มาเฟียหนุ่มปลดผ้าขนหนูที่พันรอบกายบางออก แล้วอุ้มไปยังเตียงนอนหนานุ่ม พร้อมทั้งสบตากันอย่างหวานซึ้ง พรพระพายยกมือขึ้นมาคล้องลำคอแกร่งไว้"คิดถึงแก้มหอมๆ" มาเฟียหนุ่มเอ่ย แล้วก็ก้มลงไปหอมแก้วนวลฟอดใหญ่ทั้งสองข้าง"คิดถึงปากหวานๆ" แล้วเขาก็จูบปากอิ่มอย่างดูดดื่มมือหนาลูบวนไปตามส่วนเว้าส่วนโค้งของร่างบางที่สวยงาม ก่อนจะจูบไล้ไปทั่ว แล้วค่อยๆ เลื่อนตัวลงมาจนใบหน้าของเขาอยู่ตรงใจกลางความเป็นสาวของเธอกายบางดูเกร็งไปทุกสัดส่วน มาเฟียหนุ่มยกเรียวขาสองข้างขึ้นมาพาดเอาไว้บนบ่าของเขา ลิ้นร้อนตวัดเลียตรงยอดเกสรสีสวย ร่างบางห่อตัวเกร็งขึ้นด้วยความเสียวซ่านที่แผ่ไปทั่วสรรพางค์กาย"อ๊า...พี่แทน...พายเสียว...อื้ม..." ร่างบางครางเสียงหวานเมื่อลิ้นร้อนระรัวใส่ยอดเกสร สลับดูดดึงอย่างไร้ความปราณี กายบางบิดเร่าร่อนสะโพกหาลิ้นร้อน มือเล็กทั้งสองข้างขยุ้มลงที่ศีรษะของเขาแรงบ้างเบาบ้างตามความเสียวซ่านที่ได้รับ"อื้ม...อ๊า...พี่แทน...อ๊า...อ๊ะ...อ๊ะ...พี่แทน...พะ...พายเสียว...จะไม่ไหวแล้ว...อ๊าย..." ร่างบางร้องครางด้วยความเสียวซ่านเมื่อมาเฟียหนุ่มห่อลิ้นจ้วงแทงเข้าออกที่ช่องทางรักที่ฉ่ำเยิ้มของเธอถี่ยิบไม่ม
มาเฟียหนุ่มผงกหัวขึ้นมาสบตาหวานกับร่างบาง พร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์"พะ...พี่แทนอย่ามายิ้มแบบนี้นะ ลุกออกไปเลย พายเหนื่อยแล้ว" พรพระพายบอกอย่างรู้ทัน มือเล็กพลักหน้าอกแกร่งให้ลุกออกไป"อีกรอบนะครับ พายคนเก่งของพี่แทน นะ นะ พี่ยังไม่หายคิดถึงพายเลย นะครับคนดี" แทนไทพูดน้ำเสียงออดอ้อน"อีกรอบเดียวนะ""ครับ" มาเฟียหนุ่มยิ้มกริ่มเมื่ออีกฝ่ายตามใจ ค่อยๆ ถอดถอนแก่นกายออกจากช่องทางรัก ทำให้น้ำรักเอ่อล้นออกมา แล้วอุ้มร่างบางขึ้นมานั่งคร่อมบนตัก ก่อนจะตวัดเรียวขาลงไปข้างเตียงมาเฟียหนุ่มจับท่อนเอ็นของตนจ่อไปที่ปากทางของช่องทางรักพร้อมกับถูไถไปมาครู่หนึ่งก่อนจะค่อยๆ กดส่วนหัวเข้าไป"ค่อยๆ นั่งลงมาเลยครับคนเก่ง...ซี๊ดดด" พรพระพายทำตามที่แทนไทบอก เธอค่อยๆ กดสะโพกลงไปจนมันครอบกลืนท่อนเอ็นใหญ่เข้าไปจนมิดลำยาว"อ๊ะ...อ๊า" พรพระพายรู้สึกจุกแน่นคับตึง"อ๊า...ขยับสะโพกเลยคนเก่ง...อ๊า...ซี๊ดดด...แน่นมาก" มาเฟียหนุ่มครางเสียงกระเส่าเมื่อความคับแน่นของช่องทางรักบีบรัดท่อนเอ็นของเขาจนแทบจะปริแตกสองเรียวแขนของร่างบางโอบรัดรอบลำคอของมาเฟียหนุ่ม แล้วค่อยๆ ขยับสะโพกขึ้นลงอย่างเนิบนาบ เมื่อความเสียวซ่านเริ่มก่อ
