เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 897
บทที่เกี่ยวข้อง
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 898
หูฮวนสี่กล่าวว่า “นางเป็นคนร้ายกาจแน่นอน ไม่เช่นนั้นนางคงไม่ฆ่าเจ้านายตัวเอง และแม่กับป้าแท้ ๆ ของนางด้วย หากเจ้าทำให้นางขุ่นเคือง นางจะยอมแลกทุกอย่างเพื่อต่อสู้กับเจ้าจนถึงที่สุด อีกทั้งนางยังเป็นคนที่มีความอดทนสูง อ๋องหนานหวายปฏิบัติต่อนางอย่างเลวร้าย แต่เพื่อจุดประสงค์ของนาง นางสามารถทนต่อคำสบประมาท และความทรมานที่อ๋องหนานหวายมอบให้นางได้ จื่ออัน เจ้ากับข้าต่างก็เข้าใจว่ามันเป็นเรื่องเลวร้ายมาก ที่คนคนหนึ่งต้องอดทนกับความเป็นความตาย แต่ทุกคนล้วนมีจุดอ่อน ตราบใดที่เจ้าเข้าใจจุดอ่อนของนาง เจ้าก็จะสามารถทะลวงการป้องกันที่แข็งแกร่งของนางได้”“แล้วเจ้าคิดว่าจุดอ่อนของนางคืออะไร?” จื่ออันถาม อันที่จริงนางไม่เคยเรียนรู้เรื่องซุนฟางเอ๋อร์มาก่อน นางแตกต่างจากหูฮวนสี่ หูฮวนสี่เคยเป็นประธาน ส่วนนางเคยเป็นแพทย์ทหาร เรื่องที่นางศึกษามามากที่สุดคือทักษะทางการแพทย์ ส่วนหูฮวนสี่ชอบศึกษาผู้คนหูฮวนสี่วิเคราะห์ว่า “ข้าแอบสังเกตนาง นางชอบไปที่ที่มีชีวิตชีวา แต่นางไม่เคยเข้าใกล้ผู้คน นางแค่เฝ้าดูความมีชีวิตชีวาของผู้คน บางครั้งข้าเห็นความอิจฉาริษยาในดวงตาของนาง นี่เป็นความคิดที่ลึกซึ้งมาก คนส่วนใหญ่ม
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 899
สำหรับอาหารค่ำวันส่งท้ายปีเก่า คนในบ้านต้องกินข้าวด้วยกันความจริงแล้วจื่ออันไม่เคยกินอาหารเย็นกับกุ้ยไท่เฟยเลย จึงไม่เคยกินกับบรรดาน้องชายของจักรพรรดิด้วยเช่นเดียวกันเมื่อมู่หรงเจี๋ยกลับมาในตอนบ่าย เขาก็บอกกับจื่ออันตามตรงว่า “ไม่ต้องกินอาหารเย็นวันส่งท้ายปีเก่ากันสองคน พวกเรากลับไปกินข้าวกับแม่ยายแก่กันเถอะ”“แม่ยายก็คือแม่ยาย เหตุใดต้องเพิ่มคำว่าแก่เข้าไปด้วย? นางยังไม่ถึงสี่สิบเลย!” จื่ออันพูดไม่ออกมู่หรงเจี๋ยนั่งกินเมล็ดแตงโม “ไม่ว่าจะอายุน้อยเพียงใด ก็ยังต้องเป็นแม่ยายแก่”“พวกเราจะกลับไปกินข้าวกันงั้นหรือ? จะไม่ดีหรือเปล่า? พี่สามที่ท่านคิดว่าตายไปแล้วจะต้องพูดถึงเราอีกแน่” จื่ออันพูด อ๋องหลี่ให้ความสำคัญกับครอบครัวและขนบธรรมเนียมเหล่านี้มาก“หากเขาพูดถึงพวกเรา เจ้าก็แค่ถามเขาว่า อาหารค่ำวันส่งท้ายปีเก่าจำเป็นต้องกินกันทั้งครอบครัวหรือเปล่า? พวกเรากับแม่ยายก็เป็นครอบครัวเดียวกัน หรือเจ้าจะไปกินในวังก็ได้ หากเจ้าไม่กลัวจะถูกสาว ๆ มารบกวน” มู่หรงเจี๋ยกำลังคายเมล็ดแตงโม เมื่อก่อนเขาไม่กินของว่าง แต่ตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปมาก“เช่นนั้นก็กลับบ้านไปกินข้าวกันเถอะ” จื่ออันพูดด
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 900
