LOGINShare
แผนการของจูฉางไห่
Last Updated:
2025-03-06 17:00:45"แต่ทุกอย่างก็ผ่านไปได้ด้วยดีเจ้าค่ะ ตอนนี้เรามีเงินเหลือจากการขายปลาตั้ง 500 อีแปะหลังจากซื้อของทุกอย่างแล้ว!"
น้ำเสียงของหลินฉิงอันเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ
"มากถึงเพียงนั้นเลยหรือ?"
หลินอ้ายมีสีหน้าตกใจปนดีใจ ขณะยื่นมือมารับถุงเงินที่หลินฉางหยูส่งให้ นางเปิดถุงดู เห็นเหรียญอีแปะเรียงกันอย่างเป็นระเบียบในถุงผ้าสีน้ำตาลเล็ก ๆ
"เจ้าค่ะ ข้าไปซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้ทุกคนในบ้าน รวมทั้งซื้อข้าวสาร เนื้อ และเครื่องปรุงต่าง ๆ กลับมาให้ท่านแม่ใช้ในครัว แต่ยังเหลือเงินอีกตั้ง 500 อีแปะ แน่ะเจ้าค่ะ" หลินฉิงอันบอกอย่างกระตือรือร้น
หลินอ้ายมองเงินในถุงแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
"ดีจริง ๆ ครอบครัวเราจะได้มีเงินเก็บไว้เผื่อยามจำเป็น อันเอ๋อร์ เจ้าเก่งนัก"
หลังจากจัดเก็บของเสร็จ ทุกคนในครอบครัวก็มานั่งล้อมวงกินอาหารเย็นด้วยกันบนโต๊ะไม้ในครัว มีแสงตะเกียงน้ำมันเล็ก ๆ ส่องแสงให้บรรยากาศอบอุ่น
หลินฉางหยูเริ่มเล่าถึงแผนการจับปลาและการทำสัญญากับโรงเตี๊ยมไห่ถัง
"
Related chapters
ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ ข่าวลือเสียหาย
แสงแรกของวันสาดส่องลงมายังหมู่บ้านต้าไห่ ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนจากสีดำสนิทเป็นสีทองอ่อน หมอกบาง ๆ ลอยเอื่อยบนยอดเขา ชาวบ้านเริ่มต้นวันใหม่ด้วยการหาบน้ำและเตรียมของไปนา แต่วันนี้กลับมีเสียงกระซิบกระซาบแพร่กระจายอยู่ตามลานหมู่บ้านตั้งแต่เช้ามืด"เจ้ารู้หรือไม่? ได้ยินว่าบ้านตระกูลหลินที่เพิ่งแยกบ้านไปจากตระกูลจู ขโมยสมบัติของตระกูลจูไปเพียบ! มิน่าล่ะถึงได้มีข้าวของมากมายเช่นนี้!""จริงหรือ! บ้านหลินที่ว่าเป็นคนดีมีศีลธรรม ข้าก็นึกว่าพวกเขาขยันทำมาหากินเสียอีก""จะขยันอะไรกัน พวกมันก็แค่โจรดี ๆ นี่เอง! ข้าล่ะสงสารตระกูลจูเสียจริง ต้องมาเสียของไปเพราะพวกมัน"คำพูดเหล่านี้มาจากกลุ่มชาวบ้านที่เพิ่งกลับจากท้องนา ทุกคนฟังแล้วต่างเริ่มสงสัย หลายคนพากันหยุดทำงานกลางคันเพื่อซักถามรายละเอียดจากผู้พูดจูฉางไห่เดินเข้ามาในลานหมู่บ้านพร้อมกับสีหน้ามืดครึ้ม แต่แฝงไปด้วยความเย่อหยิ่ง เขาจงใจเดินเข้าไปหากลุ่มชาวบ้านและเริ่มบ่นให้ได้ยิน
Last Updated : 2025-03-07ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ ความจริงเปิดเผย