มาเฟียหนุ่มอุ้มร่างบางเข้าห้องน้ำทั้งที่แก่นกายใหญ่ยังอยู่ในช่องทางรักของเธอ เมื่อเข้ามาในห้องน้ำเขาค่อยๆ ถอดถอนแก่นกายออกโดยการยกสะโพกกลมกลึงให้ออกห่างตัว แต่เขาก็ยังคงอุ้มเธอไว้อยู่ ทำให้น้ำรักไหลออกลงพื้นห้องน้ำ ก่อนจะเปิดน้ำใส่อ่างอาบน้ำ แล้วเขาก็พาเธอลงไปนั่งในอ่างโดยหันหน้าเข้าหากัน เรียวขาทั้งสองข้างเกี่ยวรั้งสะโพกสอบ ใบหน้าหวานซุกเข้าหาอกแกร่งอย่างคนไร้ซึ่งเรี่ยวแรง เนื่องจากบทรักอันเร่าร้อนที่ผ่านมามาเฟียหนุ่มประคองใบหน้าหวานขึ้นมารับจูบอย่างนุ่มนวล มือหน้าลูบไล้แผ่นหลังเนียน เพื่อปลุกเร้าอารมณ์พิศวาสของเธอ ก่อนจะเลื่อนมือหนามาคว้าทรวงอกเต่งตึงบีบขยำเคล้นคลึง"อื้ม...""พาย พี่ต้องการพาย" มาเฟียหนุ่มผละจากริมฝีปากอิ่ม แล้วเอ่ยเรียกร่างบางเสียงกระเส่า"พายก็ต้องการพี่แทน" พรพระพายเอ่ยเสียงหวาน มือหนาจับเรียวแขนทั้งสองข้างไขว้หลังให้แนบไปกับแผ่นหลังเนียนของเธอ ก่อนจะก้มลงจูบประทับที่เนินอกทั้งสองข้าง"อ๊า...พี่แทนขาาา" พรพระพายครางเสียงหวาน แผ่นหลังแอ่นขึ้นรับการปรนเปรอจากริมฝีปากหนาริมฝีปากหนางับเข้าไปที่ปลายยอดของเต้าใหญ่ไว้ทั้งปาก พร้อมทั้งดูดดุนเบาๆ สลับขบกัดเม็ดยอดสีชมพู
พรพระพายเหนื่อยกับบทรักอันยาวนานของมาเฟียหนุ่ม เธอรู้สึกเหมือนหมดพลัง ซบหน้าทำท่าจะหลับบนอกแกร่ง ดวงตาของเธอค่อยๆ ปิดลงอย่างช้าๆ เคลิ้มไปกับฝามือหนาที่ลูบศีรษะ และหลังของเธออย่างแผ่วเบาร่างบางที่กำลังเคลิ้มหลับก็ต้องสะดุ้งตื่น เมื่อเธอถูกอุ้มขึ้นจากอ่างอาบน้ำ ทั้งๆ ที่ร่างกายยังเชื่อมติดกับเธอ"พะ...พี่แทน อื้อ...จะทำอะไรอีกคะ พายไม่ไหวแล้ว" เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงงัวเงีย"จะพาไปล้างตัวที่ฝักบัว"มาเฟียหนุ่มถอดถอนแก่นกายออก แล้วค่อยๆ วางเธอลงใต้ฝักบัวที่เปิดน้ำไว้แล้ว ร่างบางเอนซบหน้าไปกับอกแกร่ง ถ้าเขาไม่ประคองกอดไว้ เธอคงร่วงลงไปกองกับพื้นห้องน้ำ แล้วเขาก็จับให้ร่างบางหันหน้าเข้าหาพนัง จับสะโพกมนไว้แน่นด้วยมือหนาเพียงข้างเดียวก่อนจะจับแก่นกายใหญ่สอดใสเข้าไปในช่องทางรักจากทางด้านหลัง"อ๊าย...พี่แทน พายไม่ไหวแล้วนะ" หญิงสาวหันหน้ามาตวาดแหวใส่คนเอาแต่ได้ มือบางจับยึดพนังไว้ ใบหน้าแนบไปกับผนังเย็นเฉียบ"อีกแค่รอบเดียวนะ" เขาบอกก่อนจะจับปลายคางเชิดมารับจูบอันแสนหวาน"อื้อ...พี่แทนพูดแบบนี้มากี่รอบแล้ว...อ๊ะ...คนหื่น จะหื่นมากไปแล้วนะ...อึก" ร่างบางต่อว่า"ก็พี่คิดถึงพายมาก รักพายมาก ก็เลยเอ
