บทที่ 1

สวัสดีครับผมชื่อพันธศิลป์ หรือชื่อที่พ่อ แม่ พี่น้อง เพื่อนๆ เรียกว่า ตง พี่ตงหรือไอเชี่ยตงตามแต่โอกาสจะเอื้ออำนวย ผมเกิดวันที่ 4 ตุลาคม ใครๆ ก็ว่าคนเกิดเดือนตุลาเป็นคนตรงๆ ยุติธรรม และโรแมนติค แต่ผมยังไม่รู้ว่าผมเป็นคนโรแมนติคจริงหรือเปล่าเพราะผมยังไม่เคยมีแฟน ได้แต่ชอบคนโน้นคนนี้แล้วก็ต้องมารับประทานแห้วทุกทีเลย หรือว่าผมเป็นคนใจบางๆ เจอใครก็รักไปหมด นี่คงสาเหตุที่ทำให้ผมต้องกินแห้วมาตลอด อย่าไปพูดถึงมันเลยครับ เอาเป็นว่าวันนี้ ผมต้องเดินทางจากบ้านบางรักแห่งเมืองหมูย่างเมืองตรังมาเขตรั้วสีบลูวิทยาเขตเมืองคนดี ตามคำสั่งของเพื่อนแป๊ะ ที่ให้มาร่วมทำกิจกรรมรับน้อง

            “ไอตง มึงมหาวิทยาลัยก่อนสักอาทิตย์นึงนะ”

            “อะไรของมึงวะแป๊ะ กูอยากจะอยู่บ้านกูให้สบายๆ ตัวซักหน่อย”

            “กูอยากจะให้มึงมาดูหน้าน้องๆ ของมึงไง มึงต้องมาดูหน้าน้องรหัส ผูกสายเชลล์ให้น้องของมึง”

            “เรื่องมาก เออเดี๋ยวกูไป”

            แสงแดดยามสายสาดส่องเข้ามาในรถตู้แยงตาผม ทำให้ผมตื่นขึ้นมาแล้วมองออกนอกหน้าต่าง รถแล่นมาถึงซอย 2 อีกนิดใกล้ถึงมหาวิทยาลัยราชภัฏสุราษฎร์ธานีแล้ว ผมเตรียมตัวลงจากรถ

            “พี่ๆ จอดตรงสามแยกซอยพิเศษด้วยครับ” พี่คนขับจอดรถลงริมทาง ผมลุกแหวกออกจากรถตู้ พร้อมสัมภาระนิดหน่อย ผมขึ้นสะพานลอยข้ามถนนมาอีกฟากตรงหน้าร้านขายของคุณแม่ขา

            “ไอหมอมึงมารับกูด้วย” ผมโทรศัพท์หาเพื่อนให้มารับสู่บ้านเช่าที่ตนเองจองไว้ตั้งแต่ปลายปีการศึกษาที่แล้ว จากนั้นผมก็หยิบบุหรี่ในกระเป๋ามาจุดสูบเพื่อเป็นการฆ่าเวลา สักครู่ ชายหนุ่มใส่แว่นขี่รถจักรยานยนต์คันเก่าๆ ผมมองปร๊าดเดียวรู้ทันว่าเป็นไอหมอรูมเมทอีกคนหนึ่งของผม บ้านที่เราเช่าเป็นห้องแถวชั้นเดียวทาสีเขียว นอกเหนือจากไอหมอก็มีแป๊ะเป็นรูมเมทอีกคน

            “กว่าจะเสด็จมาได้นะฝ่าบาท พวกเพื่อนๆ มากันหมดแล้ว” หมอบอก “ขึ้นรถมา”

            “กูไม่อยากจะมาเลย อยู่บ้านสบายๆ ทำไมต้องให้กูแถกมาด้วยวะ ขาดกูไปสักคน พวกมึงๆ ทั้งหลายก็รับน้องกันได้ ทำไมต้องโทรตามกูด้วย” ผมบ่นเป็นการใหญ่แล้วขึ้นคร่อมเบาะรถจักรยายนต์

            “บ้านก็อยู่ไม่ไกล เดินไม่ทันเหนื่อย มึงทำไมไม่เดินไปเองล่ะ”

            “กูกลัวผิวเสียนี่วะ”

            “แล้วการที่มึงดูดบุหรี่ มันไม่ได้ทำให้สุขภาพของมึงแย่ลงไปมากกว่าการเดินแล้วโดนแดดเผาเลยนะ พี่สาวมึงก็เป็นหมอ ไม่สอนน้องให้เลิกบุหรี่บ้างเลยวะ” หมอพูดประชด

            “ไอนี่ ลามปามถึงเจ๊กู ไม่เห็นเกี่ยวอะไรเลยสักอย่าง ตรรกะมึงป่วยนะ บุหรี่ก็ส่วนบุหรี่ แดก็ส่วนแดดสิวะ” ผมเถียงกับมัน แป๊บเดียวถึงบ้านเช่าสีเขียวของพวกเราแล้ว

            “มึงจะเข้าในมอ. เลยป่ะวะ” หมอถามหลังจากจอดรถลงหน้าห้อง

            “ยังก่อน มึงจะเข้าก็เข้าไป เดี่ยวกูงีบสักหน่อยแล้วค่อยเข้าไป” ผมโยนเป้ลงกับพื้น แล้วเดินเข้าห้องนอน ล้มตัวลงนอนโดยไม่สนใจอะไรอีกเลย

            แชะ... แชะ... แชะ... แชะ...

