เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 258
บทที่เกี่ยวข้อง
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 259
ไม่คาดคิดว่าในตอนนี้สัตว์ร้ายจะกล้าร้องคำรามใส่เขาสีหน้าของเย่อวิ๋นถูดูไม่สู้ดีนัก แต่เขาก็ไม่ได้ถอยแม้แต่ก้าวเดียวคนที่อยู่ใกล้ ๆ จับโซ่ที่ล่ามเสือขาวเอาไว้ ทำให้ทุกอย่างอยู่ในระยะที่ปลอดภัยดวงตาของเย่อวิ๋นถูมีแววดุร้าย เขายิ้มมุมปากเขาแอบหันข้างมองไปยังฮ่องเต้เฒ่าที่นั่งอยู่บนสุดฮ่องเต้เฒ่าเชิดคางขึ้นเล็กน้อย ดวงตาของพระองค์เต็มไปด้วยปริศนา จากนั้นจึงทรงพยักหน้าเล็กน้อยทันใดนั้นเย่อวิ๋นถูก็ก้าวไปข้างหน้า คว้าเชือกแล้วพลิกตัวขึ้นบนหลังเสือดวงตาของเสือขาวเบิกกว้าง อีกทั้งยังมีท่าทีต่อต้าน มันถึงกับจะอ้าปากใหญ่ ๆ กัดเย่อวิ๋นถูเมื่อเห็นท่าทางที่ดุร้ายของเสือขาว หลายคนก็ถอนหายใจ“เสือขาวตัวนี้ดุร้ายเสียจริง ขอองค์ชายสามอย่าได้รับบาดเจ็บเลยเถอะ…”“ดูสิดู องค์ชายสามขี่หลังเสือขาว!”มีคนอุทานเพราะเห็นว่าเย่อวิ๋นถูกำลังขี่หลังเสือ ทว่าเสือขาวที่แข็งแรงมีชีวิตชีวากลับตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ในขณะนี้ ราวกับมันกำลังถูกบางอย่างกระตุ้นอย่างรุนแรงเม็ดเหงื่อเย็นไหลออกมาบนหน้าผากของเย่อวิ๋นถู แต่เขาก็ไม่ได้รีบลงมาจากหลังเสือ แต่กลับเงยหน้ามองเย่ชิวหมิงด้วยท่าทียั่วยุเย่อวิ๋นถูเยาะ
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 260
เดิมทีทรงคิดว่าเย่ชิวหมิงจะสามารถทำให้พระองค์ภูมิใจได้ แต่ไม่คาดคิดว่าเสือขาวตัวนี้จะเป็นเพียงแมวป่วยที่ถูกเลี้ยงให้เชื่อง ช่างธรรมดาเสียจริงอาจกล่าวได้ว่าการกระทำของเย่อวิ๋นถูดึงความสนพระทัยของฮ่องเต้เฒ่าที่เอนเอียงไปทางองค์ชายใหญ่กลับมาอีกครั้งเขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก แม้ขาของเขาจะเจ็บมากกว่าเดิมหลังจากอดทนมานาน แต่เพื่องานเลี้ยงในครอบครัวในวันนี้ก็ยังถือว่าคุ้มค่าซูชิงอู่หลุบตาลงซ่อนความโมโหโกรธาทั้งหมดเอาไว้นางกำจอกด้วยแรงเล็กน้อยเพื่อระงับความคิดบ้า ๆ ที่หมุนวนอยู่ในหัวของนางทว่าในขณะนี้ มีมือใหญ่มากุมมือของนาง ฝ่ามือนั้นเต็มไปด้วยอุณหภูมิที่ร้อนจัดทันใดนั้นนางก็เงยหน้าขึ้นไปเห็นดวงตาเหยี่ยวของเย่เสวียนถิงที่หรี่มองมาเล็กน้อย ริมฝีปากบางของเขาขยับเบา ๆ “อาอู่ รอดูไปก่อน”ซูชิงอู่ตกตะลึง นางมองไปยังเย่อวิ๋นถูและเสือขาวอีกครั้งทันใดนั้น เย่อวิ๋นถูก็ถูกเหวี่ยงออกไปอย่างรุนแรงในขณะที่เขากำลังจะลงจากหลังเสือเหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นในพริบตาจนเขาไม่มีเวลาได้ตั้งตัวหลังของเย่อวิ๋นถูกระแทกเสาอย่างแรง จากนั้นเขาก็ร่วงลงมาอย่างหมดสภาพภาพตรงหน้าเริ่มเลือนลาง“โฮก!”ไป๋
