Mag-log inShare
บทที่ 19
Huling Na-update:
2025-04-08 22:08:47
Kaugnay na kabanata
รักปราณปรียา บทที่ 20 NC
ปราณปรียาที่ดื่มไวน์ไปสองแก้วตามคำชวนของคุณนายหยางเริ่มรู้สึกคอพับเล็กน้อย ถึงแม้จะพยายามตั้งสติ แต่ก็เริ่มรู้สึกไม่ค่อยสบายตัว หยางเฟยอวี่สังเกตเห็นอาการของเธอจึงรู้สึกว่าเป็นเวลาที่ควรจะพาเธอกลับคอนโด“วันนี้ค้างที่บ้านก็ได้นะ ไม่เห็นต้องรีบกลับคอนโดเลย” คุณนายหยางพูดขึ้นขณะที่เดินมาส่งลูกชายที่หน้าประตู ริมฝีปากของเธอยังคงบ่นน้อยใจเล็กน้อยเพราะเห็นลูกชายรีบพาหญิงสาวกลับหยางเฟยอวี่ที่กำลังช่วยปราณปรียาใส่เข็มขัดนิรภัยหันมาตอบผู้เป็นแม่อย่างนุ่มนวล “พรุ่งนี้น้องปริมมีเรียนแต่เช้าครับ ที่นี่ห่างจากมหาวิทยาลัยค่อนข้างมาก ผมกลัวว่าน้องปริมจะไปไม่ทัน”คุณนายหยางพยักหน้ารับรู้ แต่ก็ไม่วายหรี่ตามองลูกชาย “คิดว่าแม่ไม่รู้นิสัยแกเรอะ” เธอพูดก่อนจะหยิกไปที่ต้นแขนของลูกชายเบา ๆ รอยยิ้มอ่อน ๆ เกิดขึ้นบนใบหน้าเธอ“ลานะครับ” หยางเฟยอวี่พูดพร้อมกับยิ้มยกมือขอโทษ ก่อนจะพูดต่อ “เดี๋ยววันหยุดหน้าผมจะพาน้องปริมมาเยี่ยมใหม่”คุณนายหยางมองหน้าลูกชายอย่างมองผ่าน “เอาเถอะ วันหยุดหน้าค่อยมาเจอกันใหม่” เธอพูดไปพร้อมกับยิ้มและขยับตัวกลับเข้าไปในบ้าน แต่ยังไม่วายหันมาทางปราณปรียาและพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ดู
Huling Na-update : 2025-04-08รักปราณปรียา บทที่ 21
นับแต่ค่ำคืนแสนหวานวันนั้น ดูเหมือนว่าหยางเฟยอวี่จะทำตัวติดปราณปรียามากขึ้นจนเกือบจะทุกที่ แม้แต่ในช่วงเวลาที่เธอทำงานอยู่ที่ร้านดอกไม้ฮวาฮวา ชายหนุ่มมักหาเหตุผลโดดงานแวะเวียนมาหาเธอเสมอ แต่สิ่งที่ชัดเจนยิ่งกว่าคือความหึงหวงที่แสดงออกอย่างไร้เหตุผลครั้งนี้ก็เช่นกัน…ปราณปรียาที่กำลังง่วนกับการจัดดอกไม้ให้ลูกค้าชายหนุ่มคนหนึ่งสังเกตได้ถึงสายตาคมกริบของหยางเฟยอวี่ที่จ้องมองลูกค้าอย่างไม่วางตา แม้กระทั่งตอนที่เธอส่งเงินทอนให้ลูกค้า เขาก็ยังยืนกอดอกอยู่มุมร้าน ดวงตาวาวโรจน์ราวกับจะขุดประวัติของชายหนุ่มคนนั้นออกมาให้เมื่อส่งลูกค้าคนสุดท้ายออกจากร้านได้สำเร็จ ปราณปรียาก็หันกลับมามองคนตัวสูงที่ยังคงยืนทำหน้าตาไม่พอใจอยู่ที่เดิม เธอเดินตรงเข้าไปหาเขา พลางถอนหายใจอย่างระอา“พี่เฟยอวี่คะ ถ้ายังทำแบบนี้อีก คืนนี้ปริมจะให้ไปนอนข้างนอก!” หญิงสาวพูดเสียงเขียว พลางจ้องเขาด้วยสายตาตำหนิหยางเฟยอวี่นิ่วหน้า มองคนรักอย่างไม่ยอมแพ้ “ปริมไม่เห็นเหรอครับ ว่าหมอนั่นมองปริมยังไง?”“เขาไม่ได้มองอะไรปริมเลยค่ะ เขาแค่มาซื้อดอกไม้เท่านั้นเอง!”ชายหนุ่มส่ายหน้า “ไม่จริงครับ พี่เห็นชัด ๆ เขาแอบมองปริมตั้งแต่เดิ
Huling Na-update : 2025-04-08รักปราณปรียา บทนำ
