บทที่ 3

ช่วงพักเที่ยงระหว่างรอเรียนวิชา Principle of Accounting 2ในวันหนึ่ง ผมและเพื่อนๆ นั่งเล่นพูดคุย มีน้องปี 1 ล่าประวัติและลายเซ็นของรุ่นพี่ตามประเพณีและสำคั่งของพี่ไซโคที่สั่งให้น้องๆ เฟรชชี่แต่ละคนต้องหาประวัติรุ่นพี่ไม่ต่ำกว่า 100 คน

            “พี่ครับ พวกพี่มีนิยามของการแอบรักอย่างไรบ้างครับ?” วันนี้แบงค์มาแปลก ไม่ล่าลายเซ็นรุ่นพี่ แต่มาตั้งกระทู้ถามอะไรแปลกๆ

            “ถามไปทำไมยะ?” กระดิ่งถามกลับ

            “เอาไปใช้ในวิชา Communication Skills ครับ อาจารย์ตั้งโจทย์ให้พูดโดยฉับพลัน ผมคิดว่าเพื่อนๆ คงจะพูดกันแต่เรื่องว่ามาอยู่ที่นี่เป็นอย่างไรบ้าง มันซ้ำๆ กันจนเกร่อ ผมเลยหาประเด็นที่มันแปลกๆ ฉีกแนวไป” แบงค์อธิบาย

            “สำหรับพี่การแอบรักคือ เป็นความชื่นชอบส่วนบุคคล” ชิคให้นิยามการแอบรักแบบไม่โยกโย้

            “บอกไปไม่ได้ เดี๋ยวแฟนเขาตบ” นิยามการรักของกระดิ่งโหดมากๆ เพราะมันไปพัวพันกับการรักคนมีเจ้าของ

            “สนุก ท้าทายดี” สปันให้นิยามการแอบรักตามที่หล่อนได้ประสบพบเจอมา

            “มีความสุข ได้มองหน้าทุกวัน สดชื่นทุกวัน” นิยามการแอบรักของอายดูงดงามเหมือนหน้าตา

            “พี่ชิค พี่กระดิ่ง พี่สปันและพี่อายให้นิยามไปแล้ว เหลือแต่พี่แล้วล่ะครับ พี่ตง”

            “พี่ครับ พี่ตง มันยากมากเลยหรือครับ พี่ไม่เคยแอบรักใครหรือ?” แบงค์ปลุกผมให้ตื่นจากภวังค์

            ไออ้วน มึงนั่นแหละ ที่ทำให้กูทรมานกับการแอบรักมึง...

            “มันยากว่ะ กูสอบเอ็นท์มาก็ไม่เห็นเจอในข้อสอบเลย เวลาเห็นเขา กูจะหลบ แต่เวลาเขาเผลอ กูจะแอบมอง เวลาเขาคุยกับกู กูจะกวนตีนใส่เขา เวลาเขาอยู่กับคนอื่นเยอะๆ กูไม่กล้าไปพูดกับเขา เพราะกลัวคนอื่นรู้ว่าแอบรัก” นิยามรักของผมเข้าท่าดีแท้ อธิบายได้ครอบคลุมความรู้สึกทั้งหมดของผมได้

            “งั้น! ผมลาล่ะครับ เดี๋ยวพี่ตงจะกวนตีนใส่ผมอีก” แบงค์เดินออกไปไถ่ถามคนอื่นๆ ต่อไป

... ... ...

          ข่าวร้ายที่ทำให้มหาวิทยาลัยแทบจะหยุดการเคลื่อนไหวคือการประสบอุบัติเหตุของน้องโอมและน้องจี๊ดจนมีการเสียชีวิตและบาดเจ็บขึ้น กิจกรรมรับน้องต้องงดไปโดยปริยาย ความเงียบเหงาและเศร้าใจปกคลุมไปทั่วมหาวิทยาลัย

            “หมอ... มึงหิวข้าวไหม?” ผมถาม ทว่าสมาธิความสนใจทั้งหมดทั้งมวลของหมออยู่ที่เกมคอมพิวเตอร์ ทำให้ตงชักจะรำคาญจึงขึ้นเสียง “ไอเชี่ยหมอ มึงเนือยข้าวไหมวะ มึงจะไปแดกข้าวไหมวะ”

