LOGINShare
คอนโดร้อนรัก
Last Updated:
2024-11-05 10:16:55Related chapters
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 ราตรีนี้คลั่งรัก
หลังจากเลิกเรียนบอมบอมรีบกลับบ้านในทันที แต่โดนมิคกี้วิ่งตามมาได้ทันเขาจำเป็นหยุดคุยด้วย ทั้งที่วันนี้เขารีบจะไปขับรถเที่ยววนในกรุงเทพกับอาเอก "จะรีบไปไหนเหรอ" "มีธุระ" "ธุระอะไรถึงรีบขนาดนี้เดี๋ยวไปส่ง"มิคกี้จับมือบอมบอมไว้แน่น "ก็ได้ถ้าอยากไปส่ง พอดีเลยกำลังจะเรียกแกร็ปประหยัดเงิน"บอมบอมหันมามองมิคกี้ "สงสัยจังทำไมไม่ขับรถมาเองหรือว่าขับไม่เป็น"มิคกี้พูดขึ้น "ขับเป็นแต่พ่อกับแม่ให้รอพ้นวันเกิดไปก่อน เพราะจะซื้อรถใหม่ให้" "เหรอ" บอมบอมเดินตามมิคกี้ไปยังที่จอดรถ ซึ่งเขารู้สึกประหม่าทันที เพราะมีสายตาหลายคู่ที่จ้องมองเขาทั้งสองตลอดเส้นทางที่เดินผ่าน "ไม่เคยเห็นคนหรือไง"มิคกี้บ่นพึมพัม "ช่างเขาเถอะก็เราเป็นคู่จิ้นกันไงใครๆเขาก็ต้องมองเป็นธรรมดา" "ชอบว่างั้น" "ไม่ชอบหรอกแต่ทำไงได้ เราก็ต้องรับสภาพให้ได้ถึงจะไม่ชอบใจก็ตามทีเอง" "เปลื่ยนสีไวจัง" "เขาเรียกว่าปรับสภาพ ถ้าอายก็ไม่ต้องไปส่งเรากลับได้"" "จะไปส่งแฟนไม่ได้เหรอ" "ใครแฟนพูดดีดีนะ" "เมื่อกี้ยังบอกอยู่เลยว่าเป็นคู่จิ้น"มิคกี้พูดขึ้นมา "เปิดประตูรถให้หน่อย"เมื่อบอมบอมเดินมาถึงรถคันหรูของมิคกี้ "เปิดเองซิ"มิคกี้เปิดป
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 คนมันรักจะให้ทำไง
อีกวันที่มิคกี้มาส่งบอมบอม แต่วันนี้มิคกี้เข้าไปส่งในบ้านเลยทีเดียว พอบอมบอมลงจากรถ มิคกี้รีบหยิบเป้ที่อยู่ท้ายรถตามลงไปในทันที ส่วนบอมบอมนั้นเห็นข้างหลังมีคนเดินตามจึงหันมามอง "มิคกี้ มีอะไรเหรอ" "คืนนี้เราจะนอนกับนายน่ะ" "จะมานอนทำไม" "นอนเป็นเพื่อนนายไง เราบอกแม่ว่า พ่อแม่ของบอมบอมไปต่างจังหวัดเลยต้องมานอนเป็นเพื่อน" "เรานอนของเราได้ นอนคนเดียวจนชิน บางครั้งพ่อกับแม่ไปต่างประเทศเป็นสิบวันเรายังอยู่คนเดียวได้" "นั่นมันเมื่อก่อน แต่ตอนนี้นายมีเราเป็นแฟน จะทิ้งให้นายนอนคนเดียวได้อย่างไง" "ใครแฟนนายขี้ตู่"บอมบอมเสียงสูง "ใครไปเที่ยวบาร์โฮสหมดเป็นแสนหว่า"มิคกี้อมยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ "มิคกี้" "ว่าไงให้นอนไหม" "ก็ได้ตามมา"บอมบอมรู้สึกหงุดหงิด เพราะคืนนี้เขาก็ต้องงดวีดีโอคอลกับอาเอก บอมบอมเดินนำหน้าโดยมีมิคกี้สะพายเป้เดินตามหลังต้อยๆ หลังจากเมื่อวานมิคกี้นั่งคิดนอนคิดว่าใจเขาต้องการบอมบอมหรือไม่ มิคกี้ใช้เวลาคิดเกือบทั้งคืนเขาก็มั่นใจในตัวเองว่า เขารักบอมบอมอย่างหมดใจ ไม่มีอะไรเคลือบแคลงสงสัยอีกต่อไป "บรรยากาศห้องบอมบอมน่าทำอะไรบางอย่าง"มิคกี้นั่งลงบนเตียงนอนของบอมบอม "พูดไปเรื่
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 สุภาพบุรุษฟ้าฝนเป็นใจ
