MasukShare
บทที่ 234
Bab terkait
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 235
“มิน่าล่ะคุณชายจีจึงชอบอ่านบทกลอนอย่างกลอนนกเป็ดน้ำถึงเพียงนี้” เจียงเฟิ่งหัวพูดพอให้เข้าใจแล้วหยุดไว้เท่านั้นคราวนี้นางไม่ให้โอกาสจีเฉินได้พูดอีก เดินฝ่าเขาไปแล้วก็เดินไปทางด้านหน้าเลยจนกระทั่งเจียงเฟิ่งหัวเดินไปไกลแล้ว เจียงเฟิ่งหัวก็ยังมองตาค้าง เขายิ้มมุมปากขึ้นมาเบา ๆ อย่างชั่วร้าย รู้สึกเพียงว่าบริเวณที่เจียงเฟิ่งหัวเดินผ่านหอมไปหมด แค่คุยกับนางก็ทำเขาเลือดลมสูบฉีดกระปรี้กระเปร่าเซี่ยซางยืนอยู่ในมุมมืด หากเจียงเฟิ่งหัวไปเดินจากไป เขาจะออกมาปรากฏตัวเลยเขานึกไม่ถึงว่าจีเฉินอ่านหนังสืออยู่ในลานเรือนก็เพื่อดักรอเจียงเฟิ่งหัว ถึงกับจงใจอ่านบทกลอนขอความรักอย่างกลอนนกเป็ดน้ำต่อหน้านาง เขากำหมดแน่น พูดกับหลินเฟิงว่า “ส่งคนไปจับตามองจีเฉินไว้”หลินเฟิงก็ไม่นึกว่าท่านอ๋องจะแอบกลับมาที่จวนเงียบ ๆ เพราะเรื่องนี้ “จีเฉินช่างเป็นคนชั่วหน้าเนื้อใจเสือจริง ๆ ต่อหน้าเรียกกันเป็นพี่เป็นน้องกับท่านอ๋อง ลับหลังกลับคิดหว่านเสน่ห์ใส่พระชายา หากเขากล้าคิดอะไรชั่ว ๆ ต่อหน้าพระชายา อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจ”เซี่ยซางมองเขาแวบหนึ่ง เป็นนัยว่าเจ้าเป็นห่วงพระชายาของข้าเกินไปหน่อยแล้วกระมัง!หลินเฟิงเ
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 236
เจียงเฟิ่งหัวยิ้ม “แต่ไรมาท่านพ่อก็มีนิสัยเช่นนี้ ก็ดี พวกท่านจะได้ไม่ต้องคิดเรื่องพวกนี้ทั้งวันจนกระทบกับอารมณ์ ทุกคนดูเป็นเรื่องธรรมดาก็พอเจ้าค่ะ”“เพียงแต่คุณหนูจางถูกคนลือไปเช่นนี้ เกรงว่าวันหน้าคงพูดคุยเรื่องการแต่งงานได้ยากแล้ว พี่ชายของเจ้าก็ยังไม่แต่งภรรยา ได้พบคุณหนูจางมาสองหน แม่รู้สึกชอบนางอยู่มาก หากพวกเขาต่างเห็นด้วย แม่ก็ไม่สนใจคำร่ำลือข้างนอกพวกนั้นหรอก จะจัดงานแต่งให้พวกเขาเสียเลย ส่วนเรื่องที่บอกว่าจะไปล่วงเกินเจ้ากรมหลี่อะไรนั่น แม่ไม่กลัวจะล่วงเกินพวกเขาหรอก” เฝิงจิ้งย่วนพูดอย่างห้าวหาญเจียงเฟิ่งหัวถูกการแสดงออกของนางทำให้ขำออกมา “นั่นสิ จอมยุทธ์หญิงเฝิงของพวกเราเคยกลัวผู้ใดที่ไหนกันเจ้าคะ”ก่อนที่แม่ของนางจะออกเรือน เคยเดินทางคุ้มกันสินค้ากับท่านตามาก่อน ขึ้นเขาลงห้วย ไม่อ่อนแอกระมิดกระเมี้ยนเลยสักนิด กลับเป็นบิดาของนางเจียงหวยที่ทั้งวันสำรวมกิริยาพูดหลักวิชาการ สุดท้ายถูกท่านแม่ของนางกำราบจนสงบเสงี่ยมเรียบร้อยไปเสียแล้วเจียงเฟิ่งหัวพูดคุยเป็นเพื่อนมารดาคู่หนึ่ง แล้วจึงตรงไปที่เรือนของเจียงจิ่นเหยียนทันทีที่นางเข้าไปในเรือน ก็รู้สึกที่นี่มีบางสิ่งเปลี่ยนไปแล
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 237
