บทที่ 23

นางอยากจะเถียงกลับ แต่ก็รู้สึกว่าไร้ประโยชน์

เซียวเหยียนเกลียดนางเข้ากระดูกดำ ตั้งแต่แรกก็ตัดสินนางไปแล้ว มิว่านางจะอธิบายอย่างไรเขาก็มิฟัง

เจ้าไม่มีทางโน้มน้าวคนที่อคติกับเจ้าได้หรอก

“แล้วแต่ท่านจะคิด หม่อมฉันก็แค่ทำในสิ่งที่ควรทำ”

อวิ๋นชิงฮวนยอมแพ้ที่จะแก้ตัว

“เจ้ายังมีหน้ามาพูดอีก!”

“หม่อมฉันแต่งเข้ามาเป็นชายาของท่าน ในฐานะภรรยาเอก ความใจกว้างเป็นสิ่งที่ควรทำ ยิ่งหมู่เฟยเป็นคนเอ่ยปากเอง หม่อมฉันจะทำกระไรได้นอกจากตอบตกลง หรือท่านอยากให้หม่อมฉันขัดหมู่เฟยแล้วถูกตราหน้าว่าเป็นลูกอกตัญญูริษยา ท่านถึงจะพอพระทัย?”

เซียวเหยียนพูดมิออก

อวิ๋นชิงฮวนผลักมือเขาออกอย่างแรง รู้สึกว่าคางเจ็บจนชา

นางเป็นคนรู้สึกไวต่อความเจ็บปวด หางตาแดงก่ำขึ้นมาเล็กน้อย

“ท่านอ๋องจะมาใส่อารมณ์ที่หม่อมฉันด้วยเหตุใด? ท่านก็เห็นแล้วว่า ปี้เถาเป็นคนที่หมู่เฟยตั้งใจจะยกขึ้นมา หากท่านมิเต็มใจรับนางก็ไปบอกหมู่เฟยเองสิ หม่อมฉันจะไปตัดสินใจได้อย่างไร?”

นางก็แค่มิอยากถูกแม่ลูกคู่นี้โยนกันไปมาเหมือนเป็นเครื่องมืออีกต่อไปแล้ว

นางผิดอะไร?

เซียวเหยียนมองเห็นนางมีน้ำตาคลอที่หางตา ก็ถึงกับพูดมิออก

เขาตระหนักได้ทันทีว่