เมื่อช่วงเช้ามิคกี้ได้ไปจัดการกับเจ อย่างอ่อนละมุนปนหนักหน่วง มิคกี้ไปกับเพื่อนสนิทสามคนเพื่อไปพูดคุยตกลงเจรจากับเจ และแก้เกมอย่างที่เจทำกับบิว ทั้งสามรุมจับเจแก้ผ้าถ่ายรูปทุกสัดส่วน เน้นแก่นกายกับหน้าเป็นจุดสำคัญ โดยมิคกี้เป็นคนถ่ายอย่างละเอียดทุกซอกทุกมุม "รู้สึกเป็นไงบ้างที่ทำไว้กับบิว ตอนนี้คงรู้สึกเช่นเดียวกัน"มิคกี้พูดขึ้น "มิคกี้เรื่องแบบนี้คุยกันได้นี่"เจเสียงอ่อยลง "ใช่คุยกันได้ บิวฝากเงินมาหนึ่งแสนแลกกับคลิปนั้น" "ที่ตกลงไม่ใช่แค่หนึ่งแสน" "จะเอาหรือจะให้โพสต์ประจานรูปที่ถ่ายอยู่นะ"มิคกี้ชูมือถือพร้อมเลื่อนภาพถ่ายให้เจดูอย่างละเอียด "เรื่องเล็กน้อยเดี๋ยวพี่ลบคลิปให้เอง"เจหยิบมือถือขึ้นมา แต่มิคกี้แย่งมาได้จึงส่งให้เพื่อนของเขาจัดการทำลายพร้อมเก็บซากกับไปด้วย "เฮ้ย"เจส่งเสียงออกมาได้แค่นั้นเขาไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่านี้ "อ๋อ มีอีกเรื่องนะถ้านายพูดอะไรออกไป รับรองเรื่องนี้ถึงคุณหญิงที่เลี้ยงพี่เจอยู่" "มิคกี้รู้ได้ไง"เจมีสีหน้าตกใจ "ไม่ต้องถามหรอก อู่ข้าวอู่น้ำไม่ใช่เหรอ" "ต้องการอะไรพูดมา" "แค่เลิกยุ่งกับบิวทำได้ไหม" "ได้" "เอาเงินนี่ไปซื้อมือถือใหม่ซะ"มิคกี้โย
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 วันเกิด
ในที่สุดงานวันเกิดของบอมบอมก็มาถึง ซึ่งได้สร้างความวุ่นวายตั้งแต่เช้าจวบจนถึงตอนเย็น แต่การเตรียมงานก็ยังไม่เสร็จสิ้นเพราะเป็นงานใหญ่ ที่มงคลและวิกานดาจัดเต็มเพื่อลูกชายสุดที่รักหัวแก้วหัวแหวน ที่สำคัญงานนี้ท่านรัฐมนตรีกับคุณหญิงโสภิตามาด้วย และบรรดานักธุรกิจต่างเตรียมตัวสนิทพ่อของบอมบอมทันที ซึ่งสร้างความปรีดาให้แก่มงคลเป็นอย่างมาก ก็อตเมื่อมาถึงรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก เพราะเขาเห็นบ้านของบอมบอมเป็นครั้งแรก ซึ่งใหญ่โตกว่าบ้านของก็อตหลายเท่า สาเหตุที่ก็อตมาก่อนใครนั้นก็อตอยากมาช่วยงานด้วย "เพื่อนของคุณบอมบอมเหรอครับไม่คุ้นหน้าเลย"ยามหน้าประตูถาม "พี่รหัสครับ" "ถ้างั้นเชิญทางนี้เลยครับ" ก็อตเดินตามยามเข้ามาภายในบ้าน พร้อมถือกล่องของขวัญกล่องใหญ่มาด้วย ก่อนหน้านี้ก็อตได้แอบถามบิวว่าบอมบอมชอบตุ๊กตาอะไร ซึ่งคำตอบที่ได้จากบิวคือหมีพูห์ หลังจากนั้นก็อตจึงไปยืนแจกใบปลิวสองวันสมทบกับเงินเดือนที่กิตพ่อของเขาให้บางส่วน ก็พอซื้อตุ๊กหมีพูห์ตัวโตได้เพื่อเป็นของขวัญให้บอมบอม "นั่งรอตรงนี้ก่อนนะครับ"ยามพาก็อตเข้ามานั่งในบ้าน เพียงก็อตนั่งลงสาวใช้ก็เดินเข้ามาหาก็อตทันที "เพื่อนของคุณบอมบอมเห
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 กลับสู่อดีตอีกครั้ง