พรพระพายตื่นขึ้นมาในเวลาเกือบเที่ยงวัน เธอรู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งตัว โดยเฉพาะตรงดอกไม้งามกลางกายที่ปวดหนึบจนแทบไม่อยากจะขยับตัว เมื่อเธอได้ยินเหมือนกำลังมีคนเปิดประตูเข้ามา เธอจึงปิดเปลือกตาลงทันที"ตื่นได้แล้วครับคนเก่ง จะเที่ยงแล้วนะ" แทนไทเดินเข้ามาแล้วหย่อนสะโพกลงนั่งบนเตียงข้างๆ พรพระพาย มาเฟียหนุ่มยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์"ถ้าไม่ตื่นระวังจะโดนลักหลับนะ" น้ำเสียงทุ้มยียวนข้างใบหูของหญิงสาว"หยุดเลยนะคนบ้า คนลามก จะหื่นไปถึงไหน อะไรๆ ของพายพังหมดแล้ว" พรพระพายลืมตาทันที กะบึงกะบอนใส่คนหื่นกาม"ฮ่าๆๆๆ ยังไม่พังซะหน่อย พี่เช็คแล้ว" แทนไม่โกรธที่พรพระพายแสดงท่าทีแบบนี้ใส่เขา แต่กับหัวเราะร่วนอย่างชอบใจ เพราะเขาเห็นว่าการกระทำของเธอช่างน่ารักน่าเอ็นดู"ทำไมพี่แทนถึงเป็นคนแบบนี้นะ คุณแทนไทที่พายรู้จักวันแรกหายไปไหนแล้ว ทำไมกลายเป็นผู้ชายหื่นกามคนนี้ไปได้""ก็ผู้ชายคนนี้รักผู้หญิงคนนี้มากไงครับ รักมากก็เลยต้องการมาก" ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงไปจูบที่หน้าผากมนอย่างอ่อนโยน ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อกับคำพูดหวานหู"หิวหรือยัง อยากกินอะไร พี่จะได้บอกป้าแช่มให้ทำให้กิน" แทนไทเอื้อมแขนขึ้นไปเท้าบนหมอนโอบร
"ขอดูหน่อยนะว่าเป็นยังไงบ้าง" เขาบอกพลางแยกเรียวขาของเธอออกกว้าง ก่อนจะทรุดตัวลงไปนั่งคุกเข่า แล้วโน้มใบหน้าเข้าหาดอกไม้งามที่บวมช้ำ"ว๊าย!" เธอร้องเสียงหลงเมื่อถูกแยกเรียวขาออกโดยไม่ทันได้ตั้งตัว"มันบวมแล้วก็แดงมากเลย" เขาจ้องมองพลางใช้เรียวนิ้วสัมผัส"อ๊ะ...อื้ม" หญิงสาวร้องครางออกมาเมื่อลิ้นร้อนสัมผัสวูบไปตรงดอกไม้งามที่บวมช้ำ แล้วตวัดเรียวลิ้นขึ้นลงถี่ๆ เธอเลื่อนมือมาขยุ้มผมของเขาเบาๆมาเฟียหนุ่มค่อยๆ สอดมือเข้าไปประคองสะโพกมนไว้ ปลายลิ้นตวัดเลียไปทั่ว โดยไม่ได้ทำให้เธอเจ็บไปมากกว่าเดิม เพราะเขาแค่ต้องการปลอมประโลมเธอเท่านั้นที่ทำให้ดอกไม้งามของเธอบอบช้ำ แล้วเขาก็ยันตัวขึ้นยืน แล้วจูบไปที่หน้าผากมนอย่างอ่อนโยน หญิงสาวโอบกอดรอบเอวสอบ ซบใบหน้ากับอกแกร่ง เขาก็ก้มลงมาจูบศีรษะเธอด้วยความรักใคร่"พายเดินเองได้ ไม่เห็นต้องอุ้มลงมาเลย" พรพระพายเอ่ยบอกขณะที่แทนไทอุ้มเธอลงบันไดเพื่อมารับประทานอาหาร เพราะเธอเริ่มรู้สึกดีขึ้นมากเมื่อได้อาบน้ำอุ่น แล้วมาเฟียหนุ่มก็ก้มลงมาจูบที่ปากอิ่มของเธอหนักๆ"วันนี้ป้าทำราดหน้าทะเล คุณพายทานได้นะคะ" ป้าแช่มเอ่ยบอกเมื่อให้แม่บ้านยกจานราดหน้าทะเลมาวางที่โต๊
"จริงๆ พายไม่ต้องทำงานก็ได้นะ อยู่บ้านเฉยๆ ก็พอ" แทนไทเดินมาโอบกอดพรพระพายในขณะที่เธอกำลังยืนอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ที่ใช้สำหรับแต่งตัว โดยที่ร่างบางมีเพียงผ้าขนหนูพันรอบกาย"ให้อยู่บ้านเฉยๆ พายก็เบื่อแย่สิคะ พายอยากทำงานค่ะ พายอยากใช้ความรู้ที่พายเรียนมา แล้วที่สำคัญพายก็ได้อยู่ใกล้ๆ พี่แทนตลอดเวลาด้วย