เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 24
บทที่เกี่ยวข้อง
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 25
เจียงเฟิ่งหัวก็จ้องมองซูกุ้ยเฟยด้วยสายตาที่คาดหวัง กล่าวด้วยท่าทางที่สง่างามและอ่อนโยน “เมื่อครู่พระสนมกำลังพูดเรื่องนี้กับหม่อมฉันอยู่ ท่านอ๋องก็เสด็จกลับมาพอดี พระสนมบอกว่านำพระบัญชาของฝ่าบาทมาด้วย ไม่ทราบว่าฝ่าบาทมีพระบัญชาว่าอย่างไรหรือเพคะ?”เซี่ยซางขมวดคิ้วแน่น เมื่อต้องรับพระราชโองการ เขาก็ยืนขึ้นอย่างนอบน้อม ประสานมือคารวะ “เสด็จพ่อมีพระบัญชาอันใดหรือ?”สีหน้าของซูกุ้ยเฟยยิ่งดูอึดอัดใจ พ่อบ้านเฉิงรีบร้อนเข้ามา “ทูลท่านอ๋อง มีชาวบ้านจำนวนมากมามุงอยู่หน้าประตูพ่ะย่ะค่ะ”เซี่ยซางหน้าดำคร่ำเครียด ไม่ต้องถามก็รู้ว่าเป็นเพราะอะไร พอมาถึงหน้าประตูจวนอ๋อง เขาจึงได้รู้ว่าที่แท้ในเมืองมีข่าวลือเรื่องมีคนแต่งงานกันที่ศาลเจ้าที่นอกเมือง แถมยังพูดกันในทางที่ไม่ดี อย่างเช่น คุณชายร่ำรวยเลี้ยงดูอนุภรรยา หญิงสาวบ้านใกล้เรือนเคียงหนีตามผู้ชาย...พอพวกเขาเข้าเมืองมา จึงอยากตามมาดูความสนุกสนาน และยิ่งอยากจะรู้ความจริงพ่อบ้านเฉิงก็จนปัญญาเช่นกัน ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไล่ชาวบ้านเหล่านี้ไปไม่ได้ จึงเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหน้าประตูจวนให้ฟังทั้งหมดเจียงเฟิ่งหัวได้ฟังก็เบิกตากว้าง แล้วเอ่ยขึ้นเบา
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 26
ในหมู่คนเหล่านี้ ผู้ใดเล่าจะกล้าพูดนินทาจวนอ๋อง หรือผู้ใดจะกล้าเข้าไปถามว่าบุรุษและสตรีที่ไปทำพิธีคำนับฟ้าดินที่ศาลเจ้าที่ แล้วเข้ามาในจวนเหิงอ๋อง พวกเขาเป็นใครกัน ต่อให้เป็นเหิงอ๋อง แต่พระชายาก็อยู่ที่นี่ ท่าทางสงบนิ่งและสง่างาม ผู้ใดจะกล้าเข้าไปซักถาม จึงตกอยู่ในความเงียบอีกครั้งเจียงเฟิ่งหัวรออยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเห็นว่าไม่มีใครตอบ จึงกล่าวต่อว่า “พ่อบ้านเฉิงเตรียมพู่กัน หมึก กระดาษ และแท่นฝนหมึกไว้ให้พร้อม ผู้ที่ต้องการร้องเรียน ให้จดบันทึกรายละเอียด ไม่ว่าจะเป็นชื่อ ที่อยู่ บ้านเลขที่ จำนวนสมาชิกในครอบครัว ให้บันทึกลงในสมุดให้ครบถ้วน”นางใช้อำนาจข่มขู่ บันทึกรายละเอียดขนาดนี้ ไม่ว่าผู้ใดก็ตามที่ด่าทอหรือพูดจาเหลวไหล หากถูกเอาเรื่องทีหลังจะทำอย่างไร ไม่มีผู้ใดโง่เขลาพ่อบ้านเฉิงทำท่าทางเคร่งขรึม ยกโต๊ะมาวาง เตรียมพู่กัน หมึก กระดาษ และแท่นฝนหมึกไว้เสร็จสรรพเจียงเฟิ่งหัวชี้ไปยังพื้นที่ว่างอันกว้างขวางหน้าประตูจวนเหิงอ๋องด้วยมืออันเรียวงาม “เอาโต๊ะไปวางตรงนั้น คนมากมายขนาดนี้ คงใช้เวลาสักพักใหญ่ ๆ กว่าจะจัดการได้ทั้งหมด”พ่อบ้านเฉิงดูเหมือนจะเข้าใจเจตนาของพระชายาแล้ว “แบบนี้ก็ไม