บอมบอมรู้สึกตัวเพราะความหนาวยามเช้าพัดผ่านมา อีกสาเหตุหนึ่งเพราะเขาอยู่ในสภาพที่เปลือยเปล่าไร้สิ่งห่อหุ้มกาย เมื่อบอมอมลืมตาขึ้นเห็นสภาพตัวเองนอนอยู่ในกระท่อมกลางทุงนา เขามองไปรอบๆก็จำได้ทันทีนั่นคือหนุ่มเพื่อนจ้อยและพ้องเพื่อน ที่อยู่ในสภาพไม่ต่างกับเขาเลยแม้แต่น้อย บอมบอมรับไม่ได้ เขาไม่เคยคาดคิดจะมานอนแก้ผ่ากลางทุ่งนากับเพื่อนชายเกือบสิบคน ที่นอนเรียงรายต่างหมดสภาพทั้งร่างกายและแก่นกาย บอมบอมจึงรีบลุกขึ้นใส่เสื้อกางเกง ซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่าเป็นของใครแต่ขอให้ใส่ไว้ก่อน บอมบอมเกลียดการกลับมาอดีตเพราะมาแต่ละครั้ง ไม่เคยมาที่เดิมเลยซึ่งแตกต่างจากอนาคตกลับไปทีไรก็อยู่ที่เดิมตอนมา เวลาไม่เดินไปไหนแต่ในอดีตเดินตลอดเวลา เมื่อบอมบอมใส่เสื้อผ้าเสร็จเขาจึงรีบออกจากกระท่อม เพราะบอมบอมรู้ได้ทันทีเพื่อนของจ้อยในกลุ่มนี้ทำเรื่องไม่ดีแน่นอน บอมบอมจึงต้องรีบออกห่างจากเพื่อนจ้อยกลุ่มนี้โดยเร็วบอมบอมออกมาจากกระท่อมกลางทุ่งนา ที่มีข้าวกำลังออกรวงเขียวอ่อนเต็มไปหมด เขาไม่รู้จะไปทางไหนจึงเดินไปเรื่อยๆเผื่อเจอใคร จะได้ถามหาบ้านพ่อสมชายกับแม่สมศรีของเขา บอมบอมเดินมาสักพักก็เจอชายวัยกลางคน "คุณลุงครับบ้าน
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 พี่รหัสที่แสนดี
บอมบอมได้กลับมาเพชรบูรณ์อีกครั้ง และในครั้งนี้กลับมาด้วยใจที่ไม่ปกติ เพราะเขาแน่ใจตั้งแต่อยู่ในอนาคต ว่าจ้อยต้องสร้างเรื่องราวแก่เขาไม่มากก็น้อย โดยเฉพาะกับเอกที่ถึงกับตัดขาดจ้อยในอดีตทีเดียว ซึ่งเขาก็อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เมื่อบอมบอมมาถึงเพชรบูรณ์ สถานที่แรกที่เขาต้องไปคือห้องเช่าของธง เพราะเขาค่อนข้างแน่ใจว่าห้องเช่าของเขาจ้อยคงไม่ปัญญาจ่าย ซึ่งมาห้องของธงคราวนี้บอมบอมก็ไม่แน่ใจว่าจะเจอหรือเปล่า บอมบอมพยายามยื้อเวลาให้เย็นเพื่อที่รอให้ธงได้เลิกเรียน หลังจากนั้นเขาจึงเข้ามาหาธงที่ห้องเช่าด้วยความไม่แน่ใจว่าธงจะอยู่หรือเปล่า "ก๊อก ก๊อก ก๊อก" บอมบอมยืนรอสักพักประตูก็เปิดออก เมื่อธงเห็นหน้าบอมบอมเท่านั้นแหละเขาถึงกับยิ้มออกมาในทันที เพราะเขาก็กลัวว่าจะไม่เจอธง ถ้าไม่เจอขึ้นมาต้องไปเช่าโรงแรมจะเสียเงินอีกหลายบาท "อ้าว จ้อยมาได้ไงเข้ามาก่อนซิ" "มาหานายนี่แหละ" "วันนี้มาอารมณ์ไหนอีกล่ะ"ธงเริ่มสงสัย ก่อนหน้านี้ธงไปนอนบ้านจ้อย พอตื่นมาแค่นั้นจ้อยก็เปลื่ยนไปเป็นคนเดิม ธงจึงรีบออกมาจากบ้านของจ้อยพร้อมรูปถ่ายที่บอมบอมสั่งไว้ ถ้าจ้อยคนเดิมกลับมาฝากไว้ที่ธงก่อน ส่วนอีกชุดธงก็ให้เอกไ
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 ล่ำลาเพื่อนก่อนจากลา