เมื่อครอบครัวหลินนำหลักฐานเป็นสัญญาซื้อขายปลามาให้ผู้ใหญ่บ้านตรวจสอบ ชาวบ้านที่มุงดูต่างพากันซุบซิบด้วยความอยากรู้และความอิจฉาที่เริ่มก่อตัวขึ้น"สัญญาซื้อขายปลา! แค่ได้ยินก็รู้ว่าตระกูลหลินต้องได้ราคาดีไม่น้อยแน่ ๆ!""จริง ข้าเองยังไม่เคยเห็นใครในหมู่บ้านเรามีเอกสารแบบนี้เลย"ผู้ใหญ่บ้านหลี่จื่อเฉิงตรวจสอบเอกสารด้วยความละเอียดถี่ถ้วน ใบหน้าที่เคร่งขรึมอยู่เสมอเริ่มมีรอยยิ้มแห่งความพอใจ"หลินฉางหยู หลินฉิงอัน พวกเจ้าทำได้ดีมาก นี่เป็นสัญญาที่แสดงถึงการทำมาค้าขายอย่างขยันขันแข็ง ข้าในฐานะผู้ใหญ่บ้านขอรับรองว่าพวกเจ้าคือชาวบ้านที่ตั้งใจทำมาหากินจริง ๆ"ชาวบ้านที่ยืนฟังอยู่เริ่มกระซิบกระซาบกันอีกครั้ง"ดูเหมือนพวกเขาจะมีอนาคตที่ดีแล้วนะ""ใช่ แต่เจ้าไม่คิดหรือว่าตระกูลจูอาจไม่ปล่อยเรื่องนี้ง่าย ๆ?"ด้านแม่เฒ่าจูและจูฉางไห่ที่ยืนฟังอยู่ไม่ไกล ใบหน้าของทั้งคู่แสดงถึงความไม่พอใจอย่างชัดเจน แม่เฒ่าจูขยับเข้าไปหาจูฉางไห่พร้อมพูดด้วยเสียงเบา
Last Updated : 2025-03-07ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ ส่งปลาตามสัญญา
หลังจากเดินทางเกือบครึ่งชั่วยาม สองพ่อลูกก็มาถึงลำธารกลางหุบเขาที่มีน้ำใสแจ๋วไหลเอื่อยๆ เสียงน้ำกระทบโขดหินดังก้องไปทั่วบริเวณ หลินฉางหยูวางตะกร้าลงบนพื้นแล้วหันไปมองรอบ ๆ"วันนี้ปลาคงมากเหมือนเดิม หากเราได้ครบสองร้อยตัวเร็ว พ่อก็อยากกลับไปช่วยแม่เจ้าเตรียมมื้อกลางวัน""ข้าจะช่วยเต็มที่เจ้าค่ะ ท่านพ่อ วันนี้ต้องจับได้เร็วกว่าครั้งก่อนแน่นอน"สองพ่อลูกเริ่มลงมือทำงาน หลินฉิงอันเตรียมตาข่ายและไม้ไผ่สำหรับจับปลา ส่วนหลินฉางหยูเดินสำรวจหาที่วางตะกร้าใบใหญ่เพื่อรอใส่ปลาที่จับได้สองพ่อลูกเดินไปยังหลุมดักปลาที่เคยขุดเอาไว้ พวกเขาช่วยกันจับปลาใส่ตะกร้าคนละไม้คนละมืออย่างรวดเร็วหลินฉิงอันที่จับปลาอยู่อีกหลุมหนึ่งใกล้ ๆ ยกปลาตัวใหญ่ให้หลินฉางหยูดูพร้อมรอยยิ้มกว้าง"ตัวนี้ตัวใหญ่จริง ๆ ท่านพ่อ""ใช่แล้ว ข้าว่าปลาวันนี้คงอุดมสมบูรณ์ดีทีเดียว"หลังจากจับ
Last Updated : 2025-03-08ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ ขึ้นเขาหาของป่า
หลินฉิงอันไม่เสียเวลา นางรีบสะพายตะกร้าสานที่มีสายรัดแข็งแรง พร้อมเตรียมมีดเล่มเล็กไว้ใช้สำหรับตัดสมุนไพรหรือผลไม้ป่า นางสวมรองเท้าผ้าเรียบง่ายที่เหมาะสำหรับเดินทางไกล และผูกผ้าคลุมไหล่กันแดดกันลมเมื่อทุกอย่างพร้อม นางมุ่งหน้าสู่เนินเขาที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากหมู่บ้านหลินฉางหยูมองตามลูกสาวจนลับสายตา จากนั้นจึงเริ่มตรวจสอบรถเข็นของตนเองอย่างละเอียด เขาหมอบลงใกล้ล้อรถเข็นที่ทำจากไม้เนื้อแข็ง ใช้มือสัมผัสตรวจดูความมั่นคงของแกนล้อ"ต้องแน่ใจว่ารถเข็นนี้ใช้งานได้ดีทุกครั้ง ไม่เช่นนั้นปลาที่เราหามาอย่างลำบากจะเสียหายได้ง่าย ๆ" เขาพึมพำกับตนเองทางขึ้นเขาเต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่ที่ร่มรื่นและพุ่มไม้สูง หลินฉิงอันเดินไปตามทางเล็ก ๆ ที่ชาวบ้านใช้เดินผ่านในยามต้องการเก็บของป่า ตลอดทางเสียงนกร้องและสายลมเย็นพัดผ่านทำให้นางรู้สึกสดชื่น"วันนี้ลมเย็นดีจริง หากโชคดีอาจจะพบผลหมากรากไม้ดี ๆ หรือสมุนไพรที่ขายได้ราคาก็เป็นได้" นางพูดกับตัวเองอย่างรื่
