บทที่ 8

“อื้อ…คนที่ฟาดนายด้วยไม้เบสบอลนั่นแหละ เธอยังเข้าใจผิดว่าฉันคือนาย” พูดไปแล้วก็รู้สึกแปลกๆ แม้ก่อนหน้านี้จะมีเหตุการณ์เข้าใจผิดว่าคนไหนคือเขา คนไหนคือน้องชายฝาแฝด แต่เฟร์เรกลับไม่รู้สึกอะไร แต่ครั้งนี้ทำไมเขาถึงไม่ชอบก็ไม่รู้ 

“เอ้า! แล้วนายได้บอกไปมั้ย ว่านายเป็นใคร” งานนี้น้องชายแปลกใจ ปกติเฟร์เรจะออกตัวว่าตนมีฝาแฝดป้องกันการเข้าใจผิด

“ไม่ได้บอก”

“อืม…อีกหน่อยเธอก็คงรู้เองว่าเราเป็นฝาแฝดกัน” ฟาโรห์เลิกคิ้วสูง ในเมื่อดูเหมือนพี่ชายไม่อยากบอก ไม่มีเหตุผลอะไรที่ตนจะต้องไปออกตัว

“แต่ฉันกลับไม่อยากให้เธอรู้” เฟร์เรเอ่ยกับตัวเอง เขามีเหตุผลส่วนตัวที่ไม่อยากให้ผู้หญิงบ้านข้างๆ รู้ว่าเขานั้นมีฝาแฝด เพราะถ้ารู้ก็กลัวว่าเธอจะหลงความหล่อของฟาโรห์จนไม่มีใจมองมาที่เขา 

แต่ทว่า…ความคิดนี้ก็ต้องหยุดลง เพราะเหตุผลหลักๆ ที่เฟร์เรมาที่นี่คือการมาตามหาหญิงสาวในภาพถ่ายคนนั้นให้พบ คนที่เขาหลงรักอยู่ฝ่ายเดียว ไม่ใช่แบ่งใจไปรักผู้หญิงอื่น แต่ก็ไม่วายที่จะมองไปยังบ้านหลังที่อยู่ติดกัน

“จะไม่เข้าบ้านเหรอ” พอเห็นว่าพี่ชายเอาแต่ยืนนิ่ง ฟาโรห์ก็เอ่ยขึ้น

“อืม” เสียงทุ้มเอ่ยรับในลำคอ ก่อนจะเดินผ่านน้องชาย และเสียงจามของฟาโรห์ก็ดังให้ได้ยิน 

“นี่ยังไม่หายแพ้อากาศอีกหรือไง”

“ยัง...ฮัดเช้ย” ฟาโรห์ทำจมูกฟุดฟิด น้ำหู น้ำตาไหล เพราะจามติดกันหลายครั้ง 

“ว่างๆ ก็ไปให้หมอเช็กร่างกายหน่อย เผื่อไอ้ที่จามอยู่นี่จะไม่ใช่แค่แพ้อากาศ”

“ฉันก็ว่าอย่างนั้น” ฟาโรห์รู้ตัวดีว่าเขานั้นแพ้ขนสัตว์ โดยเฉพาะแมว และดูท่าการที่พี่ชายพาแมวที่ไหนก็ไม่รู้ไปหาหมอ ขนแมวคงติดตัวเฟร์เรมาด้วยไม่มากก็น้อย ถึงทำให้เขาจามได้ขนาดนี้ คิดแล้วก็...

ฮัดเช้ย!

“เอาเข้าไป นี่นายเป็นเอามากนะ ไหวมั้ย”

“ไหวๆ ฮัดเช้ย! นายรีบไปอาบน้ำก่อนเลย ฮัดเช้ย!” ขณะเอ่ยบอกก็ดันหลังเฟร์เรให้เข้าไปในบ้าน ฟาโรห์ทิ้งระยะห่างพอสมควร ก่อนจะเดินตามเข้ามา เรื่องที่เขาแพ้ขนสัตว์ เฟร์เรยังไม่รู้ เพราะอยู่ๆ อาการก็กำเริบตอนไปทำงานที่ฮ่องกง 

ซึ่งขณะนั้นเอง เพลงพิณก็กำลังนั่งดื่มน้ำเย็นๆ บนเก้าอี้ริมสระว่ายน้ำ อยู่ๆ ก็รู้สึกขนลุก ขนเส้นอ่อนๆ พร้อมใจกันตั้งชันไล่มาตั้งแต่เท้าถึงศีรษะก็ว่าได้ ทำเอาเจ้าตัวสงสัยว่านี่จะใช่ลางบอกเหตุอะไรหรือเปล่า

  “สาธุ...ขอให้ลูกช้างเจอเนื้อคู่ด้วยเถิด ถ้าให้ดีขอให้เป็นผู้ชายข้างบ้าน เพี้ยง!” ทันตแพทย์สาวยกมือท่วมหัวขณะเอ่ยบอกสิ่งศักดิ์สิทธิ์ 

