเปิดร้านอะไหล่รถบิ๊กไบค์อะไรของมัน""พร้อมเมื่อไรก็บอกล่ะ เฮียจะลงทุนให้""ไม่ต้องเลยเฮีย แค่เปอร์เซ็นต์จากกำไรร้านทองก็พอแล้ว ตอนนี้ผมแค่รอให้เฮียกลับมาดูแลร้านทองนี่แหละ ผมจะได้โบยบินไปตามความฝันผมเสียที""คงต้องรอให้มะปรางเรียนจบก่อน""อีกตั้งสี่ปีไม่ใช่เหรอเฮีย ผมแก่พอดี""ก็ให้มะปรางมาเรียนรู้กับม๊า หลังเลิกเรียนถ้าว่างก็มาร้าน ทำให้เคยชิน เพราะยังไงอนาคตก็ต้องดูแลกิจการกันเอง ป๊าจะได้พาม๊าเที่ยวรอบโลกเสียที ถ้ารอให้แก่กว่านี
"พรุ่งนี้ไปหาป๊ากับม๊าเฮียนะ ไปนอนค้างสักคืน" บาสเอ่ยบอกเมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากพึ่งอาบน้ำเสร็จ"มันไม่เร็วไปเหรอคะ" มะปรางกำลังนอนเล่นเกมอยู่บนเตียง เธอรีบวางสมาร์ตโฟนลงบนเตียงแล้วลุกขึ้นมานั่งที่ปลายเตียง แสดงความกังวลออกมาให้เห็น"เฮียไม่เห็นรู้สึกเลยว่ามันเร็ว เราคบกันมาเกือบปีแล้วนะ""แล้วป๊ากับม๊าเฮียจะชอบปรางไหม ปรางไม่มีอะไรเลย แล้วพวกท่านจะคิดว่าปรางเป็นเด็กใจแตกหรือเปล่าที่ปรางมาอยู่กับเฮียแบบนี้ ปรางว่ารอให้ปรางเรียนจบก่อนดีไหม ปราง...." มะปรางคิดไปต่างๆ นานาด้วยความกลัวว่าพ่อแม่สามีจะไม่ชอบเธอ"ปราง ปรางฟังเฮียนะ ป๊ากับม๊าเฮียรู้เรื่องของเราแล้ว เฮียเล่าเรื่องปรางให้พวกท่านฟังแล้ว แล้วพวกท่านก็เป็นคนให้เฮียพาปรางไปหาเอง" บาสประคองกรอบหน้าของมะปรางให้มองมาที่หน้าของเขา เอ่ยบอกเสียงหนักแน่น"ทำไมเฮียไม่บอกปรางก่อนว่าเฮียเล่าเรื่องปรางให้ป๊ากับม๊าของเฮียฟัง ปรางกลัวว่าพวกท่านจะไม่ชอบปราง""ทำไมเป็นคนคิดมากแบบนี้" บาสรั้งมะปรางเข้ามากอดพลางลูบศีรษะทุยอย่างอ่อนโยน"..........""อย่าคิดมาก ปรางก็เป็นปราง ไม่ต้องปรุงแต่งอะไรทั้งนั้น อยู่กับเฮียเป็นยังไง อยู่ต่อหน้าป๊าม๊าก็
"อื้ม...เฮียโทรมามีอะไรหรือเปล่า...ซี๊ดดด" บาสกดรับทันทีที่เห็นเจ้าของสายที่โทรเข้ามาขัดจังหวะ ด้วยกลัวว่าอีกฝ่ายจะมีเรื่องด่วน"เชี้ยบาส! แล้วมึงจะรับทำเชี้ยอะไร" เสียงของเดย์ตะโกนกลับมาตามสาย จนบาสต้องยกสมาร์ตโฟนออกห่างหู"หูแทบแตก...อ๊า...แต่ตอนนี้เฮียจะแตกแล้ว...เสียวหัวมากเบบี๋...อื้มมม"บาสครางเสียงกระเส่าเมื่อมะปรางยังคงตั้งหน้าตั้งตาดูดดุนเน้นๆไปที่ปลายหัวหยัก สลับไล้เลียไปตามเส้นสองสลึงตั้งแต่โครนจรดปลาย"อื้อ..." เสียงเล็กครางประท้วงเมื่อบาสอัดกระแทกเอวส่งแก่นกายใหญ่เข้าปากรัวเร็วเมื่อใกล้ถึงฝั่งฝัน"โอ้ววว...ซี๊ดดด...เฮียจะแตกแล้ว...เบบี๋...อ๊า...