อ๋องหนานหวายทรงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ท่านแม่คิดเช่นไรขอรับ?”กุ้ยไท่เฟยส่ายหน้า “ตอนนี้ข้ายังมองสถานการณ์ได้ไม่ชัดเจน”อ๋องหนานหวายพูดว่า “ช่างเถิด อย่าคิดมากเลยขอรับ ซุนฟางเอ๋อร์จะไม่ทรยศข้า ข้ามั่นใจมาก”“เจ้าแน่ใจหรือว่านางจะไม่หักหลังเจ้า? เหตุใดเจ้าถึงแน่ใจนัก?” กุ้ยไท่เฟยถามอ๋องหนานหวายตอบว่า “เพราะนอกจากข้าแล้วก็ไม่มีใครอยู่กับนาง และนางไม่เต็มใจจะใช้ชีวิตธรรมดา นางต้องการเอาชนะจริง ๆ”กุ้ยไท่เฟยส่ายหน้า “เจ้านี่นะ ก่อนหน้านี้ข้าเคยบอกเจ้าว่าไม่มีใครกล้าอยู่กับนาง แต่ตอนนี้มันต่างออกไป เพราะตอนนี้หลายคนรู้ความสามารถของนางแล้ว ดังนั้นอย่ามั่นใจเกินไป ข้าสังหรณ์ใจว่าการที่หูฮวนสี่เข้าใกล้ซุนฟางเอ๋อร์นั้น ก็เพื่อยุยงให้นางทรยศ”อ๋องหนานหวายยกยิ้ม “ท่านแม่กังวลเกินไปแล้ว แม้ว่าหูฮวนสี่จะต้องการทำเช่นนั้น แต่ซุนฟางเอ๋อร์ก็จะไม่ทำหรอก นางกำลังจะเป็นพระชายาในไม่ช้า นี่คือสิ่งที่นางไม่เคยกล้าฝันตอนที่นางเป็นสนมด้วยซ้ำ”“แต่เจ้าควรดูด้วย นางไม่ได้เต็มใจนักไม่ใช่หรือ?”“ที่ไม่เต็มใจก็เป็นเพราะหัวใจของข้าไม่ได้อยู่ที่นาง บางทีนางอาจจะยังคิดถึงมู่หรงเจี๋ยอยู่บ้าง แต่นางก็ฉลาดพอ เม
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 901
จื่ออันรู้ว่าช่วงนี้อ๋องเหลียงไม่ค่อยสบายนัก ทุกวันนี้ตอนนางไปฝังเข็มให้เขา เขาเพียงฝืนยิ้มบนใบหน้า ดูเหมือนจะไม่สนใจ หรือแม้แต่ถามไถ่เรื่องที่ฮองเฮาถูกจับเข้าตำหนักเย็น ถึงกระนั้นทุกคนต่างก็รู้ว่าเขาไม่สบายใจ เพียงแต่ไม่มีใครพูดอะไรก็เท่านั้น“จริงสิ ข้าได้ยินมาว่าท่านน้าไม่ได้เข้าวังเพื่อทานอาหารเย็นในวันส่งท้ายปีเก่า เช่นนั้นนางก็อยู่ลำพังเหมือนกันน่ะสิ?” จู่ ๆ อ๋องเหลียงก็ถามขึ้นมา“ข้าชวนนางแล้ว น่าเสียดายที่มีคนชวนก่อน” จื่ออันหัวเราะ“ใครกัน?” อ๋องเหลียงถามด้วยความสงสัย“วันส่งท้ายปีเก่าเช่นนี้ นางจะไปทานอาหารที่บ้านของใครได้? แต่ถึงอย่างไรก็เป็นเรื่องดี” จื่ออันจงใจเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ“ตระกูลหูงั้นรึ? หูฮวนสี่เป็นคนเดียวที่นางยอมพูดคุยด้วย สำหรับคนอื่น ๆ แล้ว ใช่ว่าจะรับมือกับนางได้โดยง่าย” อ๋องเหลียงสันนิษฐาน“ไม่ใช่ตระกูลหู”“จวนเหล่าไท่จวินรึ?”จื่ออันยังคงส่ายหัว“หรือว่าเสด็จอา? ไม่มีทางเสียหรอก เสด็จอาหลายคนต่างก็เข้าวัง บอกว่าพวกเขาจะไปทานอาหารเย็นส่งท้ายปีเก่าร่วมกับเสด็จย่าที่นั่น”มู่หรงเจี๋ยเงยหน้าขึ้น ตอบกลับด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “จวนตระกูลเซียว ท่
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 902