เจียงเฟิ่งหัวกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “ข้าไม่ได้มาเพราะเรื่องนี้”เจียงจิ่นเหยียนนั่งตัวตรงขึ้นมา รอยแผลบนใบหน้าก็ดีขึ้นมากแล้ว “แล้วเจ้ามาด้วยเหตุใด?”เจียงเฟิ่งหัวที่เห็นบาดแผลบนใบหน้าของเขาก็คิดจะประชดประชันเขาสักเล็กน้อย “เพื่อจางอวี่มั่วถึงกับคิดวิธีที่โง่งมเช่นนี้ขึ้นมา หากเป็นข้า ไม่ว่าจะเป็นวันใดข้าก็ไม่มีทางยอมให้ตัวเองเป็นฝ่ายเสียเปรียบแน่ พี่ใหญ่ท่านน่ะ ควรศึกษาตำรานักปราชญ์ให้น้อยลงหน่อย อ่านจนสมองทึบไปหมดแล้ว”เจียงจิ่นเหยียนรู้สึกเพียงว่าตนเองอับอายจนหน้าแดงไปหมด “ข้าไม่ได้ทำเช่นนั้นเพื่อจางอวี่มั่ว” เสียงของเขาค่อยๆ เบาลง แม้แต่ตนเองก็ไม่เชื่อตนเอง“การจัดการกับคนต่ำช้าเช่นหลี่เฉิง สามารถเปลี่ยนเป็นวิธีที่โหดเหี้ยมกว่านั้นได้ ไม่มีความจำเป็นต้องทำให้ตัวเองเดือดร้อนไปด้วยเลย” ดวงตานั้นคู่ของเจียงเฟิ่งหัวมีประกายเยียบเย็นวาบผ่าน ไม่เหมือนผู้ที่อายุเพียงสิบหกแม้แต่น้อยเมื่อเจียงจิ่นเหยียนเห็นแววตาที่นางจ้องมองเขาก็รู้สึกขนลุกซู่ขึ้นมา แต่ไรมาน้องสามแม้อายุยังน้อยแต่ก็เป็นคนซุกซนเจ้าความคิด อันที่จริงแล้วเขาก็เคยไปหานางมาก่อน คิดจะให้นางโน้มน้าวจางอวี่มั่วมิให้รับปากหลี่
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 238
เจียงเฟิ่งหัวแอบหมิ่นอยู่ในใจ “พี่ใหญ่ สาเหตุที่แท้จริงก็เป็นเช่นนั้นแหละ อย่างน้อยในชาติก่อนนางก็ไม่ได้รับความชื่นชอบจากเซี่ยซาง ชาตินี้ล้วนอาศัยการวางแผนของนางถึงได้ช่วงชิงความโปรดปรานมา”ทว่านางก็มิได้รู้สึกผิดแม้แต่น้อย ก็แค่ชนะเป็นเจ้าแพ้เป็นโจรเท่านั้น“ข้าเห็นว่าเหิงอ๋องเกรงใจและให้ความสำคัญกับเขานัก หรวนหร่วนอยู่ที่จวนอ๋องต้องระวังหน่อย แต่หรวนหร่วนรู้ได้อย่างไรว่าเป็นจีเฉินที่ก่อกวนอยู่เบื้องหลังเล่า แต่ฤดูกาลมาหรวนหร่วนก็เปี่ยมไปด้วยความสามารถกว้างไกลไร้ขอบเขต ที่เขาออกไปบุกเบิกกิจการสร้างรายได้เพิ่มข้างนอก ก็เป็นความคิดของนาง อย่าน้อยจวนสกุลเจียงก็มิได้อาศัยเพียงเงินเดือนอันน้อยนิดของท่านพ่อในการรักษาสภาพการดำรงชีวิตของคนทั้งบ้าน”คนสกุลเจียงใช้ชีวิตอย่างดีมากจริงๆ ไม่มีสมาชิกในครอบครัวแม้แต่คนเดียวที่ต้องกังวลเพราะเรื่องเงินแม้แต่การก่อตั้งสำนักหลิงอวิ๋นก็เป็นความคิดของหรวนหร่วน บัดนี้สำนักหลิงอวิ๋นได้กลายเป็นศาลาการกุศลที่ถูกบริหารโดยจวนอ๋องไปแล้ว ทว่าเวลานั้น หรวนหร่วนยังมิได้ถูกฮ่องเต้พระราชทานสมรสให้กับเหิงอ๋อง แล้วนางรู้ได้อย่างไรว่าสำนักหลิงอวิ๋นจะไปต้องตาเหิงอ๋อ
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 239
