เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 662
บทที่เกี่ยวข้อง
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 663
ซูชิงอู่หยุดมือเมื่อได้ยินเสียงนั้นแล้วนางก็หันไปทางต้นเสียงดังกล่าวนางเห็นร่างหนึ่งโผล่ออกมาจากด้านหลังกำแพง ซึ่งอยู่ไม่ไกล เขาคือฉีเทียนหยวน ซึ่งซูชิงอู่เพิ่งได้พบเมื่อไม่นานมานี้ และยังเป็นผู้มอบหยกชั้นเลิศสามชิ้นให้กับนางอีกด้วยองค์ชายสามของแคว้นฉีตะวันออกแต่งกายด้วยอาภรณ์หรูหรา ใบหน้าของเขาหล่อเหลาสง่างาม แต่รอยยิ้มบนใบหน้าของเขากลับเหือดหายไปเขามองดูซูชิงอู่ด้วยสายตาจริงจัง ก่อนจะหยุดอยู่ไม่ไกลจากพวกเขาทั้งสอง“พระชายาเสวียน เราพอจะเจรจากันได้หรือไม่?”ซูชิงอู่เหยียบมือข้างหนึ่งของสตรีจากภูเขาศักดิ์สิทธิ์เอาไว้แล้วถามว่า "เรื่องอันใดเล่า?"ฉีเทียนหยวนกัดฟัน "ตราบใดที่เจ้า..."แต่ก่อนที่เขาจะพูดจบ ซูชิงอู่ก็ลงมือทันทีกริชสีเงินแวววาวปาดเข้าที่ลำคอของสตรีจากภูเขาศักดิ์สิทธิ์โดยปราศจากความลังเลและความเมตตาแม้แต่น้อย ใบหน้าปลอมของเด็กรับใช้คนนั้น เผยสีหน้ารอดตายอย่างหวุดหวิด ดวงตาของยังคงมองไปยังทิศทางของฉีเทียนหยวนเลือดไหลออกมาจากมุมปากของสตรีนางนั้น ลำคอของนางเกิดรอยบาด และพูดไม่ออกแม้แต่คำเดียวสตรีจากภูเขาศักดิ์สิทธิ์ร่างกระตุกเบา ๆ สองครั้ง จากนั้นนางก็
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 664
องครักษ์เงาสิบเจ็ดตกตะลึง แต่ยังมองไปที่ซูชิงอู่ด้วยความชื่นชมมากยิ่งขึ้น“เช่นนั้น พระชายาจะได้รับพิษหรือไม่?”ซูชิงอู่ส่ายหัว "วางใจเถิด ข้าไม่เป็นไรหรอก"หลังจากที่นางพูดเช่นนั้นนางจึงเทยาลงบนใบหน้าของเด็กรับใช้คนนั้น ก่อนจะถอดหน้ากากหนังมนุษย์ออกใบหน้าด้านล่างถูกเปิดเผยออกมา ซูชิงอู่เคยเห็นมาครั้งหนึ่งแล้วในชีวิตที่แล้วของนางนางยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย ดวงตาเต็มไปด้วยความเย้ยหยันอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนในชีวิตที่แล้ว นางกลายเป็นหนูทดลอง และนอนเหมือนปลารอเชือด แต่ตอนนี้ คนที่ต้องตายไม่ใช่นางอีกต่อไปแล้ว“คาดไม่ถึงจริง ๆ น่าประหลาดใจเกินคาดทีเดียว”องครักษ์เงาสิบเจ็ดรู้สึกสับสนเล็กน้อย เมื่อได้ยินซูชิงอู่พูดกับตัวเองเช่นนั้น สายตาของเขาก็เคร่งขรึมขึ้นเล็กน้อย“พระชายา ศพนี้สกปรกเกินไป กระหม่อมขอจัดการนำออกไปจะดีกว่า”ซูชิงอู่ส่ายหัว "เหตุใดต้องส่งนางออกไปด้วย ศพของคนจากภูเขาศักดิ์สิทธิ์ล้วนเป็นสมบัติล้ำค่า อีกเดี๋ยวเจ้าจงนำไปโยนไว้ในห้องเลี้ยงกู่ก็แล้วกัน"เมื่อองครักษ์เงาสิบเจ็ดได้ยินเกี่ยวกับห้องเลี้ยงกู่ ก็รู้สึกขนหัวลุกขึ้นมาเล็กน้อยเขาเคยเห็นมันมาก่อน แต่ไม่กล้าเข้าไป
