คุณอาไม่อ่อนโยน (6/7)

หนังเรื่องใหม่ที่จะต้องถ่ายทำฉากบางส่วนที่ต่างจังหวัด อาเน็ทชวนฉันให้ตามไปด้วยในช่วงวันหยุดเสาร์อาทิตย์

และตรงกับช่วงที่อาจารย์จัดให้นักศึกษาปีสี่ออกไปลงพื้นที่หาข้อมูลทำวิจัยในวันจันทร์และอังคาร ฉันจึงมีเวลาหยุดยาวรวมสี่วันไปดูงานในกองถ่ายกับเขา

อากาศในช่วงต้นปีค่อนข้างเย็นสบาย การถ่ายทำที่รีสอร์ตท่ามกลางหุบเขาจึงเป็นอะไรที่ฉันรู้สึกมีความสุขมาก

“พระเอกเดินตามนางเอกไป พอถึงตรงต้นไม้ใหญ่ตรงนั้นก็ดึงนางเอกให้หลบ แล้วล้มไปตรงที่ทำเครื่องหมายเอาไว้” อาเน็ทกำกับให้พระนางทำตามบทผ่านโทรโข่ง แล้วนั่งดูจอมอนิเตอร์ตรงหน้า

ฉันมองดูสีหน้าที่จริงจังนั้นแล้วยิ้มอย่างภูมิใจ ก่อนจะดูพี่วินกับพี่เมย์ที่เป็นพระนางในเรื่องใหม่นี้กำลังแสดงเป็นเทคที่สามของซีนนี้

พี่วินเดินตามง้อพี่เมย์ในฉาก พอถึงต้นไม้ใหญ่ก็ดึงพี่เมย์ให้ล้มลงไปที่ข้างทางที่มีเบาะเตรียมเอาไว้แล้วอาเน็ทก็สั่งคัท

“คัท! ซีนต่อไปกล้องแพลนไปที่กิ่งไม้”

ทีมงานปีนขึ้นไปต้นไม้พร้อมกับแกะเชือกมักท่อนไม้ขนาดกลางที่เตรียมเอาไว้ให้ตกลงมาให้กล้องจับภาพตอนกิ่งไม้ตกเพื่อนำไปตัดต่อให้ดูเหมือนว่ามันหล่นลงมา

จากนั้นอาเน็ทก็ให้ถ่ายฉากที่พระนางล้มลงแล้วกลิ้งตัวทับกันเอาไว้ ให้พี่เมย์อยู่ด้านบนแล้วสบตากับพี่วินด้วยความเสน่หา

ฉากที่เราเห็นแค่สองนาทีใช้มุมกล้องสามมุม สามซีน และถ่ายทำกว่าครึ่งชั่วโมง นี่ขนาดโปรดักชั่นเล็กๆ ยังยุ่งยากขนาดนี้ มิน่าล่ะหนังบางเรื่องใช้เวลาถ่ายทำเป็นปีกว่าจะได้ฉายให้ดูแค่ชั่วโมงครึ่ง

หลังจากที่ถ่ายทำอย่างหนักมาแล้วทั้งวัน ฉันที่ทำหน้าที่สวัสดิการของกองถ่ายก็เอาน้ำไปให้นักแสดงและทีมงาน

พี่ๆ ทุกคนเอ็นดูฉันเป็นอย่างมาก ชมฉันให้อาเน็ทยิ้มแก้มปริภูมิใจกับแฟนเด็กที่แสนดีอย่างฉัน

“ฉากเดินเที่ยวและฉากง้อนางเอกและคืนดีกันถ่ายเสร็จแล้ว เย็นนี้ถ่ายฉากพระนางบนเตียง พรุ่งนี้เราจะถ่ายที่ห้องพักของรีสอร์ตเป็นฉากบนเตียงตอนเช้าคู่พระนางที่จะเอาตัดใส่ตอนจบ ตอนบ่ายพักเที่ยวกันก่อน แล้วตอนหัวค่ำจะเป็นคู่รองดีไหมครับพี่เน็ท” คนเขียนบทกำลังคุยงานกับอาเน็ทและทีมงานคนอื่นอย่างขอความเห็น

“พี่ว่าเราถ่ายให้จบๆ ไปเลยไหม ตอนบ่ายถ่ายพระเอกนอกใจกับนางรอง ฉากเอากันที่ห้องน้ำ แล้ววันมะรืนนี้ตอนเช้าก็ถ่ายฉากขนของกลับแล้วปิดกล้อง พาทีมงานเที่ยวแล้ววันต่อไปก็ยกกองเดินทางกลับ” อาเน็ทเสนออีกความเห็น

ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วยแล้วแยกย้ายกันไปเก็บของเตรียมตัวกลับที่พัก

“น้องหวานเย็นนี้ไปดูฉากบนเตียงของพี่ไหม” พี่เมย์เดินเข้ามาถามฉัน

“ไม่พลาดหรอกค่ะ” ฉันพูดแล้วอมยิ้มให้กับพี่เมย์ รู้ว่าเธอกับพี่วินนั้นเป็นแฟนกัน และนับถือใจทั้งคู่มากที่ให้คนรักของตัวเองเข้าฉากบนเตียงกับคนอื่น

“แล้วฉากที่พี่วินเข้าคู่กับอีกคนปกติพี่เมย์จะดูไหมคะ”

“ไม่ดูอ่ะ เราสองคนไม่ดูฉากที่อีกคนเล่นกับคนอื่น บอกตรงๆ นะว่าทำใจไม่ได้หรอกมันก็มีจี๊ดๆ ที่ใจบ้าง แต่ก็เข้าใจว่ามันคืองาน” พี่เมย์บอกแล้วช่วยเก็บขยะในกองถ่าย ก่อนจะเดินไปเก็บของอย่างอื่นช่วยกัน

“พี่เน็ทดูมีความสุขขึ้นนะ”

“แล้วปกติเขาดูเศร้าเหรอคะ”

“เปล่าหรอก แต่ดูจริงจังกับงานเกินไป ไม่มีผ่อนผันเวลาผิดคือเกี้ยวกราดใส่ทีมงาน จนฝ่ายตัดต่อลาออกไปคนหนึ่ง แต่ตอนนี้โหดน้อยลง แล้วก็แอบยิ้มคนเดียวบ่อยๆ สงสัยเพราะมีแฟนเด็ก” พี่เมย์เอาศอกกระทุ้งแซวฉันเบาๆ จนฉันยิ้มเขิน

“พี่เน็ทน่ะจริงจังกับงาน งานคืองาน ตอนที่มีแฟนแรกๆ ก็เหมือนเข้าใจเขานะ แต่พอนานๆ เข้าก็เริ่มงี่เง่าและระแวงเขากับคนนั้นคนนี้ ในที่สุดก็เลิกกัน พี่หวังว่าหวานจะไม่เป็นอย่างคนพวกนั้นนะ”

“หวานเรียนสายนี้พอดี การได้ทำงานกับอาเน็ทและได้เห็นการทำงานของเขาทำให้หวานเข้าใจเขาดีค่ะ อีกอย่างหวานก็รักอาเน็ทมากๆ ถ้าเขาไม่ไล่หวานก็จะไม่มีวันไปจากชีวิตของเขาแน่” ฉันบอกพี่เมย์แล้วเห็นเธออมยิ้มแปลกๆ จึงหันไปมองด้านหลัง

อาเน็ทยืนกอดอกแล้วยิ้มมองฉันอยู่ คงได้ยินประโยคคลั่งรักของฉันไปแล้ว

---------------------

เราเริ่มถ่ายทำฉากบนเตียงของพี่เมย์และพี่วิน ประสบการณ์จริงทำให้รู้ว่าทุกคนจริงจังกับงานและไม่ได้สนใจมองเรือนร่างของพี่เมย์หรือพี่วินเลย ทุกคนโฟกัสอย่างเดียวคือบทบาทที่ทั้งสองคนเล่น

ฉากเล้าโลมและถอดเสื้อผ้าถ่ายเทคเดียวผ่าน แต่ฉากที่ร่วมสวาทกับบนเตียงซีนเดียวถ่ายประมาณห้าเทคจนเครื่องเพศของพี่วินนั้นหดตัวในถุงเท้าอย่างเห็นได้ชัด

ขณะที่พักเพื่อถ่ายฉากต่อไปฉันก็อยากถามเรื่องที่สงสัยกับอาเน็ทแต่พอเห็นเขาจริงจังเลยไม่ได้รบกวนเขาแล้วบริการน้ำดื่มกับผ้าเย็นให้กับนักแสดงทั้งสอง

ต่อจากนั้นก็ถ่ายฉากที่พี่เมย์คุกเข่าคลานแล้วพี่วินกระแทกมาจากด้านหลังโดยใช้มุมกล้องให้เห็นหน้าพี่เมย์ที่บิดเบ้เพราะเกิดอารมณ์และนมที่สั่นกระเพื่อมเอียงทำมุมให้มองเห็นพี่วินที่โถมแรงกระแทกเข้าไปจากด้านหลัง

