บทที่ 364

เสี่ยวหานหันกลับมาและเหลือบมองไปทางฟู่สือถิง

พอดีกับที่ฟู่สือถิงหันมามองพวกเขา

พ่อและลูกชายสายตาประสานกัน ในอากาศเกิดประกายของดาบและเงากระบี่!

เสี่ยวหานถลึงตาใส่เขาแล้วถอนสายตากลับมา “รุ่ยลา เขาไม่มีทางกินของที่เราให้เขาหรอกนะ”

“ฮือ ๆ ๆ… พี่ชาย พี่ว่าเขามาบ้านของพวกเราทำไมคะ?” ในใจของรุ่ยลาเกลียดเขา แต่ก็อดมองไปทางเขาไม่ได้

เสี่ยวหาน “ไม่รู้สิ เธออิ่มแล้วเหรอ?”

รุ่ยลาส่ายหน้า “หนูรอให้แม่เอาซอสมะเขือเทศมาให้อยู่”

รุ่ยลาพูดจบ ฉินอันอันก็เดินถือซอสมะเขือเทศออกมาจากบ้าน

หลีเสี่ยวเถียนเข้ามาหาเธอแล้วถามเสียงกระซิบ “อันอัน บ้านเธอมียาระบายหรือเปล่า?”

ฉินอันอันส่ายหน้า “เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”

หลีเสี่ยวเถียนเล่าให้เธอฟังถึงสิ่งที่เพิ่งจะเกิดขึ้น “ฉันอยากจะขำแทบตาย เธอไม่เห็นสีหน้าฟู่สือถิงตอนนั้น ฮ่า ๆ ๆ! เขาอยากจะโกรธแต่ก็อายเกินจะทำแบบนั้น… เพราะสุดท้ายแล้วรุ่ยลาของพวกเราน่ารักขนาดนี้ ใครจะทำร้ายเธอได้ลงคอล่ะเนอะ?”

ฉินอันอันพูดไม่ออก

มิน่าล่ะ! รุ่ยลาถึงได้กินซอสมะเขือเทศหมดเร็วมากแล้วขอให้เธอไปหยิบในบ้านมาอีก

ที่แท้ก็เพื่อกำจัดเธอ!

ฉินอันอันวางเนื้อย่างลงตรงหน้าเด็กทั้ง