Last Updated : 2025-03-08ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ ขับไล่ตระกูลจู
ยามฟ้าสาง หลินฉิงอันกับหลินฉางหยูเข็นรถปลาที่มัดไว้เรียบร้อยด้วยตาข่ายก้าวออกจากบ้าน แม้จะยังคงมีสายลมเย็นแห่งรุ่งเช้าพัดผ่าน แต่บรรยากาศที่อบอวลไปด้วยความคึกคักของการทำงานอย่างตั้งใจทำให้สองพ่อลูกมีพลังเต็มเปี่ยม การเดินทางครั้งนี้ไม่มีการหลบเลี่ยงหรืออ้อมไปทางใดอีก ชาวบ้านในตำบลต่างรับรู้แล้วว่าครอบครัวหลินมีสัญญาส่งปลากับโรงเตี๊ยมไห่ถังเสียงล้อรถเข็นกระทบกับทางดินเป็นจังหวะสม่ำเสมอ หลินฉิงอันเดินอยู่ข้างหน้า สีหน้าเปี่ยมไปด้วยความตั้งใจและความกระตือรือร้น ขณะที่หลินฉางหยูเดินตามหลังพร้อมมือที่จับคันรถแน่น“ลูกพ่อ หากเราขยันอย่างนี้ไปเรื่อย ๆ อีกไม่นานความเป็นอยู่ของเราจะดีขึ้นแน่ ๆ” หลินฉางหยูเอ่ยพลางยิ้มให้ลูกสาวหลินฉิงอันพยักหน้ารับพลางหันมายิ้ม “ข้าเองก็เชื่อเช่นนั้นเจ้าค่ะท่านพ่อ เราต้องตอบแทนเถ้าแก่หลิวให้ดีที่สุด เพราะเขาให้โอกาสเราขายปลา”เมื่อถึงหน้าโรงเตี๊ยมไห่ถังในยามฟ้ายังมืด เสี่ยวเอ้อที่เฝ้าประตูยิ้มต้อนรับสองพ่
Last Updated : 2025-03-09ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ สร้างบ่อพักปลา
ชาวบ้านหันมามองหลินฉางหยู ก่อนพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม “ใช่แล้ว หลินฉางหยู! พวกเขาได้รับเงินจากผู้ใหญ่บ้านและถูกขับไล่ออกไปจากหมู่บ้านตั้งแต่เมื่อวาน ข้าเห็นด้วยตาตัวเองว่าพวกเขาเก็บข้าวของออกไปทางทิศตะวันตก”หลินฉางหยูได้ยินดังนั้นก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ พลางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงโล่งอก“หากเป็นจริงเช่นนี้ หมู่บ้านของพวกเราคงสงบสุขขึ้นได้เสียที”เมื่อหลินฉางหยูกลับมาถึงบ้าน เขาเล่าเรื่องที่ได้ยินจากชาวบ้านให้หลินฉิงอันฟัง นางกำลังจัดผลไม้ป่าที่เก็บมาได้จากการขึ้นเขาไว้ในตะกร้าเตรียมขายที่ตลาด“ลูกเอ๋ย! พ่อมีข่าวดีมาบอก เมื่อเช้านี้ข้าได้ยินจากชาวบ้านว่าตระกูลจูตกลงย้ายออกไปจากหมู่บ้านแล้ว!” หลินฉางหยูพูดพร้อมสีหน้าสดใสหลินฉิงอันที่กำลังวางผลไม้ชะงักไปครู่หนึ่ง นางเงยหน้าขึ้นมองบิดา ก่อนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแฝงความไม่อยากเชื่อ“ท่านพ่อ เรื่องนี้เป็นความจริงหรือเจ้าคะ?