เซี่ยซางมองหน้าของเจียงเฟิ่งหัวอย่างรักใคร่ “ย่อมต้องเป็นหรวนหร่วน อาหารที่นางทำเป็นอันดับหนึ่งในใจข้า”มันอร่อยจริงๆ เมื่อคืนแม้เขาจะกินอาหารเต็มโต๊ะไปจนหมดก็ยังรู้สึกว่าไม่พอ แต่นางท้องแล้วไม่อาจให้นางไปทำอาหารได้อีกเฝิงจิ้งย่วนยิ้มจนปิดปากไม่ลง ไม่ว่าจะจริงหรือเท็จ อย่างน้อยเขาก็ใส่ใจต่อหรวนหร่วนแล้ว นางจึงกล่าวว่า “วันหลังที่นี่ก็คือบ้านของอาซาง พวกเจ้าคิดจะอยู่นานเท่าใดก็อยู่นานเท่านั้น”สีหน้าของเซี่ยซางไม่เปลี่ยนแปลง ยังคงกินต่ออย่างเอร็ดอร่อยจริงๆเมื่อได้ยินคำพูดพวกนี้ เจียงเฟิ่งหัวก็เกือบจะมุดหน้าลงในชาม เซี่ยซางเปลี่ยนมารู้จักพูดจาเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใดกัน กล่อมท่านพ่อกับท่านแม่ของนางจนเบิกบานถึงเพียงนี้ท่านแม่ของนางเอาแต่เรียก ‘อาซาง’ เต็มปากเต็มคำ ทำให้นางนึกถึงซูถิงหว่านขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ นางรู้สึกท้องไส้ปั่นป่วนขึ้นมาเล็กน้อยจึงได้กินน้อยลงอยู่บ้างเจียงจื้อชินก็พูดไม่น้อย เรียกพี่เขยไม่หยุด เกือบทำให้เซี่ยซางตกปากรับคำแล้ว ทว่าเซี่ยซางก็ดูเหมือนจะเริ่มต้นความสัมพันธ์เป็นเช่นกัน สำหรับน้องชายผู้งดงามคนนี้ของนาง ดูเหมือนเขาจะไม่ตระหนี่แม้แต่น้อยเจียงจิ่นเหยียนเน
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 240
หัวใจของนางสั่นสะท้านอย่างรุนแรง ยิ่งไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร ที่จริงแล้วนางมิได้ถือสา เพียงแต่รู้สึกรังเกียจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกไม่ว่าจะเป็นชาติก่อนหรือชาตินี้ ยามอยู่ต่อหน้านาง ซูถิงหว่านไม่เคยเปลี่ยนคำเรียกอื่นมาก่อน นางเรียกเขาว่าอาซางมาโดยตลอด นางรู้ว่าซูถิงหว่านเพียงต้องการแสดงอำนาจ ประกาศความเป็นเจ้าของต่อหน้านาง เพื่อแสดงให้เห็นถึงความพิเศษของนางในใจเขาเท่านั้น และเซี่ยซางก็ไม่เคยปฏิเสธมาก่อน พวกเขายังพลอดรักกันอย่าไร้ขอบเขตต่อหน้านางผู้เป็นภริยาเอกที่ถูกต้องชอบธรรมคนนี้ด้วยเซี่ยซางไม่รู้ถึงความคิดในใจของนาง เขากล่าวอย่างอ่อนโยนว่า “วันหลังหรวนหร่วนสามารถเรียกข้าว่าท่านพี่ หรือฉี่อวิ๋นก็ได้”เจียงเฟิ่งหัวพยายามปรับอารมณ์ แสร้งทำเป็นไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น นางกล่าวเบาๆ ว่า “เดินไปถึงต้นน้ำ นั่งชมหมู่เมฆลอย” ที่แท้ท่านอ๋องก็ต้องการชีวิตที่อิสรเสรีเช่นนี้ในใจของเขาเกิดความสุขขึ้นมาที่เจียงเฟิ่งหัวเข้าใจเขาถึงเพียงนี้หวานหว่านมีแต่จะพูดว่า ชื่อของอาซางเป็นฮ่องเต้ตั้งให้ ล้ำค่าสูงศักดิ์เพียงใด เซี่ยฉี่อวิ๋นไม่เพราะเหมือนเซี่ยซางสักนิด อันที่จริงแล้ว ชื่อที่เสด็จพ่อประทานคือ ‘เซี่ย
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 241