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 665
ฉีเทียนหยวนพูดไม่ออก "..."มุมปากของเขากระตุกเล็กน้อย "แม้ว่าข้าจะเชี่ยวชาญเพลงพิณ แต่ข้ารู้จักปรมาจารย์ที่มีฝีมือกว่าข้า ข้าสามารถแนะนำให้พระชายาได้..."ซูชิงอู่หรี่ตาลงเมื่อได้ยินสิ่งนี้ "ดูเหมือนว่าองค์ชายสามคงไม่พึงใจที่จะมายังจวนของหม่อมฉันแล้ว เช่นนั้น..."“ข้ายินดี ยินดีอย่างแน่นอน!”ตอนนี้ฉีเทียนหยวนถูกจับจุดอ่อนได้แล้ว เขาจึงทำได้เพียงเก็บซ่อนความคิดทั้งหมดของเขาไว้เท่านั้นเย่ชิวหมิงเพิ่งเดินมาถึงประตูหลัง เมื่อได้ยินสิ่งนี้ เขาก็ยิ้มและพูดว่า "คิดไม่ถึงว่าพี่ฉีกับพระชายาจะสนิทกันเช่นนี้"เหงื่อเย็นไหลออกมาบนหน้าผากของฉีเทียนหยวน หัวใจของเขารู้สึกหนาวเหน็บจับขั้วหัวใจเขากัดฟันพูด "ถือเป็นเกียรติของข้า"งานเลี้ยงครบร้อยวันสิ้นสุดลง บ่าวในจวนอ๋องก็เริ่มเข้ามาเก็บของ ขณะที่ซูชิงอู่กำลังจะเดินออกไป ฉีเทียนหยวนก็เร่งฝีเท้าตามนางไปทันทีข้างกายเขานอกจากบ่าวคนเดิมแล้ว เพื่อไม่ให้เป็นที่สังเกต เขาไม่ได้พาคนอื่นมาด้วย ตอนนี้เขาจึงติดอยู่ในจวนอ๋องเพียงลำพัง“พระชายาเสวียน หากท่านกักขังข้าในจวนอ๋องนานเกินไป ไม่กลัวหรือว่าคนอื่นจะนินทา? ตอนนี้ท่านอ๋องเสวียนไม่อยู่ในเมือ
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 666
ระยะห่างกำลังพอดีอวิ๋นชิงได้ส่งบุคคลนั้นไปที่นั่นแล้วและตอนนี้ก็กลับมารายงาน "องค์ชายสามต้องการถามพระชายาว่า ท่านจะให้พระองค์เล่นพิณนานเพียงใดเพคะ?"ซูชิงอู่ยกมุมปากของนางขึ้น “เจ้าไปบอกให้เขาเล่นจนกว่าข้าจะขอให้เขาหยุด และหากเขาหยุดเล่นเอง เดาว่าเขาคงไม่อยากรู้ผลที่ตามมากระมัง”ยามกลางคืนบ่าวไพร่ในจวนต้องพักผ่อน แน่นอนว่านางจะไม่ให้เขาเล่นต่อไป แต่ในยามกลางวันนั้นเขาไม่มีทางหนีพ้นอย่างไรนางไม่ใช่ปีศาจเพียงนั้นร่างของสตรีจากภูเขาศักดิ์สิทธิ์ถูกส่งไปยังห้องเลี้ยงกู่แล้ว หลังจากนั้นไม่นานนางก็เหลือเพียงกระดูกเท่านั้นนางไม่แม้แต่จะไปดูเอง แต่สั่งให้คนจับมู่หรงฉางฉวนมัดไว้ และสาดน้ำปลุกเขาจนตื่นนางให้เขากินยาแก้พิษที่ช่วยยืดเวลาการแพร่ของพิษในร่างกายเพื่อให้เขามีสติชั่วคราว ซูชิงอู่มองไปที่มู่หรงฉางฉวนซึ่งลืมตาขึ้นและฟื้นคืนสติได้เล็กน้อย แล้วพูดว่า "เจ้ามาทำอะไรที่จวนอ๋อง?"มู่หรงฉางฉวนหรี่ตาลงเล็กน้อย เมื่อเขาเห็นสถานการณ์ปัจจุบันของตัวเองเขาก็รู้ว่าทุกอย่างจบสิ้นแล้วอ๋องเสวียนกล้าแท้กระทั่งจับกุมบิดาของเขา เช่นนั้นแน่นอนว่าย่อมไม่เมตตาต่อตนด้วยตอนนี้เมืองหลวงของแคว้นหนา
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 667
