เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 125
บทที่เกี่ยวข้อง
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 126
เขาหยุดอยู่หน้าประตูทางเข้าโรงยาอิ๋งชุนพร้อมหอบหายใจอย่างหนัก ด้านหน้าของโรงยาขนาดใหญ่ดูโอ่อ่ากว่าโรงยาขนาดเล็กย่อมหลายเท่า“มีใครอยู่หรือไม่? ข้าอยากพบท่านหมอ!”เสียงเอี๊ยดอ๊าดดังมาจากประตูบานนั้น…ประตูไม้ถูกผลักให้เปิดจากด้านในคนงานในโรงยาที่เดินออกมามองเขาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าเขาสวมอาภรณ์เก่าซอมซ่อ“ท่านป่วยด้วยโรคอะไรมา?”สวีชิงโม่รีบตอบ "ข้าอยากจะขอให้หมอไปรักษามารดาของข้าที่บ้าน ที่นี่มีหมอคนใดพอจะรักษานางได้หรือไม่?"ทันใดนั้น คนงานในโรงยาก็แบมือออกมา “กลางดึกเช่นนี้ ข้าจะต้องไปตามหมอก่อน อีกทั้งยังไม่รู้ว่าต้องประสบความยากลำบากเพียงใด การเดินทางไกลขนาดนี้จะทำให้หมอเหนื่อยไปอีกครึ่งวัน เช่นนั้นท่านต้องจ่ายเงินมาก่อน"สวีชิงโม่ตัวค้างแข็งเขาเอื้อมมือแตะกระเป๋าตนเองเพียงเพื่อจะพบว่าข้างในมีเงินอยู่เพียงเล็กน้อยเท่านั้นนี่คือเงินที่แม่ของเขาทิ้งไว้ให้เขาซื้อพู่กันและแท่งหมึกเพื่อการสอบขุนนางในปีนี้ เขาพาแม่และน้องสาวเดินทางไกลมายังเมืองหลวง เขาจำไม่ได้แล้วด้วยซ้ำว่าเดินมานานเพียงใด อีกทั้งต้องทนทรมานต่อความยากลำบากมากเพียงใด เพื่อจะได้เป
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 127
ริมฝีปากสวีชิงโม่สั่นไหว มือของเขาที่ถือเศษเงินก็สั่นเทาด้วยเช่นกัน"แต่ว่าข้า..."ซูชิงอู่ดูคล้ายจะเข้าใจสถานการณ์ของเขา เช่นนั้นนางจึงพูดขึ้นว่า "พิจารณาจากการแต่งกายของท่านแล้ว ท่านคงจะเป็นบัณฑิตผู้เข้าสอบขุนนาง โรงยาตระกูลฟางในเวลานี้เป็นของจวนท่านอ๋องเสวียนแล้ว เพื่อไม่ให้มีปัญหาเกิดขึ้นกับผู้เข้าสอบ เช่นนั้นท่านอ๋องเสวียนจึงกำชับโรงยาไว้โดยเฉพาะว่าหากผู้เข้าร่วมการสอบมาที่นี่เพื่อทำการรักษา ก็ไม่อาจเก็บเงินจากพวกเขาแม้แต่แดงเดียวได้"“ไม่… ไม่เก็บเงินจริงหรือ?”สวีชิงโม่ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็รู้สึกราวกับโชคหล่นมาจากฟ้าเขาดูสงวนท่าทีเล็กน้อย "ข้าน้อยขาดเงินเพียงเล็กน้อยชั่วคราว หลังจากนี้ไม่นาน ไม่ว่าจะเป็นหนี้จำนวนเท่าใด ข้าน้อยก็จะจ่ายคืนเต็มจำนวนอย่างแน่นอน..."การแสดงของซูชิงอู่ยังคงนิ่งสงบ “นี่ไม่ใช่สิทธิพิเศษของท่านเพียงผู้เดียว ผู้เข้าสอบทุกคนล้วนได้รับการปฏิบัติอย่างเท่าเทียมเช่นกัน จะเป็นการดี หากท่านพอมีเวลาปรึกษาเรื่องยาและอาการเจ็บป่วยที่ท่านต้องการได้”สวีชิงโม่ตอบสนองทันที “ท่านแม่ของข้า จู่ ๆ นางก็ไอเป็นเลือด ข้าอยากเชิญท่านหมอ… ไปตรวจดูนางที่จวน