ในเวลาเดียวกัน อีกด้านหนึ่ง เดิมจีเฉินคิดจะรอช่วงเวลาที่เจียงเฟิ่งหัวกลับจวนอ๋อง แล้วแสร้งบังเอิญเจอกับนาง คาดไม่ถึงว่า เขารอมาทั้งวันก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของเจียงเฟิ่งหัวเขากลับจวนอ๋องไปพร้อมจิตใจหดหู่ไร้เรี่ยวแรง เมื่อมองจวนอ๋องที่ใหญ่โตหรูหรา เขาก็ถอนใจอย่างอดไม่ได้ว่าสวรรค์ไม่ยุติธรรม อาศัยสิ่งใดกัน เซี่ยซางเกิดมาก็เป็นองค์ชาย ความสูงศักดิ์มั่งคั่งแค่ยื่นมือออกไปก็ไขว่คว้ามาได้อย่างง่ายดาย เหล่าสาวงามก็วิ่งเข้าหาเขาเป็นฝูงเขาเดินเรื่อยเปื่อยตามสบายไปเหมือนยามปกติ ในขณะที่เขากำลังจะเดินจากเรือนชั้นหน้าไปเรือนชั้นใน ก็ถูกองครักษ์ขวางไว้อย่างกะทันหัน “คุณชายโปรดหยุดฝีเท้า เรือนชั้นในของจวนอ๋องไม่อนุญาตให้บุคคลภายนอกเข้าขอรับ”เมื่อจีเฉินได้ยินคำพูดนี้ ในดวงตาก็มีไอโทสะปรากฏขึ้นมาอย่างเลือนราง เขาพูดว่า “ข้าเป็นพี่ชายบุญธรรมของเหิงอ๋อง ยังนับเป็นคนนอกด้วยหรือ? ข้าก็แค่เดินดูเล่นๆ เท่านั้น”องครักษ์ได้รับคำสั่งอยู่ก่อนแล้ว จึงกล่าวอย่างแข็งกร้าวว่า “ต่อให้คุณชายจีเป็นพี่น้องแท้ๆ ของท่านอ๋อง ท่านก็ไม่อาจเข้าไปในเรือนชั้นในได้ เดินเล่นเฉยๆ ก็ไม่ได้ คุณชายจียังคงอย่าได้เดินเล่นตามใจเ
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 242
แม้นางจะทำงานเป็นสาวใช้ในเรือนคนรับใช้ที่ทำงานหยาบเช่นงานซักล้าง แต่นางสามารถเข้าไปในเรือนชั้นในได้ เช่นนั้นก็มีโอกาสได้พบเหิงอ๋อง และมีโอกาส…แม้จะบอกว่ามีโอกาส แต่นางรอมานานขนาดนี้แล้ว ยังคงไม่มีโอกาสได้ใกล้ชิดเหิงอ๋องเลยบัดนี้ชายารองซูถูกส่งตัวไปแล้ว นางจึงไม่มีผู้ช่วยในจวนอ๋องอีก แต่หากจีเฉินเต็มใจจะช่วยนางจีเฉินเห็นนางพร้อมจะลงมือ จึงยื่นถุงผ้าไปที่มือของนาง “เสื้อผ้าของข้าก็มอบให้สาวใช้คนอื่นซักเถอะ แม่นางอวิ๋นฟางตั้งใจซักให้ท่านอ๋องก็พอ”กล่าวจบ เขาก็จะจากไปอวิ๋นฟางหยุดเขาไว้ “หากคุณชายจีมีเสื้อผ้า บ่าวก็สามารถช่วยซักได้เช่นกันเจ้าค่ะ” ไม่ว่าอย่างไร เขาก็เป็นพี่บุญธรรมของเหิงอ๋อง หากเขาช่วยได้…จีเฉินยิ้มบางๆ “งั้นแม่นางอวิ๋นฟางตามข้ามาเถอะ ข้ามีเสื้อผ้าสกปรกสองสามตัวจะให้แม่นางอวิ๋นฟางนำกลับไปพอดีเลย”อวิ๋นฟางชะงักไป ทว่ายังคงเดินตามเขาไปแล้วนางรู้ว่าจีเฉินมาขอพักอาศัยในจวนอ๋องชั่วคราว แต่ต่อให้เป็นการมาขอพักอาศัย เขาก็ได้รับการปรนนิบัติเช่นเดียวกับเจ้านาย ไม่เหมือนนาง แม้นางจะเป็นนางกำนัล แต่เมื่อมาถึงจวนอ๋องนางก็ยังเป็นข้ารับใช้ กระทั่งตอนนี้ยังต้องทำงานชั้นต่ำที่
Bab terbaru
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 310
เขาคิดว่า ระหว่างราชวงศ์กับขุนนางมักมีความเกี่ยวข้องที่ซับซ้อนร้อยแปดพันเก้า สุดท้ายก็เป็นเพราะเขายังไม่แข็งแกร่งพอ จึงได้ถูกผู้อื่นควบคุมเหตุใดเสด็จพ่อจึงมอบความโปรดปรานให้กับซูกุ้ยเฟย ก็มิใช่เพราะสกุลซูเช่นกันหรือ? เสด็จพ่อถึงกับรู้ว่าสกุลซูยักยอกสวัสดิการกองทัพ แต่ก็ไม่อาจลงโทษได้ นั่นก็เป็นเพราะสกุลซูตรากตรำทำงานหนัก ปกปักชายแดน สร้างผลงานยิ่งใหญ่เมื่อเขาขบคิดเข้าใจก็ตรงไปที่ห้องทรงอักษรทันทีรอจนเซี่ยซางจากไป