เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 267
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56
บทที่เกี่ยวข้อง
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 268
ตอนที่นางเพิ่งจะมาถึงที่นี่ สี่งที่คิดหนักเลยก็คือจะมีจะชีวิตอยู่ต่อไปอย่างไร ตอนนี้ในเบื้องต้นนางสามารถตั้งหลักได้อย่างมั่นคงแล้ว นางจะต้องหาทางออกสำหรับอาชีพของนาง เพื่อให้นางสามารถเลี้ยงตนเองและหยวนซื่อได้ระหว่างทางที่ไปที่จวนอ๋องเหลียง มู่หรงจ้วงจ้วงก็ถามจื่ออันตามตรง“กำลังวางแผนอยู่หรือ? ก็แค่ให้องค์หญิงช่วยข้าหา...”มู่หรงจ้วงจ้วงขัดจังหวะนางขึ้นมา "เจ้าก็รู้ว่าข้าไม่ได้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ว่าเรื่องเฉินหลิงหลงและเซี่ยหว่านเอ๋อเจ้าวางแผนว่าจะจัดการอย่างไร? ไหนจะจวนมหาเสนาบดีนั่นอีก เจ้าคงจะไม่ได้ไร้เดียงสาจนคิดว่าทางจวนนั่นจะปล่อยเจ้าไปอย่างง่ายดายใช่หรือไม่? ครั้งนี้พวกเขาพ่ายแพ้อย่างราบคาบ จวนมหาเสนาบดีต้องอับอายขายหน้า ทุกอย่างล้วนเกิดจากเจ้า"แม้ว่ามู่หรงจ้วงจ้วงจะไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์แต่นางก็รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น“ทหารมาใช้ขุนพลต้านรับ น้ำมาใช้ดินต้าน!” จื่ออัน เปิดม่านออกและมองดูผู้คนเดินกันขวักไขว่ไปมาอย่างเร่งรีบ“เฉินหลิงหลงและเซี่ยหว่านเอ๋อเล่า?” มู่หรงจ้วงจ้วงรู้สึกรังเกียจสองคนนี้มาก และรู้สึกเสมอว่าจุดจบของพวกนางยังไม่สาสมใจสักเท่าไหร่ เกี่ยวกับเรื่อง
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 269
จื่ออันและจ้วงจ้วงต่างคนต่างมองตาและพูดพร้อมกัน "ไม่เอา ขอบคุณ!"พี่ชายสิบสองคนนี่มันแนวคิดแบบไหนกัน? แล้วทุกคนก็ยังไม่ได้แต่งงานเช่นนั้นหรือ? จื่ออันรู้สึกได้ในทันทีว่าเฉินหลิวหลิ่วคนนี้น่าจะเป็นบุตรีคนเดียวในตระกูลเฉิน?นางถามเพื่อหยั่งเชิง "หลิวหลิ่ว แล้วพี่สาวของเจ้าล่ะแต่งงานกันทุกคนหรือยัง?หลิวหลิ่วมองไปที่นาง “ข้าเป็นผู้หญิงคนเดียวในตระกูล!”ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้เอง!มู่หรงจ้วงจ้วงกล่าวกับจื่ออัน “เจ้าอย่าได้ทำให้นางขุ่นเคืองเชียวนะ นางคือลกสาวสุดที่รักคนเดียวในตระกูลเฉิน คนอื่นล้วนเป็นผู้ชาย ใครกล้ารังแกหลิวหลิ่ว แม่ทัพทั้งสิบสองคนของนางคงไม่ล้อเล่นแน่”แม่ทัพสิบสองคน? ดูเหมือนว่าจำเป็นต้องมีความสัมพันธ์อันดีกับหลิวหลิวแล้วจริง ๆจื่ออันคว้าแขนของหลิวหลิ่วไว้ "หลิวหลิ่ว แม่ทัพในตระกูลของเจ้าทุกคนล้วนก็ยังไม่ได้แต่งงานหรือไม่?"“ยกเว้นพี่สิบสอง คนอื่นก็แต่งกันหมดแล้ว” หลิวหลิ่วกล่าว “เจ้าชอบพี่สิบสองไหม?”“เรื่องนี้ไม่ใช่ชอบหรือไม่ชอบ แต่ว่าค่อยแนะนำให้ข้ารู้จักวันหลังเถอะ อยากรู้จักพี่ชายของเจ้าทั้งสิบสองคนนั่นแหละ”“ได้ แต่ยังไงก็เถอะ ข้าไม่ชอบพี่สะใภ้ทั้งสิบเอ็ดคนเลย