Last Updated : 2025-03-09ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ ขายสูตรอาหาร
ในยามอิ๋น (ตีสามถึงตีห้า) ซึ่งฟ้ายังมืดสนิท หลินฉิงอันและหลินฉางหยูตื่นจากที่นอนด้วยความกระตือรือร้น หลังล้างหน้าล้างตาเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองจุดตะเกียงก่อนมุ่งหน้าสู่บ่อพักปลาที่เพิ่งสร้างเสร็จหมาด ๆ“วันนี้เรามีเวลาไม่มาก ต้องรีบจับปลาให้ครบสองร้อยตัวก่อนพระอาทิตย์ขึ้น” หลินฉางหยูพูดพร้อมยกถังน้ำไปวางข้างบ่อหลินฉิงอันพยักหน้า “ข้าจะช่วยท่านพ่อจับปลาให้เร็วที่สุดเจ้าค่ะ”นางพูดพร้อมสะพายตะกร้าแล้วค่อย ๆ ใช้กระชอนช้อนปลาขึ้นมาทีละตัวด้วยความระมัดระวังไม่ช้าปลาสด ๆ ก็กระโดดโลดเต้นอยู่ในตะกร้าหลายใบที่วางเรียงกันไว้บนรถเข็น หลินฉางหยูช่วยลูกสาวจัดเรียงตะกร้าอย่างแน่นหนาเพื่อให้รถเข็นสมดุล“ครบสองร้อยตัวพอดี นี่ก็นับว่าเร็วมาก” หลินฉางหยูพูดพลางยิ้มหลินอ้ายมารดาของหลินฉิงอันที่ตื่นเช้าเช่นกัน ได้เตรียมซาลาเปาร้อน ๆ และกระบอกน้ำไว้ให้สองพ่อลูกกินระหว่างเดินทางเข้าอำ
Last Updated : 2025-03-10ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ มอบปลาให้ผู้ใหญ่บ้าน
วันต่อมาระหว่างกินอาหารเช้า หลินฉิงอันพูดถึงเรื่องการสร้างบ้านใหม่กับครอบครัว“ตอนนี้พวกเรามีเงินมากพอจะทำบ้านก่อนหน้าหนาวหรือไม่เจ้าคะท่านแม่”“หืม… ลูกอยากสร้างก่อนหน้าหนาวนี้หรือ?”“เจ้าค่ะ ข้าอยากสร้างเตียงเตาในบ้านใหม่ด้วยเจ้าค่ะ น้อง ๆ จะได้ไม่ต้องทนหนาวเหมือนกับทุกปีที่ผ่านมา”“เตียงเตาคืออะไรหรือ? เหตุใดพ่อไม่เคยได้ยินมาก่อน”“เตียงเตาเป็นเตียงอุ่นที่ใช้ถ่านหรือฟืนให้ความร้อนใต้เตียงเจ้าค่ะ เมื่อมีไฟร้อนด้านล่าง เตียงที่เรานอนก็จะอบอุ่นขึ้นเจ้าค่ะ”“ดีเช่นนั้นเลยหรือลูก? ตั้งแต่เกิดมาแม่ไม่เคยได้ยินเรื่องเตียงเตามาก่อนเลยนะ”“เอ่อ… เรื่องนี้ข้าได้ยินมาจากบ่าวรับใช้ในอำเภอที่เคยมาซื้อของกับข้านานแล้วเจ้าค่ะ ท่านแม่ พวกเศรษฐีเขาใช้เตียงเตาในหน้าหนาวกันเจ้าค่ะ”
Last Updated : 2025-03-10
Latest chapter
ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ หมดหน้าผลไม้
หลินฉิงอันเดินทางไปขายเก๋ากี้ทั้งหมดที่ร้านขายยาก่อน วันนี้นางได้รับเงินมากถึง 20 ตำลึง จากจำนวนเก๋ากี้ที่ทุกคนช่วยกันเก็บได้เมื่อวานนี้ นางยังบอกเถ้าแก่ด้วยว่าช่วงหน้าหนาวนางคงไม่ได้มาส่งอีก ก่อนที่หลินฉิงอันจะให้ชุนจินพาไปยังร้านขายผลไม้แช่อิ่มเพื่อนำผลไม้แช่อิ่มทั้ง 30 กระสอบไปส่งเมื่อไปถึงหน้าร้านนางก็เห็นมีลูกค้าบ้างประปราย หลินฉิงอันจึงให้ชุนจินขับเกวียนเข้าไปด้านข้างร้านเพื่อลงของแทน หลี่หมิงที่ตาไวเห็นคุณหนูของเขามาถึงจึงบอกกับหวังไห่ทันที หวังไห่จึงปล่อยให้คนอื่น ๆ เฝ้าร้านแทนและนำสมุดบัญชีไปส่งให้หลินฉิงอันตรวจสอบระหว่างที่จ้าวหลงกับชุนจินช่วยกันยกกระสอบผลไม้แช่อิ่มเข้าไปเก็บไว้ในคลังของร้าน หลินฉิงอันก็นั่งตรวจดูบัญชีย้อนหลัง นางพบว่าการค้าถึงแม้จะไม่เฟื่องฟูเท่ากับช่วงแรก ๆ แต่ก็นับว่าได้กำไรไม่น้อยเช่นเคย“พี่ชายหวัง ข้าตรวจสอบเสร็จแล้วเจ้าค่ะ ท่านอย่าลืมลงจำนวนผลไม้แช่อิ่มที่นำมาครั้งนี้อีก 30 กระสอบด้วยนะเจ้าคะ”“ขอรับ
ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ เสนาบดีเซี่ยเดินทางกลับ
สิบวันต่อมา เสนาบดีเซี่ยกับขุนนางทั้งสี่ที่เตรียมฎีกาต่าง ๆ เพื่อถวายให้กับฮ่องเต้เกี่ยวกับความรู้ทั้งหมดที่พวกเขาได้รับจากหลินฉิงอันเรียบร้อยแล้ว พวกเขาก็ไปบอกลาเหิงอันโหวก่อนจะเดินทางกลับในเวลาต่อมาก่อนที่พวกเขาจะกลับไป หลินฉิงอันยังมอบผลไม้แช่อิ่มให้พวกเขานำกลับไปด้วยถึงสิบกระสอบเพื่อกินระหว่างทางและนำไปฝากครอบครัวด้วย ชาวบ้านในหมู่บ้านเองก็นำเกาลัดคั่วที่พวกเขาทำมอบให้ไปไม่น้อยเช่นเดียวกัน เสนาบดีหลี่รู้ว่าพวกชาวบ้านนำสิ่งของเหล่านี้ไปขายในเมืองกันนานแล้ว ท่านจึงมอบเงินให้กับผู้ใหญ่บ้านหลี่นำไปแจกจ่ายให้ชาวบ้านเป็นการตอบแทนเจ้าเมืองเติ้งที่ทราบข่าวว่าเสนาบดีเซี่ยกำลังจะเดินทางกลับก็มาส่งพวกเขาออกจากหมู่บ้านต้าไห่เช่นเดียวกัน เสนาบดีเซี่ยยังกล่าวอีกว่าหากมีเรื่องใดที่ต้องการคำแนะนำจากหลินฉิงอัน เขาจะส่งม้าเร็วมาส่งข่าวให้ถึงหมู่บ้านต้าไห่หลินฉิงอันที่วันนี้แต่งตัวด้วยชุดขุนนางเต็มยศรับปากว่านางจะรอและยังส่งมอบเอกสารเรื่องการปรับปรุงน้ำเพื่อให้เข้าถึงพื้นที่เ
ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ การปรับปรุงดิน
สายวันต่อมา หลินฉิงอันนำเอกสารทั้งหมดที่เขียนเอาไว้เมื่อคืนไปให้กับเสนาบดีเซี่ยตรวจสอบดู เนื้อหาภายในอธิบายถึงวิธีการปรับปรุงดินแบบต่าง ๆ ตามลักษณะดินที่เสนาบดีเซี่ยบอกหลินฉิงอันเอาไว้เมื่อวานนี้ โดยนางได้แบ่งเนื้อหาให้แยกออกเป็นส่วน ๆ เพื่อที่จะได้เข้าใจอย่างถ่องแท้ดินเหนียวนั้นนางให้ข้อแนะนำในการปรับปรุงโดยให้เติมทราย ปุ๋ยคอก