เจียงเฟิ่งหัวก็เช็ดน้ำตาที่หางตา แล้วกล่าวกับเหลียนเย่ว่า “ในช่วงนี้จนกระทั่งท่านอ๋องรบชนะกลับมา ข้าจะอาศัยอยู่ในวังตลอด เจ้าไปเตรียมการสักหน่อยเถิด” นางต้องแจ้งต่ออู๋ซินเช่นกัน ให้เขาช่วยคอยประสาน สกุลเจียงจะได้รับความสำคัญจากฮ่องเต้หรือไม่ อำนาจการตัดสินใจขั้นสุดท้ายยังคงเป็นของฮ่องเต้เมื่อเซี่ยซางไปถึงห้องทรงอักษร ก็คุกเข่าลงเบื้องหน้าฮ่องเต้ทันที แล้วกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “ลูกขอให้เสด็จพ่อทรงมีราชโองการโดยเร็ว ลูกตรวจสอบพบแล้วว่า ผู้ที่เป็นแกนนำในการโจมตีต้าโจวของเราครั้งนี้ คือผู้บัญชาการของเผ่าหู ฮูเหยียนซิวหลัว ลูกเดาว่าที่เขายกทัพมาในครั้งนี้ ก็เพื่อแก้แค้นเมื
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 309
เจียงเฟิ่งหัวคิดถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ที่เซี่ยซางมายืนตรงหน้านางด้วยแววตาของเขาที่ดำทะมึนอย่างน่าสะพรึงกลัว ไม่รอให้นางกล่าวสิ่งใดแม้แต่ประโยคเดียว เขาก็ก้าวเข้าข้างหน้าแล้วมาใช้กำลังบังคับอุ้มนางออกไปทันที แม้เรื่องราวจะผ่านไปแล้วแต่ภายในใจของนางยังคงหวาดกลัวอยู่บ้าง ดูท่าคงจะทำให้เซี่ยซางโมโหเข้าแล้วจริงๆเมื่อออกจากตำหนักคุนหนิง เจียงเฟิ่งหัวแสร้งทำเป็นยังโมโหอยู่ “ท่านอ๋องจะอุ้มหม่อมฉันไปที่ใดเพคะ จู่ๆ ทรงทำเช่นนี้คิดจะทำสิ่งใดกันแน่เพคะ? พระองค์ไม่กลัวชายารองซูจะโกรธหรือเพคะ”เซี่ยซางหยุดฝีเท้าลง วางนางลงบนทางเดิน ดวงตาที่เต็มไปด้วยความกรุ่นโกรธจ้องดวงหน้าของเจียงเฟิ่งหัวเขม็ง “เมื่อครู่เจ้าพูดว่าเจ้ากับข้าเป็น ‘สามีภรรยาที่อยู่ร่วมกันอย่างปรองดอง ให้เกียรติกันและกันดุจอาคันตุกะ’ หมายความว่าอย่างไร?”เจียงเฟิ่งหัวกล่าวไม่ยอมถอยว่า “ก็หมายความตามอักษรเพคะ”เซี่ยซางแทบจะถูกทำให้โมโหจนหัวเราะออกมาแล้ว “เจ้ากำลังบอกว่าข้าปฏิบัติต่อเจ้าเหมือนแขกผู้มีเกียรติอย่างนั้นหรือ”เจียงเฟิ่งหัวตกตะลึงไป พูดสิ่งใดไม่ออกแม้แต่คำเดียว จากนั้นก็ได้ยินเซี่ยซางกล่าวต่อด้วยความโมโหว่า “ช่วงที่ผ่านม
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 308
เมื่อเซี่ยซางได้ยินสิ่งนี้ เขาก็แอบคิดในใจว่า ซูถิงหว่านบอกว่าเสด็จแม่แกล้งป่วย? อาการป่วยของเสด็จแม่นั้นเขาได้เห็นด้วยตาตนเอง ซูถิงหว่านช่างกล้าพูดได้ทุกอย่างจริงๆ!นางคิดว่าหากเขาคิดจะตีชาวหูให้ถอยร่นกลับไป ก็ได้แต่พึ่งสกุลซูของนางหรือไร จนถึงตอนนี้นางก็ยังไม่เห็นเสด็จแม่อยู่ในสายตาเลยเจียงเฟิ่งหัวเห็นเขาไม่กล่าววาจาจึงจากไปทันที ไม่มีผู้ใดเห็นว่าในเสี้ยววินาทีที่นางหมุนตัวไป มุมปากของนางก็โค้งเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นมา ยิ่งซูถิงหว่านทำเช่นนี้ก็จะยิ่งผลักเซี่ยซางให้ไกลออกไปนางคิดว่าในแผ่นดินนี้มีเพียงสกุลซูที่ออกรบเป็นหรือไง สกุลซูตรากตรำสร้างผลงานยิ่งใหญ่ ทุกคนล้วนต้องให้ความยำเกรงพวกเขา ทว่าทุกเรื่องราวล้วนควรหยุดในจุดที่เหมาะสม ไม่ว่าสิ่งใดหากมากเกินไปจะเป็นโทษได้ มิเช่นนั้นก็จะกลายเป็นผลงานยิ่งใหญ่จนคุกคามผู้เป็นนายเหนือหัว ทำให้ผู้คนชิงชังเอาได้ที่ฮ่องเต้ไม่อนุญาตให้เซี่ยซางแต่งซูถิงหว่านเป็นภรรยาเอก จะไม่มีการพิจารณาในข้อนี้เชียวหรือ?