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 261
เมื่อได้ยินคำสั่งของราชครูเฒ่า องครักษ์ทุกคนก็พร้อมใจหยิบดาบออกมาชี้ไปที่เสือขาวไป๋เฟิงไม่โง่ มันตระหนักได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติจึงหันหลังวิ่งหนีไปมันวิ่งตรงไปทางซูชิงอู่ในใจของมัน ซูชิงอู่เป็นสัตว์สองขาที่ทรงพลังที่สุด มันจะเอาตัวรอดได้อย่างแน่นอนหากซ่อนตัวอยู่กับนาง!เนื่องจากมีโต๊ะจัดเลี้ยงขวางทาง ไป๋เฟิงจึงวนอยู่รอบ ๆ ก่อนจะกระโดดข้ามไปเย่หมิงเยว่ที่กำลังหวาดกลัวไม่คาดคิดว่าเสือขาวจะพุ่งเข้ามาหานาง นางจึงกรีดร้องด้วยความตกใจ“กรี๊ด!!!”แต่แล้วก็หลบไม่พ้นไป๋เฟิงกระโดดชนโต๊ะคว่ำโดยไม่ได้ตั้งใจ น้ำแกงและของเหลวอื่น ๆ ที่อยู่บนโต๊ะกระเด็นใส่หน้าองค์หญิงสี่อย่างจังเย่หมิงเยว่ตัวแข็งอยู่กับที่ เสื้อผ้าสวย ๆ ของนางสกปรก เหมือนนางเพิ่งเอาตัวไปจุ่มน้ำมัน ๆ มา“องค์หญิง!”บรรดานางกำนัลและแม่นมรีบวิ่งเข้ามาพานางไปยังสถานที่ปลอดภัยด้วยความตื่นตระหนก พวกนางเอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดตัวของนางอย่างไม่หยุดหย่อนไป่เฟิงได้ไปถึงจุดหมายปลายทางของมันแล้ว ซึ่งก็คือด้านหลังของซูชิงอู่และเย่เสวียนถิงดวงตาวาวราวกับระฆังทองแดงของเสือตัวนั้นมองมาที่ซูชิงอู่อย่างน่าสงสาร อีกทั้งมันยังเอาหัวไถตัวน
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 262
เย่เสวียนถิงละสะสายตาอันอ่อนโยนที่กำลังมองซูชิงอู่และเสือขาวค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นพลางพูดว่า “เสด็จพ่อหมายถึงเรื่องไหนหรือพ่ะย่ะค่ะ?”ด้านเย่อวิ๋นถูนั้นถูกนำตัวไปรักษาแล้วแต่เหตุการณ์สะเทือนใจที่เขาได้รับบาดเจ็บเมื่อครู่ยังคงทำให้ผู้คนหวาดกลัวราชครูเฒ่าเอ่ยอย่างเย็นชา “ท่านอ๋องเสวียน เสือขาวตัวนี้ถูกนำมาจากจวนของท่าน เมื่อครู่มันทำให้องค์ชายสามได้รับบาดเจ็บ ท่านยังจะอยากปกป้องสัตว์ร้ายอีกหรือพ่ะย่ะค่ะ?”เย่เสวียนถิงมองราชครูเฒ่าอย่างไม่แยแสพลางพูดเสียงเย็น “ก็จริงอยู่ที่ข้าเป็นคนเลี้ยงดูเสือขาว และอาหารที่ข้าใช้เลี้ยงนั้นเป็นสัตว์ที่มีชีวิตทั้งหมดเพื่อรักษาความดุร้ายตามธรรมชาติของมันเอาไว้ แต่ท่านไม่ได้คำนวณเลยหรือว่ามีความเป็นไปได้ที่มันอาจจะทำร้ายเย่อวิ๋นถู?”ในดวงตาของราชครูเฒ่าทวีความโกรธเพิ่มมากขึ้น การที่เขาทำอะไรอ๋องเสวียนไม่ได้ก็เกินพอแล้ว นี่เขายังไม่สามารถทำอะไรเสือขาวนั่นได้อีกน่ะหรือ?“ฝ่าบาท สัตว์ดุร้ายเช่นนี้ควรถูกกำจัดทันที อย่าว่าแต่สัตว์ร้าย แม้จะเป็นมนุษย์ก็ควรต้องทำพ่ะย่ะค่ะ การทำร้ายองค์ชายถือเป็นอาชญากรรมร้ายแรงต้องโทษประหารเก้าชั่วโคตร ตามความเห็นของกระหม่อม