            ผมตื่นนอนเกือบ 11 โมง ไม่มีใครอยู่ในบ้าน ประตูปิดไว้ หมอคงจะเข้าไปในมหาวิทยาลัย ผมจะตามเข้าไป ได้เวลาที่รถจักรยานยนต์คันสีน้ำเงินของผมได้ยืดเส้นยืดสาย หลังจากปล่อยให้ฝุ่นเกาะอยู่ในบ้านเช่าหลายเดือน กว่าจะสตาร์ทติดก็ใช้เวลาตั้งพัก สิ้นเปลืองพลังงานของผมไปเยอะอยู่เหมือนกัน ผมปิดบ้านแล้วขับรถจักรยานยนต์ไปในซอย จนถึงสามแยกปากทางเข้ามหาวิทยาลัย เขาเลี้ยวซ้ายไปตามถนนคอนกรีต 4 เลนมีเกาะกลางปักเสาไฟต้นใหญ่ให้ความสว่างไสวในค่ำคืน และประดับประดาด้วยกอพลับพลึงสีขาวเป็นระยะๆ ผมเข้ามาในรั้วมหาวิทยาลัยอย่างสบายๆ ไม่มียามรักษาการตรวจตราตรงประตูให้รำคาญใจ เพราะเป็นช่วงปิดภาคเรียน มีรถผู้ปกครองจำนวนมากมาส่งบุตรหลานที่เข้ามาเป็นนักศึกษาใหม่ซึ่งฝ่าฟันข้อสอบเอนทรานซ์อันแสนหินจนมาเป็นช่อศรีตรังช่อใหม่

            อาคารทุกอาคารยืนสง่างามเป็นศรีแก่มหาวิทยาลัย เขาท่าเพชรเป็นฉากหลังยังยืนยงคงความเขียวขจี ตึกเกือกม้าดูราวกับแม่ผู้คอยอ้าแขนรอรับลูกมาสู่อ้อมกอดแห่งรักแท้ ถัดมาอีกนิดคือตึกที่สร้างไม่เสร็จปล่อยให้รกร้างมีเถาตำลึงเลื้อยพันรอบราวกับเป็นนั่งร้านขนาดมหึมาใช้ปลูกไม้เถา และมีรถแมคโครจอดตายซากตรงหัวมุมตึกใกล้สามแยกสวนทุเรียน สิ่งก่อสร้างและอุกรณ์ก่อสร้างเหล่านี้เป็นที่มาของข่าวลือต่างๆ ไม่ว่าจะเป็น คนก่องานก่อสร้างตกนั่งร้านเหล็กลงมาตาย ผุรับเหมาก่อสร้างตึกประสบปัญหาสภาพการเงินไม่คล่องหาทางออกไม่ได้ เลยตัดสินใจผูกคอตายในตึกที่กำลังก่อสร้าง ด้วยความเฮี้ยนของวิญญาณที่จากไปไม่สงบจึงออกาอละวาดจนผู้รับเหมาก่อสร้างและคนงานที่มารับช่วงต่อโดนหลอกหลอนซ้ำซากจนทิ้งงานปล่อยตึกกลายเป็นตึกร้างมาจนทุกวันนี้

            ผมบิดคันเร่งรถจักรยานยนต์ทะยานขึ้นสู่เนินเขาท่าเพชร หอในของมหาวิทยาลัยแห่งนี้ตั้งอยู่บนเนินเขา ผมจอดรถไว้ลานจอดรถของหอ 2 หอนี้เป็นรูปตัวแอลสูงสี่ชั้น บรรยากาศมันครึกครื้นอยู่พอตัว พวกปีหนึ่งและรุ่นพี่ที่อยู่หอในซึ่งมีบ้านอยู่ไกลเดินมาเข้าหอตั้งแต่เมื่อวานแล้ว

“อ๊อฟ เห็นไอหมอบ้างมั้ย” ผมเจออ๊อฟพอดี มันกำลังจัดขนมเครื่องดื่มทั้งหลายเข้าซุ้มชมรมอาสาพัฒนา ซุ้มนี้ตั้งข้างหอข้างหอ 2 และใกล้กับทางขึ้นลานหอวิจัย

            “อยู่หอวิจัย ไปช่วยอาย สปัน ชิคและกระดิ่งย้ายของเข้าหอ”