เมื่อบอยได้มาส่งบอมบอมที่บ้านสุรเดชเขาก็รีบกลับไปที่คิวรถต่อ ส่วนสุรเดชเมื่อเห็นบอมบอมเขาดีใจและตื่นเต้นมาก แต่ที่บ้านสุรเดชมีพ่อกับแม่พร้อมน้องชายอยู่ จึงไม่สะดวกที่จะคุยเรื่องบางอย่าง สุรเดชจึงพาบอมบอมาที่สวนมะม่วง "กูดีใจนะที่มึงกลับมาซะที แต่มันตั้งสองปีกว่ามึงจะมา" "ทำไมนานอย่างนั้นล่ะ เรางงไปหมดแล้วเรื่องกาลเวลา" "กูก็งงเหมือนกับมึงนั่นแหละ" "ที่เรามาก็อยากจะถามนายเรื่องนี้แหละ ว่านายไปในอนาคตได้อย่างไง" "ก็ไม่รู้เหมือนกัน ทั้งสองครั้งที่กูไปถ้าจำไม่ผิด กูฟังปาฏิหารย์หลังจากนั้นจะง่วงนอนหลับไป ตื่นมาอีกทีก็อยู่เก่าเวลาเดิม เอ่อ กูถามหน่อยมึงเจอมิคกี้ตัวจริงไหม ตอนกูกลับมาอดีต แต่ที่บ้านกูไม่มีมิคกี้มีแต่กูนอนหลับอยู่" "เจอมิคกี้ตัวจริงนะ แต่ตอนเราไปอนาคตทำไมจ้อยโผล่มาเรางงมาก ทำไมไม่เหมือนกัน ส่วนเรื่องการย้อนเวลาเราก็คิดเหมือนนาย ลองคิดย้อนไปก็จะมีเพลงปาฏิหารย์เข้ามาทุกครั้ง อย่างครั้งนี้ก็เช่นเดียวกัน พอเราฟังเพลงปาฏิหารย์ ก็อย่างที่เห็นก็กลับมาที่นี่อีกครั้ง" "ถ้าอย่างนั้นเราลองกันดูไหม" บอมบอมคิดหนักกับเรื่องนี้ เพราะเขาต้องการที่จะไปหาเอกที่กรุงเทพก่อน ในช่วงเวลานี
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 ตามหารักจนเจอ
เมื่อบอมบอมจ่ายค่าห้องเรียบร้อยเขาจึงเดินตามเจ้าของเช่า ซึ่งอยู่ท้ายสุดเป็นประตูไม้เก่าๆภายนอกห้องเป็นปูนที่ไม่สะอาดสีหม่นๆส่วนบนเพดานมีพัดลมหนึ่งตัวขนาดใหญ่ มีสามใบพัดสีเขียวที่ห้อยลงมา บอมบอมเห็นสภาพห้องที่เก่าแสนเก่าที่ต้องทนอยู่ เขาถึงกับนั่งลงกับพื้นกุมขมับด้วยควากลัดกลุ้ม บอมบอมจึงตัดสินใจเดินออกจากห้องเช่า เพื่อหาสิ่งอำนวยความสะดวก เพราะเขาไม่สามารถนอนพื้นปูนได้ จึงจำเป็นต้องเดินลัดเละข้างทางติดถนนใหญ่ มองดูร้านค้าเผื่อมีสิ่งที่เขาต้องการ เมื่อบอมบอมเดินไปเรื่อยๆและได้ผ่านร้านหนังสือ บอมบอมจึงเข้าไปดูหนังสือรับสมัครงานด่วน ที่เห็นเพียงปกด้านนอกเท่านั้น เมื่อเขาเข้าไปจึงเปิดดูตำแหน่งงานตั้งแต่หน้าแรกยันหน้าสุดท้าย ซึ่งใช้เวลานานพอสมควรที่เขายืนนิ่งอ่านหนังสือ จนเจ้าของร้านเกิดความรำคาญเพราะกลัวหนังสือยับ จึงตะโกนเสียงดังมาจากเค้าท์เตอร์ด้านใน "ที่นี่ไมใช่ห้องสมุดประชาชนนะ" ทุกสายตาจ้องมองบอมบอม เพราะมีเพียงบอมบอมคนเดียวที่ยืนนิ่งอ่านหนังสือ เขาจึงเกิดความอายจึงตัดสินใจหยิบหนังสือเล่นนั้นไปจ่ายเงินที่เค้าท์เตอร์ เมื่อบอมบอมออกมาจากร้านหนังสือ เขาเดินไปสักพัก จึงตัดสินใจไปจตุจ
Latest chapter
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 ความสุขที่เกิดจากความรัก
บอมบอมมามหาวิทยาลัยแต่เช้าเพราะจะลองไปหาภูอีกสักครั้ง เมื่อมาถึงในมหาวิทยาลัยบอมบอมเดินผ่านคณะบริหารธุรกิจโดยไม่เหลียวมอง มุ่งตรงไปยังคณะวิศวกรรมศาสตร์เพื่อไปหาเอกในร่างภูแต่ความทรงจำของภู พอบอมบอมไปถึงหน้าคณะวิศกรรมศาสตร์เขาก็ยืนนิ่งเพื่อสังเกตการณ์ บอมบอมสอดสายตามองภู ซึ่งเขาก็ไม่เห็นแม้แต่เงา แต่แล้วเขาก็ต้องหันหลังมาดูเพราะได้ยินเสียงที่คุ้นเคย"มายืนแถวนี้มึงมาหาใครวะ"ภูพูดขึ้น"พี่ภู"บอมบอมยิ้มให้"ใครพี่มึง กูไม่มีน้อง