ท่ามกลางความพลุกพล่านของสนามบินในเช้าวันที่อากาศอบอ้าว เสียงประกาศเที่ยวบินดังเป็นระยะ หญิงสาวผู้มีใบหน้าสวยหวานแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางอ่อน ๆ กำลังนั่งอยู่มุมหนึ่งของห้องโถงผู้โดยสาร เธอจ้องมองโทรศัพท์ในมืออย่างเหม่อลอย ข้อความที่ปรากฏบนหน้าจอมาจากเพื่อนสนิทซึ่งส่งมารัว ๆ อย่างใส่ใจ“ถึงไหนแล้ว อยู่สนามบินหรือยัง?”“อย่าลืมกินข้าวก่อนขึ้นเครื่องนะ เดี๋ยวจะปวดท้อง!”“ถึงโรงแรมเมื่อไหร่โทรหาฉันเลยนะ ไม่งั้นเจอดี!”ปราณปรียา หรือที่เพื่อน ๆ เรียกกันว่าปริม อ่านข้อความพวกนั้นซ้ำไปมา ดวงตาสั่นไหวเล็กน้อยก่อนจะหลุดยิ้มมุมปากจาง ๆ ข้อความเหล่านี้เต็มไปด้วยความห่วงใย แต่มันกลับทำให้เธอรู้สึกแปลกอย่างบอกไม่ถูกเธอถอนหายใจเบา ๆ พลางย่นคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจพิมพ์ข้อความตอบกลับสั้น ๆ ด้วยน้ำเสียงในหัวที่เหมือนกำลังบอกตัวเองไปด้วย“อื้อ”แค่คำเดียว แล้วนิ้วเรียวก็แตะปุ่มปิดเครื่องอย่างรวดเร็ว หน้าจอที่สว่างวาบดับไปพร้อมกับความวุ่นวายที่เธออยากหลบหนีไปชั่วคราวเสียงฝีเท้าของผู้โดยสารข้าง ๆ ดังสะท้อนก้องในหู ทว่าปริมกลับไม่สนใจ เธอเอนตัวพิงเก้าอี้พลาสติกเย็นชืดจนสัมผัสได้จากแผ่นหลัง ดวงตาคู่งา
Huling Na-update : 2025-04-02รักปราณปรียา บทที่ 1
หยางเฟยอวี่ขมวดคิ้ว หงุดหงิดจนแทบระเบิด วันนี้เขามีนัดเจรจาธุรกิจสำคัญ แต่ต้องมาถูกลูกพี่ลูกน้องตัวดีลากมาสนามบินเพื่อรับเพื่อนสนิทของอีกฝ่าย ทั้งที่ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขาเลย หากไม่ใช่เพราะอยู่ในสถานที่พลุกพล่านแบบนี้ เขาคงหยิบบุหรี่ขึ้นมาอัดควันลึกเข้าปอด เพื่อระบายความอึดอัดใจให้หายไปเสียที"ถ้าเหมยเหมย... กลับมาคราวนี้ ผมจะสารภาพรัก ขอเธอเป็นแฟนให้ได้เลย!" หยางจื่อ ลูกพี่ลูกน้องของเขายังคงพูดเพ้อฝันถึงหญิงสาวในดวงใจไม่หยุด น้ำเสียงเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นหยางเฟยอวี่ถอนหายใจเบา ๆ พร้อมกับเหลือบมองนาฬิกาบนข้อมือ การต้องเสียเวลารับฟังเรื่องรักใส ๆ แบบนี้ทำให้เขารู้สึกว่าเวลาของตัวเองกำลังถูกสูญเปล่า"หยางจื่อ นายจะบอกว่าให้ฉันยืนรอนางฟ้าของนายอีกนานแค่ไหน?" เขาเอ่ยเสียงเรียบแต่แฝงความประชด "ขอเตือนก่อนนะ ถ้าอีกสิบนาทีเธอยังไม่มา ฉันไปแน่"หยางจื่อหันมายิ้มแห้ง ๆ แล้วรีบปรับน้ำเสียงให้จริงจังขึ้น "แป๊บเดียวเองพี่ใหญ่ ผมมั่นใจว่าเหมยเหมยลงเครื่องแล้ว อีกไม่กี่นาทีก็ถึงแน่!"หยางเฟยอวี่ยกมือขึ้นกอดอก กวาดสายตามองผู้คนที่เดินผ่านไปมาในสนามบินอย่างเบื่อหน่าย ในใจได้แต่คิดว่าหญิงสาวที่ชื่อจ้
Huling Na-update : 2025-04-02รักปราณปรียา บทที่ 2
