แชร์
บทที่ 50
บทที่เกี่ยวข้อง
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 51
หลิงซื่อหัวใจบีบรัด ยามนี้นางเป็นฮูหยินของประมุขตระกูล มีแต่นางเท่านั้นที่สามารถจัดการเรื่องเงินทองได้ ตอนนี้ซูชิงอู่คิดจะเอาไปทั้งหมด ก็มิต่างอันใดจากการแล่เนื้อเถือหนังของตน! หลิงซื่อลุกขึ้นพลางเอ่ยขึ้นมาว่า "ข้าไม่ยอม!" ทุกคนต่างทอดสายตามองหลิงซื่อ สีหน้าของหลิงซื่อเปลี่ยนเป็นซีดขาว เมื่อนางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ก็เห็นอัครเสนาบดีซูหลุบตาลงแล้วเอาแต่นิ่งเงียบ นางจึงรีบกระตุกแขนเสื้อของเขาทันที "นายท่าน บอกข้าทีเถิดเจ้าค่ะ ถ้านางเอาเงินไปหมดแล้ว บ่าวไพร่ของตระกูลใหญ่เช่นนี้จะอยู่กันอย่างไร? และ...ยิ่งไปกว่านั้น มารดาของท่านก็สุขภาพไม่ดี นางต้องพบท่านหมอและรับยาอยู่ทุกวันซึ่งใช้เงินไม่น้อยเลย มิหนำซ้ำยังต้องใช้โสมอายุร้อยปีชั้นยอดเพื่อบำรุงร่างกาย ต้นหนึ่งก็ตกสองร้อยตำลึงเข้าไปแล้ว..." สีหน้าของอัครเสนาบดีซูกลับยิ่งหม่นคล้ำมากขึ้นเรื่อย ๆ ซูชิงอู่ยิ้มพลางกล่าวว่า "ในเมื่อพวกเราไม่มีเงินจ่ายให้พวกบ่าวรับใช้ก็ส่งพวกเขาออกไป ถ้าพวกเราไม่มีเงินซื้อโสมอายุร้อยปี เช่นนั้นก็ซื้อโสมธรรมดา ท่านพ่อของข้าเป็นถึงอัครเสนาบดีแห่งราชวงศ์ถังและมีเบี้ยหวัดรายปีมากโข ถ้าหากประหยัดสักหน่อย จ
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 52
การแนะนำให้รู้จักกันเช่นนั้นทำให้ดวงตาของเย่เสวียนถิงฉายแววประหลาดใจ เขากวาดสายตามองเสี้ยวหน้าของซูชิงอู่พลางเลิกคิ้วแล้วลดเสียงลง จากนั้นก็ออกแรงบีบมือที่อยู่ในฝ่ามือของตัวเองไว้แน่น "อาอู่ ข้า..." ซูชิงอู่ดึงตัวเขามาข้างหน้าพลางกล่าวว่า "นี่คือซูหัวจิ่นพี่ใหญ่ของข้าที่ยามนี้เป็นเจ้ากรมกิจการพลเรือน เขามาถึงตำแหน่งนี้ได้ด้วยความสามารถของตนเอง พี่ชายของข้าหาได้พึ่งพาเส้นสายของตระกูลแต่อย่างใดไม่..." ซูเชียนหมิงรีบเดินเข้ามาประสานมือคำนับเย่เสวียนถิง ยามนี้ดูเหมือนท่าทีแฝงเจตนาร้ายแลไม่เป็นมิตรเมื่อก่อนหน้านี้จะสลายหายไปจนสิ้น "กระหม่อมซูเชียนหมิงเป็นพี่รองของนาง ยามนี้กระหม่อมเป็นหัวหน้าราชองครักษ์คอยอารักขาข้างพระวรกายฮ่องเต้พ่ะย่ะค่ะ ข้าชื่นชมในความน่าเกรงขามของท่านอ๋องมานานและนับถือท่านจากใจจริง นับแต่บัดนี้เป็นต้นไป คงต้องฝากน้องสาวของข้าไว้กับท่านเสียแล้ว ท่านอ๋อง" วาจาเหล่านี้ทำให้ซูชิงอู่รู้สึกอุ่นใจ นางยิ้มพลางมองเย่เสวียนถิง สีหน้าของนางพึงพอใจอยู่บ้าง นางเองก็มีผู้หนุนหลังเช่นกัน สีหน้าเพียงเล็กน้อยเช่นนั้นกลับทำให้นางแลดูงดงามสดใส ดวงตาคู่งามเต็มเปี่ยมไปด
