Share
บทที่ 163
Related chapter
รอวันหย่า คุณสามีร้าย บทที่ 164
รุ่ยลารีบปีนลงจากเตียงและไปเรียกแม่เธอทันทีฉินอันอันที่หัวยุ่งเหยิงเข้ามาให้ห้องของเด็ก ๆ พร้อมกล่องยา“รุ่ยลา ไปนอนกับพี่ลูกไป” ฉินอันอันเห็นว่าฟู่สืออิ๋นมีไข้สูง เธอก็บอกลูกสาวรุ่ยลาพยักหน้า แววตาเต็มไปด้วยความกังวล “แม่คะ อิ๋นอิ๋นเป็นหวัดหรือเปล่า? แม่อยากปิดแอร์ไหมคะ?”ฉินอันอัน “เป็นไข้นี่ก็มีได้หลายสาเหตุ เธออาจจะไม่ได้เป็นหวัดก็ได้”อุณหภูมิในห้องไม่ได้ร้อนหรือหนาวไป ดังนั้นก็ไม่น่าจะเป็นหวัดได้เธอวัดไข้อิ๋นอิ๋นด้วยปรอทและพบว่าไข้สูงถึงสามสิบเก้าจุดห้าองศาจะต้องลดไข้ให้เธอทันทีหลังจากที่ให้น้ำเกลือแล้ว ฉินอันอันก็เข้าไปในห้องน้ำและเอาน้ำอ่างหนึ่งออกมาเธอเช็ดตัวให้อิ๋นอิ๋นตอนนี้เป็นเวลาประมาณตีสาม ฉินอันอันก็อาศัยสัญชาตญาณการเป็นหมอของเธอเพื่อดูแล “ศัตรูหัวใจ”เมื่อทำทุกอย่างเรียบร้อย เธอก็นั่งลงข้างเตียง และยิ่งรู้สึกไม่สบายใจทำไมพระเจ้าถึงได้ทดสอบเธอแบบนี้?แล้วนี่เธอจะส่งอิ๋นอิ๋นกลับไปยังไง?หากว่าเธอไม่ส่งอิ๋นอิ๋นกลับไป เกรงว่าฟู่สือถิงจะกลายเป็นบ้าเธอไม่ได้มีเจตนาไม่ดีที่จะทรมานเขาตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนหัวจะระเบิดในห้องของเสี่ยวหานหลังจากที่รุ่ยล
รอวันหย่า คุณสามีร้าย บทที่ 165
เมื่อเปิดประตูเข้ามา ก็ได้ยินฟู่สืออิ๋นกระซิบอย่างอึดอัดว่า “พี่ชาย…พี่ชาย…”เด็กทั้งสองนิ่วหน้าละรีบเดินไปที่เตียงแก้มของฟู่สืออิ๋นแดงก่ำและผิวกายก็ร้อนฉ่า“เธอไข้ขึ้นอีกแล้ว หนูจะไปตามแม่” รุ่ยลารีบวิ่งออกไปบอกฉินอันอันเสี่ยวหานจับมือที่โบกไปมาของฟู่สืออิ๋นไว้และปลอบเธอ “อิ๋นอิ๋น ไม่ต้องกลัว”เมื่อฟู่สืออิ๋นได้ยินเสียงเธอก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาเธอเห็นพี่ชายพี่ชายมาอยู่เป็นเพื่อนเธอ“พี่ชาย… ฮือฮือ..กอด” ฟู่สืออิ๋นร้องไห้และทำท่างอแงตัวของเธอร้อนและรู้สึกไม่สบาย เธอรู้สึกเหมือนกำลังจะตายเสี่ยวหานไม่มีทางเลือกความต่างทางขนาดตัวของทั้งสองคนนั้นเยอะมากแล้วเขาจะกอดเธอได้ยังไง?เขาทำได้เพียงรอให้แม่มาแล้วช่วยลดไข้ให้เธอ“พี่ชาย ทำไมไม่กอดหนูล่ะ? พี่ไม่อยากโอ๋หนูแล้วเหรอ?” ฟู่สืออิ๋นน้ำตาไหล และเธอร้องไห้อย่างปวดร้าวใจเสี่ยวหานนั้นดูเหมือนฟู่สือถิงมาก ดังนั้นเธอเลยคิดว่าเสี่ยวหานเป็นฟู่สือถิงฉินอันอันได้ยินว่าฟู่สืออิ๋นไข้ขึ้นอีกครั้งก็รีบมาดูทันที“ทำไมไข้ถึงได้กลับมาเร็วนัก” ฉินอันอันยกมือมาแตะดูอุณหภูมิที่หน้าผากของฟู่สืออิ๋น ไข้นั้นหนักกว่าเมื่อตอนตีสามอีก “ไม่ได