อ๋อจำได้ไอ้เสียสติที่มาตะโกนหน้าบ้านเมื่อวานนี่เอง""บอมบอมไม่ได้เสียสติ แต่บอมบอมมาจีบพี่ภูเป็นแฟน"บอมบอมจ้องตาภู"มึงมาจีบกูเหรอ มึงดีอะไรถึงมาจีบกู""ไม่มีดีไม่มาจีบหรอก""จะจีบอย่างไงว่ามาไอ้ปัญญาอ่อน"ภูอดขำบอมบอมไม่ได้"เย็นนี้จะชวนพี่ภูไปหาอะไรกินกัน บอมบอมเลี้ยงเอง ร้านอาหารญี่ปุ่น เกาหลี หรือภัตตาคารหรูๆ ก็ได้ไปไหม""กูไม่ไป กูไม่ได้อดอยาก ถ้ามึงอยากเลี้ยงข้าวกูจริงๆ กูขอให้มึงไปเลี้ยงคนไม่มีจะกิน หัดดูในโซเซียลบ้างที่เขาลงๆ กันไว้น่ะ แล้วมึงก็บริจาคเงินให้เขาไม่ดีกว่าเหรอ ไม่ใช่วันๆ ดูแต่ผู้ชายถอดเสื้อโชว์ซิกแพคในทวิตเตอร์ เตาะผู้ชายไปทั่วมหาลัย"บอมบอม
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 ความรักความทรงจำที่จางหาย
เมื่อบอมบอมกลับมาถึงบ้านเขาก็รีบทำธุระส่วนตัว ไม่ว่าจะอาบน้ำกินข้าวจนเสร็จ หลังจากนั้นบอมบอมรีบขึ้นไปบนห้องนอน แล้วก็ไล่ดูเฟสบุ๊คต่อด้วยอินสตราแกรมของเอก โดยเฉพาะติ๊กต๊อกที่ได้ลงคลิปเพลงยุคเก้าศูนย์ที่เอกร้องไว้ บอมบอมไล่กดถูกใจทุกคลิป ส่วนในอินสตราแกรมบอมบอมก็กดถูกใจทุกภาพที่เป็นภาพเดี่ยว ยิ่งภาพที่เอกกำลังเล่นฟิตเนสบอมบอมจะสนใจเป็นพิเศษ แต่บอมบอมไม่กล้าคอมเม้มอะไรทั้งสิ้น เนื่องด้วยบอมบอมเล่นหลายแอปพลิเคชั่น ในส่วนของเฟสบุ๊คบอมบอมจึงมาเปิดที่โน๊ตบุ๊ค บอมบอมไล่เลื่อนดูรูปเอกตั้งแต่ปัจจุบันย้อนหลังลงไปเรื่อยๆจนถึงรูปตอนเรียนมหาวิทยาลัยอิงฟ้า พอเห็นรูปนี้บอมบอมคิดถึงอดีตทันที บอมบอมจึงนำรูปถ่ายของเอกกับของเขาออกมาดูและมาเทียบกัน ในช่วงเวลานี้บอมบอมมีความสุขมากที่สุด ในส่วนของเอกที่อยู่ในร่างของภูนั้นบอมบอมยอมแพ้ เพราะตัวตนและความทรงจำของภูที่มาอยู่ในจิตวิญญาณของเอกร้ายเกินกว่าที่บอมบอมจะรับมือได้ บอมบอมจึงเลือกที่จะสานต่อความรักกับภูในร่างของเอก ยิ่งเสียงข้อความที่ส่งมาดังขึ้น บอมบอมถึงกับดีใจรีบเปิดอ่านทันที “น้องบอมบอมกดถูกใจอาทุกภาพทุกคลิปทุกแอปเลยนะ”เอกทักมาในเฟสบุ๊ค เพราะเขาสง
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 ตามหาคำสัญญาที่ให้ไว้
หลังจากบอมบอมทราบความจริงจากหลวงพี่จ้อย บอมบอมจึงได้แต่นั่งนิ่งๆบนรถในระหว่างทางกลับบ้าน ซึ่งสร้างความแปลกใจให้ก็อตเป็นอย่างมาก เพราะโดยปกตินิสัยของบอมบอมจะพูดไม่หยุดหย่อนจบเรื่องโน้นพูดเรื่องนี้ต่อเนื่องไม่จบสิ้น แต่ถ้าบอมบอมหยุดพูดเมื่อไรนั่นแหละปัญหาที่ก็อตอยากรู้ อยากจะช่วยเหลือบอมบอมเพราะตั้งแต่ออกจากวัดมา บอมบอมไม่พูดจาอะไรแม้แต่คำเดียว ช่วงแรกก็อตเห็นบอมบอมเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่แต่หลังจากนั้นไม่แตะอีกเลย ที่เป็นเช่นนั้นไม่ว่าจะเป็นเบอร์โทร เพื่อนในแอปพลิเคชั่นก็ได้หายไปหมด บอมบอมหาเท่าไรก็หาไม่เจอ ยิ่งทำให้บอมบอมเชื่อคำของหลวงพี่จ้อยมากขึ้นกว่าเดิม “บอมบอมเป็นอะไรไปหรือเปล่า ตั้งแต่ออกมาจากวัดแล้วเงียบไปเลย” “ไม่มีอะไรหรอกครับพี่ก็อต แค่เหงาๆคิดถึงบ้าน” “มาแค่สองวันเองคิดถึงบ้านหรือคิดถึงใครเอ่ยพี่คนนี้อยากรู้ซะแล้ว ใครกันหนอที่ทำให้บอมบอมของพี่เป็นได้ขนาดนี้” “ไม่มีใครหรอกครับพี่ก็อต บอมบอมก็เป็นของบอมบอมอย่างนี้แหละ อารมณ์ของบอมบอมมมักขึ้นๆลงๆตามสกานการณ์” “พี่เป็นห่วงบอมบอมเห็นบอมบอมเงียบไปเลย ปกติพูดไม่หยุดแต่พี่ก็ชอบฟังอยากให้บอมบอมพูดเยอะๆจะได้ลืมเรื่องที่กลุ้
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 ปาฎิหารย์
ก็อตได้พาบอมมาที่วัดหลวงพี่จ้อยบวชอยู่และเป็นเจ้าอาวาส เมื่อก็อตจอรถภายในวัดซึ่งมีผู้คนมากมายมาร่วมบวชพระใหม่ บอมบอมจึงลงมาดูคนเดียว และให้ก็อตนั่งรออยู่ในรถ เพราะบอมบอมอยากหาหลวงพี่จ้อย เพราะว่าถ้าชวนก็อตไปด้วยก็ไม่สะดวกที่จะคุยเรื่องราวๆต่าง บอมบอมเดินไปเรื่อยๆจนถึงที่โบสถ์เห็นผู้คนมากหน้าหลายตาเดินวนรอบโบสถ์ ซึ่งเมื่อเขาเห็นนาคที่กำลังจะบวชเป็นพระ บอมบอมก็รู้สึกคุ้นหน้าทันที และมองต่อไปอีกซึ่งเห็นชายหญิงวัยสี่สิบกว่าเดินตามมา ซึ่งบอมบอมจำฝ่ายชายได้ทันที นั่นคือธงเพื่อนสนิทของเขา ที่ปัจจุบันมีลูกชายโตเป็นหนุ่มถึงวัยบวชแล้ว บอมบอมยิ้มและอนุโมทนาสาธุยกมือไหว้ “หนุ่มเป็นเพื่อนธันเหรอ ทำไมไม่เข้าไปเดินรอบโบสถ์กับนาคล่ะ” “ไม่ล่ะครับเดี๋ยวกลับแล้วครับ”บอมบอมพูดแล้วยิ้มอย่างเบิกกว้าง เพราะนั่นคือพ่อแม่ของจ้อย ในวัยหกสิบกว่าๆที่กำลังจะเข้าไปร่วมเดินในขบวนบวชนาค “ถ้างั้นลุงกับป้าไปก่อนนะ”สมศรีพูดขึ้น “เดี๋ยวก่อนแม่ ไอ้หนุ่มนี่หน้าคุ้นๆนะ”สมชายพูดขึ้น “เด็กเดี๋ยวนี้หน้าเหมือนกันทั้งนั้นแหละ”สมศรีเอ่ยแล้วยิ้ม “ครับ”บอมบอมยิ้ม “หนูเคยบวชหรือยัง”สมศรีถาม “บวชแล้วครับ” “บวชกี่วั
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 คำสัญญาใต้ต้นมะม่วง
บอมบอมโกหกคำโตและใช้ก็อตเป็นเครื่องมือพามาที่เพชรบูรณ์ ที่แรกที่บอมบอมให้ก็อตพามานั่นคือบ้านสุรเดช ซึ่งเขาก็ไม่แน่ใจว่าสุรเดชยังอยู่หรือเปล่า แต่เขาก็สุ่มมาเพื่อหาเพื่อนรักในวัยอดีต เพราะเคยสัญญากันไว้ว่าจะกลับมาหา แต่บอมบอมไม่สามารถกลับมาหาสุรเดชในวัยหนุ่มหลังจากนี้ด้อีก บอมบอมจึงต้องมาหาสุรเดชเพื่อบอกเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้สุรเดชรับรู้ และบอมบอมให้ก็อตรออยู่ที่รถข้างรั้วของบ้านสุรเดช เมื่อบอมบอมมาถึงบ้านสุรเดชในพื้นที่เดิม แต่บ้านนั้นเปลื่ยนรูปทรงไปมากตามยุค บ้านแต่ก่อนเป็นบ้านสองชั้นที่เป็นไม้อยู่ชั้นบน แต่มาในคราวนี้เป็นบ้านปูนสองชั้นที่ดูสวยงามกว่าแต่ก่อนอย่างมาก บอมบอมกดกริ่งหน้าบ้านสองสามครั้ง สักพักก็มีหนุ่มใหญ่เดินมาที่ประตูรั้ว เพียงเห็นห่างๆบอมบอมก็จำได้ทันทีว่าเป็นสุรเดชเพื่อนรักในวัยเรียน เมื่อเขาเดินมาถึงกับตะลึงงงงันอึ้งตาค้าง “สุรเดชใช่ไหม”บอมบอมถามเพื่อความแน่ใจ เพราะบอมบอมจำได้ว่าสุรเดชมีน้องอยู่อีกหนึ่งคน ที่หน้าตาไม่ได้แตกต่างกันมากเท่าไร “บอมบอมใช่ไหม”สุรเดชก็ไม่แน่ใจเพราะบอมบอมหายไปนาน “ใช่ บอมบอมในปัจจุบันที่ทะลุไปในอดีตที่อยู่ในร่างจ้อย” “เข้ามาก่