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 27
นางหันไปพูดกับเจียงเฟิ่งหัวอย่างเปิดเผย “ข้าต่างหากที่ควรขอบคุณท่าน ที่นึกถึงพวกเราขนาดนี้ และต้องขอโทษจริง ๆ หากมิใช่เพราะฮ่องเต้พระราชทานสมรส ท่านก็คงไม่ต้องแต่งงานกับคนที่ตัวเองไม่ได้รัก”เจียงเฟิ่งหัวมีสีหน้าเรียบเฉย แววตาแจ่มใส ไม่มีทีท่าว่าจะหึงหวงแม้แต่น้อย แม้แต่สายตาที่มองเซี่ยซางก็ดูเหมือนจะไม่มีความรู้สึกใด ๆ กล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ขอแค่พวกท่านอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขก็พอแล้ว ถ้าเช่นนั้น พ่อบ้านเฉิงก็ไปจัดเตรียมที่พักให้กับ...พระชายารองซูเถิด!”ชาติที่แล้วนางเคยดื่มน้ำชาที่ถวายแก่นายหญิงแล้ว ชาตินี้จะดื่มหรือไม่ดื่มก็ไม่สำคัญ ถึงอย่างไรน้ำชานั่นก็กลืนลงคอได้ยากเย็นเหลือเกินนางกะพริบตาปริบ ๆ แล้วเอ่ยถามเซี่ยซาง “ท่านอ๋องทรงคิดเห็นอย่างไรเพคะ?”เซี่ยซางรู้สึกเหมือนตัวเองถูกย่างอยู่บนกองไฟ เขาสัญญากับหวานหว่านว่าจะแต่งงานแล้วรับนางเข้ามาอย่างยิ่งใหญ่ และก็เป็นเพราะความใจร้อนที่แอบไปทำพิธีคำนับฟ้าดินกับหวานหว่านที่ศาลเจ้าที่ส่วนอีกด้านหนึ่ง เจียงเฟิ่งหัวกำลังเตรียมจัดงานแต่งงานให้กับพวกเขาอยู่ในจวนเมื่อมองไปที่เจียงเฟิ่งหัว เขาก็รู้สึกผิด เรื่องระหว่างเขากับหวานหว่า
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 28
หลังจากที่ซูกุ้ยเฟยและใต้เท้าเฉาจากไปแล้ว จวนเหิงอ๋องก็เงียบสงบลง เจียงเฟิ่งหัวกลับไปที่หอหล่านเยว่ ส่วนซูถิงหว่านถูกจัดให้อาศัยอยู่ที่เรือนถานเซียงทางทิศตะวันตก เวลานี้ เซี่ยซางก็ตามมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย เขาเอ่ยถามเจียงเฟิ่งหัว “เท้าของเจ้าดีขึ้นบ้างหรือยัง?”เจียงเฟิ่งหัวไม่คิดว่าเซี่ยซางจะตามนางมาถึงหอหล่านเยว่ เพราะถึงอย่างไรซูถิงหว่านก็เข้ามาอยู่ในจวนแล้วนางคิดว่าในชาตินี้ เซี่ยซางคงไม่รีบร้อนแต่งซูถิงหว่านเข้ามาเป็นภรรยา แต่ไม่คิดเลยว่าจะหนีไม่พ้นโชคชะตาเดียวกับชาติที่แล้วซูถิงหว่านยังคงเข้ามาอยู่ในจวนในวันที่ยี่สิบสี่เดือนสามเช่นเดิมนางโค้งคำนับเล็กน้อย “ดีขึ้นมากแล้วเพคะ”เซี่ยซางจำได้อย่างชัดเจนว่านางเดินช้ามาก คงเป็นเพราะยังไม่หายดี “สุราแช่สมุนไพรของสำนักหมอหลวงใช้ดีมาก ได้ผลดีทีเดียว”“หม่อมฉันทราบเพคะ ได้นวดด้วยสุราแช่สมุนไพรแล้ว ตอนนี้จึงไม่เจ็บเท่าไร เดินเองได้แล้ว ไม่ต้องให้คนช่วยพยุงแล้วเพคะ” เจียงเฟิ่งหัวกล่าวด้วยน้ำเสียงห่างเหิน แต่สีหน้ายังคงอ่อนโยน“วันนี้โดนน้ำร้อนลวกแล้วสินะ” เซี่ยซางเอ่ยถามนางอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยเจียงเฟิ่งหัวเบิกตากว้าง แต่ครู่เดี
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 29
