หลิงอวี๋รู้สึกผิดเล็กน้อย ในฐานะคนในยุคใหม่ นางมิเชื่อเรื่องการหลั่งเลือดพิสูจน์สายสัมพันธ์เลยวันนี้เรื่องการหลั่งเลือดพิสูจน์สายสัมพันธ์ในวันนี้นางทำอะไรบางอย่างไปจริง ๆ!เพียงแต่ว่างานป้องกันนี้มิได้เพิ่งทำในวันนี้ ก่อนหน้านี้ได้ยินมาว่าชิวเหวินซวงไปยุยงเซียวหลินเทียนว่าตนได้ใช้อุบายในตอนที่หลั่งเลือดพิสูจน์สายสัมพันธ์ตอนนั้นหลิงอวี๋มีลางสังหรณ์ว่า เรื่องทำนองเดียวกันนี้จะเกิดขึ้นอีกครั้ง นางจึงบอกแม่นมลี่กับฉีเต๋อว่าหากมีคนในวังมารับตัวหลิงเยวี่ยไป ให้ป้อนยาที่ตนทำขึ้นเป็นพิเศษให้หลิงเยวี่ยหลิงอวี๋กังวลว่าเลือดจะมิสามารถหลอมรวมกันได้ ทำให้จักรพรรดิอู่อันมีข้ออ้างที่จะประหารตนกับหลิงเยวี่ยหลังจากเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้ หลิงอวี๋รู้สึกว่ามาตรการป้องกันของตนนั้นมีความจำเป็นอย่างมาก!หากเลือดของเซียวหลินเทียนกับหลิงเยวี่ยมิหลอมรวมกันในวันนี้ เช่นนั้นตนกับหลิงเยวี่ยก็จบสิ้นแล้ว แม้แต่เซียวหลินเทียนกับไทเฮาก็มิสามารถปกป้องตนได้หลิงอวี๋มิเสียใจที่ใช้อุบายในเรื่องนี้เลย!แม้ว่านางจะรู้สึกผิดเล็กน้อย แต่ก็มิรู้สึกเสียใจกับเซียวหลินเทียนหลิงเยวี่ยเป็นลูกของเซียวหลินเทียนจริง ๆ
ที่เซียวหลินเทียนเดินดุ่มออกไปมิใช่เพราะเขาสงสัยว่าหลิงอวี๋ใช้อุบายเขาแค่มิสามารถเผชิญหน้ากับหลิงอวี๋ได้ในขณะนี้“ลูกชอบหลิงอวี๋ ลูกไม่มีวันหย่าร้างกับนาง!”ในวัง เมื่อเผชิญหน้ากับพลังแข็งแกร่งขององค์จักรพรรดิ เซียวหลินเทียนจึงเอ่ยเรื่องนี้ออกไปโดยมิรู้ตัว เขาอยากจะถือเอาเรื่องนี้มารักษาหลิงอวี๋ไว้จริง ๆแต่หลังจากเอ่ยคำเหล่านี้ออกไปแล้วเซียวหลินเทียนก็รู้สึกแปลก ๆ ในใจอยู่ครู่หนึ่งเขาชอบหลิงอวี๋จริง ๆ หรือ?ไม่… มันมิใช่เยี่ยงนั้น!เขาแค่มิอยากให้หลิงอวี๋ถูกไล่ออกจากตำหนักอ๋องอี้เช่นนี้!หากสูญเสียตัวตนพระชายาอ๋องอี้ไป ฮองเฮาเว่ยกับพระชายาเว่ยก็จะยิ่งจัดการกับหลิงอวี๋ร้ายแรงมากขึ้น!เขาแค่มิอยากให้หลิงอวี๋ได้รับบาดเจ็บอีก!นี่เป็นเพียงแผนรับมือชั่วคราว หลิงอวี๋คงจะเข้าใจ!หลิงอวี๋ถามว่าต่อไปทั้งสองควรจะอยู่ด้วยกันหรือไม่?จู่ ๆ หัวใจของเซียวหลินเทียนก็เต้นรัวเร็ว เขานึกถึงการเผชิญหน้าต่อปากต่อคำกับหลิงอวี๋อย่างประหลาด...อยู่ด้วยกัน?เช่นนั้นเขาก็ต้องนอนกับหลิงอวี๋ แล้วเขาจะควบคุมตัวเองมิให้แตะต้องนางได้หรือ?เซียวหลินเทียนจิตใจว้าวุ่นมาก มิรู้ว่าควรจะสุขหรือกังวลดี