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 นายตามตื้อกับหนุ่มปากแซ่บ2
เอกสัมผัสดูดดื่มบอมบอมจนอิ่มเอม ไล้เลื่อนสัมผัสซอกคอไซร้ดมจนสุขใจทั่วทุกทาง ริมฝีปากของเอกดอมดมลงมาถึงเนินอก พบเห็นปทุมถันอันน้อยนิดสีชมพู เอกใช้ริมฝีปากสัมผัสอย่างออกรสชาติ ตวัดลิ้นไล้เวียนวนขบเบาๆ ส่วนอีกมือจับอีกข้างขย้ำขยี้บอมบอมอย่างอ่อนละมุน บอมบอมหายใจถี่ด้วยความกระหายใคร่สวาท เสียวสะท้านแวบในกายขนลุกด้วยความสยิว เอกเปลี่ยนสลับข้างให้สมดุลหมุนลิ้นเนินอกจนบอมบอมครางเสียงแผ่วเบา บอมบอมทนความใคร่กระหายไม่ไหว เพราะตอนนี้บอมบอมเร่าร้อนสวาทอยากจะถวายกายให้เอกไว้เชยชม “พอก่อน”บอมบอมพูดเสียงกระเส่า “เดี๋ยวบอมบอมทำต่อ” เอกพลิกร่างนอนหงายแผ่หลาอ้าขากว้างสุดๆสองมือรองศีรษะให้สูงขึ้น บอมบอมประกบริมฝีปากของเอกดูดดื่มอย่างหิวกระหายใคร่อยาก พออิ่มเอมเปลื่ยนมาดอมดมซอกคอของเอกที่มีกลิ่นเหงื่อ ที่เสริมสร้างอารมณ์ใคร่รักอย่างหนัก บอมบอมเลื่อนริมฝีปากมาที่รักแร้ของบอมบอมเขาดอมดมอย่างสุขใจ ที่ยังมีกลิ่นน้ำหอมผสมกลิ่นกายที่แสนเร่าร้อน “ไปเอามาจากไหนดมรักแร้พี่”เอกรู้สึกจักกะเดียมแต่ก็ชอบเพราะปนเสียวด้วย “ทุกส่วนของพี่เอกเป็นของบอมบอมต้องสำรวจให้หมด” “เอาที่สบายใจ” บอมบอมเปลื่ยนมาไล่ส
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 นายตามตื้อกับหนุ่มปากแซ่บ1
เมื่อเอกเก็บกีต้าร์เสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาจึงเดินมาที่ข้างเตียง"พี่ไม่ค่อยมีอารมณ์ช่วยหน่อย เมื่อบอมบอมไม่มาหาพี่เลยใช้มือหลายรอบ""ช่วยทำอะไร""อม"เอกถอดเสื้อและกางเกงออกจนเผยเห็น ท่อนเอ็นกับไข่ห้อยโตงเตง ส่วนบอมบอมเห็นแล้วต้องกลืนน้ำลายหลายอึก"ได้เลย"บอมบอมเดินไปหาเอกแล้วนั่งคุกเข่าบอมบอมใช้มือจับโคนท่อนเอ็น แล้วรูดส่วนปลายลงจนเผยเห็นความชมพูส่วนหัวและรอยหยัก บอมบอมอดใจไม่ไหว ใช้ริมฝีปากสัมผัสส่วนหัวจนทั่ว ไล้เลียตวัดวนจนรอบรอยหยัก หลังจากนั้นค่อยๆใช้ริมฝีปากแตะส่วนปลายท่อนเอ็น ค่อยๆขยับให้ส่วนปลายท่อนเอ็นเข้าไปภายในปากจนถึงรอยหยัก หลังจากนั้นบอมบอมดูดปล่อยตวัดลิ้นสัมผัสส่วนหัวที่อยู่ภายในปากไปมา จนทำให้เอกเผยครางออกมาด้วยความสยิวท่อนเอ็น"อ่า อ่า อ่าส์"ยิ่งบอมบอมรูดริมฝีปากท่อนเอ็นขึ้นลงจนสัมผัสจุดเสียวที่รอยหยัก เอกถึงกับแอ่นไปข้างหน้าจับศีรษะบอมบอมไว้"หยุดก่อนพี่ทำเอง"เอกดึงท่อนเอ็นออกเกือบสุด หลังจากนั้นดันเข้าจนสุดโคน เอกโยกเข้าออกอย่างช้าๆยิ่งท่อนเอ็นขูดกับริมฝีปากเอกเสียวทั่วลำ"เดี๋ยวนี้ทำเก่งขึ้นนะไม่โดนฟันเลย หรือว่าทำบ่อยจนเป็นผู้เชี่ยวชาญ"บอมบอมอยากเถียงใจจะขาด แต่ก
