บทที่ 95

ในใจของแม่เฒ่ายังคงหวาดกลัวอยู่เล็กน้อย

เพราะไม่ว่ายังไงคราวก่อนลูกชายของเธอเกือบจะแตกหักกับเธอเพราะผู้หญิงคนนี้

เวลาประมาณเที่ยงคืน

ฟู่ซื่อถิงไข้ลดลงแล้ว และตื่นขึ้นมา

ภายในห้องเปิดโคมไฟสีส้มอุ่นเอาไว้

เขาลุกขึ้นนั่ง มองเห็นถังเฉียนนอนคว่ำหน้าหลับสนิทอยู่ข้างเตียง

เขาขมวดคิ้วแล้วลุกจากเตียงเดินออกจากห้องไป

......

เช้าวันรุ่งขึ้น ถังเฉียนตื่นขึ้นมา เห็นเตียงว่างเปล่า ใจก็ว่างเปล่าไปด้วย

เธอรีบลงมาหาเขาที่ชั้นล่างทันที

ป้าจางพูดอย่างประหลาดใจว่า “ดิฉันอยู่ข้างล่างตลอด คุณผู้ชายไม่ได้ลงมาเลยนะคะ!”

ถังเฉียนตกตะลึง “เขาก็ไม่ได้อยู่ในห้องด้วยเหมือนกัน! ฉันเห็นว่าเขาไม่อยู่ ถึงได้ลงมา”

ป้าจาง “โถ่พระเจ้า! คุณผู้ชายไม่มีทางจะหายตัวไปในอากาศได้หรอกค่ะ!”

ว่าแล้วป้าจางก็วิ่งขึ้นไปชั้นบน

เธอและถังเฉียนค้นหาทุกห้องบนชั้นสอง แต่ก็ไม่พบฟู่ซื่อถิง

ถังเฉียนร้องไห้อย่างร้อนใจ “เป็นความผิดฉันเอง…เมื่อคืนฉันหลับลึกเกินไป ไม่รู้ตัวเลยว่าเขาลุกจากเตียง…”

ป้าจางรีบลงไปชั้นล่าง “ดิฉันจะไปถามยามเฝ้าประตู ถ้าหากคุณผู้ชายออกไป ยามจะต้องรู้”

จากนั้นไม่นานป้าจางก็ได้รับคำตอบจากยามเฝ้