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 270
หลิวหลิ่วดึงตัวจ้วงจ้วงมา “องค์หญิง ท่านอย่าพูดเลย นี่เป็นวิธีที่ดีจริง ๆ ถ้าในตอนนั้นท่านส่งพี่เซียวเซียวเข้านอนเร็วหน่อย ตอนนี้ท่านก็คงเป็นฮูหยินของแม่ทัพใหญ่ไปแล้ว ให้สาวใช้ของท่านแต่กับพี่เซียวเซียวไปได้เช่นไร? ถึงแม้ท่านจะมาเสียใจในตอนนี้มันก็สายไปแล้ว"จื่ออันเริ่มสับสนมากขึ้นเมื่อนางฟัง พี่เซียวเซียวผู้นี้คือ พี่ชายของเซียวท่า และก็เป็นคนรักขององค์หญิงด้วยเช่นนั้นหรือ?เมื่อเห็นว่าสีหน้าของจ้วงจ้วงดูไม่ค่อยจะดีนัก นางจึงพูดออกมา “พอเถอะหลิวหลิ่ว อย่าพูดถึงมันอีกเลย พวกเราจะไปที่จวนอ๋องเจ้าจะไปด้วยก็ได้ แต่ว่าเจ้าต้องเชื่อฟังข้า""ฟังสิ ท่านย่าบอกให้ข้าเชื่อฟังเจ้า"“อีกอย่างหนึ่ง เจ้าต้องจำไว้ให้ดีว่าจะพูดถึงเรื่องนี้กับใครไม่ได้ ข้ารับปากย่าของเจ้าไว้ว่าจะทำให้เจ้ากับเซียวท่าได้ครองคู่กัน มิเช่นนั้นจะยิ่งไปกระตุ้นให้เซียวท่าต่อต้านอีก”หลิวหลิ่วตบที่อกของตนเอง “ไม่พูด ไม่พูดอะไรทั้งนั้น เพียงแค่ท่านย่าได้พูดกับคนในกองทัพบ้างเล็กน้อย ยังมีอีก พี่ชายทั้งสิบสองคนของข้าก็รู้แล้วเช่นกัน”ปากของจ้วงจ้วงยังคงกระตุก "จื่ออัน สำหรับหลิวหลิ่วนั้น ไม่ว่าเรื่องอันใดเจ้าก็ต้องปิดบังนา
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 271
มู่หรงเจี๋ยนั่งลงอย่างเคยที่เป็นมา ในมือยังถือถ้วยชาร้อนมองไปยังจื่ออันที่สะพายกล่องยาเดินเข้ามา รอยแผลบนใบหน้านางดูจางลงมากแล้ว ภายใต้แสงแดดที่ส่องลงมา ยังคงมองเห็นได้ชัดเจนแสงสว่างจากดวงตายิ่งส่องประกายมีพลัง คนมองเห็นภายในใจดูสบายยิ่งนักจื่ออันมองไปยังศาลาแห่งหนึ่ง ที่ชายร่างใหญ่ห้าคนบีบอัดกันอยู่ รู้สึกอยากจะหัวเราะและยังมีใบหน้าของเซียวท่าที่กำลังโกรธ ราวกับโดนบีบบังคับมา“โอ้ กำลังดื่มเหล้ากันรึ?” จ้วงจ้วงเดินเข้ามา ได้กลิ่นเหล้าในอากาศ เอ่ยออกมายิ้ม ๆ“มิได้ แค่ดื่มชา” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยตอบ สายตายังคงมองยังใบหน้าของจื่ออัน “มาแต่เช้าเชียว?”“ใช่แล้ว เดิมจะต้องไปยังจวนอ๋องเหลียง แต่อ๋องเหลียงกลับอยู่ที่นี่ จึงจำต้องมาที่นี่” จื่ออานวางกล่องยาลงบนโต๊ะหินอ่อน มองไปยังไอร้อนบนถ้วยชาของแต่ละคน“นี้ใช่เฉินหลิวหลิ่วหรือไม่?” ซูชิงมองไปยังหลิวหลิ่ว เอ่ยถามอย่างประหลาดใจ “เจ้ามาได้อย่างไร?”เฉินหลิวหลิ่วหน้าเขียวคล้ำ คาดไม่ถึงว่าซูชิงเองก็อยู่ที่นี้ ซูชิงและพี่ชายของนางรู้จักกันดี และเคยมายังที่จวน นางพบเจอกันอยู่หลายครั้ง เซียวท่าเมื่อได้ยินคำพูด จึงเงยหน้าขึ้นมอง ดวงต
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 272