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 263
เมื่อราชครูเฒ่าเห็นสีพระพักตร์ของฮ่องเต้ เขาก็รู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติในฐานะองค์ชาย สิ่งที่น่ากลัวไม่ใช่การทำผิดพลาด แต่เป็นการที่ฮ่องเต้ทรงคิดว่าตนเองเป็นคนไม่เอาไหน และทรงรู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมาก“ฝ่าบาท ชีวิตของสัตว์ร้ายจะเทียบกับชีวิตขององค์ชายสามได้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ?”เย่เสวียนถิงหรี่ตาเหยี่ยวของเขาอย่างไร้ความปราณีพร้อมโต้กลับอย่างเย็นชา “การฆ่าสัตว์ร้ายที่ไม่เข้าใจภาษามนุษย์สามารถลบล้างความจริงที่ว่าองค์ชายสามไม่ได้ดีไปกว่าสัตว์ร้ายได้หรือ?”ราชครูเฒ่า “...”“สิ่งที่อ๋องเสวียนพูดก็มีเหตุผล ไม่จำเป็นต้องโต้ตอบกับสัตว์ร้ายที่ไม่เข้าใจอะไรเลย แต่เมื่อเจ้าเป็นผู้เลี้ยงดูมัน ในภายภาคหน้าเจ้าจะต้องรับผิดชอบต่อทุกสิ่งที่สัตว์ร้ายตัวนี้ทำ!”เย่เสวียนถิงหลุบสายตาลง “ลูกรับพระบัญชาพ่ะย่ะค่ะ”เนื่องจากความบ้าคลั่งอย่างกะทันหันของเสือขาวเกิดจากการที่องค์ชายสามวางยามัน ฮ่องเต้จึงไม่ติดพระทัยและสืบสาวเรื่องราวต่อพระองค์เพียงแค่สั่งให้เย่เสวียนถิงพาเสือขาวออกไปเพื่อที่งานเลี้ยงในวังจะได้ดำเนินต่อไปซูชิงอู่ลูบหัวของต้าไป๋ ในใจของนางรู้สึกมีความสุขถึงที่สุด นางยิ้มมุมปากเบา ๆ และเมื่อ
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 264
... ซูชิงอู่เอ่ยขึ้น “ในเมื่อท่านไม่เป็นอะไรหม่อมฉันก็โล่งใจ”จากนั้นนางก็หันหลังกลับไปเย่หมิงเยว่ตกตะลึงนางสงสัยว่าการกระทำของตัวเองนั้นอ้อมค้อมเกินไปหรือไม่ซูชิงอู่ถึงไม่เข้าใจคำใบ้ของนางเลยยิ่งไปกว่านั้น เห็นได้ชัดว่าเสือขาวมีความเกี่ยวข้องกับซู่ชิงอู่ ตัวเองต้องลงเอยเช่นนี้ก็เพราะเสือขาว นางควรจะรู้สึกผิดบ้างสิ?เย่หมิงเยว่คิดไม่ออก สีหน้าท่าทางของนางในสายตาของใครหลายคนมักจะเป็นความน่าสงสาร ซึ่งจะกระตุ้นความเห็นอกเห็นใจได้มาก นอกจากนี้ชีวิตของนางในวังหลังถือว่าน่าสังเวช และผู้คนจำนวนมากไม่ค่อยอยากสนิทกับนางแต่ซูชิงอู่นี่ก็เหลือเกิน พอตนเองพูดว่าไม่เป็นไรก็รีบหันหลังไปไม่กลับมามองอีกเลย ไม่แม้แต่จะขอโทษด้วยซ้ำเนี่ยนะ?ขณะที่องค์หญิงสี่กำลังจะเรียกซูชิงอู่ นางก็เห็นว่าซูชิงอู่เดินไปหาองค์หญิงห้าแล้ว“เมื่อครู่ขอบคุณท่านนะเพคะ”เย่หลิงจูมองนางด้วยความประหลาดใจพร้อมจัดแจงเสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อยแล้วนั่งลงอีกครั้งใบหน้าที่แต่งมาอย่างจัดจ้านของนางเงยขึ้นมามอง “ขอบคุณข้าเรื่องอะไร?”ซูชิงอู่ยิ้มเล็กน้อยพลางเลิกคิ้ว เมื่อเห็นสีหน้าว่างเปล่าของเย่หลิงจูนางก็รู้สึกชื่น
