บทที่ 232

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

ฉินอันอันไปถึงบ้านตระกูลฟู่

เธอตรงเข้าไปห้องรับแขกทันทีโดยที่ไม่มีใครเข้ามาขวาง

แต่ในห้องรับแขกกลับไม่มีใครเลย

ฉินอันอันตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

“รุ่ยลา!” เธอตะโกน

ผ่านไปครู่หนึ่ง เสียงหวานของรุ่ยลาก็ดังขึ้น “แม่! หนูอยู่นี่ค่ะ! แม่มาช่วยหนูเร็วเข้า! ไอ้ห่วยนี่มันจะตีหนู! ฮือฮือ!”

ฉินอันอันเดินไปตามทางของเสียง

ห้องรับประทานอาหาร

รุ่ยล่าซ่อนตัวอยู่ใต้โต๊ะอาหารด้วยท่าทางหวาดกลัวและวิตกกังวล

หลังจากเห็นฉินอันอัน เธอก็ผ่อนคลายลง

“รุ่ยลา! ทำไมลูกถึงไปซ่อนอยู่ใต้โต๊ะล่ะ? รีบออกมาเร็ว!” ฉินอันอันเดินไปที่โต๊ะอาหารแล้วนั่งยอง ๆ ดึงลูกสาวของเธอออกมา

รุ่ยลาโผตัวเข้าไปในอ้อมแขนของฉินอันอันด้วยดวงตาสีแดงพลางฟ้องเธอ “เขาจะตีหนูค่ะ ฮือฮือฮือ! หนูกลัว...หนูก็เลยไปแอบ! โชคดีที่หนูวิ่งเร็ว เขาถึงจับไม่ได้...ถ้าเขาจับได้ เขาจะต้องตีหนูจนตายแน่ ๆ เลยค่ะ!”

แน่นอนว่าฉินอันอันไม่เชื่อสิ่งที่ลูกสาวของเธอพูด

‘ฟู่สือถิงจะตีเด็กได้ยังไง?’

‘เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่ารุ่ยลาป็นลูกสาวของเขา’

“รุ่ยลา คุณลุงไม่ตีหนูหรอก” ฉินอันอันโน้มน้าว

ฟู่สือถิง “เมื่อกี้ผมจะตีเธอจริง ๆ”