เขารู้สึกเสียหน้าเล็กน้อย จริงอยู่ที่เขาต้องการหาข้ออ้างเพื่อที่จะดื่ม จึงถือวิสาสะยกจอกก่อนนาง ทำไมปฏิกิริยานี้จึงเกิดขึ้น? เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ตัวจื่ออันเองก็ไม่เคยบอกให้เขาเลิกดื่ม ทว่าเขารู้ดีแก่ใจว่าจื่ออันไม่ค่อยปลื้มใจนัก เพียงแต่ไม่ได้แสดงออก ใช่ นางอาจไม่ชอบให้เขาดื่ม แต่เขาสามารถเพิกเฉยโดยไม่จำเป็นต้องเลิกดื่มก็ได้ในเมื่อนางไม่ชอบ แล้วเขายังคิดจะดื่ม เขาจึงค่อนข้างรู้สึกผิดรู้สึกเหมือนตนเองกำลังทำผิดกับนางอยู่การดื่มเหล้าไม่ใช่เรื่องน่าอภิรมย์อีกต่อไปแต่พอมาคิดดูในภายหลัง เวลาทั้งสองอยู่ด้วยกัน ข้าคอยตามใจนาง นางเองก็ต้องตามใจข้ามิใช่หรอกหรือ?แต่แล้วเขาก็รู้สึกหดหู่ใจขึ้นมาอีกระลอก เขาไม่เคยคิดแบบนี้มาก่อนเลย ทำไมเขาถึงได้คิดว่าต้นเหตุคือเซี่ยจื่ออัน? เห็นได้ชัดว่าเขาทำผิด แต่กลับพยายามแก้ต่างว่าตัวเองไม่ได้ทำผิด หนำซ้ำยังเกิดความลังเลในการทำบางอย่างเพื่อนางเหตุใดทุกอย่างดูขัดแย้งกันไปหมด? สมองอันปราดเปรื่องของเขาเริ่มเกิดความสับสนแล้วหรือ?ผู้หญิง!ทางด้านจื่ออันไม่ได้ล่วงรู้เกี่ยวกับความสับสนมากมายในจิตใจของเขา สำหรับนางแล้ว มู่หรงเจี๋ยเป็นเพียงสิ่งม
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 903
ครั้นอาหารฝีมือป้าชุ่ยยู่ทำเสร็จพอดี ก็มีคนมาเพิ่มอีกจริง ๆตอนนี้เป็นอ๋องอันที่มา เขาไม่ได้ทักทายผู้ใดด้วยซ้ำ แต่เดินมานั่งลงข้างตานชิงเสี้ยนจู่เสียดื้อ ๆ“วันนี้ท่านอ๋องไม่ได้เข้าวังหรอกหรือ?” ตานชิงเสี้ยนจู่ถามด้วยรอยยิ้ม“ไปแล้วและกลับมาแล้ว เสด็จแม่รู้สึกไม่ค่อยสบาย อยู่กับนางได้ไม่นานก็แยกย้าย” อ๋องอันกล่าว“พี่รอง ท่านมาที่บ้านแม่ยายแก่ของข้าเช่นนี้ ก็เหมือนกับได้กลับบ้านของตนเอง ท่านไม่ละอายใจเลยหรือ?” มู่หรงเจี๋ยถามอ๋องอันชำเลืองมองเขาเบา ๆ “ก้มหน้ากินข้าวต่อไปเถอะ ลมพัดแรงออกอย่างนี้ ไม่กลัวมันพัดลิ้นขาดเมื่อเจ้าพูดจาไร้สาระหรอกรึ?”จื่ออันมองไปที่มารดาของตน เห็นว่ารอยยิ้มบนใบหน้าของนางสดใสยิ่งขึ้น ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มกว้างบ้าง ดูเหมือนว่านางเองก็หวังว่าอ๋องอันจะมาอยู่เคียงข้างนางในค่ำคืนนี้อาหารค่ำส่งท้ายปีเก่าเสร็จสิ้นลงท่ามกลางเสียงพูดคุยและหัวเราะของทุกคน อ๋องอันเจริญอาหารราวกับไม่ได้กินอาหารในวังมาก่อนหน้านี้หลังจากรับประทานอาหาร เขาบอกว่าเขาจะขอให้ตานชิงเสี้ยนจู่ช่วยเขียนภาพให้เขาหน่อย จากนั้นก็ลากอีกฝ่ายไปยังลานบ้านถ่านไฟในเตากำลังลุกโชน บรรยากาศภายในบ้านนั
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 904