เจียงเฟิ่งหัวย่อมไม่เชื่ออยู่แล้ว ฮ่องเต้ที่ขี้ระแวงขี้สงสัย แม้แต่ลูกชายของตัวเองก็ยังระวังป้องกัน แล้วนับประสาอะไรกับแม่ทัพที่เฝ้ารักษา
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 307
ในเวลานั้นเอง เซี่ยซางย้อนกลับมาที่เบื้องหน้าของคนทั้งสอง เขาเห็นบรรยากาศออกจะเคร่งเครียดอยู่บ้าง จึงถามว่า “มีสิ่งใดหรือ? เหตุใดจึงมาอยู่ข้างนอกกันหมด?”ซูถิงหว่านจ้องมองเซี่ยซางอย่างอ่อนแอและน่าสงสาร ต่อหน้าเจียงเฟิ่งหัว นางดึงเซี่ยซางไปยังมุมที่อยู่อีกด้าน “ท่านอ๋อง มิได้ทรงรับปากว่าจะพาหม่อมฉันกลับชายแดนหรือเพคะ? ท่านย่ากับพี่ใหญ่ยังรอพวกเรานะเพคะ”เซี่ยซางกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “แผนการมีการเปลี่ยนแปลง ยามนี้เสด็จแม่ทรงประชวรหนัก ข้างกายนางไม่อาจไม่จัดคนไว้คอยปรนนิบัติ เจ้าเป็นชายารองของจวนเหิงอ๋อง และก็เป็นสะใภ้ของเสด็จแม่ ตามหลักจึงควรรั้งอยู่ดูแลเสด็จแม่”เขาลดเสียงเบากล่าวต่อว่า “หวานหว่าน เมื่อก่อนความสัมพันธ์ของเจ้ากับเสด็จแม่ไม่ดีนัก จะได้ถือโอกาสนี้มาฟื้นฟูความสัมพันธ์ของเจ้ากับเสด็จแม่พอดี” เพราะเขากังวลว่าซูถิงหว่านจะเสียมรรยาทต่อฮองเฮาด้วยเหตุนี้ จึงได้มาอธิบายต่อนางให้ชัดเจนด้วยตนเองท่านอ๋องก็ทรงรู้ดีว่าฮองเฮาไม่โปรดหม่อมฉัน ไม่ว่าหม่อมฉันจะทำสิ่งใดก็ทรงรังเกียจหม่อมฉันทั้งนั้น เดิมหม่อมฉันก็ปรนนิบัติคนไม่เป็นอยู่แล้ว เกรงว่าจะทำได้ไม่ดีจนทำให้ฮองเฮายิ่งทรงพิโรธ กล
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 306
นึกถึงชาติก่อนที่นางถูกเซี่ยอวี้หย่า มีจุดจบที่ไร้ทั้งทรัพย์สินและอำนาจ สุดท้ายยังต้องแบกรับชื่อเสียงเสียหายว่าไม่อาจตั้งครรภ์ ในช่วงสุดท้ายของชีวิตนางก็มิได้ตายในตำแหน่งพระชายาอวี้อ๋องดังที่ปรารถนาคนอย่างหลัวจื่อฉยงไม่มีทางฆ่าตัวตาย ผู้มีตำแหน่งเป็นถึงพระชายาหากกระทำอัตวินิบาตกรรมขึ้นมาถือเป็นความผิดมหันต์ หลังตายไม่เพียงไม่อาจสงบสุข ยังจะทำให้วงศ์ตระกูลต้องพลอยเดือดร้อนไปอีก จุดนี้หลัวจื่อฉยงได้ไตร่ตรองเป็นอย่างดีนางน่าจะมาถึงจุดที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก จะถอยก็ถอยไม่ได้ จะก้าวต่อไปก็ไร้หนทางแล้วแต่นางมิใช่พระโพธิสัตว์ ไม่คิดจะไปยุ่งเรื่องชาวบ้านของจวนอวี้อ๋อง นอกจากนี้นางก็ไม่มีสิทธิ์จะเข้าไปยุ่งและเซี่ยซางก็ไม่อยากให้นางยื่นมือเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้นางคิดว่า