“คุณชายใหญ่ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?”มู่เจิ้ง ผู้ช่วยคนสนิทเอ่ยถามอย่างอดไม่ได้ ตั้งแต่ขึ้นรถมา หยางเฟยอวี่ไม่ได้พูดอะไรสักคำ สีหน้าของเขาดูเคร่งเครียดผิดปกติ แถมยังหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบแทบไม่หยุด ควันสีเทาลอยคละคลุ้งจนเต็มรถ ราวกับสะท้อนอารมณ์ที่ปั่นป่วนอยู่ภายในใบหน้าคมที่มักสงบนิ่งกลับขึ้นสีแดงจาง ๆ จนมู่เจิ้งอดสงสัยไม่ได้“ไม่มีอะไร รีบไปบริษัทเถอะ” หยางเฟยอวี่ตอบสั้น ๆ เสียงเรียบนิ่ง แต่ในดวงตากลับแฝงความสับสนมู่เจิ้งพยักหน้าเล็กน้อย เขารู้ดีว่าเมื่อเจ้านายไม่อยากพูด สิ่งที่ควรทำคือเงียบและทำหน้าที่ของตัวเองต่อไปภายในรถกลับคืนสู่ความเงียบ มีเพียงเสียงเครื่องยนต์และควันบุหรี่ที่ยังลอยวน แต่ในใจของหยางเฟยอวี่กลับไม่เงียบสงบเลยใบหน้าของหญิงสาวคนหนึ่งยังคงวนเวียนอยู่ในความคิด ดวงตากลมโตที่เปล่งประกายอ่อนโยน รอยยิ้มจาง ๆ ที่ตราตรึง และท่าทางเรียบง่ายที่ไม่ปรุงแต่งอะไรเลย ทุกอย่างเกี่ยวกับเธอกระชากหัวใจของหยางเฟยอวี่จนอยู่หมัดเขาสูดควันบุหรี่ลึก ๆ อีกครั้ง แต่รสขมของมันกลับไม่ช่วยให้ใจสงบได้แม้แต่น้อย ตั้งแต่เกิดมา หยางเฟยอวี่ไม่เคยรู้สึกเช่นนี้มาก่อนผู้หญิงในชีวิตของเขา... มักเป็นเ
Huling Na-update : 2025-04-02รักปราณปรียา บทที่ 3
ก๊อก ก๊อก ก๊อกเสียงเคาะประตูทำให้ปราณปรียาที่กำลังเหม่อมองม่านหน้าต่างต้องละสายตาจากท้องฟ้ายามค่ำคืน ร่างบอบบางลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินตรงไปที่ประตู เมื่อมองผ่านช่องตาแมวเห็นใบหน้าคุ้นเคยของเพื่อนสนิท เธอจึงเปิดประตูด้วยรอยยิ้ม“เหนื่อยจริง ๆ! ทำไมปริมถึงไม่เลือกห้องพักที่มีลิฟต์นะ” เอมอรบ่นพลางใช้มือโบกไปมาเพื่อพัดความร้อนออกจากตัว ในมือถือถุงอาหารหลายถุงดูพะรุงพะรังเหลือเกินปราณปรียาหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะดึงตัวเพื่อนเข้ามาในห้อง “ก็มันเงียบดีน่ะ แล้วก็ปลอดภัยด้วย อรเองก็รู้”เอมอรกลอกตาเล็กน้อยแต่ไม่ได้พูดอะไรต่อ เพราะลึก ๆ เธอเข้าใจเหตุผลของปราณปรียาดี“มานั่งพักก่อน มากินน้ำหน่อย” ปราณปรียาพูดพร้อมเดินไปหยิบแก้วน้ำเย็นจากโต๊ะเล็ก ๆ ในครัว ยื่นให้เพื่อนสนิทอย่างเอาใจใส่เอมอรรับแก้วน้ำมาดื่มรวดเดียวจนหมด แล้วสายตาก็ไปสะดุดที่ครัวซองต์บนโต๊ะ “อุ๊ย! มีครัวซองต์ด้วยเหรอเนี่ย!” เสียงตื่นเต้นดังขึ้น ใบหน้าที่ดูเหนื่อยล้าก่อนหน้านี้เปลี่ยนเป็นเปี่ยมไปด้วยพลัง“ใช่ เห็นร้านเขาทำใหม่ ๆ อบออกจากเตาพอดี เลยซื้อมาฝากอรด้วย” ปราณปรียายิ้มจาง ๆเอมอรตาเป็นประกาย เธอหยิบครัวซองต์ขึ้นมาดูราวกับของล้ำ
Huling Na-update : 2025-04-02รักปราณปรียา บทที่ 4