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 128
หลังจากพูดคำเหล่านี้แล้ว เขาก็มองดูซูชิงอู่อย่างเลื่อนลอย ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า "ท่านแม่ของข้าอยู่ข้างใน เชิญท่านทั้งสองเข้ามาเถอะ"ซูชิงอู่พยักหน้าและเดินเข้าไปในห้องสวีชิงโม่ไม่ได้คาดหวังในทักษะทางการแพทย์ของนางมากนัก สีหน้าของเขาจึงดูกระสับกระส่ายเล็กน้อยซูชิงอู่ไม่ได้ใส่ใจเรื่องเล็กน้อยเหล่านี้ แต่นางกลับนั่งลงบนเตียงแล้วจับชีพจรของสตรีที่ดูชรามากนางนั้นหลังจากตรวจเพียงเล็กน้อย ซูชิงอู่ก็เข้าใจอย่างลึกซึ้งทันทีฮูหยินผู้เฒ่าไอเป็นเลือดเนื่องจากวัณโรค ซึ่งเป็นโรคที่ส่วนใหญ่เกิดจากการทำงานหนักในวัยเยาว์และดูเหมือนว่านางจะเลี้ยงดูสองพี่น้องเพียงลำพัง ฝ่ามือของนางจึงเต็มไปด้วยหนังด้านซูชิงอู่ถอนสายตาที่จ้องมองออกไปโรคนี้ไม่อาจรักษาหายได้ในสายตาของหมอธรรมดาทั่วไป ทำได้เพียงบำรุงร่างกายด้วยสมุนไพรราคาแพงบางชนิดเท่านั้น และในไม่ช้าจะค่อย ๆ ตายลงในเรื่องนี้ สวีชิงโม่ทำหน้าที่ได้ดีมากหากเขาสอบผ่านการคัดเลือกขุนนางในฐานะจอหงวนแล้ว เขาคงไม่มีชีวิตที่น่าสังเวชเช่นนี้บุรุษผู้นี้กตัญญู เพียงแต่ค่อนข้างโง่เขลาและซื่อสัตย์ อีกทั้งยังรู้คุณคนเป็นอย่างมาก ไม่เช่นนั้นแล้วเขาจะไม่ไปเป็
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 129
สวีชิงโม่เดินเข้าไปในห้องทันที เขาเห็นมารดาซึ่งจวนจะตายเมื่อคืนนี้ บนแก้มกลับปรากฏเลือดฝาดขึ้นเล็กน้อย นางมองดูเขาด้วยความรัก"ท่านแม่!" หัวใจของสวีชิงโม่สั่นไหว เขาประคองมารดาไว้ในอ้อมแขนทันที ซูชิงอู่ไม่ได้รบกวนเวลาครอบครัวของทั้งสาม นางเก็บกล่องยาเตรียมพร้อมที่จะจากไป นางเดินมาถึงลานบ้านแล้ว ทว่าทันใดนั้น นางก็เห็นร่างหนึ่งวิ่งตามนางมา ใบหน้าของสวีชิงโม่เปลี่ยนเป็นสีแดง ท่าทีของเขาที่มีต่อนางเมื่อคืนนี้ทำให้เขารู้สึกละอายใจและโกรธตัวเองเป็นอย่างยิ่ง "ขอบคุณท่านหมอหญิงมากที่ช่วยชีวิตมารดาข้าไว้!" เขาโค้งคำนับ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความกตัญญู ซูชิงอู่เลิกคิ้ว "นี่เป็นเพียงความช่วยเหลือเล็กน้อย แม้ว่าอาการของฮูหยินผู้เฒ่าจะดีขึ้นแล้ว แต่ท่านยังต้องใส่ใจกับการพักฟื้นของนาง ข้าวางใบสั่งยาไว้บนโต๊ะแล้ว ท่านสามารถไปที่โรงยาเพื่อรับยาได้ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไปได้” นางให้คำแนะนำอย่างละเอียด สวีชิงโม่รู้สึกซาบซึ้งใจอย่างยิ่ง หลายครั้งที่เขาอยากจะมอบเงินที่ติวตัวอยู่ทั้งหมดให้แก่นางหรือให้คำมั่นสัญญาแต่หลังจากครุ่นคิดอย่างดีแล้ว เขาก็เลือกจะเก็