เซี่ยซางก้าวเข้ามา พูดกับคนที่เฝ้าอยู่หน้าประตู “พวกเจ้าเห็นพระชายารองของข้าเป็นนักโทษหรือไร ไสหัวไป”ทั้งสองคนรีบถอยออกไป โค้งคำนับด้วยความเคารพ “ท่านอ๋องโปรดระงับโทสะ”ซูถิงหว่านเปิดประตู พุ่งเข้าไปในอ้อมกอดของเซี่ยซางทันที “อาซาง ในที่สุดข้าก็ได้เจอท่านแล้ว พวกนางไม่ให้ข้าไปหาท่าน”เซี่ยซางลูบศีรษะของนางอย่างเอ็นดู “ข้าก็มาหาเจ้าแล้วมิใช่หรือ?”นางดึงเซี่ยซางเข้าไปในห้อง เสียง ‘ปัง’ ดังขึ้น ประตูถูกปิดลง แล้วนางก็ใส่กลอนประตูแม่บ้านหลี่และแม่บ้านจางที่เฝ้าอยู่หน้าประตูเห็นภาพเช่นนี้ก็ตกตะลึงจนตาค้าง ทั้งสองมองหน้ากัน พูดไม่ออกเลยสักคำ นี่มิใช่กิริยาของกุลสตรีชั้นสูง ใจร้อนรุ่มถึงเพียงนี้ภายในห้อง ใบหน้าเล็ก ๆ ของซูถิงหว่านแดงก่ำ ท่าทางเขินอายกำลังส่งสัญญาณอย่างชัดเจน “คืนนี้อาซางจะอยู่กับข้าสินะ!”เมื่อเซี่ยซางเห็นซูถิงหว่านเป็นเช่นนี้ ก็รู้สึกราวกับว่าไม่รู้จักนาง ในความทรงจำของเขา นางมักจะปฏิเสธเขาเสมอร่างกายของเขาแข็งทื่อเล็กน้อย นิ้วมือที่กำแน่นค่อย ๆ ขาวซีด จากนั้นก็คลายออก ราวกับต้องการให้ใบหน้าอันงดงามที่อยู่ในความทรงจำเลือนหายไป เขาพยักหน้า “ใช่ คืนนี้เป็นคืนแต่งง
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 30
หอหล่านเยว่หลังจากที่เจียงเฟิ่งหัวกลับมา นางก็ตั้งใจฝึกเขียนพู่กันอย่างสงบ จนกระทั่งเหลียนเย่รายงานเรื่องที่เซี่ยซางไปที่เรือนถานเซียง นางจึงวางพู่กันขนหมาป่าลง “เป็นอย่างที่คาดไว้”“คืนนี้เกรงว่าท่านอ๋องจะเข้าหอกับสตรีผู้นั้นนั้น” เหลียนเย่ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห อดบ่นไม่ได้ “ท่านอ๋องชอบอะไรในตัวซูถิงหว่านกัน นางไม่มีลักษณะของกุลสตรีเอาเสียเลย แม้แต่คำเรียกขานที่สุภาพก็ยังใช้ไม่เป็น ท่านอ๋องกลับชอบสตรีแบบนี้”เจียงเฟิ่งหัวไม่ได้สนใจคำพูดของเหลียนเย่ ชาติที่แล้วนางก็ไม่เข้าใจว่าเหตุใดเซี่ยซางถึงได้รักและเอ็นดูซูถิงหว่านมากเช่นนั้น วันนี้นางก็ยิ่งไม่เข้าใจ ไม่เพียงแต่ทำพิธีคำนับฟ้าดินที่ศาลเจ้าที่กับนาง ยังขี่ม้าเข้าเมืองอย่างโอ้อวดถึงเพียงนี้อีกนางมักจะรู้สึกเสมอว่าไม่ว่านางจะพยายามอย่างไร เซี่ยซางก็จะแต่งงานกับซูถิงหว่านอยู่ดีเซี่ยซางเมื่อสิบปีให้หลังมีนิสัยใจคอแตกต่างจากเซี่ยซางในตอนนี้มาก ควรจะพูดว่านิสัยใจคอของเซี่ยซางหลังจากขึ้นครองราชย์กับก่อนขึ้นครองราชย์นั้นต่างกันราวฟ้ากับเหวเจียงเฟิ่งหัวนวดหว่างคิ้ว นางเริ่มให้ความสนใจกับเซี่ยซางตั้งแต่ที่นางกลับมาเกิดใหม่อีกครั้ง จำได้ว่
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 31
