Share
บทที่ 394
Related chapter
รอวันหย่า คุณสามีร้าย บทที่ 395
บอดี้การ์ดเห็นเธอเดินลงมาจึงไปรายงานกับฟู่สือถิงทันที ฟู่สือถิงลุกจากโซฟาแล้วมองไปทางบันไดฉินอันอันสวมชุดนอนของเขา ขากางเกงแตะพื้นพอดีและแขนเสื้อยาวนิดหน่อย ชุดนอนตัวใหญ่โคร่งของเขาห่อร่างผอมเพรียวของเธอไว้ ทำให้เธอดูเหมือนเด็กน้อยที่แอบขโมยชุดผู้ใหญ่มาสวม คิ้วเข้มของเขาขมวด ‘ตอนนี้เธอควรจะรับอาหารทางสายน้ำเกลืออยู่ไม่ใช่เหรอ?’ ‘เธอลงมาทำไม?’ “สือถิง นายซ่อนผู้หญิงไว้ที่นี่นี่เอง!” มีคนเห็นฉินอันอันจึงพูดแซว พร้อมกับหัวเราะ “เขาเป็นผู้ชาย ถ้าไม่มีผู้หญิงมาหาสิถึงจะแปลก! ฮ่า ๆ!” “ผู้หญิงคนนี้คือคุณหนูบ้านไหนล่ะเนี่ย? หรือว่าแค่มาเที่ยวเล่นเท่านั้น?” ฟู่สือถิงหูดับต่อคำถามของทุกคนไปแล้วเพราะว่าฉินอันอันเดินเข้ามาหาพวกเขา ‘เธออยากตายรึไง?’ ‘ทำไมถึงอยากลงเจอเพื่อนของเขา?’ ‘เธอคิดจะทำอะไร?!’ เขาเดินไปขวางตรงหน้าเธอ ดวงตามืดครึ้มของเขามองลงมาที่เธอ “ดึงเข็มน้ำเกลือออกอีกแล้วเหรอ?!” เธอยื่นมือออกมาผลักหน้าอกเขา “คุณจัดงานเลี้ยงเชิญเพื่อนมาที่นี่ แล้วฉันมาชมความสนุกด้วยไม่ได้หรือไง?” ‘ชมความสนุก?!’ ‘เหอะ ๆ!’ ‘ในเมื่อเธออยากร่วมชมความสนุก ถ้าอย่างนั้นก็ให้เ
รอวันหย่า คุณสามีร้าย บทที่ 396
เขาคิดมาโดยตลอดว่าเธอไปเข้าห้องน้ำและกลับมาพักที่ห้องแล้ว ดังนั้นเขาจึงดื่มเหล้าจนถึงตอนนี้แล้วถึงขึ้นมาชั้นบน ทันใดนั้นความคิดหนึ่งก็แวบขึ้นมาในใจเขา! ‘เธอหนี…ไปแล้วงั้นเหรอ?!’‘ที่นี่เป็นป่าทึบรัศมีกว่าร้อยกิโลเมตร! ‘‘เธอจะลากร่างกายที่อ่อนแอนี้ออกจากป่าทึบแบบนี้ไปได้ยังไง?!’เขากำหมัดแน่น ก้าวเท้าหันหลังกลับและเตรียมลงไปชั้นล่าง “ประธานฟู่! ผมจะไปตรวจสอบกล้องวงจรปิดเพื่อดูว่าเธอหนีไปตอนไหนเดี๋ยวนี้ครับ!!” หลังจากที่บอดี้การ์ดรู้ตัวแล้วว่าฉินอันอันหายตัวไป เขาก็พูดขึ้นทันที “ตอนกลางคืนมืดมาก ข้างนอกไม่มีไฟถนน เธอหนีไปได้ไม่ไกลแน่นอนครับ!” “ไอ้พวกไร้ประโยชน์! แค่ผู้หญิงคนเดียวก็เฝ้าไว้ไม่ได้!” ฟู่สือถิงกัดฟันกรอดและตำหนิอย่างรุนแรง! “ขอโทษครับ! ผมจะรีบส่งคนไปค้นหาเดี๋ยวนี้! รับรองว่าจะพาตัวเธอกลับมาตอนรุ่งสาง!” บอดี้การ์ดรับประกันด้วยสีหน้าหวาดกลัว ฟู่สือถิงหายเมาเป็นปลิดทิ้ง! ตอนนี้เขามีสติเต็มที่ ถึงขั้นมีลางสังหรณ์ไม่ดีอย่างแรงอีกด้วย! “เธอน่าจะออกไปก่อนเที่ยงคืน! เพราะก่อนเที่ยงคืนฉันไปเข้าห้องน้ำพอกลับมาเธอก็ไม่อยู่แล้ว เธอจะต้องหนีไปตอนนั้นแน่!” เขาเอ่ยอย่
รอวันหย่า คุณสามีร้าย บทที่ 397