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 53
ซูชิงอู่พาคนไปยังที่เรือนที่หลิงซื่อพักอาศัยอยู่ องครักษ์หลายนายจากตำหนักอ๋องที่ยืนอยู่ตรงประตู ล้วนมีท่าทีอยากจะบุกเข้าไป เย่เสวียนถิงที่ยืนอยู่เคียงข้างซูชิงอู่หรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "ทำลายทิ้งซะ" "พ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋อง!" คนพวกนั้นวิ่งเข้ามาพร้อมเครื่องไม้เครื่องมือ จากนั้นก็ขนย้ายข้าวของทุกอย่างที่พวกเขาจะสามารถเอาไปได้ แล้วทุบทำลายข้าวของที่ไม่สามารถขนย้ายได้ พวกเขาดูเหมือนหัวขโมยกลุ่มหนึ่งก็มิปาน ซูชิงอู่มิได้รู้สึกเสียใจ อย่างไรเสียถ้าหากขนย้ายไปมิได้แล้วต้องทิ้งเอาไว้ที่นี่ ก็รังแต่จะถูกผู้อื่นนำไปใช้เสียเปล่า ๆ มิสู้ทำลายทิ้งให้สิ้นซากเสียดีกว่า นางเดินเข้ามาในห้องพลางกวาดสายตามองไปรอบห้อง ทันใดนั้นก็หยุดฝีเท้าอยู่ตรงแจกันใบหนึ่ง สายตาของเย่เสวียนถิงคอยตามติดนาง เมื่อเห็นนางหมุนฐานแจกันด้วยท่าทีคล่องแคล่ว ภาพเขียนที่แขวนอยู่บนผนังทางด้านหน้าก็ร่วงหล่นลงมา เผยให้เห็นห้องลับที่อยู่ข้างหลัง ซูชิงอู่ยิ้มพลางกล่าวว่า "อยู่ตรงนี้อย่างที่คาดคิดเอาไว้จริง ๆ เสียด้วย" เมื่อเย่เสวียนถิงเห็นนางก้าวเข้ามาก็รีบขวางนางเอาไว้ทันที น้ำเสียงของเขาทุ้มต่ำและเค
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 54
ตรงหน้าของนางคือหีบหยกแถวหนึ่ง โดยที่หีบแต่ละใบมีสมุนไพรที่ได้รับการเก็บรักษาเป็นอย่างดี มีสมุนไพรอยู่ทุกชนิด นับเป็นสมบัติที่ยากจะพบได้ในตลาด ลำพังแค่ต้นเดียวก็มีมูลค่าถึงหลายพันตำลึงทองแล้ว! ซูชิงอู่พลันดวงตาแดงก่ำขึ้นมาทันที พอนางนึกได้ว่าสุดท้ายของพวกนี้ล้วนถูกหลิงซื่อแลกเปลี่ยนเป็นสินเดิมให้แก่ซูเชียนหลิง โทสะระลอกหนึ่งก็อดมิได้ที่จะปะทุขึ้นมา นางอยากจะสับทั้งสองคนนี้ให้เป็นชิ้น ๆ นัก แต่นางรู้สึกว่าให้พวกนางตายเช่นนั้นคงจะง่ายดายเกินไปจริง ๆ ถ้าหากนางมิได้ทรมานพวกนางให้มากพอ นางจะบรรเทาความเกลียดชังลงได้อย่างไรกัน? ซูชิงอู่ก้าวเข้ามาสัมผัสหีบหยก ข้าวของเหล่านี้ล้วนเป็นของฟางอี๋ซิน เช่นเดียวกับตำรับโอสถอันเป็นสมบัติที่ยากจะพบเจอในพิภพ นางจึงเอ่ยขึ้นมาว่า "เสวียนถิง ข้าอยากจะเอาของพวกนี้กลับไปด้วย" "ได้สิ" เย่เสวียนถิงสั่งให้องครักษ์ที่อยู่ข้างนอกเข้ามาขนย้ายข้าวของออกไป หีบใบแล้วใบเล่าถูกใส่ลงไปในลังไม้ เมื่อซูชิงอู่เห็นว่าในที่สุดพวกมันก็หวนคืนสู่เจ้าของที่แท้จริง นางก็มองด้วยสายตาพึงพอใจอย่างล้ำลึก จากนั้นนางก็เดินไปยังหีบอีกใบซึ่งมีอัญมณีล้ำค่านับไม่ถ้วน ก