ถึงขั้นมีส่วนเกี่ยวข้องกับคดีเด็กสาวหายตัว ซึ่งเป็นคดีใหญ่คดีหนึ่งเมื่อสามปีก่อน คดีนี้มีผู้เกี่ยวข้องมากมาย ผู้ดูแลเขตเมืองหลวงคนก่อนถูกปลดจากตำแหน่งและถูกสอบสวนก็เพราะสืบสวนคดีนี้ไม่สำเร็จต่อมากรมอาญาได้รับมอบหมายให้จัดการคดีเด็กสาวหายตัวนี้ ตั้งแต่นั้นมาคดีนี้ก็เงียบหายไป ไม่มีข่าวคราวอีกเลย และไม่มีใครพูดถึง เจ้าทุกข์ไร้ที่ให้ร้องเรียนใครจะคิดว่าเจ้ากรมอาญาหยางจิ้งนี่เอง ที่เป็นตัวการหลักในคดีเด็กสาวหายตัวเซี่ยซางสืบถึงตรงนี้ ก็รู้สึกเพียงแค่ว่า ความชั่วช้าเกินจะบรรยายสองสัปดาห์ต่อมา เขาสืบพบความจริงทุกอย่าง รวบรวมหลักฐาน จัดทำเป็นเล่ม ถวายที่พระตำหนักจินหลวน“หยางจิ้งเป็นขุนนางระดับสูงขั้นสอง ไม่มีคนกล้าตรวจสอบและดำเนินการกับเขาอยู่แล้ว จึงทำให้เขาไม่กลัวอะไรทั้งสิ้น” เซี่ยซางกล่าวอย่างดุเดือดแววตาของเขาคมกริบ กวาดสายตามองบรรดาขุนนางในพระตำหนักจินหลวน สุดท้ายจ้องตากับฮ่องเต้ที่ประทับอยู่บนตำแหน่งสูง แล้วคุกเข่าลงที่พื้นพระตำหนักอย่างเคารพนบนอบ กราบทูลเสียงเข้มว่า “กระหม่อมขอฝ่าบาทโปรดทรงพิจารณา เจ้ากรมอาญาหยางจิ้งแม้ตายก็ยังไม่สาสมกับความผิดที่เขากระทำจริง ๆ พ่ะย่ะค่ะ ต
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 32
เซี่ยอวี้เห็นสถานการณ์แล้ว ก็กล่าวเสียงดังขึ้นมาอีก “ได้ยินว่าน้องห้ารับหลานสาวจากตระกูลของซูกุ้ยเฟยมาเป็นชายารอง ที่แท้น้องหาก็ชอบสาวน้อยไร้การอบรมที่พูดจาไม่รู้กาลเทศะนี่เอง ข้ายังได้ยินมาว่าเมื่อสองสัปดาห์ก่อน มีคนแต่งงานที่ศาลเจ้าที่ที่นอกเมือง คนผู้นั้นรูปร่างท่าทางเหมือนน้องห้าไม่มีผิด”หากไม่ใช่ว่ากลัวทำให้เสด็จพ่อพิโรธ เขาจะโพนทะนาเรื่องนี้ไปทั่วทุกสารทิศตั้งนานแล้วเมื่อเห็นว่าเซี่ยซางยิ่งเดินห่างไปไกล เซี่ยอวี้ก็กล่าวด้วยสีหน้าหยิ่งยโสว่า “เสด็จพ่อไม่ชอบเขา ข้าก็ไม่ชอบเขาเช่นกัน นึกว่าเป็นโอรสจากฮองเฮาก็สูงส่งจริง ๆ สินะ”เซี่ยซางออกจากวังแล้วก็ตรงกลับจวนเหิงอ๋องซูถิงหว่านเรียนมารยาทและธรรมเนียมมาครึ่งเดือน และก็ไม่ได้เจอเขามาครึ่งเดือน จู่ ๆ เห็นเขาเดินออกมาจากเงา ซูถิงหว่านก็ดีใจออกหน้าออกตา รีบเดินเข้าไปหาเขาจนเดินเข้าไปใกล้แล้ว ซูถิงหว่านจึงเพิ่งหยิบผ้าเช็ดหน้า พาดมือที่ข้างเอว ทำท่าทางอ้อนแอ้นอรชร ก้าวเบา ๆ อย่างอ่อนช้อย สง่างาม ราวกับดอกบัวในสายธาร มาปรากฏตัวหน้าเซี่ยซางนางแต่งตัวอย่างประณีต แต่งหน้าอย่างมีทักษะ ยิ้มให้เซี่ยซาง ถวายคำนับช้า ๆ ดูสุภาพ อ่อนน้อมถ่
บทล่าสุด
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 176
