บทที่ 125

เมื่อขึ้นไปบนรถม้าแล้ว เซี่ยซางก็หยิบเสื้อคลุมมาคลุมลงบนร่างของนาง จากนั้นโอบนางไว้ในอ้อมกอดช่วยนางเช็ดผม เจียงเฟิ่งหัวดึงมือเขาออกไป “ท่านอ๋องก็เปียกโชกไปทั้งตัวเหมือนกัน ให้หม่อมฉันเช็ดให้ท่านด้วยเถอะเพคะ”

“ร่างกายของข้าสบายดี แต่เจ้านั่นแหละ อย่าได้เป็นหวัดเชียว” เซี่ยซางเต็มไปด้วยความเป็นห่วง

น้ำเสียงของเขาอ่อนละมุน แต่เมื่อดังเข้าหูซูถิงหว่านกลับทำให้รู้สึกอึดอัดไม่สบายใจเป็นอย่างยิ่ง รถม้าอันกว้างขวางอย่างน้อยก็สามารถรองรับได้สามถึงสี่คน พวกเขากลับอิงแอบแนบชิดพลางแสดงความห่วงใยซึ่งกันและกัน นางจึงกล่าวอย่างอดไม่ได้ว่า “เจียงเฟิ่งหัว เจ้าอย่าได้เสแสร้งอีกเลย เจ้าจงใจลงไปร่ายรำยั่วยวนอาซาง”

เซี่ยซางคิดไม่ถึงว่า ยามนี้ซูถิงหว่านจะพูดจาหยาบกระด้าง ไร้ซึ่งความเห็นอกเห็นใจต่อผู้อื่นได้ถึงเพียงนี้ เขามองนางผิดไปจริงๆ ในขณะที่เขากำลังจะเอ่ยปาก

เจียงเฟิ่งหัวก็เขยิบกายนั่งห่างออกจากเซี่ยซางออกไปช่วงหนึ่ง แววตาของนางกระจ่างใส “ชายารองซูหมายความว่าอย่างไร?”

ต่อหน้าของเซี่ยซาง ซูถิงหว่านกล่าวอย่างตรงไปตรงมาว่า “เมื่อครู่ข้าเห็นเจ้ากระโดดลงจากรถม้า”

เจียงเฟิ่งหัวเบิกตากว้างอย่างไม่เข้าใจ