แต่ถ้าพี่แทนไม่อยากให้พายไป พายไม่ไปก็ได้นะ เดี๋ยวพายไปสมัครงานที่บริษัทอื่น""ก็ลองดู ถ้าไม่อยากให้บริษัทที่พายไปสมัครงานเละเป็นจุนก็ลองดู" มาเฟียหนุ่มข่มขู่เสียงเข้ม แต่สีหน้าไม่ได้จริงจังนัก"โหดไปค่ะ" เธอบอก คลายวงแขนของเขาออกแล้วเดินไปเลือกชุดทำงานในตู้เสื้อผ้าใบใหญ่"ที่พี่ให้พายอยู่บ้านไม่ต้องทำงาน พี่ก็แค่ไม่อยากให้พายเหนื่อย เพราะแค่พายร้องครางเสียงหวานๆ อยู่ใต้ร่างของพี่แค่นี้พายก็เหนื่อยจนลุกจากเตียงจะไม่ไหวอยู่แล้ว" แทนไทพูดเสียงกระเส่ากลั่นแกล้งพรพระพาย"พี่แทน! พูดเรื่องงานอยู่ดีๆ วนมาเรื่องนี้เฉยเลย หื่นจริงๆ พายไม่คุยด้วยแล้ว ไปแต่งตัวดีกว่า" เธอหันมาดุเขา แล้วเดินหนีเข้าห้องแต่งตัวไปทันที"พร้อมหรือยังครับลูกชายคนเก่งของพ่อแทน" แทนไทเดินโอบเอวพรพระพายเดินลงบันไดมา ก่อนจะเ
"วันนี้มีหนังสือเรียนเชิญไปร่วมงานประมูลเพชรการกุศล พี่แทนจะส่งตัวแทนไปอย่างเคยหรือเปล่าคะ พายจะได้แจ้งเรื่องไปยังผู้จัดการฝ่ายคนใดคนหนึ่ง" พรพระพายทำหน้าที่เลขานุการให้กับแทนไท"วันนี้พี่จะไปร่วมงานด้วยตนเอง แล้วพายก็ต้องไปกับพี่ด้วย""แต่พายไม่ได้เตรียมตัวอะไรเลยนะคะ แล้วที่สำคัญพายไม่มีชุดด้วย""เรื่องนั้นไม่ใช่ปัญหาสำหรับว่าที่ภรรยาของแทนไท" มาเฟียหนุ่มเดินเข้ามาโอบกอดพรพระพายจากทางด้านหลัง ก่อนจะเอ่ยเสียงหวาน แล้วจูบไปที่ขมับของเธอ ใบหน้าหวานแดงซ่านด้วยความขวยเขินพนักงานต่างหันมามองกันเป็นตาเดียวเมื่อห้องเสื้อชื่อดังขนชุดราตรีแบรนด์หรูหลายสิบชุดเข้ามาภายในอาณาจักรแทนไท คอร์ปอเรชั่น สายตาของทุกคนแสดงถึงความประหลาดใจชุดราตรีแบรนด์ดังถูกนำมาแขวนเรียงรายภายในห้องทำงานของผู้บริหารสูงสุดของแทนไท คอร์ปอเรชั่น พร้อมช่างผมช่างหน้าอีกสี่คน"นี่มันอะไรกันคะ ทำไมมันมากมายขนาดนี้" พรพระพายพูดขึ้นพลางเดินดูชุดราตรีที่มีแต่หรูหราอลังการ"ก็ชุดที่พายต้องใส่ไปงานกับพี่คืนนี้ไง พายเลือกได้เลยว่าชอบชุดไหน" แทนไทเดินมาจับที่ไหล่มนทั้งสองข้างก่อนจะเอ่ยบอกข้างหูของเธอ"มันไม่มากไปเหรอคะ จริงๆ แล้วพา
"ผมว่าเฮียกับผมเตรียมตัวเป็นลูกที่ถูกลืมได้เลย ดูท่าแล้วป๊ากับม๊าจะเห่อลูกสาวคนใหม่" บอลพูดขึ้น เมื่อพ่อกับแม่เอาแต่คุยกับมะปรางอย่างถูกอกถูกใจ"มะปรางมาหาม๊าลูก ม๊าจะสอนให้มะปรางดูลายทอง" มะปรางเดินไปหาแม่ของบาสอย่างว่าง่าย พร้อมที่จะเรียนรู้ในสิ่งที่พวกท่านพร่ำสอนด้วยความเต็มใจ"ป๊าถูกใจลูกสะใภ้คนนี้นะ พามาหาป๊ากับม๊าบ่อยๆ มาเรียนรู้งานร้านทอง ต่อไปร้านนี้ก็ต้องเป็นของบาส เพราะบาสเป็นคนสร้างมันขึ้นมา""ป๊าพูดแบบนี้เดี๋ยวบอลมันก็น้อยใจแย่""ไม่เลยเฮีย ผมไม่มีความรู้สึกนั้นเลย""บอลมันจะชอบน่ะสิ จะได้มีคนมาคอยดูแลแทน ทุกวันนี้ทำหน้าเหมือนโดนบังคับ อยากแต่จะไปเปิดร้านอะไหล่รถบิ๊กไบค์อะไรของมัน""พร้อมเมื่อไรก็บอกล่ะ เฮียจะลงทุนให้""ไม่ต้องเลยเฮีย แค่เปอร์เซ็นต์จากกำไรร้านทองก็พอแล้ว ตอนนี้ผมแค่รอให้เฮียกลับมาดูแลร้านทองนี่แหละ ผมจะได้โบยบินไปตามความฝันผมเสียที""คงต้องรอให้มะปรางเรียนจบก่อน""อีกตั้งสี่ปีไม่ใช่เหรอเฮีย ผมแก่พอดี""ก็ให้มะปรางมาเรียนรู้กับม๊า หลังเลิกเรียนถ้าว่างก็มาร้าน ทำให้เคยชิน เพราะยังไงอนาคตก็ต้องดูแลกิจการกันเอง ป๊าจะได้พาม๊าเที่ยวรอบโลกเสียที ถ้ารอให้แก่กว่านี
"พรุ่งนี้ไปหาป๊ากับม๊าเฮียนะ ไปนอนค้างสักคืน" บาสเอ่ยบอกเมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากพึ่งอาบน้ำเสร็จ"มันไม่เร็วไปเหรอคะ" มะปรางกำลังนอนเล่นเกมอยู่บนเตียง เธอรีบวางสมาร์ตโฟนลงบนเตียงแล้วลุกขึ้นมานั่งที่ปลายเตียง แสดงความกังวลออกมาให้เห็น"เฮียไม่เห็นรู้สึกเลยว่ามันเร็ว เราคบกันมาเกือบปีแล้วนะ""แล้วป๊ากับม๊าเฮียจะชอบปรางไหม ปรางไม่มีอะไรเลย แล้วพวกท่านจะคิดว่าปรางเป็นเด็กใจแตกหรือเปล่าที่ปรางมาอยู่กับเฮียแบบนี้ ปรางว่ารอให้ปรางเรียนจบก่อนดีไหม ปราง...." มะปรางคิดไปต่างๆ นานาด้วยความกลัวว่าพ่อแม่สามีจะไม่ชอบเธอ"ปราง ปรางฟังเฮียนะ ป๊ากับม๊าเฮียรู้เรื่องของเราแล้ว เฮียเล่าเรื่องปรางให้พวกท่านฟังแล้ว แล้วพวกท่านก็เป็นคนให้เฮียพาปรางไปหาเอง" บาสประคองกรอบหน้าของมะปรางให้มองมาที่หน้าของเขา เอ่ยบอกเสียงหนักแน่น"ทำไมเฮียไม่บอกปรางก่อนว่าเฮียเล่าเรื่องปรางให้ป๊ากับม๊าของเฮียฟัง ปรางกลัวว่าพวกท่านจะไม่ชอบปราง""ทำไมเป็นคนคิดมากแบบนี้" บาสรั้งมะปรางเข้ามากอดพลางลูบศีรษะทุยอย่างอ่อนโยน"..........""อย่าคิดมาก ปรางก็เป็นปราง ไม่ต้องปรุงแต่งอะไรทั้งนั้น อยู่กับเฮียเป็นยังไง อยู่ต่อหน้าป๊าม๊าก็
"อื้ม...เฮียโทรมามีอะไรหรือเปล่า...ซี๊ดดด" บาสกดรับทันทีที่เห็นเจ้าของสายที่โทรเข้ามาขัดจังหวะ ด้วยกลัวว่าอีกฝ่ายจะมีเรื่องด่วน"เชี้ยบาส! แล้วมึงจะรับทำเชี้ยอะไร" เสียงของเดย์ตะโกนกลับมาตามสาย จนบาสต้องยกสมาร์ตโฟนออกห่างหู"หูแทบแตก...อ๊า...แต่ตอนนี้เฮียจะแตกแล้ว...เสียวหัวมากเบบี๋...อื้มมม"บาสครางเสียงกระเส่าเมื่อมะปรางยังคงตั้งหน้าตั้งตาดูดดุนเน้นๆไปที่ปลายหัวหยัก สลับไล้เลียไปตามเส้นสองสลึงตั้งแต่โครนจรดปลาย"อื้อ..." เสียงเล็กครางประท้วงเมื่อบาสอัดกระแทกเอวส่งแก่นกายใหญ่เข้าปากรัวเร็วเมื่อใกล้ถึงฝั่งฝัน"โอ้ววว...ซี๊ดดด...เฮียจะแตกแล้ว...เบบี๋...อ๊า...