บทที่ 5

แต่…ทว่าความใกล้ชิด ในจังหวะที่ทันตแพทย์สาวโน้มตัวลงไปตรวจภายในช่องปากนั้น กลิ่นหอมๆ ที่ลอยออกมาจากตัวเธอก็ทำให้หัวใจของเฟร์เรเต้นไม่เป็นส่ำ ขณะที่ปากก็อ้ากว้างออกเพื่อให้เธอได้ตรวจอย่างถนัด เขาก็เพ่งมองใบหน้าเนียนที่อยู่ห่างไม่ถึงคืบ แม้เธอจะมีหน้ากากอนามัยปิดปากและจมูกไว้ แต่ดวงตาและคิ้วสวยๆ ของเธอกลับเด่นจนน่ามอง

“ถ้าเจ็บแล้วบอกนะคะ” เสียงทันตแพทย์สาวดังขึ้น นั่นเพราะเธอเห็นก้างปลาที่ติดอยู่ตรงร่องระหว่างฟันกรามของชายหนุ่มแล้ว 

เธอขออุปกรณ์จากผู้ช่วย ก่อนจะคีบเจ้าก้างปลาที่เห็นออกมา ก่อนจะเอ่ยบอก

“เสร็จแล้วค่ะ” 

“เสร็จแล้ว” เฟร์เรเอ่ยทวนประโยคที่ได้ยิน เพราะเขาแค่นอนนิ่งๆ แทบจะไม่ได้รู้สึกอะไรเลยด้วยซ้ำไป จู่ๆ ทันตแพทย์สาวก็บอกว่าเสร็จแล้ว

“อื้อ…นี่ไง หลักฐาน” เพลงพิณคีบก้างปลามาให้เฟร์เรเห็น นั่นทำให้ชายหนุ่มถึงกับถอนหายใจออกมาดังเฮือกที่เห็นว่าก้างปลามันหลุดออกไปจากฟันเขาแล้ว เพราะเขาไม่สนุกที่มีก้างปลาติดฟันแบบนี้

“ขอบคุณครับ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น และเพราะเขาไม่มีก้างปลาชิ้นที่สองให้เพลงพิณเอาออก นั่นทำให้เฟร์เรต้องกลับออกไปจากห้องทำงานของเธอ

ยืนมาอ่านป้ายชื่อที่ติดอยู่หน้าห้อง 

“ทันตแพทย์หญิง เพลงพิณ ฉัตรเกษม” 

เขาพึมพำชื่อเธอออกมา จากนั้นก็ตรงไปยังเคาเตอร์ เพื่อชำระค่าบริการ แล้วจึงกลับออกไป ทำเหมือนลูกค้าคนอื่นๆ ที่มาใช้บริการที่นี่ 

เพลงพิณแอบมองลูกค้าคนล่าสุดผ่านกระจก รู้สึกว่าใจมันสั่นแปลกๆ หรือเธอจะแพ้ผู้ชายมีเครา มัดจุกเข้าให้แล้ว 

“ไม่มั้ง” ทันตแพทย์สาวส่ายหน้าแรงๆ ไล่ความคิดบ้าๆ บอๆ ของตัวเองให้ออกไปจากสมอง เท่าที่ดูเขาคงอายุพอๆ กับเธอหรือไม่ก็คงแก่กว่าไม่กี่ปีมั้ง 

เพลงพิณทิ้งท้ายคำว่ามั้งอีกครั้งในความคิด นั่นเพราะยังไม่มั่นใจอะไรทั้งนั้น ว่าเขาจะอายุเท่าเธอ มากกว่าหรือน้อยกว่า ถ้ามากกว่าจะคบกันรุ่งไหม แล้วถ้าอายุเท่ากันจะไปกันได้หรือเปล่า เผลอๆ เขาเกิดอายุน้อยกว่าเธอขึ้นมา...ทำไงล่ะ 

“เพ้อเจ้อ” ทันตแพทย์สาวส่ายหน้ากับความคิดฟุ้งๆ ของตัวเอง ก่อนดึงสติเข้าร่าง เพราะงานต้องทำอีกตั้งเยอะ แต่ขณะนั้นคนที่เธอกำลังคิดถึงกลับนั่งมองเพลงพิณในรถตาเขม็ง 

ก่อนจะหยิบกล้องมาถ่ายรูปของเธอไว้ จากนั้นก็ก้มมองรูป มีบางสิ่งบางอย่างทำให้เฟร์เรไม่อาจละสายตาไปจากรูปที่เขาพึ่งกดชัตเตอร์ถ่ายมาเมื่อครู่นี้ได้

“หรือจะใช่เธอคนนี้” เสียงทุ้มเอ่ยถามตัวเอง แต่ก็ไม่ได้คำตอบว่าใช่หรือไม่ใช่แบบร้อยเปอร์เซ็นต์ เขามีเหตุผลที่ต้องมาอยู่ที่นี่ แต่ภายใต้เหตุผลเขาก็ให้เวลาเช่นกัน 

หนึ่งปี คือเวลาในการตามหาผู้หญิงในภาพคนนั้น

หนึ่งปี คือเวลาที่เขาจะไม่มองใคร

และนี่ก็ผ่านมาสิบเอ็ดเดือน เป็นสิบเอ็ดเดือนที่ยังคงว่างเปล่า 

“อีกหนึ่งเดือนหลังจากนี้ หากเรายังไม่ได้พบกัน ผมคงต้องปล่อยคุณไป” เฟร์เรเอ่ยบอกกับหญิงสาวคนที่เขาตามหา เพราะแม้จะอยากพบเธอมากแค่ไหน แต่เขาก็ต้องหยุดไขว่คว้าในสิ่งที่มันเป็นไปไม่ได้ 