            “ขอบใจ กูไปหาพวกนั้นก่อนนะ” ผมขึ้นลานหอวิจัยไป ห้องพวกผู้หญิงทั้งสี่นางอยู่ชั้นสี่ เดินขึ้นบันได้มาก็ถึงห้องพวกผู้หญิงแล้ว

            “มาแล้วก็ดี ช่วยต่อโต๊ะคอมหน่อยดิ” ชิคเปิดประตูรับผมเข้ามาในห้อง หมอนั่งต่อโต๊ะวางโทรทัศน์อยู่ สปัน อายและกระดิ่งกำลังจัดห้องอยู่

            “มาถึงก็ใช้ทันที” ผมแกล้งบ่น “ไม่มีอะไรกินบ้างหรือไง หิวจะตายอยู่แล้ว”

            “ทำบ่นนะแก รีบต่อๆ ให้เสร็จ ขนมมีอยู่ทางนั้น” กระดิ่งชี้ไปยังเคาน์เตอร์อ่างล้างจาน บนนั้นมีถุงขนมและช็อคโกแลตวางอยู่

            พอเสร็จสิ้นจากกิจกรรมประกอบเฟอร์นิเจอร์ให้พวกสาวๆ ทั้งสี่แล้ว หมอขอแยกตัวไปดูแป๊ะว่าประชุมเรื่องการเตรียมกิจกรรมรับน้องที่ห้ององค์การบริหารนักศึกษาในประชุมเสร็จแล้วยัง ระหว่างนั้นผมและสาวๆ ทั้งสี่ไปช่วยอ๊อฟขายขนมที่ซุ้มชมรมอาสาฯ เพื่อฆ่าเวลาพลางๆ

            “เด็กปีหนึ่งรุ่นนี้เยอะนะ” อายเอ่ยขึ้น

            “ใช่ เห็นว่าเยอะมากๆ เฉพาะวจก. รับถึง 200 คน” ชิคเล่าเสริม

            ผมมองไปที่ทางเข้าหอ 2 ที่อยู่ห่างจากซุ้มชมรมอาสาฯ ไม่ไกลเท่าใดนัก เด็กชายร่างอ้วนกำลังอำลาผู้ปกครองที่เป็นชายวัย 30 ต้นๆ พอรถชายผู้ปกครองวิ่งออกไป เด็กอ้วนกวาดสายตามองไปรอบๆ หอพักแล้วมาหยุดตรงที่พวกผมอยู่กัน สายตาเด็กนั่นจ้องมองมาที่ผมอยู่พักใหญ่ สายตาของผมประสานกับน้องเขา ทำให้รู้สึกอะไรบางอย่างที่ผิดปกติไปจากการสบตากับคนอื่นๆ ผมจึงเลี่ยงไปอยู่หลังพวกเพื่อนผู้หญิง แต่น้องคนนั้นก็เดินมาหาพวกเรา

            “พี่ครับ ชาเขียวกล่องหนึ่งครับ”

            “นี้จ้า น้องเรียนสาขาไหนจ๊ะ” กระดิ่งไถ่ถาม

            “วจก. อะไรนี่แหละครับ” น้องตอบมา

            “ชื่ออะไรล่ะ มาจากไหน โรงเรียนอะไร” ชิคเป็นคนถามบ้าง

            “ผมชื่อแบงค์ครับ ผมอยู่สุราษฎร์นี่แหละครับ จบจากโรงเรียนสุราษฎร์ธานี”

            “น้องโรงเรียนอีหนูกับอีพู่” สปันบอกกับทุกๆ คน

            “พวกพี่ๆ ชื่ออะไรกันบ้างครับ” แบงค์เป็นฝ่ายถามบ้าง

            “พี่ที่หน้าตาคมๆ นี้ชื่อพี่อาย พี่ที่หน้าตาหมวยๆ ชื่อพี่สปัน พี่ที่ผมยาวๆ ชื่อพี่ชิค ส่วนชายเดียวนั่นชื่อตง ส่วนพี่ชื่อพี่กระดิ่งจ้า”

            ผมไม่ค่อยคุยอะไรกับแบงค์ แต่ลอบมองมันอยู่เนืองๆ และดูเหมือนว่าผมตั้งใจฟังสิ่งที่แบงค์พูด แบงค์เล่า แบงค์เองคอยลอบมองอยู่เนืองๆ จนผมรู้สึกได้ว่า แบงค์ต้องคิดอะไรกับผมแน่ๆ ไม่หรอกมั้ง ผมสลัดความคิดนี้ออกไป ผมคงจะคิดไปเอง

            “พี่ๆ ครับ ผมคงต้องขอตัวขึ้นห้องก่อน ยังจัดของไม่เสร็จเลย ผมไปก่อนครับ แล้วค่อยเจอกัน”

            “แล้วค่อยเจอกันจ้า”

            แบงค์ขอตัวขึ้นห้องพักไป การสนทนาจึงยุติ ไม่นานนักหลังจากนั้นหมอและปะแวะมา พวกเราทั้งหมดได้โอกาสไปกินข้าวข้างนอกมหาวิทยาลัย

จบบท