อ๋องเหลียงยักไหล่ “ตอนนั้นข้าเองก็คาดไม่ถึงว่าจวนมหาเสนาบดีจะหน้าไม่อายถึงขั้นนี้”มู่หรงจ้วงจ้วงเอ่ย “ใครก็ล้วนคาดไม่ถึง มหาเสนาบดเซี่ยของต้าโจวจะเป็นคนเยี่ยงนี้ หากไม่เกิดเรื่องนี้ขึ้น เกรงว่าคงจะไม่มีใครได้เห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของเขา”ซูชิงยิ้มแล้วเอ่ย “ตอนนี้ทุกคนก็ได้รู้แล้วว่าเซี่ยหว่านเอ๋อมิใช่บุตรสาวที่แท้จริงของเขา เขากลับให้ท่านหมอหลี่กระจายข่าวอยู่ภายนอกว่า ครรภ์ครั้งนั้นของเฉินหลิงหลงนั้นรักษาไว้มิได้ เซี่ยหว่านเอ๋อผู้นี้จึงเป็นบุตรสาวที่แท้จริงของเขา แต่งเรื่องออกไปเยี่ยงนี้ คงคิดว่าผู้อื่นโง่ แต่กลับไม่รู้ว่าผู้อื่นมองว่าเขานั้นต่างหากที่เป็นคนโง่เขลา”มู่หรงจ้วงจ้วงเอ่ย “เรื่องซุบซิบนินทานั้นเพียงชั่วคราว แต่ความร่ำรวยนั้นเป็นสิ่งถาวร เขามิได้โง่หรอก หลักแหลมเสียด้วยซ้ำไป มีบุตรสาวเยี่ยงเซี่ยหว่านเอ๋อที่จะเป็นพระชายาขององค์รัชทายาท หลังจากที่องค์รัชทายาทครองราชย์แล้ว เขาก็คือพ่อตาของฮ่องเต้ อนาคตก็ไม่มีอะไรมาขวางกั้นได้อีก ตระกูลเซี่ยนี้ก็เหมือนราวกับไก่และสุนัขขึ้นสวรรค์ ถึงแม้ว่าจะใช่หรือไม่ใช่บุตรสาวแท้ ๆ ของเขา ใครเล่าจะใส่ใจ? เขาเองยังมิได้ใส่ใจ” อ๋องเหลียงส่งเ
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 273
จื่ออันจึงมิได้เอ่ยอันใดอีก หยิบใบมีดเล่มเล็กที่เซียวท่าหาคนช่วยนางทำออกมา กำจัดบาดแผลที่ตกสะเก็ดออกอย่างเบามือนางอดมิได้ที่จะทำความสะอาด เพราะบาดแผลที่ตกสะเก็ดแล้วนั้นจะรู้สึกคันเล็กน้อย หากท่านอ๋องอดไม่ได้ที่จะเกา เกาจนบางที่มีรอยขีดข่วน จนมีรอยเล็บที่มองเห็นได้อย่างชัดเจน เพิ่งทำความสะอาดไปได้เพียงไม่กี่แห่ง กลับพบหนี่หรงที่ออกไปแล้วกลับเข้ามาอีกครั้ง “ท่านอ๋อง ใต้เท้าจิงจ้าวหยินซุนมาแล้วขอรับ”“ให้เขารออีกครู่” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยโดยที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา“เขาบอกว่ามีเรื่องสำคัญมารายงานขอรับ” หนี่หรงเอ่ยจื่ออันวางมือ มองยังมู่หรงเจี๋ยมู่หรงเจี๋ยลุกขึ้น สวมใส่เสื้อคลุมแล้วจึงเอ่ยกับจื่ออัน “เจ้ารอข้าที่นี่สักครู่ ข้าออกไปเพียงครู่ก็กลับมาแล้ว”จื่ออันรับคำ นำใบมีดเล่มเล็กวางกลับเข้าไปในกล่องยา ภายในใจกลับเอาแต่คิดว่าใต้เท้าซุนมาด้วยเหตุอันใดนางนั่งอยู่ใกล้โต๊ะ แล้วจุดตะเกียงน้ำมันขึ้นมา จากนั้นจึงหยิบเข็มออกมาฆ่าเชื้อมีคนเคาะประตูเข้ามา เป็นสาวใช้อายุสิบสามสิบสี่ปีนางหนึ่ง นางแสดงความเคารแล้วเดินไปยังด้านหน้าของจื่ออัน “คุณหนูใหญ่เซี่ยเจ้าคะ พระสนมซุนเชิญท่านไปพบสักครู่นึ
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 274