            “อะไรวะไอตง มึงทำตัวเป็นเบลล์ไปอีกคนแล้วนะ กูไม่อยากออกไปไหน มึงจะไปก็ไปแต่คนเดียว กูฝากซื้อข้าวด้วยนะ เอาอะไรก็ได้ นี่ตังค์” หมอหยิบเงินตรงบนโต๊ะคอมพิวเตอร์ส่งให้ตง

            “มึงบอกว่าอะไรก็ได้ใช่ไหม เดี๋ยวกูซื้อขี้มาให้มึงแดก” ผมพูดประชด

            “ไอเชี่ยตง”เสียงสบถของหมอไล่หลังตงมา ช่วงนี้เวลานี้ทุกๆ คนในมหาวิทยาลัยให้ความสำคัญกับความปลอดภัย ผมต้องงดไปเที่ยวกินในเมืองสักระยะหนึ่ง จุดหมายในการรับประทานอาหารมื้อเย็นเป็นหอส้ม ผมได้เจอกับแบงค์แป๊บนึง

            “อ้าว! พี่มากินข้าวเหรอ” แบงค์ทักขณะเดินออกมาจากร้านอาหารข้างหอส้ม

            “เออ งานกูเพิ่งเสร็จ กูเนือยข้าวก็เลยออกมากิน”

            “ผมต้องกลับก่อนล่ะครับ ถ้าผมมาคนเดียว ผมคงจะอยู่กับพี่ แต่เจฟมาด้วย ผมต้องรีบกลับแล้วครับ ไว้เจอกัน”

            “อืม”ผมเดินไปสั่งข้าว ส่วนแบงค์กลับเข้าหอในไปกับเจฟ

            “ข้าวหมูทอดจานหนึ่งครับ และข้าวผัดไก่กล่องหนึ่งด้วยครับ” ผมสั่งแล้วไปหาที่นั่ง ทว่าไม่มีโต๊ะว่างเลย

            “นั่งโต๊ะนี้ก็ได้จ้ะ” วรรณรุ่นพี่ปี 3 สาขาสิ่งแวดล้อมเชื้อเชิญ หล่อนมากับเพื่อนอีกสองคนคือ เอ ดรีม มีเก้าอี้ว่างหนึ่งตัว ผมไม่รีรอที่จะไปนั่งตรงเก้าอี้ตัวนั้น

            “เปิดเทอมมาไม่ค่อยได้เจอกันเลย เมื่อก่อนที่น้องอยู่ปีหนึ่งแวะเวียนมาหาพี่อยู่บ่อยๆ มีของกินอะไรดีๆ ก็เห็นเอามาให้” วรรณตัดพ้อกับผม

            “ต้องขอโทษด้วยครับ ช่วงรับน้องค่อนข้างยุ่ง” ผมแก้ตัว

            “อย่าโทษแต่ตงฝ่ายเดียวเลย ต้องโทษแกด้วยล่ะวรรณ พอพวกเราขึ้นปีสาม ตารางเรียนที่แน่นเอี๊ยดขนาดนี้ ไม่มีเวลาว่างมากนักหรอก” เอแก้ตัวด้วยการเอาเรื่องการเรียนมาอ้าง

            “เอาเถอะวรรณ น้องตงก็มานั่งอยู่ตรงนี้แล้ว จะงอนน้องเขาไปถึงไหนเชียว” ดรีมแนะ

            ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัย มักจะมีเรื่องรุ่นน้องแอบปลื้ม แอบรักรุ่นพี่เป็นเรื่องธรรมดา เรื่องนี้ไม่เว้นผม ผมก็แอบรัก แอบปลื้มวรรณอยู่มากโข ผมติดตามวรรณมาเนิ่นนาน แต่เหมือนหมาหยอกไก่เสียมากกว่า วรรณเล่นตัวจนผมรู้สึกเบื่อๆ และห่างเหินกันไปก่อนช่วงปิดภาคเรียนใหญ่ไม่ถึงเดือน 3 สาว 1 หนุ่มรับประทานอาหารมื้อค่ำเสร็จพร้อมที่จะจ่ายเงินแล้วแยกย้ายกันไป ผมล้วงกระเป๋าสตางค์ออกมาจ่ายเงินค่าอาหารในส่วนที่เขารับประทานไป