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 265
เย่เสวียนถิงรู้ว่าซูชิงอู่มีจุดประสงค์เสมอไม่ว่านางตัดสินใจอะไร แม้แต่วัวเก้าตัวก็ไม่สามารถดึงนางกลับมาได้“ระวังตัวด้วย หากเกิดอะไรขึ้นก็ส่งคนมาตามข้า”“อืม”ซูชิงอู่ยิ้มและจุมพิตริมฝีปากของเขาเหมือนที่เคยทำประจำก่อนจะออกไปพร้อมกับนางกำนัลเมื่อเย่เสวียนถิงแตะริมฝีปากของตัวเอง ก็รู้สึกได้ถึงสัมผัสอันอบอุ่นที่แผ่กระจายออกมา ทำให้เขามีความสุขโดยไม่รู้ตัวขอเพียงนางคอยอยู่เคียงข้างเขา อารมณ์ทั้งหมดของเขาก็จะดีขึ้นหลังจากตามนางกำนัลไปจนถึงตำหนักของเจียวกุ้ยเฟยรายละเอียดทุกแห่งในตำหนักหว่านถิงแสดงถึงความหรูหราอลังการ สีสันงดงามตระการตามีดอกบ๊วยสีชมพูจำนวนมากปลูกอยู่ตรงกลางลานใหญ่ ทำให้สถานที่นี้ได้รับการตกแต่งอย่างมีชีวิตชีวาเจียวกุ้ยเฟยที่นั่งอยู่ในห้องเป็นเวลานาน เมื่อนางได้ยินเสียงฝีเท้าจากข้างนอกนางก็เงยหน้าขึ้นทันทีและมองไปที่ประตูเมื่อเห็นซูชิงอู่เดินเข้ามา ใบหน้าของเจียวกุ้ยเฟยก็ยิ้มราวกับดอกไม้ที่งดงามและบอบบาง“พระชายาเสวียน เชิญนั่งก่อนเถิด”ซูชิงอู่ตกตะลึงเมื่อนางได้ยินเสียงที่กระตือรือร้นเป็นอย่างยิ่ง นางเงยหน้ามองเจียวกุ้ยเฟยด้วยความเหลือเชื่อหญิงผู้นี้เป็
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 266
ด้วยวิธีนี้องค์ชายก็จะถูกเลือกให้เป็นองค์รัชทายาทที่เหมาะสมที่สุด!ต้องบอกว่าเจียวกุ้ยเฟยฉลาดและเป็นคนที่ยืดหยุ่นมากอย่างไรก็ตาม ซูชิงอู่จะไม่ทำร้ายคนของเย่เสวียนถิง...ไม่ว่าใครก็ไม่ได้ทั้งนั้น!นางหลุบสายตาลงเล็กน้อย แสร้งทำเป็นลังเลจากนั้นนางก็เงยหน้าขึ้นพลางขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “ข้อเสนอของเจียวกุ้ยเฟยทำเอาหม่อมฉันคล้อยตาม แต่ว่า…”“แต่อะไรหรือ?”เจียวกุ้ยเฟยดีใจมากที่ในที่สุดก็มีทางออกสำหรับเรื่องนี้เสียทีซูชิงอู่พูดเนิบ ๆ “สิ่งนี้จะมีประโยชน์อะไรกับหม่อมฉันและท่านอ๋องเพคะ?”รอยยิ้มบนใบหน้าของเจียวกุ้ยเฟยแข็งค้างนางไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ซูชิงอู่กล่าวต่อ “หากฮองเฮาถูกโค่นล้ม ท่านและองค์ชายใหญ่จะได้รับประโยชน์มากที่สุด องค์ชายใหญ่จะได้เป็นรัชทายาท แต่หม่อมฉันกับท่านอ๋องกลับไม่ได้อะไรเลย…”เจียวกุ้ยเฟยยิ้มอย่างฝืนใจพลางถามด้วยความระแวง “เช่นนั้นเจ้าก็บอกมา เจ้าต้องการสิ่งใด? พวกเรามาตกลงกันไว้ล่วงหน้าก่อน จะได้ไม่เกิดความขัดแย้งในภายหลัง”ซูชิงอู่ตบโต๊ะ “หม่อมฉันก็คิดเช่นนั้นอยู่พอดีเลยเพคะ”เมื่อเจียวกุ้ยเฟยฟังคำพูดของอีกฝ่าย น้ำเสียงของซูชิงอู่ก็ดูแปลกไปเล็กน้อยนาง
บทล่าสุด