ปราณปรียาเดินมาหยุดยืนหน้าร้านพรีเวดดิ้งที่ตั้งอยู่ใจกลางย่านเศรษฐกิจ ตึกสูงสามชั้นที่ตกแต่งอย่างทันสมัยโดดเด่นด้วยบานกระจกใสขนาดใหญ่สะท้อนแสงอาทิตย์ระยิบระยับ ป้ายชื่อร้านสลักด้วยอักษรสีทองที่เปล่งประกาย อ่านได้ชัดเจนว่า ร้านซินโหรวตัวอักษรที่สื่อถึงความหรูหราและเรียบง่ายในคราวเดียวกัน ช่วยเสริมภาพลักษณ์ของร้านที่ได้รับการกล่าวขานว่าเป็นหนึ่งในร้านพรีเวดดิ้งที่ดีที่สุดในเมือง เมื่อสายตากวาดมองไปรอบ ๆ เพื่อความมั่นใจว่าที่นี่คือสถานที่นัดหมาย เอมอรย้ำกับเธอไว้ว่าไม่ต้องรีบ แต่ปราณปรียาก็เลือกที่จะมาก่อนเวลาเล็กน้อยเพื่อไม่ให้ดูเร่งรีบเมื่อมั่นใจว่าเป็นร้านที่นัดหมายหญิงสาวก็เอื้อมมือเปิดประตูร้าน เสียงกระดิ่งเหนือประตูดังกรุ๊งกริ๊งเบา ๆ ต้อนรับผู้มาเยือน กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของดอกไม้สดในแจกันภายในร้านลอยมาแตะจมูกทันทีที่ก้าวเข้าไป บรรยากาศภายในอบอุ่นและโปร่งโล่งด้วยการตกแต่งสไตล์โมเดิร์นที่แฝงกลิ่นอายโรแมนติก“ยินดีต้อนรับค่ะ คุณลูกค้าได้นัดไว้หรือเปล่าคะ”พนักงานสาวก้าวออกมาต้อนรับด้วยสีหน้าเป็นมิตรเมื่อเห็นหญิงสาวหน้าตาสะสวยเดินเข้าร้านมา ปราณปรียาเอ่ยชื่อเพื่อนสาวออกไป พนักงานสาวจึงเดิ
Huling Na-update : 2025-04-02รักปราณปรียา บทที่ 5
“ว้าว ชุดนี้แหละเหมาะกับอรมาก”จารวีเอ่ยชมเพื่อนสาวอย่างจริงใจ ชุดเดรสแต่งงานสีขาวเรียบหรูเหมาะกับเรือนร่างเพรียวลมของเพื่อนสนิทมาก ปราณปรียาพยักหน้าเห็นด้วย พวกเธอลองชุดเพื่อนเจ้าสาวหมดแล้วซึ่งนอกจากของเธอที่ต้องปรับแก้นิดหน่อยของคนอื่นก็พอดีตัว “มาอยู่ที่จีนแค่เดือนเดียว ดูมีน้ำมีนวลขึ้นเยอะเลยนะ”มีนาเอ่ยเย้าเพื่อนสาวเสียงใส สายตาจ้องไปยังสัดส่วนวัยสาวที่นูนขึ้นอย่างอิจฉา ปราณปรียาหน้าแดงก่ำเฉหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม ทั้งสามคนหัวเราะคิกคัก บรรยากาศในห้องลองชุดเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและความสดใส ขณะที่แต่ละคนต่างก็ยุ่งอยู่กับการเตรียมชุดสำหรับวันสำคัญที่จะมาถึง “วันนี้พวกแกพักก่อนนะ พรุ่งนี้ฉันจะพาพวกแกไปเที่ยวทั่วเมืองนี้เลย” เอมอรกล่าวพร้อมรอยยิ้มกว้างขณะขับรถไปส่งเพื่อนสาวที่คอนโดของตน ทั้งสามคนต่างยิ้มตอบรับอย่างเต็มใจ เพราะรู้ดีว่าเอมอรจะไม่ยอมให้พวกเธออยู่เฉย ๆ โดยไม่พาไปเที่ยวสักครั้ง“เอาจริงเหรอ? งั้นก็ดีเลย ฉันรอไม่ไหวแล้วนะ” จารวีตอบอย่างตื่นเต้นเอมอรหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะหันไปมองทั้งสองคน “ฉันไม่ได้พาพวกแกมาที่นี่แค่เพื่อมางานแต่งของฉันหรอก พ
Huling Na-update : 2025-04-08
Pinakabagong kabanata
รักปราณปรียา บทที่ 21
นับแต่ค่ำคืนแสนหวานวันนั้น ดูเหมือนว่าหยางเฟยอวี่จะทำตัวติดปราณปรียามากขึ้นจนเกือบจะทุกที่ แม้แต่ในช่วงเวลาที่เธอทำงานอยู่ที่ร้านดอกไม้ฮวาฮวา ชายหนุ่มมักหาเหตุผลโดดงานแวะเวียนมาหาเธอเสมอ แต่สิ่งที่ชัดเจนยิ่งกว่าคือความหึงหวงที่แสดงออกอย่างไร้เหตุผลครั้งนี้ก็เช่นกัน…ปราณปรียาที่กำลังง่วนกับการจัดดอกไม้ให้ลูกค้าชายหนุ่มคนหนึ่งสังเกตได้ถึงสายตาคมกริบของหยางเฟยอวี่ที่จ้องมองลูกค้าอย่างไม่วางตา