ข่าวร้ายประการแรก คือข่าวที่ว่าเป่ยโม่รุกล้ำพรมแดน ทหารสามพันนายจากเป่ยโม่บุกรุกเข้าไปในเมืองเล็ก ๆ ในบริเวณโดยรอบวางเพลิง เข่นฆ่า และปล้นสะดม ทำร้ายคนบริสุทธิ์ไปมากกว่าร้อยรายนี่เป็นวิธีการตามวิสัยของเป่ยโม่ ก่อนที่จะจัดการกับแคว้นต้าเหลียง พวกเขาก็ลักลอบส่งคนไปบุกทลายเมืองก่อนอย่างนี้ อย่างไรก็ตาม เป่ยโม่ค่อนข้างเจ้าเล่ห์เพทุบาย หลังจากยิงกระสุนออกไปหนึ่งนัด พวกเขาก็ไม่ก่ออาชญากรรมต่อเนื่องอีก แต่รอจนกว่าเรื่องจะสงบลงถึงค่อยยิงเพิ่มอีกนัดมู่หรงเจี๋ยโกรธมาก เรียกขุนนางประชุมหารือกันข้ามวันข้ามคืน เขาไม่กล้าบอกเรื่องนี้ให้จักรพรรดิทราบ เพราะกลัวว่าเรื่องใหญ่ที่ว่านี้อาจจะส่งผลกระทบกระเทือนถึงพระอาการของพระองค์ข่าวร้ายประการที่สอง คือสุขภาพของหวงไท่โฮ่วทรุดลงอย่างกะทันหัน จื่ออันไม่สามารถหาสาเหตุของโรคได้ไม่ว่าจะตรวจด้วยวิธีการใดก็ตาม น้ำหนักพระนางลดลงทุกวัน กินอะไรไม่ได้ ใบหน้าซีดเซียวข่าวร้ายประการที่สาม คือภาษีที่ทางแคว้นซีหนานจ่ายให้กับราชสำนักภายในสิ้นปีถูกปล้นระหว่างทาง ทว่าข่าวนี้กลับไม่ถูกส่งมายังเมืองหลวงจนกระทั่งล่วงเลยวันตรุษไปแล้วทุก ๆ ปี สถานที่ต่าง ๆ จะทยอยส่งเงิ
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 905
หวงไท่โฮ่วเป็นที่เคารพรักยิ่งของปวงชน เมื่อพระนางเสด็จสวรรคต ประชาชนต่างก็เศร้าโศกยิ่งจื่ออันไม่มีทางตรวจสอบพิษในตัวของหวงไท่โฮ่วได้ เนื่องจากนางไม่สามารถใช้มีดผ่าชันสูตรพระศพของอีกฝ่าย ถึงอย่างนั้นนางก็รู้ดีว่า ต่อให้ตนรู้ว่ามันคือพิษกู่ ก็ไม่มีทางสืบสาวไปถึงตัวการอย่างกุ้ยไท่เฟยได้ เพราะกุ้ยไท่เฟยไม่รู้วิธีใช้พิษกู่ ส่วนซุนฟางเอ๋อร์ก็ไม่ได้ย่างกรายมาในเขตวังเป็นเวลานานเรื่องนี้จึงจำเป็นต้องปกปิดเอาไว้เป็นความลับ แล้วค่อยหาทางตรวจสอบในภายหลังอ๋องหนานหวายรู้ข่าวก็ไม่ได้เตรียมการเดินทางกลับแคว้น แต่เข้าวังโดยที่สวมใส่ชุดหมั่วซามาเคารพพระศพ เมื่ออยู่ต่อหน้าข้าราชบริพารทั้งหลาย เขาร้องไห้น้ำตาแทบหลั่งเป็นสายเลือด ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง ก่อนจะเป็นลมไปในโถงไว้ทุกข์ของหวงไท่โฮ่ว หมดสติด้วยความเศร้าโศกเมื่อเห็นว่าอ๋องหนานหวายแสดงออกถึงความโทมนัสถึงเพียงนั้น ข้าราชการที่ไม่รู้เรื่องราวภายในก็ชื่นชมตรงกันว่าท่านอ๋องผู้นี้ช่างกตัญญูยิ่งนัก เรื่องนี้ถูกบอกเล่าต่อ ๆ กันไป… กระทั่งถูกเผยแพร่ในหมู่ประชาชนเป็นวงกว้างการสวรรคตของหวงไท่โฮ่วถือเป็นเรื่องใหญ่ที่ทุกคนไม่สามารถซ่อนเร้นไว้จากจักรพรร
บทล่าสุด
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1168
ร่างกายของแม่ทัพเฒ่าฉินสั่นสะท้านด้วยความโกรธ “เจ้าสาปแช่งปู่รึ เจ้าเคยคำนึงถึงญาติพี่น้องหรือไม่?”เมื่อหมอหลวงมาถึง กลับไม่มีคนในตระกูลฉินคอยเฝ้าเขาอยู่ในห้อง ดังนั้นจึงมีเพียงแต่บ่าวรับใช้หลังจากตรวจสอบอาการเสร็จ หมอหลวงก็กล่าวด้วยสีหน้าตกตะลึง “ท่านแม่ทัพเฒ่า เมื่อไม่กี่วันมานี้ท่านได้ไปที่ใดมา? แล้วท่านเคยเข้าไปในพื้นที่โรคระบาดหรือไม่?” “ไม่เคย ข้าไม่เคยไปที่นั่น” สีหน้าของแม่ทัพเฒ่าเปลี่ยนไปเล็กน้อย เมื่อได้ยินคำพูดของหมอหลวง “ท่านกำลังสงสัยว่าข้าติดเชื้อโรคระบาดใช่หรือไม่?”