ตอนที่ 6 : หมดความอดทน

ตอนที่

[6]

หมดความอดทน

ห้าวันที่ผ่านมา นางแทบอดใจที่จะกระโดดขาคู่ถีบสองแม่ลูกนั่นไม่ไหว ตั้งแต่ได้ยินแผนการเลวทรามนั่นนางก็มักจะคิดถึงน้ำเสียงอันน่าหมั่นไส้ในวันนั้น แต่ก็ยังทำอันใดไม่ได้ ทั้งวันนี้นางยังต้องมาเกี่ยวข้าวอีก เกี่ยวข้าวเพื่อให้คนมาเอาเปรียบ!  

แล้วถามว่านางเคยเกี่ยวข้าวมาก่อนหรือไม่ นางไม่เคยทำแม้แต่น้อย!!

และยิ่งไม่อยากจะทำเมื่อนึกถึงว่าข้าวที่ต้องเกี่ยวเหล่านี้ต้องแบ่งให้คนอื่นจนแทบไม่เหลือนางก็ยิ่งไม่อยากทำ มารดา พี่ใหญ่และจูกุ้ยหยวนคนเก่าทนมาได้อย่างไรตั้งหลายปี ในความทรงจำของนาง ครอบครัวท่านปู่ลุงใหญ่และลุงรอง ไม่เคยมาดูดำดูดีแม้แต่น้อย ยิ่งในวันเก็บเกี่ยวเช่นนี้ แต่วันใดที่เก็บเกี่ยวเสร็จจนได้ข้าวที่สวยงามแล้ว เมื่อนั้นพวกเขาจะมาถามหาส่วนแบ่งหรือที่กล่าวว่าเป็นค่าเช่าที่ทันที 

แต่หากไม่ทำอันใดเลย สถานการณ์ก็จะยิ่งแย่ เพราะไม่มีอาหารกิน ทั้งไม่มีเงินในการจับจ่ายใช้สอย เพราะผู้เป็นผู้นำครอบครัวนั้นไม่ทำอันใดเลย นางได้แต่ครุ่นคิดว่ามารดาชื่นชอบคนเช่นนี้ไปได้อย่างไร นอกจากหน้าตาก็ไม่มีอันใดดีเลยแม้แต่น้อย 

“หยวนเออร์ นี่เคียวของเจ้า” จูกุ้ยหยางรู้ดีว่าน้องสาวของตนนั้นเปลี่ยนไปและมีความไม่พอใจอยู่ในใจมากมาย เขาจึงต้องพยายามทำให้น้องสาวใจเย็นมากที่สุด สายตามองไปยังสองแม่ลูกตระกูลเจียงที่แต่งกายมิดชิดและหยิบอุปกรณ์ลงนาไปแล้วด้วยความขยันขันแข็ง ก็รีบหันกลับมามองที่น้องสาว ที่จริงเขาไม่อยากให้นางทำสักนิด แต่ว่านางกล่าวว่าอยากจะแบ่งเบาเขา เพราะที่ผ่านมาก็ช่วยกันมาโดยตลอด เขาจึงต้องตามใจและพยายามดูแลนางให้ดีที่สุด 

“พี่ใหญ่ รีบลงมือกันเถิด” ด้านจูกุ้ยหยวนถึงจะไม่ชอบใจเพียงใด ก็คงต้องทำไปก่อน อีกทั้งนางเป็นห่วงมารดาที่อยู่บ้านเพียงคนเดียว ไม่สิยังมีสามพ่อแม่ลูกนั่นอยู่ด้วย แต่เพราะสาเหตุนั้นแหละยิ่งทำให้นางไม่ไว้วางใจ 

ด้านนางฉินซื่อ ยามนี้นางกำลังกลั้นเสียงสะอื้นไห้ของตนไม่ให้เล็ดลอดออกไป เหตุก็เพราะ..นางได้ยินเสียงแล้วว่าสามีกับสตรีผู้นั้นเพิ่งเข้าบ้านมาด้วยกัน แต่คล้ายว่าบุตรสาวของสตรีผู้นั้นจะไม่ได้มาด้วย ทั้งคู่พูดคุยกันกะหนุงกะหนิง เอาอกเอาใจกัน ช่างดูหวานชื่นยิ่งนัก จากนั้นไม่นานก็พากันเข้าห้องไป ซึ่งห้องนั้นเป็นห้องนอนใหญ่ที่ติดกับห้องนอนของนาง กล่าวคือ เดิมมันคือห้องนอนของนางกับสามีตอนที่แยกบ้านมาจากบ้านหลัก บ้านหลังนี้มีสามห้องนอนหลัก มีห้องของนางและสามี ห้องของบุตรชายและห้องของบุตรสาว มีห้องโถงเล็ก ๆ ไว้กินข้าว ด้านหลังนั้นเป็นห้องอาบน้ำ ห้องที่นางนอนอยู่ในตอนนี้คือห้องของบุตรชาย ส่วนห้องของบุตรสาวสามีได้ยกให้กับบุตรสาวของสตรีผู้นั้นไปแล้ว 