มู่หรงฉางฉวนไม่เคยเห็นสตรีที่โหดร้ายและโหดเหี้ยมเช่นนี้มาก่อน เขากัดฟันพยายามไม่ให้ตัวเองกรีดร้องออกมาฟันของเขาสั่นด้วยความเจ็บปวดพร้อมกับร่างกายของเขาสั่นเทา องครักษ์เงาสิบเจ็ดและคนอื่น ๆ เห็นว่าขาของเขาถูกทำลายจนพิการไปหมดแล้ว พวกเขาจึงหยุดมือ“ซู… ชิงอู่!”ซูชิงอู่ยกยิ้มมุมปาก ดวงตาเต็มไปด้วยความดุดัน“ใครก็ตามที่ล้ำเส้นข้า ข้าไม่มีวันเมตตา แม้ข้าจะไม่ฆ่าเจ้า แต่ข้ามีวิธีมากมายที่จะทำให้เจ้าตายก็ไม่ได้ อยู่ก็ไม่ได้ หากแม่ทัพมู่หรงยังสนใจ ภายภาคหน้าข้าจะพาเจ้าไปเจอดี”มู่หรงฉางฉวนกัดฟันด้วยความโกรธ "หากวันใดเจ้าตกอยู่ในมือข้า ข้าจะทำให้เจ้ารู้สึกเสียใจจนไม่อาจทนได้อย่างแน่นอน!"ซูชิงอู่ยกคิ้ว "เช่นนั้นก็รอจนกว่าวันนั้นจะมาถึงแล้วกัน"นางยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย "องครักษ์เงาสิบเจ็ด ส่งเขากลับไปและจัดการเตือนคนในตระกูลมู่หรงให้เลิกคิดแผนการเสียที"“รับทราบพ่ะย่ะค่ะ พระชายา!”แม่ทัพมู่หรงถูกส่งกลับไปยังบ้านของมู่หรงในชั่วข้ามคืน ข่าวเรื่องขาของเขาพิการก็แพร่กระจายออกไปแม่ทัพผู้ที่นำทัพบนหลังม้ามาหลายปีสูญเสียขาทั้งสองข้างในพริบตา เท่ากับว่าเขาสิ้นสภาพโดยสิ้นเชิงบรรดาผู้ที่เป
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 668
ชายแดนแถบซีเป่ยของแคว้นหนานเย่ถูกควบคุมโดยแนวป้องกันใหญ่สองแห่งของเมืองหน้าด่านตะวันตกและเขตเจิ้นเป่ย เนื่องจากทั้งสองจุดอยู่ไม่ไกลกันจึงสามารถสร้างแนวป้องกันที่แข็งแกร่ง สามารถต้านทานการรุกรานของแคว้นอู๋ตะวันตก และปกป้องราษฎรทั้งหมดแถบตะวันตกเฉียงเหนือได้ เช่นนั้นจ้าวหลี่จึงทำหน้าที่เป็นแม่ทัพใหญ่คุมแนวป้องกันทั้งสองนี้ไว้เขาได้รับการขนานนามว่าแม่ทัพใหญ่แห่งซีเป่ยแต่เดิม ทุกอย่างนี้เป็นของเย่เสวียนถิงตอนนี้แคว้นอู๋ตะวันตกได้ระดมกำลังทหารสี่แสนนายมาเพื่อโจมตีเขตเจิ้นเป่ย และจ้าวหลี่ที่ได้รับข่าวคงจะระดมทหารทั้งหมดจากเมืองหน้าด่านตะวันตกมาประจำการที่นี่ตามที่อาอู่เล่าให้ฟัง ในชีวิตที่แล้วเขาถูกส่งไปประจำการแถบตะวันตกเฉียงเหนือ และรีบกลับจากเขตเจิ้นเป่ยเพื่อไปช่วยนางเพื่อประโยชน์ของราษฎรทางตะวันตกเฉียงเหนือ เขาไม่ได้นำทัพไปด้วย เพื่อช่วยอาอู่ เขาเดินทางกลับเมืองหลวงไปเพียงลำพัง...เย่เสวียนถิงดึงสติกลับมา แววตาของเขาฉายแววโหดเหี้ยมวูบหนึ่งถ้าเป็นเขาในตอนนี้ คงจะไม่โง่ขนาดนั้นอีกแล้วผู้ใต้บังคับบัญชาลังเลเล็กน้อย เสียงของเขาก็ต่ำเล็กน้อยขณะเอ่ยปาก“ท่านอ๋อง กระหม่อมมีเรื่อ
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 669