“วิญญาณสิงร่างใหม่?”ท่านจินต้าเอ่ยออกมา “ท่านอ๋อง จะเป็นไปได้เยี่ยงไร? ใต้หล้าผืนนี้จะมีเรื่องแปลกประหลาดเช่นนี้ได้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ?”เซียวหลินเทียนเห็นว่าท่านจินต้าตกใจจนหน้าถอดสีก็ยิ้มพลางเอ่ย“ท่านจะกลัวอะไรเล่า? ต่อให้หลิงอวี๋จะเป็นผีแต่ก็เป็นผีใจดีหนา!”ท่านจินต้าสงบสติอารมณ์ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้าพลางเอ่ย “พระชายาเป็นคนใจดีจริง ๆ นางช่วยพวกเรามามากโดยมิคำนึงถึงความขุ่นเคืองในครั้งก่อนเลย อีกทั้งยังรักษาขาของท่านด้วย ความมีน้ำใจของนางที่มีต่อพวกเรามิต้องพูดทุกคนก็รู้สึกได้!”“อืม! ข้าอยากจะให้สิ่งเหล่านี้แน่ชัดก่อน มิใช่เพื่อจะหาทางจัดการกับนาง แต่แค่อยากจะรู้จักนางให้มากขึ้น!”เซียวหลินเทียนเอ่ยเสียงทุ้ม “ข้ามิอยากแสดงความรู้สึกที่แท้จริงออกไปโดยที่มิแน่ชัด กับจ้าวเจินเจินข้าก็มองพลาดไปแล้ว...”“ข้าหวังเพียงว่า คนที่จะอยู่กับข้าไปตลอดชีวิตจะเป็นคนที่ข้าสามารถฝากชีวิตได้ เป็นคนที่มิว่าจะแก่เฒ่า เจ็บป่วยหรือตายไปก็มิทอดทิ้งกัน!”ท่านจินต้าเข้าใจแล้ว เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วเอ่ย “อยู่ด้วยกันก็แบ่งห้องสองห้องได้พ่ะย่ะค่ะ ถัดจากห้องนอนของท่านอ๋องคือห้องตำรา พรุ่งนี้กระหม่อม
วันรุ่งขึ้นเรือนริมวารีมีการปรับเปลี่ยนตั้งแต่เช้าตรู่เซียวหลินเทียนให้จ้าวซวนมาเชิญหลิงอวี๋เป็นพิเศษ เพื่อให้นางไปดูว่ามีอะไรในเรือนริมวารีที่ต้องปรับเปลี่ยนอีกบ้างหลิงอวี๋จนใจ จึงต้องเข้าไปดูสิ่งที่หลิงอวี๋มิคาดคิดก็คือเซียวหลินเทียนให้คนเปลี่ยนหน้าต่างทั้งหมดเป็นหน้าต่างกระจกแทนนอกจากนี้ยังมีห้องสุขากับห้องอาบน้ำแยกออกมาอยู่ด้านหลังห้องนอนด้วยนี่เป็นการเลียนแบบการออกแบบของเรือนบุหงาทั้งสิ้น ช่างฝีมือที่ใช้คือพวกหลี่ต้าหนิวเหมือนครั้งที่แล้ว“พระชายา ท่านอ๋องตรัสว่าต้องการให้ท่านเข้ามาอยู่อย่างสบาย หากมีสิ่งใดที่ท่านมิพอใจก็สามารถเปลี่ยนได้!” จ้าวซวนเอ่ยด้วยรอยยิ้มหลิงอวี๋กวาดสายตามองไปแล้วเอ่ยกับจ้าวซวน “ตู้เสื้อผ้ากับโต๊ะหนังสือในห้องของข้าพวกเจ้าสามารถไปลอกเลียนแบบมาได้ หากทำเช่นนั้น ต่อไปเสื้อผ้าของท่านอ๋องจะดูแลได้ง่ายขึ้น!”ทางเซียวหลินเทียนไม่มีนางรับใช้ อาหาร เสื้อผ้า ที่อยู่อาศัย และการเดินทางของเขาทั้งหมดได้รับการดูแลจากองครักษ์จ้าวซวนได้ยินก็เอ่ยทันที “ลู่หนานบอกข้าเกี่ยวกับตู้เสื้อผ้าแล้ว ก่อนหน้านี้ข้าก็อยากจะช่วยเปลี่ยนให้ท่านอ๋อง แต่หาได้มีเวลาไม่ เช่