อ๊าสสสสส"บาสเกร็งกระตุกไปทุกส่วนเมื่อปลดปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นเข้าปากมะปรางหมดทุกหยาดหยด เขาทิ้งตัวลงนอนแผ่หลาหายใจหอบเหนื่อย ก่อนจะผงกหัวมองมะปรางที่นั่งอยู่หว่างขา ที่กำลังใช้หลังมือเช็ดคราบน้ำรักที่ไหลออกมาบางส่วน"มันยังแข็งอยู่เลย" มะปรางจ้องมองไปที่แก่นกายใหญ่พลางใช้นิ้วจิ้มไปมา มันก็เด้งสู้มือของเธอ"โอ้ววว...มะปราง...ซี๊ดดด...อ๊า" บาสร้องครางลั่นเมื่อมะปรางขึ้นมานั่งทับแล้วจับท่อนเอ็นใหญ่ดันเข้าไปในช่องทางรัก"อื้อออ...ของเฮ
"ตื่นได้แล้ว ไม่ไปโรงเรียนหรือไง" บาสใช้ปลายจมูกโด่งคลอเคลียไปตามกรอบหน้าของมะปราง"อื้ออออ กี่โมงแล้วคะ" มะปรางหลับตาถามพลางซุกหน้าเข้าหาอกแกร่ง"เจ็ดโมงแล้ว""ขอนอนอีกครึ่งชั่วโมงได้ไหม""ก็ได้ งั้นเฮียไปอาบน้ำก่อน" บาสบอกพลางจะลุกจากเตียง แต่มะปรางก็ตวัดแขนโอบกอดเขาไว้"ไม่เอา ปรางอยากนอนกอดเฮีย""อย่าอ้อนเยอะ แค่นี้ก็หลงจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว" พูดจบบาสก็ก้มลงไปหอมแก้มป่องหนักๆ"ปรางอยากให้เฮียหลงปรางเยอะๆ เฮียจะได้ไม่ทิ้งปราง""คิดมากนะเรา เฮียไม่มีทางทิ้งมะปรางหรอก เฮียต่างหากที่ต้องเป็นคนกลัว""กลัวอะไรคะ""กลัวว่าถ้าสักวันมะปรางเจอคนที่ถูกใจ ที่อายุไล่เลี่ยกัน มะปรางก็จะเปลี่ยนใจไปจากเฮีย""ว่าแต่ปรางคิดมาก เฮียคิดมากยิ่งกว่าปรางอีก เฮียเป็นคนให้ชีวิตใหม่กับปราง ปรางก็จะตอบแทนเฮียด้วยความรักทั้งหมดของปราง เฮียเคยฟังเพลงนี้ไหม...อายุเป็นเพียง แค่สายลมผ่านพัดไป เธออย่าคิดมากได้ไหมความรักเป็นเรื่องของหัวใจ ไม่ใช่เรื่องใดไม่ต้องคิดอะไร อายุเป็นเพียง แค่สายลมผ่านพัดไป" (#เพลงเด็กกว่าแล้วไง AB Normal)"สงสัยวันนี้มะปรางคงไม่ได้ไปโรงเรียนแล้วล่ะ ส่วนเฮียก็คงต้องโทรไปลางาน""ทำไมล่ะคะ""เห
บาสดูดเลียน้ำหวานที่ถูกปลดปล่อยออกมาจากดอกไม้งาม แล้วสอดนิ้วแกร่งเข้าไปให้ลึกกว่าเดิม แล้วรีบชักนิ้วเข้าออกเร็วขึ้น มือหนาเลื่อนขึ้นไปบีบขยำนวดคลึงเต้าใหญ่พลางใช้ปลายนิ้วสะกิดยอดปทุมถัน"อ๊ายยยยยยยย"ร่างเล็กเกร็งกระตุกปลดปล่อยน้ำหวานสีใสออกมาอีกครั้ง นอนตาลอยตัวเบาหวิว หายใจหอบหนัก"ขอเฮียเข้าไปในตัวมะปรางนะครับ" บาสบอกหลังจากชักนิ้วออกจากร่องรักแล้วส่งเข้าปาก ดูดเลียน้ำหวานตามซอกนิ้ว แล้วแทรกกายเข้าไปอยู่กลางหว่างขา จับท่อนเอ็นร้อนถูไถขึ้นลงกับร่องรักที่ฉ่ำเยิ้มไปด้วยน้ำหวานสีใส แล้วก้มลงไปประกบจูบริมฝีปากอิ่มพลางสอดลิ้นร้อนไปเกาะเกี่ยวลิ้นเล็ก มะปรางพยายามจูบตอบอย่างเงอะงะไม่เป็นประสาบาสค่อยๆ กดปลายหัวหยักสอดใส่เข้าไปในร่องรักทีละนิด พร้อมทั้งจูบปลุกเร่าให้เธอเคลิบเคล้มไปกับรสจูบแสนเร่าร้อนของเขา จนสามารถเข้าไปในตัวเธอได้ครึ่งลำ แต่ก็ต้องหยุดชะงักกับเยื่อบางๆ ที่ขวางทางรักบาสกอดจูบแลกลิ้น มือทั้งสองข้างบีบนวดขยำลูบไล้ไปทั่วเรือนร่าง ปลุกเร้าอารมณ์ให้ร่างเล็ก ก่อนจะถอดถอนแก่นกายใหญ่ออกมาเกือบสุดปลายหัวหยัก แล้วกดกระแทกเข้าไปใหม่ ให้ผ่านเยื่อพรหมจรรย์เข้าไปได้"อื้อออออออ" เสียงเล็