เขาคิดเรื่องนี้ พร้อมๆ กับมองรูปถ่ายของทันตแพทย์สาวไปด้วย กระทั่งชายหนุ่มหยุดคิดแล้วขับรถออกไปจากคลินิกทำฟัน 

 

แต่หลังเลิกงาน เพลงพิณก็ได้พบกับเฟร์เรอีกครั้ง จะไม่ให้เจอกันได้ยังไง ก็รั้วบ้านติดกันซะขนาดนี้ จังหวะที่เธอกำลังจะเลี้ยวรถเข้าบ้าน เสียงตะโกนของใครคนหนึ่งก็ดังแว่วเข้ามาให้ได้ยิน

“เดี๋ยวคุณ หยุดรถก่อน” ได้ยินแบบนี้ เพลงพิณก็รีบหยุดรถทันที พอชะเง้อหน้าออกไปมองจึงเห็นว่าคนที่มายืนตะโกนให้เธอหยุดรถนั่นคือคนที่ไปใช้บริการที่คลินิก เพื่อให้เธอเอาก้างปลาออกจากฟันให้เมื่อตอนบ่าย 

“อะไรคุณ”

“แมว…ผมคิดว่าคุณขับรถเหยียบมัน”

“อะไรนะ ฉะ…ฉันเหยียบแมวเหรอ” สีหน้าของเพลงพิณนั้นดูตื่นตกใจมาก ส่วนเฟร์เรเองก็ตกใจไม่แพ้กัน เมื่อครู่เขาเอาขยะมาทิ้งแล้วจังหวะที่กำลังกลับเข้าบ้าน สายตาก็เหลือบมาเห็นแมวนอนนิ่งอยู่บนพื้น 

“แล้วแมวมันเป็นอะไรหรือเปล่าคุณ”

“มันยังหายใจอยู่” เสียงที่ตอบดังอยู่แถวๆ หน้ารถ นั่นทำให้เพลงพิณรีบเปิดประตูรถแล้วก้าวลงมาทันที เดินมาเพียงสองก้าวก็เห็นว่าผู้ชายมัดจุก หนวดเครารกรุงรังกำลังอุ้มแมวไว้ในอ้อมแขน ช่างดูอ่อนโยนขัดกับบุคลิกเขานัก 

“พามันไปหาหมอมั้ย”

“ก็คุณเป็นหมอไม่ใช่เหรอ” สีหน้าคนถามดูจริงใจใสซื่อเสียเหลือเกิน นี่ถ้าเป็นคนอื่นถาม เธอคงคิดว่ากำลังกวนโอ๊ยอยู่แน่ๆ 

“ฉันเป็นหมอฟัน ไม่ใช่หมอแมว จะรักษาได้ไงเล่า” เพลงพิณแหวใส่ 

“แต่ผมไม่รู้ว่าแถวนี้มีหมอแมวที่ไหน”

“ฉันรู้ ไปๆ คุณ ขึ้นรถ” เอ่ยชวนเสร็จ เพลงพิณก็รีบไปทำหน้าที่คนขับ ก่อนจะพาเฟร์เรและเจ้าแมวน้อยในอ้อมแขนเขาตรงไปยังคลินิกรักษาสัตว์ ซึ่งก็ไม่ใช่คลินิกใครอื่น เป็นคลินิกเพื่อนนักเรียนแพทย์ร่วมรุ่นเธอที่ชื่อว่าโปรด

สีหน้าของเพลงพิณกับเฟร์เรนั้นดูกังวลกับอาการป่วยของเจ้าแมวน้อยไม่แพ้กัน แต่เพลงพิณเป็นมากหน่อย เพราะเดี๋ยวก็ลุก เดี๋ยวก็นั่ง เดี๋ยวก็ไปยืนชะเง้อมองเข้าไปในห้องตรวจคอยาว กระทั่งผ่านไปเกือบชั่วโมง ประตูห้องตรวจก็ถูกเปิดออก 

“แก…แมวเป็นไงบ้าง” ทันทีที่เห็นหน้าสัตวแพทย์โปรด เพลงพิณก็รีบถามไถ่อาการเจ้าแมว 

“ขาหัก ปอดฉีก ช้ำใน”

“เฮ้ย! อาการมันหนักขนาดนั้นเลยเหรอ” สีหน้าของเพลงพิณไม่ค่อยสู้ดีนัก เมื่อได้ยินเพื่อนบอกอาการป่วยของเจ้าแมวน้อย

“จากบาดแผล มันโดนชนมาก่อนหน้านี้แล้วแหละ ไม่ใช่เพราะแกขับรถเหยียบอะไรมันหรอกพิณ” คำพูดของโปรด ทำให้เพลงพิณโล่งอกไปได้บ้าง แต่ใจก็ห่วงเจ้าแมวอยู่ดี 

“แล้วมันจะรอดมั้ยแก”

“ห้าสิบห้าสิบว่ะ ถ้าพรุ่งนี้มันฟื้นก็แสดงว่ารอด แต่ถ้ามันทนเจ็บไม่ไหว ก็…”