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 130
เย่อวิ๋นถูเต็มไปด้วยความโกรธ เขาระงับโทสะเอาไว้และพูดว่า "มารดาของเขาป่วยหนักเจียนตายมิใช่หรือ? พวกเจ้าใช้วิธีการเช่นไร? เขาจึงได้ต่อต้านไม่ยอมเป็นคนของข้าเช่นนี้!” "เรื่องนั้น…" หน้าผากของบุรุษผู้นั้นเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ จะบอกท่านอ๋องได้เช่นไรว่าสวีชิงโม่ผู้นั้นมาขอความช่วยเหลือ แต่เขากลับถูกคนงานในโรงยาไล่กลับและสาปส่ง แผนเดิมคือการขอให้ชายแก่เพื่อนบ้านรายงานข่าวล่วงหน้าเพื่อจะทันได้เตรียมพร้อมเสนอน้ำใจเพื่อชนะใจคน แต่สุดท้ายไม่เพียงแต่ล้มเหลวที่ไม่อาจชนะใจคนได้ แต่ยังต้องลงเอยด้วยความอับอายอีกด้วย บุรุษผู้นั้นไม่กล้าพูด เขาทำได้เพียงอธิบายว่าสวีชิงโม่เป็นคนร้ายกาจหยิ่งผยอง ดวงตาของเย่อวิ๋นถูเต็มไปด้วยความเย็นชาอย่างมาก เดิมทีเขาไม่ใช่คนใจกว้างเป็นทุนเดิม เมื่อได้ยินผู้ใต้บังคับบัญชาพูดเช่นนี้ก็เห็นได้ชัดว่าความประทับใจของเขาที่มีต่อสวีชิงโม่ผู้นั้นลดลงไปเรื่อย ๆ “เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว ข้าก็ไม่ต้องการคนอย่างเขา ทว่า...ในเมื่อข้าไม่ได้เขามา เช่นนั้นจึงไม่อาจปล่อยให้คนอื่นได้ไปเหมือนกัน!” “กระหม่อมเข้าใจแล้ว ท่านอ๋อง โปรดวางใจเถิด” ……
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 131
ท้ายที่สุดแล้ว เย่เสวียนถิงก็มีภารกิจอยู่ในมือ การจับกุมกลุ่มกบฏเหล่านั้นเป็นงานที่อันตรายอย่างแน่นอน หากนางเสนอขอไปด้วย เขาย่อมไม่เห็นด้วยอย่างแน่นอนนั่นจึงเป็นเหตุผลที่ซูชิงอู่แสร้งทำเป็นหลับและรอให้เย่เสวียนถิงออกไปก่อน จากนั้นจึงค่อยลงมือแผนการจับกุมถูกกำหนดไว้ในเวลากลางคืน และจะไม่มีใครได้รับอนุญาตให้ออกไปข้างนอกได้ซึ่งจะทำให้มีผู้เสียชีวิตและบาดเจ็บอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้เรื่องเช่นนี้จะทำให้ผู้คนขุ่นเคืองไม่น้อย เย่เสวียนถิงแตกต่างจากเย่อวิ๋นถูในชีวิตครั้งก่อน เขาไม่ได้เป็นผู้คุมสอบครั้งใหญ่นี้ เหล่าบัณฑิตจะต้องไม่พอใจอีกฝ่ายอย่างแน่นอนหากมีอะไรเกิดขึ้นกับพวกเขาซูชิงอู่ลุกขึ้นจากเตียง นางนั่งอยู่หน้ากระจกทองเหลือง พร้อมหยิบอุปกรณ์ชิ้นเล็กชิ้นน้อยที่สวยงามออกมาจากห่อเล็ก ๆ ที่นางถือติดตัวไปด้วยจากนั้นจึงเริ่มแต่งหน้าหอจวี๋เสียนตั้งอยู่บนถนนสายหลักทางตะวันออกของเมืองหลวง ซึ่งค่อนข้างเต็มไปด้วยผู้คนพลุกพล่านซูชิงอู่ส่ายพัดเบา ๆ นางรวบผมยาวนั้นขึ้นมัดไว้ แล้วเดินเข้าไปข้างในโดยสวมเสื้อคลุมลายพระจันทร์และเมฆขาวใบหน้าของนางถูกแต่งแต้มจนไม่อาจมองเห็นความนุ่มนวลของสตรีดั้งเ