โดยคำขอของเธอครั้งนี้ ท่าจะสมหวังเสียแล้ว เพราะอยู่ๆ ก็ได้ยินเสียงตอบรับ 

“ฮัดเช้ย!” เฟร์เรทำจมูกฟุดฟิด สงสัยช่วงนี้อากาศเปลี่ยน เขาถึงไม่สบายแบบนี้ 

 

วันรุ่งขึ้น ทั้งเพลงพิณและเฟร์เรก็ไปคลินิกสัตว์ของโปรดเพื่อดูอาการของเจ้าแมวน้อยอย่างพร้อมเพรียง เมื่อวานมัวแต่ยุ่งๆ จึงไม่มีใครถามเรื่องเพศว่าตัวผู้หรือตัวเมีย กระทั่งโปรดเฉลยให้ว่ามันคือแมวตัวเมีย และวันนี้อาการบาดเจ็บของมันก็ดีขึ้นมาก นั่นทำให้พิณและเฟร์เรถึงกับถอนหายใจออกมา เพราะต่างก็ลุ้นมาตลอดทาง 

“อีกกี่วัน มันถึงจะหายดีพอจะกลับบ้านได้ครับหมอ” เฟร์เรเอ่ยถามขึ้น 

“น่าจะสามสี่วันครับ แต่ผมอยากให้มันอยู่ที่นี่จนกว่าจะแน่ใจว่าหายดี ค่อยพากลับไปดูแลต่อ”

“งั้นก็ดีเลย ระหว่างนี้ผมจะได้ไปซื้อของรอมัน”

“หืม…รอ พูดแบบนี้คุณจะเอาแมวไปเลี้ยงเหรอ” คนที่ถามประโยคนี้คือเพลงพิณ นั่นเพราะเธอก็ตั้งใจจะเลี้ยงเจ้าแมวน้อยเช่นเดียวกัน 

“ครับ”

“ไม่ได้ ฉันจองแล้ว”

“จอง!” เฟร์เรเอ่ยทวนคำที่ได้ยิน สีหน้าออกจะดูงุนงงเสียด้วยซ้ำ 

“อื้อ…เพราะฉันเกือบเหยียบมัน ฉันต้องชดใช้ด้วยการเลี้ยงมันให้เติบใหญ่สิ” เพลงพิณร่ายยาวถึงเหตุผล แต่เฟร์เรเองก็มีเหตุผลของเขาเช่นเดียวกัน 

“แต่ผมเห็นมันก่อนคุณอีกนะครับ ทำไมผมจะเลี้ยงมันไม่ได้ นี่ก็ตั้งชื่อไว้ให้แล้วด้วย” เธอแค่จะเลี้ยง แต่เขานี่ทั้งจะเลี้ยง ทั้งตั้งชื่อรอไว้แล้วอีกต่างหาก มีหรือที่เพลงพิณจะยอมง่ายๆ 

“ตั้งชื่อแล้วก็ส่วนตั้งสิ ฉันก็ตั้งเหมือนกัน”

“คุณตั้งชื่อมันว่าอะไร” เสียงทุ้มเอ่ยถามกลับแทนที่จะตอบ เพลงพิณก็ถามกลับทันที

“แล้วคุณล่ะ ตั้งชื่อมันว่าอะไร”

“งั้นบอกพร้อมกัน” ทันตแพทย์สาวเสนอแนะทางออก ก่อนจะเริ่มนับแล้วบอกชื่อเจ้าแมวไป 

“หนึ่ง สอง สาม...โชคดี”

“ลัคกี้” 

“หยุด! หยุด! หยุดทั้งคู่ คือถ้าอยากเลี้ยงแล้วหาข้อตกลงไม่ได้ ผมมีทางออกให้” โปรดที่ยืนฟังอยู่ข้างๆ เอ่ยขัดขึ้น สรุปชื่อที่ทั้งสองคนตั้งก็มีความหมายเหมือนกันอีก ขืนเถียงกันไม่จบ เขานี่แหละจะอาสาเลี้ยงแมวเอง...หึ๋ย 

“ทางออกอะไรของแกโปรด” เพลงพิณหันมาถามเพื่อนสนิท 

“แบ่งกันเลี้ยงคนละอาทิตย์ แบบนี้แฟร์ๆ ดี”

“แต่…”

“ไม่ต้องมาแต่” โปรดรีบห้ามคนข้างๆ นั่นทำให้เพลงพิณต้องยอมรับทางออกที่โปรดเสนอมาโดยปริยาย ก่อนจะตอบรับเสียงอ่อย

“ก็ได้”

“ว่าไงครับคุณเบค”

“ได้ครับ” เฟร์เรพยักหน้ารับ 

“โอเค งั้นก็ตกลงตามนี้” สัตวแพทย์หนุ่มสรุปข้อตกลงกันอีกครั้ง