ตกกลางคืนทุกอย่างเสร็จสิ้นเรียบร้อยแล้ว สัมภาระของหลิงอวี๋นั้นแม่นมลี่กับคนอื่น ๆ ก็ย้ายมาให้แล้วแม่นมลี่ซื้อเครื่องนอนกับกระเป๋าสัมภาระทั้งหมดนี้ด้วยเงินของนางเองนางเอ่ยกับหลิงอวี๋ “พระชายา แม้ว่าท่านจะแต่งงานเข้าตำหนักอ๋องอี้มาหลายปีแล้ว แต่คืนนี้เป็นครั้งแรกที่ท่านได้อาศัยอยู่ในเรือนหลักอย่างเป็นทางการเลย!”“ถือว่าสิ่งเหล่านี้เป็นสินสอดที่แม่นมมอบให้ท่านเถิด! ในเมื่อมิสามารถหย่าร้างกันได้ ก็ใช้ชีวิตที่ดีอยู่กับท่านอ๋องเสียเถิดเจ้าค่ะ!”“แม่นมแก่แล้ว มิรู้จะอยู่กับท่านได้อีกกี่ปี หากท่านมีครอบครัวที่ดี แม่นมจะได้จากไปอย่างสบายใจ!”ดวงตาของหลิงอวี๋เริ่มรื้นน้ำตาหลังจากที่แม่นมลี่บอก นางจึงกอดแม่นมลี่ไว้แม่เฒ่าผู้นี้อยู่กับนางมาตลอด แม้ว่าจะเป็นตอนที่นางตกต่ำที่สุดก็มิเคยทิ้งนางไปไหนในใจของหลิงอวี๋ นางถือว่าแม่นมลี่เป็นแม่ของตนไปแล้ว!“แม่นม มิต้องกังวล ข้าจะต้องมีชีวิตที่ดีอย่างแน่นอน! ส่วนเจ้า ก็จะต้องมีชีวิตที่ยืนยาวอย่างแน่นอน... เจ้ายังต้องดูเยวี่ยเยวี่ยแต่งงานและมีเหลนชายให้เจ้านะ!”แม่นมลี่ยิ้มมิหุบ นางมีหรือจะกล้าคิดไปไกลถึงเพียงนั้น!ได้เห็นเยวี่ยเยวี่ยเติบโตขึ
เซียวหลินเทียนมิเคยคิดเลยว่าวันหนึ่งการอาบน้ำจะสนุกถึงเพียงนี้เขาล้างตัวด้วยฝักบัวเหมือนเด็ก ๆ รู้สึกว่าการอาบน้ำเช่นนี้สะอาดและสบายกว่าอ่างอาบน้ำเสียอีกขณะที่กำลังอาบอยู่นั้น ก็ได้ยินหลิงอวี๋เอ่ยจากข้างนอก “ท่านต้องรีบหน่อยเพคะ คำนวณไว้แล้วว่าน้ำหนึ่งถังจะอาบได้นานแค่ไหน อย่าให้น้ำหมดก่อนที่จะอาบสะอาดเพคะ!”ความมิพอใจอย่างเดียวของหลิงอวี๋ก็คือสิ่งนี้ การอาบน้ำมิเหมือนกับท่อน้ำในยุคสมัยใหม่ที่สามารถจ่ายน้ำได้อย่างต่อเนื่องฉินตะวันตกยังไม่มีเทคโนโลยีเช่นนี้ น้ำที่พวกเขาอาบคือน้ำที่จ้าวซวนให้องครักษ์เติมน้ำร้อนลงในถังไม้ขนาดใหญ่บนหลังคาห้องอาบน้ำ เช่นนี้น้ำจึงไหลลงมาได้โดยมิต้องเพิ่มแรงดันเมื่อเซียวหลินเทียนได้ยินเช่นนี้ก็เร่งอาบน้ำให้เร็วขึ้นกระทั่งอาบน้ำเสร็จออกมา เขาก็ยังคงรู้สึกว่ายังมิสะอาดเท่าไหร่ เลยคิดว่าวันหลังจะให้จ้าวซวนขยายถังให้ใหญ่ขึ้นอีกเซียวหลินเทียนเช็ดผมแล้วใช้กำลังภายในบังคับให้มันแห้ง เขาไม่มีความอดทนพอที่จะเปลี่ยนผ้าเช็ดผมไปเรื่อย ๆ หรอกหลิงอวี๋เห็นเช่นนั้นก็อิจฉา นางคุ้นเคยกับผมสั้นตอนอยู่ในยุคสมัยใหม่ มันแห้งง่ายมากแต่ในสมัยโบราณนางต้องใส่เครื่องหั