อ๊าสสสสส"บาสเกร็งกระตุกไปทุกส่วนเมื่อปลดปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นเข้าปากมะปรางหมดทุกหยาดหยด เขาทิ้งตัวลงนอนแผ่หลาหายใจหอบเหนื่อย ก่อนจะผงกหัวมองมะปรางที่นั่งอยู่หว่างขา ที่กำลังใช้หลังมือเช็ดคราบน้ำรักที่ไหลออกมาบางส่วน"มันยังแข็งอยู่เลย" มะปรางจ้องมองไปที่แก่นกายใหญ่พลางใช้นิ้วจิ้มไปมา มันก็เด้งสู้มือของเธอ"โอ้ววว...มะปราง...ซี๊ดดด...อ๊า" บาสร้องครางลั่นเมื่อมะปรางขึ้นมานั่งทับแล้วจับท่อนเอ็นใหญ่ดันเข้าไปในช่องทางรัก"อื้อออ...ของเฮ
"ตื่นได้แล้ว ไม่ไปโรงเรียนหรือไง" บาสใช้ปลายจมูกโด่งคลอเคลียไปตามกรอบหน้าของมะปราง"อื้ออออ กี่โมงแล้วคะ" มะปรางหลับตาถามพลางซุกหน้าเข้าหาอกแกร่ง"เจ็ดโมงแล้ว""ขอนอนอีกครึ่งชั่วโมงได้ไหม""ก็ได้ งั้นเฮียไปอาบน้ำก่อน" บาสบอกพลางจะลุกจากเตียง แต่มะปรางก็ตวัดแขนโอบกอดเขาไว้"ไม่เอา ปรางอยากนอนกอดเฮีย""อย่าอ้อนเยอะ แค่นี้ก็หลงจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว" พูดจบบาสก็ก้มลงไปหอมแก้มป่องหนักๆ"ปรางอยากให้เฮียหลงปรางเยอะๆ เฮียจะได้ไม่ทิ้งปราง""คิดมากนะเรา เฮียไม่มีทางทิ้งมะปรางหรอก เฮียต่างหากที่ต้องเป็นคนกลัว""กลัวอะไรคะ""กลัวว่าถ้าสักวันมะปรางเจอคนที่ถูกใจ ที่อายุไล่เลี่ยกัน มะปรางก็จะเปลี่ยนใจไปจากเฮีย""ว่าแต่ปรางคิดมาก เฮียคิดมากยิ่งกว่าปรางอีก เฮียเป็นคนให้ชีวิตใหม่กับปราง ปรางก็จะตอบแทนเฮียด้วยความรักทั้งหมดของปราง เฮียเคยฟังเพลงนี้ไหม...อายุเป็นเพียง แค่สายลมผ่านพัดไป เธออย่าคิดมากได้ไหมความรักเป็นเรื่องของหัวใจ ไม่ใช่เรื่องใดไม่ต้องคิดอะไร อายุเป็นเพียง แค่สายลมผ่านพัดไป" (#เพลงเด็กกว่าแล้วไง AB Normal)"สงสัยวันนี้มะปรางคงไม่ได้ไปโรงเรียนแล้วล่ะ ส่วนเฮียก็คงต้องโทรไปลางาน""ทำไมล่ะคะ""เห
บาสดูดเลียน้ำหวานที่ถูกปลดปล่อยออกมาจากดอกไม้งาม แล้วสอดนิ้วแกร่งเข้าไปให้ลึกกว่าเดิม แล้วรีบชักนิ้วเข้าออกเร็วขึ้น มือหนาเลื่อนขึ้นไปบีบขยำนวดคลึงเต้าใหญ่พลางใช้ปลายนิ้วสะกิดยอดปทุมถัน"อ๊ายยยยยยยย"ร่างเล็กเกร็งกระตุกปลดปล่อยน้ำหวานสีใสออกมาอีกครั้ง นอนตาลอยตัวเบาหวิว หายใจหอบหนัก"ขอเฮียเข้าไปในตัวมะปรางนะครับ" บาสบอกหลังจากชักนิ้วออกจากร่องรักแล้วส่งเข้าปาก ดูดเลียน้ำหวานตามซอกนิ้ว แล้วแทรกกายเข้าไปอยู่กลางหว่างขา จับท่อนเอ็นร้อนถูไถขึ้นลงกับร่องรักที่ฉ่ำเยิ้มไปด้วยน้ำหวานสีใส แล้วก้มลงไปประกบจูบริมฝีปากอิ่มพลางสอดลิ้นร้อนไปเกาะเกี่ยวลิ้นเล็ก มะปรางพยายามจูบตอบอย่างเงอะงะไม่เป็นประสาบาสค่อยๆ กดปลายหัวหยักสอดใส่เข้าไปในร่องรักทีละนิด พร้อมทั้งจูบปลุกเร่าให้เธอเคลิบเคล้มไปกับรสจูบแสนเร่าร้อนของเขา จนสามารถเข้าไปในตัวเธอได้ครึ่งลำ แต่ก็ต้องหยุดชะงักกับเยื่อบางๆ ที่ขวางทางรักบาสกอดจูบแลกลิ้น มือทั้งสองข้างบีบนวดขยำลูบไล้ไปทั่วเรือนร่าง ปลุกเร้าอารมณ์ให้ร่างเล็ก ก่อนจะถอดถอนแก่นกายใหญ่ออกมาเกือบสุดปลายหัวหยัก แล้วกดกระแทกเข้าไปใหม่ ให้ผ่านเยื่อพรหมจรรย์เข้าไปได้"อื้อออออออ" เสียงเล็
