บทที่ 946

จื่ออันยิ้ม “จริงด้วยเพคะ เด็กอายุสิบเอ็ดขวบนับว่าไม่เด็กแล้วสำหรับเซียนเปย ข้าได้ยินมาว่าเด็กผู้ชายในเซียนเปยต้องได้รับการฝึกขี่ม้าตั้งแต่อายุห้าขวบ จากนั้นจึงฝึกวิชาดาบ ถูกหรือไม่พระสนม?”

สนมอี้ฝืนยิ้ม จ้องมองนางและตะคอก “ข้าจะไปรู้เรื่องของคนป่าเถื่อนพวกนั้นได้อย่างไร?”

“ข้าแค่ล้อเล่นเท่านั้นเอง ข้ายังมีธุระที่ต้องไปจัดการ คงนั่งอยู่นานไม่ได้ เชิญพระสนมจิบน้ำขิงต่อไป” จื่ออันลุกขึ้น ก้าวไปสองก้าว แล้วหันกลับมาทันควัน “ข้าจำไม่ได้ว่าข้าบอกพระสนมไปแล้วหรือยัง จริงสิ องค์ชายสามต้องกลับมาภายในคืนนี้ มิเช่นนั้น สนมเหมยต้องร้องไห้จนตาบวมสมพรปากท่านแน่ ท่านน่าจะเข้าใจความรู้สึกของแม่ที่สูญเสียลูกดี พระสนมเองก็เป็นแม่คนเช่นกัน ข้าอดสงสัยไม่ได้ว่าถ้าเจอเหตุการณ์แบบเดียวกันแล้วจะรู้สึกอย่างไรบ้าง?”

“เจ้าขู่ข้าหรือ” สนมอี้ตบโต๊ะแล้วผุดยืนขึ้น ทันใดนั้นใบหน้าของนางก็เปลี่ยนเป็นดุร้าย

“ใช่!” จื่ออันมองนางด้วยรอยยิ้ม “ถือเป็นเรื่องดีที่พระสนมเข้าใจ”

“เจ้ากล้าหรือ?” สนมอี้สาวเท้าเข้าหานาง นัยน์ตาปูดโปนราวกับจะถลนออกมา ร่างกายแผ่กระจายออร่าแห่งความเป็นอาชญากร

จื่ออันไม่กลัวเลย นางมองเข้าไปในด