“อาการช่างคล้ายคลึงกันยิ่งนัก” หมอกลวงกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด“เป็นไปไม่ได้!” แม่ทัพเฒ่าฉินรู้สึกตื่นตระหนกอย่างมาก “ท่านวินิจฉัยผิดหรือไม่?”“ข้าจะจัดยาให้ท่านสองชนิดก่อน หากดื่มยาเหล่านี้แล้วไม่ได้ผล เช่นนั้นไม่ใช่ก็ใกล้เคียงแล้วขอรับ” หมอหลวงกล่าวแม่ทัพเฒ่าฉินกล่าวด้วยความลนลาน “ฉินโจวบังคับให้ท่านพูดเช่นนี้ใช่หรือไม่?”หมอหลวงรู้สึกประหลาดใจ “แม่ทัพเฒ่า ท่านหมายความว่าอย่างไร? เหตุใดแม่ทัพฉินถึงต้องบังคับให้ข้าพูดเช่นนี้?”หมอหลวงชะงักไปชั่วครู่หนึ่งแล้วโพล่งถาม “ท่านเคยพูดคุยกับองค์ชายเ
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1167
นางสามารถเสียสละได้ แต่จะไม่มีทางทรยศต่อประชาชนเป่ยโม่เด็ดขาดสำหรับความจงรักภักดีต่อองค์จักรพรรดิและประเทศชาติ นางจะต้องรักประชาชนก่อน จึงจะสามารถภักดีต่อองค์จักรพรรดิได้ฉินโจวกล่าวคำเบา “ข้าเข้าไปในพระราชวังเพื่อเชิญหมอหลวงแล้ว ท่านปู่พักผ่อนก่อนเถิด ข้าจะออกไปเดินเล่นรับลมสักหน่อย”ดวงตาของแม่ทัพเฒ่าฉินอัดแน่นด้วยความโกรธ แต่ก็พยายามอย่างหนักเพื่อระงับมันฉินโจวเดินออกจากห้อง และเห็นว่าฉินเป้าน้องชายของตนนั่งอยู่ที่สวน เมื่อเห็นนางเดินออกมา เขาก็ถามว่า “ท่านปู่เป็นอย่างไรบ้าง?”ฉินโจวจำคำพูดของท่านปู่ได้อย่างแม่นยำ จึงเมินเฉยต่อเขาและตอบอย่างใจเย็น “เข้าไปดูด้วยตนเองสิ”ฉินเป้าคลี่ยิ้ม แต่มันกลับดูอ้างว้างอย่างยิ่ง “ข้าได้ยินสิ่งที่ท่านปู่พูดกับท่านแล้ว ข้าไม่อยากเข้าไป”ฉินโจวตกตะลึง “เพราะเหตุใด เขาทุ่มเทความพยายามทั้งหมดไปกับหารวางแผนเพื่อเจ้า เจ้าควรขอบคุณท่านปู่สิ”ฉินเป้าหัวเราะเยาะ “จริงรึ? หากเขาทอดทิ้งท่านเพื่อตระกูลได้ ในอนาคตเขาจะไม่ทอดทิ้งข้าหรือ? ข้าไม่ต้องการชื่อเสียงหรือความดีงามใด ๆ พวกมันไม่ใช่สิ่งที่ข้าต้องการเลย”ฉินโจวดูถูกน้องชายมาโดยตลอด เพราะเขาไม่ได
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1166
ทั้งสองคนเดินออกไปและหยุดอยู่บนทางเดิน หมอมองฉินโจวพร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด “ท่านแม่ทัพ ข้ากำลังสงสัยว่าท่านแม่ทัพเฒ่าจะป่วยด้วยโรคระบาดขอรับ”ฉินโจวตกตะลึง “โรคระบาด? เป็นไปได้อย่างไร? ปู่ของข้าไม่เคยออกไปข้างนอก และไม่เคยติดต่อกับผู้ป่วยโรคนี้เลย แล้วเขาจะติดเชื้อโรคระบาดได้อย่างไร?”“ข้าเคยรักษาผู้ป่วยโรคระบาดมาก่อน ซึ่งอาการคล้ายคลึงกันอย่างมาก ผู้ป่วยจะมีไข้สูง ไอ ตาแดง หายใจเร็วขึ้น เมื่อเกิดอาการเหล่านี้พร้อมกันจะอันตรายอย่างมาก ยิ่งไปกว่านั้นโรคนี้ยังไม่มีวิธีรักษาให้หายขาดขอรับ” หมอกล่าว“เป็นไปไม่ได้ หากจะติดเชื้อโรคระบาดก็ต้องสัมผัสกับผู้ป่วยที่มีเชื้ออยู่แล้ว แต่ท่านปู่ของข้าไม่เคยใกล้ชิดคนเหล่านั้นเลย แล้วเขาจะติดเชื้อได้อย่างไร?” ฉินโจวยังคงไม่เชื่อหมอประสานหมัด “ทั้งหมดนี้คือคำวินิจฉัยของข้า หากท่านแม่ทัพไม่เชื่อ ก็สามารถขอให้หมอคนอื่นมาตรวจดูได้ หรือท่านจะพาเขาไปที่พระราชวัง และขอให้หมอหลวงช่วยตรวจอาการ ข้าไร้ความสามารถ จึงอาจวินิจฉัยผิดพลาดได้ ลาก่อนขอรับ ๆ!”