“เซียวหลินเทียน หม่อมฉันมิได้ล้อเล่น ในเมื่อท่านแม่ของหม่อมฉันมีเคล็ดลับในการฝึกพลังวิญญาณเช่นนี้ ย่อมมีมากกว่านี้เป็นแน่! ท่านอ๋องนับท่านแม่ของหม่อมฉันเป็นอาจารย์เถิด!”“ต่อไปหากหม่อมฉันพบเคล็ดลับวรยุทธอื่น ๆ อีก ท่านก็สามารถสืบทอดมันได้อย่างสมเหตุสมผลแล้ว!”“ท่านดูสิ่งที่อยู่บนกระดาษก่อนเถิด ท่านคิดว่าเจ้ามีความสามารถต้านทานพลังจิตวิญญาณลึกลับนี้ได้หรือ?”หลิงอวี๋ยัดกระดาษให้เซียวหลินเทียนเซียวหลินเทียนมองอย่างจนใจ เมื่อเขาเห็นก็รู้สึกทึ่งกับมันหากเขาฝึกฝนตามวิธีการฝึกฝนในนี้ วรยุทธของตนจะสามารถพัฒนาอย่างรวดเร็วจนถึงระดับที่เขามิกล้าจะคาดคิดเลยหากตนพัฒนาได้เช่นนี้ จะมิน่ากลัวอย่างยิ่งหากศัตรูของพวกเขามีวิธีฝึกฝนเช่นนี้หรือ?การเผชิญหน้ากับศัตรูที่ทรงพลังเช่นนี้ ด้วยความสามารถของตนในตอนนี้แล้ว มีเพียงการตายทางเดียวเท่านั้นหากเขาตายเพียงผู้เดียวก็มิเป็นไรหรอก แต่แล้วหลิงอวี๋กับหลิงเยวี่ยเล่า?“ได้ หลิงอวี๋ ข้าจะคารวะท่านแม่ของเจ้าเป็นอาจารย์ของข้า!”เซียวหลินเทียนยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าคนที่ครอบครองพลังวิญญาณน่ากลัวมาก เพื่อเห็นแก่คนที่เขาต้องการปกป้อง เขาจึงพยักหน้าอย่างแ
ทั้งสองคนมิกล้าเคลื่อนไหวใด ๆ และมิกล้าหายใจตามปกติด้วย เพราะกลัวว่าจะรบกวนอีกฝ่ายหลิงอวี๋เพียงอธิษฐานขอให้เซียวหลินเทียนประหม่าจนหลับไป นางจะได้พลิกตัวได้อย่างอิสระเซียวหลินเทียนก็เช่นกัน ปลายจมูกของเขาได้กลิ่นหอมจากร่างกายของหลิงอวี๋ จิตใจของเขาฟุ้งซ่าน แต่ก็มิกล้าทำอะไรเลยตอนนี้เขาเป็นบุรุษปกติแล้ว!ชั่วครู่หนึ่ง เซียวหลินเทียนอยากกอดหลิงอวี๋มาก เขาต้องการนางอย่างมิสนใจสิ่งใดแล้ว!แต่สัญชาตญาณดั้งเดิมเช่นนี้ยังทำให้เซียวหลินเทียนต้องล่าถอยไป!หลิงอวี๋คือสหายของเขา คือศิษย์น้องของเขา และเป็นคนที่เขาอยากปกป้องในภายหน้า!เขาต้องมิทำร้ายนางก่อนที่เขาจะรู้ว่าจริง ๆ แล้วเขาคิดอย่างไรกับนางกันแน่!ทั้งสองตัวแข็งทื่อเช่นนี้อยู่เป็นเวลานาน จนหลิงอวี๋ทนมิไหวผล็อยหลับไปด้วยความง่วงเซียวหลินเทียนอยู่จนกระทั่งใกล้รุ่งสางจึงจะหลับลงได้หลังจากนอนหลับไปสักพัก ก็ได้ยินเสียงของหานเหมยดังมาจากข้างนอก “ท่านอ๋อง ถึงเวลาตื่นแล้วเพคะ!”เซียวหลินเทียนตื่นขึ้นมา รู้สึกว่าหลิงอวี๋ยังคงหลับอยู่ จึงค่อย ๆ ลุกขึ้นไปอาบน้ำกระทั่งเปลี่ยนอาภรณ์ออกมาแล้ว หลิงอวี๋ก็ยังคงหลับอยู่เซียวหลินเทียนเดิน