จื่ออันเงยหน้าขึ้น พบสาวใช้หลายคนกำลังประคองสตรีผู้หนึ่งที่สวมชุดสีแดงแบบสาวชาววังเข้ามา ผิวของนางค่อนข้างขาว ใบหน้าละเอียดอ่อน ใต้คิ้วโค้งดั่งกิ่งหลิว มีดวงตาเรียวหงส์ดุร้ายคู่หนึ่ง จมูกโด่งสวย สองกลีบปากย้อมสีแดงราวกับเชอรี่ คางสวยเชิ่ดขึ้นเล็กน้อย เครื่องประดับศีรษะมิได้รู้สึกโอ้อวด แต่กลับเพิ่มความสง่างามสูงศักดิ์หลังจากนางเข้ามานั้น ก็จ้องมองมายังจื่ออัน ตาเรียวหงส์ค่อย ๆ ปรากฏร่องรอยแห่งความดูถูก ราวกับว่าไม่เห็นนางอยู่ในสายตา โดยเฉพาะใบหน้าจื่ออันในตอนนี้ที่ยังมีรอยแผลเป็นนางถามอย่างประชดประชัน “เจ้าคือเซี่ยจื่ออัน?”จื่ออันทำได้เพียงลุกขึ้นยืน “เพคะ คาระวะพระสนมซุน!”พระสนมซุนส่งเสียงอืมอย่างประชดประชัน พร้อมนั่งลง เหลือบมองยังนางครู่นึง จึงเอ่ย “นั่งลงเถอะ ยืนอยู่ทำไมกัน?”“ขอบพระทัยพระสนมเพคะ!” จื่ออันเอ่ยพร้อมลงนั่งพระสนมซุนยังคงมองมายังนาง กวักมือเรียกคนยกน้ำชาเข้ามาที่นี่มิใช่ห้องพักของมู่หรงเจี๋ย เป็นเพียงห้องรับรองด้านหน้าของจวน ดังนั้นด้านข้างจึงมีเตาถ่านอยู่ บนเต่านั้นต้มน้ำไว้ เพื่อที่มู่หรงเจี๋ยเรียกใช้ได้คลอดเวลาน้ำชายกเข้ามา มีเพียงชาของพระสนมซุน มิได
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 275
พระสนมซุนโมโห มืออีกข้างหยิบถ้วยชาอีกใบบนโต๊ะ อยากจะทุบหัวของจื่ออัน แต่จื่ออันเผยดวงตาดุร้าย บีบคอนางอย่างรวดเร็ว “ท่านลองดูอีกครั้งสิ?”พระสนมซุนคาดไม่ถึงว่านางจะกล้าทำถึงขนาดนี้ นางตกใจอยู่ครู่นึง แล้วความโกรธก็ปรากฏอยู่ในดวงตา ในชั่วขณะนี้ มู่หรงเจี๋ยและหนี่หรงก็เดินเข้ามา พระสนมซุนก็เปลี่ยนท่าทีหยิ่งผยอง เป็นท่าทางน่าสงสาร อ้อนวอน “ท่านอ๋องช่วยข้าด้วย!”มู่หรงเจี๋ยเร่งฝีเท้าเข้ามา ดวงตาแฝงความโกรธ เอ่ยเสียงดัง “ปล่อยมือ！”เขาผลักจื่ออันออกไป จื่ออันโดนเขาออกแรงผลักจนยืนไม่มั่นคง เพียงนิดก็เกือบล้ม หลังจากที่ยืนได้มั่นคงแล้ว ดวงตาเย็นชาถอยกลับมาอีกก้าว ภายในใจเหน็บหนาว เขาถึงกลับปกป้องสนมรองของตน มิใช่หรือ? นางผู้หญิงชั่วนี้จะทำร้ายผู้หญิงของเขา เจ็บใจแล้วหล่ะสิ?“ท่านอ๋อง…” พระสนมซุนดวงตาแดงก่ำ อยากจะโผเข้ามา มู่หรงเจี๋ยกลับหยิบถ้วยชาในมือของนาง แล้วเอ่ยอย่างโมโห “ปล่อยมือ ใครใช้ให้เจ้าจับถ้วยชาของข้า?”เมื่อเขามองเห็นเศษแก้วแตกไปสามทิศบนพื้นแล้ว ใบหน้าก็เขียวคล้ำ หันกลับมาเอ่ยอย่างโมโห “พระสนมซุน เจ้าช่างบังอาจนัก”หนี่หรงหันกลับมามองแวบนึง หน้าก็ค่อย ๆ เปลี่ยน “โอ้พระเ
บทล่าสุด
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1168
ร่างกายของแม่ทัพเฒ่าฉินสั่นสะท้านด้วยความโกรธ “เจ้าสาปแช่งปู่รึ เจ้าเคยคำนึงถึงญาติพี่น้องหรือไม่?”เมื่อหมอหลวงมาถึง กลับไม่มีคนในตระกูลฉินคอยเฝ้าเขาอยู่ในห้อง ดังนั้นจึงมีเพียงแต่บ่าวรับใช้หลังจากตรวจสอบอาการเสร็จ หมอหลวงก็กล่าวด้วยสีหน้าตกตะลึง “ท่านแม่ทัพเฒ่า เมื่อไม่กี่วันมานี้ท่านได้ไปที่ใดมา? แล้วท่านเคยเข้าไปในพื้นที่โรคระบาดหรือไม่?” “ไม่เคย ข้าไม่เคยไปที่นั่น” สีหน้าของแม่ทัพเฒ่าเปลี่ยนไปเล็กน้อย เมื่อได้ยินคำพูดของหมอหลวง “ท่านกำลังสงสัยว่าข้าติดเชื้อโรคระบาดใช่หรือไม่?”