แม้กระทั่งตอนที่เธอส่งเงินทอนให้ลูกค้า เขาก็ยังยืนกอดอกอยู่มุมร้าน ดวงตาวาวโรจน์ราวกับจะขุดประวัติของชายหนุ่มคนนั้นออกมาให้เมื่อส่งลูกค้าคนสุดท้ายออกจากร้านได้สำเร็จ ปราณปรียาก็หันกลับมามองคนตัวสูงที่ยังคงยืนทำหน้าตาไม่พอใจอยู่ที่เดิม เธอเดินตรงเข้าไปหาเขา พลางถอนหายใจอย่างระอา“พี่เฟยอวี่คะ ถ้ายังทำแบบนี้อีก คืนนี้ปริมจะให้ไปนอนข้างนอก!” หญิงสาวพูดเสียงเขียว พลางจ้องเขาด้วยสายตาตำหนิหยางเฟยอวี่นิ่วหน้า มองคนรักอย่างไม่ยอมแพ้ “ปริมไม่เห็นเหรอครับ ว่าหมอนั่นมองปริมยังไง?”“เขาไม่ได้มองอะไรปริมเลยค่ะ เขาแค่มาซื้อดอกไม้เท่านั้นเอง!”ชายหนุ่มส่ายหน้า “ไม่จริงครับ พี่เห็นชัด ๆ เขาแอบมองปริมตั้งแต่เดิ
รักปราณปรียา บทที่ 20 NC
ปราณปรียาที่ดื่มไวน์ไปสองแก้วตามคำชวนของคุณนายหยางเริ่มรู้สึกคอพับเล็กน้อย ถึงแม้จะพยายามตั้งสติ แต่ก็เริ่มรู้สึกไม่ค่อยสบายตัว หยางเฟยอวี่สังเกตเห็นอาการของเธอจึงรู้สึกว่าเป็นเวลาที่ควรจะพาเธอกลับคอนโด“วันนี้ค้างที่บ้านก็ได้นะ ไม่เห็นต้องรีบกลับคอนโดเลย” คุณนายหยางพูดขึ้นขณะที่เดินมาส่งลูกชายที่หน้าประตู ริมฝีปากของเธอยังคงบ่นน้อยใจเล็กน้อยเพราะเห็นลูกชายรีบพาหญิงสาวกลับหยางเฟยอวี่ที่กำลังช่วยปราณปรียาใส่เข็มขัดนิรภัยหันมาตอบผู้เป็นแม่อย่างนุ่มนวล “พรุ่งนี้น้องปริมมีเรียนแต่เช้าครับ ที่นี่ห่างจากมหาวิทยาลัยค่อนข้างมาก ผมกลัวว่าน้องปริมจะไปไม่ทัน”คุณนายหยางพยักหน้ารับรู้ แต่ก็ไม่วายหรี่ตามองลูกชาย “คิดว่าแม่ไม่รู้นิสัยแกเรอะ” เธอพูดก่อนจะหยิกไปที่ต้นแขนของลูกชายเบา ๆ รอยยิ้มอ่อน ๆ เกิดขึ้นบนใบหน้าเธอ“ลานะครับ” หยางเฟยอวี่พูดพร้อมกับยิ้มยกมือขอโทษ ก่อนจะพูดต่อ “เดี๋ยววันหยุดหน้าผมจะพาน้องปริมมาเยี่ยมใหม่”คุณนายหยางมองหน้าลูกชายอย่างมองผ่าน “เอาเถอะ วันหยุดหน้าค่อยมาเจอกันใหม่” เธอพูดไปพร้อมกับยิ้มและขยับตัวกลับเข้าไปในบ้าน แต่ยังไม่วายหันมาทางปราณปรียาและพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ดู
รักปราณปรียา บทที่ 19
หลังจากที่หยางเฟยอวี่บอกว่าจะพาปราณปรียาไปยังที่แห่งหนึ่งในอีกสองวัน หญิงสาวก็รีบลางานล่วงหน้าที่ร้านดอกไม้ฮวาฮวา ร้านนี้เป็นที่ที่เธอทำงานเพราะหลงใหลในการดูแลดอกไม้ และอีกเหตุผลหนึ่งคือ "มิวมิว" แมวสีขาวที่นับวันก็ยิ่งอ้วนกลมจนเธออดหยิกแก้มมันไม่ได้ทุกครั้ง“ปริม คุณหยางมาถึงแล้วจ้ะ” เจียวมีฮวา เจ้าของร้านดอกไม้ตะโกนเรียกจากด้านหน้า เมื่อปราณปรียาเงยหน้าขึ้นจากช่อดอกไม้ที่เธอกำลังจัด ก็เห็นร่างสูงในชุดทำงานยืนพิงรถอยู่หน้าร้านหยางเฟยอวี่ถือโทรศัพท์ไว้ในมือ เขาแต่งตัวเรียบร้อยอย่างมีระดับ ทว่าท่าทางเย็นชาและใบหน้าคมคายที่นิ่งสงบของเขาทำให้คนที่เดินผ่านไปมาอดเว้นระยะออกห่างไม่ได้ แต่ทุกอย่างเปลี่ยนไปทันทีที่เขาเหลือบเห็นหญิงสาวในชุดกระโปรงสีขาวเดินออกมาจากร้าน