"ทำไมมันใหญ่จ้นล้นมือแบบนี้ นี่นมเด็กสิบแปดจริงไหมเนี่ย" บาสนวดคลึงสองเต้าใหญ่พลางพิจารณาขนาด ปากก็เอื้อนเอ่ยพึมพำ ตาก็จ้องไม่กะพริบ แล้วก็อดใจไม่ไหวรีบก้มลงเอาปากงาบงับยอดปทุมถันแล้วดูดแรงๆ"อื้ออออ ฮะ...เฮียอย่า" เสียงใสห้ามปนเสียงคราง พลางแหงนหน้ากัดริมฝีปากตัวเอง มือที่เคยทุบตีก็อ่อนแรงลงเอาดื้อๆ จนเปลี่ยนไปใช้เล็บจิกที่ไหล่แกร่งของเขาแทน บาสช้อนตามองใบหน้าจิ้มลิ้ม ที่ขณะนี้ช่างดูเซ็กซี่ยิ่งนักบาสดูดยอดปทุมถันสลับซ้ายขวา พลางลูบไล้ไปตามส่วนเว้าส่วนโค้ง แล้วผละริมฝีปากจากเต้าใหญ่ จูบไล้ลงมาเรื่อยๆ ตามหน้าท้องแบนราบมาหยุดตรงกลางกายความเป็นสาว ก่อนจะยกเรียวขาข้างหนึ่งขึ้นพาดบ่าแล้วซุกหน้าเข้าหาดอกไม้งามเรียวลิ้นตวัดสัมผัสกลีบดอกไม้อันอวบอูม แล้วแยงลิ้นร้อนชอนไชไปตามรอยแยก"ฮะ...เฮีย...ยะ...หยุดเถอะ...ฮึก...ฮึก" บาสหยุดชะงักลงเมื่อหยดน้ำตาร่วงหล่นลงมาตรงหน้าผากเขาพอดี เขาจับขาเรียวลงจากบ่า แล้วหยัดกายลุกขึ้นยืน"ทำไม มะปรางรังเกียจสัมผัสจากเฮียหรือไง ถึงไม่ยอมให้เฮียทำ" บาสเอ่ยถามชิดพวงแก้มด้วยน้ำเสียงแหบพร่า แล้วจูบซับน้ำตาให้เธอ"เปล่าค่ะ แต่ปรางกลัว กลัวว่าจะมองหน้าเฮียไม่ติดถ
"ทำไมห้องถึงมืดแบบนี้วะ...มะปราง!!...ทำไมถึงไม่เปิดไฟ...มะปราง!!...หายไปไหน" บาสเปิดประตูห้องเข้ามา แต่พบว่าห้องอยู่ในความมืดมิด เขาจึงเรียกขานหามะปราง แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา"ทุ่มกว่าแล้ว หายไปไหน" บาสบ่นพึมพำกับตัวเอง เมื่อไม่พบมะปรางอยู่ในห้อง"หรือว่า..." เมื่อนึกได้ว่ามะปรางหายไปไหน เขาก็รีบหยิบหมวกกันน็อคกับกุญแจรถแล้วออกจากห้องไปทันที"เฮีย! เดี๋ยวสิเฮีย เฮีย!" มะปรางร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆ บาสก็เข้ามายื้อยุดฉุดกระชากให้เธอเดินออกไปนอกร้าน ท่ามกลางสายตางุนงงของพนักงานคนอื่นๆ และลูกค้าที่กำลังนั่งรับประทานอาหาร"....." บาสลากมะปรางออกมายังหน้าร้าน เขามองเธอด้วยใบหน้าบึ้งตึงที่บ่งบอกว่ากำลังไม่พอใจสุดๆ"เฮียลากปรางออกมาทำไม ปรางจะทำงาน" มะปรางสลัดแขนออกจากการเกาะกุม แต่บาสก็ยังคงจับไว้แน่นไม่ยอมปล่อย"ใครให้มาทำ" บาสถามด้วยน้ำเสียงกรุ่นโกรธ"ปรางก็ทำอยู่ทุกวัน""เมื่อวานเฮียบอกปรางว่าไง""บอก? บอกอะไร""เฮียจะเป็นคนดูแลมะปรางเอง""แล้ว?""เฮียจะเป็นคนดูแลมะปรางในทุกๆ เรื่อง คำว่าดูแลของเฮียคือ เฮียจะเป็นคนดูแลทั้งค่าเรียน ค่าใช้จ่ายทุกอย่าง เฮียจะเป็นคนรับผิดชอบทั้งหมด มะปรางไ