มีเพียงป่ารกชัฎสุดลูกหูลูกตา ในป่าแห่งนี้มีสัตว์ร้ายจำนวนมาก ถึงแม้จะอยู่ในป่านี้ตอนกลางวันก็อาจถูกโจมตีได้ ไม่ต้องพูดถึงยามค่ำคืนเลยภายใต้การคุ้มครองของบอดี้การ์ด ฟู่สือถิงก้าวเข้าไปในป่าแห่งนี้ ซ่อนความกลัวที่ก่อตัวขึ้นเอาไว้ เขาถือไฟฉายแล้วส่องแสงไฟเข้าไปในป่าทึบที่ปกคลุมไปด้วยเถาวัลย์และกิ่งก้านของต้นไม้ ความสิ้นหวังในใจเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ! ‘เธอกล้าได้ยังไง?!’ ‘เธอกล้าเข้ามาที่นี่ได้ยังไง?’ ‘เธอคิดจริง ๆ เหรอว่าจะออกจากที่นี่แบบมีชีวิตได้?’ ‘ถ้ารู้แล้วว่านี่คือทางตัน ทำไมถึงไม่ยอมหันหลังกลับ?’ ถึงแม้เมื่อเธอหนีไปครึ่งทางแล้วหันหลังกลับเพราะความกลัว เขาก็จะไม่โกรธขนาดนี้ “ฉินอันอัน!” ลูกกระเดือกของเขาขยับขึ้นลงอย่างสั่นเทา ขณะที่ตะโกนชื่อเธอ! หลังจากที่เขาร้องตะโกนออกมาสุดเสียง บอดี้การ์ดก็ตะโกนขึ้นมาว่า “คุณฉิน! พวกเรามาตามหาคุณ! ถ้าคุณได้ยินเสียงพวกเรา ช่วยตอบกลับด้วย!” คำตอบเดียวที่พวกเขาได้รับ มีเพียงเสียงลมพัดหวีดหวิวและเสียงดังกรอบแกรบจากสัตว์ป่าเพียงเท่านั้นหลังจากเดินไปข้างหน้าอย่างยากลำบากประมาณยี่สิบนาที ลำแสงของไฟฉายจับไปที่ชุดนอนที่อยู่บนพื้น!
รอวันหย่า คุณสามีร้าย บทที่ 398
ตอนที่กลับมาถึงวิลล่า ร่างกายพวกเขาปียกโชกไปหมด ตอนนี้เป็นเวลาตีสามกว่า เหลือคนไม่กี่คนที่ดื่มอยู่ในห้องโถง พูดว่าดื่ม ที่จริงแล้วคือกำลังรอให้ฟู่สือถิงกลับมา หลังจากมองเห็นเขากลับมาพร้อมกับอุ้มฉินอันอันเอาไว้ ทุกคนต่างพากันลุกขึ้นจากโซฟา เดิมควรมีใครพูดอะไรเพื่อลดความอึดอัดใจ แต่กลับไม่มีคนพูดอะไรเลย ฟู่สือถิงสวมเพียงเสื้อยืดบาง ๆ เท่านั้น เมื่อเปียกฝนจนชุ่ม เสื้อยืดจึงแนบติดผิวหนังของเขา น้ำฝนตกลงมาตามปลายผมดวงตาสีอำพันลึกล้ำของเขาส่องประกายด้วยแสงอันน่าสะพรึงกลัวและสิ้นหวัง หญิงสาวในอ้อมแขนบนตัวถูกห่อด้วยชุดนอนของเขา เห็นเพียงใบหน้าที่อยู่เผยออกมายังภายนอกเท่านั้น ใบหน้าของเธอไร้สีเลือด ดวงตาปิดสนิท ราวกับจะไม่ลืมตาขึ้นมาอีกตลอดกาล ฉากนี้ช่างน่าเศร้าและอ้างว้างเกินกว่าจะบรรยาย!เขากอดฉินอันอันไว้ แล้วก้าวเท้าขึ้นชั้นบน หายไปจากสายตาทุกคน ......หลังจากผลการชันสูตรศพแม่เฒ่าฟู่ออกมา ฟู่ฮั่นก็ถ่ายรูปผลการรายงานและส่งให้ฟู่สือถิงทันที แม่เฒ่าฟู่ไม่ได้ถูกวางยาพิษ บนตัวไม่มีอาการบาดเจ็บใด ๆ นอกจากอาการหกล้ม จาการประเมินทางการแพทย์ แม่เฒ่าฟู่เสียชีวิตจากการล้ม
รอวันหย่า คุณสามีร้าย บทที่ 399