ดวงตาคมอ่อนโยนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด และริมฝีปากที่เคยเรียบเฉยกลับยกยิ้มกว้างจนปิดไม่มิด“วันนี้ทำงานเหนื่อยไหมครับ” หยางเฟยอวี่เอ่ยถามขณะเดินเข้ามาหาเขาเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าอย่างรวดเร็ว“ไม่ค่ะ พี่เฟยอวี่รอนานไหมคะ” หญิงสาวตอบพลางส่งยิ้มบาง“ไม่นานหรอกครับ คนดี” เขาตอบเสียงนุ่มก่อนจะจับมือของเธออย่างอ่อนโยนและพาเข้าไปในรถเมื่อท
รักปราณปรียา บทที่ 18
หลังจากนั้นไม่นาน ปราณปรียาก็ได้รับรู้ถึงเหตุผลที่ทำให้ถังเหมยหลินมาเกาะติดเธอเหมือนเงาตามตัวเรื่องราวที่ถูกพูดถึงในกลุ่มเพื่อนเริ่มกระจายไปทั่ว หวังหย่วน หนุ่มเพื่อนร่วมคลาสที่เคยมีภาพลักษณ์ดี ทำผู้หญิงคนหนึ่งในกลุ่มเดียวกับถังเหมยหลินท้องโดยไม่รับผิดชอบ เรื่องนี้สร้างความสะเทือนใจให้ถังเหมยหลินอย่างรุนแรง เพราะนอกจากจะรู้สึกโกรธแทนเพื่อนแล้ว ยังทำให้เธอเสียศูนย์ในความมั่นใจของตัวเองหญิงสาวที่เคยวางท่าโอหังและมั่นใจในตัวเองมาโดยตลอด ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยความหวาดระแวง เธอเริ่มตั้งคำถามกับทุกความสัมพันธ์ในชีวิต ว่าใครกันแน่ที่จริงใจกับเธอ และใครที่อาจจะซ่อนมีดไว้ข้างหลังในสายตาของถังเหมยหลิน ปราณปรียาคือคนเดียวที่ดูแตกต่าง หญิงสาวที่มักวางตัวนิ่ง ๆ ไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวหรือใส่ใจกับเรื่องวุ่นวายรอบตัว กลับดูเป็นตัวเลือกที่ปลอดภัยที่สุด“ฉันแค่ต้องการเพื่อนที่จริงใจสักคน” ถังเหมยหลินพูดขึ้นในวันหนึ่งหลังจากเงียบอยู่นาน ปราณปรียาที่ได้ยินเช่นนั้นเพียงเงยหน้าจากหนังสือและยิ้มเล็กน้อย“ฉันไม่ไล่เธอหรอก ถ้าเธออยากจะเล่าอะไร ฉันรับฟังได้เสมอ”คำพูดเรียบง่ายของปราณปรียาทำให้ถังเหมยหลินที่กำลัง
รักปราณปรียา บทที่ 17
เช้าวันใหม่มาพร้อมกับแสงแดดอ่อน ๆ ที่ลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาในห้อง แต่สิ่งที่ปลุกปราณปรียาให้ตื่นไม่ได้มาจากแสงแดด หากแต่เป็นความรู้สึกหนัก ๆ ที่บริเวณบั้นเอว เธอเลิกผ้าห่มขึ้นดูและต้องตกใจกับสิ่งที่เห็นแขนแข็งแรงของหยางเฟยอวี่พาดอยู่บนตัวเธอ อีกทั้งยังมีลมหายใจอุ่น ๆ ที่เป่ารดอยู่ข้างหู ใจดวงน้อยเต้นระรัวจนแทบจะทะลุออกมา“คนดี ตื่นแล้วเหรอ” เสียงทุ้มนุ่มสะลึมสะลือดังขึ้นเหนือหัว ราวกับรู้ว่าเธอกำลังทำตัวไม่ถูก ปราณปรียาทำได้เพียงพยักหน้าตอบเบา ๆหยางเฟยอวี่ลืมตาขึ้นมาครึ่งหนึ่งพร้อมกับยิ้มอ่อนในใจเมื่อเห็นท่าทางกระต่ายตื่นตูมของคนในอ้อมแขน เขาเอื้อมมืออีกข้างมาลูบหัวเธอเบา ๆ“ข้างนอกยังเช้าอยู่เลย นอนต่ออีกนิดไหมครับ” เขาเอ่ยชวนด้วยน้ำเสียงอบอุ่น แต่คำพูดนั้นยิ่งทำให้ปราณปรียารู้สึกประหม่า“ปริมอยากเข้าห้องน้ำค่ะ” หญิงสาวตอบเสียงเบา แม้ว่าในความเป็นจริงเธอไม่ได้ต้องการเข้าห้องน้ำเลยก็ตามหยางเฟยอวี่หัวเราะเบา ๆ สูดกลิ่นหอมจากต้นคอของเธอเข้าไปเต็มปอด ก่อนจะยอมปล่อยมืออย่างไม่เร่งรีบเมื่อได้รับอิสระ ปราณปรียารีบลุกจากเตียงทันที ร่างบางแทบจะวิ่งไปที่ห้องน้ำโดยไม่หันกลับมามอง ทิ้งให้หยางเ