“อาการช่างคล้ายคลึงกันยิ่งนัก” หมอกลวงกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด“เป็นไปไม่ได้!” แม่ทัพเฒ่าฉินรู้สึกตื่นตระหนกอย่างมาก “ท่านวินิจฉัยผิดหรือไม่?”“ข้าจะจัดยาให้ท่านสองชนิดก่อน หากดื่มยาเหล่านี้แล้วไม่ได้ผล เช่นนั้นไม่ใช่ก็ใกล้เคียงแล้วขอรับ” หมอหลวงกล่าวแม่ทัพเฒ่าฉินกล่าวด้วยความลนลาน “ฉินโจวบังคับให้ท่านพูดเช่นนี้ใช่หรือไม่?”หมอหลวงรู้สึกประหลาดใจ “แม่ทัพเฒ่า ท่านหมายความว่าอย่างไร? เหตุใดแม่ทัพฉินถึงต้องบังคับให้ข้าพูดเช่นนี้?”หมอหลวงชะงักไปชั่วครู่หนึ่งแล้วโพล่งถาม “ท่านเคยพูดคุยกับองค์ชายเ
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1167
นางสามารถเสียสละได้ แต่จะไม่มีทางทรยศต่อประชาชนเป่ยโม่เด็ดขาดสำหรับความจงรักภักดีต่อองค์จักรพรรดิและประเทศชาติ นางจะต้องรักประชาชนก่อน จึงจะสามารถภักดีต่อองค์จักรพรรดิได้ฉินโจวกล่าวคำเบา “ข้าเข้าไปในพระราชวังเพื่อเชิญหมอหลวงแล้ว ท่านปู่พักผ่อนก่อนเถิด ข้าจะออกไปเดินเล่นรับลมสักหน่อย”ดวงตาของแม่ทัพเฒ่าฉินอัดแน่นด้วยความโกรธ แต่ก็พยายามอย่างหนักเพื่อระงับมันฉินโจวเดินออกจากห้อง และเห็นว่าฉินเป้าน้องชายของตนนั่งอยู่ที่สวน เมื่อเห็นนางเดินออกมา เขาก็ถามว่า “ท่านปู่เป็นอย่างไรบ้าง?”ฉินโจวจำคำพูดของท่านปู่ได้อย่างแม่นยำ จึงเมินเฉยต่อเขาและตอบอย่างใจเย็น “เข้าไปดูด้วยตนเองสิ”ฉินเป้าคลี่ยิ้ม แต่มันกลับดูอ้างว้างอย่างยิ่ง “ข้าได้ยินสิ่งที่ท่านปู่พูดกับท่านแล้ว ข้าไม่อยากเข้าไป”ฉินโจวตกตะลึง “เพราะเหตุใด เขาทุ่มเทความพยายามทั้งหมดไปกับหารวางแผนเพื่อเจ้า เจ้าควรขอบคุณท่านปู่สิ”ฉินเป้าหัวเราะเยาะ “จริงรึ? หากเขาทอดทิ้งท่านเพื่อตระกูลได้ ในอนาคตเขาจะไม่ทอดทิ้งข้าหรือ? ข้าไม่ต้องการชื่อเสียงหรือความดีงามใด ๆ พวกมันไม่ใช่สิ่งที่ข้าต้องการเลย”ฉินโจวดูถูกน้องชายมาโดยตลอด เพราะเขาไม่ได
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1166
ทั้งสองคนเดินออกไปและหยุดอยู่บนทางเดิน หมอมองฉินโจวพร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด “ท่านแม่ทัพ ข้ากำลังสงสัยว่าท่านแม่ทัพเฒ่าจะป่วยด้วยโรคระบาดขอรับ”ฉินโจวตกตะลึง “โรคระบาด? เป็นไปได้อย่างไร? ปู่ของข้าไม่เคยออกไปข้างนอก และไม่เคยติดต่อกับผู้ป่วยโรคนี้เลย แล้วเขาจะติดเชื้อโรคระบาดได้อย่างไร?”