“ข้าไม่ได้ทำ” พระชายาอวี้อ๋องตะโกนใส่นางเจียงเฟิ่งหัวรู้ว่านางกำลังมีโทสะ เมื่อครู่ไม่กล้าตะโกนใส่อวี้อ๋อง และก็ไม่กล้าตะโกนใส่ผู้ที่ใส่ความนาง แต่ยามนี้กลับมาตะคอกใส่นาง นางอยากสะบัดหญิงที่ไม่รู้ผิดชอบชั่วดีนางนี้ทิ้งไป แต่เมื่อคิดว่าหากปล่อยให้เรื่องวุ่นวายเช่นนี้ต่อไป เกรงว่านางคงถูกตีตายแน่หลัวจื่อฉยงเพียงไร้ทายาทและปากร้ายไปหน่อยเท่านั้น ความผิดของนางยังไม่ถึงขั้นตายนางกระซิบเสียงเบาว่า “หากคิดอยากจะยืนยันความบริสุทธิ์ ก็คงต้องเหลือชีวิตอยู่จึงจะทำได้กระมัง หากวันนี้เขาตีท่านจนตาย ท่านอาจถูกครหาว่าฆ่าตัวตายเพราะความผิดด้วย ไม่แน่ว่าตอนนี้ผู้ที่ต้องการให้ร้ายพระชายาอาจกำลังดีใจอยู่ก็ได้” ราชวงศ์นั้นไร้น้ำใจเป็นที่สุด เพื่อศักดิ์ศรีแล้ว ไม่ว่าสิ่งใดพวกเขาก็ล้วนทำได้ทั้งสิ้นหลัวจื่อฉยงสงบลงในเสี้ยววินาที “เจ้าต้องเชื่อข้านะ”เมื่อนึกได้ว่านางเคยเหยียดหยามเจียงเฟิ่งหัวมาก่อน แล้วนางจะเชื่อนางได้อย่างไรนางน่าจะเหยียบย่ำนางแรงๆ สักรอบจึงจะทำให้นางเปรมปรีดิ์มากกว่านี่อันที่จริงแล้ว นางกับเจียงเฟิ่งหัวก็มิได้มีความแค้นใดต่อกัน ก็แค่เพราะคนเขามีรูปโฉมงดงาม และเซี่ยอวี้ก็มีสันด
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 175
“ได้ยินว่าเกิดเรื่องกับท่านหญิงน้อย ตอนนี้กำลังตามหมอหลวงให้มารักษาน่ะ”“เป็นเช่นนี้ได้อย่างไรกัน แม่นมกับสาวใช้ล้วนเฝ้าอยู่ข้าง ๆ มิใช่หรือ”“ไม่รู้เหมือนกัน เพียงชั่วขณะ ท่านหญิงน้อยเพิ่งอายุเดือนกว่า ใบหน้านั่นก็เป็นแผลแบบนี้ได้อย่างไร ช่างน่าสงสารจริง ๆ”เซี่ยซางกับเจียงเฟิ่งหัวมาที่เรือนด้านหน้าพอดี ก็เห็นเหล่าสาวใช้สีหน้าตื่นตระหนก เดินด้วยท่าทางร้อนรน ถามดูจึงได้รู้ว่า ที่แท้เป็นเพราะท่านหญิงน้อยถูกคนทำให้ใบหน้าเป็นแผล ทารกอายุแค่หนึ่งเดือนก็ถูกทำให้เสียโฉมเช่นนี้ ใครกันหนอใจไม้ไส้ระกำขนาดนี้เจียงเฟิ่งหัวกับเซี่ยซางล้วนเคยเห็นเด็กคนนั้น ใบหน้าน้อย ๆ เนียนนุ่มเหมือนเต้าหู้ หน้าเล็กยิ่งกว่าฝ่ามือของผู้ชาย คนแบบใดกันใจร้ายขนาดนี้ ไปทำร้ายเด็กเล็กเช่นนี้ได้สองสามีภรรยาก็รีบไปทางเรือนด้านหลังอย่างรีบเร่ง ก็ได้ยินพระชายาอ๋องสี่ร้องห่มร้องไห้จนฟ้าถล่มดินทลาย ส่วนคนที่นางก่นด่ายิ่งเป็นคนที่ทุกคนต่างคาดไม่ถึง ซึ่งก็คือหลัวจื่อฉยง พระชายาอวี้อ๋อง หรือว่าเป็นพระชายาอวี้อ๋องที่ทำร้ายท่านหญิงน้อย?คนที่อยู่รอบ ๆ ก็วิพากษ์วิจารณ์กล่าวโทษ “ตัวเองมีลูกไม่ได้ นางจึงได้ลงมืออย่างอำมหิตเ
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 174
ดวงตาของจางอวี่มั่วแดงก่ำไปหมด น้ำตารื้น “เฟิ่งหัว ข้าเข้าใจแล้ว ขอบคุณเจ้าที่ไม่ปิดบังข้า”เจียงเฟิ่งหัวงงงวย นางรู้อะไรเข้าหรือ?เห็นว่าน้ำตาร่วงเผาะลงบนแก้มของจางอวี่มั่ว นางก็ยื่นผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งให้นาง “เหตุใดท่านจึงชอบพี่ใหญ่ของข้ากัน ที่จริงแล้วเขาเงียบขรึมไร้อารมณ์ เอาอกเอาใจผู้หญิงให้มีความสุขไม่เป็นอีกด้วย เขาก็แค่หน้าตาหล่อเหลากว่าชายอื่นอยู่บ้างเท่านั้น ไม่มีข้อดีอะไรเลย”“เขาดีกับเจ้ามากเลยนะ เฟิ่งหัว” จางอวี่มั่วกล่าวเจียงเฟิ่งหัวอยากพูดว่านางเป็นน้องสาวของเขาอย่างไรเล่า