ถัดไปก็เป็นฉากที่โต๊ะเครื่องแป้งที่ถ่ายจากเงาสะท้อนจากกระจก ทำให้ฉันรู้เทคนิคการถ่ายทำในแบบที่อาจารย์ไม่ได้สอนและไม่มีในทฤษฎีทำให้รู้สึกว่าการตามอาเน็ทมาทำงานในครั้งนี้ไม่ผิดหวังเลย

“จำเอาไว้ไปทำรายงานได้นะน้องหวาน” พี่ทีมฉากที่นั่งข้างๆ กระซิบบอกฉันเมื่อเห็นว่าฉันตั้งใจดูตากล้องมากกว่าจะดูนักแสดง

“ค่ะพี่บอล” ฉันยิ้มให้เขา ทุกคนในกองถ่ายเอ็นดูความตั้งใจทำงานของฉันมาก แม้ในตอนแรกจะคิดว่าฉันแค่แกล้งทำดีเพื่อเอาใจอาเน็ท แต่พอผ่านมาสามเดือนทุกคนก็ให้การยอมรับฉัน

อาเน็ทเองก็จริงจังกับงานไม่ได้เอาเวลามาสนใจฉัน แต่ฉันไม่น้อยใจเลยสักนิดเพราะเวลาที่ใช้ถ่ายทำนั้นมีค่า ต้องถ่ายเก็บรายละเอียดให้ครบทุกฉากก่อนที่จะเดินทางกลับไป

การถ่ายทำฉากคู่เข้าพระเข้านางบนเตียงของพี่วินและพี่เมย์ใช้เวลารวมทั้งสิ้นสองชั่วโมงกว่า เสร็จสิ้นประมาณเกือบสามทุ่มกว่าแล้วฉันก็แจกข้าวกล่องพร้อมกับน้ำดื่มให้ทีมงานทุกคน

พวกเราแยกย้ายกันกลับห้องพัก เมื่ออยู่กันสองต่อสองกับอาเน็ทแล้วฉันก็ถามเขาถึงหลายสิ่งที่ตนเองสงสัย

“ทำไมเข้าคู่กันต้องให้พี่วินใส่ถุงเท้าคะ ในเมื่อทั้งสองก็เป็นแฟนกัน” ฉันถามเขาขณะที่เราออกไปนั่งกินข้าวกล่องที่ระเบียงด้านหลังที่วิวรอบด้านนั้นมืดสนิทเพราะเป็นภูเขาและป่าไม้

“ยิ่งเป็นแฟนยิ่งทำไม่ได้”

เขาพูดไปตักอาหารทานเข้าไปคำใหญ่บ่งบอกว่าหิวมากจนฉันต้องแบ่งข้าวกล่องของฉันให้เขาเพราะอย่างไรก็คงทานไม่หมด

“ทำไมคะ” ฉันถามเขาแล้วตักกินข้าวกล่องส่วนที่เหลือไปด้วย

“เพราะการทำงานไม่มีคำว่าแฟน มีแค่นักแสดงสองคนที่ทำงานอย่างมืออาชีพ” เขาตอบแล้วกินข้าวต่อด้วยความหิวฉันจึงไม่ได้ถามต่อ

เขากินข้าวหมดกล่องภายในเวลาไม่กี่นาทีแล้วจู่ๆ ก็พูดสิ่งที่ทำให้ฉันเขินออกมาจนเกือบสำลักข้าวที่กำลังเคี้ยว

“อาดีใจนะที่ได้ยินหวานบอกเมย์ว่ารักอามากแค่ไหน” แววตาของคนพูดนั้นดูเป็นประกายยิ่งกว่าดาวบนท้องฟ้าเสียอีก

“ได้ยินก็ดีค่ะจะได้รู้ว่าหวานรักอาเน็ทมาก และห้ามทิ้งหวานเด็ดขาด” ฉันบอกเขาแล้วยิ้มเขินตักกินข้าวในกล่องที่เหลืออีกไม่กี่คำให้หมด

“อย่ากินเยอะนะ..เดี๋ยวจุก” เขาพูดเสียงพร่าแล้วยื่นหน้ามาใกล้ฉันเลยแก้มที่ร้อนผ่าวไปที่ใบหูจนฉันยิ่งหน้าร้อนผ่าวเข้าไปอีก

“อาจะอาบน้ำรอนะ รีบตามเข้ามา”

---------------------