ชาติก่อนแม้หลัวจื่อฉยงถูกหย่าอย่างน้อยก็ยังเหลือชีวิต ในชาตินี้หวังว่าชะตาชีวิตของนางอย่าได้แย่กว่าชาติที่แล้วเลยนางเพิ่งเข้าไปในตำหนักคุนหนิง ก็เห็นซูถิงหว่านเดินมาที่เบื้องหน้าของนางพร้อมกับดวงตาที่จ้องเขม็งมาที่นางอย่างดุเดือด ทว่าในไม่ช้า นางก็เก็บงำความโกรธในก้นบึ้งดวงตาแล้วเดินเข้ามาใกล้เจียงเฟิ่งหัวเมื
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 305
เจียงเฟิ่งหัวเหยียดหลังตรง เดินผ่านหน้าซูถิงหว่านไปอย่างสง่างาม ทำให้ซูถิงหว่านโมโหแทบตายแต่ก็ไม่กล้าแสดงออกนางคร้านจะสนใจสีหน้าซีดเผือดราวเถ้ากระดูกคนตายของนาง ไปส่งทุกคนถึงหน้าประตูตำหนักคุนหนิงด้วยตนเองในเวลานั้นเอง จู่ๆ เจียงเฟิ่งหัวก็รั้งพระชายาองค์ชายรองไว้ ดึงนางไปกระซิบถามที่ด้านข้างว่า “คอของพี่สะใภ้รองเป็นอะไรไป? ได้รับบาดเจ็บหรือ?”พระชายาขององค์ชายรองสวมเสื้อปกสูง ทั้งยังสวมเสื้อคลุมตัวใหญ่อีก นางพยายามลดการคงอยู่ของตนลงมากที่สุดแล้ว แต่ก็ยังคงถูกเจียงเฟิ่งหัวค้นพบเข้าได้นางจึงเผยบาดแผลที่แขนออกมาให้เจียงเฟิ่งหัวดู จากนั้นก็เลิกคอเสื้อให้นางดูอีก รอยแผลถูกเชือกรัดออกมา นางเกือบขาดอากาศหายใจตายไปแล้ว นางจากบริเวณพวกนี้ บนมือ ขา เอว และแผ่นหลังของนางล้วนเต็มไปด้วยบาดแผล ทั้งหมดนี้เป็นฝีมือของเซี่ยอวี้ทั้งสิ้น เขาคิดจะซ้อมนางให้ตายจริงๆหลังเจียงเฟิ่งหัวได้เห็นก็รู้สึกสะทกสะท้อนใจ กล่าวเสียงเบาว่า “แผลพวกนี้เป็นอวี้อ๋องตีอย่างนั้นหรือ?”พระชายาอวี้อ๋องหัวเราะเยาะตนเองทีหนึ่ง “นอกจากเขาแล้วยังจะมีผู้ใดกล้าลงมือกับข้าอีกเล่า”เจียงเฟิ่งหัวกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “ท่านก็
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 304
โดยไม่รู้ว่า แผนการเล็กๆ ของนางกำลังจะพังทลายลงแล้วเมื่อเข้ามาในตำหนักคุนหนิง ซูถิงหว่านจึงได้พบว่าพระชายาทุกท่านล้วนอยู่ที่นี่ ด้านนอกหนาวจนคนฟันกระทบกัน แต่นางมีเสื้อคลุมตัวใหม่ที่แสนอบอุ่น ด้านคุณภาพมันถูกทำขึ้นจากขนมิงค์ ส่วนด้านรูปลักษณ์นี่เป็นแบบล่าสุดในตอนนี้ ในมือของนางยังถือเตาพกไว้ นอกจากปลายจมูกที่ถูกความเย็นทำให้แดงก่ำแล้ว นางก็ไม่รู้สึกหนาวเลยสักนิด ดูไปแล้วน่ารักเป็นอย่างมากสายตาของทุกคนล้วนจับจ้องไปที่ตัวนาง นางติดตามอยู่ที่ด้านหลังของเซี่ยซางอย่างสงบเสงี่ยมรู้ธรรมเนียม ทว่าภายในใจกลับกำลังกระหยิ่มยิ้มย่อง ความรู้สึกที่ถูกผู้อื่นจับจ้องช่างดีจริงๆ ทว่า ทุกคนกลับรู้สึกว่าชายารองซูแต่งกายอย่างโอ้อวดเกินไปหรือไม่ เพราะถึงอย่างไรฮองเฮาก็ถือเป็นแม่สามีของนาง นางเพิ่งมาถึงตอนนี้เดิมก็ไม่ผิดธรรมเนียมแล้ว เห็นแก่ที่นางเป็นเพียงชายารองมิใช่ชายาเอก จึงไม่มีผู้ใดตำหนินาง แต่การแต่งกายประดับประดาอย่างฉูดฉาดเย้ายวนยิ่งกว่าพระชายาเช่นนี้สถานการณ์แบบใดควรแต่งกายเช่นใด นางควรจะแยกแยะให้ออกสิ!เมื่อมาถึงเบื้องหน้าของฮองเฮา เซี่ยซางก็กล่าวว่า “เสด็จแม่ทรงประชวรแล้ว เจ้ามีฐานะเป็น