แต่หลังจากเห็นข้อความของไมค์ เขาก็ระงับเอาไว้ ‘ช่างเถอะ ไม่สนแล้ว!’ ‘แค่แกล้งทำเป็นไม่รู้อะไรไปซะ’ ครั้งนี้เจ้านายทำมากเกินไปจริง ๆ จะเอาตัวฉินอันอันไปโดยไม่ยอมให้คนในครอบครัวติดต่อได้ยังไง? เปลี่ยนจากไมค์เป็นเขา เขาก็คงโกรธจัดเช่นกัน เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนถึงเวลาสิบเอ็ดโมง เสี่ยวหานไม่ได้ป่วนพิธีศพ เขาไม่เห็นแม้แต่เงาของเสี่ยวหานด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่าเสี่ยวหานวางแผนในใจไว้ว่ายังไง ไม่ว่าแผนของเขาจะเป็นเช่นไร เขาคงจะรู้ว่าทำได้ยากจึงยอมแพ้ไปแล้ว หลังจากพิธีศพเสร็จสิ้นลง เหล่าแขกที่มาร่วมงานต่างทยอยมุ่งหน้าไปทานอาหารกลางวันที่โรงแรม โจวจื่ออี้เดินไปหาฟู่สือถิง “เจ้านายครับ” ฟู่สือถิงหยุดชะงัก แล้วหันมามองเขาด้วยสายตาเย็นเยือก โจวจื่ออี้กล่าวอย่างลำบากใจ “ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ” ฟู่สือถิงได้ยินแล้วก็ก้าวเท้าไปที่ลานจอดรถ โจวจื่ออี้รีบเดินตามเขาไปอย่างรวดเร็ว รวบรวมความกล้าแล้วถามว่า “เจ้านายรับ คุณฉินอยู่กับคุณใช่ไหมครับ? ลูกทั้งสองคนของเธอเป็นห่วงความปลอดภัยของเธอมาก…” ลูกกระเดือกฟู่สือถิงขยับขึ้นลง เขาพูดเสียงแห้บพร่า “เธอยังไม่ตาย” โจวจื่ออี้ถึงกับง
รอวันหย่า คุณสามีร้าย บทที่ 400
“คุณฉิน ในที่สุดคุณก็ตื่นแล้ว!” เสียงผู้ชายดังก้องขึ้นในหูของเธอ ฉินอันอันหันไปทางที่มาของเสียง เป็นบอดี้การ์ดของฟู่สือถิง “คุณฉิน คุณยังจำเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนได้ไหมครับ?” บอดี้การ์ดยืนอยู่ข้างเตียงแล้วพูดน้ำไหลไฟดับ “ตอนที่เจ้านายของเราอุ้มคุณออกจากป่าเมื่อคืนนี้ ฝนตกหนักยิ่งกว่าตอนที่อี้ผิงขอเงินพ่อของเธอ*เสียอีก! รองเท้าของเจ้านายหายไปหมด! เขาอุ้มคุณกลับมาด้วยเท้าเปล่า!” ฉินอันอันสำลักจพูดไม่ออก “ถึงแม้ว่าขาของคุณจะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่เจ้านายของพวกเราก็มีรอยบาดลึกหลายแผลเช่นกัน…” บอดี้การ์จ้องมองลงมาที่เธอ “เมื่อคืนคุณเปียกฝนมีไข้สูง เจ้านายของพวกเราก็มีไข้เช่นกัน หลังจากพาคุณกลับมาเมื่อคืนนี้ เขาจัดการบาดแผลที่เท้าเสร็จแล้ว ก็กินยาลดไข้ และรีบไปร่วมพิธีศพของคุณนายฟู่ ไม่มีแม้แต่เวลาหลับตาเลยด้วยซ้ำ” บอดี้การ์ดเห็นว่าเธอไม่ได้แสดงความรู้สึกใด ๆ คิดว่าสมองที่โดนพิษไข้คงไม่สดใสมากนัก “คุณฉินครับ คุณช่างเป็นผู้หญิงที่เจ่งที่สุดเท่าที่ผมเคยรู้จักเลย” ใบหน้าของบอดี้การ์ดแสดงความชื่นชม “วันนี้ตอนตีห้า ผมและเพื่อนร่วมงานเจอหมาป่าที่ได้รับบาดเจ็บในป่า…น่าจะเป็นหมาป่าท
