บทที่ 351

เพราะเมื่อไม่นานมานี้นางถูกซูชิงอู่จัดการ คราวนี้องค์หญิงสี่สงบเสงี่ยมเป็นอย่างมากพลางสั่งให้กลุ่มของนางแหวกทางให้

เมื่อเห็นนางทำตัวสุภาพ ซูชิงอู่ยิ้มมุมปากเล็กน้อยพลางเหลือบมองนาง

สายตาคู่นั้นมีความหมายลึกซึ้ง

องค์หญิงสี่รู้สึกเหมือนกำลังตกเป็นเป้าของงูพิษ

ร่างกายของนางชาวาบ มือและเท้าของนางแข็งทื่อเล็กน้อย จนกระทั่งซูชิงอู่เดินจากไปไกลแล้ว นางจึงค่อย ๆ รู้สึกอุ่นขึ้น

เย่หมิงเยว่กัดฟันพูด “เพิ่งจะตั้งท้องไม่ใช่รึ ภูมิใจอะไรนักหนา? ระวังตัวไว้เถอะ เด็กจะไม่ได้ลืมตาดูโลก ถึงเด็กจะได้เกิดมาก็คงไม่สามารถเติบโตได้อย่างปลอดภัยหรอก!”

นางพึมพำกับตัวเอง คำพูดของนางเต็มไปด้วยคำสาปแช่งและความอาฆาตพยาบาท

นางก้าวเข้าไปในห้องเห็นไทเฮาเอนกายบนตั่งนุ่ม ๆ โดยกำลังหลับตาตั้งสมาธิ

“ไทเฮาเพคะ หมิงเยว่มีเรื่องจะทูล…”

ไทเฮาทรงค่อย ๆ เปิดเปลือกตาขึ้น แลดูเหนื่อยล้าเล็กน้อย

แต่พระนางก็ยังคงรวบรวมกำลังตรัสขึ้น “ว่ามา มีเรื่องอะไร?”

“ท่านราชครูกลับมาแล้วเพคะ แต่เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส เขาไม่ได้ตรงกลับมาที่วัง ทว่าให้คนส่งข่าวมาที่วังแทน หมิงเยว่บังเอิญไปพบกับคนผู้นั้นมา หม่อมฉันจึงเข้ามากราบทูลไทเฮาด้