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 55
"โอ๊ย เจ็บเหลือเกิน หยุดนะ!" หลิงซื่อกรีดร้อง ทว่านางมิใช่คู่ประมือของซูชิงอู่ ต่อให้นางรับใช้ข้างกายทั้งสองคนคิดจะเข้ามาช่วย แต่พวกนางก็มิอาจขวางเอาไว้ได้ ซูชิงอู่ดึงปิ่นปักผมทองคำหลายเล่มที่อยู่บนศีรษะของอีกฝ่ายเอาไว้ในมือ เส้นผมบางส่วนของหลิงซื่อยังพันอยู่รอบปิ่นปักผม ผมของนางยุ่งเป็นกระเซิงแล้วล้มลงกับพื้น สิ้นสภาพราวกับขอทานผู้หนึ่ง ซูชิงอู่เหลือบมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเย็นชาพร้อมแววยิ้มเยาะที่ผุดขึ้นมาจากมุมปากของนาง จากนั้นก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งว่า "ท่านอ๋อง ไปกันเถอะ" "ซูชิงอู่!" เสียงตะโกนของหลิงซื่อดังสะท้านฟ้าสะเทือนดิน ทว่ากลับหามีผู้ใดสนใจนาง ราวกับว่าทั่วทั้งจวนอัครเสนาบดีถูกรื้อค้น และหลงเหลือเอาไว้เพียงของไร้ค่า ซูหัวจิ่นแต่งงานออกเรือนและย้ายออกจากจวนอัครเสนาบดีไปแล้ว ฉะนั้นเขาย่อมไม่สนใจว่าจวนอัครเสนาบดีจะลงเอยเช่นใด เขาจะพาซูฉางเซิงไปอยู่ด้วยเป็นการชั่วคราว ส่วนซูเชียนหมิง เขาลำพังตัวคนเดียวทั้งยังประจำการอยู่ในวังหลวงตลอดทั้งปี เขากลับมาเพียงเดือนละครั้งไม่ก็สองครั้งเท่านั้นซึ่งแน่นอนว่าย่อมมิได้ส่งผลกับเขา เมื่อซูชิงอู่เห็นหีบใบใหญ่หลายสิบใ
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 56
เมื่อมีกุญแจดอกนี้ ซูชิงอู่ก็สามารถใช้เงินได้ตามใจ เงินประจำเดือนของบ่าวรับใช้ในตำหนักก็ต้องให้นางอนุมัติจึงจะเบิกถอนได้ กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ ยามนี้ซูชิงอู่กุมอำนาจของพระชายาเอาไว้หมดแล้ว หลังจากกลับมาที่เรือนหลัก ซูชิงอู่ก็ตั้งป้ายวิญญาณของมารดาตนเองเอาไว้อีกห้อง จากนั้นก็ตระเตรียมทุกอย่างเพื่อจะได้จุดธูปเซ่นไหว้ทุกวัน จากนั้นนางก็พาตัวแม่นมหลินกลับมาแล้วขังนางเอาไว้ในห้องเก็บฟืนต่อไป เพราะนางรู้สึกว่าอีกฝ่ายคงจะมีความลับซุกซ่อนอยู่ มิหนำซ้ำยังเป็นความลับที่ทำให้ฮูหยินผู้เฒ่าถึงขนาดขอร้องแทนอีกฝ่าย... มิฉะนั้นเมื่อพิจารณาจากอุปนิสัยของฮูหยินผู้เฒ่า นางคงจัดการกับแม่เฒ่าอูที่มาถึงจวนเพื่อวิงวอนขอความเมตตาไปแล้ว ทว่าเรื่องกลับดำเนินมาถึงขั้นที่นางต้องสอดมือเข้ามายุ่งด้วยตนเอง ชะรอยเรื่องนี้คงจะมีเหตุผลอยู่เป็นแน่ ทันทีที่งานวิวาห์สิ้นสุดลง หลังจากกลับถึงตำหนัก วันรุ่งขึ้นเย่เสวียนถิงก็ต้องเดินทางมาเข้าเฝ้าถวายรายงาน จากนั้นข่าวเรื่องที่เมื่อวานนี้จวนอัครเสนาบดีถูกรื้อค้นก็แพร่สะพัดราวกับไฟลามทุ่งโดยมิทราบสาเหตุ ยิ่งไปกว่านั้น สตรีทุกนางของตระกูลซูต่างก็ล้มหมอนนอนเสื่อใน