ไม่รู้ว่าคนในห้องนั้นจงใจหรือไม่ แต่คล้ายว่าทั้งคู่จะพูดจากันเสียงดังขึ้น จนนางที่นอนอยู่อีกห้องได้ยินเสียงอย่างชัดเจน 

“ท่านพี่ คิก อย่าเม้มตรงนั้นแรงนักสิเจ้าคะ” 

พวกเขากำลังจะมีสัมพันธ์กัน....

หลายวันที่ผ่านมา บุตรสาวคล้ายว่าจะคอยกันนางไม่ให้เห็นภาพที่บาดตาบาดใจ นางจึงลดความเจ็บปวดในใจลงไปได้บ้าง แต่วันนี้คงจะหลีกเลี่ยงไม่ได้แล้ว.... 

“ท่านพี่ อ๊า ตรงนั้น” จากเสียงหยอกล้อไม่นานก็เปลี่ยนเสียงกระเส่าและเสียงครวญครางดังขึ้นและดังขึ้นอย่างไม่หยุด ดังไปทั่วทั้งบ้าน คงไม่ต้องเดาว่าพวกเขากำลังทำสิ่งใด เสียงกระแทกเป็นจังหวะกระทบกับผนังที่นางนอนอยู่ ยิ่งคล้ายเป็นการตอกย้ำความราวกับเข็มพันเล่มกำลังทิ่มแทงในจิตใจของนางซ้ำ ๆ ในระยะเวลาอันรวดเร็ว.... 

ตอนที่นางได้พบเขา เมื่อเกือบยี่สิบปีที่แล้ว นางดีใจยิ่งนักที่เขาทั้งหล่อเหลาและมีฐานะ ไม่รังเกียจที่นางเป็นเพียงสาวชาวบ้านธรรมดาทั้งยังยากจน แต่เลือกที่จะตบแต่งนางเป็นภรรยาท่ามกลางการคัดค้านจากบิดาและมารดาของเขา สุดท้ายก็ไม่มีผู้ใดขัดขวางได้ เขากล่าวว่าจะทำให้นางมีความสุขที่สุด เพียงเท่านั้น...หลังจากนั้นไม่ว่านางจะพบเจอสิ่งใดนางก็อดทนมาโดยตลอด เพราะเขาเลือกนางและนางก็รักเขา ที่สำคัญเขาไม่เคยมีคนอื่นนอกจากนาง แต่ทุกอย่างก็เริ่มเปลี่ยนไปเพียงเพราะนางไม่สามารถให้ความสุขให้กับเขาในเรื่องห้องหอได้ เขาก็กลายเป็นเช่นนี้ เขาไม่นึกถึงจิตใจของนางรวมถึงบุตรคนล่าสุดที่สูญเสียไปเลยด้วยซ้ำ นางคงจะทำกรรมมามาก ที่วาระสุดท้ายต้องจากไปด้วยความทรมานทั้งกายและใจเช่นนี้...

ทรมานเหลือเกิน

ในบ้านกำลังมีคนทุกข์ทรมาน ที่ทุ่งนา...คนผู้หนึ่งก็มีความทุกข์ทรมานทั้งร่างกายและจิตใจเช่นกัน จูกุ้ยหยวนคนใหม่ นางไม่เคยต้องเกี่ยวข้าวมาก่อน แม้ในความทรงจำจะรู้ว่าต้องทำอย่างไร แต่พอได้มาทำจริง ๆ มันไม่ง่ายเลย ที่สำคัญคือยามนี้ร่างกายก็กำลังเกิดการระคายเคือง รู้สึกคันยิบ ๆ ไปทั่วร่างกาย ไหนจะเหงื่อที่ไหลอาบใบหน้าและร่างกายมากมายอีก ไหนจะความคิดหลากหลาย ที่ยิ่งคิดยิ่งชวนให้หงุดหงิด คิดไปคิดมา จึงตัดสินใจทิ้งเคียวลงนาข้าวสีเหลืองทองแซมกับต้นหญ้าที่ต้นสูงเกือบจะเท่าอกและตะโกนออกมาเสียงดัง