            “ไม่ต้องหรอกตง พี่เลี้ยงเอง” วรรณยื่นไมตรีจิตมาขนาดนี้ มีหรือว่าคนอย่างตงจะไม่ปฏิเสธ

            “ขอบคุณครับ”

            “ตงไปส่งวรรณแทนคำขอบคุณดิ พวกพี่ซ้อนสามกันมา มันอันตรายนะ” เอแนะนำ

            “พี่วรรณพักอยู่แถวไหนครับ?” ผมถาม

            “หอวิจัย พี่เห็นตงแวะมาหาเพื่อนผู้หญิงอยู่บ่อยๆ พวกนั้นอยู่ชั้น 4 ส่วนพี่พักอยู่ชั้น 3”

            ผมไปส่งวรรณที่หอวิจัย บรรยากาศหอในทุกหอเงียบเชียบ ร้านค้าชมรมอาสายังคงเปิด มีลูกค้ามาซื้อขนมบ้างแต่ซื้อแล้วไป ไม่แวะพูดคุยกัน ผมมองหาแบงค์เผื่อว่าจะเจอแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา เจ้าเด็กอ้วนคงจะพักผ่อนอยู่ในห้องหับ ผมขับรถจักรยานยนต์กลับบ้านเช่า เพราะต้องไปส่งข้าวให้หมอที่กำลังจะตายคาคอมพิวเตอร์

            อะไรคือความรักที่เป็นไปได้และความที่เป็นไปไม่ได้?

            โค้งสุดท้ายของการรับน้อง เป็นช่วงเวลาวุ่นวาย แบงค์รุกเร้าเข้ามาพัวพันในชีวิตของผมมากขึ้นกว่าเดิม ผมดูออกว่าแบงค์รู้สึกอย่างไรต่อตัวเอง การกระทำอะไรหลายอย่างของแบงค์ไม่ต่างจากที่ผมกระทำต่อวรรณเมื่อในอดีตและสืบเนื่องมาถึงปัจจุบัน

            “พี่ตงครับ นี่คือประวัติทั้งหมดของพี่ ผมขอโอกาสที่จะได้เป็นน้องเลิฝของพี่ได้ไหม?” แบงค์ยื่นสมุดที่เขียนประวัติของผมไว้ 2 หน้ากระดาษ ผมรับมันมาอ่าน ผมจับความรู้สึกทั้งหมดทั้งมวลของแบงค์ที่มีต่อผมได้ ผมควรจะดีใจหรือเสียใจที่ผู้ชายคนหนึ่งกำลังจะมีใจให้แก่ผมเพราะว่า การที่รุ่นน้องมีประวัติรุ่นพี่ยาวขนาดนี้โดยไม่ได้เป็นคำสั่ง แปลว่ารุ่นน้องคนนั้นแอบรักแอบปลื้มรุ่นพี่เจ้าของประวัติ

            “ไม่ได้หรอกนะ ผู้ชายกับผู้ชายจะเป็นพี่เลิฝน้องเลิฝกันไม่ได้” ผมปฏิเสธ

            “พี่เทคล่ะครับ พี่เป็นพี่เทคของผมได้ไหม?” แบงค์อ้อน

            “ยิ่งไม่ได้ใหญ่เลย มึงมีเบลล์เป็นพี่เทคอยู่แล้ว จะมีซ้ำซ้อนไม่ได้”

            “งั้น! พี่เป็นพี่โดนใจของผมนะ” แบงค์ยังไม่ละความพยายาม

            “ไม่ได้ ไม่ว่าจะเป็นพี่อะไรก็ตาม ก็เป็นไม่ได้” ผมข่มใจอย่างเต็มที่ก่อนจะตอบออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ หากผมไม่ใจแข็งพอ ผมจะเป็นฝ่ายขอแบงค์เป็นแฟนเสียเองให้รู้แล้วรู้รอดไป อย่างไรก็ตาม ผมได้เซ็นชื่อกำกับไว้ในประวัติ เมื่อแบงค์หลบออกไปอย่างจ๋อยๆ ผมก็กลับบ้านเช่าไปโดยไม่สนใจใครคนไหนอีก

จบบท