"ทำไมมันใหญ่จ้นล้นมือแบบนี้ นี่นมเด็กสิบแปดจริงไหมเนี่ย" บาสนวดคลึงสองเต้าใหญ่พลางพิจารณาขนาด ปากก็เอื้อนเอ่ยพึมพำ ตาก็จ้องไม่กะพริบ แล้วก็อดใจไม่ไหวรีบก้มลงเอาปากงาบงับยอดปทุมถันแล้วดูดแรงๆ"อื้ออออ ฮะ...เฮียอย่า" เสียงใสห้ามปนเสียงคราง พลางแหงนหน้ากัดริมฝีปากตัวเอง มือที่เคยทุบตีก็อ่อนแรงลงเอาดื้อๆ จนเปลี่ยนไปใช้เล็บจิกที่ไหล่แกร่งของเขาแทน บาสช้อนตามองใบหน้าจิ้มลิ้ม ที่ขณะนี้ช่างดูเซ็กซี่ยิ่งนักบาสดูดยอดปทุมถันสลับซ้ายขวา พลางลูบไล้ไปตามส่วนเว้าส่วนโค้ง แล้วผละริมฝีปากจากเต้าใหญ่ จูบไล้ลงมาเรื่อยๆ ตามหน้าท้องแบนราบมาหยุดตรงกลางกายความเป็นสาว ก่อนจะยกเรียวขาข้างหนึ่งขึ้นพาดบ่าแล้วซุกหน้าเข้าหาดอกไม้งามเรียวลิ้นตวัดสัมผัสกลีบดอกไม้อันอวบอูม แล้วแยงลิ้นร้อนชอนไชไปตามรอยแยก"ฮะ...เฮีย...ยะ...หยุดเถอะ...ฮึก...ฮึก" บาสหยุดชะงักลงเมื่อหยดน้ำตาร่วงหล่นลงมาตรงหน้าผากเขาพอดี เขาจับขาเรียวลงจากบ่า แล้วหยัดกายลุกขึ้นยืน"ทำไม มะปรางรังเกียจสัมผัสจากเฮียหรือไง ถึงไม่ยอมให้เฮียทำ" บาสเอ่ยถามชิดพวงแก้มด้วยน้ำเสียงแหบพร่า แล้วจูบซับน้ำตาให้เธอ"เปล่าค่ะ แต่ปรางกลัว กลัวว่าจะมองหน้าเฮียไม่ติดถ
"ทำไมห้องถึงมืดแบบนี้วะ...มะปราง!!...ทำไมถึงไม่เปิดไฟ...มะปราง!!...หายไปไหน" บาสเปิดประตูห้องเข้ามา แต่พบว่าห้องอยู่ในความมืดมิด เขาจึงเรียกขานหามะปราง แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา"ทุ่มกว่าแล้ว หายไปไหน" บาสบ่นพึมพำกับตัวเอง เมื่อไม่พบมะปรางอยู่ในห้อง"หรือว่า..." เมื่อนึกได้ว่ามะปรางหายไปไหน เขาก็รีบหยิบหมวกกันน็อคกับกุญแจรถแล้วออกจากห้องไปทันที"เฮีย! เดี๋ยวสิเฮีย เฮีย!" มะปรางร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆ บาสก็เข้ามายื้อยุดฉุดกระชากให้เธอเดินออกไปนอกร้าน ท่ามกลางสายตางุนงงของพนักงานคนอื่นๆ และลูกค้าที่กำลังนั่งรับประทานอาหาร"....." บาสลากมะปรางออกมายังหน้าร้าน เขามองเธอด้วยใบหน้าบึ้งตึงที่บ่งบอกว่ากำลังไม่พอใจสุดๆ"เฮียลากปรางออกมาทำไม ปรางจะทำงาน" มะปรางสลัดแขนออกจากการเกาะกุม แต่บาสก็ยังคงจับไว้แน่นไม่ยอมปล่อย"ใครให้มาทำ" บาสถามด้วยน้ำเสียงกรุ่นโกรธ"ปรางก็ทำอยู่ทุกวัน""เมื่อวานเฮียบอกปรางว่าไง""บอก? บอกอะไร""เฮียจะเป็นคนดูแลมะปรางเอง""แล้ว?""เฮียจะเป็นคนดูแลมะปรางในทุกๆ เรื่อง คำว่าดูแลของเฮียคือ เฮียจะเป็นคนดูแลทั้งค่าเรียน ค่าใช้จ่ายทุกอย่าง เฮียจะเป็นคนรับผิดชอบทั้งหมด มะปรางไ