รอวันหย่า คุณสามีร้าย บทที่ 166
เซิ่งเป่ยเดาถูกราวกับว่าเขาคือฉินอันอันเอง โจวจื่ออี้อยากโทรยืนยันกับฉินอันอัน แต่เขาไม่กล้า ตอนนี้เธอหย่ากับเจ้านายเขาแล้ว บางทีเธออาจจะไม่รับสายเขาก็ได้ “พี่เป่ยโทรหาบอสแล้วยัง?” โจวจื่ออี้ถาม เซิ่งเป่ยถอนหายใจด้วยความขุ่นเคือง “ถ้าผู้หญิงคนที่ชื่ออิ๋นอิ๋นไม่หายไป นายเชื่อไหมว่าเขาจะเก็บเป็นความลับไปตลอดชีวิต? นี่คือสิ่งที่เขาไม่ต้องการเปิดเผยต่อสาธารณะ ถ้าฉันไปถาม จะไม่เป็นการรบกวนเขาเหรอ?” โจวจื่ออี้ “เอาล่ะ ตอนนี้ยังไม่มีใครเจออิ๋นอิ๋น ผมเดาว่าเขาคงอารมณ์ไม่ดีแล้ว” ...... โรงเรียนนานาชาติแองเจลา หลังจากที่เสี่ยวหานได้ข่าวว่าฟู่สือถิงใช้เงินจำนวนมากเพื่อตามหาอิ๋นอิ๋น เขาก็รู้สึกหงุดหงิด ฟู่สือถิงกับอิ๋นอิ๋นเป็นอะไรกัน? เขาค้นหาชื่อ อิ๋นอิ๋น แต่ก็ไม่พบข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับเธอเลย อิ๋นอิ๋นน่าจะเป็นเป็นชื่อเล่น ไม่รู้ว่าชื่อจริงของเธอชื่ออะไร เสี่ยวหานเจาะระบบบุคลากรของโรงเรียนนานาชาติแองเจลา คิดไม่ถึงว่า ข้อมูลที่เก็บไว้ของอิ๋นอิ๋นจะใช้ชื่อว่าอิ๋นอิ๋น ‘หรือว่าเธอจะไม่มีชื่อจริง?’ ‘หรือว่าครอบครัวของเธอทำแบบนี้เพื่อปกป้องเธอ?’ ‘ครอบครัวของเธอคือใคร?’
รอวันหย่า คุณสามีร้าย บทที่ 167
ฉินอันอันสามารถรักษาความสัมพันธ์ในชีวิตสมรสกับฟู่สือถิงได้นานกว่าสี่ปี ที่แน่ ๆ เธอจะต้องมีอะไรโดดเด่นอย่างแน่นอน ยิ่งไปกว่านั้น เสิ่นอวี๋ก็เคยได้ยินชื่อของเธอตอนที่อยู่ต่างประเทศ เธอยังเป็นลูกศิษย์ของศาสตราจารย์หูชิง และได้ตีพิมพ์บทความดี ๆ หลายฉบับเอาไว้ด้วย แต่หลังจากเรียนจบกลับไม่ได้เจอเธอเลย เธอไม่ได้เข้าทำงานในโรงพยาบาลที่มีชื่อเสียง หรือทำงานในวงการแพทย์ ‘เก่งทางด้านทฤษฎีแล้วยังไง? ยังไงก็ต้องมีประสบการณ์’ ‘ไม่งั้นฟู่สือถิงคงให้เธอรักษาอิ๋นอิ๋นไปแล้วไม่ใช่เหรอ?’ …… ตอนเย็น คฤหาสน์สตาร์ริเวอร์ จางหยุนมองเด็กสองคนและสงสัย “ทำไมหลานสองคนไม่กินข้าวล่ะ?” รุ่ยลาทำแก้มป่องแล้วถาม “เมื่อไหร่แม่จะกลับมาเหรอคะ?” จางหยุน “เสร็จธุระแล้วเดี๋ยวเธอก็กลับ แต่ยายก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอจะเสร็จเมื่อไหร่” รุ่นลา “แม่กำลังช่วยอิ๋นอิ๋นอยู่เหรอคะ?” จางหยุน “ใช่ ไม่ต้องห่วง อิ๋นอิ๋นจะไม่เป็นไร” ในขณะเดียวกัน เสี่ยวหานก็พูดด้วยน้ำเสียงเศร้า “อิ๋นอิ๋น คนไม่ดี!” “เธอเป็นคนพาอิ๋นอิ๋นกลับมาเองไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมจู่ ๆ ถึงพูดถึงเธอแบบนี้ล่ะ?” จางหยุนยกมือขึ้นลูบหัวของเขา “เธ