สิ้นคำ หมอก็หยิบกล่องยาแล้วออกไปโดยไม่เขียนใบสั่งยาด้วยซ้ำฉินโจวสับสนไม่น้อย ท่านปู่ติดเชื้อโร
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1165
หัวใจของฉินโจวเย็นเยียบราวกับน้ำ “ใช่ ตราบใดที่ข้าตายในสนามรบ ตระกูลฉินก็ยังจะเป็นผู้กล้า และเป็นขุนนางผู้มีเกียรติ”แม่ทัพเฒ่าฉินเงียบไปครู่ใหญ่ จากนั้นกล่าวคำเบา “ในฐานะหลานสาวตระกูลฉิน มันเป็นหน้าที่ของเจ้าที่ต้องเสียสละเพื่อชื่อเสียง และรากฐานของตระกูล”ฉินโจวกำหมัดแน่นด้วยความไม่พอใจ “หลายปีที่ผ่านมานี้ ข้ายังทำไม่พออีกหรือ? ตอนนี้มีใครในตระกูลฉินบ้างที่ไม่เกาะกินเลือดนี้ของข้า?”แม่ทัพเฒ่าฉินลุกยืนขึ้นพลางกล่าวอย่างเย็นชา “ข้าเคยเตือนเจ้าแล้ว คราวนี้ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เจ้าจะต้องเข้าไปในพระราชวัง ข้าให้คำมั่นกับฮองเฮาเฉาแล้ว ว่าวันนี้เจ้าจะไปที่นั่นเพื่อทูลขอรับคำสั่ง หากเจ้าไม่ไป ข้าก็จะรับคำสั่งและออกรบด้วยตนเอง”“ท่าน...” ฉินโจวมองเขาด้วยสายตาโศกเศร้า “ท่านปู่ ข้าก็เป็นหลานสาวของท่านเหมือนกัน ท่านไม่สงสารข้าบ้างหรือ?”“ปู่สงสารเจ้าสิ แต่ภารกิจหน้าที่ของตระกูลฉินจะต้องถูกส่งต่อ ตอนนี้น้องชายของเจ้าโตพอแล้ว เจ้าจะต้องพาเขาไปสร้างความสำเร็จทางการทหารด้วย และเจ้าจะได้รับส่วนแบ่งของน้องเจ้า เมื่อถึงเวลานั้น ตระกูลฉินก็จะได้ผู้สืบทอดคนใหม่”ฉินโจวผงะไปชั่วครู่ ก่อนระเบิดหัวเราะ
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1164
เมื่อได้ยินคำพูดของฉินโจว แม่ทัพเฒ่าฉินก็โมโหมากจนเคราสั่นสะท้าน “อาโจว อะไรจะสำคัญไปกว่าการบรรลุเป้าหมายอันยิ่งใหญ่? องค์จักรพรรดิเพียงต้องการขยายอาณาเขตของแคว้น เจ้าควรรู้เอาไว้ว่าเมื่อเรายึดครองต้าโจวสำเร็จ เป่ยโม่จะมีพื้นที่เพิ่มมากกว่าครึ่งหนึ่ง และมันจะเป็นความดีความชอบของตระกูลฉิน ทำให้ตระกูลของเราถูกจดจำไปหลายชั่วอายุคน! นี่ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าต้องการมาตลอดรึ? เจ้าไม่ต้องการบอกคนทั้งโลก ว่าแม้ฉินโจวจะเป็นสตรี แต่นางก็สามารถประสบความสำเร็จได้อย่างผ่าเผยหรือ?”ฉินโจวมองดูใบหน้าที่ฉายแววตื่นเต้นปนโกรธเกรี้ยวของปู่ ทันใดนั้นนางก็สัมผัสได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติถูกต้อง มันคือความต้องการของนาง แต่ความสำเร็จของนางจะต้องไม่แลกกับการเหยียบย่ำกระดูกของประชาชนชาวเป่ยโม่นางรักเป่ยโม่และหวังที่จะขยายอาณาเขตของแคว้น นอกจากนี้นางยังต้องการเสาะหาดินแดนอุดมสมบูรณ์เพื่อประชาชน เพราะหวังว่าพวกเขาจะสามารถอยู่อาศัยและทำกินอย่างสงบสุข และพึงพอใจโดยไม่ต้องทนทุกข์จากการพลัดถิ่นอย่างไรก็ตาม ในตอนนี้หากต้องการบรรลุอำนาจ นางจำต้องสละชีวิตประชาชนจำนวนมาก และนำเงินภาษีของทุกคนมาใช้ในการทำสงคราม ทำให้โรคร