เขาย่อมดีกับนางเป็นอย่างมากอยู่แล้วก็ได้ยินจางอวี่มั่วกล่าวอีกว่า “ถึงแม้เขาจะเอาใจผู้หญิงให้มีความสุขไม่เป็นก็ไม่เป็นไร ข้าก็ไม่ได้ใส่ใจ” นางชอบที่เขามากความสามารถ ชอบท่าทางอันสง่างามของเขา ชอบทุกสิ่งทุกอย่างของเขานางกล่าว “วันนั้นที่เขาวิ่งเข้ามาคุยกับข้าอย่างกะทันหัน หัวใจข้าแทบจะหลุดออกมาแล้ว”นางถึงขั้นเคยคิดว่าหากเจียงจิ่นเหยียนยินดีรับนางไว้ นางก็ยอมเป็นอนุภรรยาของเขาได้เจียงเฟิ่งหัวรู้สึกว่าเจียงเฟิ่งหัวรักอย่างต่ำต้อยด้อยค่าเกินไปแล้ว เหมือนตัวเองในชาติที่แล้วไม่มีผิด หากจางอวี่มั่ว
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 173
วันนี้จางอวี่มั่วก็มาที่จวนอ๋องสี่นางมองไปแวบแรกก็เห็นเจียงเฟิ่งหัว จึงรีบไปต้อนรับ “คารวะพระชายาเหิงอ๋องเพคะ” “พี่หญิงจางมากพิธีอีกแล้ว” วันนี้นางมาก็เพราะอยากพบจางอวี่มั่วสักหน่อย เดิมทีพี่ใหญ่ของนางกลับมาเมืองหลวงพักใหญ่แล้ว และยังได้รับแต่งตั้งจากฮ่องเต้ให้เป็นขุนนางอีก ก็เริ่มยุ่งกับงานขึ้นมาที่ยิ่งประหลาดกว่านั้นคือซางอวี๋เพียนเพียนไม่ได้พักอยู่ที่ที่พักแรมด้วยสถานะองค์หญิง แต่กลับเข้ามาอยู่ที่จวนสกุลเจียงเลย ทั้งสกุลเจียงกลัวจนตัวสั่นงันงก ไม่มีใครไม่รอบคอบระมัดระวังเรื่องนี้แพร่ไปสู่ด้านนอกไม่มากก็น้อย แต่ว่าทุกคนรู้เพียงว่ามีหญิงนางหนึ่งเข้ามาอยู่จวนสกุลเจียง แต่ไม่รู้ว่านางคือองค์หญิงแห่งแคว้นเจาซี ยังมีคนหยอกเย้าเจียงฮูหยินอีกด้วยว่าสกุลเจียงกำลังจะมีข่าวดีใช่หรือไม่ เนื่องจากลูกชายไม่ได้ตอบรับ มารดาเจียงจึงไม่สะดวกที่จะตอบ ได้แต่บอกอย่างขอไปทีว่าเป็นญาติห่าง ๆ ที่มาขออาศัยอยู่ชั่วคราวเจียงเฟิ่งหัวก็กำลังยุ่งกับเรื่องศาลาการกุศล จึงไม่ได้ส่งจดหมายเชิญไปยังจวนสกุลจางเพื่อนัดพบนางเจียงเฟิ่งหัวกล่าว “พวกเราไปดูท่านหญิงน้อยกันก่อนเถอะ”จางอวี่มั่วกล่าว “ได้ ข้านำทาง
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 172
เจียงเฟิ่งหัวไม่ได้คิดถึงขั้นนี้ นางก็เพียงแค่กังวลเรื่องจางอวี่มั่วเท่านั้น นางไม่อยากให้ชีวิตคนคนหนึ่งต้องดับสลายไปแบบนี้ ยิ่งไม่อยากให้พี่ใหญ่ต้องรู้สึกผิดเพราะเรื่องนี้ไปตลอดชีวิต ดังนั้นนางจึงคิดว่านางต้องทำอะไรบ้าง เพื่อช่วยพวกเขานางกล่าว “เดิมทีหม่อมฉันคิดไว้เป็นอย่างดีแล้วว่า รอพี่ใหญ่กลับมา หม่อมฉันก็จะสร้างโอกาสให้เขากับจางอวี่มั่ว แต่ตอนนี้กลับมีซางอวี๋เพียนเพียนโผล่มาอีก”“นางคือองค์หญิงรัชทายาทแห่งแคว้นเจาซีนะ หากนางไม่ได้ครอบครองชายที่นางหมายปองจะเกิดผลร้ายอะไรตามมา” เซี่ยซางเตือนสตินาง “แคว้นเจาซีกับอาณาจักรต้าโจวเพิ่งตกลงเงื่อนไขในการร่วมมือกัน จะทำลายสนธิสัญญานี้เพราะเรื่องความรักของพี่ใหญ่เจ้าไม่ได้เด็ดขาด