รักปราณปรียา บทที่ 16
ปราณปรียาพักผ่อนจนเวลาล่วงเลยไปถึงยามเย็น เมื่อรู้สึกตัวตื่น เธอพบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องนอนที่ไม่คุ้นเคย แสงแดดอ่อน ๆ สาดลอดผ่านผ้าม่านบาง ทำให้บรรยากาศในห้องดูอบอุ่น ในคราแรกเธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตกใจ แต่เมื่อหญิงสาวมองไปรอบ ๆ ห้อง เฟอร์นิเจอร์ที่จัดวางอย่างเรียบร้อยและมีกลิ่นอายที่คุ้นเคยช่วยให้เธอคลายความกังวลลงได้ พลันความทรงจำก็ผุดขึ้นในหัว หยางเฟยอวี่ต้องเป็นคนพาเธอมานอนที่นี่อย่างแน่นอนปราณปรียาลุกขึ้นจากเตียงและเปิดประตูออกไป เธอพบว่าชายหนุ่มยังคงง่วนอยู่กับเอกสารกองโตบนโต๊ะทำงาน เสียงกุกกักเบา ๆ ของเธอทำให้เขาเงยหน้าขึ้นมา ดวงตาคมมองเธออย่างอ่อนโยน“ตื่นแล้วเหรอครับ ยังง่วงอยู่หรือเปล่า?” เขาถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน พลางลุกขึ้นเดินตรงมาหาเธอ เมื่อเห็นเธอยืนอยู่ที่ประตูด้วยท่าทีนิ่งขึง“ไม่ค่ะ ปริมนอนเต็มอิ่มแล้ว เลยไม่ง่วงอีก” เธอตอบด้วยน้ำเสียงสดใส พร้อมส่งยิ้มหวานให้เขาหยางเฟยอวี่ยิ้มบางก่อนจะจูงมือเธออย่างนุ่มนวลพาไปนั่งที่โซฟา เขาจัดหมอนรองหลังให้เธออย่างใส่ใจ ก่อนจะเอ่ยขึ้น “นั่งพักตรงนี้ก่อนนะครับ เดี๋ยวพี่รีบเคลียร์งานให้เสร็จ”ปราณปรียามองเขาด้วยสายตาเอ็นดู ก่อนจะหย
รักปราณปรียา บทที่ 15
ทั้งสองใช้เวลาร่วมกันอย่างมีความสุข ทะเลสาบนอกเมืองไม่เพียงแต่เป็นสถานที่พักผ่อนอันเงียบสงบ แต่ยังมีกิจกรรมหลากหลายให้ผู้มาเยือนได้เพลิดเพลินกันตลอดวัน หยางเฟยอวี่พาหญิงสาวนั่งเรือเล็กพายล่องไปตามผืนน้ำที่เป็นประกายระยิบระยับ แดดอ่อน ๆ ในยามสายสาดแสงลงมากระทบร่างของปราณปรียา ทำให้ผิวเนียนสว่างของเธอดูงดงามดุจต้องมนต์ หยางเฟยอวี่แอบมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักและความภูมิใจ เขาไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าตัวเองโชคดีเพียงใดที่คว้าหญิงสาวผู้เปรียบดั่งนางฟ้าองค์นี้มาอยู่เคียงข้างได้ปราณปรียาหัวเราะเบา ๆ เมื่อหยางเฟยอวี่แกล้งพายเรือให้แกว่งเล็กน้อย น้ำทะเลกระเซ็นขึ้นมาโดนผิวของทั้งคู่ ทำให้บรรยากาศเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะสดใส“อย่าแกล้งปริมสิคะ” เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงขำขัน แต่ใบหน้ายังคงแดงระเรื่อจากสายตาอบอุ่นของเขาที่มองมา“ถ้าพี่ทำให้ปริมยิ้มได้ พี่ยินดีจะแกล้งแบบนี้ทุกวัน” หยางเฟยอวี่ตอบพร้อมกับยิ้มละมุน เสียงของเขานุ่มนวลพอ ๆ กับสายลมที่พัดผ่าน แดดที่กำลังจางลงยิ่งเพิ่มความโรแมนติกให้ช่วงเวลานี้ จนเหมือนทั้งโลกหยุดหมุน มีเพียงพวกเขาสองคนที่อยู่ด้วยกัน ทั้งสองได้พักผ่อนกันไม่นาน เ