รอวันหย่า คุณสามีร้าย บทที่ 168
“ทำไมเด็กคนนั้นถึงขอยืมโทรศัพท์มือถือของแก?” ฟู่สือถิงพูดอย่างระแวดระวัง “เธอหลงทางกับพ่อของเธอ ก็เลยมาขอยืมโทรศัพท์มือถือของผมโทรหาพ่อ นับตั้งแต่วันที่ผมได้เจอเด็กคนนั้น ไม่มีวันไหนที่ผมไม่โชคร้ายเลยสักวัน! ผมชักสงสัยแล้วว่าเด็กคนนั้นเป็นคนทำ!” ฟู่เย่เฉินแก้มบวม มีน้ำตาคลอเบ้าและดูเศร้าเป็นพิเศษ ฟู่สือถิงมองท่าทางขี้ขลาดของเขาและเปิดริมฝีปากบาง ๆ “แกยังจำได้ไหมว่าเธอหน้าตาเป็นยังไง?” ฟู่เย่เฉิน “จำได้ครับ! เธอน่ารักน่าชังมาก! ถ้าเธอไม่น่ารักขนาดนั้น ผมคงไม่ให้เธอยืมโทรศัพท์มือถือหรอก! ผมบอกแล้วไงว่าเธอหน้าเหมือนฉินอันอัน!” เมื่อฟู่สือถิงได้ยินสามคำนี้ สีหน้าของเขาก็ขรึมขึ้น “ไปกินยาซะไป!” “คุณอา ผมไม่ได้ป่วย...ผมอยากรู้ว่าโทรศัพท์ของผมโดนแฮกได้ยังไง! มันส่งรูปส่วนตัวของผมไปให้คู่หมั้นเองด้วย ทำให้การหมั้นต้องถูกยกเลิก ผมสงสัยว่ามันอาจจะแอบฟังได้ด้วย!” ฟู่เย่เฉินเจ็บใจ เขาไม่รู้ว่าตัวเองตกเป็นเป้าของแฮกเกอร์ได้ยังไง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองไปทำให้ใครไม่พอใจ “เย่เฉิน ลูกกลับไปที่ห้องก่อนและให้แม่เอายาให้กิน พ่อกับอามีเรื่องต้องคุยกัน” ฟู่ฮั่นกล่าว ฟู่เย่เฉินลุกขึ้นและกลั
รอวันหย่า คุณสามีร้าย บทที่ 169
รุ่ยลาอยู่ในอ้อมแขนของแม่ นิ้วก้อยพลางชี้ไปที่พี่ชาย “พี่เป็นคนพาหนูมาค่ะ” “โถ่...เสี่ยวหาน ลูกรู้ได้ยังไงว่าแม่อยู่ที่นี่?” ฉินอันอันยิ้มอย่างอ่อนโยน เธอไม่ได้ตำหนิเด็ก ๆ “ลูกบอกให้ลุงไมค์ตรวจสอบที่ตั้งของโทรศัพท์ของแม่เหรอ?” เสี่ยวหานยักหน้า ลุงไมค์เป็นคนสอนทักษะการแฮกให้แก่เสี่ยวหาน ฉินอันอันไม่รู้ว่าตอนนี้ทักษะด้านเทคโนโลยีของเสี่ยวหานไปถึงขั้นไหนแล้ว “ไป เรากลับบ้านกันเถอะ! ตอนนี้แม่ง่วงนอนมากเลย” สมองของฉินอันอันไม่สามารถคิดอะไรได้ตามปกติแล้ว เธอออกจากโรงพยาบาลพร้อมลูกสองคน จากนั้นก็เรียกรถที่หน้าประตูและเธอก็หลับไปหลังจากขึ้นรถ เวลาสิบเอ็ดนาฬิกายี่สิบนาที เสิ่นอวี๋ได้รับโทรศัพท์จากเบอร์แปลกและบอกให้เธอไปโรงพยาบาลตี้ซาน เสิ่นอวี๋มาถึงโรงพยาบาลตี้ซานและได้เจออิ๋นอิ๋นหลังได้รับการผ่าตัด ศีรษะของเธอถูกพันด้วยผ้ากอซ เธอหลับตาและไม่มีเลือดบนใบหน้า! ประมาณสองชั่วโมงต่อมา ฟู่สือถิงได้รับโทรศัพท์จากเสิ่นอวี๋ “คุณฟู่! ฉันเจออิ๋นอิ๋นแล้วค่ะ! ตอนนี้เธออยู่ที่โรงพยาบาล! ฉันได้ทำการผ่าตัดสมองให้เธอเรียบร้อยแล้วค่ะ!” เสียงของเสิ่นอวี๋ฟังดูตื่นเต้นเล็กน้อย ในช่วงสองชั่
รอวันหย่า คุณสามีร้าย บทที่ 170