ปุ๋ยหมัก หรือเศษใบไม้เพื่อทำให้ดินมีการระบายน้ำได้ดีขึ้น อีกวิธีหนึ่งคือการปลูกพืชหมุนเวียนเช่นพืชตระกูลถั่วสลับกับพืชหลักเพื่อปรับปรุง ซึ่งอาจใช้เวลานานกว่าวิธีการแรกที่นางแนะนำดินทราย หลินฉิงอันแนะนำให้ปรับปรุงดินโดยการเติมดินเหนียว ปุ๋ยหรือเศษใบไม้เพื่อให้ดินมีความหนาแน่นมากขึ้นและอุ้มน้ำได้ รวมถึงการปลูกพืชคลุมดินเพื่อเพิ่มความหนาแน่นของดินทรายได้อีกด้วยดินกรด ให้ปรับปรุงดินโดยการเติมปูนขาวหรือปุ๋ยเพื่อให้ดินมีธาตุอาหารสำหรับพืชผักได้ ซึ่งปูนขาวจะช่วยปรับค่าความเป็นกรดในดินให้ลดลงดินเค็ม ให้ปรับปรุงดินโดยการล้างดินให้สะอา
ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ ภาระบนบ่าน้อย ๆ
ช่วงบ่าย หลินฉิงอันปล่อยให้เสนาบดีเซี่ยกับขุนนางทั้งสี่อยู่ในโรงงานผลิตตามที่พวกเขาต้องการ ส่วนนางแยกตัวออกมาและไปยังเรือนพักเพื่อคิดเรื่องที่จะทำอย่างไรให้การเกษตรในแคว้นพัฒนาไปมากกว่านี้หลินฉิงอันนำกระดาษและพู่กันมานั่งเขียนแผนผังการพัฒนาที่ดินในรูปแบบต่างๆ โดยคำนึงถึงลักษณะของดินเป็นหลัก นางอยากให้ชาวบ้านรู้จักใช้ที่ดินให้เป็นประโยชน์มากกว่านี้ เพราะส่วนใหญ่พวกเขายังมีความคิดล้าหลังและไม่คิดที่จะพัฒนาที่ดินรกร้างเพื่อทำการเกษตรเลยแม้แต่นิดเดียวช่วงสายของวันต่อมา หลินฉิงอันพาเสนาบดีเซี่ยและพวกขึ้นเขาไปดูว่าเตาเผาถ่านที่ปล่อยเอาไว้เป็นอย่างไรบ้าง ครั้งนี้ยังคงเป็นหัวหน้าองครักษ์เหลียงกับจ้าวหลงที่เดินทางตามไปด้วย เมื่อพวกเขาไปถึงเตาเผาถ่านก็เห็นว่าควันที่เคยมีมากมายตอนเริ่มเผานั้นหายไปแล้ว เหลือเพียงไอร้อนที่ยังคงแผ่ออกมาตามช่องทางที่ทำเอาไว้สำหรับระบายควันเท่านั้น“ข้าคิดว่าเตาเผาน่าจะได้ที่แล้วเจ้าค่ะ ประเดี๋ยวให้จ้าวหลงเป็นคนเปิดหน้าเตาเพื่อความปลอดภัยก็แล้วกันนะเจ้าคะ
ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ สอนการทำผลไม้แช่อิ่ม
กว่าที่คนทั้งหมดจะลงจากเขา ก็เป็นเวลาก่อนอาหารเย็นเกือบหนึ่งชั่วยามแล้ว หลินฉิงอันขอตัวไปเข้าครัวตามที่นางตั้งใจ โดยมีจ้าวหลงสะพายตะกร้าปลาที่จับมาได้จนเต็มตามหลังไปติด ๆ ส่วนเสนาบดีเซี่ยกับคนอื่น ๆ แยกย้ายกันไปเปลี่ยนชุดที่เลอะเทอะออกก่อนจะมานั่งสนทนากับเหิงอันโหวที่ลานหน้าบ้านรอทานอาหารเย็นที่หลินฉิงอันกับบ่าวกำลังทำกันอยู่“พวกเจ้าขึ้นเขาไปเป็นอย่างไรบ้างเล่า”“เรียนท่านโหว วันนี้พวกเราได้ทดลองทำเตาเผาถ่านด้วยตัวเองขอรับ นับว่าการมาครั้งนี้พวกเราได้รับความรู้เพิ่มขึ้นไม่น้อยเลยทีเดียว”“นั่นก็ดีแล้ว แม่หนูฉิงอันของข้ามีความสามารถมากใช่ไหมเล่า พวกเข้าก็เรียนรู้จากนางให้มาก ๆ ต่อไปจะได้นำไปพัฒนาบ้านเมืองช่วยฝ่าบาท”“ขอรับ ท่านโหว” ทั้งห้าตอบรับเสียงดังจนเหิงอันโหวได้แต่ทำตาเขียวใส่“พวกเจ้าจะเสียงดังให้คนอื่นได้ยินหรืออย่างไร ฮึ่ย!”&ldqu
ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ สอนการเผาถ่าน
เย็นวันนั้นหลินฉิงอันร่วมโต๊ะกับเสนาบดีเซี่ยและขุนนางทั้งสี่พร้อมกับคนในครอบครัวเช่นเคย ส่วนทหารทั้งหมดที่กำลังสร้างที่พักอยู่ก็ได้รับการดูแลจากบ่าวในเรือนพักฝั่งตรงข้าม ตอนนี้การก่อสร้างคืบหน้าไปอย่างรวดเร็วจนสามารถสร้างเรือนพักไปได้ถึงห้าหลังแล้ว เหลือเรือนพักอีกหนึ่งหลังก็สามารถให้ทุกคนที่มาพักผ่อนกันได้โดยไม่แออัด เพราะเรือนพักหลังหนึ่งสามารถเข้าพักได้ถึงยี่สิบคน ห้องน้ำต่าง ๆ ก็ถูกสร้างขึ้นมาประจำเรือนพักทั้งห้าหลังด้วยเช่นกัน นางต้องขอบคุณการควบคุมการก่อสร้างของนายช่างหวังจึงทำให้การก่อสร้างเป็นไปอย่างรวดเร็ว อีกทั้งทหารที่มายังมีวรยุทธ์สูงส่ง การทำงานที่ชาวบ้านธรรมดาต้องใช้เวลานานจึงแตกต่างจากทหารเหล่านี้ที่สามารถลดเวลาการทำงานได้มากกว่าครึ่งหลังอาหารเย็นสองชั่วยาม เสนาบดีเซี่ยกับขุนนางทั้งสี่ที่ยังคุยกันอยู่ที่ห้องโถงรับแขกเรือนหลักก็ขอตัวลาไปพักผ่อนยังเรือนพักของที่ดินอีกฝั่งหนึ่ง ซึ่งเครื่องนอนต่าง ๆ ทหารที่มาจำนวนหนึ่งนำเกวียนลาของบ้านหลินไปซื้อมาจากในเมืองไห่ตงก่อนเวลาอาหารเย็นแล้ว อีกทั้งทางร้านยังจัดส่งตามมาให้จนครบจำนวน
ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ สวนผลไม้
หลังจากทานอาหารเที่ยงกันเสร็จแล้ว เสนาบดีเซี่ยที่อยากพักที่หมู่บ้านแห่งนี้มากกว่าจะกลับไปพักในเมืองไห่ตง เขาจึงลองสอบถามหลินฉิงอันที่เป็นผู้ตัดสินใจแทนครอบครัวหลินจากที่เขาสังเกตมาตลอดก่อนหน้านี้“หากพวกข้าอยากพักที่นี่ เจ้าจะรังเกียจหรือไม่คุณหนูหลิน”“ท่านเสนาบดีแน่ใจหรือเจ้าคะ บ้านข้าคับแคบ อาจไม่สามารถรองรับคนจำนวนมากที่มาในครั้งนี้ได้น่ะเจ้าค่ะ”“เรื่องนั้นเจ้าไม่ต้องกังวลไป ข้าจะให้ทหารไปตัดไม้บนเขามาสร้างที่พักชั่วคราวเพิ่มเติม เพียงแต่ว่าเจ้าพอจะมีที่ว่างให้พวกเขาสร้างที่พักหรือไม่”“ที่ว่างมีอยู่เจ้าค่ะ หากท่านต้องการเช่นนี้จริง ๆ ก็สามารถสร้างที่พักชั่วคราวในที่ดินฝั่งตรงข้ามซึ่งเป็นโรงงานผลิตผลไม้แช่อิ่มได้เจ้าค่ะ ที่นั่นยังมีพี่ว่าอยู่อีกมาก”“เช่นนั้นก็ตกลงตามนี้ เรื่องอาหารการกิน เดี๋ยวข้าจะให้ทหารไปซื้อวัตถุดิบมาให้พวกเจ้าเอง อย่างไรฝ่าบาทก็มอบเงินจำนวนหนึ่ง
ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ ครอบครัวนี้น่าสนใจ
ขบวนของเสนาบดีเซี่ยหยุดลงที่หน้าบ้านตระกูลหลิน เขาลงมาพร้อมกับราชโองการในมือ ส่วนขุนนางอีกสี่คนก็ถือถาดสิ่งของต่าง ๆ สำหรับรับตำแหน่งที่ฮ่องเต้ทรงแต่งตั้งให้หลินฉิงอันเป็นพิเศษเจ้าเมืองเติ้งเห็นดังนั้นก็รีบประกาศเสียงดังให้ทุกคนคุกเข่าเตรียมรับราชโองการที่เสนาบดีเซี่ยกำลังจะประกาศเสนาบดีเซี่ยเดินมายังด้านหน้าขบวนที่ตอนนี้คนในตระกูลหลินกำลังคุกเข่าอยู่พร้อมกับขุนนางทั้งสี่ที่เดินตามหลังมาพร้อมรอยยิ้มบาง“หลินฉิงอัน รับราชโองการ ด้วยพรจากสวรรค์ทำให้แคว้นหมิงได้รับผู้มีความสามารถในการทำผลไม้แช่อิ่มดั่งเจ้า เพื่อให้เจ้าสามารถทำงานช่วยเหลือแคว้นและราษฎรได้อย่างราบรื่น ข้าหมิงอู่ ฮ่องเต้ในรัชกาลปัจจุบัน ขอแต่งตั้งให้หลินฉิงอันเป็นที่ปรึกษาพิเศษกรมเกษตร รั้งตำแหน่งขุนนางขั้นสี่ มีหน้าที่ให้ความรู้เกี่ยวกับการทำผลไม้แช่อิ่มและความรู้อื่น ๆ เพื่อพัฒนาแคว้นสืบไป จบราชโองการ”หลินฉิงอันไม่คิดว่าตนเองจู่ ๆ จะได้รับเกียรติเช่นนี้ นางรีบขานรับราชโองการแ
ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ คนจากเมืองหลวง
ขบวนเดินทางของเสนาบดีเซี่ยเดินทางถึงเมืองไห่ตงในหนึ่งเดือนต่อมา เจ้าเมืองเติ้งที่ทราบข่าวจากม้าเร็วของขบวนรีบออกมารอต้อนรับยังหน้าประตูเมือง ชาวบ้านทั่วไปไม่เคยเห็นขบวนขุนนางใหญ่มาก่อน พวกเขาต่างมามุงดูกันว่าเป็นคนใหญ่คนโตมาจากที่ใด ยิ่งเห็นเจ้าเมืองเติ้งพินอบพิเทาตั้งแต่คนบนรถม้ายังไม่ลงมาเสียด้วยซ้ำ ชาวบ้านก็ยิ่งให้ความสนใจเสนาบดีเซี่ยไม่ได้ลงจากรถม้าจนกระทั่งเข้าไปถึงจวนเจ้าเมืองที่เตรียมห้องพักสำหรับขบวนคนที่มาจำนวนมากในครั้งนี้“เชิญท่านเสนาบดีและขุนนางทั้งหลายเข้าพักที่จวนซอมซ่อของข้าน้อยก่อนขอรับ”“เจ้านำทางไปเถอะ ตอนนี้เวลาไม่เช้าแล้ว พรุ่งนี้เจ้านำทางพวกข้าไปยังหมู่บ้านต้าไห่ด้วยก็แล้วกัน พวกข้ายังมีงานต้องทำอีกมาก”“ขอรับ ๆ เชิญทางนี้เลยขอรับ”องครักษ์ทั้ง 100 คนที่เดินทางมากับขบวนเสนาบดีต่างแยกกันไปพักยังอีกจวนหนึ่งที่ว่างอยู่ในเมือง โดยมีพ่อบ้านในจวนเจ้าเมืองเป็นผู้ต้อนรับ