“ไม่ทนแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”

ทั้งสามคนในเหตุการณ์รู้สึกตกใจเป็นอย่างมากโดยเฉพาะจูกุ้ยหยางที่กลัวว่าน้องสาวจะเป็นอันใดไป เขารีบวิ่งมาถามไถ่ทันที 

“หยวนเออร์ เจ้าเป็นอันใด เจ็บป่วยที่ใด หรือไม่สบายตรงที่ใดบอกพี่มา” 

“พี่ใหญ่ข้าเหนื่อยมาก ข้าไม่ไหวแล้ว เหตุใดเราต้องมาทำงานหนักเช่นนี้ด้วย!” 

“หยวนเออร์เจ้าใจเย็น ๆ นะ ไปพักก่อนดีหรือไม่ ไป เดี๋ยวพี่พาเจ้าไปกินน้ำ พี่เอาไว้ใต้ต้นไม้ตรงนั้น” เขาชี้แล้วพลางเดินเข้ามาเพื่อที่จะพาน้องสาวไปพัก

“พี่ใหญ่ เดี๋ยวข้าไปพักสักครู่แล้วกัน ท่านไม่ต้องพาข้าไปก็ได้ หรือว่าท่านจะไปพักด้วยกัน” 

“พี่...” ดูก็รู้ว่าเขายังไม่อยากพัก

“เดี๋ยวข้าไปเองท่านทำงานต่อเถิด” นางคิดว่าต้องไปสงบจิตใจสักครู่ ทั้งจะไปเการ่างกายส่วนที่มันคัน เผื่อว่าอะไร ๆ มันจะดีขึ้น แต่กว่าจะเดินไปถึงต้นไม้ต้นนั้น ความหงุดหงิดก็ยิ่งเพิ่มพูนขึ้นเรื่อย ๆ นางจึงรีบกึ่งวิ่งกึ่งเดินเพราะอยากให้ถึงจุดหมายเร็ว ๆ 

“โอ๊ยย”

กรรมแท้ ๆ ยิ่งรีบแต่ดันสะดุดล้มหน้าคว่ำลงกับนาข้าว  

“หยวนเออร์!!”

นางได้ยินเสียงพี่ใหญ่เรียกอยู่ไกล ๆ และคิดว่าเขาคงกำลังรีบวิ่งมา 

บ้าจริง ปวดข้อมือมากเลย เพราะในช่วงจังหวะที่จูกุ้ยหยวนกำลังจะล้มลงไป นางคิดว่าหากไม่ทำอันใดหน้านางคงจะแนบไปกับพื้นและคงต้องเจ็บมากแน่นอน นางจึงใช้มือดันเอาไว้  จึงทำให้ไม่เจ็บที่ใบหน้าแต่เจ็บที่ข้อมือแทน ตอนนี้นางจึงนั่งจุ้มปุ๊กอยู่กลางป่าข้าวอย่างหมดแรง และกำลังจะใช้มืออีกข้างนวดที่ข้อมือข้างที่เจ็บ 

“อ๊ะ” 

แต่ทว่าในจังหวะที่นางแตะไปยังข้อมือของตนก็คล้ายว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น นางจึงรีบปล่อยมือออกอย่างรวดเร็วด้วยความตกใจ เมื่อครู่มันคล้ายกับว่ามีภาพทับซ้อนบางอย่างเกิดขึ้น ไม่สิ มันเหมือนนางกำลังเปลี่ยนไปอยู่อีกที่ในระยะเวลาอันรวดเร็ว  เมื่อเกิดความสงสัยและความไม่แน่ใจนางจึงทำการทดสอบอีกครั้ง โดยแตะไปที่ข้อมือจุดเดิม

“เฮ้ยยยยยยยย”

คล้ายกับว่านางย้ายตนเองไปอยู่สถานที่แห่งใหม่อย่างรวดเร็ว และสถานที่แห่งนั้นก็ดูคุ้นตาเสียเหลือเกิน 

ระหว่างที่นางกำลังจับต้นชนปลายไม่ถูกว่าเกิดอันใดขึ้น เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นที่ด้านหลัง 

“ยินดีต้อนรับนายหญิงขอรับ”