บทที่ 201

หลีเสี่ยวเถียนรู้แล้ว

“อันอัน ทำไมเธอไม่บอกฟู่สือถิงล่ะ? ถ้าเขารู้เรื่องเด็กสองคนนี้…”

“เขาไม่อยากมีลูก หลีเสี่ยวเถียน ถ้าเธอบอกเรื่องนี้กับเฮ่อจุ่นจือหรือฟู่สือถิง เราขาดกัน” สีหน้าและน้ำเสียงของฉินอันอันเย็นชาเหมือนเป็นคนละคน

“ถ้ามันร้ายแรงจริง ๆ ฉันไม่มีทางบอกแน่! นี่คือเรื่องส่วนตัวของเธอ ฉันจะเก็บมันเป็นความลับอย่างดี!” หลีเสี่ยวเถียนพูดอย่างกังวล “ฉันไม่เข้าใจฟู่สือถิงเลยจริง ๆ เสือถึงร้ายก็ไม่กินลูกตัวเอง นี่เขายังสติดีอยู่ไหม?”

“ก็คงแบบนั้น” ฉินอันอันนั่งลงบนเตียงแล้วพูดทีละประโยค “ฉันแค่อยากจะเลี้ยงลูกสองคนเงียบ ๆ”

“อันอัน ไม่ต้องกังวล ฉันสัญญาว่าจะไม่บอกใคร”

......

บ้านเดิมตระกูลฟู่

เวลาทุ่มครึ่ง ฟู่สือถิงมาถึงช้ากว่าเวลา

“สือถิง เสิ่นอวี๋ไม่ได้เป็นอะไรมากใช่ไหม? ทำไมถึงไม่ระวังเลย? สิ่งล้ำค่าที่สุดของหมอคือมือทั้งสองข้าง!” แม่เฒาฟู่กังวลมากเมื่อได้ยินว่าเสิ่นอวี๋ถูกน้ำร้อนลวก

“ไม่มีอะไรร้ายแรงครับ” ฟู่สือถิงไม่อยากให้แม่ของเขากังวล

เขาพาเสิ่นอวี๋ไปที่โรงพยาบาลและเห็นรอยลวกบนมือของเสิ่นอวี๋

ค่อนข้างอาการหนัก

ผิวหนังชั้นนอกทั้งหมดเป็นแผล

“งั้นก็ดีแ