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 303
“แม้จะกล่าวเช่นนั้น แต่หรวนหร่วน ตอนนี้เจ้ากำลังตั้งครรภ์ สุขภาพของแม่ไม่สำคัญ การปกป้องหลานของข้าให้ดีจึงจะเป็นภารกิจที่สำคัญที่สุดของเจ้า แค่กๆ…”ฮองเฮาปิดปาก “อย่าเข้ามาใกล้แม่เช่นนี้ อยู่ห่างออกไปสักหน่อย แม่จะได้ไม่ทำให้เจ้าติดโรคจนทำร้ายเด็กไปด้วย ซางเอ๋อร์ลูกดูแลหรวนหร่วนให้ดีก็พอ แม่ไม่เป็นไร แค่กๆ…”เจียงเฟิ่งหัวชื่นชมทักษะการแสดงของเฉิงฮองเฮาเป็นอย่างมาก เพราะเมื่อนางได้ยินเสียงไอพวกนี้ นางยังรู้สึกสงสารและกังวลขึ้นมาในใจเลยต่อหน้าทุกคน เซี่ยซางไม่กล้าให้เจียงเฟิ่งหัวนั่งแล้ว ไม่เช่นนั้นหากถูกคนอื่นวิพากษ์วิจารณ์ขึ้นมา ที่ได้รับผลกระทบก็คือชื่อเสียงของนาง อีกทั้งนางทำดีมากแล้ว ยิ่งไม่อาจให้คนครอบชื่อเสียงอกตัญญูให้นางอย่างไร้เหตุผลแม้เสด็จแม่มีเขาเป็นลูกชายเพียงคนเดียว แต่ในจวนอ๋องของเขามีผู้หญิงอยู่สองคน บัดนี้ คนหนึ่งมาคอยปรนนิบัติดูแลอย่างตั้งใจอยู่ที่นี่ อีกคนกลับไม่ถามไถ่ มิน่าเสด็จแม่จึงไม่เคยชอบซูถิงหว่านเลยตอนนั้น หากเขาแต่งซูถิงหว่านมาเป็นพระชายาเหิงอ๋องจริง ไม่รู้ว่าเสด็จแม่จะทรงเสียใจและเป็นทุกข์เพียงใดเมื่อเปรียบเทียบกันเช่นนี้ ราชครูเจียงและเจียงฮูหยินน
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 302
แต่หากฮองเฮาทำให้เขาโมโห เขาก็สามารถทอดทิ้งนาง ทรมานนางได้เช่นกันเพราะเขาคือฮ่องเต้ที่สูงส่งเหนือผู้ใด เคยชินกับการมีสตรีคอยเอาอกเอาใจและเชื่อฟังมานานแล้ว ก็แค่นั้นเอง ดังนั้นฮ่องเต้และฮองเฮาจะมีความผูกพันฉันสามีภรรยาได้สักเท่าไรนางรับรู้ได้ถึงความเย็นชาไร้น้ำใจของฮ่องเต้มีเพียงใช้ชีวิตอย่างไร้ใจไร้ไมตรีเท่านั้นจึงจะไม่เจ็บปวดนางคาดการณ์ไว้นานแล้วว่าเส้นทางที่นางต้องเดินก็คือทางสายเก่าของฮองเฮา แต่เส้นทางของนางกับฮองเฮาก็แตกต่างกันไปอย่างสิ้นเชิง เพราะนางจะกุมหัวใจของเซี่ยซางไว้ให้มั่น แล้วเหยียบซูถิงหว่านกับสกุลซูทั้งตระกูลขึ้นสู่ตำแหน่งหากมีวันหนึ่ง พวกมันได้รู้ว่า ความร่ำรวยหรูหรายศถาบรรดาศักดิ์ที่พวกมันเคยได้เพลิดเพลินในชาติก่อน ถูกตัวนางในชาตินี้ทำลาย ไม่รู้ว่าพวกมันจะสำนึกเสียใจต่อทุกสิ่งที่เคยทำร้ายนางหรือไม่เส้นทางนี้ทั้งยาวนานและยากลำบากอย่างยิ่ง ทว่าขอเพียงนางค่อยๆ วางแผนไปทีละก้าว ก็ไม่มีอุปสรรคใดที่ไม่อาจเอาชนะ นางมีความตั้งใจอันแน่วแน่ที่จะได้เห็นฉากที่พวกมันก้มกราบศิโรราบอยู่บนพื้นทางด้านนี้ เหล่าองค์ชายกำลังพยายามอย่างเต็มที่ในการแสดงออกถึงความกตัญญูของตน แ