เพราะฉะนั้นเรื่องนี้ต้องจัดการให้ดี”เจียงเฟิ่งหัวยิ่งไม่สบายใจ นางคิดว่าตัวเองวางกลยุทธ์ไว้เป็นอย่างนี้ แม้แต่เซี่ยซางก็ยังอยู่ในกำมือนาง แต่ว่าเรื่องบางเรื่องอยู่นอกเหนือการควบคุมของนางเจียงจิ่นเหยียนยังนำข่าวดีกลับมาบอกเซี่ยซางอีกด้วย สิ่งของที่หายไปจากสุสานหลวงแห่งอาณาจักรต้าโจวได้คืนมาครบแล้ว แม้แต่ตราสั่งการกองทัพตัวต้นฉบับของอาณาจักรต้าโจวก็หาพบแล้ว เคร
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 171
สองเดือนผ่านไป เจียงจิ่นเหยียนกลับมาแล้ว และยังมีซางอวี๋เพียนเพียนกลับมากับเขาด้วย เจียงเฟิ่งหัวได้เห็นนางอีกครั้งก็ตะลึงงันทันที นางมิใช่องค์หญิงแคว้นเจาซีหรอกหรือ?ราชทูตแคว้นเจาซีกลับแคว้นไปหมดแล้ว เหตุใดนางจึงยังอยู่ที่นี่ กลับมากับพี่ใหญ่ได้อย่างไรนางจำได้ว่าชาติที่แล้วซางอวี๋เพียนเพียนกับพี่ใหญ่ไม่มีความเกี่ยวข้องใด ๆ กันเลย นางจะได้สืบทอดตำแหน่งจักรพรรดินีแห่งแคว้นเจาซี สิบกว่าปีหลังจากนั้นอาณาจักรต้าโจวกับแคว้นเจาซียังถึงขั้นกระทบกระทั่งกันบ้างเล็ก ๆ น้อย ๆ ซางอวี๋เพียนเพียนไม่ได้เจรจาได้ด้วยง่าย ๆ แบบจักรพรรดินีองค์ปัจจุบันเลย นางบอกว่าจะรบ นั่นก็คือจะรบหรือว่านางถูกตาต้องใจพี่ใหญ่ อยากพาพี่ใหญ่ไปเป็นพระราชสวามีที่แคว้นเจาซี หากเป็นเช่นนี้ จางอวี่มั่วรักเขามาตั้งหลายปีขนาดนี้ รอเขามานานขนาดนี้ จะทำอย่างไรกันเล่า หรือว่าจางอวี่มั่วจะยังคงได้แต่รักแต่ไม่ได้ครอบครอง ถึงกับไปสู่ชะตากรรมที่กระโดดลงแม่น้ำเพื่อจบชีวิตตัวเองเหมือนว่าอีกไม่กี่เดือนก็จะถึงเวลาที่จางอวี่มั่วจะกระโดดแม่น้ำฆ่าตัวตายแล้ว นางจำได้ว่าตอนที่นางจากไป หิมะและน้ำแข็งปกคลุมพื้นผิวทะเลสาบทั้งหมด ร่างของนางจม
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 170
เจียงเฟิ่งหัวเข้าอกเข้าใจอย่างถึงที่สุด นางรู้สึกเศร้าโศกยิ่งนัก สตรีที่มีชะตาชีวิตเหมือนหูเจียวเหนียง แม้แต่งงานไปแล้ว แต่ชีวิตก็มิได้สุขสบาย บัดนี้ยังต้องเลี้ยงดูบุตรอีกสามชีวิต เกรงจะยิ่งลำบากมากกว่าเก่า แต่กระนั้นนางก็ยังมิอาจตัดใจทอดทิ้งลูก ๆ ของตนเองได้ “ท่านอ๋อง” เจียงเฟิ่งหัวจ้องมองเซี่ยซาง “ต่อจากนี้ท่านอ๋องอย่าซื้ออาภรณ์แพรพรรณเครื่องประดับศีรษะใด ๆ ให้หม่อมฉันอีกเลย หม่อมฉันจะบอกพี่หญิงรองของหม่อมฉันด้วยว่ามิต้องส่งสิ่งของเหล่านี้มาให้หม่อมฉันแล้ว เปลี่ยนทั้งหมดเป็นเงินแล้วส่งมาจุนเจือพวกนางดีกว่าเพคะ” “เด็กโง่ หากทุกคนคิดเช่นนี้ พวกนางจะยิ่งมีชีวิตลำบากขึ้นนะ” เซี่ยซางรู้ดีว่าเรื่องนี้เกิดขึ้นเพราะทางการไร้ความสามารถ ราชสำนักไร้ประสิทธิภาพ จึงทำให้คนในแผ่นดินจำนวนมากมายถึงเพียงนี้มิอาจมีชีวิตต่อไปได้ หากว่าทุกคนมีข้าวกิน ใครเล่าจะพาเด็กเหล่านี้มาทิ้ง หากบุรุษรู้จักให้เกียรติภรรยา ก็จะไม่ปล่อยให้หูเจียวเหนียงถูกครอบครัวทารุณ ถูกแม่สามีใจร้ายรังแกแบบนั้น หากว่าคนสารเลวแบบหยางจิ้งลดลง ก็จะไม่มีสตรีถูกข่มเหงย่ำยีศักดิ์ศรีแล้ว เขาในฐานะท่านอ๋อง จะต้องไม่หยุดเพียงแค่คลี่ค