“ข้าเคยรักษาผู้ป่วยโรคระบาดมาก่อน ซึ่งอาการคล้ายคลึงกันอย่างมาก ผู้ป่วยจะมีไข้สูง ไอ ตาแดง หายใจเร็วขึ้น เมื่อเกิดอาการเหล่านี้พร้อมกันจะอันตรายอย่างมาก ยิ่งไปกว่านั้นโรคนี้ยังไม่มีวิธีรักษาให้หายขาดขอรับ” หมอกล่าว“เป็นไปไม่ได้ หากจะติดเชื้อโรคระบาดก็ต้องสัมผัสกับผู้ป่วยที่มีเชื้ออยู่แล้ว แต่ท่านปู่ของข้าไม่เคยใกล้ชิดคนเหล่านั้นเลย แล้วเขาจะติดเชื้อได้อย่างไร?” ฉินโจวยังคงไม่เชื่อหมอประสานหมัด “ทั้งหมดนี้คือคำวินิจฉัยของข้า หากท่านแม่ทัพไม่เชื่อ ก็สามารถขอให้หมอคนอื่นมาตรวจดูได้ หรือท่านจะพาเขาไปที่พระราชวัง และขอให้หมอหลวงช่วยตรวจอาการ ข้าไร้ความสามารถ จึงอาจวินิจฉัยผิดพลาดได้ ลาก่อนขอรับ ๆ!”สิ้นคำ หมอก็หยิบกล่องยาแล้วออกไปโดยไม่เขียนใบสั่งยาด้วยซ้ำฉินโจวสับสนไม่น้อย ท่านปู่ติดเชื้อโร
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1165
หัวใจของฉินโจวเย็นเยียบราวกับน้ำ “ใช่ ตราบใดที่ข้าตายในสนามรบ ตระกูลฉินก็ยังจะเป็นผู้กล้า และเป็นขุนนางผู้มีเกียรติ”แม่ทัพเฒ่าฉินเงียบไปครู่ใหญ่ จากนั้นกล่าวคำเบา “ในฐานะหลานสาวตระกูลฉิน มันเป็นหน้าที่ของเจ้าที่ต้องเสียสละเพื่อชื่อเสียง และรากฐานของตระกูล”ฉินโจวกำหมัดแน่นด้วยความไม่พอใจ “หลายปีที่ผ่านมานี้ ข้ายังทำไม่พออีกหรือ? ตอนนี้มีใครในตระกูลฉินบ้างที่ไม่เกาะกินเลือดนี้ของข้า?”แม่ทัพเฒ่าฉินลุกยืนขึ้นพลางกล่าวอย่างเย็นชา “ข้าเคยเตือนเจ้าแล้ว คราวนี้ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เจ้าจะต้องเข้าไปในพระราชวัง ข้าให้คำมั่นกับฮองเฮาเฉาแล้ว ว่าวันนี้เจ้าจะไปที่นั่นเพื่อทูลขอรับคำสั่ง หากเจ้าไม่ไป ข้าก็จะรับคำสั่งและออกรบด้วยตนเอง”“ท่าน...” ฉินโจวมองเขาด้วยสายตาโศกเศร้า “ท่านปู่ ข้าก็เป็นหลานสาวของท่านเหมือนกัน ท่านไม่สงสารข้าบ้างหรือ?”“ปู่สงสารเจ้าสิ แต่ภารกิจหน้าที่ของตระกูลฉินจะต้องถูกส่งต่อ ตอนนี้น้องชายของเจ้าโตพอแล้ว เจ้าจะต้องพาเขาไปสร้างความสำเร็จทางการทหารด้วย และเจ้าจะได้รับส่วนแบ่งของน้องเจ้า เมื่อถึงเวลานั้น ตระกูลฉินก็จะได้ผู้สืบทอดคนใหม่”ฉินโจวผงะไปชั่วครู่ ก่อนระเบิดหัวเราะ
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1164
เมื่อได้ยินคำพูดของฉินโจว แม่ทัพเฒ่าฉินก็โมโหมากจนเคราสั่นสะท้าน “อาโจว อะไรจะสำคัญไปกว่าการบรรลุเป้าหมายอันยิ่งใหญ่? องค์จักรพรรดิเพียงต้องการขยายอาณาเขตของแคว้น เจ้าควรรู้เอาไว้ว่าเมื่อเรายึดครองต้าโจวสำเร็จ เป่ยโม่จะมีพื้นที่เพิ่มมากกว่าครึ่งหนึ่ง และมันจะเป็นความดีความชอบของตระกูลฉิน ทำให้ตระกูลของเราถูกจดจำไปหลายชั่วอายุคน! นี่ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าต้องการมาตลอดรึ? เจ้าไม่ต้องการบอกคนทั้งโลก ว่าแม้ฉินโจวจะเป็นสตรี แต่นางก็สามารถประสบความสำเร็จได้อย่างผ่าเผยหรือ?”ฉินโจวมองดูใบหน้าที่ฉายแววตื่นเต้นปนโกรธเกรี้ยวของปู่ ทันใดนั้นนางก็สัมผัสได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติถูกต้อง มันคือความต้องการของนาง แต่ความสำเร็จของนางจะต้องไม่แลกกับการเหยียบย่ำกระดูกของประชาชนชาวเป่ยโม่นางรักเป่ยโม่และหวังที่จะขยายอาณาเขตของแคว้น นอกจากนี้นางยังต้องการเสาะหาดินแดนอุดมสมบูรณ์เพื่อประชาชน เพราะหวังว่าพวกเขาจะสามารถอยู่อาศัยและทำกินอย่างสงบสุข และพึงพอใจโดยไม่ต้องทนทุกข์จากการพลัดถิ่นอย่างไรก็ตาม ในตอนนี้หากต้องการบรรลุอำนาจ นางจำต้องสละชีวิตประชาชนจำนวนมาก และนำเงินภาษีของทุกคนมาใช้ในการทำสงคราม ทำให้โรคร