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 ตามง้อหนุ่มปากแซ่บ
บอมบอมวิ่งตามเอกจนทันตรงหน้ามหาวิทยาลัย ซึ่งเอกยืนรอรถประจำทางอยู่ จึงทำให้บอมบอมตามไปได้ทัน เอกนั้นรู้สึกโกรธบอมบอมมากที่มีผู้ชายหลายคนเข้ามาพัวพัน เขาอยากเป็นหนึ่งเดียวของบอมบอม"พี่เอกจะไปไหน คืนนี้เรามีนัดกันว่าจะไปเที่ยว"บอมบอมหอบเหนื่อยหายใจเสียงดัง"พี่ไม่ไปพี่จะกลับบ้านไปทำใจ ว่าคนที่พี่รักคนนั้นควบสาม ยังไม่รวมในอดีตนับสิบ""พี่เอกเห็นบอมบอมเป็นนางแพศยาหรือไง"บอมบอมมีสีหน้าไม่พอใจคำพูดของเอก"แพศยาน้อยไป พี่ไม่อยากพูดอะไรเยอะกลัวบอมบอมอาย"เอกเห็นคนรอรถประจำทางเยอะจึงใส่นิดหน่อย"พี่เอกนั่น พี่ก็อตลูกพี่กิตก็เพื่อนพี่เอกนี่""ไม่ใช่เพื่อนหรอกคู่แข่งต่างหาก แต่มันสู้พี่ไมได้เพราะบอมบอมเลือกพี่""ก็นั่นไงบอมบอมเลือกพี่ ตอนนี้บอมบอมก็เลือกพี่""ไม่เชื่อหรอกอย่ามาพูดให้ตัวเองดูมีคุณค่า""พี่เอกนี่ก็ขี้งอนขี้น้อยใจบอมบอมขี้เกียจง้อแล้วนะ""ใช่สิ พี่มันไม่มีดีอะไรสักอย่างแถมเป็นภาระให้บอมบอมทั้งอดีตและปัจจุบัน ต่อไปนี้พี่จะอยู่ด้วยตัวของพี่เองไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกันอีก""พี่เอกไปกันใหญ่แล้ว พูดไปเรื่อยพี่ไม่ใช่ภาระของบอมบอมพี่คือคนรักของบอมบอม"ในขณะเดียวกันนั้นก็อตก็มาได้ยินคำพูดนี้พอ
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 เสน่หเกินต้าน
"เชื่อแล้วจร้าพี่เอกหล่อที่สุด" "แต่คงหล่อน้อยกว่ามิคกี้ ภาพนั้นหวานเชียว แล้วทำไมต้องนอนถ่ายกันบนเตียง" "บอมบอมไม่ได้ถ่าย มิคกี้เขาถ่ายเอง"บอมบอมนึกได้ทันทีว่าเป็นสุรเดชที่ถ่าย "แล้วทำไมต้องถอดเสื้อด้วยทำอะไรกัน อยู่กับผู้ชายสองต่อสองจะให้เชื่อได้อย่างไรว่าไม่ได้อึ๊บกัน" "พี่เอกจะดูถูกบอมบอมมากเกินไปแล้วนะ บอมบอมไม่ได้ง่ายขนาดนั้น" "แต่ก็ไม่อยากไม่ใช่เหรอ อ่อยพี่จนหลงหัวปลักหัวปลำ" "ใครหลงกันแน่ บอมบอมหลงพี่เอกมากกว่ามั้ง" "ไม่ต้องมาแก้ตัว คงอยากเก็บผู้ชายทั้งโลกไว้คนเดียวมั้ง" "ถ้าเก็บได้เก็บแล้วไม่ให้เหลือเลย พอใจหรือยัง" "ไม่พอใจ คำอธิบายยังไม่ชัดเจน" "แล้วจะให้บอมบอมทำอย่างไงพี่เอกจะเชื่อบอมบอม" "ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น พี่ไม่มีวันเชื่อใจบอมใจบอมหรอก แต่พี่รักบอมบอมพี่ยอมได้พี่จะทน " "โอเค บอมบอมเข้าใจแล้ว"บอมบอมทั้งงงทั้งขำเอก "ดีมาก แล้วจะมาหาพี่ไหมคืนนี้ยังไม่ดึกเลย" "พี่เอกจะให้บอมบอมไปทำไม" "ก็มาทำอะไรกันไงพี่อยากมากเลย" "พี่เอกบ้าไปใหญ่แล้ว ไปไม่ได้ใช้มือช่วยไปก่อน" "ไม่มาก็ไม่เป็นไร ถ้างั้นแค่นี้พี่เข้าห้องน้ำก่อน" บอมบอม
![What is a divorce? [Mpreg]](https://acfs1.goodnovel.com/dist/src/assets/images/book/43949cad-default_cover.png)