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 132
นักเต้นถอยกลับไปราวกับกระแสน้ำ และผู้คนที่อยู่ด้านล่างที่กำลังดื่มและพูดคุยก็หยุดเคลื่อนไหว บุรุษวัยกลางคนที่มีหนวดเคราเดินออกมาจากเวที เขายิ้มให้ทุกคนที่อยู่ด้านล่าง“เจ้าของหอทราบว่าเหล่าผู้เข้าสอบทุกท่านจะต้องเข้าสอบในวันมะรืนนี้ เช่นนั้นเขาจึงเตรียมกิจกรรมชื่มชมบทกวีนี้ไว้เป็นพิเศษ ผู้ที่ได้รับคะแนนสูงสุดไม่เพียงแต่จะถูกเชื้อเชิญเป็นการส่วนตัวโดยเจ้าของหอ ยังได้รับการยกเว้นค่าใช้จ่ายทั้งหมดในวันนี้ด้วย แม้แต่เดือนหน้าก็สามารถกินดื่มอย่างสำราญใจที่หอจวี๋เสียนได้โดยไม่ต้องเสียเงินแม้แต่แดงเดียว!”เหล่าบัณฑิตหลายคนนั่งตัวตรงทันทีพวกเขารู้ดีว่าค่าใช้จ่ายในการพักในหอจวี๋เสียนนั้นแพงมาก และที่นั่นยังเป็นสถานที่ขึ้นชื่อในเมืองหลวงอีกด้วยแม้แต่สุราของที่นี่ก็ไม่อาจหาที่ไหนเทียมได้ ไม่ว่าจะเป็นบัณฑิตหรือผู้ใดที่มาเมืองหลวง หากไม่ได้มายังสถานที่แห่งนี้ก็ไม่อาจพูดได้อย่างเต็มปากว่าเคยมาเมืองหลวง! บรรยากาศเดือดพล่านทันที บุรุษผู้นั้นไม่มัวรีรอให้เสียเวลา ด้วยการส่งสัญญาณมือของเขา ป้ายกระดาษทั้งหมดก็ถูกม้วนขึ้นและหันหน้าไปทางฝูงชน “ต่อไปข้าจะขอให้ใครสักคนจัดเตรียมพู่กันและแท่นฝนหม
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 133
บุรุษวัยกลางคนยังคงอ่านกลอนต่อไปในบรรยากาศที่เงียบสงบและน่าขนลุกนี้“เทียมเขาทับซ้อน ถนนคดเคี้ยว ทิวไม้สูงใหญ่ และน้ำพุไหลหลั่ง…”กลอนคำคู่หลายสิบคู่ติดต่อกัน แต่ละคู่มีฉันทลักษณ์เฉพาะตัวหลังจากที่บุรุษวัยกลางคนอ่านจบแล้ว แต่ผู้คนด้านล่างก็ยังคงสนใจที่จะฟังหลังจากนั้นเป็นเวลานาน เสียงปรบมือนับไม่ถ้วนก็ดังขึ้นบางคนมองไปที่ม่านของห้องที่ห้า โดยหวังว่าจะสามารถมองทะลุสิ่งกีดขวางและดูได้ว่าใครอยู่ข้างในนั้นซูชิงอู่มีท่าทีสงบ สีหน้าของนางยังคงเรียบเฉย นางฉลาดมาตั้งแต่เล็ก เรียนรู้สิ่งต่าง ๆ ได้อย่างรวดเร็ว และมีความสามารถโดดเด่น ทว่าในฐานะสตรีแล้ว ไม่ว่าจะมีความสามารถมากเพียงใดก็ไม่มีใครยอมรับในความสามารถของนางซูเชียนหลิงเป็นสตรีซึ่งมีความสามารถเป็นที่รู้จักกันดีในเมืองหลวง คนนอกต่างชื่มชมนางที่ทั้งมั่งคั่งร่ำรวยมากด้วยความรู้ความสามารถทั้งด้านดนตรี หมากรุก การประดิษฐ์ตัวอักษร และการวาดภาพ แต่นางกลับไม่ได้เข้าใจทุกเรื่องอย่างถ่องแท้ในชีวิตครั้งก่อนนั้น ซูเชียนหลิงไม่ได้เปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของนาง เช่นนั้นจึงเกลี้ยกล่อมซูชิงอู่ไม่ให้เปิดเผยความฉลาดในสิ่งที่นางรู้นอกจากนี
บทล่าสุด