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1163
มือสังหารเหล่านั้นแต่งกายคล้ายกับชาวต้าโจวและสวมหน้ากากผ้าสีดำ กลุ่มคนนิรนามราวเจ็ดถึงแปดคนกระโดดลงมาจากท้องฟ้ากลางวันแสก ๆ ทันทีที่เท้าของคนเหล่านั้นแตะพื้น พวกมันก็เริ่มโจมตีอย่างดุดันฉินโจวเห็นมือสังหารคนหนึ่งกระโดดขึ้นไปบนท้องฟ้าพร้อมกับกระบี่ยาว จากนั้นร่ายรำอยู่หลายกระบวนท่าราวกับนางฟ้าโปรยดอกไม้ ขณะแสงแดดตกกระทบกระบี่ส่องกระจายไปทั่วเหล่าทหารที่เพิ่งมาถึงกระโจนเข้าไปร่วมวงต่อสู้อย่างรวดเร็วหลังจากประดาบกันไปกว่าร้อยครั้ง มือสังหารก็ถูกบีบบังคับให้ล่าถอย ฉินโจวจ่อกระบี่ไปที่คอของหนึ่งในมือสังหาร พลางถามเสียงเข้ม “ตอบข้า ใครเป็นคนส่งเจ้ามา?”มือสังหารตอบอย่างเย็นชา “ฆ่าไอ้หมารับใช้เป่ยโม่ให้หมด!”“หมารับใช้เป่ยโม่? เห็นได้ชัดว่าพวกเจ้าไม่ได้เป็นคนเป่ยโม่ พวกเจ้ามาจากต้าโจวใช่หรือไม่?” ฉินโจวโมโหอย่างมาก ขณะชี้ดาบไปยังหน้าอกของอีกฝ่าย “ไอ้เลวมู่หรงเจี๋ยส่งพวกเจ้ามาใช่หรือไม่?”“หญิงเลวอย่าเจ้ากล้าเอ่ยชื่อของท่านอ๋อง ทำให้พระองค์มัวหมองได้อย่างไร?” มือสังหารตะโกนฉินโจวชักดาบกลับพร้อมกล่าวอย่างเย็นชา “กลับไปซะ!”มือสังหารตกตะลึง ราวกับไม่คาดคิดว่าฉินโจวจะปล่อยตัวเขาไป”เ
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1162
ฉินโจวกล่าวด้วยความโมโห “ข้าหลอกลวงเจ้าเมื่อไร?”“ไม่งั้นรึ? เจ้าและอ๋องฉีเอ่ยปากว่า หากจื่ออันตกลงเดินทางมาที่เป่ยโม่ พวกเจ้าจะส่งองค์ชายรัชทายาทไปที่ต้าโจวเป็นองค์ประกัน แล้วพวกเจ้าทำตามที่พูดแล้วหรือไม่?”“องค์ชายรัชทายาทเดินทางไปยังต้าโจวแล้ว!”“ผู้ที่เดินทางไปยังต้าโจวคือองค์ชายเจ็ด ไม่ใช่องค์ชายรัชทายาท องค์ชายเจ็ดไม่ได้เป็นที่โปรดปราน ดังนั้นจักรพรรดิเป่ยโม่จะส่งเขาไปสังเวยเมื่อใดก็ได้”“เป็นไปไม่ได้!” ฉินโจวประหลาดใจอย่างมาก เห็นได้ชัดว่าผู้ที่เดินทางไปคือองค์ชายรัชทายาท เพราะองค์จักรพรรดิทรงตรัสด้วยตนเองว่าจะส่งเขาไปที่ต้าโจว“เจ้าอย่าเพิ่งสนใจเรื่องนี้เลย ก่อนหน้านี้ทั้งสองแคว้นตกลงทำสนธิสัญญาสงบศึก หลังจากการแพร่ระบาดสิ้นสุดลง แต่เจ้ากลับวางแผนโจมตีพวกเราในขณะที่ข้ายังอยู่ที่เป่ยโม่ เจ้าจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไร?” มู่หรงเจี๋ยกล่าวอย่างเคร่งเครียดฉินโจวตอบ “ผิดแล้ว เป็นเพราะต้าโจวที่เคลื่อนทัพโจมตีทหารฝั่งขวาของเราก่อน และสังหารทหารของเราไปกว่าร้อยคน ข้าจึงไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากเคลื่อนทัพเข้าไปใกล้ เพื่อบีบบังคับให้พวกเจ้าถอยกลับ”“ไร้สาระ กองทัพของเราหยุดเคลื่อนท