รักปราณปรียา บทที่ 14
ปราณปรียาค่อย ๆ เดินลงมาจากชั้นบนในชุดกระโปรงสีหวานที่แม่บ้านเตรียมไว้ให้ ชุดนี้เน้นความเรียบง่ายแต่ดูอ่อนหวานอย่างมีเสน่ห์ หยางเฟยอวี่ที่กำลังนั่งดื่มกาแฟอยู่ปลายโต๊ะถึงกับชะงัก ดวงตาคมจ้องมองหญิงสาวไม่วางตาเธอเดินเข้ามาใกล้ด้วยท่าทีที่ยังคงเขินอายเล็กน้อย รู้สึกได้ถึงสายตาหลงใหลที่ไม่แม้แต่จะปิดบังของชายหนุ่ม“ชุดนี้เหมาะกับน้องปริมมากครับ” เสียงทุ้มที่เปี่ยมไปด้วยความจริงใจเอ่ยชมออกมา ทำให้ปราณปรียาชะงักไปเล็กน้อย เธอก้มหน้ามองเท้าของตัวเองด้วยใบหน้าที่แดงเรื่อ รอยยิ้มขวยเขินปรากฏบนริมฝีปากในใจพลางคิด ทำไมช่วงนี้พี่เฟยอวี่ถึงได้ขยันป้อนคำหวานแบบนี้กันนะหยางเฟยอวี่ลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินเข้ามาใกล้หญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้า เขามองเธอด้วยสายตาอบอุ่น ไม่ละไปจากใบหน้าที่เขาแสนคุ้นเคยแม้แต่วินาทีเดียว ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน“พี่อยากพาน้องปริมไปที่ที่หนึ่ง วันนี้ไปเดตกับพี่อีกวันนะครับ”คำพูดนั้นเรียบง่าย แต่แฝงไปด้วยความห่วงใยลึกซึ้ง หลังจากเหตุการณ์เมื่อคืนที่ทำให้เธอหวาดกลัว ชายหนุ่มก็ไม่อยากปล่อยให้คนรักต้องอยู่เพียงลำพังปราณปรียายืนนิ่งไปชั่วครู่ เธอครุ่นคิดอยู่ในใจ แม้จะรู้ส
รักปราณปรียา บทที่ 13
หยางเฟยอวี่พาหญิงสาวขึ้นบันไดไปยังชั้นสองของห้องชุด ด้านบนตกแต่งอย่างเรียบหรูด้วยโทนสีขาวนวลตัดกับเฟอร์นิเจอร์ไม้เนื้อดี เส้นสายของการออกแบบเผยถึงรสนิยมที่พิถีพิถันของเจ้าของห้อง เขาเปิดประตูห้องนอนหลัก ซึ่งภายในกว้างขวางและมีบรรยากาศอบอุ่น เตียงขนาดคิงไซซ์ปูด้วยผ้าปูสีขาวสะอาด และมีหน้าต่างบานใหญ่ที่มองเห็นทิวทัศน์ของเมืองยามค่ำคืน“คืนนี้น้องปริมพักที่นี่นะครับ” หยางเฟยอวี่พูดพลางหยิบผ้าคลุมเนื้อนุ่มจากตู้มาให้หญิงสาว “ห้องนี้เป็นห้องพี่เอง แต่พี่จะไปพักห้องข้างๆ ถ้าปริมต้องการอะไรเรียกพี่ได้ทันทีเลยนะ”ปราณปรียามองรอบห้องอย่างตื่นตาตื่นใจ ก่อนจะหันมาหาเขาด้วยสายตาอ่อนโยน “พี่เฟยอวี่คะ... ขอบคุณนะคะที่ดูแลปริม”หยางเฟยอวี่มองหญิงสาวด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรักและความห่วงใย เขาเอื้อมมือไปแตะเส้นผมนุ่มเบาๆ “ไม่ต้องขอบคุณหรอก นี่เป็นสิ่งที่พี่ควรทำเพื่อปริมอยู่แล้ว”หญิงสาวหลบสายตาเล็กน้อย รู้สึกอบอุ่นในใจจนเผลอยิ้มออกมา หยางเฟยอวี่หัวเราะเบาๆ ก่อนจะขยับออกจากห้องอย่างสุภาพ “พี่จะไปเตรียมน้ำอุ่นไว้ให้ ปริมอาบน้ำเสร็จแล้วจะได้พักผ่อนสบายๆ”“ค่ะ” ปราณปรียาตอบรับเสียงเบา มองดูแผ่นหลังกว้