"ดึกแล้ว ค่อยจัดของพรุ่งนี้ก็ได้ มะปรางเข้าไปอาบน้ำก่อน จะได้นอนพัก พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนแต่เช้า" บาสบอกเมื่อเข้ามายังห้องพักส่วนตัวของเขา"แล้วจะให้ปรางนอนที่ไหนเหรอคะ" มะปรางมองไปรอบๆ ห้องนอน เพราะเท่าที่สังเกตตั้งแต่ย่างกายเข้ามาในห้องพักของเขา ห้องนี้น่าจะมีแค่ห้องนอนเดียว"ก็บนเตียงในห้องนี้" บาสบอกพร้อมทั้งปรายตามองไปที่เตียง"แล้วพี่บาสจะนอนที่ไหน ให้ปรางไปนอนโซฟาข้างนอกก็ได้นะคะ""ก็นอนด้วยกันบนเตียงนี้แหละ เตียงออกจะกว้าง""เออ...ปรางนอนดิ้นมากๆ ปรางกลัวว่าจะทำให้เฮียนอนไม่หลับ""ไปอาบน้ำ แล้วมานอนบนเตียงนี้ เดี๋ยวนี้""แต่...""ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น ไปอาบน้ำ เฮียง่วงแล้ว" พูดจบบาสก็เดินหยิบผ้าเช็ดตัวส่งให้มะปราง และหยิบของตัวเองแล้วเดินออกไปอาบน้ำยังห้องน้ำด้านนอกมะปรางที่อยู่ในชุดเสื้อยืดตัวใหญ่กับกางเกงขาสั้น เธอชะงักไปเล็กน้อยเมื่อออกมาจากห้องน้ำแล้วเจอบาสนั่งพิงหัวเตียงเล่น สมาร์ตโฟน เขาไม่ได้ใส่เสื้อ ใส่เพียงกางเกงนอนขายาว เผยให้เห็นรอยสักบนตัวของเขาอย่างชัดเจน"ปิดไฟ แล้วมานอนสิ""แล้วจะให้ปรางนอนตรงไหน""ตรงนี้" บาสบอกพลางตบเตียงตรงที่ว่างข้างๆ"เร็วสิ เฮียง่วงแล้
"ฉันเรียกค่าเลี้ยงดูยัยมะปรางหนึ่งล้านบาท นี่ยังถือว่าไม่คุ้มทะ...""ตกลงหนึ่งล้านบาท ต่อไปนี้ชีวิตมะปรางเป็นของผม พวกคุณห้ามมายุ่งกับชีวิตของมะปรางอีก""ได้สิ พวกฉันจะไม่มายุ่งกับมันอีก""พรุ่งนี้สิบโมงเช้ามารับเงินสดหนึ่งล้านบาทได้เลย""ตกลง พรุ่งนี้สิบโมงฉันจะมารับเงินที่นี่ แล้วอย่าคิดที่จะพายังมะปรางหนีล่ะ ไม่งั้นฉันจะแจ้งตำรวจ...นี่ก็ยืนเมามึนไม่เลิก กลับบ้าน" แม่ของมะปรางพูดจบก็ลากผัวขี้เมากลับบ้านทันที"มะปราง" บาสเรียกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา"ปรางขอตัว" มะปรางปัดมือของบาสออกจากตัว เดินอย่างคนไร้ซึ่งเรี่ยวแรง"มะปรางจะไปไหน เดี๋ยวเฮียไปส่ง" บาสถามด้วยความเป็นห่วง เมื่อมะปรางเดินเหมือนคนไร้จุดหมาย"ปราง...ปรางอยากกลับห้อง ปรางปวดหัว วันนี้ปรางคงไปทำงานไม่ไหวแล้ว" พอตั้งสติได้ เธอก็หันหลังกลับเพื่อจะเดินเข้าหอพัก"เฮียไม่อยากให้ปรางอยู่คนเดียว""แต่ปรางอยากอยู่คนเดียว" พูดจบปรางก็เดินกลับเข้าไปในหอพักทันทีวันรุ่งขึ้น 10.00 น."ไหนล่ะเงิน" แม่ของมะปรางถามทันทีที่บาสกับมะปรางเดินมาถึงจุดที่นัดหมาย พวกเขามากันพร้อมหน้า พ่อ แม่ และปาร์ค"แล้วผมจะมั่นใจได้ยังไงว่าพวกคุณจะไม่กลับมายุ่งเก