"ดึกแล้ว ค่อยจัดของพรุ่งนี้ก็ได้ มะปรางเข้าไปอาบน้ำก่อน จะได้นอนพัก พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนแต่เช้า" บาสบอกเมื่อเข้ามายังห้องพักส่วนตัวของเขา"แล้วจะให้ปรางนอนที่ไหนเหรอคะ" มะปรางมองไปรอบๆ ห้องนอน เพราะเท่าที่สังเกตตั้งแต่ย่างกายเข้ามาในห้องพักของเขา ห้องนี้น่าจะมีแค่ห้องนอนเดียว"ก็บนเตียงในห้องนี้" บาสบอกพร้อมทั้งปรายตามองไปที่เตียง"แล้วพี่บาสจะนอนที่ไหน ให้ปรางไปนอนโซฟาข้างนอกก็ได้นะคะ""ก็นอนด้วยกันบนเตียงนี้แหละ เตียงออกจะกว้าง""เออ...ปรางนอนดิ้นมากๆ ปรางกลัวว่าจะทำให้เฮียนอนไม่หลับ""ไปอาบน้ำ แล้วมานอนบนเตียงนี้ เดี๋ยวนี้""แต่...""ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น ไปอาบน้ำ เฮียง่วงแล้ว" พูดจบบาสก็เดินหยิบผ้าเช็ดตัวส่งให้มะปราง และหยิบของตัวเองแล้วเดินออกไปอาบน้ำยังห้องน้ำด้านนอกมะปรางที่อยู่ในชุดเสื้อยืดตัวใหญ่กับกางเกงขาสั้น เธอชะงักไปเล็กน้อยเมื่อออกมาจากห้องน้ำแล้วเจอบาสนั่งพิงหัวเตียงเล่น สมาร์ตโฟน เขาไม่ได้ใส่เสื้อ ใส่เพียงกางเกงนอนขายาว เผยให้เห็นรอยสักบนตัวของเขาอย่างชัดเจน"ปิดไฟ แล้วมานอนสิ""แล้วจะให้ปรางนอนตรงไหน""ตรงนี้" บาสบอกพลางตบเตียงตรงที่ว่างข้างๆ"เร็วสิ เฮียง่วงแล้
"ฉันเรียกค่าเลี้ยงดูยัยมะปรางหนึ่งล้านบาท นี่ยังถือว่าไม่คุ้มทะ...""ตกลงหนึ่งล้านบาท ต่อไปนี้ชีวิตมะปรางเป็นของผม พวกคุณห้ามมายุ่งกับชีวิตของมะปรางอีก""ได้สิ พวกฉันจะไม่มายุ่งกับมันอีก""พรุ่งนี้สิบโมงเช้ามารับเงินสดหนึ่งล้านบาทได้เลย""ตกลง พรุ่งนี้สิบโมงฉันจะมารับเงินที่นี่ แล้วอย่าคิดที่จะพายังมะปรางหนีล่ะ ไม่งั้นฉันจะแจ้งตำรวจ...นี่ก็ยืนเมามึนไม่เลิก กลับบ้าน" แม่ของมะปรางพูดจบก็ลากผัวขี้เมากลับบ้านทันที"มะปราง" บาสเรียกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา"ปรางขอตัว" มะปรางปัดมือของบาสออกจากตัว เดินอย่างคนไร้ซึ่งเรี่ยวแรง"มะปรางจะไปไหน เดี๋ยวเฮียไปส่ง" บาสถามด้วยความเป็นห่วง เมื่อมะปรางเดินเหมือนคนไร้จุดหมาย"ปราง...ปรางอยากกลับห้อง ปรางปวดหัว วันนี้ปรางคงไปทำงานไม่ไหวแล้ว" พอตั้งสติได้ เธอก็หันหลังกลับเพื่อจะเดินเข้าหอพัก"เฮียไม่อยากให้ปรางอยู่คนเดียว""แต่ปรางอยากอยู่คนเดียว" พูดจบปรางก็เดินกลับเข้าไปในหอพักทันทีวันรุ่งขึ้น 10.00 น."ไหนล่ะเงิน" แม่ของมะปรางถามทันทีที่บาสกับมะปรางเดินมาถึงจุดที่นัดหมาย พวกเขามากันพร้อมหน้า พ่อ แม่ และปาร์ค"แล้วผมจะมั่นใจได้ยังไงว่าพวกคุณจะไม่กลับมายุ่งเก