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1163
มือสังหารเหล่านั้นแต่งกายคล้ายกับชาวต้าโจวและสวมหน้ากากผ้าสีดำ กลุ่มคนนิรนามราวเจ็ดถึงแปดคนกระโดดลงมาจากท้องฟ้ากลางวันแสก ๆ ทันทีที่เท้าของคนเหล่านั้นแตะพื้น พวกมันก็เริ่มโจมตีอย่างดุดันฉินโจวเห็นมือสังหารคนหนึ่งกระโดดขึ้นไปบนท้องฟ้าพร้อมกับกระบี่ยาว จากนั้นร่ายรำอยู่หลายกระบวนท่าราวกับนางฟ้าโปรยดอกไม้ ขณะแสงแดดตกกระทบกระบี่ส่องกระจายไปทั่วเหล่าทหารที่เพิ่งมาถึงกระโจนเข้าไปร่วมวงต่อสู้อย่างรวดเร็วหลังจากประดาบกันไปกว่าร้อยครั้ง มือสังหารก็ถูกบีบบังคับให้ล่าถอย ฉินโจวจ่อกระบี่ไปที่คอของหนึ่งในมือสังหาร พลางถามเสียงเข้ม “ตอบข้า ใครเป็นคนส่งเจ้ามา?”มือสังหารตอบอย่างเย็นชา “ฆ่าไอ้หมารับใช้เป่ยโม่ให้หมด!”“หมารับใช้เป่ยโม่? เห็นได้ชัดว่าพวกเจ้าไม่ได้เป็นคนเป่ยโม่ พวกเจ้ามาจากต้าโจวใช่หรือไม่?” ฉินโจวโมโหอย่างมาก ขณะชี้ดาบไปยังหน้าอกของอีกฝ่าย “ไอ้เลวมู่หรงเจี๋ยส่งพวกเจ้ามาใช่หรือไม่?”“หญิงเลวอย่าเจ้ากล้าเอ่ยชื่อของท่านอ๋อง ทำให้พระองค์มัวหมองได้อย่างไร?” มือสังหารตะโกนฉินโจวชักดาบกลับพร้อมกล่าวอย่างเย็นชา “กลับไปซะ!”มือสังหารตกตะลึง ราวกับไม่คาดคิดว่าฉินโจวจะปล่อยตัวเขาไป”เ
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1162
ฉินโจวกล่าวด้วยความโมโห “ข้าหลอกลวงเจ้าเมื่อไร?”“ไม่งั้นรึ? เจ้าและอ๋องฉีเอ่ยปากว่า หากจื่ออันตกลงเดินทางมาที่เป่ยโม่ พวกเจ้าจะส่งองค์ชายรัชทายาทไปที่ต้าโจวเป็นองค์ประกัน แล้วพวกเจ้าทำตามที่พูดแล้วหรือไม่?”“องค์ชายรัชทายาทเดินทางไปยังต้าโจวแล้ว!”“ผู้ที่เดินทางไปยังต้าโจวคือองค์ชายเจ็ด ไม่ใช่องค์ชายรัชทายาท องค์ชายเจ็ดไม่ได้เป็นที่โปรดปราน ดังนั้นจักรพรรดิเป่ยโม่จะส่งเขาไปสังเวยเมื่อใดก็ได้”“เป็นไปไม่ได้!” ฉินโจวประหลาดใจอย่างมาก เห็นได้ชัดว่าผู้ที่เดินทางไปคือองค์ชายรัชทายาท เพราะองค์จักรพรรดิทรงตรัสด้วยตนเองว่าจะส่งเขาไปที่ต้าโจว“เจ้าอย่าเพิ่งสนใจเรื่องนี้เลย ก่อนหน้านี้ทั้งสองแคว้นตกลงทำสนธิสัญญาสงบศึก หลังจากการแพร่ระบาดสิ้นสุดลง แต่เจ้ากลับวางแผนโจมตีพวกเราในขณะที่ข้ายังอยู่ที่เป่ยโม่ เจ้าจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไร?” มู่หรงเจี๋ยกล่าวอย่างเคร่งเครียดฉินโจวตอบ “ผิดแล้ว เป็นเพราะต้าโจวที่เคลื่อนทัพโจมตีทหารฝั่งขวาของเราก่อน และสังหารทหารของเราไปกว่าร้อยคน ข้าจึงไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากเคลื่อนทัพเข้าไปใกล้ เพื่อบีบบังคับให้พวกเจ้าถอยกลับ”“ไร้สาระ กองทัพของเราหยุดเคลื่อนท