หนึ่งในสองคนนั้นคือจ้าวหลี่ในฐานะแม่ทัพใหญ่แห่งซีเป่ย เขามีอำนาจยิ่งใหญ่ และสามารถระดมกำลังพลทั้งหมดในซีเป่ยได้แน่นอนว่ายังรวมไปถึงเมืองซีเป่ยแห่งนี้ด้วยเจ้าเมืองอายุราวสี่สิบกว่า ๆ ใบหน้าของเขาดูเฉลียวฉลาดยิ่งนัก เคราที่ไว้เล็กน้อยทำให้ดูเป็นคนสุขุมและมั่นคงเขาลูบเคราของตน พลางมองไปยังนายทหารหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า ไม่อาจห้ามตัวเองไม่ให้ยกยิ้มได้“แม่ทัพจ้าว มิใช่ว่าท่านคิดหาทางออกไว้แล้วหรอกหรือ? ไฉนจึงมาถึงขั้นนี้ได้เล่า?”ใบหน้าของจ้าวหลี่น่าเกลียดมาก เขาไม่คาดคิดว่าหลังจากที่ข่าวถูกส่งจากเมืองหลวงจะไม่มีการตอบกลับเลยข่าวสารที่ส่งไปกลับเหมือนหินที่จมลงสู่ทะเล ไม่เกิดระลอกคลื่นแม้แต่น้อย“มันก็เพราะคนเหล่านั้นไร้ความสามารถ แม้แต่สตรีหนึ่งคนกับเด็กไม่กี่คนก็ยังจัดการไม่ได้”เจ้าเมืองหัวเราะเบา ๆ "เท่าที่ข้ารู้มา ท่านอ๋องผู้นั้นไม่ใช่คนประเภทที่จะเปิดช่องโหว่ให้ใครเห็นได้ง่าย ๆ พระชายาและเด็กน้อยทั้งสามต้องได้รับการคุ้มครองจากคนที่เขาจัดเตรียมไว้เป็นแน่"จ้าวหลี่กำหมัดอย่างดุเดือด สายตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ“ไม่มีวิธีอื่นที่จะจัดการกับพวกเขาแล้วหรือ?”เจ้าเมืองพยักหน้าเล็
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 670
ประตูบานเล็กแคบมาก ครั้งหนึ่งผ่านได้เพียงสามถึงห้าคน ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหนกว่าที่กองทหารหลายแสนนายที่เย่เสวียนถิงนำมาจะผ่านประตูไปได้หมดนี่เป็นการบีบคั้นอย่างแรงที่เขาทำต่อเย่เสวียนถิง ตราบใดที่มาถึงถิ่นของเขา หากเป็นงูก็ต้องขดตัว หากเป็นมังกรก็ต้องหมอบลงเย่เสวียนถิงเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยจากนั้นเขาก็ถามรองแม่ทัพที่อยู่ข้าง ๆ ว่า “เตรียมพร้อมหมดหรือยัง?”รองแม่ทัพกล่าวด้วยความเคารพทันที "ท่านอ๋องโปรดวางใจ คนที่เข้าเมืองไปก่อนหน้านี้ได้จัดการให้ราษฎรที่อาศัยอยู่ใกล้ประตูเมืองย้ายไปอยู่ในที่ปลอดภัยแล้วพ่ะย่ะค่ะ""ดีแล้ว"หลังจากที่เย่เสวียนถิงพูดจบ เขาไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมองจ้าวหลี่ด้วยซ้ำ ก่อนเอ่ยปากอย่างเย็นชาออกมาเพียงว่า"ระเบิดเลย""พ่ะย่ะค่ะ!""ตู้ม!"เมื่อเย่เสวียนถิงพูดจบ ก็เกิดเสียงระเบิดดังกึกก้องตามมาจ้าวหลี่และพรรคพวกบนกำแพงเมืองรู้สึกว่าร่างกายของพวกเขาโคลงเคลง บางคนเกือบจะพลัดตกจากกำแพงหากตกจากกำแพงลงไป ย่อมกลายเป็นเศษเนื้อแน่นอนดวงตาของทุกคนแสดงความหวาดกลัวออกมา และหันมองไปยังทิศทางที่เสียงดังออกมาพวกเขาเห็นว่า ประตูเมืองซึ่งแต่เดิมปิดอยู่นั้นม
บทล่าสุด