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 57
ถึงแม้ว่าซูชิงอู่จะรู้ว่าโจวหรุ่ยมิได้เชิญนางเข้ามาด้วยเจตนาดี แต่ยามที่นางเห็นเย่อวิ๋นถูก็ยังตะลึงงันไปชั่วขณะ ทันใดนั้นนางก็รีบทำสีหน้าตื่นตกใจแล้วหันหลังวิ่งออกไปข้างนอก "ช่วยด้วย มีมือสังหารเจ้าค่ะ!" ทั้งสองคนในห้องต่างตกตะลึงกับท่าทางที่จู่ ๆ ก็เปลี่ยนไปของซูชิงอู่ ต่อให้เย่อวิ๋นถูนึกถึงฉากที่ได้พบซูชิงอู่มานับไม่ถ้วน เขาก็มิคาดว่าเหตุการณ์จะพลิกผันเช่นนี้ อย่างไรเสียนี่ก็คือจวนเสนาบดีกรมพระคลัง หลังจากได้ยินเสียงตะโกนของซูชิงอู่ บ่าวรับใช้นับไม่ถ้วนก็วิ่งเข้ามาทันที องครักษ์ในจวนเองก็มาถึงประตูเรือนเช่นกัน บรรดาบ่าวรับใช้กับนางรับใช้ที่ซูชิงอู่พามาด้วยต่างรีบเข้ามาล้อมนางเอาไว้ "พระชายา เกิดอันใดขึ้นกระนั้นหรือ!" ซูชิงอู่มีสีหน้าตื่นตระหนก จากนั้นนางก็ชี้มาที่ห้องของโจวหรุ่ยด้วยมือไม้อันสั่นเทาพร้อมสีหน้าซีดเผือด "มะ... เมื่อสักครู่ตอนที่ข้าเดินเข้าห้องมาพร้อมกับคุณหนูโจว จู่ ๆ ข้าก็เห็นบุรุษผู้หนึ่งอยู่ข้างใน อย่างไรเสียแม่นางโจวก็ยังเป็นสตรีที่ยังมิได้ออกเรือน เช่นนั้นจะมีคนแปลกหน้าอยู่ในห้องเช่นนี้ได้อย่างไรกัน? ดังนั้นข้าจึงรู้สึกหวาดกลัวเหลือเกิน..." ทันท
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 58
ซูชิงอู่ใช่นิ้วหัวแม่มือถูข้อนิ้วเบา ๆ พร้อมรอยยิ้มที่กดลึกขึ้นเรื่อย ๆ สีหน้าของโจวหรุ่ยพลันแปรเปลี่ยน ยิ่งนางได้ฟังกลับยิ่งรู้สึกกระวนกระวายใจมากขึ้นเรื่อย ๆ ทันใดนั้นประตูก็เปิดออก บุรุษร่างสูงเพรียวที่มีสีหน้าเย็นชาผู้หนึ่งก้าวเดินออกมาจากข้างใน ตอนนี้ทุกคนต่างตื่นตกใจแล้วสายตาของพวกเขาก็จับจ้องมาที่เขา ฮูหยินผู้เฒ่าแห่งตระกูลโจวรีบแสดงคำนับด้วยท่าทีตื่นตระหนก "ถวายบังคมองค์ชายสามเพคะ!" ฮูหยินโจวเองก็รู้สึกตกตะลึง นางจ้องมองบุรุษที่เดินออกมาจากห้องของบุตรีด้วยสีหน้าตื่นตะลึง นางรู้สึกหวาดกลัวจนตัวสั่นจวนจะล้มลงกับพื้นอยู่รอมร่อ "อะ...องค์ชายสามเสด็จ ขออภัยที่พวกหม่อมฉันมิได้ต้อนรับให้ดีเพคะ..." โจวหรุ่ยกัดริมฝีปากและสีหน้าซีดเผือด ยามนี้ทุกคนในเรือนต่างก็เห็นองค์ชายสามออกมาจากห้องของนาง ซูชิงอู่มิได้ใส่ใจอารมณ์ของทุกคนรอบตัวพลางเอ่ยเสียงดังลั่นขึ้นมาว่า "ที่แท้ก็เป็นองค์ชายสามนี่เอง ข้าก็นึกว่าเป็นมือสังหารหรือโจรเด็ดบุปผาคนใดที่เข้ามาเสียอีก กลางวันแสก ๆ อยู่แท้ ๆ องค์ชายสามก็ลอบเข้ามาในห้องของสตรี ใช่กำลังจะกระทำเรื่องน่าอับอายในหอห้องหรือไม่?" ดวงตาของโจวหร
บทล่าสุด