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1161
อย่างไรก็ตาม การจัดหาเสบียงอาหารสำหรับพื้นที่ภัยพิบัติยังไม่เพียงพอ และยังขาดแคลนเสื้อผ้าอาภรณ์ นอกจากนี้หลังจากที่พระชายาผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์มาถึงเป่ยโม่ ก็ยังไม่ได้รับใบสั่งยาแม้แต่ฉบับเดียว ดังนั้นความอดทนของประชาชนจึงค่อย ๆ หมดลง แต่ความโกรธและความขุ่นเคืองกลับยิ่งมากขึ้นทันทีที่ข่าวลือแพร่สะพัด ก็เป็นเสมือนเป็นการขว้างเปลวไฟใส่ ‘ระเบิด’ หนึ่งหมื่นตุน ทำให้มันระเบิดออกอย่างรวดเร็วผู้ประสบภัยนับไม่ถ้วนหลั่งไหลเข้าสู่เมืองหลวงอย่างรวดเร็วหลังจากที่ฉินโจวลงจากภูเขา นางก็พบว่าองค์จักรพรรดิทำอะไรกับทหารม้า และทหารเจ็ดหมื่นนายที่ประจำการที่เมืองหลวง ซึ่งเขาออกคำสั่งให้ทหารเหล่านั้นขับไล่เหล่าผู้ประสบภัยออกไปนางเห็นด้วยตาตนเองว่าทหารใต้บังคับบัญชาของนางสร้างกำแพงมนุษย์อันแน่นหนา เมื่อผู้ประสภัยเดินทางเข้ามา พวกเขาก็จะโบกหอกเพื่อขับไล่คนเหล่านั้นออกไปผู้ประสบภัยมากกว่าสิบรายได้รับบาดเจ็บจากหอกทหารเหล่านั้นอยู่ใต้บังคับบัญชาของนาง แม้ว่าตอนนี้พวกเขาจะไม่ได้ฆ่าผู้ใด แต่เมื่อสถานการณ์รุนแรงขึ้นจะต้องมีการฆ่าแกงกันอย่างแน่นอนฉินโจวโกรธจัดจึงขี่ม้าเข้าไปขวางเอาไว้ “หยุด หยุดเ
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1160
ฉินโจวกวาดสายตามองพลางเยาะเย้ยจื่ออันไม่สนใจนาง และพาหลินตานไปยังเขตตะวันตกภายในสองวันนี้มีผู้เสียชีวิตถึงสามคน ซึ่งทั้งหมดถูกหามออกไปหลังจากที่หลินตามเดินเข้ามาเขาหลั่งน้ำตาหลั่งน้ำตาขณะมองดูการเผาศพจื่ออันไม่คิดว่าเขาจะมีความอ่อนไหวมากเพียงนี้ “ท่านหมอหลิน ท่านเป็นอะไรหรือไม่?”หลินตานปาดน้ำตา “ข้าขอโทษ ข้าเพียง... คิดถึงครอบครัวขอรับ”“ครอบครัวของท่าน? แล้วตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ใดหรือ?” จื่ออันถาม“ตายหมดแล้วขอรับ ภรรยาและลูกสะใภ้ของข้าตายเพราะเหตุแผ่นดินไหวทั้งคู่ ส่วนลูกชายและหลานชายติดเชื้อโรคระบาดก่อนตายไปเช่นกัน ข้าจึงเป็นคนเดียวที่เหลือรอด” หลินตานสูดหายใจเข้าลึก ใบหน้าที่อยู่ภายใต้ผมสีขาวฉายแววความเศร้าโศกและหดหู่จื่ออันไม่คาดคิดว่าเขาจะมาจากพื้นที่โรคระบาดเช่นกัน เมื่อเห็นสีหน้าเศร้าสร้อย จื่ออันก็ไม่รู้จะปลอบใจเขาเช่นไร จึงได้แต่นิ่งเงียบและอยู่เคียงข้างไม่นานหลินตานก็ถามว่า “ท่านหมอเซี่ย โรคระบาดนี้สามารถรักษาหายได้จริงหรือขอรับ?”ตอนนั้นเองจื่ออันก็นึกได้ว่าเขาเป็นหมอเท้าเปล่า และหลังจากเดินทางพเนจรไปที่ต่าง ๆ เขาอาจรู้จักจินเย่าฉือก็เป็นได้ ดังนั้นจึงรีบถามว