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1161
อย่างไรก็ตาม การจัดหาเสบียงอาหารสำหรับพื้นที่ภัยพิบัติยังไม่เพียงพอ และยังขาดแคลนเสื้อผ้าอาภรณ์ นอกจากนี้หลังจากที่พระชายาผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์มาถึงเป่ยโม่ ก็ยังไม่ได้รับใบสั่งยาแม้แต่ฉบับเดียว ดังนั้นความอดทนของประชาชนจึงค่อย ๆ หมดลง แต่ความโกรธและความขุ่นเคืองกลับยิ่งมากขึ้นทันทีที่ข่าวลือแพร่สะพัด ก็เป็นเสมือนเป็นการขว้างเปลวไฟใส่ ‘ระเบิด’ หนึ่งหมื่นตุน ทำให้มันระเบิดออกอย่างรวดเร็วผู้ประสบภัยนับไม่ถ้วนหลั่งไหลเข้าสู่เมืองหลวงอย่างรวดเร็วหลังจากที่ฉินโจวลงจากภูเขา นางก็พบว่าองค์จักรพรรดิทำอะไรกับทหารม้า และทหารเจ็ดหมื่นนายที่ประจำการที่เมืองหลวง ซึ่งเขาออกคำสั่งให้ทหารเหล่านั้นขับไล่เหล่าผู้ประสบภัยออกไปนางเห็นด้วยตาตนเองว่าทหารใต้บังคับบัญชาของนางสร้างกำแพงมนุษย์อันแน่นหนา เมื่อผู้ประสภัยเดินทางเข้ามา พวกเขาก็จะโบกหอกเพื่อขับไล่คนเหล่านั้นออกไปผู้ประสบภัยมากกว่าสิบรายได้รับบาดเจ็บจากหอกทหารเหล่านั้นอยู่ใต้บังคับบัญชาของนาง แม้ว่าตอนนี้พวกเขาจะไม่ได้ฆ่าผู้ใด แต่เมื่อสถานการณ์รุนแรงขึ้นจะต้องมีการฆ่าแกงกันอย่างแน่นอนฉินโจวโกรธจัดจึงขี่ม้าเข้าไปขวางเอาไว้ “หยุด หยุดเ
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1160
ฉินโจวกวาดสายตามองพลางเยาะเย้ยจื่ออันไม่สนใจนาง และพาหลินตานไปยังเขตตะวันตกภายในสองวันนี้มีผู้เสียชีวิตถึงสามคน ซึ่งทั้งหมดถูกหามออกไปหลังจากที่หลินตามเดินเข้ามาเขาหลั่งน้ำตาหลั่งน้ำตาขณะมองดูการเผาศพจื่ออันไม่คิดว่าเขาจะมีความอ่อนไหวมากเพียงนี้ “ท่านหมอหลิน ท่านเป็นอะไรหรือไม่?”หลินตานปาดน้ำตา “ข้าขอโทษ ข้าเพียง... คิดถึงครอบครัวขอรับ”“ครอบครัวของท่าน? แล้วตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ใดหรือ?” จื่ออันถาม“ตายหมดแล้วขอรับ ภรรยาและลูกสะใภ้ของข้าตายเพราะเหตุแผ่นดินไหวทั้งคู่ ส่วนลูกชายและหลานชายติดเชื้อโรคระบาดก่อนตายไปเช่นกัน ข้าจึงเป็นคนเดียวที่เหลือรอด” หลินตานสูดหายใจเข้าลึก ใบหน้าที่อยู่ภายใต้ผมสีขาวฉายแววความเศร้าโศกและหดหู่จื่ออันไม่คาดคิดว่าเขาจะมาจากพื้นที่โรคระบาดเช่นกัน เมื่อเห็นสีหน้าเศร้าสร้อย จื่ออันก็ไม่รู้จะปลอบใจเขาเช่นไร จึงได้แต่นิ่งเงียบและอยู่เคียงข้างไม่นานหลินตานก็ถามว่า “ท่านหมอเซี่ย โรคระบาดนี้สามารถรักษาหายได้จริงหรือขอรับ?”ตอนนั้นเองจื่ออันก็นึกได้ว่าเขาเป็นหมอเท้าเปล่า และหลังจากเดินทางพเนจรไปที่ต่าง ๆ เขาอาจรู้จักจินเย่าฉือก็เป็นได้ ดังนั้นจึงรีบถามว