ประมาณยี่สิบนาทีต่อมา “ประธานฟู่ ผมเพิ่งติดต่อโรงพยาบาลตี้ซาน พวกเขาบอกผมว่าระบบกล้องวงจรปิดของโรงพยาบาลอยู่ระหว่างการบำรุงรักษา จึงไม่มีการบันทึกไว้ครับ” เมื่อได้ฟังคำตอบของลูกน้อง ฟู่สือถิงก็ขมวดคิ้ว บังเอิญขนาดนั้นเหรอ? ไม่มีการบันทึกกล้องวงจรปิดจริง ๆ หรือจงใจไม่ให้ใครเห็นกันแน่? “ลบข่าวและรูปภาพเกี่ยวกับเหตุการณ์นี้ทั้งหมดในอินเทอร์เน็ต!” ฟู่สือถิงสั่ง “ครับคุณฟู่ ผมจะจัดการเดี๋ยวนี้เลยครับ” ประมาณหนึ่งชั่วโมงต่อมา ข้อมูลออนไลน์ทั้งหมดเกี่ยวกับผู้สูญหายของฟู่สือถิง รวมถึงรูปถ่ายของอิ๋นอิ๋นก็ได้ถูกลบออกไป ...... คราวนี้ฉินอันอันหลับลึกมาก เธอคงไม่ตื่นถ้าโทรศัพท์ของเธอไม่ดัง หลีเสี่ยวเถียนโทรหาเธอรัว ๆ เธอรับสายหลังจากที่โทรศัพท์ดังนานกว่าหนึ่งนาที “หาว...” ทันทีที่เธอเริ่มพูด เธอก็หาว “ฉินอันอัน! อย่าบอกนะว่าเธอกำลังหลับอยู่! นี่มันเพิ่งหนึ่งทุ่มเอง เธองีบหรือนอนดึกกันแน่?” เสียงของหลีเสี่ยวเถียนดังขึ้น ฉินอันอันขยี้ตาแล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง ท้องฟ้ายังสว่างอยู่ แต่อีกไม่นานก็จะมืดแล้ว “เสี่ยวเถียน เธอมีธุระอะไรกับฉันหรือเปล่า? ถ้าไม่มีอะไร ฉันจะนอน
รอวันหย่า คุณสามีร้าย บทที่ 171
“เรามีนัดกัน แล้วฉันจะชวนเขามาทำไมล่ะ” หลีเสี่ยวเถียนเทไวน์ในแก้วแล้วยื่นให้เธอ “เมื่อคืนเธอไปทำอะไรมา? หมีแพนด้าใต้ตาของเธอแทบจะกลายเป็นสมบัติของชาติแล้ว” ฉินอันอันยกแก้วไวน์ขึ้นแล้วจิบ “เมื่อคืนฉันดูละครจนดึก!” “ฉันเชื่อก็บ้าแล้ว บนหน้าเธอเต็มไปด้วยสี่คำ ฝืนทำหน้ายิ้ม” หลีเสี่ยวเถียนถาม “เธอยังไม่ลืมฟู่สือถิงใช่ไหม?” ฉินอันอันแทบจะพ่นเครื่องดื่มออกมา “หลีเสี่ยวเถียน ฉันดูติ๊งต๊องขนาดนั้นเลยเหรอ?” หลีเสี่ยวเถียนพยักหน้าอย่างแรง “ถึงเธอจะรวย แต่เธอก็เหมือนยัยบ๊องจริง ๆ” อีกมุมหนึ่งของร้านอาหาร เซิ่งเป่ยหยิบขวดไวน์และรินไวน์ให้ฟู่สือถิง ร้านอาหารแห่งนี้เป็นร้านอาหารหรูที่ใกล้โรงพยาบาลที่สุด “สือถิง ฉันจะไม่ถามเรื่องอิ๋นอิ๋น ที่ฉันนัดมาเพราะฉันอยากดื่มกับนาย” เซิ่งเป่ยกล่าว “จริงสิ หมอเสิ่นที่นายหามาเก่งขนาดนั้นจริง ๆ เลยเหรอ?” ฟู่สือถิงหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาจิบ “เธอผ่าตัดให้อิ๋นอิ๋น ตอนนี้อิ๋นอิ๋นยังไม่ฟื้น” “โอ้...ถ้ามันได้ผล นายคิดว่าจะจ่ายเธอเท่าไหร่?” เซิ่งเป่ยเลิกคิ้วหนา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอยากรู้ “แล้วแต่ว่าเธอต้องการเท่าไหร่” “แล้วถ้าเธอไม่อยากได้เงิน แต
Latest chapter