รอวันหย่า คุณสามีร้าย บทที่ 401
เขากัดฟัน ดวงตามองผ่านใบหน้าเธอไปอย่างเย็นชา เขาวางชามโจ๊กลงแล้วพยุงตัวเธอขึ้น เอาหมอนสองใบวางไว้ด้านหลังเธอแล้วให้เธอเอนตัวพิงจากนั้นเขายกชามโจ๊กขึ้นมาแล้ววางลงในมือเธอ เธอรับชามมา มือขวาเตรียมจะใช้ช้อนตักโจ๊กในชาม ทันใดนั้นมือซ้ายก็หมดแรง… หลังจากมือที่ถือชามสั่นเทา ชามในมือก็หล่นลงไปบนผ้าห่ม โจ๊กในชามทะลักออกมาหมด เธอมองดูโจ๊กที่หกด้วยสีหน้าประหลาดใจแล้วเม้มปาก ฟู่สือถิงมองดูภาพนี้แล้วหัวใจก็เจ็บปวด เธอไม่ได้ตั้งใจ! เขามองออกว่าเธอไม่ได้ตั้งใจ! เธออยากกินโจ๊กด้วยตัวเอง แต่ตอนนี้เธอไม่มีแรงถือชามโจ๊กเลยด้วยซ้ำ! ก่อนที่น้ำตาของเธอจะไหล เขาเอาผ้าห่มบนตัวเธอที่เปื้อนออก “ฉินอันอัน คุณจะต้องดีขึ้น! อย่าร้องไห้!” เขาอยากปลอบใจเธอ ทว่าพอเอ่ยปากพูด น้ำเสียงของเขาเคร่งเครียดราวกับเป็นการบรรยาย เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ อยากจะอธิบาย แต่ว่าเธอล้มตัวลงนอนและหันหลังให้เขาแล้ว เขาไม่ได้ยินเสียงเธอร้องไห้ แต่เขารู้ว่าเธอกำลังร้องไห้เขาหยิบผ้าห่มสะอาดออกมาจากตู้แล้วห่มให้เธอ“ผมจะให้แม่บ้านต้มมาอีกชาม” เขานั่งลงที่ขอบเตียง ขณะที่มองท้ายทอยของเธอแล้วพูดอย่างเศร้าใจเธอหลับต
รอวันหย่า คุณสามีร้าย บทที่ 402
เสี้ยววินาทีที่เขาเห็นฉินจือหาน เขานึกว่าตัวเองเข้ามาผิดที่ ทำไมฉินจือหานถึงมาอยู่ที่นี่? เด็กน้อยคนนี้มาได้ยังไง?! เขาพบว่าหลาย ๆ ครั้ง เด็กคนนี้ทำให้เขาประหลาดใจอย่างคาดไม่ถึง! แน่นอนว่า ความประหลาดใจในที่นี้ไม่ได้มีความหมายตามตัวอักษร “ทำไมแม่ของผมถึงได้รับบาดเจ็บ?!” เสี่ยวหานยืนอยู่ข้างเตียง ในดวงตาที่เย็นชากำลังซักไซ้ฟู่สือถิง เขาเห็นบนหน้าผากของแม่มีผ้าก๊อซพันอยู่ แม่ต้องได้รับบาดเจ็บแน่ ๆ ถึงพันไว้แบบนี้ยิ่งไปกว่านั้นเขาเพิ่งตะโกนเรียกแม่ แม่ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองเลยแม้แต่น้อย เขาสงสัยว่าแม่อาจจะไม่ได้แค่นอนหลับ แต่เป็นหมดสติไป แต่เขาทำอะไรไม่ได้เลย เขาพาแม่ไปไม่ได้ แล้วก็รักษาแม่ไม่ได้ ฟู่สือถิงทำหูหนวกต่อคำถามของเสี่ยวหาน เขาจ้องมองเด็กน้อยตรงหน้า “นายมาได้ยังไง? นอกจากนายแล้ว ยังมีใครมาด้วยอีกบ้าง?” “ผมมาคนเดียว!” เสี่ยวหานไม่ได้เย่อหยิ่งและไม่ได้ถ่อมตัว ความเกลียดชังในดวงตาเพิ่มขึ้นทีละน้อย “คุณทำร้ายแม่ของผม ผมไม่ละเว้นคุณแน่!” ฟู่สือถิงเยาะเย้ยคำขู่ของเขา “นายจะไม่ละเว้นฉันยังไง? อย่าได้คิดว่ากลอุบายเล็ก ๆ น้อย ๆ ของนายมันจะสำเร็จทุกครั้ง!” “ฉิน
Latest chapter