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 169
ณ สำนักหลิงอวิ๋น เมื่อเจียงเฟิ่งหัวปรากฏตัวที่สำนักหลิงอวิ๋นด้วยชุดบุรุษแล้ว ถานหว่านชิงถึงกับผงะไป นางมาอยู่ที่นี่กับเหิงอ๋องได้อย่างไร เมื่อไม่กี่วันก่อนนางเพิ่งจะส่งข่าวมาบอกว่าอีกไม่นานจะได้พบนางเร็ว ๆ นี้ คิดไม่ถึงว่าจะเร็วขนาดนี้ เซี่ยซางเห็นถานหว่านชิงอ้าปากเหวอจ้องเจียงเฟิ่งหัวตาไม่กะพริบก็ถามว่า “เจ้าสำนักถานรู้จักหรือ” ถานหว่านชิงตอบตะกุกตะกัก “ชายผู้นี้ดูคุ้นหน้าคุ้นตานัก พวกเราใช่เคยพบกันที่ใดสักที่หนึ่งหรือไม่” เจียงเฟิ่งหัวอยากจะกลอกตาใส่ ถานหว่านชิงเจ้าคนผู้นี้กำลังจะเล่นละครอีกแล้ว นางเอ่ยด้วยเสียงขรึมว่า “ข้าไม่รู้จักท่าน” ถานหว่านชิงยื่นมือออกไปคลำลำคอของเจียงเฟิ่งหัวเพื่อตรวจสอบลูกกระเดือก จากนั้นก็มองไปที่รูเจาะหูของนาง “เจ้าเป็นสตรี เช่นนั้นพวกเราจะต้องเคยพบกันมาก่อนแน่” เจียงเฟิ่งหัวหลบไปอยู่ด้านหลังเซี่ยซาง “คนที่ท่านอ๋องพามาพบหม่อมฉันคือใครหรือเพคะ ไฉนมือเท้าจึงอยู่ไม่สุขนัก หม่อมฉันไม่รู้จักนาง” ใบหน้าของเซี่ยซางฉายประกายสงสัย “เจ้าสำนักถานเคยพบพระชายาของข้าที่ใดหรือ?” ถานหว่านชิงเพิ่งจะรู้ตัวว่าเสียมารยาทไปแล้ว “ที่แท้ก็เป็นพระชายาเหิงอ๋อง หว่า
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 168
“เสด็จพ่อพระราชทานสมรสแล้ว เจ้ายังจุกจิกเรื่องความประพฤติของข้าอีกหรือ” เจียงเฟิ่งหัวรีบยกมือปิดปาก รู้ตัวว่าเผลอพลั้งปากพูดสิ่งที่มิควรออกไปแล้ว จึงพูดตะกุกตะกักออกมา “หม่อมฉันมิบังอาจเพคะ” เซี่ยซางกลับมิได้ถือสานาง ถึงอย่างไรราชครูเจียงก็เป็นอาจารย์ผู้ซึ่งมีหน้าที่ให้ความรู้อบรมคนอยู่แล้ว สกุลเจียงก็เป็นตระกูลที่สูงส่งด้วยคุณธรรมและความบริสุทธิ์ แม้ฮ่องเต้จะพระราชทานพิธีสมรสให้แล้ว ก็ใช่ว่าเจียงหวยจะไม่จำเป็นต้องพินิจพิจารณาแล้วว่าว่าที่บุตรเขยของตนเป็นคนอย่างไร คุณธรรมความประพฤติเป็นอย่างไร นั่นคือเรื่องปกติของคนทั่วไปอยู่แล้ว เขาจงใจหยอกเย้านางมากกว่า “หากข้าคุณธรรมความประพฤติไม่ดีขึ้นมา เจ้าจะทำเช่นไรหรือ?” เจียงเฟิ่งหัวไม่หลงกลคำพูดของเขา จึงถามกลับว่า “ไฉนคุณธรรมความประพฤติของท่านอ๋องจึงไม่ดีเพคะ?” เซี่ยซางถูกนางถามก็สะอึกไป คุณธรรมความประพฤติจะดีหรือไม่ดีนั้นขอบเขตเป็นเช่นไรหรือ เขาไม่กล้าบอกว่าตนเองเป็นคนดี แต่ก็ไม่ถึงกับเป็นคนชั่วร้ายหรอกกระมัง “ภายในใจของหม่อมฉัน ท่านอ๋องมีคุณธรรมและความประพฤติเป็นเลิศ เป็นขุนนางที่ซื่อสัตย์ของประชาชน ท่านพ่อบอกเสมอว่าคนที่สามารถ
